อ่านละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอนที่ 10 วันที่ 20 ธ.ค.60
“ทุกคนครับ มีข่าวดี คุณเต็งเจอกับดาวแล้วครับ ตอนนี้กำลังเข้าพิธีแต่งงานกันอยู่...จดทะเบียนสมรสแล้วด้วยครับ...คุณเต็งพูดแล้วครับ” เก่งดูโทรศัพท์มือถือรายงานอย่างตื่นเต้น ทุกคนรุมกันเข้ามาดูในจอโทรศัพท์มือถือของเก่ง เต็งจับมือชิดดาวไม่ยอมปล่อยขณะพูดบนเวที
“ตอนแรกผมคิดว่าวันนี้จะเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของผมแล้วเสียอีก ผมนึกว่าผมจะต้องเสียเจ้าสาวคนนี้ของผมไปตลอดชีวิตเสียแล้ว นี่ผมยังไม่เชื่อเลยว่าผมฝันไปรึเปล่า”
ชิดดาวน้ำตาคลอ เต็งมองไปที่ปั๊มขอบคุณที่ทำให้ตนได้โอกาสนี้กลับคืนมาอีกครั้ง สัญญาว่าจะดูแลผู้หญิงที่เรารักให้ดีที่สุด และจะรักเธอคนเดียวไปตลอดชีวิต
ชิดดาวยิ้มปลื้มน้ำตาท่วม ส่วนปั๊มอึ้งที่เต็งกล้าพูดตรงขนาดนี้ เต็งบอกให้ชิดดาวพูดบ้าง ชิดดาวมองหน้าเต็งคล้ายสารภาพกับเขาว่า
“ดาวเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอไม่เข้าท่า ไม่กล้าเผชิญหน้ากับอะไรสักอย่าง ขี้ขลาด ดีแต่วิ่งหนี...วันนี้เหมือนกันดาวไม่สนใจเลยว่าจะต้องมีคนเดือดร้อนเพราะการตัดสินใจโง่ๆ สิ้นคิดของตัวเองมากขนาดไหน คิดแค่อยากหนีไปให้พ้นๆ ดึงใครต่อใครมาเดือดร้อนด้วย เหมือนคนเห็นแก่ตัว”
ไม่เพียงชิดดาวที่พูดไปน้ำตาไหลไป บรรดาที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงที่โรงแรมก็เช็ดน้ำตาป้อยๆไปด้วย
“มีเรื่องนึงที่ดาวตั้งใจจะพูดบนเวทีที่กรุงเทพฯ เมื่อตั้งใจแล้วดาวก็อยากจะพูด แม้ว่าน้องกาโม่คนที่ดาวอยากบอก จะไม่ได้ยิน”
ชิดดาวหยุดตั้งสติสะกดอารมณ์จึงพูดต่อได้
“เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นวันนี้ อาอยากจะบอกกาโม่ว่าอาไม่โกรธกาโม่เลย เข้าใจกาโม่ด้วย อายอมทำทุกอย่างขอแค่ให้กาโม่มีความสุข แต่แล้วอาก็ทำไม่สำเร็จ...อาขอโทษ”
เสียงชิดดาวสั่นเครือแล้วขาดหายไป อึดใจจึงพูดต่อได้ แต่เสียงยังสั่นเครือและขาดหายเป็นช่วงๆ
“อาอยากจะบอกว่าอารักกาโม่มาก อาไม่มีวันแย่งความรักของลุงเต็งมาจากกาโม่เด็ดขาด อาก็เคยบอกกาโม่แล้วว่า ถ้าอามีลูกของอาเอง อาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรักเขาเท่ากับกาโม่ได้หรือเปล่า อารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ”
กาโม่จ้องจอมือถือของเก่ง ฟังไป...ฟังไปก็เริ่มเบะในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา พนมมือพูดสะอึกสะอื้น
“กาโม่ขอโทษครับอาดาว กาโม่เสียใจ กาโม่ไม่ทำอีกแล้ว...ตำรวจจะจับกาโม่ไหมครับแม่”
กาโม่หันถามพาย ร้องไห้โฮ พายกอดกาโม่ไว้ปลื้มปีติอย่างที่สุดเมื่อได้ยินกาโม่เรียกแม่เป็นครั้งแรก
“เด็กซนสารภาพผิดแล้ว ตำรวจก็ยกโทษให้ครับ” โต๊ดปลอบกาโม่ที่ร้องไห้อย่างนัก
ที่ชิดจันทร์รีสอร์ต เมื่อเสร็จงานพิธีแล้ว ปั๊มบอกชิดดาวว่า
“ที่ดาวพูดทั้งหมด น้องกาโม่ได้ยินหมดแล้วนะ กาโม่เสียใจ ยกมือไหว้ขอโทษดาวบอกว่าเสียใจ จะไม่ทำอีก ทางโน้นเขาฝากมาบอกให้ดาวสบายใจได้ไม่ต้องห่วงเรื่องกาโม่อีกแล้วนะครับ”
ทั้งชิดดาวและเต็ง ต่างขอบคุณปั๊มที่ทำให้พวกตนมีวันนี้ ปั๊มพูดสบายๆ จริงใจว่า
“มันหน้าที่ของเพื่อนอยู่แล้ว และของคู่กันแล้วยังไงก็ต้องได้คู่กันอยู่ดี แฮปปี้เอนดิ้งนะครับ”
ปั๊มแสดงความยินดี ชมว่าทั้งสองเป็นคู่ที่เหมาะสมกับจริงๆ และตนก็คงหมดหน้าที่แล้วหวังว่าเราคงไม่มีโอกาสได้เจอกัน เต็งติงว่าต้องเจอเพราะพรุ่งนี้เราต้องกินข้าวกันก่อนตนกลับกรุงเทพฯสักมื้อ
“ได้ครับ ผมขอเป็นเจ้ามือเอง”
ปั๊มขอตัวกลับ เขาอดมองชิดดาวอย่างตัดใจไม่ได้อีกครั้ง ชิดดาวขอเดินไปส่ง เต็งขอรอตรงนั้น แต่ก็อดที่จะมองทั้งสองที่เดินไปด้วยกันไม่ได้
ooooooo
เต็งรอชิดดาวที่ล็อบบี้โรงแรมอดกระวนกระวายใจไม่ได้ จนเมื่อชิดดาวกลับมาจึงจูงมือกันไปเดินเล่นที่ชายหาดอย่างมีความสุข...
ฝ่ายปั๊ม...กลับถึงร้านอย่างว้าเหว่เดียวดาย เปิดประตูร้านเข้าไป มองไปรอบร้านเหงาๆ แล้วลากเก้าอี้นั่งที่กลางร้านเงียบๆ ท่ามกลางความมืด...
ปั๊มสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนฟุบหลับที่โต๊ะและฝันร้าย...
แม้ว่าปั๊มจะทำในสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้คนที่ตนรักมีความสุข โดยตัวเองยอมรับความผิดหวังพ่ายแพ้และเจ็บปวดอย่างผ่าเผย...แต่ความรักที่จริงใจ ฝังใจ ทำให้ปั๊มตัดสินใจ ตัดปัญหาทั้งหมดออกไป...
ในที่สุด ปั๊มลุกขึ้นเดินออกไปปิดประตูร้านและแขวนป้ายไว้หน้าร้านว่า
“ปิดกิจการ”
ooooooo
ทอยที่ไปทำงานกับละอองและโต้ แต่ใจยังตัดเต็งไม่ขาด เมื่อรู้ข่าวเต็งกับชิดดาวแต่งงานกัน ค่ำนี้จึง โทร.หาลูกกวาดที่กลับบ้านแล้ว
“ทำใจเหอะแก ตอนนี้เขาลงเอยกันแล้ว ความฝันแกมันไม่มีทางเป็นไปได้แล้วล่ะทอยแกควรจะยินดีกับเขามากกว่า คิดซะว่าเขาไม่ใช่คู่ของเรา”
“ฉันไม่ใช่แม่พระ”
“ถึงไม่ใช่ ก็ไม่ควรทำบาปนะทอย” ลูกกวาดพยายามหว่านล้อม พอดีเวนิสออกจากห้องน้ำถามว่าคุยกับใคร ลูกกวาดทำปากบอกว่าทอย แล้วคุยกับทอยต่อ “อยู่ที่รีสอร์ตของพี่สาวของดาวเขา กลับเมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้”
จู่ๆเวนิสก็เข้าไปกอดลูกกวาด พูดเสียงดังเข้าโทรศัพท์ให้ทอยได้ยินว่า
“นี่มันเวลาของผัวเมียเขาจู๋จี๋กัน ไม่ใช่เวลาคุยมือถือ...วางเลยที่รักจ๋า ป่านนี้เฮียเข้าหอแล้ว”
ทอยถูกขัดจังหวะ ซ้ำได้ฟังเรื่องบาดหูบาดใจ ด่าเวนิสแล้วตัดสายอย่างหัวเสีย แต่ใจยังหมกมุ่นขุ่นมัว จึงโทร.หาโต้เล่าเรื่องชิดดาวกับเต็งแต่งงานกันให้ฟังหวังยุโต้ให้หวงก้าง
“ฉันต่างหากที่เป็นแฟนดาวมาก่อน ไอ้เต็งนั่นแหละมันฉวยโอกาสแย่งไปตอนฉันเผลอ” โต้ของขึ้น
“มาก่อนมาหลังไม่สำคัญเท่าใครได้ไปหรอก” ทอยยุ หัวเราะหยัน ทำให้โต้ยิ่งโมโห เมื่อยุจนได้ที่แล้วทอยทำเป็นพูดว่า “แต่อย่างโต้ หาผู้หญิงดีกว่าชิดดาวได้เยอะแยะ อย่าไปเสียดายเลย ทั้งคุณหนมอบ คุณละออง ดีกว่าเห็นๆ ชิดดาวเนี่ย...คนละชั้นกันเลย”
“ไม่จริง...ดาวคือผู้หญิงที่ดีที่สุดที่ฉันเคยคบมาในชีวิต”
“รู้มานานแล้วเหรอโต้ หรือว่าเพิ่งจะมารู้ตอนเสียไปแล้ว” ทอยยั่วยุขำๆ แล้วคอยฟังปฏิกิริยาของโต้ว่าจะยุขึ้นอีกไหม
โต้พยายามโทร.หาชิดดาว แต่ติดต่อไม่ได้ยิ่งหงุดหงิด จะเอาชนะให้ได้ จึงฝากข้อความไว้
“โต้นะดาว...โต้ไม่ยินดีกับดาวหรอกนะ แช่งให้เลิกกันเร็วๆด้วยซ้ำ โต้มีเรื่องอยากพูดให้ดาวเข้าใจพี่ละอองก็แค่ทางผ่านให้อาชีพของโต้ คนที่โต้รักคือดาว โต้ยอมพูดเปิดใจขนาดนี้แล้ว ช่วยโทร.กลับหาโต้ด้วยนะ”
ที่หน้าห้อง ละอองแอบฟังอยู่อย่างเจ็บใจ ได้ยินโต้คำรามเบาๆเมื่อฝากข้อความแล้วว่า
“ทิ้งฉัน ก็อย่าหวังจะมีความสุขเลย”
“ใครกันแน่ ทางผ่าน...รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” ละอองจิกตาร้ายคำรามแค้น
ooooooo
โต๊ด พาย พ่อ แม่ และกาโม่ นั่งรถกลับบ้านอย่างเบิกบานใจ อิ่มท้องแล้วยังมีหิ้วกลับบ้านด้วย
แต่พอมาถึงหน้าบ้านก็แปลกใจที่ข้างบ้านมีตำรวจเต็มไปหมด คนที่ร้อนใจกว่าเพื่อนคือกาโม่ ชะเง้อคอยาวพยายามดูว่าเกิดอะไรขึ้น ใจก็ห่วงคุณหลวงเพื่อนซี้ที่เล่นอะไรสนุกๆด้วยกันเสมอ
พอโต๊ดจอดรถ กาโม่ก็เปิดประตูรถวิ่งไปที่หน้าบ้านคุณหลวงทันที กวาดตามองหาคุณหลวงเห็นแต่คุณหญิงยืนร้องไห้อยู่ที่สนามข้างรั้วบ้าน กาโม่จะวิ่งเข้าไปในบ้านถูกตำรวจกันไว้ โต๊ดกับพายวิ่งมาดึงกาโม่ออกไป
“ขอโทษนะครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” โต๊ดถามคุณหญิงที่ยืนร้องไห้อยู่
คุณหญิงเล่าว่า คืนนี้พวกตนจะออกไปงานสังสรรค์กัน คุณหลวงขอไม่ไปเพราะไม่ชอบเพื่อนพ่อขอนอนดูการ์ตูนที่บ้านดีกว่า
พอคุณหญิงกับคุณชายไปงาน คุณหลวงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงไม่เจอจึงเดินลงมาที่ห้องโถงเพื่อเอาโทรศัพท์มือถือ พลันก็ชะงัก เมื่อได้ยินเสียงหนูหริ่งคุยโทรศัพท์มือถืออยู่กับใครบางคนว่า
“ไอ้เด็กแว่นไม่ยอมไปน่ะซิ เสียแผนหมดเลย เปลี่ยนเป็นวันอื่นดีไหมพี่” หนูหริ่งนิ่งฟังปลายสายพูดอย่างกังวลว่า “พี่อย่าถึงกับฆ่าแกงคุณหลวงมันเลยนะ สงสารเด็กมัน”
คุณหลวงตกใจหน้าซีดเผือด รีบกลับขึ้นข้างบนไม่กล้ามาเอาโทรศัพท์มือถือ จะใช้โทรศัพท์บ้านก็ถูกเก็บเครื่องหมด วิ่งไปที่ห้องพ่อกับแม่ประตูก็ล็อก!
คุณหลวงกลัวมาก พยายามคิดหาทางให้คนข้างนอกรู้ คิดถึงกาโม่ขึ้นมาจึงออกไปที่ระเบียงหมายตะโกนบอกกาโม่ให้ช่วย แต่พอออกไปก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดหน้าบ้านแล้ว
คุณหลวงเห็นมัดลงจากรถและเดินเข้ามาในบริเวณบ้านจึงรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูล็อก คุณหลวงกลัวจนตัวสั่นคว้าหุ่นยนต์ตัวโปรดที่เตียงมากอดไว้แน่น
มัดเข้ามาหาหนูหริ่ง ทั้งสองช่วยกันหยิบฉวยของมีค่าใส่ถุง มัดถามว่าของอย่างอื่นล่ะ หนูหริ่งบอกว่าใส่กระเป๋าเก็บไว้ในห้องแล้ว บอกมัดว่าแค่นี้พอแล้วมั้ง
“เซฟมันอยู่ในห้องนอนใหญ่ไม่ใช่เหรอ” มัดโลภ หนูหริ่งบอกว่าเรารีบไปกันก่อนดีกว่า “จะมาปอดแหกอะไรตอนนี้ล่ะ เธอเฝ้าหน้าห้องเอาไว้”
มัดพยายามปลดล็อกประตูห้องนอนใหญ่ หนูหริ่งยืนลุ้นอยู่ คุณหลวงแอบย่องลงบันได มือกอดหุ่นยนต์ไว้แน่น
คุณหลวงลงมาโทร.หาแม่ คุณหญิงกับคุณชายกำลังสังสรรค์กับเพื่อนอยู่ไม่ได้ยินเพราะเสียงในห้องดังมาก คุณหลวงลุ้นใจระทึกให้แม่รับโทรศัพท์ ตาก็มองขึ้นชั้นบนอย่างระแวดระวัง
มัดเปิดประตูห้องนอนใหญ่ได้สำเร็จ มัดบอกหนูหริ่งว่า
“เธอไปแอบดูซิไอ้เด็กแว่นมันหลับแน่รึยัง เดี๋ยวเสียงจะดังหน่อย” หนูหริ่งขอร้องมัดอย่าทำอะไรคุณหลวง “เออน่า อย่าให้มันตื่นก็แล้วกัน”
หนูหริ่งจับลูกบิดประตูห้องนอนคุณหลวง ปรากฏว่าประตูล็อก เลยเอาหูแนบฟังเสียงในห้องแทน
ooooooo
คุณชายเพิ่งได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียก เห็นเป็นสายจากคุณหลวง คุณชายถามว่าคุณหลวงจะนอนแล้วหรือ ได้ยินเสียงคุณหลวงพูดเสียงสั่นจะร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวว่า
“พ่อช่วยด้วย ขโมยเข้าบ้าน”
คุณชายตกใจมาก รีบบอกคุณหญิง คุณหญิงถามว่าคุณหลวงเป็นยังไงบ้าง คุณชายบอกว่าหลบอยู่หลังโซฟา แต่ตนแจ้งตำรวจแล้ว ตำรวจกำลังไปที่บ้าน
คุณชายบอกคุณหญิงให้ตั้งสติดีๆ ค่อยๆขับรถกลับบ้าน แต่ตัวเองจะเรียกมอเตอร์ไซค์กลับไปก่อน ว่าแล้ววิ่งออกไปทันที
มัดโลภมาก ได้สมบัติไปมากมายแล้วยังอยากได้พระเครื่องที่เป็นของเก่าในห้องพระอีก หนูหริ่งกลัวเร่งให้รีบไปได้แล้วเดี๋ยวคุณหญิงกับคุณชายกลับมาเป็นเรื่องแน่ แต่มัดไม่สนใจขึ้นไปที่ห้องพระ หนูหริ่งจึงจำต้องตามขึ้นไป
คุณหลวงแอบมองตามทั้งสองขึ้นไปใจสั่นลุ้นว่าเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะกลับมาเสียที ย่องออกจากหลังโซฟาไปทางประตูโถง แต่ความกลัวกับตื่นเต้นทำให้ชนกองหนังสือล้มเสียงดัง คุณหลวงตกใจกอดหุ่นยนต์ไว้แน่น บอกหุ่นยนต์ “ช่วยคุณหลวงด้วยนะ...”
หนูหริ่งขึ้นถึงบันไดขั้นสุดท้ายได้ยินเสียงกองหนังสือล้ม หันขวับมองลงมา คุณหลวงรีบออกจากหลังโซฟาจะวิ่งหนี เห็นหนูหริ่งยืนจ้องอยู่ที่หัวบันไดก็ตกใจสุดขีดรีบยกมือไหว้ จะร้องไห้
หนูหริ่งที่ดูแลคุณหลวงมานาน มีความรักและผูกพันไม่อาจทำร้ายคุณหลวงได้ บอกคุณหลวงให้รีบหนีไป
พอคุณหลวงวิ่งออกจากห้องโถง หนูหริ่งก็วิ่งไปหามัดเพื่อถ่วงเวลาให้คุณหลวงหนี
ooooooo
คุณหลวงวิ่งมาที่ประตูรั้วพบว่าล็อกกุญแจ เลยหันหลังวิ่งไปทางประตูหลัง สะดุดอะไรบางอย่างทำให้ตุ๊กตาหุ่นยนต์กระเด็นจากมือจึงวิ่งไปเก็บ
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือคุณหลวงดังขึ้น เป็นสายจากคุณชายที่มาซุ่มอยู่ข้างรั้วบ้าน คุณหลวงรับสายร้องไห้โฮบอกพ่อช่วยตนด้วย ตนอยู่หลังบ้าน คุณชายเป็นห่วงลูกตัดสินใจปีนรั้วเข้าไป
มัดได้ยินเสียงโทรศัพท์รู้ว่าคุณหลวงอยู่ไหน มัดวิ่งมาทางหลังบ้านออกไปเจอคุณหลวงมัดยกปืนเล็งทันที หนูหริ่งพุ่งเข้ากระแทกมัดเซไป พลางตะโกนให้คุณหลวงหนีไป
พอมัดตั้งหลักได้ก็เล็งปืนไปที่คุณหลวง เป็นจังหวะที่คุณชายวิ่งมาถึงพุ่งเตะปืนมัดกระเด็นไป พลางตะโกนให้คุณหลวงหนีไป หนูหริ่งตกใจคว้าที่โกยผงฟาดท้ายทอยมัดสุดแรง พร้อมกับเสียงปืนคำรามขึ้นนัดหนึ่ง อึดใจเดียวเสียงปืนดังขึ้นอีกเป็นนัดที่สอง!
มัดยิงหนูหริ่งก่อนแล้วยิงคุณชายตายทั้งที่ตายังเบิกโพลงด้วยความเป็นห่วงคุณหลวง...
ตำรวจกรูกันเข้ามา มัดหนีไปได้ ตำรวจพบหนูหริ่งที่พยายามจะหนี แต่ถูกตำรวจจับได้เสียก่อน
คุณหญิงวิ่งตามตำรวจเข้ามามองหาคุณหลวงเจอคุณชายนอนเสียชีวิตถึงกับหมดสติล้มทั้งยืน กาโม่วิ่งมามองหาไม่เห็นคุณหลวง จึงวิ่งกลับไปคว้าจักรยานขี่ออกไป โต๊ดตกใจวิ่งตามร้องเรียก
“กาโม่...จะไปไหนลูก”
กาโม่ไปที่อุโมงค์ซีเมนต์ที่เคยเข้าไปหลบกับคุณหลวง เจอคุณหลวงจริงๆ โต๊ดวิ่งตามมาเจอเด็กทั้งสองกอดกันกลัวตัวสั่นอยู่ในอุโมงค์ซีเมนต์ โต๊ดเข้าไปกอดปลอบกาโม่...
“ไม่ต้องกลัวนะกาโม่ พ่ออยู่กับลูกแล้ว”
กาโม่กอดโต๊ดไว้อย่างหวาดกลัวรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมกอดของพ่อ โต๊ดแอบดีใจที่ลูกกอดอย่างเป็นที่พึ่ง กอดกระชับกาโม่ไว้แน่น
คุณหลวงมองกาโม่กอดกับพ่อก็ร้องไห้โฮ โต๊ดปลอบว่า
“คุณหลวงออกมาเถอะครับ ปลอดภัยแล้ว” คุณหลวงออกมาวิ่งเข้าไปกอดโต๊ดกับกาโม่อีกคน โต๊ดกอดเด็กทั้งสองไว้ ปลอบคุณหลวงว่า “ไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ”
คุณหลวงเหลือบมองโต๊ด ถามทั้งที่สะอื้นฮักว่า
“พ่อผมเป็นยังไงบ้างครับ...”
ooooooo
อ่านละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอนที่ 10 วันที่ 20 ธ.ค.60
ละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง บทประพันธ์โดย เอกลิขิตละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง บทโทรทัศน์โดย เอกลิขิต
ละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง กำกับการแสดงโดย อดุลย์ บุญบุตร
ละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ผลิตโดย บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ควบคุมการผลิตโดย ณัฏฐนันท์ ฉวีวงษ์
ละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ออกอากาศทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ทางไทยทีวีสีช่อง 3 และช่อง 33
ที่มา ไทยรัฐ