อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 2 วันที่ 28 ธ.ค.60
“เล่ห์เหลี่ยมของแก แย่งลูกค้าฉันไปหมด” ไป๋หู่จงใจรินชาร้อนๆลวกมืออลันหมดกา จนมืออลันแดงเป็นปื้น ซ้ำพูดเหี้ยมว่า “ในสงครามของฉัน ไม่มีคำว่าคุณธรรม”อลันปาถ้วยชาลงพื้นประกาศกร้าว “สำหรับความเป็นพี่น้องที่เคยร่วมเป็นร่วมตาย จบสิ้นที่นี่ วันนี้!”
อลันเดินลิ่วไปทันที ไป๋หู่พูดตามหลังว่า เจนเนตรลูกสาวคนสวย ไข่มุกงามของตระกูลเจินรักษาไว้ให้ดี
อลันหันขวับจ้องหน้าไป๋หู่ ประกาศลั่น
“ถ้าแกแตะลูกสาวฉันวันไหน แก ลูกชายแก โคตรเหง้าแก จะไม่เหลือชิ้นดี” พูดแล้วเดินไปเลย
ooooooo
วันนี้เจนเนตรกับเข็มหอมไปเดินถนนท่องเที่ยวในตัวเมือง เจนเนตรถามเข็มหอมว่าแน่ใจนะว่าจะหาผู้ชายที่ช่วยตนวันนั้นเจอ
เข็มหอมบอกว่าเจอแน่ เขาอยู่ที่นี่ แถวนี้ เขาคืออาร์ติสต์ชื่อดังมีแกลเลอรี่ใหญ่โต
ขณะเดินหากันนั้น เข็มหอมเดินแยกไป เจนเนตรหยิบโทรศัพท์จะโทร.หา ไอติม เด็กหญิงมอมแมมเห็นโทรศัพท์ก็แย่งแล้ววิ่งหนี เจนเนตรจะวิ่งตามแต่ถูกเรย์โผล่มาคว้ามือไว้ บอกให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้ เจนเนตรบอกว่าโทรศัพท์ตนถูกขโมย
ไอติมถือโทรศัพท์วิ่งอ้าวไปชนแดนไทเข้าอย่างจังจนโทรศัพท์หลุดมือกระเด็น แดนไทคว้าไว้ถามว่าของใคร ไอติมบอกว่าของตน แดนไทไม่เชื่อเดินย้อนไปหาเจ้าของ เจอเจนเนตรพอดี จึงคืนให้ เรย์บอกว่าตนยังไม่ได้ตอบแทนที่เขาช่วยน้องสาวไว้เมื่อวาน
ทั้งสามไปนั่งที่ร้านน้ำชา แดนไทสั่งกาแฟทันที โดยไม่ทันดูว่าเรย์ยกกาชาจะรินให้ เรย์เอ่ยขึ้นว่า
“บทกวีจีนบอกว่า น้ำชาวสันต์จอกหนึ่ง รั้งอาคันตุกะไว้ได้”
แดนไทเห็นเรย์รินน้ำชาให้ตนครึ่งจอก เขาเข้าใจทันทีว่าเรย์ให้เกียรติตน รีบโบกมือบอกพนักงานไม่เอากาแฟ ยกจอกชาจิบพร้อมกันทั้งสามคน แดนไทชมว่าชาหอมมาก
เจนเนตรกับเรย์คุยถึงเรื่องชาและตำนานถ้วยชาให้ฟังจนแดนไทชมว่าพวกเขารู้เรื่องชาดีมาก เจนเนตรบอกว่าที่บ้านปลูกชา พวกตนเป็นคนขายชาธรรมดาๆ เจนเนตรถามเรย์ว่าเรากำลังอยากได้ภาพสวยๆไปแต่งบ้านพอดีใช่ไหม แดนไทเชิญไปเลือกภาพที่สตูดิโอของตนได้เลย
พอไปถึงเห็นห้องเก็บภาพไม่เป็นระเบียบและฝุ่นจับ แดนไทขอโทษ ออกตัวว่าลูกค้าเยอะจนไม่มีเวลาทำความสะอาด เจนเนตรถามว่างานของเขาทั้งหมดเลยหรือ
“ใช่ ทำเก็บมาเรื่อยๆ ขายได้บ้างแต่น้อย เลยเหลือหลายชิ้นเต็มห้องเลย”
“พี่เรย์ ให้แดนไทไปวาดภาพไร่ชาเรานะคะ”
สิ้นเสียงชวนของเจนเนตร ชายหนุ่มทั้งสองก็หันมองหน้าเธอพร้อมกัน
ooooooo
ที่ไร่ชาอำพันสวรรค์...อลันบ่นกับหมิงเต๋อกุนซือของเขาว่า ไม่อยากให้ลี่จูอยู่ที่นี่ หมิงเต๋อติงว่าคุณหนูเป็นคนฉลาด ยิ่งปิดเธอยิ่งอยากหาคำตอบ ให้ไปอยู่ไกลยิ่งอันตราย
หมิงเต๋อเสนอว่าแค่สองปี ถ้าให้ไปทำงานในไร่ชาเธอก็จะไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก
“ทำไม...ทำไมต้องเป็นสองปีที่ฉันจะระบายของสองพันล้านเม็ด สองปีที่ฉันต้องยิ่งใหญ่กว่าไป๋หู่”
ที่คฤหาสน์ไป๋หู่...เซียจื่อลูกน้องอาหลางรายงานว่าตนสะกดรอยตามเรย์ตั้งแต่ออกจากไร่ ตอนนี้อยู่กับน้องสาวในเมือง อาหลางกระเหี้ยนกระหือรือจะไปจัดการเรย์เลย ไป๋หู่บอกว่าได้ แต่อย่าให้มีเรื่องถึงตำรวจ
“ไอ้เรย์ต้องตายแต่น้องสาวคนสวยของมันเจนเนตร ผมขอ สวยๆแบบนี้ต้องเอามารับใช้ในห้องนอนทั้งวันทั้งคืน พอเบื่อค่อยส่งซากกลับไปให้พ่อมันหรือไม่ก็ส่งไปขาย”
“ตัดแขนตัดขาแล้วควักหัวใจไอ้ยื่อเซิงออกมาสั่งสอนให้มันรู้ว่า คนเดียวที่จะคุมอำนาจบนเส้นทางค้ายาคือไป๋หู่”
สองพ่อลูกผยองพองขน อาหลางรีบออกไปทันที ไป๋หู่มองลูกชายอย่างมั่นใจ
ที่ห้องเก็บภาพของแดนไท เรย์เห็นภาพวาดเสือสองตัวกำลังแยกเขี้ยวไส่กันก็รำพึง...
“หนึ่งเส้นทาง สองพยัคฆ์ ไม่อาจร่วมเดิน”
แดนไทชมว่าเรย์เป็นกวีมากกว่าพ่อค้า เจนเนตรบอกว่าพี่ชายอ่านหนังสือมาเยอะ ถามว่าแล้วจะไปวาดรูปที่ไร่ชาตนไหม เรย์ติงว่าอย่าไปรบกวนเลย แดนไทบอกว่าไม่รบกวนเพราะตนจะได้เงินด้วย ไม่ใช่ให้ตนวาดให้ฟรีใช่ไหม
“ไม่ฟรีหรอก งั้นไปวันนี้เลย” เจนเนตรเสนอ แดนไทตกใจ ถามว่าวันนี้! “ใช่...วันนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่เดี๋ยวก่อน”
“คุณนี่ใจร้อนยิ่งกว่าไฟเลยนะเจนเนตร เอ้า...ไปก็ไป ไปเที่ยวไร่ชากัน”
ทั้งสามเตรียมไปที่ไร่ชากันอย่างยิ้มแย้มยินดีกับมิตรภาพที่กำลังก่อตัวงดงาม...
รถสวยของเจนเนตรกับเรย์ขับไปตามถนนที่จะไปไร่ชา โดยมีมอเตอร์ไซค์เก่าเขลอะของแดนไท
ขี่ฉวัดเฉวียนล้อกันไปตามทาง
ooooooo
ในถ้ำลับของอลัน อลันเข้าไปตรวจยาบ้า
สีฟ้าตราไข่มุกมังกรของตน พูดอย่างอหังการ์ว่า
“อาณาจักรไข่มุกมังกรของฉันจะต้องยิ่งใหญ่ไม่มีใครเทียบได้”
“กูนี่แหละ เทพเจ้าเสือขาว ที่จะโค่นอำนาจพวกมังกร ไอ้ยื่อเซิงเพื่อนรัก กูทรยศคนทั้งโลกได้ แต่จะไม่มีวันยอมให้ใครทรยศกูก่อน” ไป๋หู่คำรามขณะออกกำลังกายอยู่ที่คฤหาสน์ของตน
อาหลางฟังรายงานจากเซียจื่อแล้วก็ขับรถออกไปพร้อมรถลูกน้องอีกสองคัน มาถึงสี่แยกก็ปิดถนนอย่างผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้รถที่เรย์กับเจนเนตรนั่งมาเบรกสนั่น
แดนไทพุ่งเข้าใส่รถอาหลางพอดีแต่หยุดทันก่อนชน
เรย์บอกให้เจนเนตรอยู่ในรถ ตนจะลงไปเจรจากับอาหลาง แต่เธอไม่ยอม ลงจากรถไปเผชิญหน้ากับพวกอาหลาง แดนไทอยู่ระหว่างสองกลุ่ม ถามอย่างไม่พอใจว่า
“ถนนเนี่ย พ่อพี่สร้างหรือไง นึกจะจอดก็จอดนึกจะลงมาเดินเล่นก็เดิน” อาหลางตวาดให้เงียบ “เงียบได้ไง พี่ผิดแล้วยังใหญ่คับฟ้า ลืมไปหรือเปล่า คุกมีไว้ขังคนนะพี่ ไม่ใช่ขังหมา”
อาหลางผลักอกแดนไทถามว่าอยากตายรึไง ลูกน้องอาหลางต่างก็ขยับ แต่แดนไทไม่สะทกสะท้าน
เจนเนตรร้องห้ามว่ามีปัญหาอะไรกับไร่ชาของเราทำไมไม่คุยกันดีๆ แดนไทถามว่ามีเรื่องกันอยู่หรือ เรย์บอกไม่มี เจนเนตรสั่งให้อาหลางเอาคนของเขาออกไป กลับถูกอาหลางยียวน เจนเนตรขู่ว่าถ้าไม่หยุดจะแจ้งตำรวจ
“เรื่องชา เราคุยกันได้ เอาไว้ใจเย็นๆ แล้วมานั่งตกลงกันใหม่” เรย์ลดเสียงลงบอกว่า “ไม่ใช่ที่นี่”
“ทำไมล่ะ กลัวเพื่อน กลัวน้องสาวคนสวยจะรู้?” อาหลางเยาะ
แดนไทมองอาหลางกับเรย์ที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างดูเชิง แต่โทรศัพท์มือถือของอาหลางดังขึ้น เป็นสายจากไป๋หู่สั่งว่า
“ท่านเพิ่งโทร.มาบอก พวก ป.ส.ส.มันแห่กันมาที่นี่แล้ว แกกลับมาที่ไร่เดี๋ยวนี้เลย”
อาหลางจึงพูดกับเรย์อย่างไว้เชิงว่า
“วันนี้มีธุระด่วนจริงๆ ยุ่งน่ะครับธุรกิจกำลังขยาย โอกาสหน้า ขอเป็นแขกที่ไร่ชา ตกลงธุรกิจกับคุณหนูเจนเนตรคนสวยสองต่อสอง”
อาหลางขึ้นรถถอยไปเลย ลูกน้องต่างงุนงงสงสัย แต่รีบตามลูกพี่ขึ้นรถกลับไป
เมื่อพวกอาหลางไปแล้ว แดนไทบอกว่าทางโล่งแล้วเราไปกันเลย เรย์กลับขอโทษ บอกว่าวันนี้คงไม่สะดวกให้เขาไปไร่ชาแล้ว คราวหน้าจะให้คนไปรับเลย
“ได้ครับ แต่อย่าทอดทิ้งผมล่ะ คุณตกลงจ้างผมแล้วนะเจนเนตร” เจนเนตรบอกว่าฮาแบบนี้ลืมไม่ลงหรอก “เจอกันคราวหน้าคงไม่มีเรื่องอีกนะ” แดนไทยิ้มอารมณ์ดีจนเจนเนตรสบายใจ
เรย์พาเจนเนตรไปขึ้นรถ ขณะที่แดนไทมองสองพี่น้อง เก็บข้อมูลความบาดหมางของสองไร่ชา
ooooooo
อาหลางกลับถึงคฤหาสน์ เห็นรถตำรวจ 4 คันจอดอยู่ ตำรวจหลายสิบคนออกมาขึ้นรถ ไป๋หู่ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ อาหลางเดินผ่านตำรวจไปหาไป๋หู่อย่างสงสัย
“พวกหน้าใหม่เพิ่งย้ายมา มันแค่มาขู่ นึกว่าฉันจะกลัว มากี่ชุดๆก็ไม่เคยทำอะไรฉันได้”
“ป๊าไม่น่าเรียกกลับมาเลยผมจะฆ่าไอ้เรย์ได้อยู่แล้ว...จริงๆนะป๊า ผมกำลังจะยิงไอ้เรย์ให้ตายเหมือนหมาข้างถนน”
“วันหลังก็ยิงมันตายก่อน กระสุนแค่สิบกว่านัดใช้เวลาไม่ถึงนาที”
“ผมทำแน่ แล้วน้องสาวไอ้เรย์คุณหนูเจนเนตรคนสวย ก็ต้องร้องครวญครางขอชีวิตกับผมบนเตียง”
“ดี ขยี้หัวใจไอ้ยื่อเซิงซะ ไข่มุกของมัน มังกรของมัน ต้องแหลกใต้อุ้งเท้าเรา”
ooooooo
เรย์กลับถึงคฤหาสน์ก็ถูกเจนเนตรถามว่า เรามีปัญหากับไร่ชาของอาหลางรุนแรงใช่ไหม นานแค่ไหนแล้ว เรย์นิ่งจะเดินไป เจนเนตรดึงแขนไว้ทั้งต่อว่าและตัดพ้อว่า
“พี่เรย์อย่าเดินหนีน้อง พ่อสอนเราตลอด พี่น้องคือแขนขา พี่กันน้องออกจากปัญหาทุกอย่าง พี่กำลังทำเหมือนน้องเป็นคนอื่น มีความลับกับน้อง ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่รักน้อง ไม่เห็นน้องอยู่ในสายตา ก็ไม่มีเรื่องอะไร
ต้องพูดกันอีก” เจนเนตรวิ่งออกไปทันที เรย์มองตามอย่างลำบากใจ
เมื่อเข้าไปในห้องอลัน เรย์ถูกอลันตบจนหน้าหัน เขาก้มหน้ารับสภาพ อลันตวาดอย่างโกรธจัดว่า
“ไหน...คำสาบานของแกว่าจะปกป้องเจนเนตรด้วยชีวิต เพราะแกมาขอให้เจนเนตรอยู่ที่นี่ต่อใช่ไหม ลูกสาวฉันถึงต้องเจอไอ้สถุลลูกชายไอ้ไป๋หู่ ถ้าฉันไม่เชื่อแก เจนเนตรก็ไม่ต้องมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วพวกแกจะปล่อยให้ลูกสาวฉันตายรึไง”
“ผมปกป้องน้องได้ครับ” พริบตานั้นเรย์ล้วงมีดคมกริบจากเสื้อมากรีดที่ข้อมือซ้าย เลือดกระฉูดทันที เรย์ยกแขนสาบานต่อหน้าเลือดตัวเองว่า “ผมสาบานผมจะปกป้องน้องด้วยเลือดเนื้อ ด้วยชีวิต ด้วยวิญญาณของผม พี่น้องคือแขนขา ไม่มีวันที่ผมจะทำให้น้องเจ็บ แม้เลือดสักก้อนน้ำตาสักหยด”
“แกต้องจำคำสาบานนี้ไว้จนลมหายใจสุดท้ายของแก” อลันเฉียบขาดแล้วเดินออกไป
เรย์ทิ้งมือลงข้างตัวปล่อยให้เลือดไหลเป็นทาง แววตาเขามีแต่ความกดดัน
ooooooo
แดนไทกลับถึงห้อง ถูกมะกล่ำบ่นว่าไร่ก็ไม่ได้ไป เงินวาดรูปที่กะว่าจะได้ก็ไม่ได้ แดนไทบอกว่าแต่เราก็รู้ว่าธุรกิจขายชาที่นี่แข่งกันรุนแรงถึงจะฆ่ากันได้ เรามาฝังตัวที่นี่ต้องหูตากว้างไกลทุกพื้นที่เราต้องได้ข่าว
แดนไทถามว่าวันนี้มีคำสั่งค้นได้เรื่องอะไรบ้าง มะกล่ำบอกว่าเรียบร้อย เพราะพวกมันเก็บของเรียบร้อยสะอาดหมดจด เหมือนมีคนส่งข่าว
“ผมอยากจะลบคำว่า ยาเสพติดมันระบาดได้เพราะคนมีสี ผมถึงมาที่นี่ อิทธิพลหน้าไหนผมก็ไม่เอาไว้ ถ้ามันสารเลว ทำลายประเทศด้วยยาเสพติด” แดนไทมุ่งมั่น
เวลาเดียวกัน เรย์ที่มีปลาสเตอร์ปิดแผลที่เขากรีดข้อมือ กำลังเดินเข้าไปในรีสอร์ตไป่หลิง ที่ตบแต่งด้วยต้นไม้สวยงาม...
เรย์ไปหาไป่หลิงที่รีสอร์ต เธอเป็นหญิงสาวสวย มีเสน่ห์และเร่าร้อนที่เรย์ผูกพันกับเธอแต่เพียงร่างกาย แต่ไป่หลิงลุ่มหลงเรย์ทั้งร่างกายและจิตใจ
ทุกครั้งเรย์มาหาไป่หลิงแล้วจะกลับตอนเช้า แต่คืนนี้เขากลับตอนดึกอ้างว่ามีงานต้องทำ ไป่หลิงเว้าวอนเขาได้เพียงแค่ “คืนนี้อย่าลืมฝันถึงไป่หลิงของคุณบ้างนะคะเรย์”
ขณะที่เรย์เดินออกจากรีสอร์ต มีดวงตาลึกลับคู่หนึ่งจับจ้องเขาจากหลังพุ่มไม้...เขาคือ จางเกาซิน
กลับมาถึงห้องขาว เรย์เห็นเจนเนตรหลับอยู่ท่ามกลางกองเอกสารเกี่ยวกับแผนการบริหารไร่ชา...
เขาอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน แม้หัวใจจะหวั่นไหวเสน่หา แต่เขาทำได้เพียงแต่มองอย่างอ่อนโยน...หวงแหน...
ที่คฤหาสน์ไป๋หู่ เจ้าตัวอ่านข่าวในไอแพด วางลงแล้วพูดกับอาหลางว่าอลันต้องรู้เรื่องตำรวจมา
เหมือนกันถึงนิ่งเงียบ ไม่เคลื่อนไหว ไม่ส่งของ อาหลางเสนอให้ชิงส่งของ เอาลูกค้ามาให้หมด ไป๋หู่ย้ำว่าเกมนี้เดิมพันด้วยชีวิต
“ชีวิตก็ชีวิตสิป๊า แลกกันไปเลย ยิ่งศัตรูเงียบ เรายิ่งต้องก่อกวนคำรามให้มังกรรู้ว่าเราไม่ได้ขี้ขลาดตาขาวเหมือนมัน” อาหลางย่ามใจ แววตาดุดัน ดื้อดึง
เช้านี้เรย์กับเจนเนตรขี่ม้าชมไร่ชาด้วยกัน เรย์บอกน้องว่าพ่อสร้างอาณาจักรนี้มาด้วยสมองและหยาดเหงื่อ เจนเนตรบอกว่าตนจะดูแลสืบทอดอาณาจักรของพ่อให้ดีที่สุด ด้วยชีวิตของตน ให้เป็นที่หนึ่งอย่างนี้ตลอดไป เรย์ฟังแล้วแอบถอนใจที่เจนเนตรไม่ระแคะระคายเบื้องหลังของไร่ชาเลย
อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 2 วันที่ 28 ธ.ค.60
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ บทประพันธ์โดย นายพันดีละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ กำกับการแสดงโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ผลิตโดย บริษัท เป่า จิน จง จำกัด
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ควบคุมการผลิตโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ออกอากาศทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ