อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/3 วันที่ 11 พ.ค. 56

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/3 วันที่ 11 พ.ค. 56

เทิดศักดิ์กับแดงน้อยสบตากัน ถอนใจเฮือกใหญ่
“แต่แม่ไม่มีข้อแก้ต้ว หลักฐานมันมัดตัวแม่ไว้แน่นหนา หนูติ๋วจ๋า นี่รองเท้า ที่แม่ทำหาย แม่ซื้อมาคืนให้ลูกแล้วจ้ะ”
“แม่เนียนจ๋า หนูไม่อยากได้รองเท้าคืน หนูอยากได้อิสรภาพของแม่คืนมาต่างหาก”
“น้องติ๋วครับ ขอพี่ถามน้าเนียนต่ออีกสักประโยคสองประโยคครับ” แดงน้อยเอ่ยขึ้น
“น้าเนียนไปงานศพ แล้วกลับมาที่นี่อีกใช่ไหมครับ” เทิดศักดิ์ถาม
“ค่ะ”

“แม่ แม่กลับมาจริงๆ แม่กลับมาทำไมคะ”
“เอ้อ กลับมารอพบ พบเอ้อ…”
เทิดศักดิ์กับแดงน้อยร้อนใจ “พบใครครับ”

“บอกไม่ได้ค่ะ”
“แม่”
ทองจันทร์กับเรียมเข้ามาสมทบ มีพวกบริวารตามมาอีกโขยง
“เวรละสิ เนียน แกดันยอมรับทำไมว่าแกกลับมา กลับคำพูดเสียใหม่”
“อ้าวคุณย่า อย่ามาชี้แนะอะไรผิดๆ ให้น้าเนียนสิครับ”
“แกอย่ามาเรียกชั้นว่าย่า ชั้นไม่เอาแกเป็นหลานดอก เกลียดน้ำหน้า”
“โธ่ คุณย่าครับ นี่เวลาเป็นเวลาตายนะครับ อย่ามาล้อเล่นตลกขู่ผม”
“ชั้นไม่ได้ขู่แก ชั้นเอาจริง” ทองจันทร์ฮึดฮัด
“คุณแม่ขาใจเย็นๆ เนียน ชั้นกับคุณแม่จะไปประกันตัวเนียนออกมาสู้คดีเอง” เรียมบอก
“เนียนกราบขอบพระคุณทั้งสองท่านเจ้าค่ะ เนียน ไม่มีทางแก้ตัวแล้วเจ้าค่ะ เวรกรรมของเนียนแต่ชาติปางก่อนคงมากมายนัก เนียนคงทำกรรมชั่วเอาไว้ร้ายแรง จนต้องมาชดใช้กรรม ในชาตินี้เท่าไหร่ไม่มีหมดเนียนกราบลาเจ้าค่ะ”
“เนียนเอ๊ย”
ทองจันทร์สะเทือนใจ ถึงกับน้ำตาไหลย้อย
“เนียน โธ่”
เรียมน้ำตาหยดริน
“หนูติ๋วจ๋า ปล่อยแม่เถิด ทุกคนในที่นี้ ชั้นขอสาบานว่าชั้นไม่ได้ฆ่าช้อย ถ้าสิ่งศักดิ์ มีจริง ท่านจะดลบันดาล ให้ความจริงปรากฏสักวัน แม้ว่ากว่าจะปรากฏหลังจากชั้นโดนประหารชีวิตไปแล้วก็ตาม”
เสียงสะอื้นคนแถวนั้นดังระงม
“แม่เนียน แม่เนียน”
“แม่เคยสอนไว้ว่าอย่างไร อดทน อดกลั้น เข้มแข็งไว้ลูกรัก เขยิบออกไปจากตัวแม่ ไปสิ”
เนื้อทองจำใจเขยิบออกไป เนียนยื่นมือมาให้เทิดกับแดงน้อย
“กุญแจมือคะ ใส่สิคะ นายอำเภอ คุณเทิดศักดิ์”
สองคนสบตากัน เทิดศักดิ์พยักหน้า ให้แดงน้อย แดงน้อยใส่กุญแจมือลงไปที่มือของเนียน สิ้นเสียงกุญแจมือสิ้น เสียงสะอื้นดังระงม
เนียนเดินอยู่ตรงกลาง แดงน้อยเทิดศักดิ์ประกบไว้ลงไปท่าน้ำ หมู่เติมเอาเรือมาจอดรอที่ท่า ทุกคนมองเนียนต่างน้ำตาไหล
เนียนก้าวลงเรือก่อนลงหันมามองหน้าลูกสาว แล้วกวาดตามองทุกคน น้ำตาเนียนไหลอาบสองแก้ม
พวกกบแมวและบ่าวในเรือนร้องลั่น “เนียน”
เรียมกับทองจันทร์ร้องตาม “เนียน”

“แม่เนียน” เนื้อทองใจจะขาดรอนๆ
ด้านถมแอบดูอยู่ที่พุ่มไม้ด้านหลังศาลา

“โธ่เอ๊ย คุณเนียน”
สนเดินมาจากไหนไม่รู้ แลเห็นถมก็แปลกใจมาก
“ไอ้ถมนี่ นี่มันกลับมาตอนไหน มันไปไหนมา มันเรียกอีเนียนว่าคุณเนียนทำไม”
“จะทำอย่างไรดีหนอให้คุณเทิดศักดิ์กับ นายอำเภอรู้ว่า คุณเนียนอยู่ที่ไหน”
สนหูผึ่งตื่นเต้นตกใจ
“ไอ้ถมมันรู้แน่ว่าอีเนียนอยู่ที่ไหน ตายละวา”
สนก้าวออกไปแสดงตัว หาถมทันที
“ไอ้ถม”
ถมตกใจมาก “คุณนายสน”
“ชั้นมีอะไรสอบถามแก”
“อะไรรึขอรับ”
“ตามไปริมน้ำทางด้านโน้น ตรงที่มีเรือจอดอยู่”
“ทำไมต้องตามไปขอรับ สอบถามตรงนี้ก็ได้ขอรับ”
“ย้อนรึ ชั้นบอกให้แกตามไป หรือว่าแกจะขัดคำสั่ง”
“ขอรับ กระผมจะตามไปขอรับ”
“แกไปรอก่อน ประเดี๋ยวชั้นจะตามไป”
ถมเดินไปสนเดินไป

ฝ่ายเนียนนั่งใส่กุญแจมือไม่ร้องไห้สะอื้น มีแต่น้ำตาที่ไหลหยดลงใบหน้า ท่าทีเนียนแน่วนิ่ง ขณะที่เทิดศักดิ์กับแดงน้อยรู้สึกแย่มากๆ คิดกันไปต่างๆ นาๆ
“น้าเนียนยอมรับว่ากลับมา แต่ทำไมน้าเนียนไม่ยอมบอกว่ากลับมาพบใคร”
“หรือว่าน้าเนียนมารอพบเสือหนักจริงๆอย่างคุณแม่สนว่า”
“ทำไมต้องกลับมารอพบที่ท่าน้ำบ้านชั้น ให้มันประเจิดประเจ้อ ไปพบที่สามชุกไม่ดีกว่ารึ”
“จริงของแก ชั้นเห็นน้าเนียนปวดร้าว เห็นน้องติ๋วเสียใจ ทำให้จิตใจชั้นแย่มากนะเทิดศักดิ์”
“จิตใจชั้นย่ำแย่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าแกดอก น้าเนียนขมขื่นจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง”
“น้าเนียนไม่มีพิรุธสักนิดตอนที่ขึ้นมาจากเรือแล้วพบเราสองคน”
“ตอนที่เราซักถาม น้าเนียนก็ตกใจในลักษณะที่ไม่รู้เรื่องยัยช้อยตาย ด้วยซ้ำ” เทิดศักดิ์ตั้งข้อสังเกต
“จริงสิ แกตกใจแทบช็อกที่ได้ข่าว คนที่น้าเนียนมารอพบต้องสำคัญมาก ถึงขนาดที่น้าเนียนไม่ยอมบอกว่าใคร”
“มาทำนองเดียวกับตอนที่น้าเนียนไม่ยอมบอกว่าผู้ชายคนนั้นคือใครเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว”
สองหนุ่มว้าวุ่นใจ แต่เนียนยังคงนั่งนิงน้ำตาไหลสองแก้มดังเดิม บอกตัวเองในใจ
“พี่ขุนเจ้าขา เนียนจะไม่ยอมผิดสัญญากับพี่ขุนเด็ดขาดเจ้าค่ะ เนียนจะไม่ยอมทำให้พี่ขุนต้องอับอายขายหน้าว่าลอบมาพบเนียนดอกเจ้าค่ะ ให้มันตายไปกับตัวเนียนตอนโดนประหารเถิดเจ้าค่ะ”

ขณะเดียวกันตรงริมน้ำอีกด้านหนึ่งของเรือน ที่มีเรือพายเล็กๆ จอดอยู่ ถมรอสนครู่หนึ่งสนเดินมา
“คุณนายสนจะถามอะไรกระผมขอรับ”
“แกรู้ใช่ไหม ว่าเนียนอยู่ที่ไหน”
“ทำไมหรือขอรับ”
“ถ้าแกบอกรู้ ว่าเนียนอยู่ที่ไหน เท่ากับแกได้ช่วยให้เนียนรอดพ้นตะราง”
“คุณสนหมายความว่า คุณสนต้องการจะช่วยคุณเนียน”
“ใช่ เอ้อ ทำไมเดี๋ยวนี้แกเรียกเนียน ว่าคุณเนียน ใครสั่ง”
“เอ้อ…”
“พี่ขุนสั่งแกใช่ไหม”
ถมเอาแต่ “เอ้อ...”
“ไม่ต้องปิดๆ บังๆ ชั้นไม่สนใจอะไรอีกแล้ว นอกจากจะช่วยเนียนแกรู้ใช่ไหมว่าชั้นพบเนียนที่ท่าน้ำ”
“เอ้อ...”
“ถ้าเช่นนั้น แกบอกมาว่าเนียนมารอพบใคร”
“บอกไม่ได้ขอรับ”
“แกอยากให้เนียนโดนประหารใช่ไหม”
“ไม่ขอรับ ไม่ เอ้อ... ความจริงกระผมบอกก็ได้ แต่กระผมขอไปบอกนายอำเภอกับ คุณเทิดศักดิ์ เป็นอย่างไรก็เป็นกัน ขออย่าให้คุณเนียนต้องติดคุกโดยไม่ยุติธรรมเลย”
“ดีนะ ที่แกไม่เชื่อว่ามันฆ่ายัยช้อย”
“ไม่เชื่อดอกขอรับ เพราะมันไม่จริงขอรับ”
“แกไม่รู้ดอกรึ ว่ามันมาคอยเสือหนัก”
“ไม่เชื่อขอรับ”
“ชั้นได้ยินเสียงเสือหนักมา กับหู แล้วแกจะไม่เชื่ออย่างไร”
“นั่นเสียงกระผมเองขอรับ ผมแสร้งร้องให้คุณนายสนตกใจจะได้ไม่แทงคุณเนียนขอรับ”
“ไอ้ถม นี่แก แกมากับอีเนียน แกแอบดูชั้น แกเป็นพวกอีเนียน”
“เป็นพวกความยุติธรรมขอรับ”
“งั้นแกลงเรือพายไปที่โรงพักไปบอกความจริงเถิด”
“ขอรับ”
จังหวะที่สนถมหันตัวจะลงเรือ สนคว้าเอาใบพายที่วางริมน้ำ ฟาดกระหน่ำใส่ถมเต็มแรง
“นี่แน่ะรางวัลของพวกความยุติธรรม”
“โอ๊ย” ถามร้องลั่น
สนฟาดต่อจนร่างถมล้มลงไป สนก้มลงไปกระหน่ำฟาดๆๆ ถมมองจ้องหน้าสนเขม็ง
“นี่แน่ะพวกอีเนียน” ปากด่า มือสนก็กระหน่ำตีต่อ
“อีสน คนชั่วช้ามึงต้องรับกรรมในไม่ช้า
ถมแช่งแล้วแน่นิ่งไป ร่างกระตุกๆ สนดึงเรือมาแล้วถีบถมลงไปในเรือ เอาไม้พายจุ่มน้ำแล้วโยนลงไปในเรือสนยืนมองยิ้มเยาะ

ร่างไร้วิญญาณของถมนอนกระเท่เร่อยู่บนเรือ ที่ลอยไปตามกระแสน้ำในคลอง
ด้านเนียนโดนควบคุมตัวมาที่ห้องขัง กำลังเดินผ่านกรงขังแช่ม เนียนหน้าสงบนิ่งปลงได้แล้ว

“อีเนียน มึง ฆ...” แช่มคำรามลั่น “มึงวางยาพิษกู โชคดีที่กูไม่ตาย”
“หุบปากนะนายแช่ม อย่ากล่าวหากันเลื่อนลอย” เทิดศักดิ์ปราม
“ไม่ได้กล่าวหาเลื่อนลอย แต่แม่ช้อยแกบอกว่ามันทำนี่นา” แช่มโวยวายอีก
“อย่าก่อกวน นายแช่ม ถ้าแกอยู่ในความสงบ เราจะเอาแกมากันเป็นพยาน” แดงน้อยว่า
“จริงหรือ”
“จริงสิ ดังนั้นอย่าโวยวาย ใส่ร้ายใครอีก”
แดงน้อยกับเทิดศักดิ์พาเนียนเดินผ่านไปยังอีกห้องขังหนึ่ง
แช่มมองตามยิ้มดีใจ เพราะคำพูดของแดงน้อยไปพ้องกับคำบอกของสนที่บอกว่ามันจะได้ประกันตัว
“คุณนายสนพูดความจริง ว่าเราจะได้ปล่อยตัว อีเนียนคนชั่ว มึงฆ่าแม่กูดีละ กูจะเป็นพยานปรักปรำมึงให้โดนประหาร” แช่มพอมีกำลังใจ

เนียนถูกคุมตัวใปเข้าห้องขัง ถอดกุญแจมือแล้ว
“อโหสิให้ผมด้วยเถิดครับ น้าเนียน ผมทำตามกฎหมายและหลักฐาน”
“ผมกราบขอโทษด้วย กฎหมายไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่ถ้าน้าเนียนบอกว่าน้าเนียนมาพบใครที่ท่าน้ำ ใครคนนั้น น่าจะเป็นพยานให้น้าเนียนรอดพ้นโทษนี้ได้นะครับ”
เนียนส่ายหน้าช้าๆ
เทิดศักดิ์กับแดงน้อย สบตากันอย่างอ่อนใจถอยออกมา ใส่กุญแจห้องขัง ปล่อยให้เนียน ยืนมองรอดผ่านลูกกรงด้วยสีหน้าเศร้าโศกแต่สงบนิ่ง บอกตัวเองเบาๆ
“แดงน้อยของแม่ ไม่นึกเลยว่าชาตินี้จะโดนลูกตัวเองจับเข้าตะราง”
เหมือนมีอะไรดลใจให้แดงน้อยหันผวามาดูเนียน แดงน้อยมองหน้าเนียนแล้วคิดในใจ
“น้าเนียนโธ่ ผมรักน้าเนียนเหมือนแม่แท้ๆ แต่ผมต้องจับแม่ของตัวเองเข้าตะราง ด้วยมือของตัวเองหรือนี่”
แดงน้อยยกมือตัวเองมามอง แล้วเงยหน้ามองเนียน
สองคนมองหน้ากัน แดงน้อยน้ำตาคลอ เนียนน้ำตาไหล

ทองจันทร์กับเนื้อทองนอนอยู่ในห้อง ทองจันทร์นอนไม่หลับเช่นกัน เนื้อทองนอนห่างออกมา น้ำตาไหลพราก
ปาดน้ำตาปาดแล้วปาดอีก ภาพที่เนียนโดนใส่กุญแจมือคาตาอยู่อย่างนั้น
“แม่เนียนจ๋า”
ส่วนทองจันทร์หงุดหงิดมาก ภาพตอนช้อยมาบอกว่า เทิดศักดิ์อาจไม่ใช่ลูกชายท่านขุนผุดขึ้นมาอีก
“นางช้อยมดเท็จ รึว่ามันพูดจริง ถ้านางช้อยพูดจริง สนมันก็ต้องจำนนบอกว่าไม่เห็นเนียน”
ทองจันทร์ถอนใจ เนื้อทองก็ถอนใจตาม

กลางดึก สนนอนไม่หลับ เหตุการณ์ที่ทองจันทร์บอกว่าช้อยมารายงานเรื่องเทิดศักดิ์ไม่ใช่ลูกท่านขุน ผุดขึ้นในหัว
“อีแก่มึงทำให้กูจนตรอก กลับคำช่วยอีเนียน”
พอเผลอหลับ สนก็เห็นวิญญาณร้ายที่เคยฆ่า มาเป็นโขยง เริ่มมาจากเหิมเดินถือมีดพุ่งเข้ามาหาจะฆ่าสน
“อีสน มึงต้องตาย กูคือผัวคนแรกของมึง มึงหักหลังกู ทำไม”
สนตกใจอ้าปากจะกรีดร้อง แต่กลัวเสียงดัง เอามือปิดปากตัวเองไว้ทัน
“ไอ้เหิม มึงไปนรกเถิด อย่ามาตามรังควาญกูนะ”
สนนั่งตาค้างไม่ยอมหลับ แต่พอเวลาผ่านไปสนดันเผลอจะหลับอีก
คราวนี้ไอ้หวานมาเหยียบอกสน
“มึงฆ่ากูทำไม อีคุณนายสน กูทำอะไรให้มึง กูรับใช้มึงแท้ๆ”
สนสะดุ้ง พรวดลุกจะวิ่งหนี
“ไอ้หวาน มึงปากเสียเอง ใครจะช่วยมึงได้”
สนนั่งหอบ แต่เผลอฟุบหลับไปอีก
คราวนี้เป็นผีสายกับเสริมเข้ามาพร้อมด้วย จานยาพิษ เสริมบีคอสน สายกรอกยาพิษ
“อีคุณนายใจอำมหิต หลอกใช้กู แล้วฆ่ากู นี่แน่ยาพิษ”
“กูประจานมึงไปแล้วว่า มึงมาเช่าเรือกูให้ไปฆ่าอีฝาแฝด”
สนเอามือกุมคอตัวเองร้องโวยวาย
“อย่า อย่าไม่ไม่นะ”
สนดิ้นไปมาวิ่งวนรอบห้อง

เทิดศักดิ์นอนหลับอยู่ถึงกับสะดุ้ง เพราะเสียงตึงตังจากข้างห้อง เทิดศักดิ์ลุกพรวด
“คุณแม่ เสือหนักมาทำร้ายคุณแม่”
เทิดศักดิ์วิ่งออกไป
สนวิ่งวนไปมาหน้าตาถมึงทึง คล้ายคนบ้ามากขึ้น
“ไปนะไปให้พ้น”
สนผมเผ้ากระเซิง เทิดศักดิ์เปิดประตูเข้ามา ปราดมาดึงโอบไว้
“มันอยู่ไหนครับ คุณแม่” เทิดศักดิ์ส่ายตาหา
สนได้สติ มามุกเก่า “แม่ละเมอ”
“ละเมออีกแล้วหรือครับ ละเมอทำร้ายตัวเองเสียด้วย ไม่มีใครแอบมาทำร้ายคุณแม่จริงๆ หรือครับ”
“ไม่มี ไม่มีจริงๆ ลูก แม่บอกว่าละเมอ ก็ละเมอสิ กลับไปห้องลูกนะ”
“ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่”
“นะ อย่านะ ไม่ต้อง”
“ผมห่วงคุณแม่นะครับ คุณแม่ครับ ผมรักคุณแม่เทิดทูนคุณแม่มากที่สุดกว่าใครในโลกนี้ยกเว้นไว้เพียงคุณพ่อเท่านั้น”
สนน้ำตาร่วงพรูร้องไห้โฮ กอดลูกเอาไว้
“แม่ก็รักลูกยิ่งเสียกว่าชีวิตของตัวเอง แม่ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกมากล่าวร้ายให้ลูกเสีย ว่ามันคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม”
สนทำหน้าดุดันจนเทิดศักดิ์กลัวในใจ
“คุณแม่พูดน่ากลัวเกินไป ใครจะมาใส่ร้ายผมกันครับ ผมเป็นลูกขุนภักดีภูบาล รู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วยังจะมีใครบังอาจครับ”
สนยิ่งร้องไห้ พร่ำพูดไม่หยุด
“แม่รักลูกๆๆๆจำไว้ว่าแม่รักลูกแม่จะทำเพื่อลูกนะเทิดศักดิ์”
“คุณแม่มีอะไรในใจไม่สบายใจใช่ไหมครับ”
สนส่ายหน้าดุนหลังเทิดศักดิ์ให้ออกไปจากห้อง
“ขืนให้อยู่ในห้องด้วยกันกูเผลอหลุดคำพูดมัดตัวเองออกมา ลูกมิจับกูเข้าตะรางเองรึนั่น”
สนนั่งหอบแฮ่ก

แดงน้อยใจลอยไปถึงเนียน นึกถึงภาพเนียนยืนมองแดงน้อย ผ่านลูกกรง
“น้าเนียนครับ ผมอยากช่วยน้าเนียนใจแทบขาด ทำไมน้าเนียนไม่ยอมให้ความร่วมมือสักนิด”
แดงน้อยซบหน้ากับฝ่ามือ ตาแดงกล่ำ

ส่วนสนนังพิงผนังห้องนอนปากก็พร่ำในมือถือมีดเอาไว้
“อย่ามากันนะ พวกมึงอย่ามากันอีกนะ”
แล้วสนก็เผลอหลับจนได้ และฝันร้ายอีก
ฝันเห็นเรือพายลำหนึ่งพายมา ที่ท่าน้ำ ที่สนยืนอยู่ คนพายปิดหน้าไว้
“ใครน่ะ”
คนพายเรือปลดผ้าออก เป็นหน้าช้อยตาเถลือกถลน เลือดเต็มหน้า
“กูจะมาเอาชีวิตมึงคืน อีสน คนใจอำมหิต”
ช้อยกระโดดขึ้นฝั่งมาแบบผี มาถึงตัวสน
“ว๊าย”
ช้อยมาจิกหัวสน จนหน้าหงาย เห็นถม เสริม สาย หวาน เหิม วิ่งกรูมาบนท่าน้ำมารุมทุบตีสน
“แอร๊ย” สนกรี๊ด
เทิดศักดิ์พรวดเข้ามาอีก เห็นสนกำลังดิ้นไปมาที่พื้นแถมในมือถือมีดทำท่าจะจ้วงแทงตัวเอง
“คุณแม่”
เทิดศักดิ์ไปแย่งมีดไว้ได้ทัน สนร้องไห้ เทิดศักดิ์กอดแม่ไว้
“แม่ แม่…”
“ครับ คุณแม่ละเมออีกแล้ว คุณแม่ไล่ผมไปไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปนี้ ในบ้านต้องไม่มีมีด แม้แต่เล่มเดียวแล้วครับ”
สนหอบจนตัวโยน น้ำตาไหล กลัวจับขั้วหัวใจ
“แม่ แม่ พรุ่งนี้แม่จะไปหาคุณย่าทองจันทร์”
“ไปทำไมหรือครับ”

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/3 วันที่ 11 พ.ค. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager