อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 31 ก.ค.61

อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 31 ก.ค.61

วิสาขาหน้าเสีย ตั้งท่าจะอธิบายแต่ช้ากว่าวงศ์เวศน์

“ไม่ใช่ความผิดของน้าวิหรอกครับ เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายไปรักเขา”

“ตาเวศน์! แต่นี่มันเพื่อนรักของแม่นะ”

“ผมทราบครับ แล้วผมก็รักเพื่อนแม่ด้วยเหตุผลเดียวกัน...ให้โอกาสผมได้รักเขาในแบบที่แม่เองก็รักเถอะครับ”

พัชรารับไม่ได้ผลุนผลันออกจากร้านอาหาร วิสาขาจะตามแต่วงศ์เวศน์ขวางไว้



“ถอยไปเวศน์ น้าจะไปตามแม่เธอ เธอไปพูดแบบนั้นกับแม่ได้ยังไง!”

“ผมทราบดีครับว่าไม่ควรพูดแต่ถ้าผมไม่พูดเรื่องของผมกับน้ามันจะไม่มีทางเป็นจริง”

“มันไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้ว ลืมแล้วรึไงว่าเธอเป็นลูกยัยพัชและฉันก็เป็นเพื่อนแม่เธอ”

“ผมไม่เคยลืมแต่แค่สงสัยว่านอกจากเหตุผลนี้มีเหตุผลอื่นอีกไหมที่บอกว่าเราไปกันไม่ได้”

วิสาขาอ้าปากจะเถียงแต่ต้องหุบฉับหลังตระหนักได้ว่าไม่ควรโกหกตัวเอง วงศ์เวศน์จับมือเธอแน่น

“เราไปกันได้ครับน้าวิแล้วก็ไปกันได้ดีมากด้วย เรื่องทำความเข้าใจกับคุณแม่ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของผม...แต่ก่อนที่ผมจะตามท่านไปผมมีบางอย่างอยากขออนุญาตน้าวิครับ”

วงศ์เวศน์กระชับมือเธอก่อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ

“ผมรู้ว่าน้าวิเองก็ลำบากใจกับเงื่อนไขระหว่างเราแต่ผมไม่ได้รวบรัดจะเอาคำตอบในตอนนี้...ขอแค่จากนี้อย่าปิดโอกาสผมก็พอ ถ้าตัดสถานะที่เราเป็นออกไปผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งหมดใจ”

วิสาขาหน้าแดงไม่คิดว่าจะถูกเด็กจีบตอนอายุเท่านี้ วงศ์เวศน์ชอบใจมากอ้อนเสียงหวาน

“อย่ารีบร้อนตัดโอกาสผู้ชายคนนี้นะครับ...คุณวิสาขา”

สรรพนามเรียกขานที่เปลี่ยนไปทำให้วิสาขาเขินจัด วงศ์เวศน์ยิ้มกว้างยกมือเธอมาจูบ

“ถ้าไม่ตอบผมถือว่าอนุญาตแล้วนะ...”

ooooooo

เหมือนชนกชะล่าใจคิดว่าหลอกลัคนัยสำเร็จ แอบเข้านอกออกในบ้านเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาโดยมีแม่บ้านที่เขาจ้างคอยดูต้นทาง ลัคนัยรู้ทุกอย่างแต่แกล้งโง่แถมแอบดูเธอจากนอกหน้าต่าง

ความตั้งใจจริงของเหมือนชนกทำให้ลัคนัยใจอ่อนได้เสมอ ที่สุดเขาก็ยอมแพ้ใจให้เธออีกครั้ง

“แอบเข้าบ้านคนอื่นแล้วคิดว่าเจ้าของบ้านเขาไม่รู้เหรอครับ ผมรู้ตั้งแต่วันก่อนโน้นแล้วที่คุณมาจัดบ้าน มาเตรียมอาหารเอาไว้ พอถามพี่แม่บ้านเขาก็ยอมสารภาพว่าสงสารคุณเลยช่วยโกหก”

“ลัคกี้...ฉันขอโทษ อย่าเพิ่งโกรธนะ ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดี”

“แต่คุณก็ทำไม่ถูก”

“แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้จะได้อุ้มได้ใกล้ชิดลูกไหมล่ะ ก็นายเล่นคุมลูกแจอยู่คนเดียว ฉันคิดถึงลูกใจจะขาด นายเองก็รักลูกก็น่าจะเข้าใจ...ช่างเถอะ...ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี!”

เหมือนชนกสะบัดหนีงอนๆ ลัคนัยลอบยิ้มก่อนตีหน้าขรึม

“วันหลังห้ามทำอย่างนี้อีก ถ้าจะมาก็มาแบบปกติไม่ต้องแอบต้องซ่อน”

“นี่ยอมให้ฉันมาหาลูกได้แล้วเหรอ”

“คุณคงไม่ลืมที่บอกว่าจะทำหน้าที่แม่และต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าไม่ต้องการลูกอีก”

“ฉันจะไม่มีวันพูดคำนั้นอีก”

“งั้นคุณก็มาเยี่ยมนนท์ได้ นนท์เขามีสิทธิ์ได้รับความรักความใส่ใจจากแม่ของเขา”

“ขอบใจนะลัคกี้”

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก...ถึงเราจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแต่คุณก็ยังเป็นแม่ของนนท์”

ลัคนัยแกล้งพูดเหมือนไม่ยี่หระ เหมือนชนกอึ้งไปอึดใจก่อนโพล่งอย่างร้อนรน

“ทำไม...นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่ลูก เป็นคนไม่ฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่ ต้องให้ฉันง้อนายอีกแค่ไหน”

“นี่คุณง้อผมอยู่หรือหาเรื่องผมกันแน่”

เหมือนชนกอ้าปากค้าง อยากขอโทษและสารภาพความในใจแต่ก็พูดไม่ออก

“คุณจะให้ผมรู้อะไร ฉลาดอะไรเหรอครับ ที่ผมจำได้คือคุณบอกว่าอยากให้ผมออกไปจากชีวิตคุณและคุณก็ยังไม่เคยเปลี่ยนคำพูด ลูกน่ะยังไงเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ ไม่แปลกที่คุณจะตัดไม่ขาด แต่อย่าลืมว่าผมกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยถ้าเราไม่ได้รักกัน!”

พูดจบก็ผลุนผลันเข้าบ้านทิ้งเหมือนชนกให้ยืนมองเซ็งๆ พึมพำไล่หลัง

“ก็ฉัน...รักนายไง”

ooooooo

จนแล้วจนรอดเหมือนชนกก็ไม่ยอมบอกความในใจกับสามี ลัคนัยตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้จนธวัช วิสาขาและมาลินีอ่อนใจมากต้องช่วยกันเตือนสติเหมือนชนกไม่ให้ฟอร์มจัดแบบนี้

“คนเราควรมีฟอร์มแบบรู้เวลานะลูก...ว่าเวลาไหนเราควรจะแข็ง เวลาไหนเราควรจะอ่อน แข็งไว้เพื่อให้คนเกรงใจ อ่อนก็เพื่อให้เขารักและเอ็นดู ถ้าเราหนักทางแข็งเกินไปคนที่เรารักก็จะบาดเจ็บกันไปหมด”

มาลินีพูดเตือนด้วยความหวังดี ธวัชพยักหน้าเห็นด้วย

“คุณยายพูดถูกนะ ลูกจะไม่ทำให้นัยเขาได้เห็นบ้างเลยเหรอว่าเขาน่ะมีค่าสำหรับลูกแค่ไหน”

วิสาขามองหน้าธวัชกับมาลินีแล้วคิดแผนช่วยเหมือนชนกด้วยการเรียกตัวลัคนัยกับนนทพัทธ์มาที่บ้าน พิมลแขร่วมแผนนี้ด้วยการรับสมอ้างว่าอยากเจอหน้าหลานชายแต่เป็นแม่ลูกอ่อนเลยไปไหนมาไหนไม่สะดวก

ลัคนัยเต็มใจพานนทพัทธ์มาเยี่ยมทุกคนที่บ้านธวัช กระนั้นก็เก็บอาการไม่แสดงออกให้เหมือนชนกรู้ว่าเขาตื่นเต้นดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเธอ เหมือนชนกอึกๆอักๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจขอคุยกับสามีเป็นการส่วนตัว

เหมือนชนกใจฝ่อไม่น้อยที่เห็นท่าทีมึนตึงของสามี ไม่รู้เลยว่าลัคนัยต้องเก๊กหน้าขรึมแค่ไหน ยิ่งเห็นเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยิ่งอยากแกล้ง เปิดฉากเสียงเข้ม

“ถ้าจะคุยเรื่องแบ่งกันดูแลลูก ตามกฎหมายเรามีสิทธิ์กันคนละครึ่งคุณไม่ต้องห่วง”

“ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ฉันรู้ว่านายแฟร์แต่ว่าฉันหมายถึง...”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องลูก ถ้างั้นผมก็ไม่มีอะไรจะคุย”

“แต่ฉันมี...ที่ผ่านมาฉันทำให้นายต้องเสียใจหลายเรื่อง...ฉันเองก็เสียใจ นายจะให้โอกาสฉันแก้ตัวบ้างได้ไหม”

“คุณนกจะลำบากไปทำไมครับ ตอนนี้คุณก็ไม่เสียลูกไปแล้ว”

“ก็...ก็ฉันไม่อยากจะเสียพ่อของลูกไปนี่!”

ลัคนัยถึงกับไปไม่ถูกเมื่อเจอภรรยาโพล่งตรงๆ เหมือนชนกเขินจัดแต่ไม่หยุดความตั้งใจ

“ฉันรู้นะว่านายยังโกรธแต่นายก็ไม่ได้เกลียดฉัน เพราะงั้นต่อให้นายตั้งกำแพงเย็นชาใส่ฉันสักหมื่นๆชั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก อย่าคิดว่ากำแพงของนายจะสกัดกั้นฉันได้ นายก็รู้จักฉันดีว่าคนอย่างเหมือนชนก...เป้าหมายน่ะมีไว้พุ่งชน นายอย่าเสียเวลาปฏิเสธฉันเลย”

เหมือนชนกตัวจริงกลับมาแล้ว...ลัคนัยพอใจมาก เกือบหลุดยิ้มแต่ต้องทำเข้ม “ไม่นึกว่าจะได้ยินคุณพูดแบบนี้ แต่อย่างน้อยคุณก็พูดถูกอยู่อย่าง...ใช่...ผมไม่ได้เกลียดคุณ แต่ก็ไม่ได้ความว่าผมไม่รู้จักเข็ดจักจำ!”

“ทำไม...นายไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่เหมือนชนกคนเดิมแล้ว ให้โอกาสฉันพิสูจน์สิ ให้ฉันแก้ตัว”

“สิ่งที่เกิดขึ้นคุณก็ยอมรับว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วเราจะแก้ไขด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ...ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ...”

ooooooo

อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 31 ก.ค.61

ละคร เกมเสน่หา บทประพันธ์โดย กันยามาส
ละคร เกมเสน่หา บทโทรทัศน์โดย คนปั้นฝัน
ละคร เกมเสน่หา กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ละคร เกมเสน่หา ผลิตโดย บริษัท ละครไท จำกัด
ละคร เกมเสน่หา ออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ