อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/2 วันที่ 12 พ.ค. 56

อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/2 วันที่ 12 พ.ค. 56

“หล่อนไม่ใช่ญาติ ไม่ต้องเข้า”
“จะเข้า มีอะไรมั้ย”
ชลลดาทำเชิด เดินผ่านมณีเบียดไหล่กลับหน้าตาเฉย มณีมองอย่างหมั่นไส้มาก
ทุกคนยืนมองไข่มุกที่นอนหน้าตาซีดเซียวอยู่บนเตียงพยาบาล คีรินทร์จับมือไข่มุกมากุมไว้เบาๆ

“เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน”
ไข่มุกยังคงนิ่งไม่ตอบ จินจูดึงมือคีรินทร์แล้วผลักออก มองหน้าคีรินทร์อย่างยังไม่หายแค้น
“ยังจะกล้าถามอีก เพราะเธอกับผู้หญิงของเธอนั่นแหละ ไม่ต้องมาจับลูกชั้น”

จินจูปราดเข้าไปจับมือไข่มุกมาแนบแก้ม ไข่มุกน้ำตาไหล สะอื้นเบาๆ
“แม่ขา ลูก...จะไม่อยู่กับหนูแล้วใช่มั้ย”
จินจูน้ำตาคลอ หมอพูดเบาๆ
“ตอนนี้เด็กยังอยู่ครับ แต่ได้รับความกระทบกระเทือนมากคงต้องรอดูอาการสักพัก”
ไข่มุกแตะที่ท้องเบาๆ คีรินทร์มองอย่างเป็นห่วงมาก
“แล้วเราต้องทำยังไงบ้างครับหมอ”
“ตอนนี้ให้คุณแม่นอนพักนิ่งๆ ห้ามขยับตัว แล้วหมอจะเข้ามาเช็คอาการเรื่อยๆ นะครับ ขอตัวก่อนครับ”
หมอเดินออกไป จินจูลูบหัวไข่มุกอย่างสงสาร มณีเดินมาจับมือให้กำลังใจ
“เสียดายจริงจิ๊งงงง” ชลลดาพูดชึ้นลอยๆ มณีหันขวับ ชลลดาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“อย่าไปฟังเสียงแร้งเสียงกา ตอนนี้เด็กยังอยู่ เธอต้องรักษาตัวดีๆ นะ”
“หนูต้องเข้มแข็งนะลูก”
คธาลูบหัวไข่มุกอย่างอ่อนโยน
“ทำใจให้สบาย พักเยอะๆ นะ”
คีรินทร์เข้าไปจับมือไข่มุก
“ชั้นขอโทษ”
ไข่มุกมองหน้าคีรินทร์ แล้วดึงมือออก หลับตาลงนอนนิ่ง น้ำตาค่อยๆ ไหล ร้องไห้อย่างขมขื่น คีรินทร์มองไข่มุกด้วยความสงสารและรู้สึกผิดมาก ชลลดากับภัททิมามองทุกคนอย่างหมั่นไส้

คีรินทร์นั่งสีหน้าอ่อนล้าอยู่ใสนห้องนั่งเล่น
“ไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนมั้ยลูก”
มณีบอก คีรินทร์พยักหน้าแต่ยังนั่งนิ่ง รัตนากอดคีรินทร์แน่นด้วยความเป็นห่วง คีรินทร์กอดตอบ สีหน้าเหม่อลอย
“เห็นมั้ยคะ ชลว่าแล้วว่าต้องเป็นนังนุช คนเราจะเปลี่ยนนิสัยได้ยังไง”
มณีปรายตามองชลลดา
“ก็เหมือนหล่อนแหละย่ะ แถมยังหน้าหนาอีกต่างหาก ใช่มั้ยช้อย”
“หนาพิเศษค่ะ อย่างงี้ต้องเรียกหน้าคอนกรีตเสริมใยเหล็ก”
ชลลดาทำท่าอยากจะด่า แต่มณีทำไม่สนใจ หันไปหาเขมทัต
“คุณคะ แล้วอย่างนี้วัฒนากับนุช จะรับโทษยังไงบ้าง ออกมาได้เร็วรึเปล่าก็ไม่รู้”
“อย่างต่ำคงหลายปี ถึงจะไม่ได้ฆ่า แต่ข้อหาลักพาตัว กักขัง ทำร้ายร่างกาย พยายามฆ่า โทษก็ไม่เบาเหมือนกัน”
“ดี สมน้ำหน้า ลูกไก่ล่ะสะใจ๊สะใจ”
คีรินทร์นั่งนิ่ง มณีมองอย่างเป็นห่วง
“รินทร์ ไม่เป็นไรใช่มั้ย ลูกดูเหนื่อยๆ”
“เพราะผมคนเดียว ไข่มุกกับลูกถึงเป็นแบบนี้”
ภัททิมารีบเข้าไปกระแซะกอด
“โอ๋ๆ อย่าเศร้านะคะ ถึงไข่มุกจะแท้งก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวลูกไก่ท้องให้ใหม่ เอาแบบเปิดปุ๊บติดปั๊บ แฝดสามเลย”

คีรินทร์แกะมือออก แล้วเดินออกไปเลย ภัททิมาทำท่าจะถลาตาม “คุณรินทร์ โอ๊ย”
ช้อยดึงแขนภัททิมาไว้ ภัททิมาหันมองตาเขียว มณียืนเท้าเอวมองสองแม่ลูก

“ช้อย จับเอาไว้ ชั้นขอสั่งพวกหล่อนเลยนะ ว่าห้ามยุ่ง ห้ามกวนใจ ลูกชายชั้นเด็ดขาด ไม่งั้นชั้นจะจับไปขังในห้องทั้งคู่”
ภัททิมาฮึดฮัด แต่ชลลดาพยักหน้าให้ยอมๆ ไป ภัททิมาสะบัดแขน กระแทกเท้าเดินไปหาชลลดา
“ยอมๆ ไปก่อน รอเวลาเหมาะๆ แม่จะจัดการเขี่ยนังกาปากร้ายนี่เอง” ชลลดากระซิบบอก
มณีปรายตามองสองแม่ลูกแล้วสะบัดเมินไปอย่างไม่อยากสนใจ

คีรินทร์เปิดประตูห้องนอนเข้ามาในสภาพอิดโรย คีรินทร์มองไปรอบๆ ห้อง สีหน้าใจหายเพราะคิดถึงไข่มุก
คีรินทร์เดินมาถึงเตียง ลูบเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนก่ายหน้าผาก ถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยทั้งตัวทั้งใจ
อีกด้านหนึ่งที่โรงพยาบาล ไข่มุกนอนนิ่ง จับท้องตัวเองลูบเบาๆ พยาบาลเดินเข้ามาทำท่าพูดคุย ไข่มุกพยักหน้า ยิ้มอย่างขมขื่น พยาบาลวัดความดัน ไข่มุกนอนนิ่งมองเพดานแต่แววตาเข้มแข็ง ไข่มุกมองท้องตัวเองอย่างเป็นห่วงเด็กในท้อง

วันต่อมาคีรินทร์เดินถือดอกไม้มาถึงหน้าห้องพิเศษ ที่ติดป้ายห้ามเยี่ยม คีรินทร์มองแต่ไม่สนใจจะเปิดประตู การ์ดสองคนเดินมาขวาง ดึงตัวคีรินทร์ออก คีรินทร์ชะงัก
“เฮ้ย ทำแบบนี้ได้ไง รู้มัยว่าผมเป็นใคร เกี่ยวอะไรกับคนไข้”
“คุณจินจูสั่งห้ามทุกคนเข้าเยี่ยม”
“ผมไม่สน ถอยไป”
คีรินทร์ทำท่าจะบุกเข้าไป การ์ดจับตัวไว้ ประตูเปิดออก เป็นคธากับจินจูออกมา
“ปล่อยเขา”
การ์ดปล่อย แล้วหลบออกไป
“คุณคธา ไข่มุกเป็นยังไงครับ ดีขึ้นรึยัง ผมเอาดอกไม้มาเยี่ยม”
“เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่อยากเจอใครตอนนี้ เดี๋ยวดอกไม้ผมเอาเข้าไปให้”
“แต่ผมไม่ใช่คนอื่น เป็นสามีของเขานะครับ”
จินจูฉวยดอกไม้จากในมือคีรินทร์มา มองอย่างยังแค้นไม่หาย
“สามีที่ดีแต่หาเรื่องล่ะสิ มีอย่างงี้ไม่ต้องมีดีกว่า”
“คุณแม่ ฟังผมก่อน”
“ใครให้เรียกว่าแม่ ตอนนี้ลูกสาวชั้นต้องการพักผ่อนมากๆ ห้ามมีเรื่องมากระทบกระเทือนจิตใจ ถ้าคุณไม่อยากให้เขาแท้งก็อยู่ห่างไข่มุกสักพัก ถือว่าชั้นขอร้องก็ได้”
“แต่ผมอยากเข้าไปเยี่ยมเมียกับลูก”
“พูดไม่รู้เรื่อง” จินจูหันไปหาการ์ด “ห้ามผู้ชายคนนี้เข้ามาในห้องเด็ดขาด”

จินจูพูดจบก็จับมือคธาเดินเข้าห้องไป คีรินทร์จะตามก็ถูกปิดประตูใส่ คีรินทร์ถอยออกมาอย่างผิดหวัง ปนเสียใจ มองประตูที่ปิดอยู่สีหน้าเศร้า
จินจูถือดอกไม้ของคีรินทร์เข้ามาในห้อง ไข่มุกที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้น

“เขากลับไปแล้วเหรอคะ”
“จ้ะ แต่มีดอกไม้มาด้วย”
ไข่มุกมองดอกไม้นิ่ง คธาลูบผม
“เดี๋ยวก็คงมาอีก หนูอยากเจอเขามั้ย”
ไข่มุกนิ่งไปอย่างสองจิตสองใจ จ้องมองดอกไม้ในอ้อมแขนจินจูอย่างลังเล จินจูมองอย่างสงสาร
“ผู้ชายแบบนี้อยู่ด้วยมีแต่เสียใจ หนูรีบรักษาตัวนะลูก หนุ่มเกาหลีรักเดียวใจเดียวมีเยอะ กลับไปที่นั่น หนูอาจจะได้เจอคนดีๆ สักคน” คธายิ้มหยอก
“พูดอย่างนี้หนุ่มไทยน้อยใจแย่ คนดีๆ ก็มีน่า ไม่งั้นคุณจะรักผมเหรอ”
จินจูมองคธา ยิ้มเขิน
“พูดอะไรต่อหน้าลูก” คธาโอบจินจู จินจูดิ้นอย่างเขินๆ “คุณคธา อย่าสิคะ”
“ไม่ต้องเขินหรอก ลูกดีใจมากกว่าที่เห็นเรารักกันดี” ไข่มุกมองยิ้มๆ
“ใช่ค่ะ ไว้แม่จัดงานแต่งเมื่อไหร่ หนูจะคอยถือชายผ้าคลุมให้นะคะ”
จินจูยิ้มเขิน คธามองไข่มุกอย่างอ่อนโยน
“แน่นอน แต่ตอนนี้ลูกต้องทำใจให้สบายที่สุด อย่าพึ่งคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น เพื่อหลานของพ่อกับตัวหนูเองนะลูก”
ไข่มุกยิ้มรับ สีหน้าดีขึ้นนิดๆ จินจูมองไข่มุกอย่างทั้งรักและสงสารลูก

คีรินทร์นั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาล มองคนที่เดินผ่านไปมาอย่างเหม่อลอย คีรินทร์มองไปเห็นพ่อแม่กำลังวิ่งไล่จับเด็กเล็กวัย 2-3 ขวบอย่างสนุกสนาน สีหน้าร่าเริง คีรินทร์มองด้วยแววตาเศร้า รีบหันไปอีกทางก็เห็นแม่กำลังอุ้มทารกพาดบ่า มีพ่อนั่งหยอกอยู่ใกล้ๆ สีหน้ามีความสุขและรักกันมาก คีรินทร์หันกลับ ถอนหายใจเฮือก หลับตาลงอย่างรู้สึกผิดและเสียใจมาก
หมอเอาหูฟังแตะที่อกไข่มุก แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ ไข่มุก จินจู คธา มองหมออย่างลุ้นมาก
“เด็กปลอดภัยแล้วครับ คุณแม่เองก็แข็งแรงขึ้น แต่ยังต้องกผ่อนมากๆ ไม่ให้ร่างกายกระทบกระเทือนรุนแรง”
ไข่มุกน้ำตาซึม ลูบท้องเบาๆ อย่างดีใจ จินจูเองก็น้ำตาซึม รีบก้มหัวขอบคุณหมอ
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ”
“ระยะนี้ให้คุณแม่ออกกำลังกายเล็กๆ น้อยๆ ได้นะครับ ถ้าเบื่อๆ พรุ่งนี้ก็ออกไปเดินเล่นได้ จิตใจจะได้แจ่มใส”
ไข่มุกพยักหน้า ยกมือไหว้
“ขอบคุณหมอมากนะคะ ที่ช่วยหนูกับลูก”
หมอยิ้มให้อย่างใจดี ไข่มุกยิ้มให้กับลูกในท้องทั้งน้ำตา

คธาเข็นไข่มุกเดินเล่นในสวนกับจินจู ทำท่าพูดคุยกันอย่างมีความสุข คธาเข็นไข่มุกไปใต้ต้นไม้ ลูบหัวอย่างเอ็นดู
“เหนื่อยรึยัง หิวน้ำมั้ย เดี๋ยวพ่อไปซื้อให้”
“ขอบคุณค่ะ”
“งั้นหนูนั่งรอตรงนี้นะลูก เดี๋ยวแม่ไปช่วยพ่อถือน้ำ”
ไข่มุกยิ้มรับ คธากับจินจูเดินออกไป ไข่มุกเข็นรถเล่นช้าๆ สีหน้าเศร้าเพราะคิดถึงคีรินทร์ แต่แล้วจู่ๆ มีมือมาจับตรงมือจับรถเข็น ไข่มุกสะดุ้งแล้วยิ้มเพราะคิดว่าเป็นจินจู
“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ หนูอยู่คนเดียวได้ ไปช่วยพ่อถือของเถอะ”
ไข่มุกพูดแล้วรู้สึกแปลกๆ จะเอี้ยวตัวมาดู แต่ชลลดาเดินออกมาดักหน้า ยิ้มร้ายใส่ไข่มุก ไข่มุกชะงักอย่างตกใจ

“คิดถึงชั้นมั้ยยะ นังไข่มุก”
จินจูนั่งอยู่บนโซฟาในร้านกาแฟเล็กๆ มีแก้วกาแฟเย็นพลาสติกวางอยู่ คธารับแก้วอีกสองแก้วจากคนขายแล้วจ่ายเงิน จินจูมองเหม่อไปข้างนอก เห็นคีรินทร์เดินถือของเยี่ยม ทำท่าเมียงมองอยู่หน้าตึกคนไข้ จินจูมองอย่างนึกโกรธ หยิบแก้วลุกขึ้น

“คุณ จะไปไหน”
จินจูไม่ตอบเดินออกไปที่คีรินทร์ คีรินทร์เห็นจินจูก็ชะงัก ยกมือไหว้
“ผมมาเยี่ยม...”
“ยังไม่เข็ดอีก บอกว่าห้ามเยี่ยมจะมาทำไม”
“ผมก็มาดูลูกดูเมียผมสิครับ ใครก็ห้ามผมไม่ได้ แล้วไข่มุกอยู่ไหน มาครับ เดี๋ยวผมช่วยถือแก้วให้”
จินจูดึงมือถอยห่าง ส่งสายตาดุ
“ไม่ต้อง กลับไปดีกว่า ก่อนที่การ์ดของชั้นจะลากตัวคุณไป”
คธาเดินตามมาสมทบ
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอคุณ ไม่เอาน่า อีกหน่อยเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ค่อยๆ พูดกันสิ”
คีรินทร์พยักหน้า
“ขอบคุณครับคุณพ่อ”
“ชั้นไม่นับญาติกับคุณ จนกว่าคุณจะเลิกกับผู้หญิงทุกคน แล้วห้ามทำให้ลูกชั้นเสียใจอีก แต่อย่างคุณให้เวลาเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับเราดีกว่า”
“เดี๋ยวสิครับคุณแม่ เอ่อ คุณจินจู ผมขอแค่ไปดูไข่มุกก็ได้ รับรองว่าจะไม่ทำอะไรกระทบกระเทือน ไม่พูดมาก อย่าไล่ผมเลย ผมคิดถึงเขาจริงๆ”
จินจูมองอย่างไม่ค่อยเชื่อ แต่คธามองจินจูแล้วพยักหน้าให้ยอม

รถเข็นไข่มุกกระแทกกับผนังตึก ไข่มุกงอตัวปกป้องท้อง ชลลดากับภัททิมายืนจังก้า
“ไม่ต้องมาสำออย เก่งนักนะยะ ปล่อยท้องจับผัวลูกชั้น”
“ทำตีหน้าซื่อ ให้คนสงสาร ชั้นไม่ยอมให้แย่งรินทร์ไปหรอก”
ไข่มุกมองสองแม่ลูกอย่างโมโห
“ชั้นไม่เคยแย่ง ถ้าคุณรินทร์ไม่รักคุณลูกไก่ก็เพราะนิสัยคุณเองต่างหาก”
ภัททิมากรี๊ดลั่น
“แก แกว่าชั้นนิสัยไม่ดีเหรอ สวยเริ่ดเพอร์เฟคอย่างชั้นเนี่ยนะ ตักน้ำใส่กะลาดูตัวเองก่อนเหอะ”
“ชั้นไม่ได้พูดอะไร คุณยอมรับเอง” ภัททิมากรี๊ดหนัก
“ชั้นสวย จบป่ะ แต่แกนั่นแหละ ทำไมไม่แท้งๆ ไปซะ รินทร์จะได้กลับมาหาชั้น”
ไข่มุกมองชลลดาสลับภัททิมา
“ถึงจะยังไม่ได้เกิดมา แต่เขาก็เป็นลูกชั้น มีชีวิต มีจิตใจ เป็นคนเหมือนคุณ ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้”
ไข่มุกพยายามจะเข็นรถหนี แต่ชลลดาจับไว้แน่น ชลลดาโน้มตัวลงมาพูดกับไข่มุก
“ใจร้ายแล้วไง ใจดีแล้วโดนรังแก อยู่อดๆ อยากๆ ชั้นไม่เอาหรอกย่ะ บอกไว้ก่อน คนอย่างชลลดา ต้องได้ทุกอย่างที่อยากได้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม”
ไข่มุกชะงัก สีหน้าหวาดกลัว ชลลดาดึงรถเข็นอย่างแรง แล้วเข็นไปตามทางเดิน
“คุณจะพาชั้นไปไหน ปล่อยนะ คุณชลลดา คุณลูกไก่”

ชลลดาเข็นรถเข็นเร็วๆ ภัททิมามองตามอย่างสะใจแล้วรีบเดินตาม
คีรินทร์ จินจู คธา เดินมาถึงสวน จินจูกับคธาหน้าเปลี่ยนสี ตกใจมากที่ไม่เห็นไข่มุก

“ลูกหายไปไหน” จินจูหันมองคีรินทร์ “ใครเอาตัวลูกชั้นไป”
คีรินทร์ส่ายหน้า แววตาเป็นกังวล
“ผมเปล่า ไม่รู้เรื่อง”
“ไม่ใช่คุณแล้วใคร เอาลูกชั้นไปไว้ที่ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้”
จินจูส่งแก้วกาแฟให้คธา แล้วไปยืนดักหน้าคีรินทร์แววตาหาเรื่อง เอาจริงไม่ยอมใคร คีรินทร์ส่ายหน้าส่งสายตาไม่รู้จริงๆ

ชลลดาเข็นไข่มุกมาตามทางเดินอย่างรวดเร็ว ไข่มุกจับรถเข็นแน่น
“คุณชล หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”
“สั่งชั้นเหรอ สั่งใช่มั๊ย”
ชลลดาเข็นเร็วขึ้น ไข่มุกจะร้องก็ร้องไม่ออก ชลลดาเข็นมาหยุดที่ทางลาด ไข่มุกมองทางลาดที่ค่อนข้างชัน ด้านล่างมีรถแล่นสวนไปมา ไข่มุกถึงกับช็อคหันมองชลลดาที่ยิ้มเหี้ยม
“จะทำอะไร”
“คุณแม่ขา ปล่อยมันลงไป มันจะตายมั้ยคะ” ภัททิมาถามอย่างกลัวๆ
ชลลดายิ้มจับรถเข็นทำขยับไปข้างหน้า ไข่มุกเกาะแน่น พยายามจะลง แต่ชลลดาจิกไหล่ไว้ให้นั่ง
“คุณชล อย่าทำหนูเลยนะคะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่แถวนี้ ช่วยชั้นด้วย”
ชลลดาเอามืออุดปากไข่มุก ไข่มุกเบิกตากว้างอย่างกลัวมาก
“แกทำทุกอย่างเพื่อลูกของแก ชั้นก็ทำทุกอย่างเพื่อลูกชั้นเหมือนกัน” ชลลดาดันรถเข็นไปข้างหน้าตรงทางลาด แล้วทำจะปล่อยมือ “อโหสิให้กันนะ”
ชลลดาปล่อยจากรถเข็น ไข่มุกกรี๊ดเสียงดังลั่น

จินจูจ้องหน้าคีรินทร์อย่างไม่เชื่อ
“ไม่ต้องมาโกหก คุณให้คนแอบมาพาลูกชั้นไปใช่มั้ย” จินจูระดมทุบคีรินทร์ คีรินทร์ปัดป้องไปร้องเจ็บไป คธามองอย่างไม่รู้จะช่วยยังไง “เอาลูกชั้นไปไหน พาไปไว้ไหน บอกมานะ”
“โอ๊ยๆๆ ผมไม่รู้ คุณจินจู เจ็บครับ โอ๊ยๆๆ”
คีรินทร์ปัดป้องอย่างกลัวจินจู สียงไข่มุกร้องดังมาจากที่ไกลๆ
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่แถวนี้ ช่วยชั้นด้วย”
จินจูกับคีรินทร์ชะงัก คีรินทร์มองหน้าจินจู เสียงกรี๊ดดังขึ้น คีรินทร์รีบผละออกวิ่งไปตามเสียง จินจูยืนอย่างงงๆ
“เมื่อกี้ เสียงลูกใช่มั้ยคะ”
“ตามไป”

จินจูกับคธามองตามคีรินทร์แล้วรีบตามไป
ทางลาดหน้าตัวตึก ไข่มุกกรี๊ดลั่นเมื่อรถเข็นกำลังแล่นลงมาอย่างรวดเร็ว ด้านล่างมีรถยนต์วิ่งมาอย่างเร็ว

ไข่มุกมองรถแล้วกรี๊ดสุดเสียงหลับตาปี๋ ชลลดากับภัททิมาตกใจมาก กรี๊ดดังลั่น
“ว้าย”
รถเข็นไข่มุกวิ่งลงมาเกือบถึงรถที่แล่นมา คีรินทร์กระโดดมาจากด้านข้างคว้าตัวไข่มุกกลิ้งบนพื้น รถเข็นล้มไปอีกทาง รถแล่นเลยไป ภัททิมาปิดตาแน่น ถามกลัวๆ
“คุ...คุณแม่ นังมุกตายแล้วเหรอคะ ฮือออ มีรถวิ่งมาพอดีเลย”
ชลลดาทำแล้วก็อดตกใจไม่ได้ จินจูกับคธาวิ่งมาถึง ร้องเรียกไข่มุกอย่างตกใจ
“ไข่มุก”
คีรินทร์ลุกขึ้นประคองไข่มุก

อ่านละคร มายาสีมุก ตอนที่ 22/2 วันที่ 12 พ.ค. 56

ละคร มายาสีมุกบทประพันธ์ : ทวิตา
ละคร มายาสีมุกบทโทรทัศน์ : เอื้องอรุณ สมิตสุวรรณ, เทอดโชค เกียรติสุขเกษม, จุฑามาศ สาคร
ละคร มายาสีมุกกำกับการแสดง : ธีระศักดิ์ พรหมเงิน
ละคร มายาสีมุกแนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละคร มายาสีมุกผลิต : บริษัท กันตนา
ติดตามชมละคร มายาสีมุก ได้ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ