อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 31 ก.ค.61
วิสาขาหน้าเสีย ตั้งท่าจะอธิบายแต่ช้ากว่าวงศ์เวศน์“ไม่ใช่ความผิดของน้าวิหรอกครับ เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายไปรักเขา”
“ตาเวศน์! แต่นี่มันเพื่อนรักของแม่นะ”
“ผมทราบครับ แล้วผมก็รักเพื่อนแม่ด้วยเหตุผลเดียวกัน...ให้โอกาสผมได้รักเขาในแบบที่แม่เองก็รักเถอะครับ”
พัชรารับไม่ได้ผลุนผลันออกจากร้านอาหาร วิสาขาจะตามแต่วงศ์เวศน์ขวางไว้
“ถอยไปเวศน์ น้าจะไปตามแม่เธอ เธอไปพูดแบบนั้นกับแม่ได้ยังไง!”
“ผมทราบดีครับว่าไม่ควรพูดแต่ถ้าผมไม่พูดเรื่องของผมกับน้ามันจะไม่มีทางเป็นจริง”
“มันไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้ว ลืมแล้วรึไงว่าเธอเป็นลูกยัยพัชและฉันก็เป็นเพื่อนแม่เธอ”
“ผมไม่เคยลืมแต่แค่สงสัยว่านอกจากเหตุผลนี้มีเหตุผลอื่นอีกไหมที่บอกว่าเราไปกันไม่ได้”
วิสาขาอ้าปากจะเถียงแต่ต้องหุบฉับหลังตระหนักได้ว่าไม่ควรโกหกตัวเอง วงศ์เวศน์จับมือเธอแน่น
“เราไปกันได้ครับน้าวิแล้วก็ไปกันได้ดีมากด้วย เรื่องทำความเข้าใจกับคุณแม่ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของผม...แต่ก่อนที่ผมจะตามท่านไปผมมีบางอย่างอยากขออนุญาตน้าวิครับ”
วงศ์เวศน์กระชับมือเธอก่อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ
“ผมรู้ว่าน้าวิเองก็ลำบากใจกับเงื่อนไขระหว่างเราแต่ผมไม่ได้รวบรัดจะเอาคำตอบในตอนนี้...ขอแค่จากนี้อย่าปิดโอกาสผมก็พอ ถ้าตัดสถานะที่เราเป็นออกไปผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งหมดใจ”
วิสาขาหน้าแดงไม่คิดว่าจะถูกเด็กจีบตอนอายุเท่านี้ วงศ์เวศน์ชอบใจมากอ้อนเสียงหวาน
“อย่ารีบร้อนตัดโอกาสผู้ชายคนนี้นะครับ...คุณวิสาขา”
สรรพนามเรียกขานที่เปลี่ยนไปทำให้วิสาขาเขินจัด วงศ์เวศน์ยิ้มกว้างยกมือเธอมาจูบ
“ถ้าไม่ตอบผมถือว่าอนุญาตแล้วนะ...”
ooooooo
เหมือนชนกชะล่าใจคิดว่าหลอกลัคนัยสำเร็จ แอบเข้านอกออกในบ้านเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาโดยมีแม่บ้านที่เขาจ้างคอยดูต้นทาง ลัคนัยรู้ทุกอย่างแต่แกล้งโง่แถมแอบดูเธอจากนอกหน้าต่าง
ความตั้งใจจริงของเหมือนชนกทำให้ลัคนัยใจอ่อนได้เสมอ ที่สุดเขาก็ยอมแพ้ใจให้เธออีกครั้ง
“แอบเข้าบ้านคนอื่นแล้วคิดว่าเจ้าของบ้านเขาไม่รู้เหรอครับ ผมรู้ตั้งแต่วันก่อนโน้นแล้วที่คุณมาจัดบ้าน มาเตรียมอาหารเอาไว้ พอถามพี่แม่บ้านเขาก็ยอมสารภาพว่าสงสารคุณเลยช่วยโกหก”
“ลัคกี้...ฉันขอโทษ อย่าเพิ่งโกรธนะ ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดี”
“แต่คุณก็ทำไม่ถูก”
“แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้จะได้อุ้มได้ใกล้ชิดลูกไหมล่ะ ก็นายเล่นคุมลูกแจอยู่คนเดียว ฉันคิดถึงลูกใจจะขาด นายเองก็รักลูกก็น่าจะเข้าใจ...ช่างเถอะ...ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี!”
เหมือนชนกสะบัดหนีงอนๆ ลัคนัยลอบยิ้มก่อนตีหน้าขรึม
“วันหลังห้ามทำอย่างนี้อีก ถ้าจะมาก็มาแบบปกติไม่ต้องแอบต้องซ่อน”
“นี่ยอมให้ฉันมาหาลูกได้แล้วเหรอ”
“คุณคงไม่ลืมที่บอกว่าจะทำหน้าที่แม่และต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าไม่ต้องการลูกอีก”
“ฉันจะไม่มีวันพูดคำนั้นอีก”
“งั้นคุณก็มาเยี่ยมนนท์ได้ นนท์เขามีสิทธิ์ได้รับความรักความใส่ใจจากแม่ของเขา”
“ขอบใจนะลัคกี้”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก...ถึงเราจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแต่คุณก็ยังเป็นแม่ของนนท์”
ลัคนัยแกล้งพูดเหมือนไม่ยี่หระ เหมือนชนกอึ้งไปอึดใจก่อนโพล่งอย่างร้อนรน
“ทำไม...นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่ลูก เป็นคนไม่ฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่ ต้องให้ฉันง้อนายอีกแค่ไหน”
“นี่คุณง้อผมอยู่หรือหาเรื่องผมกันแน่”
เหมือนชนกอ้าปากค้าง อยากขอโทษและสารภาพความในใจแต่ก็พูดไม่ออก
“คุณจะให้ผมรู้อะไร ฉลาดอะไรเหรอครับ ที่ผมจำได้คือคุณบอกว่าอยากให้ผมออกไปจากชีวิตคุณและคุณก็ยังไม่เคยเปลี่ยนคำพูด ลูกน่ะยังไงเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ ไม่แปลกที่คุณจะตัดไม่ขาด แต่อย่าลืมว่าผมกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยถ้าเราไม่ได้รักกัน!”
พูดจบก็ผลุนผลันเข้าบ้านทิ้งเหมือนชนกให้ยืนมองเซ็งๆ พึมพำไล่หลัง
“ก็ฉัน...รักนายไง”
ooooooo
จนแล้วจนรอดเหมือนชนกก็ไม่ยอมบอกความในใจกับสามี ลัคนัยตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้จนธวัช วิสาขาและมาลินีอ่อนใจมากต้องช่วยกันเตือนสติเหมือนชนกไม่ให้ฟอร์มจัดแบบนี้
“คนเราควรมีฟอร์มแบบรู้เวลานะลูก...ว่าเวลาไหนเราควรจะแข็ง เวลาไหนเราควรจะอ่อน แข็งไว้เพื่อให้คนเกรงใจ อ่อนก็เพื่อให้เขารักและเอ็นดู ถ้าเราหนักทางแข็งเกินไปคนที่เรารักก็จะบาดเจ็บกันไปหมด”
มาลินีพูดเตือนด้วยความหวังดี ธวัชพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณยายพูดถูกนะ ลูกจะไม่ทำให้นัยเขาได้เห็นบ้างเลยเหรอว่าเขาน่ะมีค่าสำหรับลูกแค่ไหน”
วิสาขามองหน้าธวัชกับมาลินีแล้วคิดแผนช่วยเหมือนชนกด้วยการเรียกตัวลัคนัยกับนนทพัทธ์มาที่บ้าน พิมลแขร่วมแผนนี้ด้วยการรับสมอ้างว่าอยากเจอหน้าหลานชายแต่เป็นแม่ลูกอ่อนเลยไปไหนมาไหนไม่สะดวก
ลัคนัยเต็มใจพานนทพัทธ์มาเยี่ยมทุกคนที่บ้านธวัช กระนั้นก็เก็บอาการไม่แสดงออกให้เหมือนชนกรู้ว่าเขาตื่นเต้นดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเธอ เหมือนชนกอึกๆอักๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจขอคุยกับสามีเป็นการส่วนตัว
เหมือนชนกใจฝ่อไม่น้อยที่เห็นท่าทีมึนตึงของสามี ไม่รู้เลยว่าลัคนัยต้องเก๊กหน้าขรึมแค่ไหน ยิ่งเห็นเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยิ่งอยากแกล้ง เปิดฉากเสียงเข้ม
“ถ้าจะคุยเรื่องแบ่งกันดูแลลูก ตามกฎหมายเรามีสิทธิ์กันคนละครึ่งคุณไม่ต้องห่วง”
“ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ฉันรู้ว่านายแฟร์แต่ว่าฉันหมายถึง...”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องลูก ถ้างั้นผมก็ไม่มีอะไรจะคุย”
“แต่ฉันมี...ที่ผ่านมาฉันทำให้นายต้องเสียใจหลายเรื่อง...ฉันเองก็เสียใจ นายจะให้โอกาสฉันแก้ตัวบ้างได้ไหม”
“คุณนกจะลำบากไปทำไมครับ ตอนนี้คุณก็ไม่เสียลูกไปแล้ว”
“ก็...ก็ฉันไม่อยากจะเสียพ่อของลูกไปนี่!”
ลัคนัยถึงกับไปไม่ถูกเมื่อเจอภรรยาโพล่งตรงๆ เหมือนชนกเขินจัดแต่ไม่หยุดความตั้งใจ
“ฉันรู้นะว่านายยังโกรธแต่นายก็ไม่ได้เกลียดฉัน เพราะงั้นต่อให้นายตั้งกำแพงเย็นชาใส่ฉันสักหมื่นๆชั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก อย่าคิดว่ากำแพงของนายจะสกัดกั้นฉันได้ นายก็รู้จักฉันดีว่าคนอย่างเหมือนชนก...เป้าหมายน่ะมีไว้พุ่งชน นายอย่าเสียเวลาปฏิเสธฉันเลย”
เหมือนชนกตัวจริงกลับมาแล้ว...ลัคนัยพอใจมาก เกือบหลุดยิ้มแต่ต้องทำเข้ม “ไม่นึกว่าจะได้ยินคุณพูดแบบนี้ แต่อย่างน้อยคุณก็พูดถูกอยู่อย่าง...ใช่...ผมไม่ได้เกลียดคุณ แต่ก็ไม่ได้ความว่าผมไม่รู้จักเข็ดจักจำ!”
“ทำไม...นายไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่เหมือนชนกคนเดิมแล้ว ให้โอกาสฉันพิสูจน์สิ ให้ฉันแก้ตัว”
“สิ่งที่เกิดขึ้นคุณก็ยอมรับว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วเราจะแก้ไขด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ...ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ...”
ooooooo
อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 31 ก.ค.61
ละคร เกมเสน่หา บทประพันธ์โดย กันยามาสละคร เกมเสน่หา บทโทรทัศน์โดย คนปั้นฝัน
ละคร เกมเสน่หา กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ละคร เกมเสน่หา ผลิตโดย บริษัท ละครไท จำกัด
ละคร เกมเสน่หา ออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ