อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 9 วันที่ 17 ก.ค.61
นิ่มนวลตัดสินใจเด็ดขาดหนีลัคนัยอีกครั้ง เธอเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้ลูกชายคนเดียวและไปกราบลามาลินีที่วัด แต่อีกฝ่ายกลับถดเท้าหนีอย่างไม่ไยดี“ต่อให้แกกราบฉันอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ไม่มีวันอภัยให้แก”
“นิ่มไม่หวังให้คุณท่านให้อภัยในสิ่งที่นิ่มกับลูกทำ แต่นิ่มแค่อยากมากราบคุณท่านสักครั้งก่อนที่จะไม่มีโอกาส”
คำพูดแปลกๆของนิ่มนวลสะกิดใจมาลินีแต่ทิฐิทำให้ไม่มองหน้า นิ่มนวลสะอื้นไห้อย่างหนัก
“ขอบคุณคุณท่านที่ให้ชีวิตเด็กกำพร้าคนนี้ อบรมเลี้ยงดูอย่างดี ถ้าเด็กคนนี้รักดีสักนิด เชื่อฟังสิ่งที่คุณท่านสั่งสอนชีวิตคงไม่เป็นแบบนี้...แต่ในเมื่อย้อนเวลาไม่ได้ก็จะไม่มาให้รกหูรกตา...รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...นิ่มลาล่ะค่ะ”
นิ่มนวลก้มกราบทั้งน้ำตาและผละไป ทิ้งมาลินีให้ยืนนิ่งไม่แม้แต่ชายตามองอดีตเด็กในอุปการะ เสียงร้องไห้ของอีกฝ่ายกำลังทำให้เธอคลั่งแต่เมื่อหันไปมอง ...นิ่มนวลก็หายตัวไปแล้ว
ลัคนัยพาเหมือนชนกกลับกรุงเทพฯคืนวันเดียวกัน วิสาขารออยู่แล้วที่บ้านธวัชด้วยความร้อนใจพร้อมจดหมายลาของนิ่มนวล เมื่อลัคนัยรู้เรื่องก็หน้าเสียและซึมไปเลยหลังจากนั้น จนเหมือนชนกเป็นห่วง
เหมือนชนกนั่งมองสามีรื้อกระเป๋าเดินทางอย่างอดทน จนแล้วจนรอด...ลัคนัยก็ไม่ยอมอ่านจดหมายของนิ่มนวลแถมทำท่าจะทิ้งผ้าซิ่นของฝากเมืองเหนือที่เขาตั้งใจซื้อฝากแม่ คุณหนูขี้วีนต้องแย่งมาถือไว้
“จะทิ้งลงเหรอ...ผ้านี่นายตั้งใจเลือกมาฝากคุณแม่เองกับมือเลยนะ”
“เก็บไว้ก็เปล่าประโยชน์ครับ ในเมื่อคนที่อยากจะให้ไม่อยู่แล้ว”
“ไม่สมกับเป็นนายเลย บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีอะไรบนโลกนี้สมควรถูกทิ้ง”
แววตาลัคนัยอ่อนแสงลง ยอมให้ภรรยาถือผ้าไว้ เหมือนชนกยิ้มบางๆและพับผ้าซิ่นอย่างเรียบร้อย
“ถ้านายไม่อยากเก็บก็ไม่เป็นไร ฉันจะเป็นคนเก็บให้เองจนกว่าเราจะหาคุณแม่เจอและมอบให้ท่าน”
“แล้วถ้าไม่เจอล่ะครับ”
“ยังไม่ได้พยายามจะพูดว่าไม่เจอได้ยังไง”
เหมือนชนกหยิบจดหมายของนิ่มนวลยื่นให้ลัคนัย
“เราอาจจะเจอเบาะแสอะไรในนี้ก็ได้”
ลัคนัยรับจดหมายแม่มาถือไว้ จ้องไม่วางตาแต่
ไม่ยอมเปิดอ่าน เหมือนชนกจะผละไปเพราะคิดว่าเขาต้องการเวลาส่วนตัวแต่เขาก็ยื้อไว้เพราะอยากให้เธออยู่ด้วย
เหมือนชนกไม่ขัดขยับไปนั่งข้างๆตอนเขาเปิดอ่านจดหมายของนิ่มนวล
“นัยลูกรัก...หลายปีมานี้แม่ได้แต่ฝันว่าจะได้เห็นลูกอีกสักครั้ง แล้วฝันของแม่ก็เป็นจริง...แม่ไม่ได้แค่เห็นแต่ได้อยู่ใกล้ ได้สัมผัส กอดลูกกับคนที่ลูกรักไว้ด้วยแขนของแม่ เป็นครั้งแรกที่ความจริงสวยงามกว่าความฝัน แม่จะจดจำมันไว้ตราบเท่าที่แม่ยังหายใจ”
ลัคนัยน้ำตาไหลเมื่อคิดถึงความรู้สึกของแม่
ยามเขียนจดหมายฉบับนี้
“บุญแม่น้อยนักลัคนัย ไม่ได้อยากพบลูกเพียงเพื่อจากแต่ในเมื่อเลือกไม่ได้แม่ก็ขอจากไปแบบไม่ต้องเป็นภาระให้ลูกหรือใครต้องลำบาก ไม่มีอะไรต้องห่วง ...แม่ดูแลตัวเองมานาน กับเวลาที่เหลืออยู่ไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง ปล่อยแม่ไปตามทางของแม่และจงใช้ชีวิตของลูกให้เป็นสุขเหมือนกับว่าแม่คนนี้ไม่เคยกลับมา...แม่รักลูกนะลัคนัย”
เหมือนชนกสัมผัสได้ถึงน้ำตาของสามี เธอสะเทือนใจมากเพราะไม่เคยเห็นเขาอ่อนแอขนาดนี้
“ผมควรชินได้แล้วเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทิ้งและก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...คนอย่างผมมันเกิดมาเพื่อโดดเดี่ยว”
“อย่าพูดว่าโดดเดี่ยวอีกนะ! นายจะโดดเดี่ยวได้ยังไง ลืมแล้วรึไงว่ายังมีฉัน”
ลัคนัยอึ้งมากไม่คิดว่าเธอจะแคร์ เหมือนชนกน้ำตาไหลด้วยความสงสารก่อนปลอบเขาโดยไม่รู้ตัว
“ฉันไง...รอยยิ้มสวยที่สุดของนาย ครอบครัวอบอุ่นที่นายเคยอยากมี ฉันจะเป็นทุกอย่างให้และจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน...เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะลักกี้”
“ขอบคุณครับที่จะผ่านคืนเลวร้ายนี้ไปกับผม”
ooooooo
วิสาขาร้อนใจเรื่องนิ่มนวลต้องบากหน้าไปหาอดีตสามีให้ช่วยติดต่อนักสืบให้ ธวัชเต็มใจช่วยแถมเอาใจเธออย่างดีด้วยสลัดผักชามโตเพราะเห็นเธอหมกมุ่นเรื่องนิ่มนวลทั้งวัน
พิมลแขกลับถึงบ้านเห็นวิสาขาพูดคุยกับธวัชอย่างสนิทสนมก็หมั่นไส้
“คุณพี่คะ...ช่วยเลื่อนรถด้วยค่ะ รถคุณพี่จอดอยู่ในที่ของฉัน”
วิสาขามองมานิ่งๆแต่ก็อดไม่ได้จะเหน็บกลับ
“ขอโทษด้วยค่ะ ชิน...เผอิญมันเคยเป็นที่ของคุณพี่มาก่อน”
ธวัชเห็นท่าไม่ดี ตั้งท่าจะห้ามทัพแต่วิสาขาก็ยอมสงบศึกก่อนปลีกตัวกลับบ้านพร้อมสลัดชามโต
พิมลแขมองตามหลังอดีตภรรยาของสามีด้วยแววตาโกรธจัดก่อนจะทนไม่ไหวประชดประชันจนธวัชเหลืออด
“ผมถามดีๆทำไมต้องประชดกันด้วย”
“ฉันก็อยากตอบดีๆ แต่ดูคุณทำสิ มีใครที่ไหนให้ภรรยาเก่าเดินเข้าเดินออกในบ้านทั้งที่แต่งงานกับคนใหม่แล้ว”
“แล้วมีใครที่ไหนที่เขาเก็บข้าวของแฟนเก่าเอาไว้ดูต่างหน้าทั้งที่แต่งงานกับคนใหม่แล้ว...ไม่กลับบ้านหลายวันแต่พอแฟนเก่า...ไม่สิ...ลูกเขยผมกลับมาคุณก็กลับมา”
พิมลแขผงะ ช้ำใจมากที่เขาดูถูกน้ำใจเธอ “ฉันมาเพื่อที่จะอธิบายกับคุณ แต่จากที่คุณพูดมา คำอธิบายของฉันมันคงไม่จำเป็นแล้ว ไม่มีอะไรที่คุณจำเป็นต้องรู้แล้ว ในเมื่อคุณไม่เชื่อใจกันเลย!”
แหวจบพิมลแขก็หอบสภาพจิตใจบอบช้ำไปหาแม่ที่คอนโด ทอแสงกอดลูกสาวด้วยความสงสารและเห็นใจ แม้เธอจะเป็นแม่จอมเจ้ากี้เจ้าการแต่ไม่เคยคิดทำให้ลูกต้องเสียใจขนาดนี้...
ลัคนัยกับเหมือนชนกไปแจ้งความคนหายเช้าวันต่อมา ช่วยกันกรอกข้อมูลของนิ่มนวลและแวะกินข้าวกลางวันด้วยกันในสวนสาธารณะ รองประธานหนุ่มปลื้มมากที่ภรรยาคนสวยเอาใจใส่ดี เหมือนชนกเขินมากจะแหวกลบเกลื่อนแต่เมื่อเจอแววตาจริงใจของเขาก็ยั้งปากไว้
“ถ้าวันนี้ไม่มีคุณ โลกของผมคงเหมือนเมื่อตอนเด็ก...วันที่แม่จากไปครั้งนั้น ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก...สิ่งที่ฉันทำให้นายมันก็คือแบบเดียวกับที่นายเคยทำให้ฉันเวลาอ่อนแอนั่นแหละ...ฉันดูแลนายดีเป็นเพราะนายดูแลฉันดี”
สถานการณ์ของลัคนัยกับเหมือนชนกดีขึ้น ความรู้สึกอ่อนหวานครอบคลุมหัวใจทั้งสองโดยไม่รู้ตัว ต่างจากสถานการณ์ของธวัชกับพิมลแขที่อึมครึมจนทอแสงต้องยื่นมือมาช่วย
ทอแสงต่อว่าลูกเขยชุดใหญ่โทษฐานทำให้
ลูกสาวเธอช้ำใจหนีมานอนคอนโด ธวัชรับฟังด้วยท่าทีนิ่งสงบก่อนรับปากปรับปรุงตัวทั้งเรื่องเชื่อใจพิมลแขและเรื่องระยะห่างกับวิสาขา
ธวัชแอบขับรถตามพิมลแขจากคอนโดไป
ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ทอแสงหลอกลูกสาวคนเดียวไปพบ เมื่ออดีตนางงามเห็นหน้าสามีก็เมินหน้าหนีทันที
ธวัชตามไปรั้งไว้
“ผมรู้ความจริงเรื่องกล่องนั่นแล้ว ผมขอโทษที่ไม่ฟังคุณแต่แรก”
“รู้จากคุณแม่สินะคะ เราสองคนคุยกันเองไม่รู้เรื่องรึไงถึงต้องมีคนกลางตลอด”
“แต่จากนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ผมสัญญาจะปรับปรุงตัว”
“ปรับไปก็เท่านั้นค่ะ เพราะสิ่งที่เป็นปัญหาระหว่างเรามันคือความเชื่อใจ ไม่ใช่แค่คุณไม่เชื่อใจฉัน ฉันเองก็ไม่เชื่อใจคุณเรื่องคุณวิสาขาเหมือนกัน”
“ระหว่างผมกับวิมันไม่มีอะไรแล้ว...คุณก็รู้”
“การกระทำกับคำพูดคุณมันสวนทางกัน ลองสังเกตตัวเองกับคุณวิดูแล้วคุณอาจจะสงสัยเหมือนแขก็ได้ว่าพวกคุณจะเลิกกันทำไมในเมื่อเข้ากันดีเหลือเกิน!”
“ผมเลิกกับเขาก็เพราะว่ารักคุณ...เพราะรักคุณผมถึงยอมสละทุกอย่างแม้กระทั่งครอบครัวที่ผมรักษามาทั้งชีวิต”
พิมลแขไม่เชื่อ อารมณ์แปรปรวนเพราะบางสิ่งในร่างกายทำให้หลุดปากประชด
“งั้นก็รู้เอาไว้เลยว่าฉันไม่ได้รักคุณ ฉันรักแค่เงินคุณเท่านั้น!”
อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 10 วันที่ 17 ก.ค.61
ละคร เกมเสน่หา บทประพันธ์โดย กันยามาสละคร เกมเสน่หา บทโทรทัศน์โดย คนปั้นฝัน
ละคร เกมเสน่หา กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ละคร เกมเสน่หา ผลิตโดย บริษัท ละครไท จำกัด
ละคร เกมเสน่หา ออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ