อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 11 วันที่ 17 เม.ย. 56

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 11 วันที่ 17 เม.ย. 56

“อยากจะโยนศพมันให้แร้งกากินนัก”
เอกแอบหัวเราะ ทันใดสองคนก็สะดุ้ง มีเสียงเอะอะของทานตะวันดังขึ้น
“แกมาแอบดูคุณพ่อทำไม คุณพ่อขา...นางขี้ข้ามาแอบดูคุณพ่อคะ”
ท่านขุนหันขวับ เห็นทานตะวันกำลังฉุดลากทึ้งเนียนที่ไม่เต็มใจจะออกมา ปรากฏให้เห็น
“แหมคุณหนูขอรับ เนียนเขาอาจจะแค่เผอิญมาทำอะไรแถวนั้นต่างหาก” เอกว่า
“นายเอกชอบเข้าข้างมัน สงสัยอยากจะเป็นอย่างที่แม่..ส…”

ขุนภักดีขึ้นเสียง “พอเถิดหนูอี๊ด” พลางหันมามองหน้าเนียน มองลึกลงไปห่วงแต่ปากพูดสั่งออกมา “มายืนทำไม ไม่มีอะไรทำแถวนั้นก็รีบไปสิ”
เนียนรีบยกมือพนมไหว้ คิดในใจ

“เนียนอยากจะมาขอบพระคุณที่ช่วยชีวิตเนียนเจ้าค่ะ”
ท่านขุนเมินหน้าหนีก้าวลงเรือไป เอกมองเนียนห่วงใย ทานตะวันมองเนียนแบบไม่พอใจ
“ทีหลังเห็นคุณพ่ออยู่ที่ไหน ไปให้ห่างพ่อฉันสิบลี้จำไว้”
“เจ้าค่ะ”
เนียนรับคำแล้วรีบเดินออกไป

ทองจันทร์สอบถามเนื้อทองเรื่องจะกลับไปสอบเข้าเรียนคหกรรมศาสตร์ มีทานตะวันนั่งฟังอยู่กับสน เนียน และเรียมนั่งอยู่ด้วย
“ตกลงแกคิดว่าแกแน่จริง จะไปลองสอบชิงทุนไม่เอาทุนฉันรึ ยัยติ๋ว”
“เจ้าค่ะ แต่หนู..แค่จะขออนุญาตลองไปสอบน่ะเจ้าค่ะ”
ทานตะวันสอดขึ้น “วู๊ย จะไปสอบก็ไปสิ แกมันเก่งจะเป็นจะตาย ทำไมต้องแสร้งมาขออนุญาต”
“หนูติ๋ว เขาไปลามาไหว้ก็ถูกต้องแล้วนี่คะลูกไปเถิดจ้ะ จะไปยังไงล่ะ ให้นายเอกไปส่งเถิดนะ” เรียมว่า
“แหมไปมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ กะอีแค่ไปบางกอกต้องทำเป็นคุณหนูมีคนพาไปส่ง”
เทิดศักดิ์เดินยิ้มกริ่มเข้ามา
“ผมนี่แหละครับ จะพาน้องติ๋วไปส่ง คุณแม่สนไม่ต้องกลัวว่านายเอกจะไปส่งดอกครับ”
“ยังไงล่ะ แม่สน หลานเทิดศักดิ์ไปส่งไม่ต้องนั่งเรือนั่งรถเก๋งสบายใจเฉิบโก้ไปเลย” ทองจันทร์เยาะ
“เอ้อ อย่ารบกวนดีกว่าเจ้าค่ะ หนูติ๋วไปเองได้” เนียนบอก
“ใช่เจ้าค่ะ หนูไปเองได้ เจ้าค่ะ” เนื้อทองว่า
“แต่ฉันว่า หนูให้เทิดศักดิ์ไปส่งเถิดจ้ะ” เรียมบอก
“ไปสิคะ..น้องติ๋ว” เทิดศักดิ์ยิ้ม
“ไปสิยะ ยัยติ๋ว ราชรถมาเกยทั้งที อ้อ เดี๋ยวๆๆ จะไปทั้งทีเกิดไปเหยียบอ่างกะปิใครแตก จะโดนกักตัวไว้เรียกค่าไถ่ เอาเงินติดชายพกไปกินขนมย่ะ”
ทองจันทร์ส่งให้เนื้อทองหนึ่งร้อยบาท
“เผื่อจะอยากซื้ออะไรที่จำเป็น”
เรียมส่งให้อีกหนึ่งร้อยบาท
สนกับทานตะวันสบตากันท่าทีแค้นมาก เนื้อทองกราบทองจันทร์กับเรียม แล้วยกมือไหว้เนียน เนียนยื่นมาโอบลูกนิดหนึ่งไม่กล้าแสดงมาก
“โชคดีนะลูก”
“จ้ะแม่”
“คุณย่า คุณแม่เรียมครับ ฝากดูแลน้าเนียนด้วยนะครับ ผมเพิ่งทราบเรื่องงูเห่าจากนายเอกเมื่อสักครู่ก่อนขึ้นมานี่ ใครกันหนอ ช่างก่อเวรก่อกรรม กับคนดีๆ อย่างน้าเนียน”
สนโมโห “กลับมาถึงจะถามทุกข์สุขแม่สักคำก็ไม่มี้ไม่มี มีแต่ห่วงใยทุกข์สุขแม่คนอื่นน่าน้อยใจนัก”
“ผมทราบดีว่าคุณแม่สนมีสุขสนุกทุกเวลา ยิ่งถ้ามีคู่เป็นนางช้อยยิ่งสนุก”
สนค้อนขวับ เทิดศักดิ์พยักหน้าให้ติ๋วออกไป
ทองจันทร์หันมาถามทานตะวัน “แล้วหลานอี๊ดเล่า หนูจะไม่สอบเข้าอะไรกับเขาบ้างรึ”
ทานตะวันยืดอกบอก “หนูไม่ไปสอบเข้าที่ไหนให้เหนื่อยยากดอกค่ะ คุณย่า หนูจะไปเรียนทำผมที่ฝรั่งเศส เหมือนอย่างที่ลูกสาวผู้ดีมีเงินเขาไปกัน”

ระหว่างนั้นสนกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับทานตะวันเบาๆ
วันหนึ่ง ภายในห้องสอบชิงทุนไปเรียนต่อปริญญาโท ของกพ. มีเด็กหนุ่มไปสอบประมาณหกคน กำลังก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ แดงน้อยคือหนึ่งในนั้น แดงน้อยสีหน้าสงบค่อยๆ เขียนคำตอบ

ส่วนหน้าห้องสอบชิงทุนเรียนคหกรรมศาสตร์ เนื้อทองเดินออกมาจากห้องสอบสีหน้าเคร่งเครียด เทิดศักดิ์ปราดมาหา
“ทำข้อสอบได้ไหมคะ น้องติ๋ว”
“ได้เป็นส่วนมากค่ะ”
“พี่นึกแล้ว”
“แต่หนูคิดว่า คนอื่นๆ เขาก็ทำได้เหมือนหนู หรือไม่ก็มากกว่าหนู”
เทิดศักดิ์ยิ้มให้กำลังใจ

ฟากแพรกับโพล้ง กำลังเก็บของในหลืบ มีชายสวมหมวกหลุบหน้าใส่แว่นตาดำ
“ขอลูกปืนห้าร้อยลูกสิ”
โพล้งแพรสะดุ้งโหยงหันมามอง ชายคนนั้นถอดหมวกถอดแว่นหัวเราะ
“พี่หนัก” สองคนอุทานลั่น
“แดงน้อยเล่า”
“ไปสอบชิงทุน กอขอ กอคอ อะไรเนี่ย” แพรบอก
“กพ. ตะหาก” โพล้งท้วง
“สอบชิงทุน” หนักฉงน
“ไปเรียนที่ประเทศออกยา สตรี อะไรนี่แหละ” แพรว่า
“ออสเตรเลียตะหาก”
หนักบอก รีบสวมหมวกใส่แว่นแล้วเดินออกไปทางข้างร้านโดยเร็ว
“พี่หนัก”
หนักหายแว้บไปอย่างรวดเร็ว พอดีกับที่ แดงน้อย เนื้อทอง และเทิดศักดิ์เข้ามาพอดี
“สวัสดีครับ ลุงโพล้ง แม่แพร”
“สวัสดีค่ะ ลุงโพล้ง แม่แพร”
“ผมเห็นหลังใครแว้บๆ เดินออกไปเมื่อกี้นี้” แดงน้อยถาม
สองคนสบตากันส่ายหน้า
“ผมก็เห็นครับ”
“หนูก็เห็นค่ะ”
เทิดศักดิ์ และเนื้อทองบอกอีก สองคนอึกอัก
“อ้อ ไอ้คนส่งน้ำแข็ง มันมาถามว่าจะเอา จะเอา...” โพล้งบอก
“จะเอาน้ำแข็งเพิ่มไหม จะได้ส่งเพิ่มให้” แพรว่า
“ทำสอบได้ไหมแดงน้อย” โพล้งเปลี่ยนเรื่อง
“ก็ทำเต็มที่ครับแม่แพร แต่จะได้ทุนหรือเปล่า ก็ต้องรอผล แต่สำหรับน้องติ๋ว ผมมั่นใจแทนน้อง ได้แน่นอน”
สองคนมองเนื้อทองที่เขินอายอยู่ ถามพร้อมกัน
“หนูติ๋วสอบด้วยรึ”
“ค่ะ”
“แม่ เนียนของหนูสบายดีรึ”
เนื้อทองพูดไม่ออก เทิดศักดิ์มองสบตาแล้วบอกแทน
“สบายดีครับ เพราะผมฝากคุณย่ากับคุณแม่เรียมดูแลเอาไว้ก่อนมาครับ”
เทิดศักดิ์ผู้ช่างสงสัย ไม่วายมองไปทางข้างร้าน

หนักนั่งฟังทุกคนพูดกัน
“ลุงโพล้งแม่แพรไปเยี่ยมหลวงลุงสินบ้างหรือเปล่าครับ” เสียงเทิดศักดิ์ถาม
“ลุงสินสึกแล้ว” แดงน้อยบอก
“สึกแล้ว แกรู้ได้ยังไง” เทิดศักดิ์แปลกใจ
“ลุงมาหากัน หลังจากวันที่เราโดนเสือหนักจับตัวไปนั่นแหละ”
“วันนั้นกันมาส่งแก ถ้ากันนอนกับแกอย่างที่แกชวน กันคงได้พบลุงสินแน่ๆ”
หนักซึมเศร้าบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ลูกเอ๊ย พ่อแปดเปื้อนจนไม่กล้าพบหน้าลูก กลัวความมัวหมองจะไปติดลูก”
หนักแอบมองเทิดศักดิ์จดสายตามองจ้องตลอดเวลา

ไม่นานต่อมาสามคนกินอาหารกันอยู่ เทิดศักดิ์หันหน้าไปทางหนักที่แอบมองพอดี สีหน้าเทิดศักดิ์สดใสยิ้มหัวพูดจากิริยาดีไปหมด
“เสือหนักเอ๊ย ถึงนายจะเคยใจดีกับฉัน แต่วันใดที่ฉันได้ติดดาวบนบ่าวันนั้นคือวันเริ่มต้น พิชิตเสือหนัก”
เทิดศักดิ์พูด หนักได้ฟังน้ำตาซึม
“ด้วยความยินดีและเต็มใจลูกรัก ของพ่อ
“กันก็จะช่วยแกจับเสือหนักให้ได้” แดงน้อยบอก
สองคนพยักหน้า
หนักคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง แล้วตัดสินใจลุก
“เป็นไงเป็นกัน วันนี้ขอสัมผัสความเป็นพ่อสักครั้ง”
หนักลุกขึ้นมา

ขณะที่แดงน้อยกับเทิดศักดิ์จับมือ ให้คำมั่นกัน
“เราจะจับเสือหนักด้วยกัน”
แพรกับโพล้งสะดุ้ง ตกใจจนตาเหลือก ชี้ไปด้านหลังแดงน้อย
“นั่น นั่น”
แดงน้อยหันไปมอง เนื้อทองจ้องตาเป๋ง หนักพาตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าเทิดศักดิ์ ในระยะประชิดกันมาก
“ลุงสิน”
เท่านั้นเองเทิดศักดิ์ลุกพรวด ดีใจมากปราดมาไหว้สิน
“ลุงสิน”
“ลุงสิน” เนื้อทองไหว้ตามไปด้วย “สวัสดีค่ะ”

“ผม ดีใจมาก ดีใจที่สุด ที่ในที่สุดผมก็ได้พบลุง ผมรอคอยมานานเป็นสิบกว่าปีแล้วนะครับ”
โพล้งกับแพรยืนหยิกกันไปมากระซิบกระซาบ
“ละครฉากใหญ่ที่น่าหวาดเสียว”
“ฉันใจหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว”
“แปลกแท้ๆ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าลุงสินคือลุงแท้ๆ ของผมไม่ใช่แค่ลุงของเพื่อน” เทิดศักดิ์บอก
“ลุงก็รู้สึกว่าเทิดศักดิ์ไม่ใช่เพื่อนของหลาน แต่เราสองคนสายเลือดเดียวกัน”
สองคนแพรและโพล้งแอบตบอกผางๆ
“เอาละวา”
“สรุปว่าแกกับฉันสายเลือดเดียวแล้วสินะ” แดงน้อยล้อเทิดศักดิ์
“ยกเว้นหนูค่ะ ไม่เกี่ยวกับใครเลย” เนื้อทองเอ่ยขึ้น
หนักสวนออกมา “ใครบอกเล่า ลุงก็รู้สึกว่าหนูกับลุงสายเลือดเดียวกัน ถ้าอย่างนั้น ขอกอดทุกคนให้ชื่นใจสักครั้ง ครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอ”
โพล้งกับแพรน้ำตาไหล สบตากัน เด็กสามคนรู้สึกแปลกๆ แต่คิดว่าสินคงเหงาอยากมีลูกหลาน
หนักกางแขนรอเทิดศักดิ์ ที่โผเข้าไปในอ้อมกอดของหนักแล้วโอบกอดตอบหนัก แดงน้อยแทรกเข้าไปอีกคน โพล้งกับแพร ดันติ๋วเข้าไปในอ้อมกอดของหนัก
สองคนเต็มตื้นกอดกันบ้าง ยืนมองน้ำตาไหล เห็นภาพหนักมีเทิดศักดิ์อยู่ตรงกลาง แดงน้อยอยู่อ้อมกอดขวา เนื้อทองอยู่ทางซ้าย
ทุกคนสีหน้าอิ่มเอิบมีความสุข โพล้งกับแพรป้ายน้ำตา สุขที่สุดคือหนัก
“ลุงขออวยพรให้เทิดศักดิ์กับแดงน้อย จับเสือหนักให้ได้”
แพรและโพล้งอึ้ง “อ้าว”

สองคนกอดกันพลอยร้องไห้ไปด้วย
ขณะเดียวกันเนียนกำลังบีบนวดทองจันทร์ พลางส่งยาหอมยาลมให้กิน

“ขอบใจมากเนียน ข้าแก่มากเกินไปแล้วสินะ ลมแล้งมันจะกินเอาง่ายๆ ไปตามแมวหรือกบให้มันมานอนกับข้าได้แล้ว”
“เจ้าค่ะ เอ้อ ให้เนียนนอนเฝ้าดีกว่าเจ้าค่ะ”
เนียนทำท่าลุก ทานตะวันเดินยิ้มหวานเข้ามากอดย่า
“คิดถึงคุณย่าห่วงคุณย่าจังเลยค่ะหนูอี๊ด จะมาขอนอนเรือนนี้ได้ไหมคะ” สายตาทานตะวันมองเนียนเย้ยๆ
“ทำไม๊จะไม่ได้เล่าหลาน ถ้าอย่างนั้น เนียนเอ็งไม่ต้องนอนกับข้าดอก บอกนางกบว่าไม่ต้องมานอนกับข้าดอก หลานสาวข้าจะมานอนด้วย”
“เจ้าค่ะ” สายตาเนียนที่จ้องทานตะวันมีแต่ความรักใคร่
“ให้นังเนียนมันนอนกับคุณย่านะดีแล้วค่ะ” ทานตะวันเอ่ยขึ้น
“ไฮ้ ทำไมจิกหัวเรียกเขาว่านัง ย่าเองยังไม่เคยเรียกคนในบ้านคนไหนว่านัง อย่างดีก็นาง”
“มันเหมาะสมสำหรับคนคบชู้แล้วนี่คะ” ทานตะวันไม่รู้ตัวว่านรกจะกินกบาล
เนียนก้มหน้างุดซ่อนน้ำตา
“เรื่องมันนานมา ตั้งแต่หนูยังไม่เกิดอย่าฟื้นฝอยหาตะเข็บเลย หนูนั้นแหละไหนหนูว่าจะนอนกับย่า”
“หนูบอกว่าจะมาขอนอนเรือนคุณย่าต่างหากนี่คะ หนูจะไปนอนห้องยัยติ๋ว ห้องนอนมันสวยน่านอน มากค่ะ นะคะ นะคุณย่า”
ทองจันทร์พยักหน้าหงึกๆ ทานตะวันมองเนียนแล้วยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินตรงไปห้องนอนเนื้อทอง

สักครู่หนึ่ง ทานตะวันกำลังโยนที่นอนหมอนมุ้งข้าวของของเนื้อทองออกไปทางหน้าต่างจนหมด แล้วยิ้มสาแก่ใจ โดยมีช้อยกำลังลากที่นอนหมอนมุ้งของเนื้อทองอยู่ข้างล่างตรงหน้าต่าง ก่อนจะหายหัวออกไปจากที่นั่น

ทองจันทร์หลับสบายไปแล้ว เนียนนั่งพัดวีให้ไม่ยอมหลับนอน เนียนมองผ่านหน้าต่างไป เห็นเปลวไฟลุกห่างออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง แต่อยู่ไกลไปจากตัวเรือน
เนียนแปลกใจ ลุกไปมองดูที่หน้าต่าง
“แปลกแท้ๆ ใครมาเผาหญ้าตอนกลางดึก”

สองคนกำลังเคลิ้มหลับ มีเสียงเคาะห้อง เรียมสะดุ้ง
“คุณแม่ขา คุณพ่อขา หนูมาขอนอนด้วยคนค่ะ”
ขุนภักดีงัวเงียงงๆ เรียมประหลาดใจแต่ก็เดินไปเปิดประตูห้อง
“ทำไมไม่นอนห้องตัวเองค่ะลูกอี๊ด”
“หนูกลัวผีไอ้แทนนี่คะ พวกหลังบ้านมันเห็นไอ้แทนมานอนชักกระแด่วๆ ทุกคืน”
“เหลวไหล” ขุนภักดีพูดอย่างเอ็นดู “แต่ถ้าหนูอยากจะมาขอนอนกับพ่อแม่ก็มาสิลูก”
ท่านขุนตบที่นอนข้างตัวทานตะวันลงไปนอนข้างพ่อ กอดพ่อเอาไว้หน้าตายิ้มย่อง
ส่วนเรียมลุกเดินอยู่ เขม้นมองไปที่หน้าต่าง
“เอ๊ะ ใครมาเผาหญ้าหลังบ้านเรากลางดึกคะ”
“ช่างมันเถิด มันเผาหญ้าไม่ได้เผาเรือนเราสักหน่อย เรียมอย่าตื่นเต้น” ขุนภักดีบอก
“ใช่ค่ะ คุณแม่อย่าตื่นเต้นไปเลยค่ะ มานอนกอดหนูอี๊ดดีกว่า หนูอี๊ดอยากทำเหมือนตอนเป็นเด็กเล็กๆ มีคุณพ่อคุณแม่นอนกอดซ้ายขวา”
นั่นแหละเรียมจึงเดินมากอดทานตะวัน ที่หัวเราะชอบใจมีพ่อแม่กอดซ้ายขวา

ที่นอนกำลังไฟลุกท่วม เห็นช้อยกำลังยืนหัวเราะชอบใจ เต้นระบำไปรอบกองเพลิง
“ผีฟ้าเอย...”
มีเสียงหมาหอน ดังขึ้น ช้อยชะงักกึก
“ว๊าย หมาหอน”
ช้อยมองรอบตัวกลอกตาล่อกแล่ก มีเสียงคราง ฮือๆๆๆ
ช้อยตกใจ “เสียงคราง”
เสียงครางต่อ “กูครางเอง กูเจ็บกูปวดแผล ที่งูกัดกู”
“ว๊าย ไอ้แทน ผีไอ้แทนมาหลอกหลอนกูแล้ว”
“กูมากับไอ้แทนด้วย ไอ้หวานไง”
“ว๊าย ไม่เอาแล้ว ไปที่ชอบ ที่ชอบซะ”
“มึงส่งกูไปที่ไม่ชอบ แล้วกูจะไปที่ชอบได้ยังไง”
ช้อยโกยแน่บ วิ่งสุดชีวิต พอช้อยพ้นไป เอก แมวและกบพากันออกมายืนหัวเราะชอบใจ
“มันเอาที่นอนใครมาเผากันนะ” เอกแปลกใจ
“เอ๊ะที่นอนลายนี้ นางแมว เอ็งจำได้ไหม” กบนึกเอะใจ
“ที่นอนหนูอี๊ด ที่คุณนายเรียมจัดให้ใหม่” แมวจำได้
“แล้วมันไปเอามาเผาได้ยังไง”
กบ แมว และเอกมองหน้ากัน

เช้าวันต่อมา เนียนตั้งสำรับข้าวต้มให้ทองและทานตะวัน
“ไปเรียกหนูอี๊ดมากินข้าวต้มกับฉันสิ”
“เจ้าค่ะ”
เนียนกำลังจะเดินไป เห็นทานตะวันเดินอี๋อ๋อมีพ่อแม่กอดซ้ายขวาคลอเคลียมา
“สวัสดีตอนเช้าเจ้าค่ะ คุณย่าเจ้าขา”
เนียนชะงัก ทองจันทร์แปลกใจ
“ไหนว่าหนูนอนห้องยัยติ๋ว แล้วไหง๋มากับพ่อแม่”
“หนูเปลี่ยนใจกระทันหันค่ะคุณย่า หนูอยากอ้อนคุณพ่อคุณแม่เนียนจ๋า ขอข้าวต้มให้ฉันกับคุณพ่อคุณแม่กินบ้างสิจ๊ะ”
เนียนตะลึง ที่จู่ๆ ทานตะวันพูดเพราะด้วย แต่ก็ปลื้มจนมือไม้สั่น
“ทำเผื่อ ไว้หรือเปล่าล่ะเนียน”
“ทำเจ้าค่ะ”
เนียนดีใจมองทานตะวันอย่างสุขล้น ขุนภักดีเมินหน้าแต่หางตาแอบชำเลือง เนียนรีบออกไปอย่างมีความสุขมาก รีบไปยกอาหารเพิ่ม แมวกะกบคลานเข้ามา
“คุณท่านเจ้าขา หนูติ๋วกลับมาจากบางกอกหรือยังเจ้าค่ะ” กบถาม
“แกถามทำไม” ทานตะวันแหวใส่
“เอ้อ...คือที่นอนหมอนมุ้งของหนูติ๋ว ถูกเอาไปเผาทิ้งที่สวนหลังบ้านเจ้าค่ะ” กบบอก
ทองจันทร์กะเรียม ร้อง “ฮ้า”
ทานตะวันแอบหัวเราะคิก เนียนชะงักเท้า เรียมมองทานตะวันที่หัวเราะตาเป๋ง
“หนูอี๊ด”
“หนูไม่เกี่ยวนะคะ หนูเปลี่ยนใจกลับไปนอนกับคุณพ่อคุณแม่”
“หนูอี๊ดอยากจะลองนอนห้องยัยติ๋ว ให้ได้ ไล่เนียนมานอนกับย่าแปลกจริงนะ”

ทานตะวันรีบลุกเดินเลี่ยงหายไปทันที
เทิดศักดิ์ขับรถแล่นมาตามถนนมุ่งหน้ากลับบ้านภักดีภูบาล ที่สุพรรณ เนื้อทองนั่งสีหน้าสงบใจนึกห่วงแม่ และกังวลว่าจะสอบชิงทุนได้ไหม

เทิดศักดิ์เองก็ครุ่นคิดแปลกใจ เรื่อง หนัก หรือ สิน ว่าทำไมซาบซึ้งกับการได้แสดงความรักใคร่พวกตนนัก
“น้องติ๋ว กังวลเรื่องสอบชิงทุนหรือคะ”
“ค่ะหนูติ๋วกลัวสอบไม่ได้”
“แต่ในใจพี่ว่าน้องติ๋วสอบได้ แต่ถึงสอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนี่คะ”
“หนูอยากสอบได้ ไม่ใช่เพราะหนูอยากเป็นคนเก่ง แต่หนูไม่อยากให้คุณท่านสิ้นเปลืองเงินค่าเรียนของหนู ตั้งสามปีนะคะ”

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 11 วันที่ 17 เม.ย. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager