อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 1 วันที่ 26 ธ.ค.60
ไร่ชาอำพันสวรรค์บนเนินเขาทั้งลูก เขียวครึ้มกว้างไกล...เป็นไร่ชาของอลัน มงคลรุ่งเรืองทรัพย์ หรือยื่อเซิง มีเพื่อนรักคือไป๋หู่ เชี่ยววานิช เจ้าของไร่ชาอวี้ซัน แต่นั่นคืออดีตไปแล้ว!ปัจจุบันยื่อเซิงกับไป๋หู่คือคู่แข่งทางธุรกิจที่มีไร่ชาบังหน้าการค้ายาเสพติด จึงเหมือนเสือสองตัวที่อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้!
วันนี้ไป๋หู่พร้อมลูกชายคือโอฬาร หรืออาหลาง บุกมาถึงถ้ำเสือคือคฤหาสน์ของอลัน เพื่อเจรจาเรื่องเส้นทางขนของ ด้านหลังของอาหลางมีอู๋กงกับเซียจื่อลูกน้องหน้าเหี้ยมคุ้มกันอยู่
ฝ่ายอลันมีกุนซือหมิงเต๋อนั่งอยู่ข้างๆ มีลูกน้องสี่คนยืนอารักขา
อลันจ้องหน้าไป๋หู่ เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่า
“ปัญหาแค่เส้นทางขนของ ทำไมต้องทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ด้วย ไป๋หู่”
“แกก็ถอยไปจากเส้นทางนี้ก่อน”
“โบราณว่า เมียก็เหมือนเสื้อผ้า พี่น้องก็เหมือนแขนขา”
“ในธุรกิจไม่มีคำว่าพี่น้อง ยื่อเซิง”
“นายยังเรียกชื่อเก่าฉัน...ยื่อเซิง ก็เท่ากับยังนับฉันเป็นพี่น้อง”
“เรียกเพราะฉันจะเตือนให้แกรู้ว่า ฉัน...ไป๋หู่ไม่ใช่จิ้งจกที่ต้องเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนรากเหง้าตัวเองใหม่เหมือนแกมิสเตอร์อลัน เส้นทางตรงนี้ อาหลางลูกชายฉันทำงานหนัก แกไม่สมควรจะมาชุบมือเปิบ”
“แสดงว่าลูกชายนายยังทำงานไม่หนักพอ ยังใช้สมองไม่เท่าลูกชายฉัน” อลันเย้ย
“ไอ้เรย์ลูกชายแก...มันก็แค่ลูกหมา ตกลงให้มันจบๆไปเลยสิป๊า เสียเวลาคุยมากี่ครั้งแล้ว ลูกค้ารายใหญ่ของเราก็รออยู่” อาหลางลุกพรวดฮึดฮัด แต่พอถูกไป๋หู่ตวัดสายตาเฉียบคมมอง อาหลางก็หยุดทันที
ไป๋หู่ลุกขึ้น อลันก็ลุกขึ้น ลูกน้องทั้งสองฝ่ายขยับทันที ไป๋หู่พูดอย่างผู้ยิ่งใหญ่ว่า
“ในเมื่อแกยืนยันว่าจะใช้เส้นทางขนของเส้นทางเดียวกับที่ฉันต้องการ ฉันก็ไม่รับรองว่าต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้น” พูดจบไป๋หู่หันหลังเดินออกไป อาหลางกับลูกน้องเดินตาม และลูกน้องของอลันก็เดินประกบไปในห้องรับแขกจึงเหลือแต่อลันกับหมิงเต๋อ
หมิงเต๋อเอ่ยขึ้นว่า
“คนอย่างไป๋หู่ไม่เคยนับใครเป็นเพื่อนจริงๆ เท่ากับว่านายใหญ่ประกาศสงครามคราวนี้อาจจะนองเลือด”
“จะยิ่งใหญ่เหนือฟ้า กลัวทำไมกับความตาย” อลันอหังการ สั่งเหมือนประกาศิตว่า “สั่งลงไปหมิงเต๋อในสองปีนี้ ทำทุกอย่าง สินค้าเราต้องระบายหมดก่อนสินค้าไป๋หู่”
ooooooo
ที่หน้าคฤหาสน์ของอลัน...เจนเนตร มงคล-รุ่งเรืองทรัพย์ ลูกสาวคนเดียวของอลันที่จบจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งกลับมา เพิ่งขี่ม้ากลับจากชมไร่ชา ลมพัดผ้าพันคอผืนสวยปลิวไป เธอเอื้อมมือคว้าราวกับกำลังเริงระบำ
อาหลางเห็นพอดี เขาตะลึงราวกับถูกสะกด
เจนเนตรมองอาหลางกับไป๋หู่อย่างแปลกตา แต่พออาหลางจะขึ้นรถก็ส่งจูบให้ เจนเนตรมองไม่ชอบใจ
พอรถของพวกไป๋หู่ไป เธอก็เดินเร็วๆเข้าคฤหาสน์
เจออลันจึงถาม
“ลูกค้าชาเหรอคะพ่อ”
“ใช่ นัดคุยเรื่องส่งชาปีหน้าน่ะลี่จู” เจนเนตรทวนชื่อที่พ่อเรียกตน บอกว่าไม่ได้ยินใครเรียกชื่อนี้
ตั้งนานแล้ว “พ่อก็ไม่ให้ผู้ชายคนไหนเรียกชื่อเจินลี่จู ไข่มุกเม็ดงามของตระกูลเม็ดนี้ต้องเป็นของพ่อคนเดียว”
“ค่ะ...เรียกลี่จู่ รับรองไม่มีใครรู้จักสักคน รู้จักแต่เจเน็ท หรือไม่ก็เจนเนตร” เจนเนตรทำเสียงน่ารัก หอมแก้มพ่อคุยอย่างร่าเริงว่า “หนูไปตรวจไร่ชาของเรามา ตอนนี้เทรนด์ออแกนิกมาแรง เราน่าจะขยายไร่ปลูกชาออแกนิกนะคะพ่อ”
อลันบอกว่าลูกไม่ต้องคิดเรื่องนี้ ปล่อยให้ลูกน้องที่บริษัททำ หน้าที่ของลูกคือเรียนต่อ เจนเนตรทำหน้ามุ่ยบอกว่าไปเรียนปักกิ่งมาหลายปี เพิ่งกลับมายังไม่หายคิดถึงบ้านเลย อ้อนให้ตนได้ใช้ความรู้ช่วยงานไร่ชาของเราก่อน บอกพ่อว่าตนอยากทำงานช่วยพ่อ ทำงานไปเรียนโทที่นี่ไปก็ได้
อลันตัดบทว่ายังไม่ถึงเวลาที่ลูกต้องทำงาน ตนให้พี่เรย์ติดต่อมหาวิทยาลัยที่อเมริกาไว้ให้แล้ว เรียนต่อปริญญาโทที่นั่นอีกแค่สองปี เจนเนตรบ่นว่าใช้เงินเยอะอีกตั้งสองปี ไม่ได้อยู่บ้านอีกตั้งสองปี
“เวลาก็เหมือนสายน้ำ ไหลเร็วชั่วพริบตา อีกสองปีก็ได้อยู่ด้วยกันนานๆแล้ว เดี๋ยวพี่เรย์กลับมาก็คุยเรื่องเดินทางเสียให้เรียบร้อย”
อลันลูบหัวลูกสาวยิ้มสบายๆ แต่เจนเนตรหน้าจ๋อยยิ้มหงอยๆ
ooooooo
ไป๋หู่กลับถึงคฤหาสน์พร้อมอาหลางและลูกน้องคนสนิท เดินเข้าคฤหาสน์พลางคุยอย่างลำพอง
“ไอ้ยื่อเซิงกับลูกชายต้องกระอักเลือดที่เราเหยียบหน้ามัน รถขนสินค้าเราถึงไหนแล้วอาหลาง”
“กำลังอยู่บนเส้นทางของมันครับป๊า...ไอ้เรย์มันไม่มีปัญญาตามเราทัน” อาหลางย่ามใจ
แต่ในหุบเขา...รถขนของสองคันที่ติดป้ายไร่ชาของไป๋หู่ยี่ห้ออวี้ซันที่แล่นตามกันมา ถูกระเบิดรถกระเด็นพลิกคว่ำลงมาไฟลุกท่วม รถคันที่สองเบรกทันที ลูกน้องไป๋หู่สี่คนโผล่พรวดออกมาพร้อมอาวุธทันสมัยครบมือ
ที่ชะง่อนผา เรย์ยืนเท่...โยนมือถือตัวจุดชนวนให้หม่า เฉินโยนปืนยาวให้ทันที ลูกน้องทั้งหมดของไป๋หู่ถูกเรย์เด็ดหัวทีละคนจนหมด เรย์ลดปืนลงมองภาพด้านล่างที่ไฟกำลังไหม้รถและศพลูกน้องของไป๋หู่
เกลื่อนถนน!
เรย์ยังเห็นยาบ้าสีแดงทะลักออกจากรถที่ไฟไหม้ หม่าบอกว่าพวกไป๋หู่ใช้เส้นทางนี้ขนยาบ้า ยาไอซ์อย่างที่นายเรย์บอกไว้ไม่มีผิด
“ฉันแค่ส่งคำเตือนทุกคนต้องรู้ อย่าคิดจะรบกวนเส้นทางของเรา” เรย์พูดหน้านิ่งแล้วเดินไป เฉินบอกว่าน่าจะมีรถของพวกไป๋หู่กับอาหลางตามมาอีก “ฉันมีนัดสำคัญ จัดการพวกที่เหลือ แกทำได้ใช่ไหมหม่า เฉิน”
หม่ากับเฉินสองพี่น้องรับคำแข็งขัน เรย์เดินไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ooooooo
ที่คฤหาสน์ไป๋หู่ อาหลางตบหน้าเซียจื่อกับอู๋กงอย่างแรงจนเลือดกบปาก ด่าลั่น
“คนของลื้อทำงานไม่ได้เรื่อง เซียจื่อ อู๋กง!ไอ้เรย์ ไอ้ลูกหมาลองดี ระเบิดรถขนยาของเรา ผมจะไปฆ่ามัน”
“ฉันได้ยินมาว่าไอ้ยื่อเซิงรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม เพราะไอ้เรย์มันเกิดปีมังกร” ไป๋หู่เสียงเข้ม
“มังกร...มังกรแล้วไง ป๊าคือไป๋หู่ เทพเจ้าเสือขาว ผมคืออาหลาง หมาป่าฤดูหนาวดุร้ายที่สุด ที่นี่ภูเขาทั้งหมดแถบนี้ เราคือราชา ผมนี่แหละที่จะทำให้มังกรอย่างไอ้เรย์มันร่วงจากฟ้า หมาป่าตัวนี้จะฉีกเนื้อมังกรให้ดู” อาหลางผยอง
“ถ้าคราวนี้แกฆ่าไอ้เรย์ไม่ได้ อย่าบอกใครว่าเป็นลูกไป๋หู่” อาหลางถามว่าป๊าไม่เชื่อตนหรือ “ฉันเห็นแกเกลียดลูกไอ้ยื่อเซิงมาตั้งนาน หาเรื่องมันกี่ครั้ง แกก็ไม่เคยทำให้ไอ้เรย์มันคุกเข่าลงตรงหน้าได้สักที”
“ไอ้เรย์ ไอ้มังกรระยำ” อาหลางคำราม ถูกพ่อด่าปรามาสก็ยิ่งแค้นเรย์เป็นทวีคูณ
ooooooo
ที่เนินไร่ชาอำพันสวรรค์ เจนเนตรมองไร่ชาเขียวเข้มอย่างอาลัยอาวรณ์ ได้ยินเรย์ผิวปากเป็นสัญญาณ อึดใจเดียวเซิ่งเทียนเหยี่ยวตัวใหญ่ก็บินถลามาเกาะที่แขนเจนเนตรอย่างคุ้นเคย
“เซิ่งเทียน เป็นไงบ้างตอนฉันไม่อยู่ พี่เรย์ดูแลแกดีไหม” เรย์บอกเซิ่งเทียนว่าให้บอกว่าดีที่สุดเหมือนดูแลชีวิตตัวเอง เจนเนตรยิ้มให้เรย์พูดล้อๆว่า “เอาใจขนาดนี้ พี่เรย์กลัวน้องดื้อไม่ยอมไปเรียนต่อใช่ไหม”
“เปล่าเลย พี่แค่อยากจะบอกน้องว่า ไม่ว่านานแค่ไหน ทุกอย่างที่บ้านก็จะรอลี่จู”
เจนเนตรยิ้มน่ารักให้พี่ชาย เรย์ยิ้มมองเจนเนตรด้วยสายตาอ่อนโยน
คืนนี้...ที่ถ้ำลับอันเป็นโกดังเก็บยา อลันกับเรย์ไปตรวจสินค้ามีป้ายอักษรจีนบนภาพสัญลักษณ์ไข่มุกในปากมังกร มีห่อยาอยู่ในถ้ำตั้งจากพื้นจดเพดานสูงกว่าสองเมตร
“ผลงานแกวันนี้ดีมาก” อลันชม
“ขอบคุณครับพ่อ ผมต้องชิงลงมือ พวกไป๋หู่มันจะได้รู้ บังอาจต่อรองกับเรามีแต่พินาศ”
อลันบอกให้จัดการเส้นทางเลียบแม่น้ำโขงให้เรียบร้อย เราต้องระบายยาสองพันล้านเม็ดให้หมดภายในสองปี เรย์พึมพำว่าสองปี เท่ากับเวลาที่น้องไปเรียนต่อ?
“ใช่ หรือแกมีปัญหาเรย์”
“ไม่มีครับพ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักน้องมากถึงกันน้องออกในสองปีนี้ พ่ออยากให้น้องปลอดภัยที่สุด”
“จำไว้เรย์ ฉันเอาแกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชุบเลี้ยง ยกแกให้เป็นลูกชาย แกมีหน้าที่ทำงานตอบแทนบุญคุณฉัน” อลันจ้องเรย์ด้วยสายตาที่มีอำนาจ “แกต้องดูแลเจนเนตรไม่ให้มีน้ำตา แต่ห้ามตัวแกเข้าไปยุ่งอยู่ในหัวใจเจนเนตร”
เรย์ก้มหน้ารับคำ พออลันเดินออกไปนอกถ้ำ เรย์เงยหน้าขึ้นช้าๆ แววตาหม่นหมองเผยความรู้สึกซ่อนเร้นในหัวใจที่มีต่อเจนเนตรมานาน
พรุ่งนี้เจนเนตรจะต้องเดินทางไปเรียนต่อตามที่อลันวางแผนไว้ คืนนี้เธอหัดเล่นอูคูเลเล่และร้องเพลงเสียงหวานใส เรย์เข้ามาฟังจากข้างหลังเห็นเธอไล่นิ้วไม่ทันจึงเข้ามากดสายให้ จนเจนเนตรร้องเพลงจบ
เจนเนตรบ่นว่าไม่อยากไปเรียนต่อเลย ตนรู้ว่าพ่อกับพี่เรย์ทำงานหนัก ขายชายุ่งขนาดไหน เรย์บอกว่าตนกับพ่อเต็มใจทำเพื่ออนาคตของน้อง
“พี่เรย์ไม่ต้องไปส่งน้องหรอก น้องไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา” เจนเนตรบอกเรย์
เช้าวันเดินทาง อลันถามเรย์ว่าทำไมไม่ไปส่ง น้องเรย์บอกว่าน้องขอไว้ ตนไม่อยากขัดใจ
“ตามใจได้ทุกเรื่อง ตามใจกันเสียจนเคยตัว สักวันไข่มุกเม็ดนี้จะต้องมาอยู่เหนือหัวมังกรอย่างแก”
อลันบ่น เรย์ได้แต่ก้มหน้านิ่ง...คนที่ไปส่งเจนเนตรที่สนามบินเช้านี้จึงมีเข็มหอมเพื่อนสนิทและยิ้มหวานเพื่อนอีกคนเท่านั้น เมื่อกันเรย์ไม่ให้ไปส่งได้แล้ว เข็มหอมกับยิ้มหวานก็จัดการได้ง่าย ดังนั้นแผนหนีการเดินทางไปเรียนต่อของเจนเนตรจึงจัดการได้ไม่ยาก
สุดท้ายเจนเนตรก็หนีการเดินทางได้สำเร็จ เจ้าตัวตื่นเต้นดีใจ แต่เข็มหอมครวญว่างานนี้ตนตายแน่...
ooooooo
แดนไท หนุ่มหล่อมาดเซอร์ เป็นอีกหนึ่งมังกรห้าวที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของเจนเนตรไข่มุกเม็ดงาม...
แดนไทในมาดศิลปินหนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวสูง เขาอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยภาพวาดสีน้ำ งานปั้น ภาพเหมือน มีทั้งที่แขวน ตั้ง วางอยู่กระจัดกระจาย แดนไทกำลังนอนกระสับกระส่ายเพราะฝันร้าย
เหตุการณ์เมื่อปีก่อนที่น้องสาววัย 15 ของเขา ซึ่งเป็นเพียงญาติคนเดียวที่มีอยู่ เสพยาบ้าจนคลุ้มคลั่งกระโดดอพาร์ตเมนต์ลงมาเสียชีวิต แดนไทเจ็บปวดกับเรื่องนี้และภาพนั้นมาตราบวันนี้จนฝันร้าย
ที่นี่แดนไทมีมะกล่ำหนุ่มขี้เล่นอารมณ์ดีเป็นเพื่อนสนิท มะกล่ำเอาน้ำสาดใส่หน้าแดนไทจนสะดุ้งตื่น เพราะทั้งปลุกทั้งถีบแล้วก็ยังไม่ยอมตื่น แดนไทตื่นแล้วจะไปหากาแฟกิน มะกล่ำจะไปด้วย แดนไทชี้ไปรอบ
“นี่เพื่อนนะ ไม่ใช่เมีย เอ๊ะ...หรือว่าเป็นเมียแล้วแต่ไม่รู้ตัว...อู๊ยยย...” มะกล่ำทำคอย่น กุมก้นออกไป
แดนไทคว้าเสื้อที่ยับยู่ยี่ขึ้นพาดบ่าเดินออกไป
ooooooo
ที่โรงอบใบชาไร่ชาของไป๋หู่ คนงานคนหนึ่ง ถูกเซียจื่อกับอู๋กงจับให้อาหลางเตะถีบจนสะบักสะบอมฐานอู้ ขี้เกียจทำงาน
ไป๋หู่เดินเข้ามา เซียจื่อกับอู๋กงจึงไล่คนงานทั้งหมดออกไป ไป๋หู่ถามอาหลางว่า
“นี่เหรอ สารรูปหมาป่าที่จะล้มมังกร อาหลาง...แทนที่แกจะมาลงโทษคนงาน ทำไมแกไม่ไปดูว่าวันนี้คนของเราส่งของเรียบร้อยไหม”
อาหลางบอกว่ามันทำงานให้เรามาเป็นปี แค่ส่งของในหมู่บ้านไม่มีปัญหาหรอก”
“แล้วถ้ายื่อเซิงมันส่งไอ้เรย์ลูกชายมันมาทำลายงานเราอีกล่ะ”
“กลัวเป็นเต่าหดหัว” อาหลางบ่นเบาๆ
“ถ้ามัวแต่ภูมิใจว่าตัวเองเก่ง วันนึงแกจะกลายเป็นไอ้ลาโง่ ถ้าแกเอาเส้นทางเลียบแม่น้ำโขงทั้งหมดมาไม่ได้ รู้ไหมว่าความฉิบหายจะเกิดกับงานเราแค่ไหน ยาของยื่อเซิงมีมากกว่าเรา ถ้ามันรวบได้ทั้งเส้นทาง ลูกค้าเราจะไม่เหลือทางทำมาหากิน แล้วแกก็จะเป็นแค่นักเลงกระจอก อย่างที่แกกำลังทำอยู่”
ไป๋หู่ผลักหัวอาหลางอย่างแรงจนหน้าหงายแล้วเดินไป อาหลางมองตามพ่อ คำรามเจ็บใจ
“ชาตินี้เกิดหนเดียว ตายหนเดียว กูต่างหากที่จะยิ่งใหญ่สยบพวกมังกร”
ooooooo
เจนเนตรหนีการเดินทางไปเรียนต่อได้ แต่ไม่กลับคฤหาสน์ ไปช็อปปิ้งที่ตลาดหมู่บ้านชาวเขาอย่างเพลิดเพลิน แต่เข็มหอมใจคอไม่ดีกลัวว่าถ้าพี่เรย์รู้จะเป็นเรื่อง ยิ่งถ้าพ่อเธอรู้จะทำยังไง
ที่ตลาดหมู่บ้านชาวเขานี่เอง คนส่งยาของอาหลางถือกระเป๋าเดินมา ถูกวัยรุ่นเดินตัดหน้าชน คนส่งยาแกล้งทำกระเป๋าหล่น เด็กวัยรุ่นหยิบกระเป๋าวิ่งเข้าซอยไปทันที คนส่งยาของอาหลางทำไม่รู้ไม่ชี้เดินผิวปากสบายใจไป แต่พอมันเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบสองคนตรงมามันวิ่งหนีผ่านหน้าร้านกาแฟ
แดนไทนั่งกินกาแฟอยู่ ยื่นเท้าขัดขามันจนคว่ำ ตำรวจตรงเข้ามาจะจับ มันเห็นเจนเนตรเดินผ่านมาจึงจับเป็นตัวประกัน เข็มหอมตกใจตะโกนให้มันปล่อยเพื่อนตน มันสั่งให้หุบปาก อยากให้เพื่อนตายรึไง
มันตะโกน
“ถอยไป ไม่งั้นอีนี่ตาย”
ทั้งตำรวจนอกเครื่องแบบและชาวบ้านหยุดกึก แดนไทมองอย่างประเมินสถานการณ์ เดินแยกไปทันที
ที่อีกด้านในหมู่บ้าน รถของเรย์กับอาหลางพุ่งเข้ามาจอดที่สี่แยกกลางหมู่บ้านแล้วลูกน้องสองฝ่ายก็ลงไปตะลุมบอนกัน แต่ลูกน้องของอาหลางสู้ลูกน้องเรย์ไม่ได้ อาหลางเห็นดังนั้นยกปืนขึ้นจะช่วยลูกน้อง แต่เรย์ไวกว่า ชักปืนจ่อไปที่อาหลาง กลายเป็นปืนสองกระบอกเล็งหากัน ทั้งเรย์และอาหลางจ้องกันตาไม่กะพริบ
แม้อาหลางจะใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อ แต่เรย์รู้ทันชั้นเชิงเหนือกว่าคว้ามืออาหลางหักนิ้วก้อยดังเป๊าะ อาหลางร้องลั่นลูกน้องจะเข้าช่วย ถูกอาหลางปัดออกไป
“อาหลางหมาป่าเลินเล่ออย่างแกคิดจะเหยียบถิ่นมังกร ฉันไม่ฆ่าแกวันนี้ก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว ต่อไปเส้นทางไหนที่พ่อฉันค้าขาย อย่าให้ฉันเห็นเงาคนของแกอีก”
เรย์มองอาหลางอย่างเหนือกว่า อาหลางได้แต่เจ็บใจ แค้นใจมากขึ้น
ooooooo
ที่ตลาดในหมู่บ้านชาวเขา คนส่งยาลากเจนเนตรไปอย่างไม่อินังขังขอบ แต่เธอก็พยายามหาจังหวะวิ่งหนีถูกมันจิกผมกระชากจะเอาปืนตบหน้า แดนไทวิ่งมาถึงพอดีกระชากมือมันบิดอย่างแรงแต่ปืนไม่ตก เขาจึงชกหน้าด่า
“แมนมากนะมึง ตบผู้หญิง”
แดนไทสู้กับมันสบายๆ เหมือนทีเล่นทีจริง
ถูกมันยิง เขาสะดุ้ง พอมันจะยิงซ้ำก็ถูกเขาพันขามันล้มจนปืนตกมาอยู่ในมือแดนไท เขาลุกขึ้นจระเข้ฟาดหางเข้าหน้ามัน ถูกมันพุ่งปลายมีดเข้าที่ท้อง แต่ถูกเขาจับมือบิดจนมีดร่วง แล้วจับมันเอาหัวโขกกำแพงเลือดกระฉูดรูดกำแพงลงไปสลบเหมือด เจนเนตรตกใจ แดนไทบอกว่า
“ไม่ตายหรอก แค่สลบนานหน่อย อาจจะสักสามวัน แล้วก็ตื่นมาความจำเสื่อม”
เจนเนตรเห็นเลือดที่แขนขวาของแดนไท ตกใจบอกว่ามีแผล แดนไทนึกสนุกขึ้นมาทำเป็นกลัวเลือดจะเป็นลม เจนเนตรยิ่งตกใจประคองเขาไว้ไม่ให้ล้ม บอกว่าจะพาไปโรงพยาบาล แดนไทรีบปฏิเสธว่าไม่ ตนกลัวเข็มฉีดยา กลัวหมอ ร้องขอยาดมยาหม่อง
เจนเนตรบอกว่าไม่มี เขาก็ทำคอพับพึมพำ “ตายดีกว่า” แล้วคราง “โอ๊ย เจ็บจี๊ด เจ็บแปล๊บ เจ็บแสบเสียดหัวใจมากครับ” เจนเนตรทำอะไรไม่ถูก แดนไทบอกว่าขอนิดเดียว ขอพิงเธอให้หายเวียนหัวแป๊บนึง
ครู่หนึ่งเรย์ที่เข็มหอมวิ่งไปขอความช่วยเหลือมาจากอีกทาง เจนเนตรรีบบอกว่าแดนไทช่วยน้องไว้
เรย์ขอดูแผลถามว่าเป็นอะไรมากไหม แดนไทหายเป็นปลิดทิ้งบอกว่าไม่เป็นไร หายเป็นลมแล้ว เรย์ขอบคุณแล้วพาเจนเนตรกลับ แดนไทพยายามจะบอกชื่อนามสกุลตัวเอง แต่เรย์ไม่สนใจ
ตำรวจนอกเครื่องแบบวิ่งเข้ามา แดนไทเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียดสั่งเข้ม
“เค้นให้หนัก เอาชื่อเครือข่ายมันมาให้ได้”
“ครับ หมวดแดนไท” ตำรวจนอกเครื่องแบบรับคำและปฏิบัติการโดยเร็ว
ooooooo
เรย์พาเจนเนตรกลับถึงคฤหาสน์ ถูกอลันดุที่ไม่ทำตามคำสั่งพ่อจนเกิดเรื่องใหญ่ สั่งเรย์หาตั๋วให้ใหม่ พาเจนเนตรไปเรียนต่อเร็วที่สุด
เจนเนตรอยากช่วยงานพ่อ อ้อนขอเวลาสองปีก็ได้
“สองปีนี้ไม่ได้” อลันสวนทันที เจนเนตรถามว่าทำไม “คำสั่งของพ่อไม่ต้องการคำถามลี่จู คำสั่งของพ่อมีไว้ทำตามเท่านั้น” พูดแล้วอลันหันหลังให้เจนเนตรทันที
เจนเนตรกลั้นน้ำตา เรย์เดินมาบอกว่าพ่อทำทุกอย่างเพราะรักน้องมาก เธอสวนไปอย่างน้อยใจว่า
“เลยผลักน้องไปไกลๆ พ่อทำเหมือนไม่อยากให้น้องอยู่ใกล้ๆ ทำไมคะ ตอบน้องสิ อย่าโกหกนะคะพี่เรย์เป็นคนเดียวที่รู้เหตุผลของพ่อ”
อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 1 วันที่ 26 ธ.ค.60
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ บทประพันธ์โดย นายพันดีละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ กำกับการแสดงโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ผลิตโดย บริษัท เป่า จิน จง จำกัด
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ควบคุมการผลิตโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ออกอากาศทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ