อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/5 วันที่ 12 พ.ค. 56

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/5 วันที่ 12 พ.ค. 56

ที่หน้ากระทรวงมหาดไทยบางกอก เอกเปิดประตูรถ ท่านขุนพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถ
“กลับบ้านสักที มาหลายวันแล้ว คิด…”
“คิดถึงใครรึขอรับ” เอกแกล้งถาม
“เงียบนะไอ้เอก แกนี่ยิ่งแก่ยิ่งลามปาม รีบออกเดินทางอยากให้ถึงบ้านเต็มแก่แล้ว”
ขุนภักดีก้าวขึ้นรถ แล้วชะงัก
“ลืมอะไรหรือขอรับ”

“ลืมไปว่าน่าจะซื้อของกำนัลสักหน่อย”
“ของกำนัล” เอกยิ้มอย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องมายิ้มรู้ทัน ไปห้างประจำที่ชั้นซื้อของจากเมืองนอก”

“ขอรับ แต่มันจะทำให้ท่านขุนถึงบ้านค่ำไปนิดหน่อยนะขอรับ”
ขุนภักดีเงียบ เดินขึ้นค้นของในรถ เอกขึ้นมาประจำที่คนขับ ท่านขุนยิ้มพึมพำกับตัวเอง
“เนียน กลับถึงบ้านจะขอพบเนียนเป็นคนแรก เพื่อบอกเรื่องหนูติ๋วที่ค้างไว้วันก่อนให้จบ จะให้ของกำนัล รับขวัญเนียน เนียนจะได้หมดทุกข์ หมดโศกเสียที”

ท่านขุนยิ้มอีก สีหน้าเบิกบานใจเหลือแสนเมื่อนึกถึงหน้าเนียน
ด้านเนียนนั่งสงบนิ่งอยู่ในห้องขัง ใคร่ครวญครุ่นคิด

“ถึงจะต้องมาตายไปตอนนี้เพราะ โดนใส่ร้ายป้ายสี ก็ไม่หวั่นเกรงเสียดายชีวิตอีกแล้ว พี่ขุนเข้าใจเนียน ดีต่อเนียน เมตตาเนียนเช่นเดิมแล้ว ลูกทั้งสอง มีชีวิตยู่ต่อไปไม่ยากลำบาก เพียงแค่นี้ชีวิตชาวนาจนๆ อย่างเนียนก็พอใจแล้ว”
เนียนปาดน้ำตา
“นางเนียน นายอำเภอมาเยี่ยม” ตำรวจเวรบอก
“ลูกแดงน้อยมาเยี่ยมแม่”
เนียนอุทานออกมาเบาๆ ยิ้มออกมาได้ รีบปาดน้ำตา

แดงน้อยไหว้อย่างนอบน้อม เนียนรับไหว้ มองแดงน้อยนัยน์ตาเจิดจ้า ดีใจมาก
“น้าเนียนครับ ผมมากราบวิงวอนน้าเนียนอีกครั้ง”
“เรื่องอะไรหรือคะ นายอำเภอ”
“น้าเนียนกรุณาบอกผมมาว่าน้าเนียนมารอพบใคร เพื่อการรอดพ้นจากการกล่าวโทษผิดๆ ในครั้งนี้”
“นายอำเภอมั่นใจว่านี่คือการกล่าวโทษผิดๆ นายอำเภอคิดว่าน้าไม่ได้ฆ่ายัยช้อย” เนียนตื้นตันใจนักแล้ว
“ครับ ผมและเทิดศักดิ์มั่นใจมาก ว่าน้าเนียนไม่ได้ฆ่ายัยช้อย ผมจึงอ้อนวอนน้าเนียนครั้งแล้วครั้งเล่า”
“น้าดีใจ น้าภูมิใจ น้ามีความสุขมาก ที่นายอำเภอไม่ได้คิดว่าน้าทำความผิด ขอบคุณ ขอบคุณมากที่สุด ไม่มีอะไรน่าดีใจมากไปกว่านี้ ที่นายอำเภอมั่นใจว่าน้าบริสุทธิ์”
แดงน้อยให้นึกแปลกใจว่าทำไมเนียนพูดไปคนละเรื่องคนละราว
“น้าเนียนครับ นั่นไม่ใช่ข้อใหญ่ใจคามที่ผมมาขอร้องวันนี้ดอกนะครับน้าเนียนครับ ถ้าผมจับคนผิดมาลงโทษ ผมก็บาป น้าเนียนช่วยผมกับเทิดศักดิ์ไม่ให้ก่อกรมทำเข็ญกับคนที่เราเคารพรักผิดๆ นะครับ”
เนียนนิ่งไปกับคำขอร้องนั้น
“น้า เอ้อ...น้าสัญญากับเขาเอาไว้ ว่าจะไปพูดเรื่องนี้ น้าไม่อาจกลับคำพูดที่ให้ไว้กับเขาดอกค่ะ ขอประทานโทษนายอำเภอด้วยนะคะ”
“โธ่ นี่น้าเนียน ยอมรับผิดเพื่อรักษาคำพูด ไม่คุ้มกันเลยนะครับ ถ้าคนๆ นั้นเขาทราบอย่างนี้เขายังจะยอมให้น้าเนียนลำบากเพราะปกป้องเขาอีกหรือครับ”
เนียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“น้าอยากนั่งสมาธิ ทำใจให้สงบ ขอโทษด้วยนะคะ นายอำเภอ”
เนียนเดินหลบไปนั่งเงียบๆ แดงน้อยจนใจ หนักใจสงสารเนียนมาก

ด้านสนทุรนทุรายหนัก คิดไม่ตก เดินวนเวียนไปมาบ่นบ้าอยู่คนเดียว
“ไปบอกผู้กำกับว่าเราไม่ได้พบอีเนียน หรือไม่ไปบอกดี ถ้าไปบอกก็เท่ากับเรากลับคำพูด ถ้าไม่บอกอีแก่ก็แฉโพย เปิดโปงลูกเทิดศักดิ์สมบัติชิ้นล้ำค่าชิ้นเดียวในโลกของเรา โอ๊ย..ทำไมอีสนถึงจนปัญญาถึงเพียงนี้ ทำไมอีแก่ทองจันทร์มันต้องมาบีบคั้นให้กูสิ้นท่าเพื่อให้อีเนียนรอด”
สนว้าวุ่นหนัก

เหตุการณ์ที่บ้านแพน โพล้งกับแพร กำลังถกเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระตามเคย
“ชั้นว่า เนียนมันกำลังมีความสุข เพราะท่านขุนเมตตามันแล้ว” โพล้งเปิดประเด็น
“ลูกนางช่างเดา เดี๋ยวจะกลายเป็นเดาสุ่มเข้าจนได้”
“ลูกนางช่างขัดคอ คอยจ้องแต่จะขัดคอ กันทั้งวันทั้งวี่”
ยายอ่อนเดินหน้ามุ่ยเข้ามาหา มาถึงก็ร้องโวยวาย
“โอ๊ย วุ่นวายขายปลาช่อนไม่เลิกไม่ลาสักที กะอีที่ดินสิบไร่ของเนียนมันนี่แหละ”
“มีอะไรอีกรึ”
“เนียนมันเซ็นมอบอำนาจเรียบร้อยแล้วนี่ ชั้นก็ไปจัดการให้แล้ว” แพรบอก
“เนียนมันเซ็นมอบเรียบร้อย แต่คนที่มันยกที่นาให้นี่สิ ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง”
สองคนมองหน้ากัน
“แกสองคนอย่ามาทำไขสือปิดบังกันดีกว่า แหม...ทำไม่รู้เรื่องว่าเนียนมันโอนที่นาให้พ่อแดงน้อย”
สองคนมองหน้ากัน ติดอ่างพูดไม่ออก
“เอ้อ...”
“ถึงพูดไม่ออกเลยรึ ถามจริง แกสองคนจะปิดบังชั้นไปทำไม อย่านึกว่าชั้นโง่นา”
“ก็ไม่ได้คิดจะปิดบัง ก็เนียน มันไม่อยากให้เอิกเกริก” โพล้งว่า
“ก็ถ้ามาลับๆ ล่อๆ นี่แหละ เรื่องมันจะบิดเบี้ยวไปว่าเนียนยกที่นาให้แดงน้อย เพราะว่าแดงน้อยเป็นลูกของเนียน ที่เกิดจากเสือหนัก เอาง่ายๆ นา”
แพรฉุน “ปากเริ่มเสียแล้วไง ยายอ่อน”
“ก็ชั้นอ่อนอกอ่อนใจนี่นา รู้หรอกน่าว่าแดงน้อยน่ะเกิดจากผัวชื่อไอ้แดง มันตายไปตอนไอ้แดงเกิดพอดีเนื่องจากโดนรถชน”
โพล้งกับแพรอ้าปากหวอ ข้อมูลยายอ่อนเป๊ะ ขณะที่ยายอ่อนยกมือปัดที่ปากสองคน
“โอ้โฮ”
“ก็ชั้นไปสืบมาจากนางน้องสาวแกนั่นแหละ มันสาธยายหมดเปลือก หมดไส้หมดพุง ยังคิดจะโกหกปิดบังกันอีกไหม”
สองคนพยักหน้าจ๋อยๆ
“นางแพร แกสั่งทุกคนให้ปิดยกเว้นน้องสาวแก”
“เอ๊ะ ก็ยายอ่อนแกรู้ไปถึงก้นกบก้นกอย อย่ามาต่อว่ากันต่อสิน่า”
“แกสองคนอย่ามัวมาเถียงกัน แกสองคนต้องรีบไปจัดการเรื่องพ่อแดงน้อยให้เขาโอนที่นาให้ชั้นอีกต่อให้เรียบร้อย”
สองคนมองหน้ากัน

จังหวะนี้หมู่เติมเดินพรวดพราดเข้ามา สามคนตกใจ
“ตำรวจ”
“หนี” โพล้งว่าทำท่าจะลุก
“แกทำอะไรผิดรึ”
“ไม่ต้องหนี หมวดเทิดศักดิ์ท่านให้มาถามว่า นางเนียนออกมาจากสามชุกแล้วไปไหน ผมสืบได้ความมาว่า แกมาที่บ้านแพน” หมู่เติมรีบบอก
“เอ้อ...แล้วทำไมต้องสืบด้วยว่าเนียนไปไหนมาไหน” แพรแปลกใจ
โพล้งหัวหมอ “ทำไมต้องมารุกรานสิทธิ์ส่วนตัวกันด้วย”
“ก็เพราะว่านางเนียนกำลังหมดสิทธิ์ส่วนตัวอยู่น่ะสิ” หมู่เติมบอก
สามคนงง ถามพร้อมกัน “ทำไมรึ”
“นางเนียนเป็นผู้ต้องหาฆ่านางช้อยคนสนิทของคุณนายสนตาย”
สามคนร้อง “หา”
“ตอนนี้นางเนียนอยู่ในตะราง”

คราวนี้ยายอ่อน โพล้ง และแพรต่างตกตะลึงอุทานประสานเสียง “เนียน”
สนตัดสินใจพาตัวเองมาที่โรงพัก และเวลานี้ผู้กำกับกำลังไหว้สนอยู่

“สวัสดีครับ คุณนายสน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ คุณนาย”
“ไม่มีดอกผู้กำกับ แต่ชั้น ชั้นเอ้อจะมาพบเรื่องคดีของเนียน คนรับใช้ที่บ้าน ที่มันชื่อนางเนียน”
“อ้อ จะมาเยี่ยมนางเนียน หรือครับ เชิญ ๆๆ ครับ”
“เปล่า จะมาบอกผู้กำกับเรื่องที่ชั้นบอกหมวดเทิดศักดิ์ลูกชายไปว่าชั้นพบเนียนมัน เช้ามืดวันเกิดเหตุน่ะ”
“ครับ ครับ ดีมาก มันเป็นหลักฐานมัดตัวนางเนียนแน่นดิ้นไม่หลุด”
“แต่ว่าความจริง ชั้นมาย้อนนึก ที่ชั้นพบเห็นเนียนมันน่ะคนละวันกันต่างหาก”
ผู้กำกับงง “อ้าว ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ยุ่งกันใหญ่สิครับ”
“ชั้นไม่รู้ดอกว่าจะอย่างไร แต่ชั้นมาบอกแค่นี้แหละ ชั้นน่ะใจบุญสุลทานเกรงว่าจะเป็นสาเหตุให้เนียนมันติดตะราง”
“ใจบุญแท้ๆ แต่ถ้าคุณนายไม่ได้พบ เพราะจำวันผิด เหตุใดนางเนียนจึงรับสารภาพว่าคุณนายพบนางจริงครับ ตกลงนี่นางเนียนยอมโกหกให้ตนเองติดตะรางหรือครับ”
“โฮ้ย...ชั้นไม่รู้เรื่องแล้ว ผู้กำกับ เอาเถิด ชั้นมาบอกตามนี้ ชั้นต้องขอลากลับ”
สนลุกขึ้น ผู้กำกับแปลกใจไม่หาย สนรีบร้อนออกไป

ฟากแดงน้อยอยู่ที่ห้องทำงานในศาลากลาง นั่งครุ่นคิดเรื่องเนียนจนเวียนหัวไปหมด
“น้าเนียนปิดบังอะไรไว้มากมาย เรื่องผู้ชายที่มาพบกันเมื่อยี่สิบกว่าปี เรื่องคนที่น้าเนียนมารอพบ เรื่องยกที่ดินให้ ใครก็ไม่ยอมเอ่ยปาก”
เสมียนเคาะห้องเข้ามา
“กระผมเองขอรับ นายอำเภอ”
“เข้ามา”
เสมียนมีสีหน้าตื่นเต้นมาก
“ได้ความเรื่องที่นาสิบไร่ของนางเนียนที่บ้านแพนแล้วขอรับ”
“ได้ความว่ากระไร”
“นางเนียนเซ็นมอบอำนาจให้นางแพร ไปโอนที่ดินให้กับผู้รับมรดกแล้วขอรับ”
“แปลว่ายายอ่อนคนนั้นซื้อที่นาได้แล้ว”
“ยังซื้อไม่ได้ขอรับ”
“เพราะอะไร”
“เพราะ ผู้ที่รับโอนยังไม่ได้เซ็นรับโอนจากนางเนียนจึง ยังขายต่อให้ยายอ่อนคนนั้นไม่ได้ขอรับ”
“ก็ไปตามหาคนที่นางเนียนโอนที่ดินให้” แดงน้อยว่า
เสมียนอึกอัก “เอ้อ...คือ ๆ ไม่ต้องตามหาดอกขอรับ”
“หมายความว่ากระไร เสมียน”
“คือนางเนียนยกที่ดินนั่นให้นายอำเภอขอรับ”
“เหลวไหล” แดงน้อยไม่เชื่อ
“มิได้เหลวไหลขอรับ นี่ขอรับ เอกสาร นางเนียนยกที่ดินให้นายอำเภอขอรับตอนที่ยังเป็นเด็กชายแดงน้อย อายุสี่ขวบขอรับ”
เสมียนส่งเอกสารมาวางตรงหน้าแดงน้อย แดงน้อยแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง
“อะไรกันนี่ ทำไม ทำไมน้าเนียนถึงยกที่นาให้เรา ทำไมน้าเนียนไม่ยอมบอกตอนที่เราถามเรื่องที่นา น้าเนียนปิดบังทำไม แล้วทำไมให้มาตั้งแต่เราอายุแค่สี่ขวบ ทั้งที่เรากับน้าเนียนเพิ่งพบกันที่บ้านท่านขุน ตอนเราโตแล้ว ที่แท้น้าเนียนรู้จักเรามานานแล้ว”
แดงน้อยมึนงงสงสัยไปหมด

ตกตอนเย็นที่สโมสรของข้าราชการประจำจังหวัด
สองหนุ่มตีแบดมินตันด้วยกัน สองคนสวมกางเกงสีขาวหลวมๆ ยาวถึงเข่าเป็นกางเกงผ้า ส่วนเสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ตีไปตะโกนคุยกันไปด้วย
“กันมีเรื่องแปลกๆ จะบอกแก” เทิดศักดิ์ตะโกนขึ้นก่อน
“กันก็มีเรื่องแปลกๆ จะบอกแกเหมือนกัน รับรองว่าของกันแปลกกว่าของแก”
“เรื่องแปลกของแกต้องแปลกน้อยกว่าของกัน ให้กันบอกก่อน”
“กันไม่ยอม กันจะบอกก่อน”
“ถ้าอย่างนั้น”
สองคนเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยุดตี ดึงผมตัวเองมา แล้วต่างกำไว้ เอามาแบออกให้กันดู
“ผมของกันยาวกว่าของแก กันชนะ”
“เชิญแกเล่าไป” แดงน้อยบอก
“กันรู้แล้วว่าน้าเนียนออกจากสามชุกแล้วไปไหน”
“ไปไหนรึ” แดงน้อยยังไม่หายงงเรื่องเนียน
“บ้านแพน บ้านแกนั่นแหละ”
“ไฮ้...ไปหาแม่แพรกับลุงโพล้งรึ”
“ถูกต้อง”
“ตอนที่กันชวนน้าเนียนทำไมแกไม่ยอมไป แล้วนี่แกแอบไปทำไมที่บ้านแพน”
“ไปจัดการเรื่องที่นาสิบไร่ที่ยายอ่อนอะไรนั่น ขอซื้อจากแก”
“แล้วแกรู้ได้อย่างไร”
“กันส่งหมู่เติมไปน่ะสิ กันอยากจะช่วยให้น้าเนียนพ้นผิดให้ได้กันจึงสืบสาวราวเรื่องจนถึงที่สุด”
“จบแล้วรึ กันจะได้บอกบ้าง”
“ยัง ตอนนี้ ยายอ่อน ป้าแพร ลุงโพล้ง มาอยู่ที่ในตัวเมืองแล้ว มาทำไม รับรองว่าแกเดาไม่ถูก”
“ฟังมาทั้งหมดนี่กันเดาตอนจบถูกแล้ว”
“ไม่จริงดอก ทำไมแกไม่รอให้กันเล่าต่อ”
“กันต่อตอนจบให้แกเอง สามคนนั่นมาเพราะว่ามีปัญหา เนื่องจากว่า คนที่น้าเนียนยกที่นาให้ ต้องเซ็นโอนขายให้ยายอ่อน”
“เดาเก่ง แต่แกไม่มีทางเดาถูกว่าน้าเนียนยกที่นาให้ใคร”
“ให้....”
นายอำเภอหนุ่มพูดไม่ทันจบ ผู้กำกับถือไม้แบดมินตันเข้ามาพร้อมกับบอกเรื่องสน
“สองคนนั่นหยุดพูด แล้วหยุดฟังเรื่องแปลกทางนี้”
เทิดศักดิ์และแดงน้อย หันมาทางผู้กำกับ
“เรื่องแปลก”
“คุณนายสนแม่หมวดเทิดศักดิ์มาพบผม บอกว่าเธอสับสนเรื่องนางเนียน เธอไม่ได้เจอนางเนียนเช้ามืดวันที่นางช้อยถูกฆ่าตาย”

สองคนมองหน้ากันงงมากขึ้นไปอีก
เวลาเดียวกันตามถนนเส้นทางกลับสุพรรณ เอกกำลังลงมาดูรถ

“พุทโธ่ เอ๊ย จะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน”
“รถเป็นอะไรรึ นายเอก”
“ยางแตกขอรับ”
“แย่แท้ๆ ยิ่งจะรีบกลับกันอยู่ เอาละวันนี้ข้าหลวงเมืองสุพรรณ ขอช่วยกันเป็นกุลีเปลี่ยนยางรถสักครั้ง มาไอ้เอก มาช่วยกัน”
“ท่านขุน อย่านะขอรับ กระผมทำเองได้ขอรับ”
“ชั้นไม่ใช่คนหยิบโหย่งนั่งเชิดเป็นนายอยู่ตลอดเวลา เวลานี้มันต้องช่วยกัน และแกอย่าได้นึกว่าที่ช่วยแกนี่ เพราะเวทนาแก แต่ชั้นอยากกลับไปรับขวัญ...เอ๊ย กลับบ้านไวๆ”
เอกยิ้มรู้ทัน ขุนภักดีถลกแขนเสื้อท่าทีทะมัดทะแมง

ฝ่ายเนียนยืนตีหน้าสงบอยู่ในกรงขัง เห็นยายอ่อน แพร ยืนร้องไห้สงสารเนียน โพล้งยืนน้ำตาซึม
“ขอบคุณมากทุกคนที่มาเยี่ยมเนียน” เนียนบอก
“เนียนไม่ได้ผิดนี่นา ทำไมเขาถึงมาหาความกันได้ลงคอ” แพรครวญ
“เนียนอยู่ที่บ้านแพนแท้ๆ ทำไมจะไปฆ่านางช้อยบ้านั่นตายได้อย่างไร” โพล้งงงมาก
“แล้วนี่ที่นาของชั้นจะจัดการกันได้เมื่อไหร่ ทำไมจึงมีอุปสรรคมากมายนัก” ยายอ่อนจดจ่ออยู่แต่ที่นา
“เนียนพูดเรื่องนี้ มาหลายครั้งแล้ว สิ่งใดจะเกิด เนียนก็จะปล่อยให้เกิด”
“ให้มันเกิดร้ายแรงกับตัวเนียนอย่างนี้ พี่ยอมไม่ได้ดอก เนียนหมู่เติมแกพยายามถามพวกเราว่าเนียน มาพบใคร ที่บ้านท่านขุน”
“อย่าพูดนะ” เนียนบอกย้ำ
“เรา ไม่ได้พูด เพราะเนียนสั่งห้ามเอาไว้” โพล้งบอก
ยายอ่อนหมั่นไส้ “โอ้ย...ถ้าชั้นรู้อีกคนละก้อ ต่อให้ห้ามชั้นก็จะบอก เสียดายไม่ได้รู้ แล้วกูจะซื้อที่นาได้ไหมหนอ รอมายี่สิบกว่าปีแล้ว นานี่ถ้าไม่ได้เช่าทำกินไปรอไป กูไม่เอาแล้ว”
เนียนรีบปลอบ “ใจเย็นๆ จะยายอ่อน ยังไม่ได้ถามทุกข์สุขกันเลยจ้ะ ยายอ่อน สบายดีนะจ๊ะ”
“จะไม่สบายดีก็ตรงที่ ไม่อาจซื้อที่นาได้สักทีนี่แหละ”
“ยายอ่อน พี่แพร พี่โพล้ง มากันเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันก่อนเถิดดีไหมไม่ต้องห่วงเนียนดอก ถ้าเวรกรรมมีจริง เนียนคงแคล้วคลาด”
“แคล้วคลาดความสุขน่ะสิ เฮ้อ...” โพล้งถอนใจเฮือก
“แต่ถึงอย่างไร ชั้นกับสองคนนี่ก็น่าจะมาเป็นพยานได้ว่าเนียนไปบ้านแพน ไปหาเรา”
เนียนสบตาแพร อยากให้กลับไป แพรสบตาพยักหน้า
“เรากลับกันเถิดตาโพล้ง ยายอ่อน เอ้อ..เนียน แล้วนายถมมันไม่พูดอะไรสักคำเลยรึ มีใครไปสอบปากคำมันบ้างไหม”
“เนียนไม่ทราบดอกจ้ะ เนียนขอไปนั่งทำสมาธิก่อนนะจ๊ะ”
เนียนไหว้ลาสามคน แล้วถอยเข้าด้านใน สามคนจึงถอยกลับออกไป ท่าทีหงอยมาก

ฝ่ายเรียมหารือกับทองจันทร์หน้าเครียดเคร่ง
“ต้องรอพี่เทพกลับมาสถานเดียวค่ะคุณแม่”
เทิดศักดิ์เดินเข้ามาสมทบ สีหน้ายุ่งยาก
ทองจันทร์พาลพาโล “มาทำไม คนใจร้ายอยากฟาดให้หัวแตกตาย”
“คุณแม่ขา ตาเทิดทำอะไรไม่ได้ดอกนะคะ มันเป็นเรื่องของกฎหมาย”
“ไม่เป็นไรดอกครับคุณย่า ด่าผมได้ตามสบาย ผมเองก็อยากด่าตัวเองเหมือนกัน ที่ผมมานี่จะมาเรียนคุณย่ากับคุณแม่ว่า คุณแม่สนไปหาผู้กำกับแล้วกลับคำพูดว่าวันเกิดเหตุ คุณแม่ไม่ได้เจอน้าเนียนครับ”
“แล้วมันมีผลดีหรือผลร้ายเล่า”

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 17/5 วันที่ 12 พ.ค. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager