อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 18/3 วันที่ 15 พ.ค. 56
ที่หน้าโรงพัก ผู้กำกับเอย ตำรวจน้อยใหญ่ แดงน้อย และเทิดศักดิ์ ต่างมารอรับขุนภักดีกันพร้อมเพรียง รถจอดท่านขุนก้าวลงมา ทุกคนทำความเคารพ แดงน้อยคนเดียวที่ไหว้“ไม่ต้องมาต้อนรับกันขนาดนี้ดอก ผู้กำกับ ผมมาขอประกันตัวนางเนียน
“ครับท่านข้าหลวง เอ้อ... แต่กระผมขออนุญาตให้หมวดเทิดศักดิ์เจ้าของคดี กับนายอำเภอ แดงน้อยสอบถามอะไรท่านบางอย่าง”
“ได้สิ พร้อมเสมอ”
สามคนอยู่ในห้องตามลำพัง แดงน้อยกับ เทิดศักดิ์ตกตะลึง
“คนที่ เนียนมารอพบคือพ่อเอง”
“คุณพ่อ” สองหนุ่มอุทาน
“พ่อเป็นคนส่งเนียนขึ้นเรือกลับไปงานศพที่สามชุกกับไอ้ถมด้วยตัวเอง แล้วสั่งให้ไอ้ถมไปรับเขากลับมาหาพ่อ เขารอพ่อนั่นเอง”
“อะไรกันนี่” เทิดศักดิ์งง
“เพราะเขาเป็นเช่นนี้เสมอมา เขาจึงพบแต่ความทุกข์ไม่เสื่อมคลาย เขายอมติดตะรางเพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ เขารู้ว่าพ่ออาย พ่อต้องเสียเหลี่ยมลูกผู้ชายที่มานั่งรอเขา”
“แล้วเรื่องรองเท้าเล่าครับ” เทิดศักดิ์ซัก
“เนียนถอดวางไว้ พอพ่อได้ยินเสียงเทิดศักดิ์มา เนียนหารองเท้าไม่เจอพ่อก็เลย รีบให้เนียนขึ้นเรือ กลัวเทิดศักดิ์มาเจอแล้วพ่อเสียหน้า”
“คุณพ่อพบคุณแม่สนหรือเปล่าครับ” แดงน้อยถามบ้าง
“ไม่ได้พบ หมายถึงว่า เขาไม่เห็นพ่อ แต่พ่อเห็นเขาพบเนียนจริง”
“แล้วเรื่องเสียงตะโกนบอกเสือหนักมาเล่าครับ” เทิดศักดิ์ถามต่อ
“เสียงไอ้ถม พ่อให้ไอ้ถม ไปตะโกนหลอกแม่แก มิฉะนั้นแม่แกจะติดพันกับเนียน แถม แม่แก...”
“ทำไมหรือครับ” เทิดศักดิ์สนใจ
ขุนภักดีตัดบท “ไม่มีอะไร พ่อพูดจนหมดเปลือกขยายขี้เท่อจนหมดพุง พาพ่อไปประกันตัวเนียนได้แล้ว”
สองคนพยักหน้า ท่านขุนลุก
ไม่นานต่อมา เทิดศักดิ์มาไขประตูห้องขังให้เนียนด้วยตัวเอง
“น้าเนียนครับ เชิญครับ”
เนียนงงใหญ่ “นี่ นี่”
“คุณพ่อมาครับ” แดงน้อยบอก
“พี่มาประกันตัวเนียนจ้ะ” ขุนภักดีเอ่ยขึ้น
เนียนตะลึงในคำพูดของท่านขุนที่ไม่อายใคร เรียกตัวเองว่าพี่กับเนียน แดงน้อยกับเทิดศักดิ์งงอีกครั้ง
“เอ้อ เนียน เนียนกราบ ขอบพระคุณมากค่ะ”
เนียนทำท่าจะทรุดตัวลงไปกราบ ขุนภักดีประคองไว้
“กลับบ้านเรานะเนียน”
เนียน “เอ้อ...” อีก
“ไปสิ”
เนียนเดินไปขุนภักดีมาเดินเคียงข้าง แตะข้อศอกเนียนไว้
“เอ้อ...”
ท่านขุนกระซิบดุ “มีแต่คนรับใช้ต่างหากที่เดินตามหลัง นี่เมียทั้งคน”
เนียนอึ้ง อายแทบม้วนลงไปกองกับพื้น แดงน้อยกับเทิดศักดิ์มองตามยิ้มๆ ในอาการพิศวงงงงวยไปด้วย
ขุนภักดีเดินแทบจะจูงมือเนียนพามาที่ท่าน้ำอันเงียบสงบ บรรยากาศงดงามสบายตา
“เอ้อ...จะพาเนียนไปไหนหรือคะ”
“พาไปนั่งกินลมชมธรรมชาติจ้ะ”
“เอ้อ...”
“เอ้อ เอ่ออ่านี่ไม่เลิกเสียทีนะเนียน พี่จะพาเนียนไปทำอะไรเดี๋ยวก็รู้ เรือจอดอยู่นั่นไปขึ้นเรือสิ”
“ค่ะ”
ท่านขุนดึงมือเนียนเดินไปต่อ เห็นเรือมีหลังคาจอดรออยู่
ส่วนที่โรงพักสองหนุ่มคุยกันเรื่องความเปลี่ยนแปลงของขุนภักดี
“อยากรู้จริงๆ ว่าคุณพ่อท่านให้นายถมไปรับน้าเนียนมาทำไม” เทิดศักดิ์คาใจ
“ทำไมก็ช่างเถิด กันดีใจที่ตอนนี้ คุณพ่อของแกไม่รังเกียจน้าเนียน”
“ไม่ใช่แค่ไม่รังเกียจ ดูรักใคร่มากมายเอาเสียด้วย เพราะอะไรหนอ”
“เพราะอะไรก็ตาม น้าเนียนคงพ้นทุกข์พ้นโศกเสียที” แดงน้อยว่า
“ทำไมคุณพ่อต้องให้นายถมตะโกนคำว่าเสือหนักมาเพื่อขู่คุณแม่นะ”
“นายถมกำความลับของน้าเนียน แล้วใครฆ่านายถม จะมาโทษน้าเนียนไม่ได้ เพราะนายถมโดนฆ่าตายตอนที่น้าเนียนแกติดตะรางอยู่”
พูดจบภาพที่สน โวยวายไล่แล้วอ้างว่าละเมอผุดขึ้นในหัวเทิดศักดิ์
“มันอาจไม่ได้ตายเพราะกำความลับของน้าเนียน แต่ตายเพราะไม่ยอมคายความลับว่าน้าเนียนมาหาใคร หรือไม่ก็กลัวว่านายถมจะมาเป็นพยานที่เห็นน้าเนียนตลอดเวลาตอนมาที่ท่าน้ำ นายถมยังเป็นคนไปส่งน้าเนียนไปสามชุก แล้วจะเอาเวลามาฆ่ายัยช้อยตอนไหน”
“เรื่องรองเท้าที่หายไปมาอยู่ในที่เกิดเหตุง่ายๆ เพราะว่า มีคนจงใจเอาไปวางไว้เพื่อใส่ร้ายน้าเนียน อัยการคงไม่ส่งฟ้องศาล แต่ตำรวจคือแกนั่นแหละต้องสืบหาว่าใครเอารองเท้าไปไว้เพื่อกลั่นแกล้งน้าเนียน”
“กันไม่สบายใจ กันกลัวเหลือเกินว่ากันจะจับแม่ตัวเองเข้าคุก กันกลัวว่าเรื่องที่กันกลัวจะเป็นความจริง”
แดงน้อยหนักใจแทนเพื่อนไปด้วย ชักเริ่มเห็นด้วยตามเทิดศักดิ์ เรื่องที่ว่าสงสัยสนเป็นผู้ต้องหาตัวจริง
เรือลำหนึ่งล่องไปตามลำน้ำในแม่น้ำท่าจีน ขุนภักดีกับเนียนนั่งเคียงกันในเรือลำนั้น เนียนดูมีความสุขมาก ท่านขุนก็เช่นเดียวกันเฝ้าแต่มองหน้าเนียนตลอดเวลา พูดไปพูดมาก็กุมมือเนียนอย่างรักใคร่
“พี่รู้นะว่ามีใครกำลังใส่ร้ายเนียน คนคนนั้นเกลียดเนียนมานานมากแล้ว พี่มันโง่เอง โง่ที่สุดในบ้าน ใช้ความหูเบาตัดสินเนียน พี่ไม่ยอมใช้เหตุผลไม่ฟังเรียมกับคุณแม่ แต่ไปฟังเอ้อ...” ขุนภักดีค้างคำไว้แค่นั้นไม่พูดต่อ
“ตอนนี้พี่ขุนเข้าใจเนียนดีแล้ว ก็พอแล้วค่ะ อย่าไปเอ่ยถึงคนอื่นเลยนะคะ”
“นี่แหละ นี่คือเนียน ไม่อยากเอ่ยถึงใครในด้านเสียหาย จนทำตนเอง เสียหายมาตลอดเวลา แต่ต่อไปนี้ พี่สัญญา ไม่มีอีกแล้วจ้ะเนียน”
“ขอบพระคุณมากค่ะ พี่ขุน”
“วันนี้พี่จะขอพูดทุกอย่างให้หมดเปลือก เราจะไม่สงสัยกันและกันอีกต่อไป พี่อยากจะบอกเนียนว่า พี่ไม่ติดใจเรื่องที่เนียนมีลูกมีสามีมาแล้ว พี่เข้าใจดีว่าเนียนต้องทำเพื่อพ่อของเนียน เนียนจึงต้องมาขัดดอกอยู่ที่บ้านของพี่ เนียนมิได้หลอกลวงพี่ เนียนบ่ายเบี่ยงพี่แล้ว แต่พี่ไม่ฟังเองคนที่เนียนมาพบที่ศาลาคืนนั้นคือพี่ชายไม่ใช่ชู้ของเนียน”
“เอ้อ เขาเป็นพี่ชายของเนียนค่ะ เขามาเอาทองไปขายเพื่อรักษาตัวลูกชายที่ป่วยหนักของเนียนค่ะ เนียนกราบขอโทษที่เอาของที่พี่ขุนให้ไปใช้โดยไม่ขออนุญาตค่ะ”
“มันเป็นของเนียนแล้ว เนียนจะเอาไปทำอะไร เอาไปโยนทิ้งมันก็สิทธิ์ของเนียน พี่อาละวาดเฆี่ยนตีเนียนเพราะหึงหวงเป็นสำคัญ”
“พี่ขุนจะไม่ถามดอกหรือคะ ว่าพี่ชายเนียนคือใคร”
“พี่ไม่ต้องการรู้ดอก เนียนจ้ะพี่อยากรู้จักลูกของเนียน พี่ไม่รังเกียจเขา พี่ยินดีต้อนรับเขา บอกพี่สิว่าเขาอยู่ที่ไหน”
เนียนยิ้มทั้งน้ำตา
“เนียนขอเวลา ให้คดีของเนียนสิ้นสุดลงก่อน แล้วเนียนจะพาเขามากราบพี่ขุน เพราะถึงตอนนี้ เขาเองยังไม่ทราบด้วยซ้ำ ว่าเขาคือลูกของเนียน”
“ตกลงจ้ะ”
ขุนภักดีเยื้อนยิ้มจับมือเนียนมากอบกุมไว้อย่างแสนรัก
ฟากสนนั่งทอดสายตามองเหม่อไปในสายน้ำ ท่าทีว้าวุ่นและหวาดผวา หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเอง
ภาพเหตุการณ์ที่ตนกำลังจะแทงเนียน แล้วเสียงถมตะโกนว่าเสือหนักมาๆ ผุดมาหลอกหลอน ผสมกับเสียงท่านขุนที่แวะมาหา และบอกสนเรื่องฝันว่าเห็นสนถือมีดคมกริบไล่แทงคน
“พี่ขุนฝันจริงรึว่าดักคอเรา นี่เราเป็นอะไรไป นรกมันกำลังเกาะกินใจเราอยู่หรือนี่ กินข้าวก็ไม่ได้ นอนก็หลับไม่ลง อีวายร้ายช้อยมันพาพวกนั้นมาไล่ฆ่าเอา โอ๊ย อยากจะกระโดดน้ำตายเหลือเกิน”
สนลุกเดินไปยืนที่ท่าน้ำ หมิ่นเหม่มาก ครั้นพอมองลงไปที่พื้นน้ำด้านล่าง ก็ต้องตกใจ
“อีช้อย”
สนแลเห็นใบหน้าโชกเลือดของช้อยที่มองมาที่สนจากใต้ผืนน้ำที่กั้นอยู่ ช้อยกวักมือเรียกสนหยอยๆ
“มาสิ อีสน มาสิมาหากู”
สนตกใจผงะกรีดร้อง
“อีช้อย ไปให้พ้น”
สนหันหลังกลับวิ่งหนีไป เจอเอากับกบและแมวสวนมาพอดี
“คุณสน”
สองคนมองหา
“คุณสนเจอผีอีช้อย”
“ผีอีช้อยมันอยู่ไหนหรือคะ”
“อีบ้า มึงอย่ามาซักไซ้กูนะ อีขี้ข้า”
สนตวาดแล้วเดินพรวดออกไป แต่ไม่วายหันไปมองด้านหลัง สองคนสงสัยว่าสนมองอะไรในน้ำ จึงเดินมาดูบ้างชะโงกลงไป
“มาจับผีอีช้อยใส่หม้อถ่วงน้ำกัน” กบบอก
“เฮ้ย นั่น ผีปลา ไม่ใช่ผีอีช้อย ปลาชะโดตัวใหญ่โตหยั่งกะควาย” แมวร้องอย่างตื่นเต้น
สองคน เห็นปลาชะโดตัวใหญ่ว่ายน้ำไปมา
ฟากสองคนยังคงเพลิดเพลินอยู่ในเรือ อิ่มเอิบใจกับการพูดคุยปรับความเข้าใจกัน
“เนียนจ๋า”
“ขา”
“เนียนมีอะไรจะถามพี่บ้างไหม”
“ค่ะ วันก่อนที่ท่าน้ำ พี่ขุนกำลังจะพูดเรื่องหนูติ๋ว แต่คุณเทิดศักดิ์มาเสียก่อน พี่ขุนจะว่ากระไรเรื่องหนูติ๋วหรือคะ”
ขุนภักดียิ้มกุมมือเนียนมาไว้ที่อกตัวเองขณะบอก “พี่จะบอกว่า หนูติ๋วคือแก้วตาดวงใจของพี่”
เนียนตื่นเต้นตกใจมาก
“พี่ขุน พูดว่ากระไรคะ”
“หนูติ๋วคือแก้วตาดวงใจของพี่ แกคือลูกสาวของพี่”
“พี่ขุนขา ทำไม ทำไม เอ้อ...”
“ไม่..ไม่ทำไมดอก พี่มั่นใจว่าแกคือลูกของพี่ที่เกิดจากเนียน ไม่ใช่ลูกของผู้ชายที่มาหาเนียน พี่หลงผิดมาเสียนานไปทุบตีแก พี่อยากจะเอาขวานฟันมือตัวเองให้ขาดสองท่อน”
“นี่เนียนฝันไปหรือว่าเนียนฟังผิด”
ท่านขุนดึงเนียนมาแอบอิงกับอก
“ยอดรักของพี่ เนียนไม่ได้ฟังผิด เนียนไม่ได้ฝันไป แต่ความจริงที่ถูกซ่อนเร้นมานานเผยออกมาแล้ว พี่น่าจะมองออกแต่แรก หนูติ๋ว มีเค้าหน้าบางอย่างเหมือนพี่ เหมือนเทิดศักดิ์ เหมือนหนูอี๊ดราวกับฝาแฝด”
เนียนเต็มตื้น เริ่มผ่อนคลายลง และกล้าพูดกล้าถามขึ้นมาบ้าง
“แก..แกไม่เหมือนเนียนบ้างดอกหรือคะ”
“นั่นแน่ะ กลัวลูกหน้าไม่เหมือนตัวเองรึนั่น จะยอมรับไหมว่าแกคือลูกของพี่” ขุนภักดีสัพยอก
“เนียนกราบขอบพระคุณที่พี่ขุน ยอมรับว่าแกคือลูกของพี่ขุนค่ะ”
“พี่จะบอกแกให้รู้ตัว ค่ำนี้” ขุนภักดีว่า
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ ทุกคนในบ้านกำลังเคร่งเครียด เรื่องต่างๆ มากมายรอให้ทุกอย่างคลี่คลายก่อนเถิดค่ะ”
ขุนภักดียิ้มเผล่ “ตกลงจ้ะ เมียว่าอย่างไร ผัวก็ว่าอย่างนั้นจ้ะ”
“แหม เอ้อ…”
“รักเนียนเหลือเกิน รักแม้ในยามที่เข้าใจผิดเนียน พี่ทนทรมานมานานเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเนียนไม่รักพี่ แต่ตอนนี้พี่ไม่ทรมานแล้ว”
“เอ้อ ทำไมจู่ๆ พี่ขุนถึงเลิกเข้าใจเนียนผิดคะ”
“เอาไว้ให้เรื่องวุ่นวายมันผ่านไปก่อนพี่จะบอกจ้ะ”
ท่านขุนประทับจูบหน้าผากเนียนอย่างละมุนละไม สองคนอิงแอบกันต่ออย่างเป็นสุข
สำรับอาหารมื้อนี้บนเรือนทองจันทร์ล้วนเป็นเมนูปลาทั้งนั้น ต้มยำปลา ปลาย่าง ปลายำ น้ำพริกปลา วางตรงหน้าทองจันทร์กับเรียม มีกบกับแมวยืนยิ้ม
“นางกบนางแมว นี่เอ็งสองคน เอาปลาอะไรมาให้ข้ากินมากมาย”
“นั่นน่ะสิ ทำไมทุกอย่างเป็นปลาทั้งนั้น กบ แมว” เรียมงงด้วย
“ปลาผีอีช้อยเจ้าค่ะ” กบบอก
สองคนร้อง “ไฮ้”
แมวยืนยัน “ใช่เจ้าค่ะ ปลาผีอีช้อยจริงๆ เจ้าค่ะ”
“แกสองคนอย่าล้น” ทองจันทร์เอ็ด
เรียมถามทันที “เล่ามา นี่มันอะไรกัน”
กบกะแมวทำท่าแย่งกันเล่า
ครู่ต่อมาทองจันทร์กับเรียม สบตากันหลังฟังจบ
“แม่สนมันกลัวขนาดวิ่งหนีผีอีช้อยเลยรึ”
“เจ้าค่ะ” สองสาวประสานเสียง
“สนกลัวผีช้อยขนาดนั้นรึ นี่มันกลางวันแสกๆ” ทองจันทร์ประหลาดใจ
“เวรกรรมมันย้อนนี่มันไม่เลือกเวลาดอกเจ้าค่ะ” เรียมว่า
“มันถึงเวลา ชดใช้กรรมเจ้าค่ะ” แมวบอก
“แกสองคนคิดอะไร แกสองคนเข้าใจว่ากระไร” ทองจันทร์ซัก
“คิดว่า คุณนายสน เอ่อ...” สองคนพูดพร้อมเพรียง แล้วเอาแต่ส่ายหน้าก่อนบอกต่อ “มิบังควรเอ่ยเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์มองหน้าเรียม
“มันสองคนคิดว่า แม่สนฆ่านังช้อยปิดปาก”
สองคนร้อง “ว้าย”
“คุณแม่แน่ใจหรือคะ”
“แน่ใจ มันโยนบาปให้เนียน นี่แม่ก็มีความหวังอยู่ที่พ่อเทพ จะหาคนที่เนียนมันมารอพบเจอ แล้วให้เขาเป็นพยาน”
สีหน้าทองจันทร์ขณะพูด ดูมีความหวังเต็มเปี่ยม
สนมาแอบฟังอยู่ใต้ถุนเรือน ได้ยินเต็มสองหู รู้สึกตกใจมาก
“อีแก่ทองจันทร์มันจงใจจะให้กูเข้าตะราง อีแก่นี่ มันวอนกะกูถึงที่สุดแล้ว มึงไม่เคยไว้หน้ากู มึงจ้องจะเหยียบกูให้จมนรก ให้ได้”
แดงน้อยเดินมาเห็นสนพอดี
“สวัสดีครับ คุณแม่สน”
“อุ๊ยตาย แดงน้อย เอ้อ เอ้อ แม่ เอ้อ...”
“จะมาหาคุณย่าทองจันทร์หรือครับ”
“ใช่จ้ะ จะมาคุยกับคุณแม่”
“เชิญครับ ผมก็จะมาคุยครับ”
“แม่เปลี่ยนใจแล้ว แม่คุยกับพ่อแดงน้อยก็ได้ อยากรู้เรื่องเนียน”
“คุณพ่อขุนประกันตัวน้าเนียนออกไปได้เรียบร้อยแล้วครับ”
สนใจหายวับ
“มีพยานรู้เห็นว่ามันมาหาใครที่ท่าน้ำคืนนั้นแล้วรึ”
“ครับ มีพยานครับ”
“น่าเชื่อถือหรือเปล่า” สนซัก
“ทั้งเมืองสุพรรณไม่มีใครน่าเชื่อถือไปกว่าท่านนี้อีกแล้วครับ” แดงน้อยพูดยิ้มๆ
“ใคร” สนฉงนหนัก
แดงน้อยส่ายหน้า
“ผมบอกไม่ได้ครับ เกรงว่าจะทำให้เสียรูปคดีในการติดตามหาคนร้ายตัวจริง”
“นี่หมายความว่า ไม่เชื่อกันว่าเนียนฆ่านางช้อยรึ”
“คล้ายๆ เช่นนั้นครับ”
สนใจคอไม่ดี จิตใจหวั่นไหวมากขึ้นไปอีก
สองคนสนทนากันต่ออยู่บนเรือนขณะทานข้าวไปด้วย
“พี่เทพหายไปเลย เรียมก็ตั้งตารอฟังข่าวเนียนอยู่นะคะ”
แดงน้อยปรากฏตัว ก้าวเข้ามาไหว้สองคน
“พ่อแดงน้อย” ทองจันทร์ตื่นเต้น
“แม่กำลังรอฟังข่าวเนียน รู้เรื่องบ้างไหม”
“ทราบครับ คุณพ่อขุนท่านประกันตัวน้าเนียนไปได้แล้วครับ”
“อ้าว แล้วหายไปไหน” ทองจันทร์ปลกใจ
“ไม่ทราบครับ แต่ไปกันนานแล้วครับ ผมมานี่ก็จะมาเรียนว่าจากปากคำของคุณพ่อขุน อัยการอาจไม่ส่งฟ้องศาลครับ”
สองคนประสานเสียง “โล่งอก”
“มามา มากินข้าวกับย่า”
“มีต้มยำพุงปลาชะโดผีนางช้อย ยำเนื้อปลาชะโดผีนางช้อย” กบบอก
“ผีปลาชะโดย่างนางช้อย น้ำพริกปลาผีนางช้อยเจ้าค่ะ” แมวเสริม
“หุบปากไปเลยเอ็งสองคน รีบไปเอาจานชามมาเพิ่มให้นายอำเภอ”
เรียมอธิบายเห็นแดงน้อยทำหน้างงเรื่องปลา “สองคนนี้เขาไปพบ สนตกใจกลัวปลาหาว่าเป็นผียัยช้อยน่ะจ้ะ”
“มันก็เลยจับผีปลานางช้อยมาต้มยำทำแกงให้ย่ากิน”
“อ๋อ เอ้อ เมื่อสักครู่ ผมพบคุณแม่สน ที่บันไดเรือน นัยว่าจะมาคุยกับคุณย่า” แดงน้อยบอก
“มาแอบฟังน่ะไม่ว่า ตุ๊กแกกินปูนร้อนทอง วิ่งพล่านแหกปากร้องไม่หยุด..เฮ้อ”
ทองจันทร์รู้ทันสน พูดจาเย้ยหยันเพราะเกลียดน้ำหน้าสนมากขึ้นทุกที
ทางด้านขุนภักดีกับเนียน พูดกันจบเข้าใจกันดีแล้ว ท่านขุนอ้อนต่อ
“พี่มีความสุขเหลือเกิน ที่เนียนเข้าใจพี่ พี่เป็นผู้ชายที่โชคดีมาก เรียมก็เข้าใจพี่ ไม่เคยปริปากว่าพี่ นอกจากเตือนสติพี่ ในเรื่องหนูติ๋วเสมอมา แต่พี่หาฟังไม่ ทำไมทั้งเรียมทั้งเนียนถึงดีกับพี่ถึงเพียงนี้”
“ชีวิตเนียน ตัวของเนียน ฝากไว้กับพี่ขุน คุณท่าน คุณเรียม ตั้งแต่วันที่พ่อของเนียนเอ่ยปากยกเนียนให้ไว้แล้วนี่คะ”
“เนียนฝากพี่ไว้แค่ตัวกับชีวิตเท่านั้นเองรึ แล้ว...อย่างอื่น...”
“อะไรหรือคะ”
“หัวใจจ้ะ หัวใจของเนียน ไม่ได้ฝากพี่ไว้ดอกรึ”
“เอ้อ...แหม เนียน กระดากปากที่จะเอ่ยเรื่องฝากหัวใจไว้กับผู้ชาย”
“พี่ผู้ชายอื่นที่ไหน ผัวของเนียนแท้ๆ และยามนี้ มีแค่เราสองคนเท่านั้น ผัวเมียกันปิดบังกันเรื่องหัวใจ มันไม่ถูกต้องนะเนียน ว่าอย่างไร เนียนเอาหัวใจฝากพี่ไว้หรือเปล่า”
“พี่ขุนเต็มใจรับไว้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ยอมตอบกันตรงๆ นี่จะให้พี่คุกเข่าลงไปขอให้ได้รึ พี่จะได้เรียกคนขับเรือมันมาเป็นพยาน ขอให้เนียนมอบหัวใจให้พี่”
“อย่านะคะ คือ เอ้อ เนียนมอบหัวใจให้พี่ขุน ตั้งแต่วันแรกที่พี่ขุนเอ้อ..เข้าใจผิดคิดว่าเนียนเป็นคุณเรียมแล้วค่ะ”
ท่านขุนยิ้มร่า ภาพที่ตนเข้าไปกอดเนียนด้านหลังยังติดตาจนวันนี้ ขุนภักดีหัวเราะชอบใจ
อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 18/3 วันที่ 15 พ.ค. 56
ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager