อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/2 วันที่ 10 พ.ค. 56

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/2 วันที่ 10 พ.ค. 56

“ชั้นได้ยินกบกับแมวบอกว่า คุณพ่อให้นายถมไปส่งน้าเนียนที่สามชุก”
“เอ้อ ขอรับ”
“แล้วไหนน้าเนียน ทำไมไม่กลับมากับนายถม”
“เอ้อ คือ กระผมแค่ส่งเธอไว้ที่นั่นขอรับ”
“ส่งไว้หลายวันแล้วนะ แล้วนายถมทำไมไม่กลับมา”
“นายถมไปไหนหลังจากส่งน้าเนียนที่สามชุก”
“ไป เอ้อ...ไปเยี่ยมญาติของกระผมขอรับ”

“แน่ใจนะว่าน้าถมไม่ได้อยู่กับน้าเนียนตลอดเวลา”
“ขอรับ”
“นายถมคงไม่รู้สินะว่าสองสามวันที่นายถมไม่อยู่มีการฆ่ากันตายที่บ้านนี้”
ถมตกใจมาก “ฆ่ากันตาย”
“ยัยช้อยคนสนิทของคุณแม่ ถูกฆ่าตายใกล้ท่าน้ำนี่แหละ” เทิดศักดิ์บอก
ถมตกตะลึง
“ถ้านายถมไปกับน้าเนียนก็บอกว่าไป หรือว่าไปไหนมาก็บอกมาตามตรง” แดงน้อยซัก
“กระผมว่า รอให้ท่านขุนกลับมาแล้วให้ท่านบอกเองดีกว่า ท่านให้กระผมไปที่ไหนมาขอรับ กระผมไปก่อนนะขอรับ”
“ประหลาดจริง”
“พูดจากำกวมอ้ำอึ้งมาก”
สองคนแปลกใจท่าทีนายถม

บนโต๊ะทานอาหาร เรียมฟังสองคนพูดเรื่องราวที่ไปสืบสวนมา
“นายถมมันไม่ได้โกหกแน่ะนะ เทิดศักดิ์ แดงน้อย”
“ผมก็ไม่แน่ใจครับคุณนายแม่ ดูมันอึกอักชอบกลอยู่ครับ”
“คำให้การของนายถมเท่ากับตอกย้ำว่า เขาไม่อาจเป็นพยานยืนยันให้น้าเนียนได้ว่า น้าเนียนอยู่ที่ไหน ในช่วงที่ยัยช้อยโดนฆ่า”
“โธ่ เนียน เทิดศักดิ์ แดงน้อย สองคนต้องช่วยน้าเนียนนะลูก”
สองคนมองหน้ากัน
“ผมกับแดงน้อยพยายามจะช่วยถึงที่สุดอยู่นี่แหละครับแต่”
“แต่ จนถึงป่านนี้มีแต่พยานที่บ่งบอกว่าน้าเนียนมาที่ท่าน้ำ”
“เพียงมีใครสักคน ที่บอกว่าน้าเนียนอยู่ที่ไหน น้าเนียนก็จะรอดพ้นจากการตกเป็นผู้ต้องหาครับ”
“โธ่ เนียน นี่ชั้นจะช่วยเนียนได้อย่างไรกันเล่า”
กบ เข้ามารายงาน
“หมู่เติมมาขอพบคุณเทิดศักดิ์ กับนายอำเภอเจ้าค่ะ”
“รออยู่ที่ศาลาท่าน้ำเจ้าค่ะ”
สองพยักหน้าแล้วลุกออกไป เรียมมองตามสีหน้านั้นวิตกกังวลมาก

สนซึ่งแอบมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่บนเรือน
“อีเนียนตายแน่ แต่คนที่กำลังจะตายตามมันอีกสองคนคือเรากับเทิดศักดิ์ อีแก่ทองจันทร์ในบ้านนี้มีเพียงมึงเท่านั้นที่รู้ทันกูไปเสียทุกเรื่อง”
สนแอบมองไปอีก
“ไอ้แช่มอีกคน ถ้ามันรู้ว่าแม่มันตาย โอ๊ย จะทำอย่างไรกับมันดี มันเปิดโปงกูแน่”
สนว้าวุ่นใจไปหมด

หมู่เติม เข้ามารายงานเทิดศักดิ์ กับแดงน้อย ซึ่งเดินเข้ามาในศาลาท่าน้ำ
“น้าเนียนอยู่ที่ตลาดนี่เอง” เทิดศักดิ์ว่า
“น้าเนียนไปที่ตลาดเพื่อซื้อรองเท้าเหมือนกับคู่ที่ตกอยู่ใกล้ศพยัยช้อย”
“นี่แปลว่าอะไรกัน” เทิดศักดิ์ฉงน
“กลบเกลื่อนหลักฐานว่าชั้นไม่ได้ทำรองหายครับ” หมู่เติมออกความเห็น
เทิดศักดิ์กับแดงน้อยสบตากัน
“หมู่เติมเห็นไหมว่าน้าเนียนไปทางไหน” เทิดศักดิ์ถาม
“ไม่ทันดูต่อดอกครับ พอเห็น ผมก็รีบเผ่นมารายงานที่นี่ทันทีครับ”
“ไปดูที่ตลาดต่อไปสิ ว่าน้าเนียนยังอยู่ที่ตลาดไหม”
“ครับ”
หมู่เติมเดินออกไป
“ถ้าน้าเนียนแกคิดจะหนี แกจะไปเดินลอยชายในตลาดทำไม แกน่าจะหนีไปไกลแล้ว”
“แต่ทำไมน้าเนียนต้องเจาะจงซื้อรองเท้า เหมือนกับคู่นั้นด้วย”
“โธ่ นี่หลักฐานมันมัดน้าเนียนแน่นหนาขึ้นทุกที”

สองหนุ่มถอนใจเฮือกๆ ท่าทีอ่อนอกอ่อนใจ
สามคนอยู่บนเรือนด้วยกัน เนื้อทองนั้นยังคงสลดหดหู่ไม่หาย เรียมมาหารือกับทองจันทร์เรื่องช่วยเนียน

“คุณแม่ขา ถ้า เอ้อ ถ้า เรื่องราวมันเลวร้ายมากมาย เราจะทำอย่างไรกันดีคะ”
“แม่คิดว่าเรื่องราวคงไม่เลวร้ายมากมายดอกเรียม” หญิงชราปลอบ
“โธ่ คุณแม่ขา ในเมื่อสนเป็นพยานปากเอกที่เจอเนียนที่ศาลาท่าน้ำนั่นนะคะ สนริษยาเนียนและเกลียดเนียนมากนะคะ”
“วุ๊ย เนียนมันอาจเจอใครที่มันนัดแนะแล้วกลับไปเลยก็ได้ ทำไมต้องคิดว่ามันจะรอฆ่าอีนังช้อย แม่ถามหน่อย เนียนมันจะได้รับประโยชน์อันใดจากการฆ่าอีนังสวะช้อย นอกจากได้บาปเวร ติดตะราง โดนประหารชีวิต”
ตลอดเวลา เนื้อทองนั่งนิ่งๆ ถอนสะอื้นเงียบๆ
“สนเห็นเนียนจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้” เรียมว่า
“มันไม่เห็นดอก มันปรักปรำน่ะ แต่แม่ว่าบางทีมันอาจสำนึกดีเปลี่ยนใจก็ได้นะเรียม”
“ลำบากค่ะ คุณนายสนเกลียดแม่เนียน ยิ่งกว่าใดๆ ในโลกนี้ เธอไม่มีวันเปลี่ยนใจดอกค่ะ” เนื้อทองพูดแทรกขึ้น
เรียมกับทองจันทร์มองหน้ากัน
สนเดินมาหาแดงน้อยกับเทิดศักดิ์ที่ท่าน้ำ เพื่อหยั่งเชิงเรื่องว่าแช่มรู้ว่าช้อยตายหรือยัง
“เทิดศักดิ์ แดงน้อย มารอใครกันรึ”
“เปล่าครับ คุณแม่” สองหนุ่มบอกพร้อมกัน
“มานั่งปรึกษากันเรื่อง การตายของยัยช้อยนี่แหละครับ” เทิดศักดิ์ว่าต่อ
“เอ้อ คุณแม่สนครับ ตอนที่คุณแม่พบน้าเนียน น้าเนียนมีท่าทีอย่างไรบ้างครับ” แดงน้อยถาม
“ก็ดูรีบๆ ลนๆ ยังไงพิกลอยู่นะ แต่แม่ไม่ทันสังเกต แม่กลัวเสือหนัก”
“แต่คืนนั้น คุณแม่ทำไมไม่บอกผมครับ ว่าเจอน้าเนียนที่ท่าน้ำ”
“วุ๊ย ก็แม่บอกแล้วว่าแม่กลัว เอ้อ...แล้วนี่ไอ้แช่มมันรู้หรือยัง ว่าแม่มันโดนเนียนฆ่าตาย”
“คุณแม่สนครับ เรายังพูดเช่นนั้นไม่ได้นะครับ ว่าน้าเนียนฆ่ายัยช้อย” แดงน้อยท้วง
“ก็รองเท้านั่นยังไม่พออีกหรือที่จะบอกว่ามันฆ่า” สนว่า
“ก็พออยู่ครับ แต่ถ้ามีใครอีกสักคนมายืนยันว่าน้าเนียนอยู่ที่ไหนในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน รองเท้าคู่นั้นก็ไม่เพียงพอดอกครับ”
สนหงุดหงิด “เอ๊ะ ก็คำพูดของแม่ที่บอกว่าพบมันยังไม่เพียงพอหรือ”
“ถ้าน้าเนียนปฏิเสธเล่าครับ ว่าไม่พบกับแม่สน”
“มันก็เลวเกินคนสิ้นดี กล้าโกหกเพื่อเอาตัวรอด แม่ไม่อยากฟังเรื่องของมันแล้ว แม่ไปก่อน”
สนเดินออกไป สองคนมองตาม
“แดงน้อย ถ้าความจริงแม่กันต่างหากที่เป็นคนฆ่ายัยช้อย” เทิดศักดิ์เอ่ยขึ้นอย่างอัดอั้น
แดงน้อยตกใจ “แกพูดอย่างนี้หนที่สองแล้วนะ”
“กันกำลังสงสัยว่าคุณแม่ โยนบาปให้น้าเนียน”
สองคนนั่งกลุ้มกันต่อไป

เนียนเดินลงท่าน้ำตลาด ว่าจ้างเรือให้ไปส่งที่บ้านภักดีภูบาล
“ไปบ้านท่านขุนภักดีภูบาลจ้ะ”
“ลงมาเลยแม่คุณ”
เนียนก้าวลงเรือพายไปสีหน้าแจ่มใส ไม่กังวลสักนิดว่ากำลังจะเกิดเหตุร้ายกับตน

บนโรงพักเวลาเดียวกัน ตำรวจเดินมาเรียกแช่ม
“นายแช่ม มีญาติมาเยี่ยม”
แช่มยืนมองอย่างแปลกใจว่าใครมาหา เพราะมีผ้าคลุมหน้าตา
“ใครน่ะ”
“ข้าเอง คุณนายสน”
“ไปให้พ้น” แช่มตะเพิด
“แกอย่าเข้าใจข้าผิดไอ้แช่ม ไอ้เรื่องที่แกจะโดนวางยานั่นน่ะ เนียนมันเป็นคนทำต่างหาก”
“โกหก ทั้งเพ” แช่มไม่เชื่อ
“นังเนียนมันเกลียดแกจะเป็นจะตาย” สนเป่าหูต่อ
“เพราะคุณนายทำให้มันเกลียดแม่น่ะสิ”
“ข้ามีข่าวดีจะมาบอกแก แต่แกอย่าเอ็ดอึงไปทีเดียว”
“ไม่อยากจะฟัง อยากอยู่อย่างเดียวจะออกไปจากตะรางนี่” แช่มบอก

“นี่แหละคือข่าวดีที่ข้ากำลังจะมาบอกแก ข้าจะช่วยแกให้ได้ออกจากตะรางได้แล้ว”
แช่มไม่อยากเชื่อ “คุณนาย”
“จุ๊ๆ บอกว่าอย่าเอ็ดอึง ลูกชายข้าตกลงยอมให้แกได้ประกันตัวแล้ว”
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก”
“พอแกได้ประกันตัว ข้าจะให้เงินแกหนีไปให้สุดประเทศสยาม”
แช่มหลงคารมดีใจมาก “ขอบพระคุณอีกครั้งครับ แล้วผมจะได้ประกันตัวตอนไหน”
“ขอเวลาไม่เกินอาทิตย์”
“เอ้อ...ทำไมแม่ไม่มาหาผม”
สนบอกหน้าตาเฉย “แม่แกตายแล้ว”
แช่มตะลึง “แม่ตายแล้ว”
“ถูกนังเนียนมันฆ่าเอา” สนบอก
แช่มตะลึงงัน
“แม่...แม่ โธ่ แม่”
แช่มร้องไห้โฮ
“ระงับใจไว้ ข้าจะดูแลงานศพแม่แกให้เอง ชั้นจะรอให้แกออกไปเผาแม่ แล้วค่อยหนี แต่แกต้องสงบเสงี่ยมปากให้มากที่สุดจำไว้”
แช่มคำราม “ชั้นจะออกไปฆ่าอีเนียน ให้ตายตกไปตามกัน”
“อันนี้ก็แล้วแต่แกเถิดนะอย่ากระโตกกระตากอะไร ทั้งสิ้น อีกไม่นานอีเนียนมันก็โดนจับมาใส่ตะรางแล้ว”
สนรีบเอาผ้าปิดหน้าให้มิดชิดแล้วเดินก้มหน้าก้มตาออกไป สวนกับหมู่เติมพอดี
หมู่เติมถามตำรวจเวร “ใครน่ะ ดูละม้ายคล้ายๆ แต่ไม่ถนัดตา”
“ญาตินายแช่ม”
หมู่เติมพยักหน้า
ฝ่ายนางสนคนชั่วเดินยิ้มย่องมาเรียกสามล้อนั่งกลับบ้าน
“ทีนี้ไอ้แช่มก็หมดปัญญาจะมาเปิดโปงกู เพราะอีเนียนฆ่าแม่มัน กูไม่เกี่ยวเหลือแต่อีแก่ทองจันทร์ เป็นปัญหาใหญ่”

สนยิ้มย่องสบายใจ ถอนใจโล่งอกไปอีกเปลาะ
เนียนนั่งเรือพายมากลางลำน้ำ มุ่งหน้ากลับบ้าน จังหวะหนึ่งหยิบกล่องรองเท้ามาแกะดู ใบหน้ายิ้มแย้มพูดกับตัวเอง

“หนูติ๋วจ๋า แม่ซื้อหารองเท้าเหมือนคู่เดิมมาคืนหนูติ๋วแล้วจ้ะ”
“ถึงบ้านท่านขุนภักดี แล้วน้องสาว”
คนเรือพายเรือไปเทียบท่า เนียนขยับลุกจะก้าวขึ้นท่าน้ำ

สองหนุ่มนั่งรอที่ศาลาด้านในเรือน แดงน้อยหันไปเห็นว่าเนียนมาถึงแล้ว
“น้าเนียนมาแล้ว”
“แกไม่ได้หนีสักหน่อย”
“สีหน้าท่าทางก็ดูปกติดี ไม่มีพิรุธ”
สองคนไม่อยากจะขยับไปพูดจา ไม่สบายใจอย่างยิ่งแต่ก็จำใจลุกไปหา

เนียนเดินมาเห็นแดงน้อยและเทิดศักดิ์ออกมารับก็ยิ้มทักทาย
“คุณเทิดศักดิ์ นายอำเภอ”
เทิดศักดิ์และแดงน้อยดูอึดอัดและลำบากใจมาก
“เอ้อ น้าเนียนครับ” เทิดศักดิ์ถามก่อน
“น้าเนียนมาจากไหนครับ” แดงน้อยถามต่อ
“มาจาก เอ้อ ตลาดค่ะ”
“น้าเนียนไปทำอะไรที่ตลาดครับ”
“ไปซื้อรองเท้าแตะมาคืนหนูติ๋วค่ะ คือ น้า...น้า…”
“ทำรองเท้าของน้องติ๋วหายหรือครับ” แดงน้อยซัก
“ค่ะ”
“คือ ผมว่าไม่หายดอกครับ” เทิดศักดิ์ว่า
“ไม่หาย แล้วมันไปอยู่ที่ไหนคะ”
แดงน้อยถอนใจแล้วหยิบรองเท้ามาให้เนียนดู
“อยู่ที่นี่ไงครับ”
เนียนแปลกใจ “นี่ นี่ นายอำเภอไปเจอที่ไหนคะ”
“ที่บริเวณใกล้ศพยัยช้อยครับ น้าเนียน”
“ศพยัยช้อย ศพชัยช้อย นี่ นี่” เนียนแทบช็อก
“ยัยช้อยโดนฆ่าตายครับ” แดงน้อยบอก
เทิดศักดิ์เล่าเสริม “ใกล้ท่าน้ำนี่แหละครับ”
“โธ่ ยัยช้อย จับคนร้ายได้หรือยังคะ” เนียนหน้าเศร้า สลดหดหู่
เทิดศักดิ์ และแดงน้อยมองหน้ากัน
“เอ้อ...ยังครับ”
“แล้วคนร้ายทิ้งอะไรไว้เป็นหลักฐานบ้างไหมคะ”
เทิดศักดิ์และแดงน้อยมองหน้ากันอีก
“เอ้อ รองเท้าคู่นี้แหละครับ” สองหนุ่มบอก
เนียนงง “รองเท้าคู่นี้ของน้าที่เอามาจากหนูติ๋ว นะคะ”
สองคนมองหน้ากันพูดไม่ออก จังหวะนี้สาวแสบทานตะวันเดินเข้ามา
“ก็รองเท้าที่แกใส่ไปฆ่ายัยช้อยตาย แล้วแกก็ตกใจกลัววิ่งหนีจนลืมรองเท้าทิ้งไว้”
เนียนตกใจปฏิเสธลั่น “ไม่จริง ไม่ ไม่นะ ไม่จริง”
“อย่ามาทำหน้าซื่อราวกับว่าเกิดมาไม่เคยทำอะไรผิด นี่มันหนที่เท่าไหร่แล้ว ร้ายแรงขนาดนี้ ยังตีหน้าซื่อช่างเลวร้ายเหลือเกินพี่แดงน้อย จับมันไปจับมันใส่ตะรางค่ะ” ทานตะวันไม่รู้ตัวว่ากำลังว่าร้ายแม่บังเกิดเกล้าของตน
“โธ่ นี่มันอะไรกันคะ ทำไมทำไมถึงมากล่าวร้ายใส่กันอย่างนี้”
เนียนตกใจร้องไห้โฮ ทานตะวันใส่เต็มที่
“สมน้ำหน้า แกมันฆาตกรใจโหด ใจดำ”
“คุณหนูอี๊ดเจ้าขา ชั้นไม่ได้ทำ ชั้นไม่ได้ทำ”
“แกทำ แล้วยังมาทำปากแข็ง”
เทิดศักดิ์ขึ้นเสียง “น้องอี๊ด หยุดที ช่วยไปให้พ้นจากการสอบสวนของพี่ซะ”
“ให้เราได้พูดกับน้าเนียนตามลำพังเถิดครับ คุณทานตะวัน”
เนียนเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น ทานตะวันยิ้มสะใจแล้วกระแทกเท้าเดินจากไป
“น้าไม่ได้ทำ น้าไม่ได้ทำ ชั้นไม่ได้ทำ”
เนียนเอาแต่ร้องไห้ครวญคร่ำ สองคนประคองเนียนให้ลุกมานั่ง

ฝ่ายเนื้อทองยังคงเศร้าไม่เลิก
“หนูติ๋ว ถ้าแม่หนูหาข้อแก้ตัวไม่ได้ ชั้นจะไปประกันตัวแม่หนูออกมาสู้คดีเอง”
“ย่าจะยอมเสียเงินเสียทองเท่าไหร่ไม่ว่ากัน ขอให้แม่หนูพ้นคดีให้ได้”
“หนูกราบขอบพระคุณมากค่ะ”
ทานตะวันเดินยิ้มเยาะขึ้นมาพอดี
“ว่าอย่างไร ไม่ทราบยะ นังลูกฆาตกร ไม่ไปสั่งลาแม่แกตอนถูกใส่กุญแจมือส่งเข้าตะรางหรือยะ”
“แม่” เนื้อทองตกใจ
“รีบไปนะยะ เดี๋ยวจะไม่ทันย่ะ อยู่ที่ท่าน้ำย่ะ แหม อุตส่าห์มาบอกจะขอบใจสักคำก็หาไม่ นิสัยเสียแท้ๆ”
“หนูอี๊ดทำไมพูดจาเชือดเฉือนหัวใจเขาอย่างนั้น แม่เตือนแล้วนะ” เรียมโมโห
“ยัยอี๊ดนี่แหละนิสัยเสีย นิสัยเลว ไปเรียมพาแม่ไปดูเนียนมันหน่อย” ทองจันทร์ด่าแล้วรีบชวนกันไป
“ค่ะ”
เรียมประคองทองจันทร์ให้ลุก ทานตะวันยืนยิ้มเยาะหยัน เรียมแหวใส่
“อย่ามายิ้มเย้ยหยันเนียนทีเดียว ลองนึกดู เอาใจเขามาใส่ใจเราสักนิดสิ ถ้าหากเนียนเป็นแม่ตัวเองแกจะรู้สึกอย่างไร”
“เชอะ คุณแม่เปรียบเปรยอะไรไม่มีวันเป็นความจริง ต่ำต้อยอย่างนั้นยังไม่มีวันเป็นแม่คนสูงส่งอย่างหนูได้ คงต้องรอไปอีกสิบชาติ” ทานตะวันพูดท่าทางอวดดีใส่
เรียมจ้องหน้าเขม็ง “จำคำพูดของแกเอาไว้ให้ดี”
“อย่ามัวไปทุ่มเถียงกับเด็กคางคกยางไม่ตกหัวไม่รู้สึกเลยแม่เรียม แม่ห่วงเนียนจะแย่แล้ว”

เรียมพาทองจันทร์และเนื้อทองลงเรือนไป
ระหว่างนี้ พวกบริวารวิ่งกันให้พล่าน กล่าวขานเรื่องเนียนเซ็งแซ่ ทุกคนล้วนไม่เชื่อว่าเนียนฆ่าช้อย

“พวกเรา...เนียนมาแล้ว” กบร้องนำขึ้น
“เนียนกำลังจะโดนจับไปเข้าตะราง” แมวโพล่งตาม
“ไม่อยากจะเชื่อว่าเนียนทำจริงๆ” แม่ครัวบอก
“ร้อยไม่เชื่อ พันไม่เชื่อ” กบว่า
“ร้อยเชื่อพันเชื่อ ว่ามีคนสร้างหลักฐานเท็จ” แมวบอกอีก
“เอ๊ะ ไอ้ถมหายไปไหน เห็นมันเพิ่งกลับมาแหม็บๆ” แม่ครัวแปลกใจ
แต่พอพูดจบก็พากันเอ็ดตะโร เฮละโรไปดูเนียนที่ท่าน้ำ ถมแอบมองตกใจมาก
“ไหงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้หว่า คุณเนียนเป็นแพะรับบาปเสียแล้วจะช่วยคุณเนียนได้อย่างไรหนอ”
ถมพยายามนึก แล้วแอบเดินตามพวกนั้นต่อไป

ที่ท่าน้ำยามนั้นเนียนกอดเนื้อทองไว้แน่น สองแม่ลูกร้องไห้ มีเทิดศักดิ์กับแดงน้อยยืนมอง สลดใจไปด้วย
“แม่ไม่ได้ทำ แม่ไม่มีวันจะทำ หนูติ๋วเชื่อแม่ไหมลูก”
“เชื่อสิจ้ะแม่เนียน แม้แต่ยุงแม่เนียนยังไม่ยอมตบ แถมห้ามหนูตบแล้วแม่เนียนจะไปฆ่ายัยช้อยได้ลงคออย่างไร”
เทิดศักดิ์กับแดงน้อยสบตากัน ถอนใจเฮือกใหญ่
“แต่แม่ไม่มีข้อแก้ต้ว หลักฐานมันมัดตัวแม่ไว้แน่นหนา หนูติ๋วจ๋า นี่รองเท้า ที่แม่ทำหาย แม่ซื้อมาคืนให้ลูกแล้วจ้ะ”

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/2 วันที่ 10 พ.ค. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager