อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 15/5 วันที่ 4 พ.ค. 56
ภักดีขุนพูดจบก็วิ่งออกไปอีกคน เหลือเพียงทองจันทร์กับเรียมอยู่ด้วยกันสองคน“เฮ้อ เพิ่งมีเรื่องอิ่มอกอิ่มใจไปตอนหัวค่ำ ไม่ทันข้ามคืน มีเรื่องร้อนใจเสียแล้ว”
“คุณแม่อิ่มใจเรื่องอะไรคะ” เรียมฉงน
“เอาไว้ก่อน ห่วงหนูอี๊ด กลัวจะเป็นอะไรไป” ทองจันทร์ไม่วายชะเง้อออกไปนอกเรือน
“เข้าไปด้านในเถิดค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวละอองฝนสาดจะเป็นไข้หวัดค่ะ”
เรียมประคองหญิงชราเข้าไปด้านใน
ส่วนเนียนหายตกใจแล้ว กำลังพยายามจะอุ้มทานตะวันไป ใจจะขาดรอนๆ จนร้องไห้ออกมา
“อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรนะทูนหัว”
“เรียกใครทูนหัว ชั้นไม่ใช่ทูนหัวของแก”
“เอ้อ ขอประทานโทษค่ะ ชั้นเผลอไปน่ะค่ะ”
“อย่าเผลออีก ชั้นไม่ต้องการความรักจากแกจำไว้”
“ค่ะ”
“โชคดีแท้ๆ ที่ชั้นไม่ได้ถูกฟ้าผ่าตาย”
“ค่ะ คุณหนูมีบุญมากค่ะ รอดเฉียดฉิวไปนิดเดียว ต้นไม้นั่นโค่นลงมาตรงที่คุณหนูยืนอยู่เมื่อสักครู่”
“เฉียดฉิวไปนิดเดียว แกกระชากชั้นหนีมาตรงนี้ ใช่ไหม นี่แกช่วยชีวิตชั้น”
“ช่างเถิดค่ะ รีบไปค่ะ ไปให้พ้นจากตรงนี้ เกิดมันผ่าลงมาอีกจะหลบไม่ทันค่ะ”
“น่ากลัวจริงๆ ชั้นกลัว ชั้นกลัว รีบพาชั้นไปจากตรงนี้เร็วที่สุด” ทานตะวันผวา
“ค่ะ”
“ชั้นเดินไม่ไหว ชั้นหนาว ชั้นเหนื่อย ชั้น...ชั้น...”
ทานตะวันทำท่าจะหมดสติอีกครั้ง เนียนเอามือลูกพาดบ่า พยุงตัวขึ้นมาแล้วใช้แรงสุดกำลัง พยายามพาทานตะวันเดินฝ่าฝนไปยังเรือนทองจันทร์
“ไปเรือนคุณท่านนะคะ ใกล้ที่สุด ทนเอาหน่อยนะคะ ทูนหัว”
“เรียกชั้นทูนหัวอีกแล้ว” ทานตะวันไม่โกรธเท่าครั้งแรกแล้ว
“ชั้นขอโทษค่ะ คือชั้นเทิดทูนคุณหนูมากน่ะค่ะ”
“ทั้งที่ชั้นบอกเกลียดแกเสมอมารึ แกนี่ประหลาด ทำไมไม่โกรธไม่เกลียดตอบชั้น”
“ชั้นไม่มีวันเกลียดคุณหนูค่ะ”
“แกไม่กลัวฟ้าผ่าตายหรือ”
“ชั้นไม่กลัวดอกค่ะ ตายก็ช่าง ขอเพียงให้คุณหนูปลอดภัย”
“ชั้นปลอดภัยแล้วใช่ไหม”
“ปลอดภัยจากฟ้าผ่า แต่ยังไม่ปลอดภัยจากปวดบวม คุณหนูหนาวสั่นฟันกระทบกันไปหมดแล้วค่ะ”
ทานตะวันหนาวสะท้านไปทั้งร่าง ฟันกระทบกันดังกึกๆๆ
“ชั้น ชั้นจะตายไหม ชั้นไม่อยากตาย”
เนียนส่ายหน้า ทานตะวันสั่นจนเบียดแทรกตัวเข้ามาที่ตัวเนียนโดยไม่รู้ตัว เนียนโอบกอดลูกสาวคนโตเอาไว้แน่น กลัวทานตะวันหนาว
“ไม่ ไม่ค่ะ อย่าพูดเรื่องตายค่ะ ให้ชั้นกอดคุณหนูนะคะ คุณหนูจะได้หนาวน้อยลงนะคะ”
“กอดชั้น กอดชั้นแน่นๆ แน่นให้มากที่สุดนะเนียน อย่าทิ้งชั้นนะ”
“ไม่ทิ้งดอกค่ะ”
เนียนน้ำตานองหน้า ฝนซาเม็ดลงแล้ว เนียนกอดทานตะวันไว้ ทานตะวันก็กอดเนียนแน่น น้ำตาเนียนไหลเป็นทางที่ได้กอดลูกสาวเต็มๆ เป็นครั้งแรก
“ทูนหัวคนดี ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่ต้องกลัว เนียนจะปกป้องทูนหัวนะคะ”
ทานตะวันไม่ติดใจต่อว่าเนียนเรื่องเรียกทูนหัวอีกแล้ว
ฝนค่อยๆ ซา และหยุดเม็ดแล้ว ในขณะที่เทิดศักดิ์กับเนื้อทองติ๋วตามหาทานตะวันมาถึงอีกมุมในบริเวณบ้านภักดีภูบาล
“น้องอี๊ด น้องอี๊ด”
“คุณหนู คุณหนู อุ๊ย”
เนื้อทองรีบร้อนจนหกล้ม เทิดศักดิ์ประคองไว้ทัน เนื้อทองเซมาปะทะอกเทิดศักดิ์จังๆ เทิดศักดิ์มองหน้าเนื้อทองอย่างหลงใหล ขณะที่เนื้อทองรีบก้มหน้า
เทิดศักดิ์จับคางเนื้อทองให้เงยหน้าขึ้นมามองสบตา
“น้องติ๋ว”
เนื้อทองเบี่ยงตัวออกมา “รีบตามหาคุณหนูกันต่อเถอะนะคะ”
“เอ้อ ครับ เอ้อ พี่ขอโทษ ที่พี่เผลอตัว พี่จะไม่เป็นเช่นนี้อีก”
เนื้อทองไม่ตอบรีบสาวเท้าเรียกหาเนื้อทองต่อไป เทิดศักดิ์รีบตามไปจับมือเนื้อทองไว้
ฟากกบกะแมว สองคนออกตามหาอีกมุมหนึ่ง
“คุณหนู อี๊ดขา”
“คุณหนูอี๊ดแขน”
กบหันมาหยิกแมว
“นังบ้า นี่กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานนะยะ เอ็งอย่ามาทำทะลึ่ง”
“ก็แหม คนมันอยากแก้เครียดนี่นา เอ็งว่าไหม คุณหนูอี๊ดคงโกรธ จนไม่กลัวตายเห็นสายฟ้าผ่าเป็นสายฟ้าแลบ ออกไปซ่อนตัวท่ามกลางพายุฝน เพื่อทรมานคุณพ่อคุณแม่ให้ใจขาด” แมวบอก
“ทรมานข้า เอ็ง คุณเทิดศักดิ์ คุณเรียม คุณท่าน ยกเว้นคุณสน”
“อ้าว นังกบปากพาโดนฆ่าแกงเสียแล้วไหมล่ะ”
“เอ็งคิดว่าที่คุณสนทำตามใจคุณหนูอี๊ดจนเสียคนนี่เพราะรักหรือว่าเพราะชัง”
“อืม ก็น่าคิดเนาะ เฮ้อ คุณหนูอี๊ดนี่เกิดเป็นลูกข้าหน่อยไม่ได้ จะตีเช้าทุบเย็นให้น่วมจนนิ่ม”
กบกะแมวร้องเรียก “คุณหนูๆๆๆๆ”
ขุนภักดีกับเอกออกตามหาอีกมุม พลางตะโกนเรียก
“หนูอี๊ด ออกมาหาพ่อนะ”
“คุณหนูขอรับ อยู่ไหนขอรับ แถวนี้ผีดุนะขอรับ”
“อุบ๊ะ ไอ้เอกอย่านอกเรื่อง หรือว่าลูกสาวข้า หนีออกไปนอกบ้าน”
“นั่นสิขอรับ คุณหนูเธอใจเด็ดออกขอรับ ถ้าลองโกรธขึ้นมา ไม่ดูหน้าอินทร์หน้าพรหมยมบาล”
สองคนเริ่มกังวล
“ไปเอากุญแจรถมา ข้าจะออกไปตามหาหนูอี๊ดนอกบ้าน”
“ได้ขอรับ”
เอกวิ่งไปทานเรือน ขุนภักดีสอดตามองไปรอบๆ
สองคนนั่งหลบอยู่ด้านในเรือนชาน ชะเง้อคอมองอย่างกังวล
“นังหลานคนนี้ มันน่าตีให้ก้นลาย วันๆ มีแต่ก่อเหตุ”
“ค่ะ เรียมผิดเอง เรียมสอนลูกไม่ดี เลี้ยงไม่เป็นเหมือนเนียนเขา”
“เอ๊ะ นี่มีใครไปปลุกเนียนมัน เรื่องยัยอี๊ดหายไปหรือเปล่า” ทองจันทร์นึกได้
“จริงสิ มัวแต่ตกใจ จนลืมบอกเนียนคะ เรียมไปเองค่ะ”
เรียมรีบลุก ทองจันทร์โบกมือห้าม
“ไม่ต้องดอก ยัยอี๊ดไม่ใช่ลูกมัน แถมเกลียดมัน ขืนให้ไปตาม เดี๋ยวยัยอี๊ดเลยเตลิดหนีแทนที่จะเจอ”
“ไม่ได้ค่ะ หนูอี๊ดเกลียดเนียน แต่เนียนรักหนูอี๊ดมากค่ะ ยังไงๆ เรียมก็ต้องบอกให้เนียนรู้ค่ะ”
เรียมรีบเดินไปที่ห้องเนียนทันควัน
“เนียนนี่มันช่างมีอะไรแปลกประหลาดจริง รู้ทั้งรู้ว่าเขาเกลียด ก็พยายามจะไปรักเขา”
ทองจันทร์ชะเง้อมองต่อไป
ฟากขุนภักดียืนรอกุญแจรถ พลางส่ายตาหา
“หนูอี๊ด พ่อขอโทษ พ่อทำรุนแรงมากไป ต่อไปนี้ แม้ว่าลูกจะเกรี้ยวกราด พ่อจะไม่ใช้ความรุนแรงโต้ตอบ พ่อจะพยายามใช้เหตุใช้ผลพูดกับลูก”
ขุนภักดีสะท้อนใจ ยืนรอท่าทีกระสับกระส่าย
เรียมไม่พบเนียนในห้องก็แปลกใจมาก
“เนียนไม่อยู่ในห้อง แปลกแท้ๆ ฝนตกหนักอย่างนี้ เนียนออกไปไหน”
หน้าต่างโดนลมพัดเปิดอ้าออกไป เรียมมองตามหน้าต่างที่ลมพัด แล้วเดินไปเพื่อจะปิด แต่เห็นบางอย่าง
“เอ๊ะ”
ท่านขุนพึมพำ
“บอกทุกคนให้ช่วยตามหาหนูอี๊ด แต่ไม่มีใครบอกเนียน”
ขุนภักดีเขม้นมองไป เห็นบางอย่าง
“เอ๊ะ”
สองคนพากันรีบร้อนมา
“เราลืมบอกแม่เนียนเรื่องคุณหนูอี๊ด แม่ทราบต้องตกใจมาก แม่เนียนรักคุณหนูมากน่ะคะ”
“รักจนไม่ถือสาหาความเวลาโดนด่าว่าเจ็บๆ แสบๆ พี่ไม่ชอบใจเลย”
สองคนมองไปเห็น
“นั่น นั่น”
ฟากกบกับแมวเดินกลับมาทางเรือนทองจันทร์
“เนียนจะรู้หรือเปล่า”
“น่าจะรู้ คงกำลังตามหาเหมือนเรานี่แหละ” แมวว่า
“ขานั้นเขารักของเขา รักไม่ดูดำดูดี รักไม่ห่วงตัวเองเจ็บช้ำน้ำใจ” กบบอก
สองคนชะงัก ชี้ไม้ชี้มือออกไปเบื้องหน้า
“นั่น นั่น”
ที่ทุกคนเห็นคือเนียนกำลังโอบประคองกอดทานตะวันไว้แน่นเดินมา ทานตะวันก็กอดเนียนแน่นเช่นกัน
“ชั้นปลอดภัยแล้วแน่นะเนียน”
“ค่ะ ปลอดภัยแล้ว คุณหนูรีบเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้ารีบไปหาหมอนะคะ”
“แล้วเนียนเล่า เนียนก็หนาว แถมเนียนโดนชั้นกัดจมมิดเขี้ยว เนียนไม่ไปหาหมอรึ”
“เอ้อ เนียน จะไปเฝ้าพยาบาลคุณหนูจนกว่าคุณหนูจะไม่ต้องการค่ะ แข็งใจอีกนิดนะคะ”
ทานตะวันสะท้อนใจ ถามขึ้น “เนียนเคยเกลียด เคยโกรธใครบ้างไหม”
“เอ้อ...เนียนก็เหมือนทุกคน แค่เนียนชอบเก็บเอาไว้ในใจ มากกว่าแสดงออกมาค่ะ”
ขณะที่ทองจันทร์ยืนชะเง้อคอ เรียมวิ่งออกมาจากห้องเนียน ท่าทางตื่นเต้นมาก
“แม่เรียม ตื่นเต้นอะไร”
“เจอแล้วค่ะ เจอหนูอี๊ดแล้วค่ะ”
“เจอที่ไหนก็เพิ่งออกมาจากห้องเนียนมันแท้ๆ”
เรียมชี้บอก “นั่นค่ะ คุณแม่ หนูอี๊ดอยู่กับเนียนค่ะ”
ทองจันทร์เพ่งมองตามไป ตื่นเต้นตบอกผาง
“มิน่าฟ้าผ่ากลางบ้าน ยัยอี๊ดกอดเนียนแน่นเป็นไปได้อย่างไร”
“เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์และดีงามค่ะ เรียมดีใจ เรียมมีความสุขมากค่ะ”
“นี่กระมังเป็นเหตุที่ฟ้าผ่าลงมากลางบ้านเรา”
เรียมตื้นตันนัก จูงมือทองจันทร์รีบพากันลงเรือนไปรับสองคน
ทุกคนเห็นเนียนกับทานตะวันแล้ว ท่านขุนวิ่งเข้าไปหาสองคนมีเอกวิ่งตาม
“หนูอี๊ดของพ่อ”
“เนียน”
เทิดศักดิ์กับเนื้อทองวิ่งมาหา เห็นแล้วเช่นกัน
“น้องอี๊ด น้าเนียน”
“คุณหนู แม่เนียน”
กบกะแมว วิ่งเข้ามา
“เนียน คุณหนู”
เรียมกับทองจันทร์มาถึงเป็นคู่สุดท้าย
“หนูอี๊ดของแม่” / “ยัยหนูของย่า”
ทุกคนมารุมล้อมที่ทั้งสองคน เนียนหยุดหอบ ทานตะวันกำลังจะหมดแรง
“ไปให้พ้นไม่มีใครต้องการหนู มีแต่เนียนที่ช่วยหนู”
ขาดคำเนื้อทองก็หมดสติ ขุนภักดีรีบวิ่งไปรับร่างลูกสาวไว้ได้ทัน
“หนูอี๊ด” / “คุณหนูอี๊ด” ทุกคนร้องพร้อมกันๆ
พอท่านขุนรับทานตะวันไป เนียนก็หมดแรงทรุดลงไปเช่นกัน
“เนียน” ทุกคนตกใจร้องกันระงม
“แม่เนียน” / “น้าเนียน”
เทิดศักดิ์กับเนื้อทองปราดไปที่เนียนทันควัน
รุ่งสางก่อนตี 5 เห็นจะได้ แลเห็นสนซึ่งสวมใส่ชุดดำ เอาผ้าโพกหัวพันหน้า ย่องลงเรือนมา ในมือหิ้วห่อข้าวมาสามห่อ ดวงตาอันเหี้ยมโหดของสนเปล่งประกายวาววับโผล่พ้นออกมาจากผ้าโพกหัวนั้น
ขณะเดียวกันที่โรงพยาบาล ประจำจังหวัด เนียนยังนอนหมดสติอยู่ที่เตียงยังไม่ฟื้น ทานตะวันก็นอนหมดสติอยู่อีกเตียงหนึ่ง ขุนภักดีกับเรียมลูบไล้ใบหน้าลูกสาว
“พ่อเป็นพ่อที่ไม่มีความอดทน พ่อเสียใจ”
“แม่เสียใจแม่ดูแลลูกไม่ดี”
เนื้อทองจับมือเนียนน้ำตาไหลพราก
“แม่เนียนขา แม่เนียนอย่าเป็นอะไรมากนะคะ”
เทิดศักดิ์มองทั้งสองเตียงสลับกัน พลอยซึมไปด้วย
“น้าเนียนน่าจะเป็นมากกว่าน้องอี๊ด แผลนั่นฟันน้องอี๊ดทั้งนั้น พี่จะไม่ยอมให้น้องอี๊ดทำตัวเหลวไหลอีกต่อไป”
หมอเจ้าของไข้เดินเข้ามา รายงานผลตรวจต่อท่านขุน
“เป็นปอดบวมทั้งสองคนขอรับ ท่านข้าหลวง”
“หนักมากไหมคะ” เรียมถาม
“หนักเอาการขอรับคุณนาย หมอเข้าใจว่าน่าจะเพราะไปตากฝนมาเป็นเวลานานมาก ไปไหนกันมาหรือขอรับ”
“เอ้อ..ไปติดฝนในบ้านนั่นแหละหมอ แต่พื้นที่ในบ้านมันกว้างสักหน่อย ก็เลยติดฝนเสียนานกว่าจะมีใครพบเข้า” ขุนภักดีว่า
“ต้องพักที่โรงพยาบาลนานแค่ไหนครับ คุณหมอ”
“น่าจะเกินเจ็ดวัน ทุเลาลงเมื่อไหร่ หมอจะให้กลับบ้านขอรับท่านไม่ต้องห่วงขอรับ ยาสมัยนี้ดีมากขอรับ”
“แต่ยังไงก็ยังห่วง” ขุนภักดีถอนใจ “ห่วงจนไม่อยากไปไหน” ว่าพลางปรายตาดูเนียนด้วย
“แต่พี่เทพต้องกลับไปทำงานนะคะ ทางนี้เรียมเฝ้าเองค่ะ”
ท่านขุนเอาแต่มองเนียน “แล้วนั่น เอ้อ ฝากเรียมดูแลด้วยนะ”
“ค่ะ” เรียมรับปาก
“น้องติ๋ว ครับ เอ้อ...จะให้พี่ไปลาที่โรงเรียนให้ไหมครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ พี่เทิดศักดิ์”
“กลางวันจะแวะมาดู” ขุนภักดีบอกเรียม
“ผมจะมากับคุณพ่อครับ
ท่านขุนเดินมาหยุดที่ข้างเตียงเนียนมองหน้าเงียบๆ ขอบคุณเนียนอยู่ในใจ
“ขอบใจมากเนียน ที่ช่วยหนูอี๊ด” แล้วบอกกำชับเนื้อทอง “ดูแลกันให้ดีๆ นะ”
“ค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ”
เนื้อทองลุกเดินไปส่งท่านขุนกับเทิดศักดิ์แล้วไหว้สองคน
ขุนภักดีกับเทิดศักดิ์พากันออกไปแล้ว เรียมผวามาที่ข้างตัวเนียนน้ำตาไหล จับมือเนียนอีกข้าง
“เนียนจ๋า... เนียนทำหน้าที่ของเนียนดีจนไม่มีที่ติ ชั้นเสียอีกที่ทำไม่ได้ดีเท่าเนียน ชั้นขอโทษนะเนียน ไม่มีเนียน ป่านนี้หนูอี๊ดจะเป็นเช่นใด พวกเราคงใจขาดรอนๆ กันทั่วหน้า”
เรียมน้ำตาไหลพราก เนื้อทองมองแล้วแปลกใจต่ออาการของเรียมที่ดีกับเนียนมากเกินปกติ
เช้ามืดสายมารอสนตามนัด ออกอาการชะเง้อคอมอง
“ทำไมคุณนายสนยังไม่มาสักที”
ที่สุดสนมาถึงในสภาพคลุมหน้าพรางตัวดัดเสียงทัก
“ชื่อสายหรือเปล่า”
“ใช่ เอ้อ...”
“คุณนายสนใช้ให้ชั้นมา หาคนชื่อสาย”
“อ้าว ไหนคุณนายว่าจะมาเอง เอาเงินห้าตำลึงมาให้ด้วย”
สนยกถุงโชว์ให้ดู
“นี่เงิน แล้วนี่ห่อข้าวของเอ็ง”
“ไหนห่อข้าวของไอ้สองคนที่ตะราง”
“คุณนายสนเปลี่ยนใจ ไม่อยากให้เอ็งลำบากลำบนยุ่งยากคุณนายฝากบอกชั้นมาว่าให้เอ็งกินข้าวที่ให้มา แล้วรีบหอบเงินไปให้ไวๆ”
“ขอบคุณคุณนายสนท่านจริงๆ ช่างเมตตา” สายสูดกลิ่นอาหาร “หอมน่ากินจัง”
“ข้าวเหนียวกับหมูทอด อย่างดีจากครัวท่านข้าหลวงเชียวนะ” สนยั่วน้ำลาย
ไม่พูดเปล่า สนแกะห่อข้าวออกมาให้ดูล่อน้ำลาย สายเลียลิ้นแผล็บๆ
“รับไปสิ โชคดีนะ ชั้นไปก่อน”
สายรีบรับทั้งเงินและอาหาร สนยิ้มเดินจากไป แล้วหยุดเหลียวมามองสาย
“กินสิ ไม่กินจะเอากลับคืนไปให้หมากินนะ”
“กินจ้ะ กินสิจ้ะ เอ้อ อยากดูหน้าจังว่านั่นพี่สาวหรือน้องสาวกันแน่”
สนเดินยิ้มไป ดึงผ้าโพกหน้าออกยิ้มดุดัน
อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 15/5 วันที่ 4 พ.ค. 56
ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager