อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 11 วันที่ 15 เม.ย. 56
“งั้นลูกไก่ก็คงโง่เหมือนกันที่ยอมลงทุนโทร.ทางไกลจากเกาหลีให้ช่วยคนไม่สำคัญอย่างคุณ” คีรินทร์ชะงัก นิ่งฟังจินจูบอกเล่าต่อไป “ลูกไก่เขารู้ว่าฉันสนิทกับประธานลีซอนมิน เลยโทร.มาขอให้ฉันช่วยพูดเรื่องคลิปของคุณ ไม่งั้นคุณคิดเหรอว่าเขาจะยอมยกโทษแล้วเซ็นสัญญากับคุณง่ายๆ”“ที่แท้เพราะคุณนี่เอง ผมก็ยังสงสัยทำไมเขาเปลี่ยนใจเร็วขนาดนั้น”
“เพราะลูกไก่ต่างหาก คิดให้ดีสิ ถ้าไม่รักคุณ เขาจะหาทางช่วยคุณถึงขนาดนี้เหรอ คุณอยู่กับเขาตั้งนาน ยังดูไม่ออกอีกหรือไง”
คีรินทร์คิดได้ รู้สึกผิดต่อไข่มุกรีบออกตามหาแต่โดนกะเทยกัสจังหลอกจนหัวปั่นแทบกลายเป็นเรื่องเป็นราว แถมยังไม่เจอตัวไข่มุกด้วย ต้องย้อนกลับมาบ้านขอที่อยู่จากชลลดาแต่หล่อนมีชนักติดหลังจึงบ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอก
“ไม่นึกเลยว่าพี่จะเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด พี่กีดกันฉันกับเขามาตลอด ทำเหมือนคธาไม่รักไม่สนใจ ไม่ต้องการฉันกับลูก ทั้งๆที่เขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน ทำไมล่ะพี่แทยอน...ทำไม”
“จินจูฟังก่อน ผมแค่คิดว่าการที่คุณรักกับคธาไม่เหมาะสม คุณเป็นดาราชื่อดัง...เขาเป็นแค่นักดนตรีต่างชาติ มันไม่มีทาง เข้าใจไหม”
“ใครกำหนดว่าเหมาะสม พี่เหรอ แล้วการที่แยกลูกไปจากฉัน แยกผู้ชายที่รักที่สุดไป ถูกต้องนักหรือไง ฉันทำผิดอะไร ฉันทำอะไรให้พี่โกรธเกลียด ถึงต้องทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้”
“ผมไม่เคยเกลียด ไม่เคยโกรธคุณเลย”
“พี่ไม่เคยเกลียด แต่สิ่งที่ทำมันทรมานฉันยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ทำไมไม่ฆ่ากันเลยล่ะ จะปล่อยให้อยู่คนเดียว ทั้งที่พรากหัวใจฉันไปแล้ว”
จินจูร้องสะอึกสะอื้น แทยอนแตะไหล่ตั้งใจจะปลอบแต่เธอปัดมือออกและเมินหน้าหนี
“ผมขอโทษ...กับสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด”
“รู้มั้ย ฉันเคยคิดว่าพี่จะเป็นคนเดียวที่ไม่ทำร้ายกันในวันที่ไม่มีใคร แต่จริงๆแล้วพี่ต่างหากที่ทำให้ฉันไม่เหลือใคร ฉันผิดที่หลงไว้ใจพี่มาตลอด ทำไม...ทำไมล่ะ ทำไปเพื่ออะไร”
“ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะรักคุณ”
จินจูตบหน้าแทยอนอย่างแรงแล้วประกาศชัดก่อนเดินหนีออกจากห้องไป “แต่ฉันไม่มีวันรักพี่ ไม่มีวัน”
แทยอนยืนอึ้ง ทั้งเจ็บปวด สำนึกผิด และเสียใจ จินจูออกไปพบคธาที่กำลังจะกลับบ้านหลังเล่นดนตรีเสร็จ เธอโผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตา รำพึงรำพันด้วยความเสียใจ
“คธา...ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ไม่รู้อะไรเลย”
“ไม่หรอก ไม่เป็นไรจินจู” คธากอดปลอบ...
แทยอนตามมาเห็นยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก แววตาเจ็บช้ำและเสียใจ ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างขมขื่น
ooooooo
ในเมื่อชลลดาไม่บอกที่อยู่ไข่มุก...คีรินทร์จึงใช้วิธีสะกดรอยตามเธอไปถึงบ้านวันดี แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่องเพราะวันดีซึ่งเป็นฝ่ายเห็นชลลดาก่อนรีบซ่อนตัว และช่วงเวลานั้นไข่มุกก็ไม่อยู่บ้าน
หลังจากต่างคนต่างกลับไปแล้ว ไข่มุกกลับเข้าบ้านเจอวันดีลุกลี้ลุกลนพิกลแต่ก็ไม่ติดใจสงสัยจนกระทั่งวันดีหายไปพักหนึ่งแล้วกลับมาเร่งให้เธอเก็บข้าวของเตรียมย้ายหาบ้านเช่าใหม่ ไข่มุกซักถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร นอกจากว่าแถวนี้เทศกิจรบกวนหากินยาก อยากไปหาทำเลใหม่ค้าขาย ปะเหมาะพอดีเม่นกลับมาบอกว่ามีเพื่อนบ้านชวนไปขายส้มตำที่ใหม่ วันดีจึงตกลงทันที
ก่อนหน้านี้วันดีเจอคธากับจินจูมาถามหาวันดีกับลูกสาว ทั้งคู่จุดใต้ตำตอเพราะไม่รู้จักหน้าตาวันดีมาก่อน ก็เลยโดนหลอกว่ามันไปต่างจังหวัด เป็นเดือนกว่าจะกลับ ที่สำคัญมันไม่มีลูกผัว พวกเขาคงจำคนผิดแล้ว...
ทำเลใหม่ที่เพื่อนชวนไปขายส้มตำที่แท้คือแผง ลอยฝั่งตรงข้ามโรงแรมคีรินทร์ ไข่มุกเห็นแล้วจะถอยแต่วันดีไม่ยอม
“จะไปสนใจทำไม ทีมันยังไม่สนเอ็งเลย ให้มาย่ำต็อกๆตากแดดตำส้มตำ กล้ามขึ้นแล้วเนี่ย”
“แต่ถ้าเขารู้เข้า...”
“ก็ให้รู้ไปสิวะ หน็อย...มันคงสนเอ็งหรอก”
ว่าแล้ววันดีผละไปเดินดูร้านค้า ทิ้งไข่มุกไว้คนเดียว... คีรินทร์กับวัฒนาเดินมาด้วยกัน หยุดยืนหน้าโรงแรม
คีรินทร์ขมวดคิ้วไม่พอใจถามวัฒนาว่ามาจากไหนกันเยอะแยะ
“คงบอกต่อๆกันมามั้ง วันก่อนยังไม่เยอะเท่านี้เลย”
“ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว นี่วัฒน์ นายไปจัดการพวกนี้ให้หน่อยแล้วกัน ทำได้ใช่มั้ย ถ้าไม่ได้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
วัฒนามองร้านค้าแผงลอยพลางครุ่นคิดแผนการบางอย่างแล้วกลับมารายงานทวยไทยในโรงแรม ทวย-ไทยเปิดม่านห้องทำงานมองออกไปด้านนอกเห็นร้านค้าก็หันมายิ้มกับวัฒนา
“ดี ปล่อยให้มันจัดการไป คราวนี้ได้ทีดิสเครดิตเทวดาขี้หลีอย่างไอ้คีรินทร์แล้ว” ทวยไทยยิ้มสะใจ ไม่ต่างจากวัฒนาที่จ้องเล่นงานคีรินทร์อยู่เช่นกัน
ในเมื่อวันดีให้ขายก็ต้องขาย ไข่มุกตำส้มตำสลับกับปิ้งไก่ย่าง พักกลางวันมีพนักงานในโรงแรมออกมาซื้อ ทุกคนจำไข่มุกได้ว่าคือคุณลูกไก่ภรรยาคีรินทร์ บางคนทักถามแต่บางคนก็ไม่กล้า ได้แต่มองๆแล้วซุบซิบ ไข่มุกแกล้งไม่สนใจ ค้าขายต่อไปทั้งที่อับอาย
วันเดียวกันนี้เอง คธากับจินจูย้อนกลับมาที่บ้านวันดีอีกครั้ง คราวนี้เจอชาวบ้านใกล้เคียงจึงสอบถามว่ารู้จักคนชื่อวันดีหรือเปล่า
“ก็นั่นไงบ้านมัน แต่ตอนนี้ย้ายไปแล้ว ไม่รู้หนีหนี้ใครเขารึเปล่า เห็นรีบย้ายกันฉุกละหุกทั้งแม่ทั้งลูก หอบของไปกันเต็มมือหมด”
“เขามีลูกด้วยเหรอ”
“มีสิคุณ ลูกสาวสวยเชียวล่ะ แต่ท่าทางผู้ดี๊ผู้ดี ผิดกับแม่มันลิบลับ ไม่รู้นังวันดีไปเอาลูกใครมาเลี้ยงหรือเปล่า ไม่ได้เหมือนแม่มันสักนิด”
จินจูกับคธาอึ้ง สบตากันอย่างนึกเอะใจและกังวล พอเดินเลยออกมาหน่อยจินจูบอกคธาว่าเด็กคนนั้นต้องเป็นยองแอแน่ๆ
“หรือว่าวันดีจะรู้ที่เรามาตาม เลยพายองแอหนี แล้วแบบนี้เราจะเจอลูกได้ยังไง”
“ต้องได้สิ ยังไงเราก็ต้องหาลูกให้เจอ ใจเย็นๆนะคุณ อย่างน้อยเราก็ได้รู้แล้วว่ายองแอยังมีชีวิตอยู่”
จินจูพยักหน้ารับอย่างมีความหวัง
ooooooo
บ่ายนั้นคีรินทร์เดินผ่านกลุ่มพนักงานกำลังซุบซิบเรื่องไข่มุกขายส้มตำ พอเห็นเจ้านายทุกรายก็หุบปากเงียบ คีรินทร์่สงสัยแต่ไม่ได้สนใจจะซักถาม เดินจ้ำออกไปฝั่งตรงข้ามเพื่อเจรจากับละเมียดเจ้าของพื้นที่แผงลอย
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆพวกรถเข็นหาบเร่ถึงมากันเต็มแบบนี้ เมื่อวันสองวันก่อนมีแค่ไม่กี่เจ้า ตอนนี้ตั้งกันเต็มไปหมด ไล่ก็ไม่ไป แถมยังด่าฉันกลับอีกนะ”
“แต่ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ภาพลักษณ์ของโรงแรมเสียหายแน่ ดูสิครับ ทั้งขยะ ทั้งเศษอาหาร ผมว่าเราน่าจะจัดระเบียบกันให้เรียบร้อยกว่านี้”
“ฉันเห็นด้วย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง พวกห้องแถวเขาก็บ่นกันจะแย่”
“เดี๋ยวผมจัดการให้เอง”
วันดีคึกคักเชิญชวนผู้คนกินส้มตำลอยฟ้า ไข่มุกตั้งหน้าตั้งตาตำเพราะลูกค้าเยอะ กระทั่งได้ยินเสียง
คีรินทร์ถามว่าใครให้มาขายที่นี่ สองแม่ลูกถึงกับชะงัก หันมองเป็นตาเดียว
คีรินทร์แทบไม่เชื่อสายตา จ้องหน้าไข่มุกแล้วลากแขนเธอเข้าไปในโรงแรม คุยกันส่วนตัวภายในห้องทำงานของเขา
“ไปอยู่ที่ไหนมายายตัวแสบ ฉันตามหาเธอแทบตาย”
“ตามหาฉันทำไมคะ ยังด่าไม่สะใจ หรือจะเอาอะไรอีก”
“ช่างมันเถอะ แล้วเธอมาขายส้มตำซังกะบ๊วยหน้าโรงแรมได้ยังไง หรือว่านึกอยากจะทำให้ฉันขายหน้าขึ้นมาบ้าง มิน่าล่ะ พวกพนักงานถึงได้ซุบซิบนินทากัน เธอนี่ร้ายขั้นเทพจริงๆ”
“เปล่านะคะ แต่ที่เก่าโดนเทศกิจไล่จับประจำเลยต้องหาที่ใหม่”
“แล้วทำไมต้องเป็นที่นี่ อ๋อ อยากเจอฉันก็บอกมาเถอะ”
“ไม่ใช่ ใครจะอยากเจอคนอย่างคุณ เราสองคนต่างคนต่างไปดีแล้ว ไม่ต้องเจอหน้ากันเลยยิ่งดี”
คีรินทร์ไม่ยอมให้เธอไปง่ายๆ ทวงเงินล้านห้าที่จ่ายหนี้แทนชลลดา ไข่มุกไม่รับรู้ โต้ว่าตนไม่ได้ไปเล่นพนันในบ่อนด้วยสักหน่อย
“จะยังไงก็เถอะ เท่ากับว่าตอนนี้เธอเป็นหนี้ฉันอยู่ล้านห้า อยากจะไปก็เอาเงินคืนมาก่อน”
“เงินเยอะขนาดนั้นฉันไม่มีหรอก”
“ไม่มีก็ต้องมี ฉันเป็นนักธุรกิจไม่ใช่ประชาสงเคราะห์ ทำอะไรก็ต้องได้คืน ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่คิดดอกเบี้ยด้วย”
“ฉันจะไปหาที่ไหน อย่าว่าแต่ล้านห้าเลย หมื่นนึงยังไม่มี ฉันไม่ใช่คนรวยจะได้เสกเงินได้ตามใจแบบคุณ”
“ถ้าไม่มีก็ต้องทำงานใช้หนี้ให้ฉัน”
และแล้วคีรินทร์ก็พาไข่มุกเข้าบ้านในฐานะสาวใช้ มณีไม่พอใจแต่ก็ขัดลูกชายไม่ได้ เพราะเขายืนยันว่ามีเหตุผลส่วนตัว ชลลดากับภัททิมาที่ยังเกาะบ้านนี้เป็นปลิงก็ไม่ชอบใจ กลัวไข่มุกแย่งคีรินทร์ จึงหาทางกลั่นแกล้งจิกด่าอยู่ตลอดเวลา ช้อยเองก็ใช่ย่อย แสดงท่าทางรังเกียจไข่มุกเพราะเข้าใจว่าเป็นพวกต้มตุ๋น มณีให้อยู่ห้องเดียวกัน ช้อยก็ไล่ไปนอนคนละมุม
นอกจากทำงานในบ้านแล้ว คีรินทร์ยังให้ไข่มุกไปสอนฟิตเนสที่โรงแรมอย่างเดิมเพื่อจะได้มีรายได้เพิ่มเอามาใช้หนี้เขา แต่ภัททิมาไม่ยอม บ้งเบ้งใส่ผู้จัดการจนคีรินทร์ต้องเข้ามาเคลียร์ และให้เธอกลับมาเป็นผู้ช่วยเลขาเขาอย่างเก่า
ภัททิมาฮึดฮัดขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจิกตาใส่ไข่มุกอย่างอาฆาต จินจูเดินผ่านมาเห็น ยิ้มแย้มดีใจเข้ามาทักไข่มุกก่อนจะพาออกไปคุยกันมุมหนึ่ง
“ฉันดีใจมากที่เจอหนูเสียที พยายามจะถามคนอื่นว่าไปไหน แต่ใครๆก็พูดแต่ไม่รู้ มีอะไรเกิดขึ้นหรือจ๊ะ”
“หนูเองก็นึกว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว ขอโทษนะคะ”
“ขอโทษทำไม ทำอะไรผิดเหรอถึงต้องขอโทษ”
“หนูไม่ได้ชื่อลูกไก่แต่ชื่อไข่มุก แล้วก็ไม่ใช่ลูกสาวคุณชลลดาอย่างที่ทุกคนคิด หนูหลอกทุกคน...หลอกคุณ”
“พอเถอะไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันเชื่อว่าทุกอย่างที่ทำไปคงมีเหตุผล จะชื่ออะไรก็ช่าง สำหรับฉันหนูก็คือหนู”
“คุณไม่โกรธเหรอคะที่หนูหลอกคุณ”
“ไม่หรอก...นี่รู้ไหมชื่อเราเป็นชื่อเดียวกันเลยนะ จินจูแปลว่าไข่มุก พอรู้ว่าหนูชื่อนี้ฉันยิ่งคิดว่าชะตาเราต้องกันมากจริงๆ”
“ไข่มุก...จินจู...แปลว่าไข่มุกเหรอคะ”
“ใช่ แล้วต่อไปนี้ถ้ามีเรื่องอะไรขอให้หนูคิดถึงฉัน อย่าหนีหายกันไปแบบนี้ คิดเสียว่าเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึงที่จะคอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษา สำหรับฉันเองหนูก็เป็นเหมือนลูกสาวคนนึง”
ไข่มุกกอดและซบหน้าลงกับอกจินจูอย่างตื้นตันใจ จินจูลูบหัวสาวน้อยเบาๆ ทั้งสงสารและเอ็นดู
ooooooo
หลังจากนั้นไข่มุกกลับมาสอนฟิตเนสตามหน้าที่ที่คีรินทร์มอบหมายแต่โดนสามกิ๊กของเขากลั่นแกล้งจนไม่มีสมาธิ แต่ก็ไม่คิดตอบโต้เหมือนเมื่อก่อน ทำเอาสามสาวพากันหมั่นไส้ด่าใส่อีกชุดใหญ่ที่มาหลอกลวงแต่งงานกับคีรินทร์
เมื่อวัฒนารู้ว่าไข่มุกกลับมาทำงานที่โรงแรมก็แจ้นมาสอบถามคีรินทร์อย่างจงใจเยาะหยัน
“นายว่าไงเรื่องคุณไข่มุก จะให้ประกาศเลยไหมว่าไม่ใช่ภรรยาแล้ว”
“ไม่ต้อง”
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันไปใหญ่ แถมตอนนี้คุณไข่มุกเป็นแค่แม่ค้าส้มตำ ใครๆก็เห็นกันหมด พนักงานก็ไปเป็นลูกค้าด้วย จะยังมาเป็นเมียนายได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ดูนายเดือดร้อนมากกว่าตัวฉันอีกนะ”
“ก็แค่เตือน ขืนปล่อยไปจะปกครองลูกน้องยังไง ไหนชาวบ้านจะนินทา แล้วอีกอย่าง ถ้าพวกในวงการรู้ว่าเมียผู้บริหารระดับสูงไปยืนเต้นขายส้มตำ เขาจะว่ายังไง”
“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่เรื่องของนาย ขอบใจที่ห่วงแทน แต่อยู่เฉยๆอย่ายุ่งดีกว่า เอาเวลาไปทำงานของนายเถอะ”
คีรินทร์ตัดบทแล้วก้มหน้าทำงานต่อ...วัฒนาหน้าตึงตาขวาง สะสมความแค้นไว้ในใจ...
เสร็จงานที่โรงแรมไข่มุกต้องกลับไปทำงานบ้านต่อ กีกี้ไม่ไว้ใจตามมาเป็นก้างกลัวคีรินทร์ใจอ่อนกับไข่มุก ภัททิมาไม่พอใจกีกี้ มีปากเสียงกันกลางโต๊ะอาหารสร้างความรำคาญให้เขมทัต แต่คีรินทร์กลับนิ่งเฉย แถมยังทำหวานหยดกับกีกี้เพื่อประชดไข่มุก บอกว่ากินข้าวเสร็จจะพาเธอเที่ยวแล้วไปนอนที่คอนโด
กีกี้ยิ้มหน้าบาน แต่เอาเข้าจริงคีรินทร์แค่พาเธอไปส่งบ้านแล้วกลับมานอนก่ายหน้าผากมองเพดานครุ่นคิดเรื่องไข่มุก...เขมทัตเปิดประตูเข้ามาเงียบๆ รู้ทั้งรู้ว่าลูกอยู่แต่แกล้งทัก
“อ้าว...นึกว่านอนที่คอนโดซะอีก”
“แค่พาไปดริ๊งก์ต่อนิดหน่อยครับ กีกี้ลืมว่ามีถ่ายแบบพรุ่งนี้ พ่อมีอะไรหรือเปล่า”
“พ่อน่ะไม่มี แต่เราล่ะรินทร์...ตกลงเรื่องไข่มุกจะเอายังไง”
“ผมยังไม่ได้คิด...ยังคิดไม่ออก”
“ถ้าไม่ได้รักเขาแล้วเอาตัวกลับมาทำไม ให้เรื่องมันแล้วๆไปไม่ได้เหรอ” เขมทัตสบตาลูกชายอย่างค้นหา
“ไม่! ผู้หญิงคนนี้ต้องชดใช้ให้ผม” คีรินทร์สีหน้าทั้งรักทั้งแค้น เขมทัตมองอย่างรู้ทันและเป็นห่วง
เช้าขึ้น คีรินทร์ทำเข้มสั่งงานไข่มุกหลายอย่าง อ้างว่าจะได้ใช้หนี้ให้หมดเสียที ไม่ห้ามแม้แต่เธอจะไปขายส้มตำหรือรับจ๊อบเป็นตัวประกอบ
“แล้วคุณไม่อายเหรอ ที่ฉันจะไปทำงานพวกนั้น”
อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 11 วันที่ 15 เม.ย. 56
ละคร มายาสีมุกบทประพันธ์ : ทวิตาละคร มายาสีมุกบทโทรทัศน์ : เอื้องอรุณ สมิตสุวรรณ, เทอดโชค เกียรติสุขเกษม, จุฑามาศ สาคร
ละคร มายาสีมุกกำกับการแสดง : ธีระศักดิ์ พรหมเงิน
ละคร มายาสีมุกแนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละคร มายาสีมุกผลิต : บริษัท กันตนา
ติดตามชมละคร มายาสีมุก ได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ