อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 1 วันที่ 17 มิ.ย.61
“ฉันไม่เชื่อ!”ลัคนัยคร้านจะเถียงเลยแกล้งท้า “โอเค...ถ้าแม่คุณอยู่นี่จริงแล้วผมทำผิดอย่างที่คุณพูด ผมจะยืนเฉยๆให้คุณฆ่าเลย แต่ถ้าหากว่าคุณผิดคุณต้องขอโทษที่ใส่ร้ายผมกับแม่คุณ...กล้าพิสูจน์รึเปล่า”
เหมือนชนกไม่ละความพยายามจะหาแม่ในห้องพักของลัคนัยแต่ไม่เจอแม้แต่เงา ลัคนัยนั่งรออย่างอดทนก่อนพาเธอไปที่งานปาร์ตี้ฉลองความโสดของวิสาขาซึ่งจัดบริเวณริมสระน้ำของโรงแรมเดียวกัน
เสียงเพลงยุคคุณแม่ยังสาวและเสียงกรี๊ดกร๊าดของแก๊งสาวใหญ่เพื่อนสนิทของวิสาขา นำทีมโดยแม่งานอย่างพัชรากับสมจินตนาทำให้เหมือนชนกอ้าปากค้าง บรรยากาศปาร์ตี้ที่ชื่นชอบกลายเป็นอากาศพิษเมื่อเห็นชื่องานปาร์ตี้กลับมาโสด ก่อนยกมือปิดปากแทบไม่ทันเมื่อเห็นวิสาขาแม่แท้ๆนัวเนียหนุ่มหล่อคราวลูก!
“แม่ดูมีความสุขมากเลยนะคะ”
เสียงทักที่วิสาขาจำได้แม่นว่าเป็นเสียงลูกสาวคนเดียวทำให้เธอหน้าซีดเผือด
“แล้วความสุขของนกกับพ่อล่ะคะ แม่ไม่คิดถึงมันบ้างเลยเหรอ...ทำไมแม่เห็นแก่ตัวแบบนี้!”
ลัคนัยตามมาห้ามทัพจะช่วยไกล่เกลี่ยแต่ช้ากว่าวิสาขาที่ตัดสินใจเผชิญหน้ากับลูกสาว
“ใช่...แม่เห็นแก่ตัว รักสนุก ติดเพื่อน แต่แม่ไม่เคยติดผู้ชาย”
ธวัชโผล่มาที่งานปาร์ตี้พอดีเพราะเชื่อว่าลูกสาวต้องมาที่นี่ วิสาขาเห็นดังนั้นเลยโยนกลองให้อดีตสามีดื้อๆ
“คนที่อยากหย่าจนตัวสั่นคือคุณพ่อของลูกต่างหาก”
เหมือนชนกไม่เชื่อ วิสาขาต้องสำทับ
“ถ้าลูกไม่เชื่อก็ถามคุณพ่อแสนดีของลูกสิว่ายัยนางงามที่ชื่อพิมลแขคือใคร”
ธวัชทนไม่ไหวโวยให้อดีตภรรยาหยุดพูด แต่วิสาขาเหลืออดแล้ว
“ทำไมต้องหยุด...คุณกล้าขอฉันหย่าไปแต่งงานกับผู้หญิงรุ่นลูกได้แล้วกลัวอะไรที่ต้องบอกความจริงกับลูก”
เหมือนชนกช็อกมากถามพ่อเสียงแผ่ว “มันไม่จริงใช่ไหมคะคุณพ่อ”
ธวัชรู้สึกผิดมากแต่ไม่ทันอธิบายเหมือนชนกก็วิ่งหนีออกจากงาน เขาจะตามแต่ลัคนัยรั้งตัวไว้
“อย่าเพิ่งเลยครับคุณน้า ตามไปตอนนี้คุณนกจะเตลิดไปกันใหญ่...ผมไปเอง”
“น้าฝากน้องด้วยนะนัย”
ลัคนัยพยักหน้าก่อนผละไป ไม่ยี่หระบรรยากาศสนุกสนานของงานปาร์ตี้ที่ตอนนี้กลายเป็นกร่อยสนิท
ooooooo
เหมือนชนกเสียใจและผิดหวังมากที่พ่อทรยศความเชื่อใจจะแต่งงานใหม่ คุณหนูขี้วีนวิ่งเตลิดไปตามทางเดินหน้าโรงแรมโดยไม่สนใจใครกระทั่งข้อมือถูกใครบางคนยื้อไว้
ลัคนัยนั่นเองที่ตามมาทัน “กลับไปกับผม”
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“คุณพ่อคุณเป็นห่วงคุณมากนะ”
“แล้วมันเรื่องของคนอื่นด้วยเหรอ”
คนอื่นของเหมือนชนกตาขวางแต่เพียงแวบเดียวก็หายไปเพราะเขาเคยชินเสียแล้วกับคำถากถางของเธอ
“ฟังนะคุณนก...คุณพ่อคุณแม่คุณท่านยังรักคุณเหมือนเดิมและท่านก็เป็นห่วงคุณมากด้วย”
“คนอย่างนายจะไปรู้อะไร...มีพ่อมีแม่กับเขาด้วยงั้นเหรอ”
เหมือนชนกยังไม่จบคำพูดเสียดสีเรื่องพ่อแม่แท้ๆ ของลัคนัยที่ทิ้งเขาตั้งแต่เด็ก ลัคนัยหน้าเจื่อนพยายามสะกดกลั้นความโกรธไม่ให้อาละวาดแต่เหมือนเธอจะไม่รับรู้
“เรื่องในครอบครัวของฉัน ไม่เกี่ยวกับคนอาศัยอย่างนาย”
“สำหรับผม...ผมถือว่าเกี่ยวเพราะท่านสองคนเลี้ยงผมมา ถึงผมไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่ผมก็รู้จักคำว่าบุญคุณ”
“นายกำลังจะบอกว่าฉันไม่รู้จักบุญคุณพ่อแม่งั้นเหรอ”
“ผมกำลังจะบอกว่าพ่อคุณท่านทำทุกอย่างให้คุณมีความสุขมาตลอด ตอนนี้ถึงเวลาที่ท่านอยากมีความสุขบ้างแต่คุณกลับไม่ยอม คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าคุณกำลังเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง”
คำพูดแทงใจดำของลัคนัยทำให้เหมือนชนกโกรธจัดตบหน้าเขาฉาดใหญ่
“อย่าพูดเหมือนว่านายดีกว่าฉัน...เด็กกำพร้าที่ทะเยอทะยานอยากเป็นลูกเศรษฐีมันไม่มีความคิดจะทำดีเพราะทดแทนบุญคุณหรอก แต่ทำได้ทุกอย่างเพื่อกระเสือกกระสนหนีกำพืดตัวเอง!”
แหวจบเหมือนชนกก็พรวดพราดหนีแต่ดันสะดุดรองเท้าส้นสูงตัวเองล้มกลิ้งไปกลางถนน ไฟจากรถที่แล่นสวนมาด้วยความเร็วสูงสาดแสงจ้า ลัคนัยตั้งสติได้โถมตัวโอบรอบตัวเธอและกลิ้งออกจากถนนไปด้วยกัน
เหมือนชนกตกใจมากกับเหตุการณ์เฉียดตาย พลันภาพในอดีตเมื่อหลายปีก่อนก็ผุดขึ้นในหัว ลัคนัยหรือที่เธอชอบเรียกว่าลัคกี้เคยช่วยเธอไว้แบบนี้ ครั้งนั้นเขาสลบไปพักใหญ่ไม่ต่างจากครั้งนี้และนั่นทำให้เธอสติแตก!
“ลัคกี้! ตื่นสิ ได้ยินหรือเปล่าลัคกี้”
ลัคนัยค่อยๆลืมตา ในหัวไม่ได้คิดถึงตัวเอง แต่ห่วงอีกคนมากกว่า
“คุณนก...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
เหมือนชนกผงะ ทำหน้าไม่ถูกเดินหนีดื้อๆ ลัคนัยประคองตัวเองอย่างเชื่องช้าและเดินตามเธอเงียบๆ เมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอติดฝาท่อระบายน้ำก็ช่วยดึงและสวมกลับให้ด้วยท่าทางไม่รังเกียจ
“ถ้าเดินแล้วมันช่วยทำให้คุณสบายใจขึ้นก็เดินไปเถอะ เดินไปจนกว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้น”
ท่าทางอ่อนโยนของลัคนัยทำให้เหมือนชนกพูดไม่ออก ในหัวตีกันให้ยุ่งระหว่างความพอใจและทิฐิแต่สุดท้ายอย่างหลังก็เป็นฝ่ายชนะเหวี่ยงใส่เขาอย่างหัวเสีย
“ไม่...ไม่มีอะไรทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้หรอกไม่มีเลยสักอย่าง!”
ooooooo
ลัคนัยปล่อยให้เหมือนชนกระบายความอึดอัดใจกับแม่น้ำจนผล็อยหลับจึงอุ้มไปส่งถึงห้องนอนที่บ้าน ไพพรรณแม่บ้านเก่าแก่มารอรับและดูแลอย่างใกล้ชิดจนตื่นแต่ไม่กล้าบอกว่าใครพาเธอกลับบ้าน
เหมือนชนกจึงรู้แค่ลัคนัยพามาส่งบ้าน ไม่ได้อุ้มส่งถึงห้องนอนเหมือนในความเป็นจริงที่ทุกคนเห็น แต่กระนั้นเรื่องลัคนัยก็ไม่น่ากังวลเท่าเรื่องธวัชที่จนป่านนี้คุณหนูขี้วีนก็ทำใจเจอหน้าพ่อไม่ได้
ไพพรรณเป็นแม่บ้านเก่าแก่ที่ทำงานกับธวัชมานาน เธอเป็นคนซื่อสัตย์ จงรักภักดีและรักเหมือนชนกไม่แพ้ใครจึงพยายามกล่อมให้คุณหนูขี้วีนใจเย็นและคุยกับพ่อแม่ดีๆ
ธวัชกับวิสาขาร้อนใจเรื่องเหมือนชนกแต่ไม่อยากปลุก ได้แต่รออย่างอดทนโดยมีลัคนัยนั่งเป็นเพื่อน ธวัชกระวนกระวายเพราะความจริงวันนี้เขามีนัดร่วมงานเปิดตัวพิมลแขบิวตี้ สปาเสริมความงามสุดหรูของพิมลแขว่าที่ภรรยาคนใหม่แต่ยังไปไม่ได้เพราะกลัวเหมือนชนกจะยิ่งอาละวาด
วิสาขามองอดีตสามีด้วยความหมั่นไส้ ยิ่งได้ยินเขาโทร.ขอโทษพิมลแขด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยิ่งช้ำใจจนต้องแผลงฤทธิ์เดินแปะกระดาษสีแผ่นเล็กๆทั่วบ้าน
ธวัชวางสายจากพิมลแขแล้วกวาดตามองรอบบ้านงงๆ “ใครเอาอะไรมาแปะเต็มบ้าน”
“ฉันเองค่ะ...ของที่แปะคือของที่ฉันจะเอาไปด้วย เราหย่ากันแล้ว...ต้องแบ่งสมบัติกันไม่ใช่เหรอคะ”
วิสาขาตอบแบบไม่ยี่หระก่อนแปะกระดาษสีอีกแผ่นบนอกเสื้อเขา
“ไม่ใช่คุณนะคะ...ฉันจะเอาเสื้อ ตัวนี้ฉันเป็นคนซื้อ...ถอดมา อะไรที่เป็นของฉันก็ควรจะไปอยู่กับฉัน”
เหมือนชนกลงมาทันได้ยินจึงย้อนถามแม่เสียงเรียบ
“แล้วนกล่ะคะควรจะอยู่กับใคร”
วิสาขาหน้าเจื่อน พลันตั้งหลักได้ก็ตอบลูกสาว “นกต้องไปอยู่กับแม่อยู่แล้ว อยู่บ้านนี้ไม่ได้หรอก”
“เหรอคะพ่อ”
“ได้สิ...อยู่กับพ่อนะลูก”
“ตอบไม่เต็มเสียงเลยนะคะ...ตอนเด็กๆนกเห็นแม่ออกไปเที่ยวจนนกคิดว่าแม่อาจทำให้ครอบครัวเราพัง แล้วพ่อก็บอกว่าครอบครัวเราจะยังอยู่ พ่อสัญญาว่าจะรักษามันไว้ แต่วันนี้พ่อกลับเป็นคนพังมัน...ไม่ใช่แม่!”
“แม่ถือว่าเป็นคำชมนะจ๊ะ”
อ่านละคร เกมเสน่หา ตอนที่ 1 วันที่ 17 มิ.ย.61
ละคร เกมเสน่หา บทประพันธ์โดย กันยามาสละคร เกมเสน่หา บทโทรทัศน์โดย คนปั้นฝัน
ละคร เกมเสน่หา กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ละคร เกมเสน่หา ผลิตโดย บริษัท ละครไท จำกัด
ละคร เกมเสน่หา ออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ