อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 2 วันที่ 30 ธ.ค.60
วันนี้ที่บริเวณท่าเรือริมโขง...อู๋กงสะกิดบอกอาหลางให้ดูเรย์ เจนเนตร กับเข็มหอมกำลังเข้าไปในร้านอาหาร อาหลางยิ้มร้ายพึมพำ “อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีอะไรทำสนุกๆแก้เซ็ง”อาหลางพาลูกน้องเข้าไปในร้านอาหาร แต่ไม่เห็นพวกเรย์แล้วเพราะพวกเขาหลบออกไปทางหลังร้าน เรย์ให้หม่าพาเจนเนตรกับเข็มหอมกลับบ้าน ตนจะรับมือกับพวกอาหลางเอง
อาหลางตามเรย์ไปที่โกดังร้าง ทั้งสองเข้าตะลุมบอนกัน ฝ่ายอาหลางมีลูกน้องคอยช่วย แต่ขณะที่เรย์กำลังพลาดพลั้ง ก็มีเสียงปืนดังขึ้นจากที่สูง ทำให้ทุกคนวิ่งหลบกระสุน เรย์มองขึ้นไปเห็นร่างสูงใหญ่ของจางเกาซินยืนตระหง่านอยู่
เกาซินระดมยิงจนพวกอาหลางหลบกันชุลมุน จังหวะนั้นเกาซินเข้ามาพาเรย์หนีออกไปได้
เมื่อมาถึงถนน เรย์รีบขึ้นรถจะกลับไร่เห็นด้านหลังมีรถขับตามมา เขาตัดสินใจหักพวงมาลัยขวางถนนถือปืนลงไปที่รถคันนั้น เจอเกาซินก็ถามว่า “แกช่วยชีวิตฉันทำไม หรือแกจะฆ่าฉันเอง”
“เสือดุร้ายแค่ไหนมันก็ไม่ทำร้ายสายเลือดเดียวกัน” เกาซินพูดเป็นนัยอย่างไม่สะทกสะท้าน “ความตายติดตัวมาตั้งแต่วันที่เกิด กลัวอะไรกับความตาย ถ้าแกกล้าพอที่จะยืนหยัดต่อหน้าความตายก็ตามมา แล้วทุกอย่างจะกระจ่างชัด” พูดแล้วเกาซินหันเดินกลับไปที่รถ
ooooooo
เจนเนตรกลับถึงคฤหาสน์ เจออลันเดินออกมากับไป่หลิง อลันจึงแนะนำให้รู้จัก บอกว่าไป่หลิงมาสั่งชาของเราไปขาย
ไป่หลิงชมว่าครอบครัวอลันเป็นครอบครัวที่น่ารัก พูดถึงเรย์ว่าเป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนคนไหนในโลก เรย์อบอุ่น ฉลาด มีแต่ความรักความอ่อนโยนให้ทุกคน เมื่อไป่หลิงกลับไปแล้ว เจนเนตรถามอลันว่า
“พ่อกับพี่เรย์มีความลับอะไรคะถึงบอกไม่ได้กระทั่งคนในครอบครัว...แม้กระทั่งลูกสาวพ่อก็ยังปิดบัง” เจนเนตรบอกว่าไร่ชาของเรากับของอาหลางขัดแย้งกันไม่ใช่ปัญหาเล็กๆอย่างที่พ่อกับพี่เรย์หลอกตน
อลันบอกว่าตนสร้างอาณาจักรนี้ขึ้นมาด้วยสมองหยาดเหงื่อและเลือดทุกหยดในตัว ต่อไปลูกจะต้องปกครองอาณาจักรนี้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ รอให้ถึงเวลาที่ลูกจะเป็นไข่มุกเหนือมังกรก่อน ย้ำว่า
“ไข่มุกเหนือหัวมังกร คือปัญญาที่จะควบคุมอำนาจ จำคำพ่อไว้ลี่จู ลูกต้องเข้มแข็ง แต่อย่าทิ้งความอ่อนโยน เพราะน้ำเซาะดินกัดหินผาจนกร่อนได้ น้ำจึงแข็งแกร่งกว่าศิลา”
ooooooo
เกาซินพาเรย์ไปที่สุสานฝรั่ง ไปยืนที่หน้าป้ายสุสานอันหนึ่ง ชี้ให้เรย์ดู บอกเรย์ว่า
“นั่นชื่อฉัน จางเกาซิน ส่วนแกชื่อเจิ้นหลง ที่แปลว่ามังกรผงาด” เรย์ถามประชดว่าคนตายฟื้นเป็นผีมาหลอกคนเป็นหรือ “ผีถึงป่าช้า แต่ชะตายังไม่ถึงปรโลก เพราะมันมีความจริงที่ต้องสะสาง แกคือคนสกุลจาง ไม่ใช่สกุลเจิน แผลที่หน้าอกข้างซ้าย คงจางไปนานแล้วสินะ”
เรย์ผงะที่เกาซินรู้เรื่องตนลึกมาก ถามว่ารู้เรื่องตนได้ยังไง?
“เลิกฝันร้ายเรื่องไฟคลอกหรือยัง ไม่มีไฟอะไรที่จะหลอกหลอนคนเราได้เท่ากับไฟแค้น ไอ้ลูกชาย”
เรย์ตวาดว่าตนไม่ใช่ลูกชายเขา เกาซินจึงท้าให้เรย์พิสูจน์ว่าอลันหรือเจินยื่อเซิงเป็นพ่อของเขา เรย์นิ่งงันเพราะรู้ว่าอลันคือพ่อบุญธรรมของตน
เกาซินพยายามพูดให้เรย์รู้ว่าตัวเขาเป็นใคร บอกว่า
“แกเกิดมาเพื่อเป็นมังกรพาสกุลจางทะยานขึ้นฟ้า ไม่ใช่เป็นผ้าขี้ริ้วของพวกสกุลเจิน...ถ้าแกคิดว่าฉันโกหกก็รีบหาคำตอบเสียว่าแกเป็นใคร แกจะได้หันปืนกลับไปเอาชีวิตคนที่ฆ่าน้อง ฆ่าแม่บังเกิดเกล้าของแก”
เมื่อกลับมาที่ห้อง เรย์เปิดดูแผลเป็นที่ใต้อกซ้าย เจนเนตรเข้ามาพอดีเขารีบปิด เธออยากรู้เปิดดูถามว่าแผลเป็นเกิดจากอะไร เรย์บอกแค่แผลเล่นซนของเด็กผู้ชาย แล้วกลบเกลื่อนขอตัวไปอาบน้ำ
เมื่อเข้าห้องน้ำ เขานึกถึงคำพูดของเกาซินที่ว่า “เลิกฝันร้ายเรื่องไฟคลอกหรือยัง...”
เหตุการณ์เกิดเมื่อเรย์อายุ 3 ขวบเกิดไฟไหม้บ้าน แม่อุ้มน้องที่เป็นทารกหนีไฟ เกาซินวิ่งฝ่าไฟเข้าไปอุ้มเรย์ออกมา แต่ถูกไม้ที่ถูกไฟเผาหล่นแทงถูกหน้าอกเรย์จนเลือดออก พ่อเอาเรย์ไปซ่อนไว้หลังพุ่มไม้แล้ววิ่งกลับไปช่วยแม่กับน้อง
แต่เกาซินยังไม่ทันไปช่วยแม่กับน้องก็เจออลันถือปืนเดินเข้ามา เกาซินรู้ทันทีว่าอลันร่วมมือกับไป๋หู่ก่อเรื่องขึ้น เพียงเพราะถ้าตนตายส่วนแบ่งเส้นทางขายยาของพวกเขาก็จะมากขึ้น
เกาซินด่าอลันกับไป๋หู่ว่างูพิษ แว้งกัดกันเอง ไป๋หู่ยิงเกาซินจนล้มลง ขณะนั้นเรย์คลานออกมาดูแต่ควันไฟทำให้เขามองไม่ชัด ได้ยินพ่อตะโกน “เจิ้น...หลง” หันไปมองบ้านที่ไฟกำลังลุกโชนร้องเรียกแม่แล้วหมดสติไป เล่าเรื่องในอดีตให้เรย์ฟังแล้ว เกาซินถามว่า
“อย่างนี้แล้ว แกยังจะเรียกไอ้ยื่อเซิงว่าพ่อได้อีกไหม มันเผาแม่กับน้องแกให้ตายคากองไฟ ฆ่าเพื่อนเพราะคำว่าผลประโยชน์ตัวเดียว”
“แล้วเขาจะเลี้ยงฉันมาทำไม ถ้าตั้งใจจะฆ่าอยู่แล้ว”
“เพราะแกคือมังกร เจิ้นหลง เราไม่ปล่อยมังกรลงทะเล ให้มีโอกาสย้อนมาทำลายเรา เก็บศัตรูไว้ใกล้ตัวย่อมดีกว่าให้มันอยู่ห่าง ฉันรู้ใจไอ้ยื่อเซิงดี พอมันรู้ว่าแกรอด แกก็คือมังกร แกคืออำนาจ มันถึงมารับแกออกไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทำตัวเป็นพ่อ เลี้ยงให้แกเป็นลูกชายรองมือรองตีนมัน”
เรย์จ้องหน้าเกาซินที่เล่าอย่างเจ็บแค้น
“ฟ้าลิขิตให้ฉันรอด แต่เหลือแค่วิญญาณ คอยดูยื่อเซิงมันเลี้ยงแกมาจนวันนี้ เพราะมือคู่เดียวที่จะฆ่าเพื่อนชั่วต้องเป็นมือของแก ไอ้ลูกชาย” เรย์โกรธยื่นมือไปกดคอเกาซินทันที แต่เกาซินไม่หวั่นไหว พูดต่อไปอย่างเจ็บแค้น “เลือดในตัวแกคือเลือดของฉัน ต่อให้แกกรีดมันออกมาหมดตัว ชีวิตแกก็ยังมาจากเลือดเนื้อ มาจากความรักของฉันกับแม่แก”
“แกมีหลักฐานอะไรนอกจากคำพูดลวงโลก” มือเรย์ที่กดคอเกาซินเริ่มสั่น
“มีสิ หลักฐานของฉันอยู่ที่ไอ้เพื่อนชั่ว ยื่อเซิงมันอยากได้ไข่มุกสีเลือดที่ฉันเป็นเจ้าของ ไข่มุกสีเลือดที่ฉันได้จากซินแส ไข่มุกสีเลือดที่นำโชคลาภมาให้ ฉันค้าขายได้กำไรกว่าพวกมัน มันถึงกำจัดส่วนแบ่งอย่างฉัน เจิ้นหลง ถ้าแกอยากพิสูจน์ว่าฉันพูดจริง หาไข่มุกสีเลือดให้เจอ แล้วกลับมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน”
เกาซินบีบมือเรย์กระชากออกจากคอตัวเองแล้วเดินผ่านเรย์ที่กำลังรู้สึกกดดัน เรย์หันมองเกาซิน แต่เขาหายวับไปแล้ว
เรย์กลับไปที่ห้องทำงานของอลัน ไม่เห็นใครอยู่เขาเข้าไปที่เซฟทันที พลันอลันก็ถามว่าเข้ามาห้องนี้ทำไม เรย์เฉไฉบอกว่ามาถามเรื่องไร่ชาที่พ่อจะให้น้องช่วย
“ฉันให้ลี่จูติดต่อเรื่องขายชากับลูกค้าชื่อคุณไป่หลิง” เรย์ตกใจแต่รีบเก็บอาการ “คุณไป่หลิงเขามาหาแกเมื่อวาน ท่าทางอยากช่วยแกมาก ผู้หญิงของแกล่ะสิ... แกจะรักใครก็ได้ยกเว้นเจนเนตรลูกสาวฉัน”
เรย์รับคำ ตวัดสายตามองเซฟอีกครั้งก่อนเดินออกไป
ooooooo
เจนเนตรกับเข็มหอมฉวยโอกาสที่อลันกับเรย์ยุ่งๆ หนีไปที่ห้องเก็บภาพของแดนไท ประตูห้องปิดสนิท เข็มหอมเขย่าประตูเรียก เจนเนตรเกรงใจเพราะไม่ได้นัดไว้ ชวนกลับกันดีกว่า
เข็มหอมไม่ยอมกลับเพราะโอกาสที่จะมากันโดยไม่มีเรย์ตามเป็นเงาหายากมาก ว่าแล้วตะโกนเรียกแดนไทให้เปิดประตูหน่อย เลียนเสียงว่า “เจนเนตรเองค่ะ”
ประตูเปิดผลัวะ มะกล่ำโผล่หน้าอัปลักษณ์ออกมาทำเอาสองสาวผงะ แต่ทันใดก็ได้ยินเสียงแดนไทจากข้างหลัง “คิดถึงผมจนทนไม่ไหวเลยเหรอเจนเนตร”
เมื่อเข้าไปข้างใน แดนไทถามว่าจะให้ตนไปวาดรูปที่ไร่ชาได้หรือยัง วันนี้ตนว่าง ไปกันเลยไหม เข็มหอมกลัวเรย์รู้ เจนเนตรรับรองว่า “พี่เรย์ไม่ว่าหรอก ฉันอนุญาตแล้ว”
เรย์รู้เรื่องจากอลันก็ลิ่วไปหาไป่หลิง ตำหนิเธอว่าวันหลังจะทำอะไรบอกตนก่อน ไป่หลิงตัดพ้อว่าความผิดของตนคงมีอย่างเดียวคือรักเขา ทำให้เรย์เสียงอ่อนลง ถามว่ามีใครมาถามหาตนบ้างหรือเปล่า ไป่หลิงบอกไม่มี ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เห็นเขาเครียดตั้งแต่เจนเนตรกลับมา
“ไม่เกี่ยวกับเจนเนตร” เรย์เสียงเข้มทันทีจนไป่หลิงหน้าเสีย
ขณะแดนไท เจนเนตร เข็มหอมและมะกล่ำ ออกไปในเมือง เข็มหอมขอแวะซื้อของจะไปทำอาหาร ขณะข้ามถนนถูกมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งพุ่งมาอย่างแรงจะชน แดนไทคว้าเจนเนตรหลบได้หวุดหวิด เจนเนตรถลำเข้าในอ้อมกอดของแดนไท เขามองคนขี่มอเตอร์ไซค์เห็นชุดที่มันใส่ จำได้ทันทีว่าเป็นเซียจื่อที่เคยสู้กันที่ท่าเรือ
แดนไทถามเจนเนตรว่าเป็นอะไรไหม เธอเจ็บข้อเท้านิดหน่อย เข็มหอมบอกว่าถ้าพี่เรย์รู้ตนตายแน่
“ถ้าเจนเนตรเป็นอะไรมากกว่านี้เธอจะทำยังไง บอกแล้วว่าไปไหนต้องมีพี่” เรย์ดุเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถามว่าจำหน้าคนขับมอเตอร์ไซค์ได้ไหม เข็มหอมจำไม่ได้ เจนเนตรบอกว่า
“พี่เรย์อย่าคิดมาก มันเป็นอุบัติเหตุ” เรย์ถามว่าแล้วถ้าไม่ใช่อุบัติเหตุล่ะ “เราแค่ขายใบชา ไม่มีใครคิดฆ่าน้องหรอกค่ะ”
เรย์ให้หม่ากับเฉินไปสืบมาให้เร็วที่สุดว่าใครเป็นคนขับรถจะชนเจนเนตร เจนเนตรพยายามฟังว่าเรย์พูดอะไรก็พอดีอลันเข้ามาถามเจนเนตรว่าขาเป็นอะไร เธอรีบบอกว่าลื่นตกบันได แล้วส่งสายตาบอกเรย์ให้พูดตามนั้น เรย์จึงเปลี่ยนเรื่องบอกอลันว่าบัญชีชาเดือนนี้มีปัญหานิดหน่อย อลันจึงเรียกไปคุยที่ห้อง
เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของอลัน เสียงของเกาซินที่พูดเรื่องไข่มุกสีเลือดยังแว่วอยู่ในความรู้สึก พออลันเปิดเซฟเอาสมุดบัญชีของตนออกมาเทียบ เรย์จับตามองและพยายามจำรหัสทั้งตอนเปิดเอาสมุดบัญชีและตอนเก็บสมุดบัญชี
ooooooo
เรย์ไปที่ไร่ชาในตอนเย็น เขายังครุ่นคิดเรื่อง ไข่มุกสีเลือดอยู่ เมื่อเจนเนตรเดินเข้ามา เขาขอโทษบอกว่าเป็นห่วงน้องอย่าไปไหนอีกถ้าไม่มีตนไปด้วย เจนเนตรเอ่ยขึ้นว่า
“เรื่องไร่ชาทำให้เรามีชีวิตอยู่อย่างระแวง พี่เรย์ก็ควรบอกให้น้องรู้ตัวไม่ใช่กีดกันน้องออกจากปัญหา สัญญาได้ไหมคะ เราพี่น้องจะไม่มีความลับต่อกัน” เรย์สัญญาว่าจะไม่มีความลับกับน้อง “พ่อสอนว่า พี่น้องคือแขนขา แต่สำหรับพี่เรย์ พี่เรย์คือทั้งหมดของหัวใจ ของชีวิตน้อง”
“ถ้าวันนึง...พี่ไม่ใช่พี่เรย์คนเดิมที่อยู่ตรงนี้?”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ พี่เรย์คือพี่ชายน้องตลอดไป”
เจนเนตรอ้อน เรย์ดึงน้องไปกอดไว้ เป็นกอดที่แน่นกว่าทุกครั้ง...
คืนนี้เรย์แอบเข้าไปในห้องทำงานของอลัน หมุนรหัสเปิดเซฟมองเข้าไป เป็นจังหวะที่อลันเดินลงมาพอดี เขากำลังจะเข้าไปในห้องทำงาน แต่เจนเนตรเรียกไว้ถามว่าทำไมพ่อยังไม่นอน
เรย์นอนแนบพื้นที่ใต้โต๊ะทำงานใจเต้นไม่เป็นส่ำ โชคดีที่เจนเนตรไม่ยอมให้พ่อทำงานบอกว่าตอนนี้ต้องพักผ่อนแล้วพากลับไป เรย์ถอนใจโล่งอก มองในตู้เซฟหาของที่ต้องการ เจอกล่องสีดำหยิบออกมาเปิดดู เขาตะลึงอึ้งเมื่อเห็นไข่มุกสีเลือดเม็ดใหญ่วางโดดเด่นอยู่เม็ดเดียว
เรย์เจ็บปวดเมื่อความจริงปรากฏอย่างที่เกาซินท้าให้พิสูจน์ เมื่อเรย์พบไข่มุกสีเลือดแล้ว เขาถามเกาซินว่า ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ 20 ปีที่ผ่านมาหายไปไหน ซ่อนตัวกลัวตายหรือว่าการล้างแค้นมันสำคัญกว่าชีวิตลูกตัวเอง
“เจิ้นหลง แกคิดว่าฉันมีชีวิตสุขสบาย แล้วทิ้งแกเป็นหมารับใช้ แกรู้จักไอ้ยื่อเซิงกับไป๋หู่น้อยเกินไป ไอ้เพื่อนสารเลวสองคนนั้น มันทำลายชีวิตคนได้มากกว่าที่แกคิด”
เสียงเกาซินขมขื่นคับแค้น เขาเล่าสภาพที่แม่กับน้องของเรย์ต้องตายในกองเพลิง เมื่อเขาเข้าไปกอดศพแม่ลูกที่ถูกถ่านเถ้ากลบ กลับถูกตำรวจเข้ามาจับกุมสงสัยฆ่าคนตาย ขายของเถื่อนและซ่องสุมอิทธิพล
หัวใจเกาเซินแหลกสลายที่สูญเสียลูกเมียยังถูกกระหน่ำด้วยข้อหาที่ไม่ได้ทำถูกจับเข้าคุก ต้องไปเผชิญกับบรรดาคนคุกที่ต้องคดีอุกฉกรรจ์อีกด้วย เขาถามเรย์เสียงสะท้านว่า
“แกรู้ไหมว่าคนที่เหลือแค่ลมหายใจกับความแค้นจะมีชีวิตอยู่ยังไง”
จนเมื่อออกจากคุก เกาซินออกมาในสภาพมีแต่ตัว ถูกสังคมรังเกียจ ความหิวโหยทำให้เขาทรุดนั่งกับพื้น เห็นรองเท้ามันปลาบที่เดินผ่านไป เขาเงยดูเห็นเพียง เสี้ยวหน้าก็จำได้ว่ามันคืออลัน มีหญิงสาววัยวัย 19 เดินไปเกาะแขนพ่อ เธอหันมาเร่งชายหนุ่มที่ตามหลังมาว่า “พี่เรย์...เร็วๆหน่อย”
เกาซินที่นั่งทรุดกับพื้น มองเรย์นิ่ง เขาเล่าความรู้สึกขณะนั้นว่า
“ฉันรู้ว่าไอ้ยื่อเซิงมันมีลูกสาวคนเดียว แววตาเด็กผู้ชายคนนั้น ฉันไม่มีวันลืม ลูกชายคนเดียวที่เหลืออยู่ของฉัน...เจิ้นหลง”
ooooooo
เกาซินพาเรย์ไปที่หน้าโบสถ์ บอกเล่าความรักความคิดถึงที่พ่อมีต่อลูก ตามสืบจนแน่ใจว่าอลันรับเรย์ไปเลี้ยง หมายให้ตนตายในคุกและเขาก็จะได้ครอบครองเรย์เป็นสมบัติของตัวเอง
เกาซินปลุกไฟแค้นให้เรย์ เตือนว่าอย่าเห็นแก่ความสุขสบายและผู้หญิงคนเดียวจนลืมเสียงร้องไห้ของแม่กับน้องที่ตายในกองไฟ บอกเรย์ให้ฆ่ายื่อเซิงและทำลายเจนเนตร หัวใจของมันเสีย
เมื่อเรย์ปฏิเสธ เกาซินชักปืนออกมาจ่อบอกว่างั้นก็ตายตามน้องตามแม่ไปเสีย แต่เรย์ไม่สะทกสะท้าน เกาซินจ่อปืนจ้องหน้าเรย์ พูดอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ว่า
“ตายตามไปขอโทษแม่ บอกว่าแกเป็นลูกเนรคุณไม่ยอมลงโทษไอ้ฆาตกร บอกแม่ว่าแกเห็นแก่ลูกศัตรูจนปล่อยให้วิญญาณพี่น้องร้องไห้ บอกแม่ว่า แกไม่ใช่ลูกชายคนโตของสกุลจาง แกมันแค่ก้อนเลือดที่มาอาศัยท้องเกิด เพราะแกมันไม่มีความกตัญญูกับซากศพครอบครัวตัวเอง”
“ฆ่าผมซะ”
“พ่อไม่มีวันฆ่าลูก เจิ้นหลง พ่อเฝ้าดูไอ้เพื่อนทรยศมันเลี้ยงลูกของพ่อมาจนถึงวันนี้ วันที่มันกำลังจะเป็นใหญ่ พ่อรู้จักสันดานมันดี เมื่อไหร่ที่ชีวิตลูกไร้ประโยชน์กับมัน มันจะบดขยี้ลูกเหมือนที่มันทำกับครอบครัวเราเจิ้นหลง... น้ำตาของแม่ ชีวิตของแม่ที่สละเพื่อลูกรอด ลูกต้องให้สกุลเจินชดใช้ให้เราทั้งหมด”
เกาซินลดปืนลง เรย์คุกเข่าลงตรงหน้า เกาซินประคองเรย์ขึ้นกอดไว้แน่น เรย์น้ำตาไหลสะอื้นในอ้อมกอดของพ่อที่อกคุกรุ่นด้วยความรักและความหวังสุดท้ายที่ลูกจะสานต่อให้จบ
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้นเรย์ยืนเหม่อเศร้ามองไร่ชากว้างไกลท่ามกลางละอองฝน เจนเนตรเอาร่มมากางให้เรียกและหอมแก้มพี่ชายอย่างห่วงใย...
เรย์คิดถึงอดีตที่เขาในวัย 8 ขวบและเจนเนตรในวัย 5 ขวบ เจนเนตรโดดกอดและหอมแก้มตนเหมือนวันนี้ เจนเนตรถามว่า “พี่เรย์เป็นอะไร บอกเจ้าหญิงเจนสิคะ”
เรย์คุกเข่าลง จับมือน้องจูบ พูดอย่างเข้มแข็งว่า “อัศวินเรย์ไม่เป็นอะไรครับ ขอบคุณครับ เจ้าหญิงเจนเนตร”
และวันนี้ น้ำเสียงของเจนเนตรยังห่วงใยพี่ชายคนนี้ไม่เปลี่ยน เมื่อเธอถามว่าพี่เรย์เป็นอะไร เขาคุกเข่าลงบอกว่า “อัศวินไม่เป็นอะไรครับ”
“น้องอยู่ตรงนี้...น้องอยู่กับพี่เรย์ตลอดเวลานะคะ”
เรย์ลุกขึ้นมองเจนเนตรด้วยความรู้สึกมากมายในใจ เห็นละอองฝนเกาะผมน้องจึงค่อยๆปัดให้ เอื้อมมือจับร่มทับทาบมือน้องที่จับอยู่เดิม มองหน้ากันส่งผ่านความรู้สึกจากสายตาที่มองกันนิ่ง...นาน...
“พี่เรย์...แบ่งความเศร้ามาให้น้องบ้าง” เจนเนตรเอ่ยเบาๆ
“ไม่ค่ะ พี่อยากให้น้องมีแต่รอยยิ้ม...สำหรับพี่”
ทั้งสองต่างดูแลกันอย่างอาทร...เรย์พยายามหักห้ามความสับสนในใจ ตัดบทว่า
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำแล้วไปข้างนอกกันนะคะ” เจนเนตรพยักหน้า เรย์กุมมือน้องไว้อย่างอบอุ่น นุ่มนวล
แต่ที่หน้าห้อง อลันมองภาพนั้นด้วยสายตาเป็นประกายเครียด!
เมื่อกลับเข้าไป เรย์ถูกอลันตบหน้าอย่างแรง ปรามเข้มเสียงกร้าวว่า
“ฉันให้แกคอยปกป้องดูแลลูกสาวฉัน ไม่ใช่ให้ใกล้ชิดสนิทสนม ไม่ใช่ให้ทำตัวตีเสมอ ความรัก ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างแกต้องมี อย่างเดียวที่แกต้องจำไว้คือ หน้าที่ที่จะทำให้ลี่จู ก้าวขึ้นไปปกครองอาณาจักรนี้เหนือทุกคน”
เรย์เบือนหน้าไปทางอื่น แววตาเขาดุดัน ผิดไปจากเดิม เมื่อเขาเดินออกจากห้องอลัน เจนเนตรที่รออยู่ถามว่าคุยอะไรกับพ่อตั้งนาน...พ่อดุพี่เรย์หรือเปล่า...เรย์ไม่ตอบคว้ามือเธอดึงจนเธอปลิวตามไป..
ที่ชั้นบนอลันมองภาพนั้นด้วยสายตาที่ยิ่งไม่พอใจ
ooooooo
เรย์พาเจนเนตรไปที่ห้องเก็บภาพของแดนไท เขายังขรึมเครียดจนแดนไทถามว่าทะเลาะกับใครมา เจนเนตรบอกว่าไม่รู้ แต่สองสามวันนี้แปลกๆ บอกให้แดนไททำให้หัวเราะหน่อย
ขณะแดนไทกำลังหยอกเย้าเพื่อให้เรย์หัวเราะนั้น ปรากฏว่าเขายิ่งเครียดเมื่อไป่หลิงก็โทร.เข้ามือถือของเรย์ พอเห็นชื่อไป่หลิงเขาไม่รับสาย เจนเนตรถามก็บอกว่าโทร.ผิด พูดไม่ทันขาดคำ ไป่หลิงก็เฉิดฉายเข้ามา
อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 2 วันที่ 30 ธ.ค.60
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ บทประพันธ์โดย นายพันดีละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ กำกับการแสดงโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ผลิตโดย บริษัท เป่า จิน จง จำกัด
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ควบคุมการผลิตโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ออกอากาศทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ