อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/3 วันที่ 13 พ.ค. 56

อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/3 วันที่ 13 พ.ค. 56

ชลลดาทำแล้วก็อดตกใจไม่ได้ จินจูกับคธาวิ่งมาถึง ร้องเรียกไข่มุกอย่างตกใจ
“ไข่มุก”
คีรินทร์ลุกขึ้นประคองไข่มุก
“ไข่มุก เป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหน ท้องล่ะ เจ็บท้องรึเปล่า ไปหาหมอ”
ไข่มุกอึ้งไปไม่ตอบ ยื่นมือสั่นๆ แตะหน้าผากคีรินทร์มีเลือดติดปลายนิ้ว คีรินทร์หัวแตกเลือดไหล
“คุณ...เลือดออก”

คีรินทร์ปาดเลือดทิ้งอย่างไม่สนใจ
“ช่างเหอะ เธอสำคัญกว่า เป็นอะไร เจ็บตรงไหนมั้ย บอกชั้นมานะ”
จินจูจะวิ่งเข้าไปหาไข่มุก คธาเอาตัวบังเอาไว้แล้วยื่นแก้วกาแฟให้ถือ ส่ายหน้าห้าม จินจูทำท่าขัดใจนิดๆ แต่ก็ยอม
ไข่มุกสบตามองคีรินทร์อย่างซาบซึ้ง ยกมือขึ้นจับแขนคีรินทร์แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น คีรินทร์มองอย่างทั้งรักและสงสาร ไข่มุกร้องไห้ไปพลางสบตา คีรินทร์ดึงไข่มุกเข้ามากอดลูบผมเบาๆ

“ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ อย่าร้องนะ ชั้นขอโทษ”
คีรินทร์โอบกอดไข่มุกอย่างหวงแหนและทะนุถนอม

คีรินทร์ทำแผลแล้วมีผ้าพันหัว เข็นรถเข็นไข่มุกเดินนำมีจินจูกับคธาเดินตาม ชลลดารีบเดินมาดักข้างหน้า เท้าเอวมองไข่มุกอย่างเอาเรื่อง
“เพราะเธอคนเดียว คุณรินทร์ถึงหัวแตก เป็นคนป่วยดันไม่เจียมอยากเข็นรถเอง ดีนะไม่ไหลลงไปโดนรถชนตาย”
ไข่มุกมองหน้าชลลดา
“ก็คุณ...”
“คุณอะไร อ๋อ นี่จะใส่ความชั้นอีกแล้วล่ะสิ อย่าถือว่าเป็นลูกดาราแล้วจะมารังแกกันได้นะยะ”
จินจูเดินเข้ามาใกล้ชลลดา แล้วตวัดมือตบอย่างแรง ชลลดาช็อค
“รังแกลูกชั้นเหรอ”
“รังแกอะไร ชั้นไม่ได้แกล้ง ว๊าย” จินจูตบอีก มองจ้องหน้า ชลลดาจ้องกลับอย่างเริ่มโมโห “เออ ชั้นแกล้ง มีอะไรมั้ย อย่านึกว่าจะยอม วันนี้ขอตบนางเอกสักทีเถอะ”
ภัททิมาเดินเข้ามาใกล้แล้วรีบล็อคข้อมือจินจูจากข้างหลังไว้ ชลลดาเดินเข้ามาทำท่าจะตบ คธาจะเข้ามาขวาง จินจูส่ายหน้าห้าม
“ไม่ต้อง ชั้นจัดการเอง”
“เอาเลยค่ะคุณแม่ ตบให้หน้าไหลเลย”
ชลลดาเข้ามาใกล้ จินจูกระทืบเท้าลงบนเท้าภัททิมาแล้วหมุนตัวสาดกาแฟใส่หน้าภัททิมา ภัททิมาร้องกรี๊ดลั่น จินจูไปหยิบกาแฟอีกสองแก้วที่คธาถือมาสาดใส่ชลลดา ชลลดากรี๊ดลั่น สองคนพุ่งตัวเข้าใส่จินจูถอยหลบฉาก สองแม่ลูกชนกันเอง
“อ๊ายๆ คุณแม่”
ชลลดาหันมาใส่จินจูอยากโกรธจัด วิ่งเข้ามาจะตบ จินจูหมุนตัวหลบแล้วถีบชลลดาหน้าคว่ำ ภัททิมาวิ่งเข้าประคองชลลดา
“ไม่ต้องมาประคอง ไปสู้มันสิ”
ภัททิมาลุกขึ้นสู้ๆ กล้าๆ กลัวๆ จินจูจับข้อมือภัททิมาบิด ภัททิมากรี๊ดลั่น คธามองอย่างอึ้งๆ แตะตัวคีรินทร์กับไข่มุกพยักเพยิดให้เข็นหลบไปอีกทาง จินจูจับแล้วถีบภัททิมาลงไปกองกับชลลดา ชลลดาฮึดสู้ลุกขึ้นโถมเข้าใส่ จินจูจับแขนบิดไปด้านหลัง อีกมือนึงรัดคอ พูดขู่ชลลดา
“จำไว้ให้ดี อย่าคิดทำร้ายลูกชั้นอีก คราวหน้าเจอหนักกว่านี้แน่”

จินจูบิดแขน ชลลดาร้องโอดโอยอย่างหมดท่า

คีรินทร์ค่อยๆ ประคองไข่มุกนั่งลงบนเตียง จินจูยืนมองสีหน้าไม่พอใจ คีรินทร์ลูบผมไข่มุกเบาๆ อย่างรักและเป็นห่วง ไข่มุกนิ่ง เม้มปากแน่นอย่างพยายามจะเข้มแข็ง

“ชั้นจะกลับเกาหลี แล้วก็จะพาลูกไปด้วย อยู่ที่นี่มีแต่อันตราย” จินจูบอก
“แต่ไข่มุกเป็นเมียผมนะครับ ผมไม่ยอม”
จินจูเดินเข้ามา มองสบตาคีรินทร์
“แน่ใจเหรอ เมียหรือตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นมารังควานไม่หยุดไม่หย่อน”
“ผมเสียใจ ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“คราวนี้รอดมาได้ แต่ถ้าคราวหน้าช่วยไม่ทัน ลูกชั้นไม่ตายเหรอ ไม่เอาแล้ว ยังไงชั้นก็ไม่ให้อยู่กับเธอ” คธาลุกขึ้นจับข้อศอกจินจู ดึงให้เดินออกนอกห้อง จินจูดิ้น “คุณคะ ปล่อยนะ ชั้นยังพูดไม่จบ”
“ค่อยพูดกันดีกว่า ไปๆ ไปข้างนอกกับผม ให้ใจเย็นก่อน”
จินจูจะหันกลับมา แต่คธากอดโอบเอวให้เดินออก ปิดประตูลง คีรินทร์เดินเข้าไปใกล้มุก จับมือไข่มุกขึ้นมาจูบเบาๆ แล้วโอบไว้ ไข่มุกเอนหัวซบนิ่ง
“ผมจะเคลียร์กับทุกคนเอง จะไม่ให้มีใครมากวนใจคุณอีก กลับไปอยู่กับผมได้มั้ย” คีรินทร์จับมือไข่มุก มองสบตา “ขอโอกาสอีกครั้งนะ กลับไปอยู่กับผม” ไข่มุกมองสบตานิ่งไม่พูดอะไร แต่น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา คีรินทร์มองอย่างขมขื่นและเสียใจมาก “นะ...ไข่มุก”
คีรินทร์ค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้เบาๆ แต่ไข่มุกกลับหลับตานิ่ง

ห้องนั่งเล่นบ้านคีรินทร์ ชลลดากับภัททิมานั่งอยู่กลางวง ตัวเปียกกาแฟ ดมแล้วทำหน้ายี้ มณียืนจังก้าเท้าเอวมีช้อยประกบ
“ชั้นไม่ได้ทำ” ชลลดาบอก
“เมื่อเย็นคุณเพิ่งยอมรับเองว่าทำ”
ชลลดาลอยหน้าลอยตา
“มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้ตั้งใจแค่จะเข็น แต่นัง...เอ่อ ไข่มุกดิ้นจนลื่นไปเอง”
“กล้าพูด นี่หล่อนแม่ลูกเกาะลูกชายชั้นหนึบเป็นตุ๊กแกไม่พอ ยังจะกล้าทำลูกสะใภ้ชั้น ไม่รู้จะเรียกว่ายังไงดีแล้ว”
ช้อยรีบเสนอหน้า
“ก็เรียกว่า กินบนเรียน ขี้รดบนหลังคาสิคะ”
ชลลดาตบโต๊ะ มองหน้ามณีกับช้อย

“จะมากไปแล้วนะยะ ไม่ได้โดนผลักเองซะหน่อย จะโวยทำไม ทีนังแม่มันสาดกาแฟใส่ชั้น ไม่เห็นมีใครโวยแทน”
คีรินทร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขมทัตมองชลลดากับภัททิมาแล้วส่ายหน้าหันมาสบตากับคีรินทร์ มณีเห็นชลลดาตบโต๊ะก็ยิ่งหมั่นไส้

“กล้าขึ้นเสียงใส่ชั้นเหรอ รู้มั้ยว่าที่นี่ ชั้นใหญ่สุด”
มณีเน้นเสียง เขมทัตสะดุ้ง
“แต่คุณแม่ไม่ยุติธรรม รักแต่นังไข่มุก ลำเอียง” ภัททิมาต่อว่ามณี
“ใช่ ลำเอียง ขี้งก ใจดำ อำมหิต” มณีเต้นผาง
“แก เกินไปแล้วนะยะ ช้อย จัดเต็ม”
ช้อยหักข้อมือหักนิ้วกร็อบๆ
“จัดให้ค่ะ คันไม้คันมือมานานแล้ว”
รัตนาหัวเราะ ตบมือเชียร์อย่างชอบใจ
“คุณแม่สู้ๆ ป้าช้อยสู้ตาย”
มณีจิกผมชลลดา ช้อยจิกผมภัททิมา แล้วเอามาโขกกัน เขมทัตกับคีรินทร์มองอย่างหวาดเสียว เขมทัตเข็นรัตนาออก สะกิดคีรินทร์
“ไปเหอะ ปล่อยแม่เราจัดหนักไป”
เขมทัตกับคีรินทร์พารัตนาออกไป มณี ช้อย ชลลดา ภัททิมา ตบตีกันอย่างอลหม่าน

จินจูประคองไข่มุกเข้ามาในห้องพักแล้วให้นั่งที่โซฟา
“ค่อยๆ นั่งนะลูก ได้ออกจากโรงพยาบาลซะทีนะ” จินจูลูบหัวไข่มุก ไข่มุกมองรอบห้องสีหน้าเศร้าๆ จินจูลูบหัวไข่มุกอย่างสงสาร “อีกสองสามวัน พอหนูแข็งแรง เราไปเกาหลี ไปเริ่มต้นใหม่กันที่นั่น” ไข่มุกนั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร แต่แววตาเศร้า จินจูนั่งลงข้างๆ แล้วโอบไข่มุกให้ซบที่ไหล่ “แม่รู้ ว่าหนูรักเขามาก แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้ายังเป็นแบบนี้ ถ้าคีรินทร์รักหนู เขาก็ต้องแสดงให้เห็นว่ารักเราจริงแค่ไหน”
“หนูไม่รู้ค่ะแม่ หนูสับสน แต่หนูไม่อยากอดทนกับเรื่องผู้หญิงของเขาแล้ว”
ไข่มุกน้ำตาร่วง สะอื้นเงียบๆ จินจูกอดแน่นขึ้น
“ไม่เป็นไรลูก แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น จะไม่มีใครมารังแกลูกแม่ได้อีกแล้ว”
จินจูกอดลูบหัวไข่มุกอย่างสงสารมาก ไข่มุกกอดจินจูอย่างเป็นที่พึ่งทางใจ

คีรินทร์มาเยี่ยมนุชนารถที่เรือนจำ คีรินทร์ถือหูโทรศัพท์คุยกับนุชนารถในห้องเยี่ยมนักโทษที่มีกระจกกั้น

“ผมให้ทนายดูแลคดีคุณแล้ว ไม่ต้องห่วง” นุชนารถมองคีรินทร์น้ำตาคลอ คีรินทร์เม้มปาก ทั้งสงสารและเห็นใจผมขอโทษที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ แต่อยากขอให้คุณอโหสิกรรมให้”
นุชนารถหลับตา พูดเสียงสั่น

“ค่ะ”
คีรินทร์ยิ้มนิดๆ
“ทุกๆ อย่างที่ผมทำลงไป ผมจะพยายามชดใช้ให้คุณเต็มที่ คุณออกมาจากคุกก็ขอให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมจะช่วยคุณทุกอย่าง แต่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น”
นุชนารถลืมตา น้ำตาไหล
“แต่นุชรักคุณ นุชขาดคุณไม่ได้ ขอร้องนะคะรินทร์”
“ผมขอโทษ”
คีรินทร์วางหูคืน ค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกมาอย่างขมขื่นและเจ็บปวดแทน นุชนารถลุกขึ้นยืน ตะโกนใส่คีรินทร์แล้วร้องไห้ทุบกระจกที่กั้นอย่างบ้าคลั่ง
“นุชรักคุณ รินทร์คะ นุชรักคุณ ฮืออออ นุชรักคุณ ได้ยินมั้ย นุชรักคุณ”
นุชนารถร้องไห้สะอึกสะอื้น ทุบกระจกอย่างไม่ยอมรับเรื่องที่คีรินทร์พูด มองข้างหลังคีรินทร์ด้วยแววตาปวดร้าว

ไข่มุกนั่งพับเสื้อมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่ใกล้ๆ จินจูเดินถือเสื้อใส่ไม้แขวนมากับคธา แล้ววางให้บนเตียง
“แม่ช่วยพับนะ”
ไข่มุกยิ้ม ส่ายหัว
“ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไปเตรียมตัวเถอะค่ะ ของหนูมีนิดเดียว”
คธาถอนหายใจ
“เฮ้อ เสียดายที่พ่อติดสัญญากับโรงแรม ต้องเล่นเปียโนให้งานแต่งลูกท่านรัฐมนตรี ไม่งั้นจะได้ไปพร้อมกัน”ไข่มุกยิ้มร่าเริง
“แค่สองอาทิตย์เองค่ะ แม่เขารอได้อยู่แล้ว”
คธายิ้มหยอก จินจูตีแขนเบาๆ อย่างเขินๆ ไข่มุกมองพ่อกับแม่แล้วอมยิ้ม
“อะไรไม่รู้ทั้งพ่อทั้งลูก ไปค่ะ ไปช่วยชั้นจัดของต่อ เดี๋ยวจัดเสร็จแล้วไปห้องแม่นะ”
ไข่มุกพยักหน้ายิ้มร่าเริง จินจูกับคธาเดินออกไป สีหน้าไข่มุกเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าเปิดกระเป๋าเดินทางออก ข้างในมีรูปคู่ไข่มุกกับคีรินทร์ที่เกาหลี หลงอยู่ในกระเป๋าใบนึง ไข่มุกหยิบขึ้นมาดูอย่างเศร้าๆ และอาลัยมาก ปลายนิ้วไล้ที่รูปอยากจะเก็บความทรงจำเอาไว้

ไข่มุกหลับตาลงแล้วถอนหายใจ วางรูปไว้ที่หัวเตียงแล้วมองอย่างเศร้าๆ
คีรินทร์นั่งอยู่ในสวน สีหน้าเคร่งเครียด ชลลดากับภัททิมาแอบย่องมาดู ภัททิมาทำท่าเดินสวยถือแก้วน้ำมาให้คีรินทร์แล้วยิ้มหวาน
“คุณรินทร์ ทานน้ำก่อนนะคะ”
คีรินทร์ไม่รับ จ้องมองภัททิมานิ่ง
“คุณลูกไก่ คุณชลลดา ผมมีเรื่องอยากบอกให้คุณทั้งคู่เข้าใจ”
ภัททิมากับชลลดาฟังอย่างลุ้นๆ
“เรื่องอะไรคะ ข่าวดีรึเปล่าเอ่ย”
“เรื่องไข่มุก ต่อให้เขาจะไม่กลับมาอยู่บ้านนี้ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ ยังไงเขาก็เป็นคนที่ผมรัก ส่วนเรื่องคุณลูกไก่ผมอยากจะหยุดเรื่องทุกเรื่องของเราไว้แค่นี้” ภัททิมาอึ้งไป
“แต่ แต่..ลูกไก่เป็นเมียคุณนะคะ คุณจะทิ้งขว้างเรา เฉดหัวออกจากบ้าน ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
“ผมไม่ได้ไล่ ถ้าคุณอยู่ต่อก็ให้ถือว่าเป็นแขกของพ่อกับแม่ แต่ระหว่างเราให้จบเถอะนะ”
ชลลดาตั้งท่าวีนแตก
“พูดอย่างนี้ก็เห็นแก่ตัวน่ะสิ น้าเลี้ยงลูกมา ไม่ได้ให้ใครเอาไปเป็นเมียฟรีๆ นี่ถ้าพี่ยงยุทธยังอยู่ คงจะเสียใจมากที่เราต้องโดนรังแกแบบนี้ ไม่เห็นแก่บุญคุณที่เคยทำให้เลย”
คีรินทร์ถอนใจหนัก
“ผมไม่เคยลืมบุญคุณอายงยุทธ ที่คุณน้ากับลูกไก่ได้อยู่บ้านนี้มาหลายเดือนก็เพราะเราเห็นแก่คุณอา แต่สิ่งที่ครอบครัวผมให้คุณก็น่าจะพอทดแทนทุกอย่างได้แล้ว บุญคุณ.ยังไงก็มีวันหมด ผมคงทำให้ได้แค่นี้”
ชลลดาอึ้งที่คีรินทร์เอาจริง สบตามองภัททิมา ภัททิมาทำแกล้งร้องไห้กอดแขนคีรินทร์เอาไว้
“แต่ลูกไก่รักคุณนะ คุณไม่รักก็ไม่เป็นไร ลูกไก่จะรักคุณไปจนตาย ฮื้อออ ยอมตายเพื่อคุณก็ได้เอ้า อย่าทิ้งกันนะคะ”
ภัททิมาทำท่ากอดร้องไห้กระซิก เสียงโทรศัพท์ดัง คีรินทร์กดรับ
“ฮัลโหล อะไรนะ ไข่มุกกำลังจะไปไหนกัน เดี๋ยวผมจะรีบไปที่โรมแรมเดี๋ยวนี้”
คีรินทร์กดตัดสายแล้วปัดมือภัททิมาออก ภัททิมาร้องว้าย คีรินทร์ผลุนผลันออกไปอย่างรวดเร็ว ชลลดาจิ๊ปากขัดใจ ภัททิมาหยุดร้องทันที เช็ดน้ำตาเซ็งๆ
“อุตส่าห์บีบน้ำตาแทบตาย ชิ คุณแม่ขา นังมุกจะไปไหนของมัน แต่ถ้ามันไปแล้วเราก็ยังมีหวังสิ”
ชลลดาตาโต ยิ้มกว้าง

“ยังไงก็ต้องมีอยู่แล้ว แม่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก โอย เมื่อยหน้า เมื่อกี้ตีหน้าเศร้าซะเหนื่อย”
ชลลดายิ้มร้ายอย่างไม่ยอมเลิกราง่ายๆ มองไล่หลังคีรินทร์ไป
คีรินทร์เปิดเข้ามาในห้องพักจินจูอย่างนิ่งเฉย ทอดสายตามองรอบห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ คีรินทร์เดินสำรวจทุกมุมห้อง แววตาเศร้า คีรินทร์มองไปเห็นรูปบนหัวเตียงก็หยิบขึ้นมาดู แววตาหม่นลง

ภาพในความทรงจำ คีรินทร์กับไข่มุกนอนคว่ำอยู่บนเตียงเรียงรูปดูด้วยกันอย่างมีความสุข
“เก็บไว้ดีๆ อย่าทำหายนะ ห้ามทิ้งด้วย”
ไข่มุกยิ้มทะเล้น
“ไม่รู้สิ หมั่นไส้คนแถวนี้อาจจะแกล้งทำหายก็ได้”
คีรินทร์ทำเสียงอ้อน เอาหัวซบไหล่ไข่มุก
“ใจร้ายจังคนอะไร รูปเนี่ยให้เก็บไว้แทนใจ”
ไข่มุกอมยิ้ม แกล้งทำเสียงดุ
“เลี่ยนแล้วคุณ”
“จริงๆ นะ ถ้าไม่รักเมื่อไหร่ ค่อยทิ้งแล้วกัน”

คีรินทร์ถือรูปดูอยู่ แววตาเศร้าเมื่อนึกถึงคำพูดไข่มุก
“ถ้าชั้นทิ้งรูปนี้ก็แสดงว่าไม่เหลือเยื่อใย ไม่รักอีกแล้ว”
คีรินทร์เม้มปากแน่น มองรูปอย่างใจหายและเศร้าใจมาก

ที่เกาหลี จินจูกับไข่มุกเดินลากกระเป๋าเข้ามาในบ้าน ไข่มุกมองอย่างทึ่งที่บ้านใหญ่มาก ยูรีปราดเข้ามาจับแขนมองไข่มุกอย่างแปลกตา นิ่ง พิจารณา แล้วหันไปสบตาจินจูที่ยิ้มดีใจน้ำตาคลอ จินจูพยักหน้ารับ ยูรียิ้มตอบน้ำตาคลอดึงไข่มุกมากอด
“คุณหนูยองแอ ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้”
ไข่มุกทำหน้างง
“ยองแอ เป็นชื่อเกาหลีของหนู” จินจูบอก
“น่ารัก สวยที่สุด มีอะไรคล้ายคุณมาก”
ยูรีกอดไข่มุก ไข่มุกกอดอย่างตื้นตัน
“ป้ายูรี เป็นแม่บ้าน คอยดูแลแม่มาตลอด ชอบบ้านนี้มั้ย”
“ค่ะแม่ บ้านสวยมากเลย”
“ต่อไปนี้ ที่นี่คือบ้านของหนู ทุกๆ อย่างของแม่ก็จะเป็นของหนูกับลูก”
ไข่มุกกราบจินจูที่อก
“แม่คะ ขอบคุณมากค่ะ”
ไข่มุกยิ้มฝืนๆ จินจูกอดเบาๆ
“ลืมเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาให้หมด ต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงชื่อไข่มุกอีกแล้ว จะมีแต่ปาร์คยองแอ ลูกสาวของแม่ เริ่มต้นใหม่นะ ยองแอ”

ไข่มุกสบตาแล้วกอดจินจู พยักหน้าน้ำตาคลอ จินจูกอดตอบอย่างสงสารลูกมาก
คีรินทร์นั่งเหม่ออยู่ในห้องทำงาน เขมทัตเดินเข้ามาตบบ่าเบาๆ


“เป็นไงบ้าง ทำหน้าเบื่อโลกดีนี่หว่า”
“ใครว่าเบื่อ สบายดีหรอกครับพ่อ ไม่มีปัญหาอะไร สบ๊ายสบาย”
“ยังจะปากแข็ง ฟอร์มเยอะนะ รักเขาแล้วทำไมไม่ตามไป” คีรินทร์ถอนใจ
“ตามไปให้หน้าแตกเหรอพ่อ เขารักผมที่ไหน”
“เรามันดันทำดีไว้เยอะนี่” คีรินทร์แค่นเสียงประชด
“เขาเกลียดผมทั้งแม่ทั้งลูก หน้าผมเขายังไม่อยากมองเลย”
“คุณจินจูน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่ สำคัญที่ว่าเรารักไข่มุกกับลูกหรือเปล่า คิดให้ดี”
“เรื่องลูก พ่อไม่น่าถาม หมายังรักลูกมันเลย แล้วนี่ผมเป็นคน จะไม่รักลูกตัวเองได้ไง”
“แล้วแม่ของลูกล่ะ”
คีรินทร์นิ่ง แล้วพูดหนักแน่น
“ผมรักเขา”
“พูดตรงนี้เขาไม่ได้ยินหรอก รักแล้วรออะไร อย่าเสียลายเสือสิเจ้ารินทร์”
เขมทัตตบบ่า บีบให้กำลังใจ คีรินทร์มองเขมทัต ยิ้มออกมานิดๆ อย่างรู้กัน

มณียืนอยู่หน้าชลลดากับภัททิมาที่นั่งเอนอยู่บนโซฟา มณีเท้าเอวพูดหน้าถมึงทึง
“ต๊าย ไล่ไม่ไป อย่างหนาทั้งแม่ทั้งลูก”
ชลลดาเชิดหน้าใส่
“ไม่ไป จะทำไม อยู่นี่สบายจะตาย เรื่องไรจะไปให้ลำบาก โง่สิ”
“ลูกไก่เป็นเมียคุณรินทร์ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์อยู่บ้านนี้” มณีแค่นหัวเราะ
“เมียเหรอ คู่นอนซะมากกว่ามั้ง แถมโดนเขี่ยทิ้งแล้ว ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ ฮึ กล้ามากที่ยังเสนอหน้า ทำชั้นไว้ซะแสบยังไม่ได้คิดบัญชีเลย”
คีรินทร์เดินเข้ามา ภัททิมารีบลุกถลาเข้าไปกอดแขนคีรินทร์
“กลับมาแล้วเหรอคะ ลูกไก่คิดถึงม้ากมาก”
คีรินทร์สะบัดแขนออก ถอนใจ
“พอเหอะ เมื่อไหร่จะเหนื่อยสักที เฟคตลอด ทำอ้อนว่ารักผมทุกวันเนี่ย ไม่เบื่อรึไง บอกตรงๆ ว่าเหนื่อยแทน”
ภัทชะงัก แต่ไม่ยอมแพ้
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ไม่เฟคด้วย ลูกไก่รักคุณนะ เรามาเริ่มกันใหม่ นะคะ นะคะดาร์ลิ่ง”
“เราไม่เคยเริ่ม และไม่มีวันทำด้วย ผมมีเมียมีลูกแล้ว เมื่อไหร่คุณจะยอมเข้าใจสักที ผมมีครอบครัวแล้ว ได้ยินมั้ย”
ภัททิมาอึ้งอย่างช็อกมาก

อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/3 วันที่ 13 พ.ค. 56

ละคร มายาสีมุกบทประพันธ์ : ทวิตา
ละคร มายาสีมุกบทโทรทัศน์ : เอื้องอรุณ สมิตสุวรรณ, เทอดโชค เกียรติสุขเกษม, จุฑามาศ สาคร
ละคร มายาสีมุกกำกับการแสดง : ธีระศักดิ์ พรหมเงิน
ละคร มายาสีมุกแนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละคร มายาสีมุกผลิต : บริษัท กันตนา
ติดตามชมละคร มายาสีมุก ได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ