My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก เส้นสนกลรัก ตอนที่ 1 วันที่ 11 ก.ค.61
เมื่อ 17 ปีก่อน ขณะโขงในวัย 11 ขวบ นั่งมองแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องต้นไม้ในบ้านทั้งปาล์ม ตาล มะพร้าว อะกาเว่ และกระบองเพชรใหญ่ ดูทั้งสวยงาม สง่า และสงบ“ว่าไงไอ้โขง” เสียงวินวัยรุ่นที่แต่งตัวตลกร้องถามยืนข้างมอเตอร์ไซค์ท่าทางกวนๆ โขงใส่เสื้อหลวมย้วยยานสีมอมองวินอย่างแปลกใจและไม่ไว้ใจว่าวินเป็นใคร เลยรีบเดินไปที่บ้าน แต่ตายังมองวินอย่างระแวง
“ไม่...” เสียงปราณีแม่ของโขงร้องด้วยความหวาดกลัววิ่งพรวดออกมา
“ปัง!” เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าปราณี
ทั้งตกใจและเจ็บปวด ทรุดลงมือดึงม่านลูกปัดร่วงกราว...
“แม่!!!!” โขงร้องสุดเสียง วินได้ยินเสียงปืน
วิ่งเข้ามาเห็นภาพปราณีก็ตกใจทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ชะงักเมื่อเห็นสันติพ่อของโขงถือปืนโผล่มา วินเลยวิ่งหนีไป
โขงเข้าไปหาปราณีอย่างตะลึงอึ้ง คุกเข่าลงดูปราณีแล้วเงยขึ้นมองสันติ
สันติที่นั่งรถเข็นตามมาเห็นสีหน้าโขงก็เลื่อน
รถเข็นเข้ามา มือยังกุมปืนแน่น สันติมองปราณีทั้งเสียใจ เจ็บแค้น สันติยกมือที่ถือปืนขึ้นช้าๆ โขงช็อกจะร้องห้ามแต่ไม่ทัน สันติยกมือจ่อหัวตัวเอง แล้วเลือดก็กระเซ็นเต็มผนัง
“พ่อ!!!” โขงร้องสุดเสียง
17 ปีผ่านไป คืนนี้โขงในวัย 28 เช่าห้องอยู่ตามลำพัง คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้วน้ำตาร่วง เขาลุกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ รำพึง
“ป่านนี้จะไปเกิดยังวะ” ทันใดมีเสียงโทรศัพท์เข้ามือถือ โขงสะดุ้ง พึมพำขำๆ “จังหวะดีจริงโว้ย” หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอเป็นรูปก้อย
“พี่โขง พี่ช่วยหนูด้วย มันรู้เรื่องของเราแล้ว มันจะฆ่าหนูพี่...”
“ชิบ!!!” โขงตกใจโทรศัพท์แทบร่วง แล้วยิ่งตกใจเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงก้อยกรี๊ดเข้ามาในโทรศัพท์ เขากระโดดลงจากเตียงทันที
ooooooo
ที่ห้องเช่าของก้อย...ก้อยมุดอยู่ใต้เตียง เสียงโทรศัพท์ถึงโขงยังดังต่อเนื่อง
“กรี๊ด...ช่วยด้วย...”
“ออกมานังก้อย” เสียงแมนดุดันเหี้ยมเกรียม เขาพยายามดึงขาก้อยออกจากใต้เตียง
ก้อยทั้งดิ้นทั้งถีบแมน แต่มือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ปากก็ร้อง “พี่โขงช่วยด้วย” ไม่ขาดปาก
“นังก้อย!!! นี่มึงกล้าโทร.หาชู้ต่อหน้ากูเลยเหรอฮะ!”
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะพี่ ฉันกลัวแล้ว”
“กลัวแล้วมึงจะไม่แรดอย่างนี้หรอก บอกมาชู้มึงเป็นใคร”
“ไม่ ฉันไม่ได้มีใคร ฉันมีแต่พี่จริงๆนะพี่แมน”
“ตอแหล!!!” แมนกระชากก้อยออกมาเหวี่ยง
ไปกระแทกขอบโต๊ะก่อนร่วงลงกองกับพื้น ถ้วยชามบนโต๊ะหล่นแตกมีดปอกผลไม้กระเด็น แมนยังคงอารมณ์คลั่งตะคอก “มึงเห็นกูเรียนน้อยใช่ไหมเลยคิดว่ากูโง่” แล้วเดินเข้าหาก้อยกระชากขึ้นมาจึงเห็นเลือดกำเดาเธอไหลโกรก แต่ยังไม่หายคลั่งตะคอกถาม
“ที่มึงขอเลิกกับกู เพราะมึงจะหนีไปอยู่กับชู้ใช่ไหม อย่าฝันไปเลยนังก้อย กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก”
ก้อยพยายามควานหาอะไรใกล้มือ เจอส้อมก็คว้าขึ้นมากำแน่น ยกแทงแขนแมนสุดแรงจนเขาร้องลั่น คว้ามีดปอกผลไม้ จิกผมเธอลากไปทางห้องน้ำ ก้อยร้องสุดเสียงดิ้นรนด้วยความกลัว อ้อนวอน
“พี่แมน พี่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัว แล้วจริงๆ พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่เลิกกับพี่แล้วก็ได้ เรามาคบกันต่อนะพี่แมน ฉันจะรักพี่คนเดียวไม่ทิ้งพี่ไปไหนเลย นะพี่นะ”
“ไม่ กูไม่เชื่อมึงแล้ว มึงหลอกกู มึงหลอกกู!!!!” แมนเงื้อมีดสุดแขนจะแทง ก้อยหลับตาร้องกรี๊ด...
“ก้อย!!!” โขงกระโดดเข้ามาถีบแมนกระเด็นไปจนมีดหล่น
โขงเห็นสภาพที่ก้อยถูกทำร้ายหน้าตาบวมปูด เลือดกำเดาไหล ทั้งเลือดของก้อยและของแมนเปื้อนเสื้อผ้าก้อยแดงไปหมด โขงเห็นสภาพของก้อยแล้วก็มีอาการเหมือนคนถูกสะกด ตาขวาง หน้าถมึงทึง
“มึงเป็นใครมาเสือกด้วย” แมนพยายามลุกเดินมากระชากคอเสื้อโขง “มึงใช่ไหม ชู้นังก้อย อย่าอยู่เลยมึง!”
แมนง้างหมัดจะต่อยโขง แต่โขงอยู่ในสภาพเหมือนผีสิง รับหมัดแมนด้วยพลังมหาศาล บีบหมัดแมนเหมือนคีมเหล็กมหึมา ตะคอกใส่หน้าตาขวาง
“เกิดเป็นผู้ชาย...อย่าทำร้ายผู้หญิง...ไอ้ชั่ว!!”
โขงชกเปรี้ยงที่หน้าแมนจนหงายล้มลง “ถ้าอยากใช้กำลังกับใครสักคน ก็อย่าทำคนที่เขาไม่มีทางสู้เข้าใจไหม” ตะคอกไปชกหน้าแมนไปไม่ยั้งจนเขาสลบคาหมัด
ในขณะที่ก้อยก็ยังร้องไห้อย่างขวัญเสียอยู่ใกล้ๆ
อึดใจเดียวตำรวจสองนายก็เข้ามาตะโกน
“พอแล้วพอ”
“เข้าใจมั้ย...เข้าใจมั้ยๆๆๆ” โขงยังตะบันหน้าแมนคำรามไม่หยุด “ไอ้ผู้ชายทำร้ายผู้หญิง ไอ้หน้าตัวเมีย”
ooooooo
โขงถูกหัวหน้าเรียกไปที่ห้อง หัวหน้าทุบโต๊ะปัง!
“อีกแล้วเหรอเนี่ย นี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วฮะโขง!” โขงตอบหน้าเย็นชาว่าน่าจะประมาณแปด “สิบสอง!! แกมันป่วย ต้องรักษา รู้ตัวไหมโขง...ถึงนายจะเข้าไปช่วยเหยื่อได้ทัน แต่ลืมไปหรือเปล่า นายเป็นเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ หน้าที่ของนายคือให้ความช่วยเหลือเด็ก ผู้หญิง เยาวชน ให้พ้นจากการกระทำรุนแรง
ไม่ใช่ให้นายไปจัดการไอ้พวกที่ใช้ความรุนแรงด้วยความรุนแรงซะเอง”
“ก็...เผอิญไม่ได้ตั้งใจ เผอิญลืมตัว เผอิญรู้เท่าไม่ถึงการณ์”
“ไอ้คุณโขง!!!” หัวหน้าตะโกนอย่างเหลืออด แต่โขงก็ยังแก้ตัวเบื่อๆว่า
“ผู้หญิงถูกทำร้ายร่างกายเกือบตาย นายแมนมันก็รู้ว่าเมียท้องอยู่ ถ้านางสาวก้อยแท้งล่ะ นี่ผมรักษาชีวิตเด็กไว้ได้นะครับ”
“สิ่งที่นายควรทำคือช่วยผู้หญิงออกมา แล้วให้ตำรวจจัดการกับผู้ชาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเตือนนายอย่างนี้” หัวหน้าหันไปหยิบแฟ้มโยนไปตรงหน้าโขง พูดเฉียบขาด “คณะกรรมการสอบสวนเรื่องนี้แล้ว
ผลสรุปคือนายถูกให้ออก!!!”
โขงเครียดไปหาครูจันทรา เดินวนไปมาเหมือนเสือติดจั่น จนอิสระต้องบอกให้ใจเย็นๆ
“เขาไล่เราออกแล้ว...จบแล้ว ทุกอย่างที่พยายามต่อสู้มาหลายปีมันพังทลายหมด”
ครูจันทรากับป้านิดเดินมาเห็นและได้ยินจึงหลบฟัง
อิสระให้โขงเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น โขงโพล่งว่าตนซ้อมผู้ชายสามีของผู้หญิงที่ตกเป็นเหยื่ออีกแล้ว อิสระถามว่าเขาทำให้โขงโกรธมากหรือ แล้วอาการเขาหนักหรือ
“มาก...” โขงตอบอย่างยังไม่หายโมโห ส่วนอาการนั้นโขงบอกว่า “หนัก กรามหัก สมองบวม”
“กรรม...” อิสระพึมพำได้คำเดียว
ครูจันทรากับป้านิดออกมา โขงเดินเข้าไปไหว้ พูดหน้าเศร้า สิ้นหวังว่า
“ผมขอโทษครับครู ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้ ผมพยายามแล้วแต่พอเห็นหน้าผู้ชายตัวโตๆทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้...ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ผีห่าอะไรมันเข้าสิง...หรือว่าที่จริงผม
ไม่ควรทำงานนี้ ผมไม่ควรเข้าไปรับรู้เรื่องความรุนแรงในครอบครัวใคร เรื่องแบบนี้มันหนักเกินไปสำหรับผม ผมรับเรื่องที่โหดร้ายไม่ได้อีกแล้ว ผมควรหางานอื่น... ที่ไม่ต้องเจอพวกคนมีปัญหา ผมควรจะทำงานอะไรที่เจอแต่คนที่มีความสุข เจอแต่สิ่งสวยงาม”
“ก็ได้...” ครูจันทราพูดนิ่งๆ “เอาสิ ไหนลองพูดมาสักงานสิที่เหมาะกับโขง งานอะไร...ที่จะเจอ
แต่คนที่มีแต่ความสุขสบายใจ เจอแต่สิ่งสวยงาม
ร้านขายขนมเค้กไหม หรือขายไอติมดี”
“ทำสวนสนุกสิคะ จะได้เจอแต่อะไรสนุกๆ” ป้านิดพูดยิ้มๆ
“ถ้าโขงอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ก่อนที่เราจะได้รู้จักกัน โขงไม่ต้องต่อสู้ ไม่ต้องพยายามอะไรอีก ถ้าโขงยอมแพ้ ครูก็จะต้องยอมแพ้เหมือนกัน ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งให้กำลังใจกันไปวันๆ แล้วโขงก็ไม่ดีขึ้นเลย”
“ครู...” โขงอุทานเสียงสะท้าน...
My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก เส้นสนกลรัก ตอนที่ 1 วันที่ 11 ก.ค.61
เส้นสนกลรัก บทประพันธ์โดย หัสบรรณเส้นสนกลรัก บทโทรทัศน์โดย ปลายสี
เส้นสนกลรัก กำกับการแสดงโดย กีรติ นาคอินทนนท์
เส้นสนกลรัก ผลิตโดย บริษัท ชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด
เส้นสนกลรัก ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ