อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 18 วันที่ 30 ก.ค. 56
“พี่ขอโทษ...พี่เป็นต้นเหตุให้น้องต้องเคราะห์ร้ายอีกแล้ว อยู่ดีๆ น้องก็ต้องมีศัตรูโดนปองร้าย เพราะน้องใกล้ชิดกับพี่มากเกินไปแค่นี้เอง ม่านฟ้า...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“แล้ว...เหม่ยอิงล่ะคะ...” จ้าวซันบอกว่าผู้กองเหลียงควบคุมตัวไปแล้ว “ที่ของเขา...ไม่ใช่โรงพักนะคะ แต่เป็นโรงพยาบาล เหม่ยอิงป่วย เขาไม่ใช่คนธรรมดา”
“เหม่ยอิงไม่ได้บ้านะ เขาคิดแผนการทุกอย่างได้เป็นขั้นเป็นตอน มีลำดับที่ซับซ้อนมาก เขาทำร้ายใครๆได้โดยไม่รู้สึกว่าอะไรถูกผิดชั่วดี”
“น้องอย่ากังวลเลย พักผ่อนเถอะนะม่านฟ้า หมอบอกว่าน้องขาดน้ำ ขาดอาหาร ร่างกายอ่อนแอมาก เรื่องเหม่ยอิงพี่จะจัดการเอง”
บราลีมองหน้าจ้าวซันแล้วหลับตาลง...จ้าวซันมองเธออย่างเป็นห่วงกังวล...
ooooooo
เหม่ยอิงนั่งนิ่งขึงอยู่ในสภาพถูกใส่กุญแจมือ แต่แล้วจู่ๆเธอก็ชูสองมือที่ใส่กุญแจมือขึ้นแผดร้องกรี๊ดๆจนทุกคนตกใจ
“หายใจไม่ออก...ฉัน...หาย...ใจ-ไม่-ออก ช่วยด้วย...”
เธอทั้งดิ้นทั้งแผดเสียงร้องจนตำรวจทำอะไรไม่ถูก หมวดจางคาดว่าเธอเป็นลมบ้าหมู ผู้กองเหลียงจอดรถชิดขอบทาง ในขณะที่เหม่ยอิงยังดิ้นปั้ดๆสะบัดมือไปมาอย่างไม่กลัวเจ็บ จนหมวดจางต้องไขกุญแจมือออก เธอยังดิ้นจนกระโปรงถลกสูงขึ้นไปเกือบเสมอหู
พวกตำรวจพากันตื่นเต้นกลัวเธอจะกัดลิ้นตัวเอง ผู้กองเหลียงเข้าประกบตัวเธอไว้ บอกให้อ้าปากเพื่อจะเอาอะไรมาง้างปากเธอไว้ ปรากฏว่าถูกเหม่ยอิงประกบปากจูบแน่น ระหว่างนั้นก็ลูบคลำไปชักปืนผู้กองเหลียงไป หมวดจางและตำรวจอีกนายเห็นดังนั้นชักปืนออกมาทันที
เหม่ยอิงพลิกเอาตัวผู้กองเหลียงบังตัวไว้เป็นเกราะกำบังสั่งเหี้ยม
“ทุกคนทำตามที่ฉันสั่ง ไม่งั้นไอ้ผู้กองหน้ามืดตาย!! ทิ้งปืน บอกให้ทิ้งปืนเดี๋ยวนี้ นึกว่าคนอย่างฉันไม่กล้าหรอ” พอพวกตำรวจวางปืน เธอสั่ง “เตะปืนมาข้างหน้า อย่าทำตัวเจ้าเล่ห์เด็ดขาด เพราะฉันไม่ใช่คนใจอ่อนแน่ๆ”
ตำรวจทั้งสามถูกเอาปืนจี้พาไปมัดมือต่อมือล้อมต้นไม้ใหญ่ขนาดสามคนโอบพอดี แล้วขับรถตำรวจหนีไป
แต่ไม่นานอเล็กซ์ก็ตามมาช่วย อเล็กซ์พูดทึ่งว่า “ผู้หญิงคนเดียวทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
ooooooo
ขณะที่จ้าวซันกับอาหลี่และเต๋อเป่า ยังดูแลบราลีอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นเอง เขาได้รับโทรศัพท์ จากอเล็กซ์ ฟังปลายสายแล้วเผลอถามเสียงดัง
“อะไรนะครับ!” ทุกคนในห้องหันมามอง เขารีบกลบเกลื่อน พอหมอออกไป เต๋อเป่าถามว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ จ้าวซันบอกทั้งสองว่า “สงสัยว่าพวกแกจะไม่ได้พักแล้วล่ะ”
เต๋อเป่ากับอาหลี่เฝ้าระวังบราลีอย่างเคร่งเครียดจนพยาบาลที่เข้ามาดูแลหวาดผวา จ้าวซันพยักหน้าเรียกเต๋อเป่าเข้าไปพูดเบาๆ
“แกกับหลี่ต้องคอยเฝ้าบราลีไว้ตลอดเวลานะ อย่าให้คลาดสายตาไปเป็นอันขาด ตอนนี้ไว้ใจใครหรืออะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
พยาบาลที่เข้ามาดูแลพอทำหน้าที่เสร็จก็รีบออกไปแบบหวาดๆ
ฝ่ายผู้กองเหลียง หมวดจางและตำรวจอีกนายกลับถึงโรงพัก ถูกนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ตวาด
“ออกไป! ถ้าคิดหาวิธีลงโทษที่สาสมกับผลงานที่คุณทำได้แล้วค่อยกลับมาหาผม ไป!”
พอทั้งสามออกไป อเล็กซ์ตามออกมาพูดอย่างหนักใจว่า “ไงล่ะทีนี้ รถของนายโดนจอดทิ้งไว้ที่ท่าเรือเฟอรี่ ไม่ใช่เหม่ยอิงหนีไปเมืองจีนแล้วหรือ ปืนก็โดนนางเอาไปใช้สบายแฮ พวกเราไม่โดนสั่งพักงานทั้งทีมก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
ผู้กองเหลียงและตำรวจอีกคน ต่างโทษกันไปโทษกันมาว่าอีกฝ่ายทำให้เหม่ยอิงหลุดมือไป หมวดจางมองอย่างระอาตัดบทว่า ไม่ต้องโทษกัน ตนผิดเอง ทั้งสอง ชะงัก หมวดจางพูดต่ออย่างเบื่อหน่ายว่า
“ผมผิดเอง ผิดที่เลือกมาทำงานร่วมกับพวกคุณ บอกตรงๆนะว่าซวยจริงๆ”
ooooooo
ที่สวนบนดาดฟ้าโรงพยาบาล จ้าวซันเข็นรถพาบราลีขึ้นไปผ่อนคลาย เขาพูดอย่างเป็นห่วงว่าเหม่ยอิงอาจจะเดินไปเดินมาทำอะไรบางอย่างอยู่ บราลีเตือนว่าเขาจะไปไหนมาไหนต้องระวังเพราะเหม่ยอิงเป็นอันตรายกับทุกคน
“มันอาจจะเป็นความผิดของพี่เอง ที่ทำให้เขากลายเป็นคนแบบนี้ เมื่อเด็กๆเหม่ยอิงก็น่ารัก เหมือนเด็กๆทั่วไป อะไรคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้เด็กน่ารักคนหนึ่ง โตขึ้นมาเป็นอย่างนี้ได้”
“เจ้าพี่คงไม่ใช่ต้นเหตุหรอกค่ะ คุณเหม่ยอิงมีความขมขื่น คับแค้นบางอย่างที่รุนแรงมาก จนทำให้เขากลายเป็นคนที่มีแต่ความเกลียด ความโกรธขนาดนี้ได้”
“อาจเป็นเพราะพี่เอาแต่ทำงานจนไม่ใกล้ชิดพวกน้องๆมากพอ ปล่อยให้ทั้งฉินเจียง ทั้งเหม่ยอิงเป็นเด็กมีปัญหา พอหันกลับมาอีกที น้องๆก็โตเกินไป จนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”
“เจ้าพี่ทำดีที่สุดแล้วค่ะ อย่าโทษตัวเองเลย อะไรที่ผ่านมาแล้ว เราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราน่าจะมาหาวิธีแก้ปัญหาที่จะเกิดขึ้นต่อไป...ดีไหมคะ”
จ้าวซันนิ่งขรึมอย่างยังรู้สึกผิด
ooooooo
เหม่ยอิงหาทางติดต่อเกาเฟยด้วยการฝากจดหมายไว้กับเถ้าแก่ร้านข้าวต้มริมทางที่พวกคนงานมากินกัน จดหมายเขียนสั้นๆว่า “วิกตอเรียปาร์ค ประตูทางทิศตะวันออก หกโมงเช้า”
ทั้งคู่มาพบกันในสภาพคนวิ่งออกกำลังกายยามเช้า เมื่อเห็นว่าปลอดภัยไม่มีกล้องวงจรปิดและผู้คนไม่พลุกพล่าน เหม่ยอิงบอกเกาเฟยว่า
“ทุกอย่างพลาดไปหมด ฉันมันอ่อนแอเกินไป ฉัน ยังรักจ้าวซันมากเกินไป ฉันจะไม่รักเขาอีก เราคือศัตรูกัน ศัตรูตัวใหญ่ที่สุดที่ฉันต้องกำจัด ต่อไปนี้ ฉันคงสู้แบบเดิมไม่ได้แล้ว ฉันกลายเป็นพวกเดียวกับแก ฉันเป็นอาชญากรที่กำลังเป็นที่ต้องการตัวของพวกตำรวจไปแล้ว ฉันคงต้องหัดใช้ชีวิต หัดคิด หัดทำตัวแบบคนนอกกฎหมายเหมือนพวกแกและแกก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงให้ฉันด้วย”
เกาเฟยทั้งปีติและซึ้งใจที่จะได้เป็นผู้ใกล้ชิดคุณหนูใหญ่อีกครั้ง
ฝ่ายจ้าวซันก็ต้องรับมือกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว วันนี้เขาเรียกประชุมผู้เกี่ยวข้องที่ใกล้ชิดที่บ้านสี่ฤดู เพื่อให้เทเรซ่าแจ้งให้ทราบถึงสถานะของบริษัทปัจจุบัน เทเรซ่ารายงานว่า
“เมื่อคืนที่ผ่านมา หุ้นของบริษัทเราร่วงลงไปกว่า 500 จุดแล้ว”
ซ่างกวานซิงชี้แจงว่า เหตุที่หุ้นร่วงเพราะข่าวของเหม่ยอิงหลุดออกไป จ้าวซันถามความเห็นว่าเราจะทำอย่างไรดี พนักงานอาวุโสคนหนึ่งเสนอว่า เรื่องผู้บริหารสำคัญที่สุดตอนนี้ เราต้องเรียกความมั่นใจกลับคืนมา เมื่อฉินเจียงยังมีคดีติดอยู่และเหม่ยอิงก็มาเป็นไปอย่างนี้ จ้าวซันจึงเสนอให้ผิงอันขึ้นมาดูแลบริษัทแทน
เมื่อจัดการเรื่องในบริษัทเรียบร้อยแล้ว จ้าวซันเอา กระเป๋าใส่ของมีค่ารวมทั้งของจ้าวไทไทด้วยให้ผิงอันดูแลต่อเพราะตนต้องไปดูแลบราลีที่โรงพยาบาล แม้ผิงอันจะไม่มั่นใจตัวเองนัก แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอบอกจ้าวซันว่า
“พี่ชายใหญ่ไม่ต้องห่วงนะคะ ทางนี้เราดูแลได้ ฝากบอกพี่บรีด้วยว่าหนูเป็นห่วง”
แต่พอผิงอันจะเอาเครื่องเพชรของจ้าวไทไทที่เหม่ย– อิงแอบเอาไปใช้ไปคืนให้จ้าวไทไท แม่สี่กลับบอกว่าไม่ต้อง ให้เก็บไว้ที่นี่ ทั้งยังแสดงความเป็นห่วงเหม่ยอิงบอกกับอาม่าและผิงอันว่า จะไม่ยอมให้เหม่ยอิงติดคุกเป็นอันขาด
“คอยดูเถอะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมใครอีกต่อไปแล้ว” แม่สี่พูดอย่างมุ่งมั่นจนผิงอันฟังแล้วไม่สบายใจ
ooooooo
วันนี้ บราลีฝันร้ายว่าถูกเหม่ยอิงบุกมาทำร้าย เธอหวาดผวาสะดุ้งตื่น จ้าวซันกอดปลอบว่าเหม่ยอิงไม่อยู่แล้วและไม่ต้องกลัว เราจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน เหมือนทุกเรื่องที่เราเอาชนะมาได้
“ค่ะ...เจ้าพี่ น้องไม่กลัวค่ะ มีเจ้าพี่อยู่ด้วยน้องไม่กลัวอะไรทั้งนั้น” บราลีพูดให้จ้าวซันสบายใจทั้งที่ตัวเองยังหวาดกลัวมาก ดังนั้นเมื่อจ้าวซันจะให้เธออยู่เมืองไทยระยะหนึ่งระหว่างตนไปทำธุระที่ฮ่องกง บราลีไม่ยอม เป็นตายอย่างไรก็ขอไปด้วยกัน อ้างว่าเป็นหน้าที่ของตนและเราเสมือนเป็นคนคนเดียวกันแล้ว
“ตกลง...เราจะอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“น้องไม่กลัว ไม่ว่าจะเป็นเหม่ยอิงหรือใครหรืออะไรทั้งนั้น น้องจะไม่ยอมเป็นตัวถ่วงของเจ้าพี่ น้องจะไม่ทำให้เจ้าพี่ต้องเป็นห่วงกังวลอีก เจ้าพี่คอยดูแล้วกันว่าต่อไปนี้ น้องจะเข้มแข็ง หนักแน่น ไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของใครอีก แต่เจ้าพี่จะต้องไม่ปิดบังอะไรน้อง เจ้าพี่ต้องเห็นน้องเป็นเพื่อนคู่หูที่เคียงบ่าเคียงไหล่เจ้าพี่จริงๆ”
ทั้งสองยื่นมือจับกันกระชับมั่นเป็นสัญญา
ooooooo
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 18 วันที่ 30 ก.ค. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ