อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 29 ก.ค.61

อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 29 ก.ค.61

“ผมว่าให้เป็นชื่อคุณนกคนเดียวดีกว่าครับ เธอเป็นทายาททางตรง ผมอยากให้สิทธิ์ขาดเป็นของเธอคนเดียว”

เหตุผลของลัคนัยทำให้ธวัชกับวิสาขามองหน้ากันงงๆ เหมือนชนกแก้ต่างแทนสามีเพราะยังไม่อยากให้พ่อแม่รู้เรื่องข้อตกลงบ้าๆยกลูกให้เขาแลกกับใบหย่า กระนั้นท่าทางเฉยชาของเขาก็ทำให้เธอเต้นผาง

“อยากให้เขารู้กันนักรึไงว่าเราจะเลิกกัน”

“อีกไม่กี่วันคุณก็จะคลอดแล้ว ยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี”



“แล้วมันถึงกับทนไม่ได้เลยรึไง ที่อยู่นี่มันกล้ำกลืนฝืนทนมากนักรึไง”

“ผมต่างหากครับที่ต้องถาม คุณต้องทนอยู่กับคนที่คุณรังเกียจ ไหนจะต้องอุ้มท้องลูกที่คุณไม่ต้องการอีก คุณคงเหลือทนเต็มทีแล้วเหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ”

เหมือนชนกผงะ อยากแก้ตัวและยกเลิกทุกอย่างแต่ทิฐิก็ผลักให้เธอทำตรงกันข้าม

“ฉัน...คิดเหมือนนายนั่นแหละ นายอยากไปให้ไกลฉันแค่ไหนฉันก็เหมือนกัน!”

“งั้นมันก็ดีแล้วนี่ครับที่ตอนนี้คุณกำลังจะได้ทุกๆอย่างของคุณคืน แล้วผมก็กำลังจะทำตามที่คุณต้องการ”

พูดจบลัคนัยก็ยื่นหนังสือสำคัญการหย่าที่เตรียมไว้เมื่อวันก่อนให้

“ทีแรกผมกะจะจัดการเรื่องนี้หลังลูกคลอด

แต่ผมเห็นคุณดูอึดอัดเต็มที ได้รู้แบบนี้คุณก็จะได้สบายใจขึ้น เราสองคนพ่อลูกจะออกจากชีวิตคุณ เราจะไม่รบกวนคุณอีก คุณจะไม่ต้องทนกับพวกเราอีก”

เหมือนชนกช็อกมากแต่เก็บอาการยืนนิ่ง ลัคนัยเห็นดังนั้นก็ยิ่งช้ำ

“ผม...กำลังจะเขียนหนังสือลาออกแล้วจะให้คุณช่วยดูว่ามีอะไรตกหล่นไม่เป็นอย่างที่คุณต้องการอยู่อีกรึเปล่า”

“ดี! งั้นนายออกไปบอกพ่อกับแม่ว่าฉันกับนายตกลงกันได้แล้ว ฉันจะเป็นคนไปเคลียร์กับพวกท่านเอง”

ooooooo

 ท่าทางแปลกๆระหว่างลัคนัยกับเหมือนชนกไม่รอดพ้นสายตาของธวัชกับวิสาขา อดีตสามีภรรยาจับเข่าคุยกันอย่างเคร่งเครียดหลังการประชุมส่งมอบอำนาจประธานบริษัทของกรีนดรีม

“คุณวิ...คุณก็ดูออกใช่ไหม สงสัยต้องจับมานั่งคุยอีกสักที ที่ผ่านมาผมก็เห็นว่ารักกันดีนี่นา”

“ช่วงหลังๆยัยนกก็ดูเศร้าๆอยู่นะ ทีแรกฉันคิดว่าเป็นเพราะฮอร์โมนคนท้องแก่ แต่ดูจากเมื่อกี้สงสัยไม่ใช่แค่นั้น”

“แล้วคุณคิดว่าสองคนนั้นเขาจะมีปัญหาอะไรกัน”

“แหม...ขนาดคุณอยู่รั้วบ้านเดียวกับพวกเขายังไม่รู้เลย ต่อให้ฉันเป็นแม่ก็ไม่ใช่จะรู้ความในใจลูกหมดทุกอย่าง”

อดีตสามีภรรยาคงเถียงกันอีกนานถ้าลัคนัยจะไม่โผล่มาบอกเรื่องข้อตกลงของเขากับเหมือนชนก

“ผมกับคุณนกเราคุยกันแล้ว เธอบอกว่าเดี๋ยวจะมาคุยเรื่องนี้กับคุณน้าทั้งสองคนเองครับ”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้สิ่งที่น้าอยากรู้มากกว่าคือเรื่องเธอสองคน...พวกเธอมีปัญหากันใช่ไหม”

คำถามของวิสาขาทำให้ลัคนัยพูดไม่ออก ธวัชตะล่อมอีกแรง “นัย...ถ้าสองคนมีปัญหากัน ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร ถ้าเธอรับมันไม่ไหวต้องบอกพวกเรา เธอก็รู้นี่...ไม่ว่ายังไงน้าก็เชื่อใจเธอ”

ลัคนัยกดดันมาก อยากสารภาพทุกอย่างแต่ไม่ทันอ้าปากจอมยุทธ์ก็โวยวายลั่นบริษัทว่าเหมือนชนก

ปวดท้องจะคลอด ลัคนัยรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล ธวัชกับวิสาขาตามไปด้วย แต่คงรีบมากไปเลยทำเอกสารสำคัญของเหมือนชนกหลุดมือ ทั้งสมุดฝากครรภ์และหนังสือสำคัญการหย่า!

หนังสือสำคัญการหย่าระหว่างลัคนัยกับเหมือนชนกที่ให้สิทธิ์การเลี้ยงดูลูกชายเป็นของลัคนัยคนเดียว

ทำให้ธวัชกับวิสาขาประสาทเสียแต่จำต้องพักไว้ก่อนเพราะเหมือนชนกกำลังจะคลอดลูกในอีกไม่กี่อึดใจ

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้ลัคนัยร้อนใจมากรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปลอดเชื้อตามไปนั่งให้กำลังใจเธอข้างเตียง

“ไม่เป็นไรนะครับคุณนก...ผมอยู่นี่แล้ว”

เหมือนชนกใจมาเป็นกองเมื่อเห็นหน้าลัคนัยก่อนฮึดเบ่งอีกหลายครั้งทารกเพศชายตัวน้อยก็ถือกำเนิด!

ลัคนัยโอบอุ้มลูกชายตัวน้อยด้วยใบหน้าอิ่มรักและเปี่ยมสุข เหมือนชนกเฝ้ามองด้วยความสะท้อนใจต้องเบือนหน้าหนี ทั้งที่อยากกอดลูกชายใจแทบขาด

แต่ต้องพยายามข่มใจไว้

ลูกชายคนแรกของลัคนัยกับเหมือนชนกกลายเป็นขวัญใจคนใหม่ของทั้งบ้าน ธวัชกับวิสาขาแย่งกันอุ้มแต่ช้ากว่ามาลินีที่ใช้สิทธิ์ความเป็นยายทวดอุ้มก่อนใคร

“คนดีของทวด...รู้อะไรไหม ก่อนหน้านี้ทวดกลัวเหลือเกินว่าจะมีเหลนเป็นพันธะ...แต่ตอนนี้ทวดไม่รู้สึกอย่างนั้นแล้ว เพราะมัวตั้งแง่ใส่กันมันก็มีแต่ทุกข์ มีแต่เสียเวลาไปเปล่าๆ”

มาลินีจงใจพูดให้เหมือนชนกกับลัคนัยได้ยินและถือวิสาสะตั้งชื่อให้เหลนชายคนแรก

“นนทพัทธ์แปลว่าผูกพันด้วยความสุข ทวดตั้งชื่อนี้ให้เหลนพร้อมกับหน้าที่ จงเป็นทั้งความสุขและเป็นพันธะของคนสองคน ผูกเขาไว้ รัดเขาไว้...อย่าให้เขาแยกจากกันไปไหน”

ooooooo

ไม่ใช่แค่มาลินีที่อยากช่วยให้ลัคนัยกับ

เหมือนชนกปรับความเข้าใจ วิสาขาก็ไม่นิ่งดูดายเปิดอกคุยกับลูกเขย

“จำวันที่น้าเปิดใจคุยกับเธอเรื่องยัยนกได้ไหม จำได้ไหมว่าน้าทั้งเตือนทั้งห้ามแต่เธอก็ดันทุรังทั้งที่รู้ดีว่ามันเป็นเกมแก้แค้น...คนใจเด็ดคนนั้นหายไปไหนแล้ว”

“ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ แค่ยอมรับแล้วว่าเกมนี้ตัวเอง...แพ้”

“น้าไม่เชื่อหรอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอบอกถอดใจจากยัยนก เธอบอกน้าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่เธอก็ไม่เคยทำได้...เธอเคยรักยัยนกมากนะ ทำไมเธอจะปล่อยให้มันจบลงง่ายๆ”

“แล้วถ้าครั้งนี้ผมทำได้ล่ะครับ”

“แล้วเธอไม่เห็นแก่ลูกบ้างหรือไง...เก็บไปคิดดีๆ”

เหมือนชนกได้ยินทุกอย่างโดยบังเอิญ น้อยใจมากเมื่อลัคนัยพูดเหมือนจะตัดใจจากเธอจริงๆ และเพราะความรู้สึกนี้เอง คุณแม่มือใหม่เลยเย็นชากับนนทพัทธ์ยิ่งกว่าเก่า ไม่ยอมให้นมลูกจากเต้าแต่ให้กินจากขวดแทน

ความจริงเหมือนชนกไม่ได้ตั้งใจแต่เพราะได้ยินพยาบาลบอกว่าลูกจะกินนมจากขวดได้ดีกว่าเลยตัดสินใจแบบนั้น แต่ลัคนัยไม่เข้าใจและคิดว่าเธอรังเกียจลูกชายตัวน้อย

“ในเมื่อแม่เขาต้องการอย่างนั้นก็ตามนั้นละกันครับ แค่เขายอมปั๊มนมให้ลูกดื่มก็ดีมากแล้ว...อย่าขัดใจเขาเลย”

ลัคนัยหัวเสียเมื่อเหมือนชนกทำเหมือนตัดขาดจากนนทพัทธ์ ธวัชเห็นใจลูกเขยแต่ไม่อยากให้ถอดใจ

“น้ายอมรับว่าผิดหวังแต่น้ายังไม่สิ้นหวังนะ นัยเองก็เคยเป็นเด็กขาดแม่มาก่อนน่าจะรู้ดีว่ามันเป็นยังไง จะยอมให้ตานนท์ต้องเจอชะตากรรมแบบเดียวกันจริงๆเหรอ”

“ไม่มีพ่อคนไหนอยากให้ลูกขาดแม่หรอกครับ...แต่ความรู้สึกขาดแม่มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่คิดว่าแม่ไม่ต้องการ...ผมอยู่กับความรู้สึกนั้นมาเกือบทั้งชีวิต ดังนั้นผมจะไม่ยอมให้ลูกต้องเจอแบบเดียวกัน ถ้าแม่ไม่ต้องการเขาก็ให้เขารับความรักจากผมคนเดียวก็พอ”

“นี่นัยคิดว่ายัยนกเป็นแม่แบบนั้นจริงๆเหรอ”

“คุณน้าก็เห็นนี่ครับว่าตั้งแต่ตานนท์เกิดมา

คุณนกแทบไม่แตะตัวลูกเลย”

“น้าไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เคยรักและเข้าใจยัยนกมากกว่าใครจะถอดใจง่ายดายขนาดนี้ น้าอยากให้นัยคิดทบทวนดูอีกที...เรื่องหย่าถือว่าน้าขอ”

เหมือนชนกก็ถูกวิสาขาต่อว่าเรื่องไม่ยอมให้นมลูกจากเต้า ไฮโซสาวใหญ่อ่อนใจมากอยากเสนอตัวช่วยสมานสัมพันธ์แต่เหมือนชนกปฏิเสธและขอคุยกับ

วงศ์เวศน์เป็นการส่วนตัว

วงศ์เวศน์รู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้น ยอมรับว่าผิดหวังที่ได้ยินว่าเหมือนชนกจะหย่ากับลัคนัย

“เพราะอะไรมันถึงลงเอยแบบนี้ล่ะ”

“นกก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ นกจะไม่มีเด็กคนนี้เด็ดขาด”

ลัคนัยที่เพิ่งใจอ่อนจากคำเกลี้ยกล่อมของธวัชเปลี่ยนเป็นฉุนจัดเมื่อได้ยินประโยคเด็ดของภรรยา

“นกเจ็บปวดเหลือเกินค่ะพี่เวศน์ นกไม่น่าให้เขาเกิดมาเลย การคลอดเขาออกมาคือความทุกข์ที่สุดแล้วในชีวิต”

เหมือนชนกร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด วงศ์เวศน์กอดปลอบเพราะเข้าใจเหตุผลดีแต่ลัคนัยไม่เข้าใจ

ผละหนี ไม่ทันได้ฟังประโยคถัดมาของภรรยาที่ระบายความอึดอัดใจถึงเหตุผลแท้จริง

“นับตั้งแต่นาทีที่เขาลืมตา ความเป็นแม่เป็นลูกของเรามันสิ้นสุดตอนนั้น ไม่ใช่ว่านกไม่อยากกอด ไม่อยากอุ้มตานนท์นะคะ แต่กลัวเหลือเกินว่าถ้าได้

ทำแล้ววันข้างหน้าไม่มีเขา นกจะอยู่ยังไง”

“อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ”

“นกไม่คิดไม่ได้ ยังไงมันก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแล้วค่ะพี่เวศน์”

ooooooo

ลัคนัยทนอยู่ต่อไม่ไหวพานนทพัทธ์ออกจากโรงพยาบาลทันทีที่หมออนุญาต เหมือนชนกสะเทือนใจมาก ไม่อยากแม้แต่หันมองสามีกับลูกชายตัวน้อยที่มาบอกลา

“ผมพาตานนท์มาลา”

“เอาเป็นว่าฉันรับรู้ก็แล้วกัน ถ้าจะไปก็รีบๆไปซะก่อนที่พ่อกับแม่จะมา”

เหมือนชนกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ลัคนัยช้ำใจมาก

“ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณ”

บรรยากาศห้องเงียบจนน่าอึดอัด ลัคนัยอึกๆอักๆ ก่อนเอ่ยถามประโยคสุดท้าย

“คุณ...อยากจะลานนท์ไหม...เป็นครั้งสุดท้าย”

เหมือนชนกกลั้นน้ำตาสุดความสามารถ ไม่หันมองลูกชายให้สติแตก ลัคนัยจึงเข้าใจว่าเธอปฏิเสธ

“ขอบคุณที่ทำตามสัญญา...ยกลูกให้ผม”

เมื่อธวัชกับวิสาขารู้เรื่องก็เอ็ดเหมือนชนกลั่น “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรก ทั้งเรื่องหย่า ทั้งให้นัยเอาลูกไปเลี้ยงเองคนเดียว พวกลูกตัดสินใจกันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง”

เหมือนชนกไม่สะทกสะท้าน เถียงหน้าตาย “แต่มันก็ดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุขไม่ใช่เหรอคะ

พ่อกับแม่เคยพูดนี่คะว่าคนไม่รักกันอยู่ด้วยกันก็เหมือนกับตกนรก!”

ธวัชกับวิสาขาผงะ ไม่คิดว่าลูกสาวจะหยิบยก

คำพูดพวกเขามายอกย้อน

เหมือนชนกยักไหล่ ทำเหมือนไม่แคร์ “นกพูดผิดตรงไหน แม่ยังเคยบอกนกว่าเรื่องหย่ามันเป็นเรื่องธรรมดา สมัยนี้ใครๆเขาก็หย่า แล้วที่นกทำมันจะแปลกตรงไหน”

“ความผิดพลาดของพ่อกับแม่มันควรเป็นบทเรียนให้ลูก ไม่ใช่ข้ออ้างให้ลูกมาเดินตามเรา พ่อกับแม่...ที่เราสองคนหย่ากันเพราะว่าเราหมดรักกันแล้วแต่ลูกกับนัยน่ะมันไม่ใช่”

“พ่อกับแม่...หมดรักกัน แต่นกกับนัยเราอาจไม่เคยรักกันเลยด้วยซ้ำ!”

“ไม่จริง...นัยเขารักลูก เราสองคนแน่ใจ ไม่งั้นก็ไม่มีทางให้นัยแต่งงานกับลูก ไม่ไว้ใจให้ดูแลลูกหรอก ทำไมเราถึงปล่อยคนที่รักเราขนาดนั้นไปฮะยัยนก”

“เขาอาจจะเคยรักนกค่ะแต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

ถ้าใช่เขาคงไม่ถอดใจไปแบบนี้หรอก...จริงไหมคะ

นกไม่สามารถทำให้อะไรที่หมดไปแล้วให้กลับคืนมาได้ ดังนั้นช่วยเคารพการตัดสินใจของนกด้วยนะคะ”

ooooooo

ธวัชหนักใจเรื่องเหมือนชนกมากต้องเอาไประบายกับพิมลแข อดีตนางงามไม่เชื่อว่าลัคนัยกับเหมือนชนกจะหมดรักกัน แต่น่าจะเป็นกลไกป้องกันตัวมากกว่า

“คุณนกเธอคงคิดว่าเลือกทางนี้จะเจ็บปวดน้อยที่สุด แต่คงลืมคิดไปว่ามันคือการตัดทางทั้งของตัวเองและคนที่เธอรัก สุดท้ายทางนี้แหละค่ะที่เจ็บปวดที่สุด”

ลัคนัยย้ายจากบ้านธวัชไปอยู่ตามลำพังกับนนทพัทธ์ รองประธานหนุ่มทำทุกอย่างเพื่อดูแลและเติมเต็มให้ลูกชายตัวน้อย แม้จะลำบากและเหน็ดเหนื่อยเขาก็เต็มใจทำเพื่อลูก ธวัชกับวิสาขาแวะมาเยี่ยมและยืนกรานไม่ยอมให้ตัดขาดพวกเขากับนนทพัทธ์ ลัคนัยรับปากยอมให้สองตายายเจอหลานทุกเวลาที่ต้องการ

เหมือนชนกคิดถึงลัคนัยกับนนทพัทธ์มาก เมื่อเห็นพิมลแขเล่นกับเหมือนขนิษฐ์น้องสาวต่างแม่ก็อดไม่ได้จะไปด้อมๆมองๆ พิมลแขเห็นดังนั้นเลยยกลูกสาวให้เหมือนชนกอุ้ม

“เด็กๆนี่ตัวหอมจังเลย”

“ค่ะ...หอมมากๆ ยิ่งถ้าเป็นลูกเราด้วยแล้วยิ่งหอมที่สุดเลย”

คำบอกเล่าของพิมลแขทำให้เหมือนชนกหน้าเสีย คิดถึงลูกชายเหลือเกิน “ตานนท์จะตัวหอมเหมือนหนูนิดไหมนะ จะตัวนิ่มน่ากอดเหมือนหนูนิดไหม แล้วตอนนี้จะโตแค่ไหนแล้ว ตานนท์ของฉันจะเป็นยังไงบ้างแล้ว”

“ไม่เห็นหน้าหนูนิดแค่ครึ่งวันฉันยังใจหาย ถ้าฉันเป็นคุณป่านนี้คงขาดใจตายไปแล้ว ตลอดหนึ่งเดือนคุณทนได้ยังไงคะคุณนก คุณไม่คิดถึงลูกชายเลยจริงๆเหรอ”

“คิดถึงเขาไปก็เท่านั้นในเมื่อฉันไม่มีทางได้เขาคืนมา ถึงอยากอุ้ม อยากกอดลูก อยากอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเมื่อเก้าเดือนที่แล้ว แต่แม่อย่างฉันทำอะไรไม่ได้เลย”

“คุณทำได้ค่ะคุณนก...ทำแบบที่คุณเคยพยายามทวงคืนคุณพ่อคุณจากฉันไงคะ”

“แต่ฉัน...ทำไม่สำเร็จ”

“คุณทำสำเร็จค่ะ เพราะส่วนที่เป็นพื้นที่ของคุณในใจคุณธวัชมันก็ยังเป็นของคุณ ฉันไม่มีทางแทนที่ได้ ความเป็นแม่ในใจลูกคุณก็เหมือนกัน...ไม่มีใครที่ไหนแทนได้”

อาจเพราะความเป็นแม่ทำให้เหมือนชนกไม่ต่อต้านพิมลแขเหมือนเคย อดีตนางงามใจชื้นและเตือนสติทิ้งท้าย

“ตานนท์รอแม่แกอยู่นะคะ ยิ่งเขาโตขึ้น เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันมันก็ยิ่งลดลง จะให้มันหมดไปกับคำว่าคิดถึงแล้วทำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอคะ คุณอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอคะ...”

ooooooo

คำพูดเตือนสติของพิมลแขทำให้เหมือนชนกคิดได้ไปอ้อนวอนขอพ่อแม่ให้ช่วยกล่อมลัคนัย

“คุณพ่อคุณแม่คะ...นกขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องเป็นทุกข์กันเพราะนก พอมีลูกแล้วนกถึงได้รู้ว่ารักของพ่อกับแม่มันยิ่งใหญ่แค่ไหน...รักลูกมันรักเหมือนว่าเขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง มันรักมากซะจนอธิบายยังไงก็ไม่หมด ที่ผ่านมานกไม่เคยเข้าใจ ไม่คิดพยายามจะเข้าใจใคร คอยสร้างแต่ปัญหาให้พ่อกับแม่สนใจ ตามแก้ไข นกเป็นลูกที่ไม่ดีเลย”


ธวัชกับวิสาขาน้ำตาคลอพร่ำบอกไม่ให้ลูกสาวโทษตัวเอง แต่เหมือนชนกก็พรั่งพรูไม่หยุด

“นกคิดถึงแต่ตัวเอง เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง และที่ต้องเสียทุกอย่างก็เพราะตัวเอง ตอนนี้นกเข้าใจคุณพ่อแล้วค่ะ ถึงอะไรๆจะเปลี่ยนไปมันก็

เปลี่ยนความรักของพ่อไม่ได้ พ่อยังรักนกเหมือนที่นกยังรักนนท์”

อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 14 วันที่ 29 ก.ค.61

ละคร เกมเสน่หา บทประพันธ์โดย กันยามาส
ละคร เกมเสน่หา บทโทรทัศน์โดย คนปั้นฝัน
ละคร เกมเสน่หา กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ละคร เกมเสน่หา ผลิตโดย บริษัท ละครไท จำกัด
ละคร เกมเสน่หา ออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ