อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 15/6 วันที่ 5 พ.ค. 56

อ่านละคร อาญารัก ตอนที่ 15/6 วันที่ 5 พ.ค. 56

“กินจ้ะ กินสิจ้ะ เอ้อ อยากดูหน้าจังว่านั่นพี่สาวหรือน้องสาวกันแน่”
สนเดินยิ้มไป ดึงผ้าโพกหน้าออกยิ้มดุดัน
ด้านหลังสน เห็นสายหยิบข้าวเหนียวมากัด หยิบหมูทอดมายัดใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อย”
สนหันไปให้สายเห็นหน้า สายผงะ
“คุณนายสน”

สนเดินยิ้มอำมหิตเข้าไปหาสาย ที่เอามือกุมคอตาเหลือก
“เอ็งอยากเห็นหน้าข้าไม่ใช่รึ”
“ทำไม ทำมะ...”
“กินเข้าไปอีกสิให้คนโลภมาก แถมทำท่าจะปากเสีย”

สายลิ้นแข็งพูดไม่ได้แล้ว ได้แต่ยกมือชี้
“อยากถามว่าทำไมละสิ เพราะเอ็งมันรู้มากไปแล้ว ไอ้สองคนนั่นก็เช่นกัน มันจะได้กินอาหารอร่อยจากข้าเหมือนกับเอ็งนั่นแหละ”
สนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่สายทรุดลงไปกองชักตาตั้ง พยายามตะกายมาทางบ้านท่านขุน

ฝ่ายท่านขุนกับเทิดกลับมาถึงบ้าน เห็น แทน แมว และ กบ กำลังซุบซิบกัน สีหน้าตระหนกตกใจ
“พวกเอ็งมาสุมหัวกันทำไมตรงนี้”
“มีอะไรรึ”
“ไอ้สายมันหายไปตั้งแต่วันก่อนขอรับ แล้วไม่มีใครเห็นหน้ามันอีกเลย” บ่าวชายบอก
“กระผมเห็นมันก่อนไปขอรับ มันบอกว่าไปเยี่ยมแม่ป่วยขอรับเดี๋ยวมันคงกลับ” เอกบอก
กบกะแมว “บอกมันไม่กลับมาดอก”
“มัน มัน มัน...” กบละล่ำละลัก
“ตายแล้วเจ้าค่ะ”
ท่านขุน เทิดศักดิ์ และเอก สามคนตกตะลึง
“ตายแล้ว”

ส่วนสนส่งเงินให้เด็กหน้าโรงพัก
“นี่ข้าวสองห่อ เอาไปให้ไอ้คนที่บอกชื่อไว้ จำได้นะ”
“จำได้”
“นี่เงินหนึ่งตำลึง ให้เอ็งไอ้หนู บอกพวกมันว่าคนชื่อสอนฝากมาให้ เดี๋ยวตัวเขาจะตามเอาข่าวดีมาบอก”
เด็กดีใจรีบรับเงินถือข้าวห่อเดินขึ้นโรงพักไป สนมองตามเด็กด้วยสายตาโหดเหี้ยมดุร้าย
“กูช่วยอะไรพวกมึงไม่ได้แล้ว พวกมึงกำแหงกับกูเอง”
สนเดินออกไปจากที่นั่น เทิดศักดิ์ขับรถมาจอดหน้าโรงพัก สนสะดุ้งสุดตัวพึมพำ
“เทิดศักดิ์”
สนรีบก้มหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

เทิดศักดิ์ลงมาจากรถเห็นผู้หญิงชุดดำปิดหน้าปิดตาเดินไป แต่ไม่ติดใจ รีบเดินขึ้นไปบนโรงพัก เพราะมีคดีเรื่องสายตายรออยู่
ตำรวจเวรส่งข้าวห่อให้แช่มกับคนต้มเหล้าเถื่อน เด็กที่สนจ้างเดินออกมาจากที่นั่นแล้ว

“ญาติแก ที่ชื่อสอนเขาฝากมาให้แก” ตำรวจบอก
“ฝากมาให้ชั้นด้วยรึเปล่า” แช่มถามงงๆ
“ของแกนั่น เด็กมันบอกว่าแม่แกฝากมาให้”
“แล้วแม่ชั้นจะไม่มานี่รึ” แช่มสงสัย
“ไม่รู้ แต่เด็กมันฝากมาบอกว่า เดี๋ยวนายสอนจะมาหาแกสองคนพร้อมด้วยข่าวดี”
สองคนสีหน้าแช่มชื่น พึมพำอย่างดีใจพร้อมกัน
“ข่าวดี”
ตำรวจพยักหน้า ถอยมานั่ง คนต้มเหล้าหยิบข้าวมาแกะออก แช่มหยิบข้าวมาแกะออก
“น่ากินแท้ๆ” คนต้มเหล้าว่า
แช่มพึมพำ “ขอบคุณ คุณนายสนที่ส่งคนมาช่วยตามสัญญา”
“แสดงว่าที่ชั้นขู่ไปนั่นได้ผล” คนต้มเหล้าคุย
“ทีนี้แหละชั้นจะได้ประกันตัว รีบกินให้อิ่มก่อนออกจากตะราง”
“คุณนายแกมีน้ำใจอุตส่าห์ให้ข้าวกินก่อนช่วยเหลือ ไม่เสียแรงเอ่ยปาก”
คนต้มเหล้ากินข้าวทันที แช่มทำท่าจะหยิบกิน ช้อยเดินเข้ามาพร้อมด้วยข้าวห่อ
“ไอ้แช่ม”
“แม่” แช่มแปลกใจ
“นั่นเอ็งเอาข้าวที่ไหนมากิน”
“อ้าว ก็หมู่เขาบอกว่าแม่ฝากเด็กมาให้ชั้น”
ช้อยตระหนกตกใจมาก รีบบอก
“มึงโยนข้าวนั่นทิ้งลงไปเดี๋ยวนี้ไอ้แช่ม”
“ทำไม”
“กูบอกให้โยนทิ้ง กูไม่ได้ฝากข้าวมาให้มึงกิน”
คนต้มเหล้าตาเหลือกยกมือกุมคอ
“กูโดนวางยาพิษ มัน มันหลอกฆ่ากู”
แช่มตกใจโยนข้าวห่อทิ้ง ตำรวจเวรตกใจ คนต้มเหล้าดิ้นชักกระแด่ว
“แม่ แม่ มันจะฆ่าชั้น”
ช้อยคำรามออกมาตาวาววับ “อีสน”
เสียงเอะอะโวยวายดังไปหมด แช่มเขย่ากรงร้องลั่น
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย มันจะฆ่าชั้น”
เทิดศักดิ์พรวดเข้ามา
“มีคนวางยาพิษไอ้คนต้มเหล้าเถื่อนครับหมวด”
เทิดศักดิ์เครียดมาก มองมาเห็นช้อย
ช้อยส่ายหน้า “ช้อยไม่เกี่ยวนะคะ ไอ้แช่มก็โดน ดีแต่ว่าช้อยมาทัน ห้ามมันไว้ได้”
เทิดศักดิ์เครียดมากขึ้นไปอีก

สามคนเข้ามาคุยกันในห้องทำงานขุนภักดี ท่านขุนกับแดงน้อยตกใจมาก พอรู้เรื่องจากเทิดศักดิ์
“ไอ้คนต้มเหล้าเถื่อนนั่น โดนวางยาพิษตายเหมือนกันหรือ” ขุนภักดีถาม
“โชคดีที่ยัยช้อยมาทันห้ามนายแช่มเอาไว้ มันเลยไม่ทันกินข้าวห่อนั่น”
“ใครเอาข้าวมาให้พวกนั้น” แดงน้อยนึกสงสัย
“ตำรวจที่เฝ้าหน้าห้องขังบอกว่า มีเด็กเอามาบอกว่ามีคนฝากให้อีกที”
“ส่งคนตามหาเด็กนั่นให้พบ แล้วคาดคั้นถามมันว่าใครให้มันมาส่ง” ขุนภักดีบอก
“ยัยช้อยโวยวายอะไรบ้างไหม เรื่องลูกชายเกือบตายไปด้วย” แดงน้อยถาม
“มันมาแปลก มันเงียบมาก ถามอะไรมันก็ไม่รู้ทั้งนั้น ผิดวิสัยยัยช้อย”
สามคนเห็นด้วยว่าผิดวิสัยของช้อย

ด้านช้อยนั่งซึมมองหน้าลูกชายที่โวยวายร้องไห้ไม่หยุด
ช้อยพึมพำอย่างโกรธแค้น “อีสน มึงจะฆ่าลูกกู อีสนมึงเห็นแก่ตัว มึงอำมหิตนัก”
“แม่พูดอะไรออกมาสักคำได้ไหม อย่าเอาแต่นั่งซึมพึมพำ ชั้นกลัว ชั้นกลัวตาย”
“เงียบนะไอ้แช่ม มึงมันไอ้หน้าไม่อาย มึงทำเรื่องเดือดร้อนเอง มึงอย่าโวยวาย”
“นี่แม่ด่าชั้นกี่รอบแล้ว ดีละ ชั้นพินาศคนอื่นก็ต้องพินาศ ชั้นจะบอกตำรวจให้หมดเรื่อง…”
ช้อยตวาดแว้ด “กูบอกให้เงียบ ปล่อยให้กูจัดการ ขืนมึงปากโป้ง มึงจะโดนโป้งไม่รู้ตัว ไม่กลัวเร๊อะ แบบเมื่อเช้าถ้ากูมาไม่ทันป่านนี้มึงคงไปอยู่กับไอ้คนต้มเหล้าเถื่อนเมื่อเช้าในนรกแล้ว”
แช่มสงบลง ช้อยลุก
“แล้วแม่จะกลับมาหามึง มึงไม่ต้องไปกินของที่ใครเอามาให้ นอกจากข้าวแดง ของตำรวจ
“จ้ะแม่”
แช่มมองตามแม่จนสุดสายตา

ส่วนที่โรงพยาบาลเนียนฟื้นก่อนทานตะวัน พึมพำเรียกอย่างลืมตัว
“ทูนหัวของแม่”
ติ๋วนั่งมองเนียนอยู่ เข้าใจว่าเนียนเรียกตัวเอง
“หนูอยู่นี่ค่ะแม่”
เนียนได้สติเต็มที่จนมองเห็นเป็นหนูเนื้อทอง
“หนูติ๋ว นี่เอง”
“เมื่อกี้แม่เพิ่งเรียกหนูว่าทูนหัว”
“แม่ แม่ ตาลายสับสนพูดจาเลอะเทอะจ้ะ นี่แม่อยู่ที่ไหน”
เนียนพยายามจะลุกแต่ไม่ไหว เรียมเดินมาหาเนียนมานั่งข้างๆ
“แม่เนียนอยู่โรงพยาบาลค่ะ”
“แล้วคุณหนู คุณหนูเป็นอย่างไร คุณหนูปลอดภัยไหม คุณหนูอยู่ที่ไหน”
เนียนนึกได้ ตกใจมากกลัวลูกสาวคนโตตาย
“หนูอี๊ดปลอดภัย เพราะเนียนช่วยชีวิตหนูอี๊ดเอาไว้จ้ะ แต่แกเป็นปวดบวม
“คุณหนู คุณหนู โธ่....” เนียนยิ้มทั้งน้ำตา
“ยังหลับอยู่นั่นไงจ้ะเนียน”
“เนียนขอโทษค่ะ คุณเรียม เนียนพยายามจะพาคุณหนูกลับเรือนคุณท่านแต่...”
เรียมจับที่แขนเนียน
“หนูอี๊ดอาละวาดกัดเนียน หมอฉีดยากันบาดทะยักให้แล้ว ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษเนียน ชั้นเลี้ยงลูกไม่เป็น เลี้ยงลูกไม่เก่งเหมือนเนียน”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ เนียนไม่ถือสา เธอดอกค่ะ” เนียนว่า
“แต่มาถึงตอนนี้ ชั้นกับพี่เทพเห็นจะต้องถือสักทีแล้ว ปล่อยต่อไปไม่ได้ดอก หนูติ๋ว ขอโทษด้วยนะ ที่หนูอี๊ด ทำแม่เนียนของหนูป่วยแถมโดนกัด”
“หนูไม่ถือสา คุณหนูเธอดอกค่ะ”

เนื้อทองบอก
เสียงทานตะวันครางขึ้นมา อย่างคนเสียขวัญ

“ชั้นกลัวชั้นกลัวฟ้าผ่า อย่าทิ้งชั้นนะ อย่าทิ้งชั้น เนียนอย่าทิ้งชั้น”
“คุณหนู”
“ลูกอี๊ด”
เรียมผวาตัวไปหาทานตะวัน เนียนพยายามจะลุก เนื้อทองประคองไว้ให้เนียนมองเห็น เรียมไปหาอี๊ด
“หนูอี๊ด”
“ไม่มีใครรักชั้น ไม่มีใครรักชั้น มีแต่คนรักนังติ๋ว” ทานตะวันร้องละเมอ
เรียมพูดไม่ออก ที่ทานตะวันเพ้อ ได้แต่หันมามองทางสองคน
“คุณหนูเธอเพ้อค่ะ เธอตกใจฟ้าผ่า ฟ้าผ่าต้นไม้ล้มลงมาตรงที่เราสองคนอยู่พอดี โชคดีที่พ้นมาได้”
“ทำไมทุกคนต้องรักมัน นังลูกชู้” ทานตะวันเพ้อต่อ
เนียนกับเนื้อทองนิ่งเงียบ เรียมน้ำตาคลอ สบตาเนียนกับเนื้อทองเป็นเชิงขอโทษ เสียงเคาะห้องดังขึ้น
“เชิญ” เรียมหันไป
เป็นแดงน้อยเดินเข้ามาในห้อง พร้อมด้วยขนมและผลไม้
“สวัสดีครับ คุณนายแม่ น้าเนียน เทิดศักดิ์บอกผมครับ”
“นายอำเภอมา นายอำเภออุตส่าห์มา” เนียนดีใจมาก
“น้าเนียนเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“น้าแข็งแรงค่ะ แต่คุณหนูยังแย่มากค่ะ ยังเพ้ออยู่”
แดงน้อยหันไปมอง ทานตะวันเพ้ออีก
“พี่แดงน้อยก็หลงรักนังติ๋ว”
ทุกคนหน้าเสีย
เรียมตัดบท “เทิดศักดิ์กับคุณพ่อบอกว่าจะมา”
“เอ้อ..มาไม่ได้แล้วครับ มีคดีเกิดขึ้นติดกันสามคดี และน่าจะโยงมาเป็นคดีเดียวกันได้ครับ นายสาย นายคนต้มเหล้าเถื่อน นายแช่ม ถูกวางยาพิษจากคนๆ เดียวกัน”
ทุกคนตกใจมาก ขณะที่ทานตะวันยังคงละเมออยู่นั่น
“พี่แดงน้อยกับพี่เทิดศักดิ์แย่งกันรักนังติ๋ว”

ฟากสนอยู่ที่เรือนของตน กำลังยัดชุดสีดำและผ้าโพกหัวปิดหน้าซ่อนไว้ในหีบ เทิดศักดิ์เปิดประตูเข้ามา
สนสะดุ้ง “เทิดศักดิ์ ทำไมลูกกลับบ้านมาตอนกลางวัน”
“เพราะ บ้านเรามีเรื่องมาตั้งแต่กลางคืนนี่ครับ หาน้องอี๊ดพบพาไปโรงพยาบาล กลับมาบ้านมีเรื่องนายสายคนรับใช้แม่สนถูกวางยาพิษตาย”
สนทำเป็นตกใจมาก
“ตายจริง เวรกรรม โธ่เอ๊ย แม่จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้มัน”
“คนร้ายอำมหิตมาก มันไม่ใช่แค่วางยาพิษนายสาย มันยังใช้เด็กส่งข้าวใส่ยาพิษไปให้ไอ้คนต้มเหล้าเถื่อนที่คุณพ่อไปบุกจับวันก่อนตายไปด้วย”
สนเบือนหน้าหันไปยิ้ม แล้วหันมา
“ช่างน่าสมเพชพวกมัน มันคงไปมีเรื่องกับใครเขาเอาไว้”
“ไอ้คนต้มเหล้าเถื่อนนั่นพอเข้าใจได้ครับ เพราะบ้านมันอยู่ละแวกนี้ แต่ไอ้แช่มลูกยัยช้อยนี่สิครับ แถวนี้มีคู่กรณีก็แต่ที่บ้านเรา แต่มันดันโดนวางยาไปด้วย แสดงว่าคนวางยาคือคนเดียวกัน”
ในใจสนดีใจมาก เผลอไผลพูดออกมา
“นี่มันตายกันทั้งสามคนเลยรึ”
“สองเท่านั้นครับ” เทิดศักดิ์บอก
สนทำของในมือหล่น
“ว่ากระไรนะ”
“ไอ้แช่มมันไม่ตายดอกครับ ยัยช้อยมันมาห้ามไว้ทัน ดูท่าว่ายัยช้อยจะรู้ว่าใครทำ”
“ตายจริง แล้วนังช้อยมันให้การว่าอย่างไรบ้าง”
“มันไม่ให้การครับ มันนิ่ง แต่สีหน้ามันเหมือนจงใจจะไม่บอก ทั้งที่รู้มันปิดบังอะไรไว้แน่นอนครับ เอ้อ มันอาจแวะมาหาคุณแม่ ถ้ามันมาหาคุณแม่ คุณแม่พยายามหลอกล่อถามมันนะครับ ให้มันพูดออกมาว่าใครเป็นตัวการ”
“จ้ะ จ้ะ แม่จะถาม”
“เอ้อ คุณแม่จะไปเยี่ยมน้องอี๊ดกับน้าเนียนไหมครับ”
สนส่ายหน้า
“แม่ เอ้อ ปวดหัวมาก แม่ฝากเยี่ยมด้วยนะลูก”
“ครับ ผมแค่แวะมาเล่าเรื่องราวน่าสยดสยองให้คุณแม่ทราบ จะได้ระวังตัวเพราะ คุณแม่เองก็มีคนคอยจ้องทำร้ายอยู่ นะครับ”
“ขอบใจที่ห่วงแม่ แม่ดีใจนะที่รักแม่ ดื่มน้ำตาลสด สักแก้วไหมลูก”
“ขอบคุณมากครับ แต่ผมร้อนใจ อยากทราบว่าคนที่คุณพ่อกับแดงน้อยส่งไปตามจับตัวเด็กส่งข้าว ว่ามันรับข้าวมาจากใคร ไม่รู้ทราบข่าวหรือยัง”
สนสะดุ้งอีกรอบ เทิดศักดิ์เดินออกไป สนเข่าอ่อนนั่งโดยไม่ต้องออกแรงแปะลงไปกับพื้น
“นี่มันอะไรกัน นรกเริ่มมากินกูแล้วหรือนี่ อีช้อยมึงอย่ามาหากูนะอีช้อย อย่ามาทีเดียว กูเหนื่อยฆ่าคนเต็มทีแล้ว กูไม่อยากจนตรอกมากกว่านี้”

ขณะเดียวกันช้อยนั่งอยู่ริมคลองทำตัวเป็นคนตกปลา มีผ้าขาวม้าคลุมหน้ากันแดด นั่งตกปลาเงียบๆ ใจลอย
คิดเรื่องช่วยลูก
“อีสน กูไม่มีทางเลือก เป็นไงเป็นกัน ถ้ามึงไม่ช่วยลูกกู กูก็ไม่เว้นมึง พินาศวอดวายไปด้วยกัน กูไม่สนใจ ให้ลูกกูรอดเท่านั้นกูถึงพอ กูจะพูดกับมึงเป็นครั้งสุดท้าย”

ท่านขุนกับแดงน้อยอยู่ด้วยกัน เทิดศักดิ์เดินเข้ามาในห้อง
“ได้ตัวเด็กนั่นแล้วรึ ลูกเทิดศักดิ์”
“เด็กบอกว่ามีผู้หญิงชุดดำ มีผ้าข้าวม้าตารางสีดำปิดหน้ามาจ้างให้เอาไปให้แล้วสั่งให้พูดตามที่บอก”
เทิดศักดิ์นึกถึงภาพหญิงชุดดำที่ตนเห็นหน้าโรงพัก
“ผมเห็นผู้หญิงชุดดำหน้าโรงพัก แต่ไม่ได้ติดใจ”
เทิดศักดิ์ ไม่สบายใจอย่างหนัก

สนใจคอไม่ดี เดินมาปิดหน้าต่าง ปิดประตูบ้านกลัวไม่น้อย เสียงนกแสกบินผ่านแล้วร้องดังขึ้นมา
ในความมืด แส๊กกๆ
“ว๊าย ไอ้นกบ้า ดันมาแหกปากร้องทำไมตอนนี้ ข้ายิ่งใจคอไม่ดี รึนี่คือลางร้าย”
จู่ๆ มีก้อนหินเล็กๆ ถูกผูกกับข้าวห่อโยนเข้ามาในหน้าต่าง ผ่านสนตกลงไปที่พื้นห้อง
“ว้าย”
สนร้องลั่น หันไปมอง ยิ่งตกใจมาก เพราะนั่นคือข้าวห่อที่สนได้ส่งให้แช่มกับทุกคนกินนั่นเอง
“ข้าวห่อนั่น โอ๊ย นี่มันบ้าอะไรกันขึ้นมา”
ยินเสียงช้อยดังมาจากใต้หน้าต่าง
“ข้าวห่อที่คุณสนฝากไปให้ไอ้แช่มมันกินไงเจ้าคะ”
สนมองลงไปเจอช้อย ยืนเงยหน้ามองขึ้นมามองจากใต้หน้าต่าง
“อีช้อย มึงกลับมาอีกแล้ว”
“เจ้าค่ะ กลับมาตามสัญญาที่คุณสนให้ไว้กับช้อย และฝากให้ไว้กับไอ้สาย จะรออยู่บนเรือน ให้ช้อยขึ้นไปหา หรือว่า จะลงมาคุยกับช้อยดีๆ เจ้าคะ”
“อีช้อย มึงกำแหงใหญ่แล้วใช่ไหม”

สนตาลุกแค้นมาก ช้อยจ้องตาวาววับสู้ ไม่กลัวเช่นกัน
ช้อยเริ่มแผนการข่มขู่สนกลับบ้าง

“ช้อยไม่ได้ข่มขู่คุณสนดอกเจ้าค่ะ ช้อยกับคุณสนก็ตกที่นั่งเดียวกันคือรักลูก จึงสามารถทำการอันใดก็ได้ เพื่อให้ลูกปลอดภัย คุณสนทำเพื่อคุณเทิดศักดิ์มามากมาย ช้อยขอทำเพื่อลูกช้อยสักครั้ง เถิดเจ้าค่ะ ขอเพียงมันได้ประกันตัวเท่านั้น คุณสนเป็นภรรยาท่านขุน เป็นแม่ของคุณเทิดศักดิ์ มีอำนาจที่จะช่วยกันได้”
สนมองหน้าช้อยนิ่ง เริ่มระวังตัว ไม่วี้ดว้ายใส่ช้อย
“ถ้าได้ประกันตัวแล้วเกิดไอ้แช่มมันหนี พี่ขุน ลูกเทิดศักดิ์ข้ามิป่นปี้หมดสิ”

ละคร อาญารัก ตอนที่ 15/6 วันที่ 5 พ.ค. 56

ละครเรื่อง อาญารัก บทประพันธ์ : จำลักษณ์
ละครเรื่อง อาญารัก บทโทรทัศน์ : วรพันธ์ รวี
ละครเรื่อง อาญารัก กำกับการแสดง : จรูญ ธรรมศิลป์
ละครเรื่อง อาญารัก แนว ดราม่า
ละครเรื่อง อาญารัก ผลิต : บริษัทดีด้าวิดีโอ โปรดักชั่น จำกัด
ละครเรื่อง อาญารัก ควบคุมการผลิต : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง อาญารัก ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager