My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก เส้นสนกลรัก ตอนที่ 8(จบตอน) วันที่ 26 ก.ค.61
ทิชาอยู่ในอาการคุมสติไม่อยู่พร่ำแต่จะฆ่าตัวตายให้ทุกคนดู ให้ทุกคนรู้ว่าโลกไม่ยุติธรรมกับตนเลยโขงบอกว่าโลกก็ไม่ยุติธรรมกับตนเหมือนกัน
“ไม่จริง โลกของใครจะโหดร้ายเท่าฉัน”
ทิชาระบายความคับแค้นใจของตนที่เกิดมาอยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ รู้ว่าที่บ้านทำอะไรก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นตนก็คงตายไปนานแล้ว ต้องเล่นบทนางฟ้าไร้เดียงสา ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่
พัสกรบอกแป๊ะที่ซุ่มดูด้วยกันว่าเกินเยียวยาแล้ว มีแต่ต้องถ่วงเวลาเพื่อเข้าชาร์จเท่านั้น
ทิชาระบายความอัดอั้นว่าตั้งแต่พ่อตายแม่ก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่กันเหมือนอย่างเมื่อก่อน แม่เสียสละทุกอย่างเพื่อตนแล้วตนจะดื้อกับแม่ได้ยังไง โขงฟังแล้วเสนอให้มาประกวดเรื่องชีวิตบัดซบกันโดยเอาปืนของทิชามาเป็นเงื่อนไข ชีวิตใครบัดซบที่สุดคนนั้นได้ปืนไป
แผนถ่วงเวลาเริ่มโดยเหมียวเล่าชีวิตของตนต่อด้วยโขง แต่ทิชาไม่อาจทนฟังได้กรี๊ดว่า พวกเขาทนได้เพราะพวกเขามีความสุข มีความรัก พวกเขามีทุกอย่างแต่ตนไม่มี
เวลาเดียวกันผู้กองกำชัยก็นำคุณนายระวีมาบอกว่าคุณนายต้องช่วยหว่านล้อมอย่าให้ทิชาคิดสั้น แต่พอคุณนายมาถึงก็ด่าทิชาว่าคิดบ้าอะไร ตนติดตะรางอยู่สถานีตำรวจ รอให้ไปเยี่ยมไปประกัน แต่ที่ไหนได้กลับมาทำตัวเป็นคนขี้แพ้จะฆ่าตัวตายแลกความรักแบบนี้
“ถุย! อายเขามั่งไหม ทุเรศจริงๆ ฉันขอถูกประหารชีวิตตายไปเลยยังดีกว่าได้มาเห็นแกทำตัวย่อยยับบัดสีแบบนี้” กำชัยเตือนว่าตนให้มาพูดให้กำลังใจลูก “กำลังใจบ้าบออะไร อยากตายให้มันตายๆไปเลย เอาซี้ทิชา ฉันมันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ลูกตายอีกสักคนมันจะเป็นไรไป”
พัสกรลากตัวคุณนายระวีออกไป แต่คุณนายก็ยังหันมาตะโกนด่า
“ที่ไอ้โขงมันเปิดโปงทำลายฉันจนป่นปี้ก็เพราะใคร ไม่ใช่เพราะแกเหรอ ที่ชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้าน มันสมควรตายแล้ว เป็นฉันฉันก็จะฆ่าตัวตายให้มันสาสมกับความโง่!”
ทิชายกปืนจ่อหัวตัวเอง แม้ทุกฝ่ายจะเตรียมพร้อมแต่ทุกอย่างก็ช้ากว่าทิชา พอเสียงปืนระเบิดขึ้นทิชาล้มทั้งยืนเลือดสาดกระจาย คุณนายระวีช็อก โขงกอดร่างทิชาไว้เลือดเธอชุ่มตัวเขาไปด้วย
ทุกคนเศร้าสลดกับภาพตรงหน้า...คุณนายระวีกรีดร้องเอาหัวโขกพื้นปังๆจนตำรวจต้องเข้ายึดตัวไว้
เมื่อนำตัวมาถึงโรงพัก ผู้กองบอกตำรวจว่าไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายตัวเองอีกแต่ต้องเฝ้าระวัง อย่าเผลอ
ผู้กองสั่งตำรวจให้พาคุณนายไป แต่หันมาเจอพวกยายไร ยายหวาน ยายแจ๊วพากันเอาของเยี่ยมมาแสดงความเสียใจที่ลูกสาวตาย คุณนายชะงัก ยายหวานบอกว่า
ความทุกข์ของแม่ไม่มีอะไรเกินกว่าที่เห็นลูกตายก่อนตายไปต่อหน้า
ยายแจ๊วก็อโหสิให้ เห็นผู้กองกำชัยที่ทำหน้าฉงน คุณนายระวีชะงัก ยายแจ๊วพูดอย่างจริงใจว่า
“วันนี้ลูกสาวของเขาเองฆ่าตัวตาย ฉันคิดว่าเขาได้ชดใช้กรรมของเขาแล้ว ไหนต้องไปติดคุกอีกหลายปี ฉันเลยมาอโหสิให้เขา เกิดชาติหน้าฉันใด ฉันไม่ขอจองเวร จะไม่เป็นเจ้ากรรมนายเวรต่อกัน ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลย ...แล้วถ้าที่ฉันอโหสิ มันจะมีบุญกุศลอะไร ก็ขอให้บุญนั้นช่วยพานางน้อยหน่าหลานฉันให้กลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ”
คุณนายระวีได้ยินที่ยายแจ๊วพูดทุกคำน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา ทรุดลงพนมมือเอ่ยเสียงเครือ
“ลูกทิชา...อโหสิให้แม่ด้วย...”
ooooooo
หลังเหตุการณ์ โขงกลับไปนั่งเศร้าที่บ้านครูจันทรา โทษตัวเองว่าไม่น่าจัดฉากทำเป็นสาหัสแล้วให้ทิชาจนมุมแบบนั้น ตนน่าจะคิดแบบนักสังคมสงเคราะห์มากกว่าจะคิดแบบตำรวจที่อยากจับคนร้ายได้คาหนังคาเขา
ครูจันทราปลอบว่าโขงเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ซุปเปอร์แมนที่จะช่วยคนทั้งเมืองได้ คิดว่าตัวเองน่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เอาเลยคิดวนไปให้เต็มที่ จะเสียใจ จะลงโทษตัวเองอย่างไรจัดให้เต็มที่ แต่อย่าเกินคืนนี้
โขงถามว่าจำกัดเวลาด้วยหรือ ครูบอกว่าจะซ้ำเติมตัวเองไปอีกนานเท่าไรก็แก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ ทำได้แค่เอามาเป็นบทเรียน ดังนั้น “เอาคืนนี้ให้จบเหอะ แล้วพรุ่งนี้จะได้เดินหน้าทำอย่างอื่นต่อไป”
ขณะนั้นเองป้านิดกับพัสกรก็พาเหมียวเข้ามา เหมียวไหว้ครูจันทราอย่างอ่อนน้อม ครูเอ่ยปลื้มว่า
“ได้เจอตัวจริงซะทีนะมณเหมียว”
เหมียวถามว่าตัวจริงของเด็กกะโหลกกะลาที่ไม่สำคัญสำหรับใครเลยเนี่ยหรือ โขงบอกทันทีว่า
“มณเหมียวคือที่หนึ่ง คือที่สุด คือทุกสิ่งของโขงเลยล่ะ...มณเหมียวคือที่ชาร์จแบตใจของผม”
“คุณโขงดูนี่ดีกว่า รับรองว่าใจเต็มเร็วกว่าฉันเติมให้แน่ๆ” เหมียวเอาโทรศัพท์เปิดคลิปส่งให้โขงดูบอกว่าเจียรไนยฝากมาเป็นคลิปที่ยายแจ๊วได้เจอกับน้อยหน่าที่สุรารักษ์จูงมือเข้ามา ยายแจ๊วโผกอดน้อยหน่า น้อยหน่าขอโทษยาย แต่ยายแจ๊วบอกว่าไม่ต้องขอโทษ ยายผิดเองที่ใจร้ายกับน้อยหน่าหลายอย่าง แต่จริงๆแล้วยายรักน้อยหน่ามากกว่ารักลูกตัวเองหลายเท่า ยายแจ๊วขอบคุณโขงที่ทำตาม สัญญาพาหลานตนกลับมา น้อยหน่าก็ขอบคุณโขง ตำหนิตัวเองว่าน่าจะฟังพี่แต่แรก
ยายแจ๊วดึงน้อยหน่าเข้าไปกอดบอกว่าไม่ต้องคิดแล้ว อดีตช่างมัน ล้างให้หมดแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ น้อยหน่าร้องไห้หันมากอดยาย สองยายหลานกอดกันแน่นด้วยความรัก
แล้วก็ถึงคราว “แบตใจ” ของโขง โขงมองเหมียวนิ่งแต่หวานไม่ออก เหมียวจึงเป็นฝ่ายเริ่ม
เหมียวกุมมือโขงขอบคุณที่เข้ามายุ่งกับชีวิตตนซ้ำไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป ถ้าเขาถอดใจตั้งแต่วันที่ตนปาข้าวหลามใส่ป่านนี้ตนอาจตกเป็นเมียของชัยไปแล้ว ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ โขงเองก็ยอมรับว่าตั้งแต่วันแรกที่ถูกเหมียวเอาข้าวหลามปาก็ใจแป้วคิดว่ามาเจอผู้หญิงที่น่ารักมากแต่เขามีผัวแล้ว ได้แต่บอกตัวเองให้หยุด มันผิด มันไม่ควร เหมียวถามว่าโรคจิตหรือเปล่าเพราะตอนนั้นตนหน้าเยินมาก
“นั่นสิ หน้าก็เยิน ปากก็ร้าย นิสัยก็ไม่ดี แต่ทำไม...ถึงเป็นอะไรที่มาหลอนเราอยู่ตลอด อยากไปเจอหน้า อยากไปหาทุกวัน พอรู้ว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับนายชัยก็ดีใจที่สุดเลยรู้ไหม”
เหมียวถามว่าแล้วคุณทิชาล่ะ โขงบอกว่าเมื่อเห็นคนสวยน่ารักดีพร้อมอย่างคุณทิชาก็รู้สึกปิ๊ง ปลื้มอยากจีบเป็นธรรมดา แต่การได้เห็นหน้าคนที่แปลกและแสนร้ายกับเรา พูดกันยังไงก็ไม่รู้เรื่อง ทำไมทำให้เราคิดถึงหน้าเขาตลอดเวลา นี่สิน่าคิด แล้วรวบรัดเลยว่า
“สรุปว่าชอบของจริง สัญชาตญาณ จิตใต้สำนึกมันรู้ของมันมาก่อนแล้ว ก่อนที่สมองจะประเมินเหตุผลได้ แต่ความรู้สึกมันรู้ตัวก่อนแล้วว่าคนนี้สิของจริงคนนี้สิคนของเรา”
เหมียวอึ้งพูดไม่ออก โขงดึงเข้าไปกอดแนบแน่น
วันนี้ที่ตลาดหนองตาคำมี “งานประกาศเกียรติคุณคนดีที่หนองตาคำ” คนแรกคือผู้กองกำชัย ตำรวจน้ำดีที่ไม่เคยก้มหัวให้เงินตราและอิทธิพล เป็นกำลังสำคัญที่ทำให้หนองตาคำรอดจากการค้ามนุษย์ครั้งใหญ่ ผู้กองขอบคุณ บอกว่ารางวัลนี้เป็นของตำรวจสถานีหนองตาคำทุกคน
คนต่อไปคือโขง อธิบดีประกาศเกียรติคุณว่า โขงเป็นพนักงานที่มีประสบการณ์ในฐานะสมาชิกครอบครัวที่มีปัญหาระดับหนักสาหัสมาก่อน อธิบดีชื่นชมว่า
“เมื่อโตมาเรียนจบเขากลับมีความต้องการที่จะมาทำงานเพื่อช่วยคนอื่น ช่วยเด็กให้พ้นจากสถานการณ์ลำบากอย่างที่ตนเคยเป็น นี่เป็นเหตุผลสำคัญที่เราให้โอกาสเขาต่อไปและส่งเขามาทำงานที่นี่”
โขงขอก๊อปผู้กองกำชัยว่า รางวัลนี้เป็นของเจ้าหน้าที่แผนกพัฒนาครอบครัวแห่งหนองตาคำทุกคน บอกว่าไม่เพียงเท่านี้ ยังมีผู้สมควรได้รับรางวัลอีก ทุกคนคือฮีโร่ของตน ฮีโร่ของตนไม่ต้องมีพลังอำนาจหรือความสามารถอะไรที่พิเศษ ฮีโร่ของตนคือคนธรรมดา โขงผายมือไปยังทุกคนที่ยืนอยู่หน้าเวที เอ่ยเฉพาะเจาะจงว่า
“นอกจากนี้ผมยังต้องขอบคุณสาวๆจากโรงงานสับปะรด น้องเปิ้ล และน้องเหมียวครับ”
ทับทิมหน้าบานกว่าเพื่อน ชี้โขงบอกว่า “ลูกเขย ลูกเขย” พอโขงเอ่ยถึงเหมียวก็ชี้เหมียวบอกว่า “ลูกสาวค่ะ ลูกสาว” ชาวหนองตาคำเฮกันด้วยความปลื้มปีติ
เมื่อถ่ายรูปร่วมกันบนเวที เหมียวอยู่หน้าเวที สบตาโขงบนเวที ยิ้มเต็มหน้า ชูนิ้วโป้งให้โขงสุดแขน
ooooooo
จบตอน “เส้นสนกลรัก”
My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก เส้นสนกลรัก ตอนที่ 8(จบตอน) วันที่ 26 ก.ค.61
เส้นสนกลรัก บทประพันธ์โดย หัสบรรณเส้นสนกลรัก บทโทรทัศน์โดย ปลายสี
เส้นสนกลรัก กำกับการแสดงโดย กีรติ นาคอินทนนท์
เส้นสนกลรัก ผลิตโดย บริษัท ชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด
เส้นสนกลรัก ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ