คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะ ตอนที่ 12 วันที่ 17 พ.ค. 56


อ่านละคร คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะ ตอนที่ 12 วันที่ 17 พ.ค. 56

ตำรวจสองนายที่อภิวัฒน์ให้ตามเสี่ยสมสุขไปนั้นเมื่อมาใกล้ถึงห้องพัก เสี่ยก็ทำท่าเข่าอ่อนหน้ามืดทรุดลง เมื่อพยายามจะลุกขึ้นก็กลับทรุดหมดสติไป

ตำรวจทั้งสองมาช่วยกันหิ้วปีกสมสุขขึ้นมา ไม่ทันระวังตัว สมสุขใช้สองแขนเหวี่ยงตำรวจทั้งสองหัวชนกันจนมึนแล้วสมสุขก็ดึงปืนที่เอวของตำรวจฟาดท้ายทอยสลบไปทีละคน มองตำรวจทั้งสองแววตาเจ้าเล่ห์

ไผ่พญาที่รอภูวนัยอยู่ที่ลานจอดรถ กำลังซ้อมคำพูดที่จะบอกความจริงว่าตนเป็นโคโยตี้แก่เขา แต่พูดยังไงก็ไม่ถูกใจ เครียดขึ้นมาเลยปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำบ่นตัวเอง“ตื่นเต้นทีไรปวดท้องทุกที”


เวลาเดียวกัน ภูวนัยถามอภิวัฒน์หลังจากคุยกันแล้วว่า

“ท่านคิดว่าการตายของกำนันเต่าเป็นฝีมือของเสี่ยแคนแน่เหรอครับ”อภิวัฒน์เชื่อว่าใช่เพราะถ้าไม่ใช่คนมีอิทธิพลในระดับเดียวกันคงไม่กล้าทำ ภูวนัยสงสัยอีกว่า “แล้วท่านคิดว่าเสือตัวอื่นจะเป็นยังไงครับ”

อภิวัฒน์บอกว่าคงต้องดูกันต่อไป แต่คนที่เดือดร้อน แน่ๆตอนนี้คือวศิน เพราะค่าส่วยส่วนของกำนันเต่าหาย ไปหลายล้าน ภูวนัยเสนอว่าถ้าเราจัดการเสี่ยแคนเสียตอนนี้น่าจะเป็นโอกาสดีที่สุดเพราะเรามีทั้งพยานหลักฐาน และแรงจูงใจ

“หมวด...อย่าลืมว่าเป้าหมายของเราไม่ใช่ห้าเสือ.. พวกนั้นน่ะเป็นแค่ทางผ่าน”อภิวัฒน์ย้ำเป้าหมายหลักอีกครั้ง แต่ภูวนัยก็ยังมีข้อข้องใจ เลียบเคียงถามว่าแล้วเสี่ยสมสุขล่ะ อภิวัฒน์พยักหน้าย้ำว่า“ต่อไปนี้ผมอยากให้เราไตร่ตรองเวลาที่แผนออกมาจากปากสมสุข เพราะเสือ ยังไงมันก็คือเสือ เราไว้ใจมันไม่ได้หรอกนะหมวด”

ขณะนั้นเอง ตำรวจนอกเครื่องแบบที่ถูกเสี่ยสมสุขเล่นงานก็พยายามตะเกียกตะกายมาบอกอภิวัฒน์เรื่องถูกเสี่ยทำร้ายและหายตัวไป ทั้งสองตึงเครียดทันที รีบไปที่ห้องพักของเสี่ย เห็นตำรวจนอกเครื่องแบบนายหนึ่งนอนสลบคว่ำหน้าอยู่กลางห้อง อภิวัฒน์เชื่อว่าสมสุขยัง อยู่ในตึกนี้ สั่งตำรวจเฝ้าทางเข้าออกทุกประตูไว้ ถ้าเสี่ยออกไปต้องมีคนรายงานตนแน่

ทั้งหมดรีบพากันออกตามหาเสี่ยสมสุข ทิ้งร่างตำรวจที่สลบไว้รอรถพยาบาลที่กำลังมารับ แต่พอทุกคนออกไปแล้ว ตำรวจนายนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ที่แท้คือเสี่ยสมสุขนั่นเอง!

เมื่อปลอดคนแล้ว เสี่ยสมสุขควานหาการ์ดเข้าประตูในกระเป๋ากางเกงที่ลอกคราบตำรวจมาใส่เอง แล้วตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของอภิวัฒน์ใช้คอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลที่ต้องการอย่างเร่งรีบ

ooooooo

ไผ่ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำจึงเข้าไปในตึกขึ้นไปที่ห้องของอภิวัฒน์ เจอเสี่ยสมสุขกำลังค้นหาข้อมูลที่คอมพิวเตอร์พอดี ไผ่แทบช็อกนึกว่าผีหลอก

เสี่ยสมสุขบอกไผ่ว่าตนยังไม่ตายชวนสนุกกันต่อจากคืนนั้นไหม พุ่งเข้าคว้าไผ่ไปกอดซุกไซ้อย่างกลัดมัน

เป็นเวลาเดียวกับที่ภูวนัยและอภิวัฒน์ฉุกคิดได้ว่าเหตุที่เสี่ยสมสุขคิดหนีตอนนี้ทั้งที่ถูกกักบริเวณอยู่นานมากแล้ว คาดว่าเสี่ยคงต้องการกลับไปหาห้าเสือหลังจากกำนันเต่าถูกเก็บเพื่อจะสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเองอีกครั้ง แต่เสี่ยสมสุขคงไม่ไปมือเปล่า น่าจะหาอะไรบางอย่างไปต่อรอง นั่นคือ ข้อมูลของพวกเรา!

คิดได้ดังนั้น ทั้งสองรีบไปที่ห้องทำงานของอภิวัฒน์ เจอเสี่ยสมสุขกำลังปล้ำไผ่พอดี ภูวนัยเอาปืนจี้ เสี่ยสั่งให้ปล่อยไผ่เดี๋ยวนี้ พอเสี่ยปล่อยมือ ไผ่ก็วิ่งถลามาหาภูวนัย เสี่ยสมสุขถามว่า “หมวดรู้จักน้องไผ่ของผมได้ยังไง?”

ภูวนัยกับอภิวัฒน์มองหน้ากันงงๆ ภูวนัยถามไผ่ว่ารู้จักเสี่ยสมสุขหรือ ไผ่อึกอัก เสี่ยชิงตอบอวดๆว่า

“ทำไมจะไม่รู้จัก ผมนี่แหละลูกค้ากิตติมศักดิ์ที่ดิออร์แกนนะหมวด”

“ฉันไม่ได้เป็นครู...แต่ฉันเป็นโคโยตี้” ไผ่โพล่งไปสั้นๆ ชัดเจนไม่ยากอย่างที่เตรียมจนท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนเมื่อกี้นี้เลย

ภูวนัยกับอภิวัฒน์มองกันอึ้ง จนเมื่อพากันไปที่ลานจอดรถ ไผ่เห็นภูวนัยนิ่งขรึมก็ใจคอไม่ดีนึกว่าเขาต้องโกรธตนแน่ เอ่ยขอโทษเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิดว่า

“ฉันขอโทษ...เรื่องที่ฉันกำลังจะบอกนายคือเรื่องนี้แหละ แต่ฉันไม่กล้า...ฉัน...ไม่กล้าบอกนาย”

“ขึ้นรถเถอะ” ภูวนัยตัดบทเมื่อมาถึงรถพอดี ไผ่เห็นท่าทีเย็นชาของเขาก็ยิ่งใจคอไม่ดี

ooooooo

เสี่ยสมสุขถูกจับพันธนาการแน่นหนามัดไว้กลางห้อง อภิวัฒน์บอกตำรวจที่ถูกเสี่ยเล่นงานสลบแล้วลอกคราบปลอมเป็นตำรวจแทนว่า เมื่อไม่เป็นอะไรแล้วก็กลับไปพักผ่อนเสีย

ตำรวจนายนั้นเป็นห่วงที่อภิวัฒน์อยู่ลำพังกับเสี่ยสมสุข อภิวัฒน์มองเสี่ยแล้วบอกตำรวจนายนั้นว่า สภาพแบบนี้คงทำอะไรตนไม่ได้ เสี่ยมองตำรวจนายนั้นกวนๆ

“โทษทีที่หนักมือไปหน่อยนะ” อภิวัฒน์ถามว่าเมื่อมีโอกาสแล้วทำไมไม่หนีล่ะ “โธ่ท่าน...ก็บอกแล้วไงว่าผมแค่อยาก แสดงให้ดูว่าคนของท่านมัน...อืม...มันต้องฝึกอีกเยอะ”

อภิวัฒน์ดักคอว่าที่เสี่ยไม่หนีเพราะยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการมากกว่า เสี่ยย้อนถามว่าท่านรู้หรือว่าตนต้องการอะไร

“ไม่ว่าอะไรที่นายต้องการหรือไม่ต้องการ...ฉันไม่มีทางที่จะเก็บเอาไว้ในนี้เด็ดขาด”

เสี่ยยิ้มกวนๆ บอกว่า ตอนนี้สิ่งที่ตนต้องการมีอย่างเดียวคือตัวไผ่พญา ถ้าได้ตัวไผ่ไปตนสัญญาว่าจะช่วยงานตำรวจเต็มที่ อภิวัฒน์บอกว่าฐานะของเสี่ยตอนนี้ไม่มีสิทธ์ิต่อรองอะไรทั้งนั้น พูดแล้วจะออกไป เสี่ยพูดตามหลังไปว่า

“ท่านคิดมาก ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ผมแค่ยากรู้ว่า ใครเป็นคนยิงผม เพราะคืนนั้น เธออยู่กับผม ผมว่าเธอต้องรู้แน่ๆ ว่าใครเป็นคนยิงผม”

อภิวัฒน์นิ่งไปกับข้อเสนอของเสี่ยสมสุข...หลังจากนั้นเขาโทร.ตามตัวภูวนัยที่ไปส่งไผ่ที่บ้านให้มาหาที่เซฟเฮาส์บอกว่าอยากให้เขาลองถามไผ่ดู เพราะถ้าเรารู้ว่าใครเป็นคนยิงสมสุขคืนนั้น บางทีเราอาจจะคลี่คลายเรื่องต่างๆ ได้

ภูวนัยนิ่งไปอย่างคิดหนัก

ooooooo

วศินอยู่ที่บ้าน เมื่อฟังพายัพรายงานเรื่องการเจรจากับเสี่ยแคนและรถกำนันเต่าถูกระเบิดพินาศก็ตบโต๊ะปัง ตวาดอย่างโกรธจัด

“แค่ดูแลพวกมันแค่นี้ ลื้อทำไม่ได้รึไง” เห็นพายัพนั่งเซ็งมีชาติกล้ายืนอยู่ใกล้ๆ วศินตวาดถาม “ไอ้เสี่ยแคนมันว่ายังไง” พายัพย้อนถามว่าเสี่ยแคนเป็นคนฆ่ากำนันเต่าจริงแล้วท่านจะทำอย่างไร ถูกวศินตะคอกกลับว่า “คำถามนี้อั๊วต้องเป็นคนถามลื้อ!”

“ถ้าท่านถามผม ผมก็จัดการตามวิธีของผม” วศินมองขวับจ้องตาแทบถลนถามว่าแค่กำนันตายไป รายได้ตนขาดไปเท่าไหร่แล้วรู้ไหม พายัพตอบอย่างใจเย็นว่า “ผมยังไม่ได้บอกว่าจะเก็บมัน ผมแค่จะแนะนำวิธีที่ท่านจะได้เงินจำนวนเท่าเดิมเท่านั้นครับ”

“ยังไง??” วศินหูผึ่ง พายัพเห็นอาการก็ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไว้เชิง...

ooooooo

ท่าทีที่เย็นชาของภูวนัย ทำให้ไผ่เชื่อว่าเขาโกรธและไม่พอใจตนแน่ จึงเก็บเสื้อผ้าจะไปจากที่นี่ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน ขิงกับกระดังงารู้สึกหมดที่พึ่งจึงเก็บของจะหนีไปด้วย

ขณะทั้งสองเก็บของและปรึกษากันอยู่นั่นเอง ภูวนัยกลับมาถามว่าจะไปไหนกัน ขิงบอกว่าก็ไปเรื่องเดียวกับไผ่นั่นแหละ

“แล้วไผ่ไปไหน...เมื่อกี้ผมเข้าไปดูในห้องแล้วไม่เห็นเลย”

“ไอ้ไผ่มันรู้สึกไม่ดีที่คุณภูโกรธมัน มันก็เลยเก็บกระเป๋าไปจากที่นี่แล้วค่ะ” กระดังงาหน้าจ๋อยเสียงอ่อย

ภูวนัยเดินอ้าวออกไปทันที เจอไผ่กำลังเรียกแท็กซี่พอดี เขาไม่ให้ไผ่ไปไหน จ่ายค่าเสียความรู้สึกให้แท็กซี่ 100 บาทบอกว่าไม่ไปแล้ว ไผ่ถามอย่างหงุดหงิดว่าจะเอาอย่างไรกับตน ตอนตนอยู่ก็ไม่ยอมพูดด้วย พอตนจะไปก็ไม่ให้ไป ถามอย่างน้อยใจว่า การเป็นโคโยตี้มันต่ำมากรึไง?

“ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ได้เป็นครู” ภูวนัยพูดหน้าตาเฉย ถามว่า “คุณคิดเหรอว่าการที่ผมจะจ้างใครสักคนมาสอนหลานผม ผมจะไม่เช็กอะไรเลย แต่ที่ผมไม่พูดอะไรเพราะผมเห็นว่าตั้งแต่คุณเข้ามาอยู่ในบ้านของผม ทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้น ทั้งพ่อผม เมฆ แล้วก็หมอก”

ไผ่เสียหน้า โมโห ที่คิดว่าตัวเองหลอกเขาแต่ที่แท้ถูกเขาหลอกมาตลอด เลยแอบกระทืบเท้าเขาเอาคืนแล้วเดินตุปัดตุป่องไป ภูวนัยถามว่าจะไปไหน เธอตอบสะบัดๆว่า “กลับบ้าน!”

ภูวนัยยิ้มออกมาทั้งที่ยังเจ็บเท้าที่ถูกกระทืบไปเมื่อครู่นี้

ooooooo
คืนนี้ ไผ่แปลกใจที่ได้รับโทรศัพท์จากปลายฟ้า เธอถามไผ่ว่าอยู่กับภูวนัยหรือเปล่า ไผ่ปดว่าเปล่า ปลายฟ้าบอกว่าตนไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้แล้วนัดไผ่ไปพบกันพรุ่งนี้

รุ่งขึ้น ขณะชาติกล้ากำลังทำทีสอบสวนเสี่ยแคนเรื่องฆ่ากำนันเต่า แต่ที่แท้มาเจรจากับเสี่ยให้ “เพิ่มข้อมูล” ให้เบื้องบนแทนกำนันเต่าเพราะต่อไปเสี่ยแคนจะต้องดำเนินธุรกิจแถบนี้ต่อจากกำนันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน ซึ่งเสี่ยแคนก็รู้ว่านั่นหมายถึงการ “ส่งส่วย” เพิ่มขึ้นนั่นเอง

ระหว่างนั้น จ่าวีระเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง ชาติกล้าพูดกับเสี่ยแคนก่อนออกไปว่า

“ขอบคุณเสี่ยที่มาให้ปากคำกับเราในวันนี้นะครับ ส่วนเรื่องการขอข้อมูลเพิ่ม เสี่ยลองกลับไปคิดดูแล้วกัน ผมขอตัว” พูดแล้วชาติกล้าออกไป เสี่ยแคนมองตามเครียดๆกับการขอเพิ่มค่าส่วย

ชาติกล้าออกไปพบปลายฟ้าที่มาหาเขาถึงที่ ป.ป.ส.เพื่อจะลาไปเรียนต่ออเมริกา ระยะเวลาไม่แน่อาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้ เธอถามเขาว่า ที่เขาไล่ล่าภูวนัยอย่างนี้เป็นเพราะตนชอบภูวนัยใช่ไหม ชาติกล้าไม่ยอมรับแต่อ้างว่าที่ทำไปเพราะตนเป็นตำรวจและภูวนัยเป็นผู้ร้าย

“งั้นเราไม่กวนเวลาทำงานชาติแล้ว” ปลายฟ้าลุกขึ้น ชาติกล้าจะไปส่ง เธอหันบอก “ไม่ต้องหรอก เราจากกันตรงนี้เลยแล้วกัน”

แต่ชาติกล้ายังสะกดรอยตามไปด้วยความสงสัย จนได้ยินปลายฟ้าพูดโทรศัพท์บอกปลายสายว่า

“ฉันใกล้จะถึงแล้วนะคะ เจอกันค่ะ”

ชาติกล้าสงสัยว่าปลายฟ้านัดใครไว้ ยิ่งตั้งใจตามไป

เช่นเดียวกับภูวนัย เมื่อเห็นไผ่แต่งตัวจะออกข้างนอก ขิงกับกระดังงาถามว่าจะไปไหน เธอปดว่าจะไปหาหมอฟัน แต่ภูวนัยไม่เชื่อ จึงแอบตามไปจนถึงห้างสรรพสินค้า ก็ถูกพนักงานขายของที่มาตั้งโต๊ะในห้าง สกัดขอสัมภาษณ์ทำให้เขาคลาดกับไผ่ไปอย่างน่าเสียดาย

ไผ่กับปลายฟ้าชวนกันไปนั่งคุยในร้านกาแฟ ถูกชาติกล้าแอบจับตาดูตลอดเวลา...

ooooooo

ปลายฟ้ามาบอกไผ่ว่าตนจะไปเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางที่อเมริกา ไผ่ถามว่าเธอจะพาภูวนัยไปด้วยหรือ

“ฉันอยากให้เป็นอย่างนั้น แต่คงเป็นไปไม่ได้ ภูเขาไม่ได้ชอบฉันนี่” พูดแล้วมองหน้าไผ่ถามตรงๆ “เธอล่ะ ชอบภูเขาหรือเปล่า” ทำเอาไผ่แทบสำลักน้ำปฏิเสธวุ่นวายว่าภูไม่ใช่สเปกตน ปลายฟ้าฟันธงว่า “แต่ฉันว่าภูเขาชอบเธอนะ”

ไผ่ทำเป็นตกใจถามว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น แม้จะแอบดีใจแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากเพราะสงสารความรู้สึกของปลายฟ้า ที่ไผ่รู้แก่ใจดีว่าเธอรักภูวนัย...

“ครูไผ่คะ...ช่วยบอกเรื่องที่ฉันไปอเมริกากับภู หลังจากที่ฉันไปแล้วได้ไหมคะ”

“ทำไมคะ”

“ภูเขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันอยากอยู่เมืองไทย ฉันกลัวทำใจไม่ได้น่ะค่ะ” ปลายฟ้าเศร้าไปถนัด เมื่อไผ่รับปาก เธอทำเหมือนจะพูดอะไรอีก แต่แล้วก็ไม่พูด กลับบอกว่าเดี๋ยวจะไปส่งไผ่

“ไม่ต้องหรอกค่ะ...เดี๋ยวฉันจะไปธุระต่ออีก แล้วถ้าฉันเจอคุณภู จะบอกเขาให้นะคะ” ไผ่รีบปฏิเสธกลัวปลายฟ้าจะรู้ว่าตนอยู่กับภูวนัย

ทั้งสองออกมาหน้าร้านแล้วแยกกันไป ชาติกล้าลังเลว่าจะตามใครไปดี สุดท้ายตัดสินใจตามไผ่พญาไป

ooooooo

ไผ่พญาแยกจากปลายฟ้ามาก็เผลอยิ้มออกมาเคลิ้มๆ ที่ปลายฟ้าบอกว่าภูวนัยชอบตน จนคนที่เดินไปมาในห้างมองแปลกๆ

นานๆ ได้ออกมาห้างที ไผ่จึงเดินดูเสื้อผ้าไปเพลินๆ สะดุดตาเสื้อผ้าร้านหนึ่งหันกลับไป ก็ชนเข้าอย่างจังกับชาติกล้า พอรู้ว่าเจอใครไผ่โกยอ้าวทันที ชาติกล้าวิ่งไล่ตามจนทัน เขาตะครุบไผ่ไว้ล็อกตัวคุยกันเบาๆ

ไผ่บอกว่าตนไม่รู้จริงๆ ว่าภูวนัยอยู่ที่ไหน

“เหรอ...แต่ทำไมเวลาที่ฉันเห็นมันทีไร ฉันต้องเห็นเธอทุกที เดินไป...อย่าตุกติกล่ะ”

ระหว่างไผ่เดินไปตามคำสั่งของชาติกล้านั้น เธอมองหาทางหนีทีไล่ จนเจอหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินคุยกันมากะหนุงกะหนิง เธอพุ่งเข้าไปปัดแก้วน้ำหกรดจนหนุ่มสาวคู่นั้นเลอะเทอะไปหมด ไผ่ฉวยจังหวะที่ทุกคนกำลังงงๆ วิ่งหนีไปทันที ชาติกล้าจะวิ่งตาม ถูกชายหนุ่มกระชากตัวไว้ ชกต่อยกันจนผู้คนแตกตื่น

พอสลัดพ้นจากชายหนุ่มคนนั้น ชาติกล้าวิ่งไล่ตามไผ่พญาไป เป็นเวลาเดียวกับที่ปลายฟ้านึกอยากจะโทร.คุยอะไรกับไผ่ เหลือบเห็นไผ่วิ่งอยู่และชาติกล้าไล่ตาม เธอจึงวิ่งตามไปอีกคน

ฝ่ายภูวนัย หลุดจากนักขายจอมตื๊อนั้นได้ก็ออกเดินหาไผ่อยู่นาน เห็นผู้คนในห้างแตกตื่นมองไปทางเดียวกัน พอเขามองตามไปจึงเห็นไผ่พญาวิ่งนำหน้า ชาติกล้าตามหลัง และปลายฟ้าวิ่งไล่กวดทั้งสองไป ภูวนัยตัดสินใจวิ่งไล่ตามไปอีกคน

วิ่งไล่กันไปจนถึงลานจอดรถ ชาติกล้าเห็นไผ่ไม่ยอมให้จับแน่จึงชักปืนออกมายิง ปลายฟ้าพุ่งเข้าไปจะห้ามจึงถูกกระสุนปืนเข้าอย่างจัง เธอล้มลงเลือดทะลักจากทรวงอกแดงฉาน! ชาติกล้าถือปืนยืนช็อก!

ภูวนัยถลาเข้าประคองปลายฟ้า พยายามร้องเรียกเธอ ให้เธอทำใจดีๆไว้ ปลายฟ้ามองหน้าภูวนัยหายใจรวยรินพยายามพูด...

“ภู...ฟ้า...ฟ้าฝันไปหรือเปล่า...”

“ไม่...เราอยู่นี่แล้วฟ้า...ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที” ภูวนัยตะโกนบอก

“หมอ...หมอมาช่วยฉันไว้ทำไม” ไผ่ถามน้ำตาอาบหน้าเสียใจที่ปลายฟ้าต้องมารับเคราะห์แทนตน

ปลายฟ้าตอบกระท่อนกระแท่นว่าตนก็ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนภูวนัยเฝ้าปลอบให้กำลังใจเธอว่ารถพยาบาลกำลังมาแล้ว พลางตะโกนถามว่ารถมารึยัง ปลายฟ้าพยายามบอกเขาว่าไม่ต้องแล้ว ตนเป็นหมอ...ตนรู้ดี เธอถามน้ำตา ไหลพรากว่า

“ภู...ฟ้าอยากรู้มานานแล้ว...ภูเคยรักฟ้าบ้างหรือเปล่า”

“รักสิ...เรารักฟ้ามาตลอด” ภูวนัยตอบหนักแน่นแต่ปลายฟ้ากลับบอกเขาว่า โกหกไม่เก่งเลย ภูวนัยไม่ชี้แจงแต่ขอให้เธออย่าเป็นอะไร ไผ่พญาพูดปนสะอื้นขอโทษปลายฟ้า เธอกุมมือไผ่ไว้ เอ่ยอย่างยากลำบาก

“ฉันฝากดูแลภูด้วย...”

แล้วปลายฟ้าก็หันมองหน้าภูวนัย พูดเป็นคำสุดท้ายแต่ไม่จบ... “ภู...เรารั...”
ปลายฟ้าสิ้นลมในอ้อมกอดของภูวนัย ไผ่ปล่อยให้ภูวนัยกอดปลายฟ้าไว้ครู่หนึ่ง จึงเตือนให้ไปกันได้แล้ว

ชาติกล้าถือปืนยืนช็อก พอดีตำรวจมาถึง เขาพลิกโฉมหน้าทันทีเขาโชว์บัตรตำรวจของตัวเองบอกว่า

“ผมเป็นตำรวจ...กำลังตามจับคนร้ายพวกนั้น!” ชาติกล้าชี้ไปที่ภูวนัยกับไผ่ที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต ตำรวจพากันไล่ตามไป ส่วนชาติกล้ามองร่างปลายฟ้าที่ตายด้วยน้ำมือตน ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงข้างร่างที่ไร้วิญญาณของเธอทั้งเจ็บปวดเคียดแค้นระคนกัน...

เมื่อกลับถึงคอนโด ชาติกล้าหยิบรูปของปลายฟ้าขึ้นดูก็ยิ่งทำใจไม่ได้ เอ่ยขอโทษและแผดเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่ง...

ooooooo

เมื่อภูวนัยกับไผ่หนีมานั่งพักกันที่ริมน้ำ ภูวนัยพูดอย่างทำใจไม่ได้ว่า ถ้าตนไปถึงเร็วกว่านี้แค่ก้าวเดียว ฟ้าคงไม่ตาย

“ไม่ใช่ความผิดของนาย...นายอย่าโทษตัวเองสิ คนที่ยิงฟ้าคือหมวดชาติ ไม่ใช่นาย” ไผ่กุมมือปลอบอย่างเห็นใจ

“คุณกลับไปก่อน...ผมอยากอยู่คนเดียว” ภูวนัยดึงมือออก เดินไปยืนริมน้ำ ไผ่พญาได้แต่มองด้วยความห่วงใย

เมื่อขิงกับกระดังงารู้เรื่อง ต่างสบถสาปแช่งชาติกล้าว่าคนเลวแบบนี้ทำไมถึงไม่ตายๆ ไปเสีย!

ไผ่นั่งซึมอยู่ครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นบอกว่าจะไปหาภูวนัย ไม่อยากปล่อยเขาไว้คนเดียว แต่พอผลักประตูออกไป ก็เจอกับอภิวัฒน์ที่มาหาภูวนัยพอดีบอกว่า

“ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว...ผมอยากคุยกับหมวดภู”

ไผ่นิ่งไปอย่างสงสัยว่า อภิวัฒน์อยากคุยอะไรกับภูวนัย?

ooooooo

อ่านละคร คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะ ตอนที่ 12 วันที่ 17 พ.ค. 56

คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะโดย บทประพันธ์ เล่าเต็ง
คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะ บทละคร โดย อภิวัฒน์ เล่าสกุล
คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะผลิตโดย : บริษัท กำกับการดี จำกัด
คุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะนำแสดงโดย : ศิวัฒน์ โชติชัยชรินทร์ - ไปรยา สวนดอกไม้
ติดตามชมคุณชายเลี้ยงหมู คุณหนูเลี้ยงแกะได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ