ละคร อาญารัก ตอนที่ 16/2 วันที่ 7 พ.ค. 56

ละคร อาญารัก ตอนที่ 16/2 วันที่ 7 พ.ค. 56

“เนียน ลูกของอาเนิบ น้องชายอาน้อมพ่อเนียนที่อยู่สามชุก เขาให้คนส่งข่าวมาบอกว่า อาเนิบตายแล้ว”
“เอ้อ จ้ะ เอ้อ”
“เนียนจะต้องไปงานศพเขาสินะ” เรียมถาม
เนียนปรายตามองท่านขุนนิดหนึ่ง ประมาณว่าถ้าไม่อนุญาตเนียนไปไม่ได้
“เอ้อ เนียนไปได้หรือคะ”
“เนียนไปได้หรือคะ” เรียมแกล้งถามต่ออยากดูอาการสามี

ขุนภักดีหงุดหงิด “เอ๊ะ เป็นอะไรกัน เรื่องคนเจ็บคนตาย ใครจะห้ามจะหวงถ่วงเอาไว้มันก็ใจไม้ไส้ระกำเต็มทีสิ”
“ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ”

เนียนถอยออกมา เรียมแอบยิ้ม ท่านขุนตาเขียวใส่เนียน แล้วก็เอ่ยขึ้นมา
“เคยไปหรือนั่น จะไปได้อย่างไรฮึ ไอ้เอก” พาลไปลงที่เอก
“จริงสิ เนียนแทบไม่เคยไปไหน ไปตลาดบ้างก็น้อยครั้ง แค่ทางในตัวเมืองยังรู้จักไม่หมดด้วยซ้ำ พี่เทพขา ให้หาใครไปส่งได้ไหมคะ”
“ตามใจ ไอ้เอกไปกันได้แล้ว จะรีบไปทำงาน ป่านนี้หนูอี๊ดรอที่รถแล้ว”
ขุนภักดีพยายามทำเคร่ง แต่ตวัดตามองมาที่เนียนนิดหนึ่ง
“ดูดู๋ดูพี่เทพสิเนียน สงสัยวัยเลือดจะไปลมจะมา ประดักประเดิดใส่เนียนทำตาเหมือนจะบอก แต่ทำท่าเหมือนไม่สนใจใยดี”
“ขอบพระคุณมากค่ะ เอ้อ...แล้วเรื่อง หนูติ๋วกับคุณเทิดศักดิ์นั่น เนียน เนียนขอร้องเถิดนะคะ”
“เนียนไม่ขอร้องชั้น ชั้นก็ต้องหาทางไม่ให้เกิดขึ้น รีบไปเถิดเนียน”

เวลาต่อมาเนื้อทองบอกเนียนเรื่องรองเท้า
“ได้ยินแม่ว่าแม่ไม่มีรองเท้าสีดำใส่ไปงานศพหรือจ๊ะ”
“มีจ้ะ แต่ว่ามันเก่าเจียนขาดแล้ว คงไม่มีเวลาไปหาซื้อดอกลูก”
“หนูมีให้แม่ใหม่แล้วจ้ะ หนูเพิ่งซื้อมา นี่ไงแม่เอาไปใส่เถิดนะ”
เนื้อทองส่งมาให้แม่ เนียนลองใส่ดูยิ้ม
“พอดีเลยลูก ขอบใจมาก แม่ใส่คู่นี้แหละไปงานศพวันนี้ แม่ไม่อยู่ ดูแลคุณท่านดีๆ นะลูก”
“ไม่ต้องห่วงเลยค่ะแม่”
เนียนจับมือลูกสาวเป็นเชิงบอกลา

ขุนภักดีอยู่ในห้องทำงานแล้ว เอกเอาน้ำเสิร์ฟให้ แล้วทำท่าจะออกไป
“ไอ้เอก เรื่อง เอ้อ...”
เอกรู้ใจ “งานศพหรือขอรับ”
“เอ็งจัดการหรือยัง”
“เรียบร้อยขอรับ”
เอกทำท่าจะออกไปอีก
“ไอ้เอก”
“ขอรับ”
“ถ้าเอ็งทำอะไรผิดหรือผิดใจกับใครสักคน แล้วเอ็งจะเอ่ยปากขอโทษเขาอย่างไร จึงจะไม่เสียหน้า”
“ง่ายมากขอรับ ก็ขอโทษมันไปโต้งๆ นั่นแหละขอรับ แล้วขอร้องให้ใครคนนั้นอย่าบอกใคร ก็ไม่ต้องเสียหน้าให้ใครรู้ขอรับ”
เอกจะออกอีก
“เอ็งแน่ใจรึ”
“ไม่ค่อยแน่ใจเอ๊ย..แน่ใจขอรับ ถ้าใครคนนั้นเป็นคนสงบเสงี่ยมเจียมตัวเชื่อฟังคำสั่งท่านขุนเสมอต้นเสมอปลาย”
เอกแกล้งทำจะออกไป เพราะรู้ว่าท่านขุนหมายถึงเนียน
“แล้วข้าควรขอบใจใครไหม ถ้าเขาทำอะไรดีๆ ให้ลูก...เอ๊ย ให้ครอบครัวข้า”
“เอ๊ย ควรอย่างยิ่งเลยขอรับ ไปได้หรือยังขอรับ”
ขุนภักดีพยักหน้า เอกออกไป ท่านขุนนั่งครุ่นคิด
“เสียดายที่ไอ้คนต้มเหล้าเถื่อน มันดันตายไปก่อน ที่จะถามความจริงเรื่องสนไปเช่าเรือ เผื่อมันจะรู้อะไรมากกว่านั้น”

เวลาเดียวกันเนียนใส่ชุดดำ มากราบลาทองจันทร์
“เนียนขออนุญาตกราบลาไปงานศพญาติที่สามชุกนะเจ้าคะ”
“แม่เรียม กับพ่อเทพเขารู้แล้วรึ”
“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”
“ไปเถิด อ้อ...ข้ายังไม่ขอบใจเอ็งเรื่องยัยอี๊ด ขอบใจมากนะเนียน เอ็งช่างน้ำใจประเสริฐเหลือเกิน เอ็งประเสริฐจนข้าจะไม่มีวันเชื่อใครที่มันใส่ร้ายเอ็งเรื่องเลวๆ ทั้งหลายอีกต่อไปแล้ว”
เนียนยิ้มตื้นตันใจ “ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ เนียนจะรีบไปแล้วรีบกลับเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์พยักหน้า เนียนถอย ทองจันทร์เรียกอีก
“เนียน เอ็งมาอยู่กับข้ายี่สิบกว่าปี เอ็งทุกข์มากเหลือเกินใช่ไหม”
“หามิได้เจ้าค่ะ เนียนเข้าใจดีว่า ชีวิตย่อมเป็นเช่นนี้ มีทั้งทุกข์และสุขเจ้าค่ะ”
“แต่ข้าว่าเอ็งทุกข์ซะมากกว่าสุขนะ ถ้าเอ็งสุขบ้างทำไมเอ็งยิ้มออกมาได้ไม่ถึงสิบครั้ง ในยี่สิบกว่าปี ลูกชายข้า เมียเขา หลานสาวข้าทำร้ายเอ็งมากมายสินะ แต่เอ็งก็ไม่เคยมีทีท่าว่าโกรธแค้น หรือคิดสู้พวกเขา เกิดมาข้าไม่เคยเห็นใครทนอย่างเอ็ง ขอบใจมาก นี่ถ้าเอ็งฮึดสู้ขึ้นมาอีกคน บ้านข้าคงปั่นป่วนมากกว่านี้ ที่ข้าเอ่ยปากเรื่องนี้วันนี้ เพราะข้าปลงชีวิตข้ามันนับถอยหลัง มีอะไรที่ควรพูดก็ต้องรีบพูดเสียก่อนที่จะไม่ได้พูด เฮ้อ...คนเรากำหนดอะไรก็ได้แต่มิอาจกำหนดวันตายได้”
ทองจันทร์พูดปลงๆ มองเนียนด้วยสีหน้าเปี่ยมเมตตา เอื้อมมือมาลูบหัวเนียนอย่างปราณีรักใคร่
“ข้าเมตตาเอ็นดูเอ็งมากนะเนียน มาถึงยัยติ๋ว ข้ายิ่งรู้สึกว่ายังกะหลานแท้ๆ ของข้าคนหนึ่งทีเดียว”
เนียนน้ำตาร่วงหยดเผาะ ทองจันทร์หยิกเนียนด้วยความหมั่นไส้
“คุณท่าน”
“ร้องไห้อีกแล้วเอ็ง ยิ้มสิ น้ำตานั่นเก็บไว้ร้องงานศพข้าเถิด”
“คุณท่าน”

เนียนตื้นตันนัก พูดออกมาได้เพียงเท่านั้น
สองคนอยู่ใกล้เรือนสนตรงบริเวณที่ลับตาคน ช้อยมาทวงสัญญา แต่ถึงขั้นมีปากเสียงกันรุนแรง

“คุณสนพูดกับคุณเทิดศักดิ์หรือยังเจ้าคะ ไอ้แช่มมันอึดอัดใจมากจนอยากระเบิดเปิดปากพูดแล้วนะเจ้าคะ”
“ถ้ายังไม่ได้พูดแล้วเอ็งจะทำไม”
“ก็จะสาธยายความหลังครั้งก่อนเก่าของคุณสน ที่โดนพ่อกำนันจับใส่ตะกร้าล้างน้ำ ล้างความสกปรกของไอ้เหิม แล้วก็เรื่องราวของไอ้พวกที่ตายอย่างผักปลา เรื่องให้ไอ้เหิมมาฉุดคร่าอีเนียน แต่โดนเสียเองสุดท้าย คุณเทิดศักดิ์ไม่ใช่ลูกท่านขุ..”
ช้อยยังไม่ทันพูดจบ สนตบหน้าช้อยโครมโดยแรง
“อีช้อย มึงลำเลิกกู มึงทรยศหักหลังกู มึงอีงูเห่า”
แต่สนโดนช้อยตบกลับโดยแรงเช่นกัน
“อีสน มึงข่มกูมานานหลายสิบปีตั้งแต่คุ้มน้อยคุ้มใหญ่ มึงบังคับให้กูทำชั่วสารพัดเพื่อประโยชน์ของมึง มึงมันใจแคบ มึงให้ปันกูเหมือนให้หมาข้างถนน ใครทนมึงได้อย่างกูที่ซื่อสัตย์ต่อมึงนานขนาดนี้ไม่มีอีกแล้วอีสน มึงจงจำไว้ ถ้าหากว่า มึงไม่ช่วยลูกกู กูจะเปิดโปง มึงให้หมด มึงติดตะรางแน่อีสน มึงโดนประหารโดยฝีมือลูกมึงผัวมึงเชอะ กูจะรอดูวันที่มึงถึงหลักประหาร กูให้เวลามึง ถึงพรุ่งนี้ กูจะกลับมาใหม่”
ช้อยเดินออกไปไม่ยี่หระ สนยืนตะลึงกุมหน้า วิตกหวาดกลัว และโกรธแค้นแทบจะฉีกช้อยเป็นชิ้นๆ
“พินาศแล้วชีวิตกู หมดสิ้นเพราะอีช้อยเสียกระมัง”
สนมองไป เห็นหลังช้อยไวไว

ช้อยเดินตรงไปในบ้านมุ่งหน้าไปทางเรือนทองจันทร์
“อีช้อยไปไหน”
สนใจหายวับ สาวเท้าแอบตามช้อยไปทันที

ช้อยมาถึงบันไดหน้าเรือนแต่ถูกแมวกับกบไม่ให้ขึ้นเรือน
“มาทำไมยะ” กบไม่ให้ขึ้น ถามเสียงขุ่น
“มาหาคุณท่าน”
แมวไม่ยอม “มีธุระอะไรกับคุณท่านยะ”
“สำคัญที่สุด ที่ท่านสมควรได้รับรู้” ช้อยคุยโว
แมวร้อง “โอ้โฮ”
“ขอทางด้วย”
สองคนช่วยกันกันไว้ “ใหญ่แฮะ”

ทองจันทร์ยินเสียงคนทะเลาะกัน จึงโผล่หน้าออกมาดู
“นางกบ นางแมว อ้าวนางช้อย ไปมุดดินที่ไหนมายะ”
“ช้อยไปทำมาหากินมาเจ้าค่ะ
“แล้วนี่มาทำไมยะ ไม่ไปทำมาหากินหรือยะ”
“ช้อยมีเรื่อง สำคัญมากที่สุดจะมาเรียนให้คุณท่านทราบเจ้าค่ะ”
“หน้าอย่างเอ็งพูดสิบคำ จริงคำเดียว ไปเถิด ไม่อยากฟัง”
ทองจันทร์หันตัวกลับ ไม่สนใจ
“ได้โปรดเจ้าคะ รับรองว่าคุณท่านฟังแล้ว ขี้คร้านจะบังคับให้ช้อยเล่าต่อสามวันยังไม่จบเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์เริ่มลังเล
“ถ้าช้อย พูดเรื่องแรกคุณท่านไม่อยากฟัง ไล่ช้อยไปหรือถีบช้อยตกเรือนตายได้เลยเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์คิดหนัก

สนแอบมอง เห็นช้อยขึ้นไปบนเรือนทองจันทร์
“อีช้อยมาฟ้องอะไรกับอีแก่ อีช้อยมึงกำลังทำลายเกียรติกูย่อยยับ”
สนหน้าซีดเผือด หวาดกลัวอีกด้วย
“ขอให้อีช้อยมาขอเงินไม่ได้มาเปิดโปงเรา เพราะคนที่มันควรเปิดโปงน่าจะเป็นพี่ขุนมากกว่าอีแก่นี่”
สนวนเวียนคิดไปต่างๆ นาๆ หาทางออก

ช้อยนั่งประจันหน้าทองจันทร์ กบกะแมวมองคุมเชิง
“อีนางสองคนนั่นมิบังควรได้รับรู้ดอกเจ้าค่ะ เรื่องมันน่าอับอายมากเจ้าค่ะ” ช้อยอารัมภบท
“เอ็งต้องการให้ข้าไล่มันไป ถ้าเอ็งฆ่าข้า ใครจะเห็น”
“สาบานเจ้าค่ะ ช้อยมาเพื่อบอกความจริง ครั้งแรกในชีวิต ไม่ได้มาเอาชีวิตใคร ช้อยตะหากที่เสี่ยงชีวิตมาเปิดโปงเอ๊ยมาเปิดเผยความจริง”
“ของใคร” ทองจันทร์ย้อนถาม
ช้อยไม่พูดปรายตามองกบกะแมว ทองจันทร์จึงโบกมือไล่ไป กบกับแมวไปโดยดี
“เล่ามา”

ส่วนที่บ้านแพรและโพล้ง ในบ้านแพน แพรและโพล้งยื่นหน้าแย่งกันอ่านจดหมายของเนียน มีแดงน้อยนั่งมองขำๆ
“แกยื่นหน้ามาทำไมไอ้โพล้ง อ่านออกเรอะ”
“อ่านไม่ออก แต่อยากให้แกอ่านออกเสียงให้ฟัง”
แพรกระซิบ “เนียนไม่ต้องการให้ใครรู้ว่า เขียนมาเรื่องโอนที่ดินให้แดงน้อย”
โพล้งกระซิบตอบกลับ “อ้าว แล้วจะทำอย่างไรเล่า”
“ทำแบบลับๆ ล่อๆ ไม่ให้แดงน้อยรู้ ให้ทำหนังสือมอบอำนาจโอนกันเป็นทอดๆๆ” แพรว่า

จังหวะนี้ยายอ่อนเดินเข้ามาสมทบ พอดี
“นายอำเภอมาพอดี มาช่วยดูทีซิว่า เนียนโอนที่ดินให้ใคร ชั้นจะได้จัดการเรื่องที่นาให้สำเร็จเสร็จลุล่วงเสียที”
แพรโพล้งมองหน้ากัน
“ต้องเจอคนที่น้าเนียนแกโอนให้ก่อนแหละครับ ยายอ่อน” แดงน้องบอก
“สองคนนี่มันรู้ แต่มันปิดบังยายเอาไว้ นายอำเภอแดงน้อยถามพวกมันให้ยายทีเถิด”
แพรโพล้ง มองหน้ากันพยักหน้า
“เอาละ เนียนเขาว่า จะมาหาชั้นวันสองวันนี้” แพรลอก
“ดีครับเรื่องราวจะได้กระจ่างกันสักที” แดงน้อยว่า
“ดี ยายจะรอเนียนมาจัดการให้ จะได้จบเรื่องกันสักที”
ทุกคนตกลงกันได้ด้วยดี ยายอ่อนกลับไปแล้ว
“ทีนี้ ผมมีเรื่องเกี่ยวกับน้าเนียนมาถามแม่แพรกับลุงโพล้ง ตอบผมตามความจริงด้วยนะครับ”
สองคน มองหน้ากัน
“ผู้ชายที่ใครๆ หาว่าเป็นชู้กับน้าเนียนนั่น เป็นใครกันแน่ ตอบผมเถิดครับผมต้องการให้น้าเนียนพ้นทุกข์”
สองคนมองหน้ากันแล้วพยักหน้ากัน ตอบพร้อมเพรียง
“เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเนียน”
แดงน้อยมีสีหน้าดีใจมาก “ไม่ใช่เสือหนักนะครับ”
สองคนสะดุ้ง แล้วส่ายหน้า บอกพร้อมกันอีก
“ไม่ใช่”

แดงน้อยยิ้มออกมาอย่างเบิกบานใจ ดูออกว่าท่านนายอำเภอหนุ่มมีความสุขมากที่สุด
ด้านช้อยฟ้องทองจันทร์แต่บอกไม่หมดทุกเม็ด โดยเฉพาะความริยำของมัน ทองจันทร์ได้ฟังก็เข้าใจว่าสนนั้นร้ายกาจมาก

ช้อยก้มลงกราบ “ช้อยมาขอให้ไอ้แช่มได้ประกันตัวออกมาเจ้าค่ะ”
“นี่ปะไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญของข้า แต่มันคือเรื่องสำคัญของเอ็งตะหากลงจากเรือนไปเลยนางช้อย”
“ช้อยแค่ออกแขกแบบลิเกน่ะเจ้าค่ะ มาฟังเรื่องต่อไปนี้ทีละเรื่องนะเจ้าคะ”
“ว่ามา”
“เรื่องแรก เนียนไม่ได้เป็นชู้กับเสือหนักดอกเจ้าค่ะ”
“เรื่องนี้ทีแรกข้าเชื่อเอ็งกับแม่สน แต่มาตอนหลัง ข้าไม่สนใจแล้วแม่สนเขามารายงานแล้วว่า เอ็งใส่ร้ายเนียน กลับไปซะ”
“ฟังต่ออีกสิเจ้าคะ”
“ว่ามา”
“วันที่เรือล่ม หนูติ๋วไม่ได้ชวนคุณหนูอี๊ดไปพายให้เรือล่มดอกเจ้าค่ะ”
“แล้วมันไปพายเรือกันทำไม”
“มีคนวางอุบายให้เกิดเหตุนี้ ตอนนี้คนให้เช่าเรือและรู้สาเหตุมันก็โดนวางยาพิษตายไปแล้วเจ้าค่ะ”
“เวรกรรม เวรกรรม”
“สุดท้าย สำคัญที่สุด เอาย่อๆ ก่อนนะเจ้าคะ” ช้อยตีฝีปาก
“บอกมาไวๆ”
ช้อยป้องปากกระซิบ “ฟังแล้วอย่าอึ้ง ฟังแล้วเหยียบเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์หมั่นไส้ “ชักรำคาญ”
“คุณเทิดศักดิ์อาจจะไม่ใช่ลูกท่านขุนดอกเจ้าค่ะ”
ทองจันทร์ตะลึง ช้อยทิ้งทุ่นก่อนจะก้มลงกราบ แล้วคลานถอยหลังออกไปอย่างมีชัย
“อีช้อยอย่าเพิ่งไป”
“อีกวันสองวันช้อยจะมาเล่าต่อเจ้าคะ วันนี้ช้อยต้องกราบลา ไปเยี่ยมไอ้แช่มกลัวเผลอไผลไป ใครมาวางยาพิษมันตายอีกราย ช้อยคงอกแตกตายกลายเป็นนางฆาตกรฆ่าคนแน่ๆ เจ้าค่ะ อ้อ ช้อยขอฝากเอาไว้ ถ้าไอ้แช่มไม่ได้ประกันตัวออกมา เกิดช้อยมีอันเป็นไป ไอ้แช่มมันมีอะไรจะกราบเรียนมากมายเจ้าค่ะ เช่นเรื่องคนปล้ำคุณหนูอี๊ดครั้งกระนั้น”
ทองจันทร์ฟังแล้วปวดหัวหนึบ แต่รู้แน่ว่าช้อยหมายถึงสน ช้อยคลานถอยออกไป หมายมั่นว่านี่คือหมัดเด็ด
ที่มันวางไว้ให้ทองจันทร์

ฝ่ายแดงน้อยกลับมาจากบ้านแพน ก็ตรงมาหาท่านขุน เวลานี้สองคนอยู่ในห้องทำงานขุนภักดีบนศาลากลางเมืองสุพรรณ
“คือ ผมต้องขอประทานโทษ ที่เสียมารยาทมาขอถามเรื่องส่วนตัวของคุณพ่อ”
“ไม่เป็นไรดอก แดงน้อยสนิทสนมกับที่บ้านเป็นเพื่อนสนิทของเทิดศักดิ์ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แดงน้อยคงไม่มาถามดอก”
“ขอบพระคุณมากครับ คือน้าเนียนเป็น เอ้อ หมายถึงเคยเป็นภรรยาของคุณพ่อมาก่อนจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ใช่ แดงน้อยก็คงเคยได้ยินหลายครั้งแล้ว เคยเห็นหลายคราที่มีเรื่องในบ้าน มันน่าอับอายทั้งนั้น นี่คือสาเหตุที่ทำให้พ่อต้องเลิกรากับเขา”
“แต่คุณพ่อก็ไม่ได้ไล่น้าเนียนไปจากบ้าน นี่ถือว่าคุณพ่อกรุณามากแล้ว”
“แรกๆ พ่อก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าคือความกรุณา แต่ต่อมาอาเริ่มคิดว่า นี่คือการทารุณกดขี่คนที่เขายอมจำนนต่อเรา อย่างโหดร้ายที่สุด”
“ตอนนี้คุณพ่อยังคิดว่าน้าเนียนมีชู้อยู่อีกหรือเปล่าครับ”
“ไม่อยากจะคิดดอก แต่เจ้าตัวเขาไม่เคยปฏิเสธ”
“ขอประทานโทษครับ คุณพ่อคิดว่าน้องติ๋วเป็นลูกชู้หรือเปล่า”
“พ่อ...พ่อ บอกไม่ถูก”
“คุณพ่อจำยายอ่อนหมอตำแยที่ทำคลอดเทิดศักดิ์ได้ไหมครับ”
“จำได้สิ”
“แกทำคลอดน้องติ๋วด้วย ในเมื่อน้าเนียนไม่เคยไปไหนเลย ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านคุณพ่อ แล้วผู้ชายคนนั้นที่ไปหาน้าเนียนไม่ใช่ชู้แต่เป็นพี่ชายของน้าเนียน แล้วน้องติ๋วจะเป็นลูกใครครับ”
คำพูดแดงน้อยกระแทกเข้าที่หน้าท่านขุน ตะลึงพรึงเพริดพูดไม่ออก
“หนูติ๋ว หนูติ๋วของพ่อ หนูติ๋วคือลูกสาวของพ่อ โธ่หนูติ๋ว”
แดงน้อยยกมือไหว้
“เรื่องทั้งหมดคือความจริงที่ผมถามมาจากแม่แพร ลุงโพล้งและยายอ่อน คุณพ่อมีสิทธิ์ที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามแต่ครับ ผมขอตัวก่อน”
แดงน้อยเดินออกไป ขุนภักดีเดินเข้าไปหาแดงน้อยยื่นมือให้จับ
“พ่อเชื่อที่แดงน้อยพูดทุกประการ พ่อขอบคุณที่แดงน้อยให้ความกระจ่างกับพ่อ ตาพ่อที่ฝ้าฟางสว่างแจ้งเต็มทีกับเรื่องเนียน ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องของหนูติ๋ว”
“ผมจะไม่เอาเรื่องที่เราพูดกันวันนี้ ไปพูดต่อ เพราะนี่คือเรื่อง ที่คุณพ่อคงไปจัดการเอง”
ขุนภักดีพยักหน้า แดงน้อยออกไป ท่านขุนทั้งดีใจทั้งเสียใจและละอายแก่ใจ
“เนียนสุดที่รัก พี่ขอโทษ หนูติ๋วพ่อเสียใจ พ่อขอโทษ”

ขุนภักดียืนน้ำตาคลอ
บนเรือนของคุณนายทองจันทร์เวลานั้น ทองจันทร์กับเรียมคุยกันถึงเรื่องช้อยอยู่

“นางช้อยมันมาหาแม่” ทองจันทร์เอ่ยขึ้น
“ได้ยินว่ามันไปพักหนึ่งแล้วนี่คะ” เรียมแปลกใจ
“มันกลับมาขอให้แม่ช่วยไอ้แช่มลูกชายมัน ให้ได้ประกันตัว”
“ทำไมมันมาขอให้คุณแม่ช่วยเล่าคะ คุณแม่ไม่เกี่ยวข้องสักหน่อย คนที่ช่วยได้คือเทิดศักดิ์”
“มันก็จะให้แม่บอกตาเทิดศักดิ์นั่นแหละ” ทองจันทร์ว่า
เรียมแปลกใจ “แปลกจริง ถ้าจะให้เทิดศักดิ์ช่วยก็ต้องไปบอกสนสิคะ”
ทองจันทร์ไม่ยอมบอกความจริงทั้งหมด “มันมาพูดเรื่องที่แม่อยากรู้บางเรื่อง แต่มันพูดไม่จบ มันยักท่าเอาไว้ประมาณว่าถ้าแม่อยากฟังให้จบลูกมันควรได้ประกันตัวก่อน อะไรเทือกนี้แหละ”
“คุณแม่คิดว่าจะพูดกับเทิดศักดิ์ไหมคะ”
“ยังก้ำกึ่ง แม่กลัวว่ามันได้ประกันตัวแล้วมันจะไม่ยอมบอกต่อน่ะสิ นางคนนี้โกหกพกลมเป็นไฟ แต่แม่ก็อยากรู้เรื่องที่มันเกริ่นมา”
เรียมพลอยอยากรู้ไปด้วย
“ขอโทษนะคะ มันเกริ่นเรื่องอะไรมาคะ”
จู่ๆ มีเสียงผิวปากดังเป็นเพลงสนุกสนานนำขึ้นมา เรียม และทองจันทร์มองหน้ากัน ปรากฏว่าเป็นขุนภักดี
ปรากฏตัวขึ้นบนเรือนยิ้มระรื่นผิวปากอย่างสุขใจ
“พ่อเทพไปกินพุงปลาใส่กัญชาที่ไหนมารึ อารมณ์ดีถึงขั้นผิวปาก” หญิงชราแซวลูกชาย
“ไปกินความสุขมาครับ คุณแม่” ขุนภักดีเล่นลิ้นท่าทีสำราญใจ
“ไปกินความสุข” เรียมกับทองจันทร์อุทานพร้อมกัน
“พ่อเทพจะมีเมียน้อยอีกคน”
กบ แมว และเอกหัวเราะลั่น กับคำพูดของทองจันทร์ ขุนภักดีโวยวาย
“คุณแม่หาความผม ผม เอ้อ ไม่เอาละ ไม่บอกดีกว่า รอให้แน่ใจที่สุดก่อน จะมาบอกคุณแม่กับเรียม” แล้วขุนภักดีก็หันไปสั่งเอก “ไอ้เอกไปตามไอ้ถมไปหาชั้นที่เรือนโน้น”
แล้วท่านขุนก็เดินผิวปากลงไปจากเรือน ทองจันทร์กับเรียมงง เอกรู้แกวรีบเผ่นเช่นกัน
“ไอ้เอก หน็อยแน่ะ มันนกรู้รีบหนีไปอีกคน”

สนทุรนทุราย ยืน นั่งไม่ติดที่ ร้อนรุ่มในหัวอกไปหมด
“อีช้อย มันเอาอะไรไปฟ้องอีแก่ อีแก่มันรู้อะไรบ้างโอ๊ย อีช้อย ทำไมมึงไม่จงรักภักดีกับกูจนตายดังสัญญา อีช้อย อีช้อยมึงบีบขั้นกูเอง”
สนลงนั่งกุมขมับ
“รึว่าเราจะลองเกริ่นกับลูกเทิดศักดิ์ดู”
สนคิดได้ ค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย

นายถมมาพบท่านขุนตามสั่ง
“แกใช่ไหมที่ไอ้เอกสั่งให้พา นาง เอ้อ...แม่เนียนไปงานศพที่สามชุก”
“ขอรับ ท่านขุน”
“เขาบอกหรือเปล่าว่าจะกลับมาวันไหน”
“ไม่ได้บอกขอรับ แต่เท่าที่กระผมทราบน่าจะหลังจากเผาญาตินั่นแหละขอรับ”
“กี่วันรึ”
“ไม่เกินสามวันดอกขอรับ”

ละคร อาญารัก ตอนที่ 16/2 วันที่ 7 พ.ค. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager