อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 17 วันที่ 27 ก.ค. 56
“นี่มันอะไรกันนะเหม่ยอิง เกิดอะไรขึ้น แล้วลูกกำลังจะหนีไปไหน” แม่สี่ทำสีหน้าตกใจ เหม่ยอิงถามว่าทำไมตนต้องหนี “ก็ลูกไปทำอะไรมา ทำไมลูกต้องทำอย่างกับว่ากำลังจะหนีออกจากบ้าน แล้วอาจจะหนีไปต่างประเทศด้วยใช่ไหม”เหม่ยอิงอ้างว่าตนก็แค่จะไปเที่ยวพักผ่อนบ้างเท่านั้น ผิงอันไม่เชื่อ ถามว่าแล้วทำไมต้องเข้ามาตอนเช้ามืด มาโกยเอาเครื่องเพชรไปหมดตู้ มีทั้งของจ้าวไทไทที่ยืมมาด้วย และมีทองคำของแม่กับเครื่องแต่งตัวของตนที่ฝากไว้ในเซฟด้วย ถามว่า
“เล่นปืนกับฉันเหรอ นังเด็กโง่! ฉันจะเป็นขโมยก็เรื่องของฉัน แกก็ไปแจ้งความเอาเองแล้วกันว่าฉันขโมยอะไรของบ้านนี้ไปบ้าง อ้อ...แล้วก็อย่าลืมแจ้งข้อหาว่าโดนฉันทำร้ายร่างกายด้วยนะ” เหม่ยอิงเยาะเย้ยท้าทายแล้วจะเดินออกไป
แม่สี่ขวางไว้ถามว่าจะไปไหน เธอตวาดว่าจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับใคร หลีกไปให้พ้น แล้วลากกระเป๋าออกไป แม่สี่ได้แต่ร้องไห้ ผิงอันจับแก้มที่ถูกตบมองตามไปทั้งโกรธทั้งเกลียด
ooooooo
บราลีตื่นเช้าเพิ่งรู้ว่าจ้าวซันไม่ได้กลับบ้าน เธอหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินออกจากห้องไปถามอากง อากงตอบคำถามอย่างลำบากใจแล้วเดินหนี บราลีตามถามอย่างเข้าใจไม่ได้ว่า
“อะไรคะอากง คุณชายโทร.มาบอกอากงตั้งแต่เมื่อคืน อากงไม่บอกหนู” อากงอ้างว่าเห็นเธอขึ้นนอนแล้ว “ถ้าเป็นเรื่องคุณชายจ้าวซัน อากงก็ควรจะถือเป็นเรื่องด่วนปลุกหนูขึ้นมาสิคะ”
“ก็คุณชายบอกว่าเดี๋ยวก็จะกลับ ผมเลยวางใจ นึกว่าคุณชายจะมาในอีกประเดี๋ยวจริงๆ แต่แล้ว...”
“ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ เขาหายไปไหนทั้งคืนแบบนี้ เขาต้องบอกกงแน่ๆ ว่าเขาทำอะไรอยู่ใช่ไหมคะ”
เหม่ยอิงลากกระเป๋ายกขึ้นท้ายรถอย่างทุลักทุเลเสร็จกำลังจะขึ้นรถ เห็นบราลีเดินต่อว่าอากงมาก็หมั่นไส้ สุดๆ เปลี่ยนใจเดินมาจิกตาถามว่า
“นี่แกทำตัวยิ่งใหญ่ราวกับจ้าวไทไทที่ต้องรู้ทุกเรื่องงั้นเหรอ...เลวมาก เลวหมดทุกคน!”
เมื่อบราลีกลับเข้าไปที่ห้องรับแขก อากงยังปลอบใจว่าเดี๋ยวจ้าวซันก็มา ให้เธอทานอาหารรอไปพลาง และอย่าลืมกินยาบำรุงด้วยจะได้แข็งแรง แล้วหยิบถ้วยโสมส่งให้
“ขอบคุณมากค่ะอากง” บราลีรับถ้วยโสมไปอย่างสงบ เชื่อฟัง อากงจึงขอตัวไปดูจ้าวไทไท คาดว่าคงตื่นแล้ว
เหม่ยอิงตามมาแอบดู คิดแผนร้ายบางอย่างแล้วทำตื่นตกใจน้ำตาท่วมร้องบอกอากงว่าให้ช่วยพี่ชายใหญ่ด้วย บราลีตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น เหม่ยอิงบอกว่า “พี่ชาย...พี่ชายใหญ่โดนยิง!” แล้วปั้นน้ำเป็นตัวเล่าว่า
เมื่อคืนตนไปดินเนอร์และไปต่อกันที่ผับกับจ้าวซัน จากนั้นเขาไปส่งตนที่คอนโดฯ เกาเฟยจะฆ่าตนแต่จ้าวซันเอาตัวบังไว้เลยถูกยิง เล่าแล้วคร่ำครวญว่า “ฉันผิดเอง ฉันมันเลว ฉันต่างหากที่สมควรตาย”
ooooooo
ฝ่ายแม่สี่ยังร้องไห้เสียใจเรื่องเหม่ยอิง ผิงอันพรวดพราดออกจากห้องบอกว่าจะไปฟ้องพี่ชายใหญ่ พี่ชายใหญ่ต้องรู้ว่าเหม่ยอิงทำอะไรกับพวกเราบ้าง
แม่สี่เสียงเข้มกับผิงอันว่าทำอย่างนี้ไม่ได้ พูดอย่างมีอคติว่า
“คุณชายมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วย ทุกวันนี้คุณชายก็มองเหม่ยอิงในแง่ไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าลูกไปฟ้อง พี่ชายใหญ่เขาก็จะยิ่งเกลียดเหม่ยอิง แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นยุแยงตะแคงรั่วผสมโรงเข้าไปอีก เหม่ยอิงก็ยิ่งจะกลายเป็นหมาหัวเน่าสิ”
“แม่คะ...แต่เรื่องนี้ต้องถึงหูพี่ชายใหญ่นะคะ แม่จะปล่อยให้พี่เหม่ยอิงลอยนวลเหรอคะ”
แม่สี่กลับหาว่าผิงอันชอบเข้าข้างคนอื่น เห็นคนอื่นดีกว่าพี่สาวตัวเองตลอด ถึงได้อยากไปประจานพี่สาวตัวเองต่อหน้าบราลีให้สะใจใช่ไหม เสียงแข็งกับผิงอันว่า
“แม่ไม่ยอมหรอก ห้ามลูกไปหาพี่ชายใหญ่ ห้ามให้คนอื่นรู้เรื่องพฤติกรรมของเหม่ยอิง เข้าใจไหม ไม่งั้น ลูกกับแม่ไม่ต้องมาพูดกัน!”
ผิงอันมองแม่อย่างผิดหวัง เสียใจ ร้องไห้วิ่งขึ้นข้างบน แม่สี่ตามขึ้นไปบอกว่าเรามีกันอยู่แค่สองพี่น้องมีอะไรก็ต้องช่วยๆกัน ผิงอันสวนไปว่าใครทำผิดเราก็ต้องหยุดเขา ที่เหม่ยอิงเป็นแบบนี้เพราะแม่ตามใจเขา กลัวเขา ให้ท้ายเขาทุกอย่าง อาม่าดุผิงอันว่า ว่าแม่แบบนี้บาปนะ แม่สี่ก็ปรามว่าเด็กไม่ดี ใครว่าแม่ต้องตกนรก
“ถ้าเด็กอย่างหนูต้องตกนรก แล้วเด็กอย่างพี่ เหม่ยอิงล่ะคะ แม่คะ แม่รู้ไหมสักวันแม่จะต้องเสียใจถ้าเราไม่ช่วยกันหยุด พี่เหม่ยอิงจะต้องทำให้แม่ร้องไห้จนน้ำตาหมดตัวแน่ หนูบอกเลย”
ทันใดนั้น จ้าวไทไทกรีดร้องและตีอกชกหัวพร่ำพูด...
“น่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจริง มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีใครหยุดได้ จ้าวฉินเย่ว์ๆๆ ฉันช่วยลูกคุณไม่ได้ ช่วยไม่ได้...”
แม่สี่วิ่งขึ้นมา อากงบอกว่าน่ากลัวมาก จ้าวไทไทไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย จ้าวไทไทหันขวับด่าลั่น
“อีนังเมียน้อย อีพวกเสนียดจัญไร เพราะพวกแก ที่ทำให้ตระกูลจ้าวต้องถึงจุดตกต่ำที่สุดวันนี้ เพราะพวกแก ฉันเกลียดพวกแก เกลียดอีพวกเด็กๆ โง่เง่า เลวบัดซบลูกๆของแกทุกคน ไปให้พ้น ไป ไป๊!! จ้าวฉินเย่ว์ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันรับไม่ไหวแล้ว!!”
ฝ่ายเหม่ยอิงเร่งบราลีให้รีบไปดูจ้าวซัน บราลีจะชวนผิงอันไปด้วยก็ถูกห้าม อ้างว่าผิงอันเห็นสภาพพี่ชายสาหัสแบบนั้นต้องตายแน่ๆ พอบราลีนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์จะขึ้นไปเอา เหม่ยอิงตัดบทอย่างรำคาญใจว่า
“นี่...บราลี เธอเป็นอะไรของเธอ ไม่อยากรีบไปดูใจพี่ชายใหญ่เหรอ ถ้ามีธุระอะไรก็ใช้โทรศัพท์ฉันก็ได้ เร็วรีบไป เราไม่มีเวลาอีกแล้วนะ” ว่าแล้วลากบราลีไปเลย บราลีเองก็ร้อนใจจึงรีบตามไป
ooooooo
พันหงปิงให้ลูกน้องสองคนช่วยกันลากเกาเฟยเข้าไปที่ท่าเรือร้างบอกให้กองไว้ตรงนั้นแหละ บ่นหัวเสียว่า
“ไม่น่าไปช่วยมันเลย เสียลูกน้องไปคนนึงอีก มันคุ้มกันไหมเนี่ย คิดว่าจะได้เงินก้อนใหญ่มาใช้สักหน่อย แต่ดันมาโดนไอ้ฉินเจียงหลอกซะได้” ลูกน้องคนหนึ่งถามว่าจะเอายังไงดี พันหงปิงหันไปถามเกาเฟยว่า “แกรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้เหม่ยอิงของแกอยู่ไหน ในเมื่อแกไม่มีปัญญาหาเงินให้ฉันเป็นทุนยามยากมั่ง ฉันก็จะขอแบ่งปันจากคุณหนูใหญ่คนสวยคนนี้แหละ”
เกาเฟยผงะ พันหงปิงตะคอกถามว่าเหม่ยอิงอยู่ไหน เกาเฟยบอกไม่รู้ พันหงปิงสั่งลูกน้องจัดการทันที ลูกน้องเอาเชือกมามัดเกาเฟยไว้แน่นหนา เอาน้ำมันก๊าดราดที่พื้น เกาเฟยรู้ว่าจะโดนอะไร รีบบอกว่าให้ปล่อยตนก่อน สัญญาว่าถ้าเจอเหม่ยอิงตนจะไปหลอกเอาเงินมาให้
“ไม่มีสัจจะในหมู่โจรอยู่แล้ว คนอย่างแกนี่มัน... ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้งก็ได้”
เกาเฟยโล่งใจที่รอดตาย
ooooooo
จ้าวไทไทยังคงอาละวาดโวยวายจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม่สี่บอกอากงว่าคงเป็นบ้าไปแล้ว ผิงอันถามว่าแล้วจ้าวซันอยู่ไหน ก็พอดีจ้าวซันกลับมา เห็นสภาพจ้าวไทไทก็โผเข้าหา
“แม่ใหญ่...เป็นอะไรไปครับ”
แม่สี่บอกว่าสงสัยเป็นบ้าไปแล้ว เสนอให้พาไปโรงพยาบาล จ้าวไทไทตวาดสวนทันทีว่า
“ฉันไม่ได้บ้าอีนังเมียน้อย แต่ลูกสาวแกนั่นแหละ ลูกสาวแก...มันต้องตาย...”
จ้าวซันบอกว่าไม่มีใครเป็นอะไร บอกแม่ใหญ่ให้นอนพักก่อน หลับสักตื่นจะได้อารมณ์ดี
“เจ้าหญิง...เจ้าหญิง...ม่านฟ้า...ไปซะแล้ว”
“อยู่สิครับ แม่ใหญ่อยากให้บรีมาหาหรือครับ เดี๋ยวผมไปตามตัวมาให้นะครับ แม่รอสักครู่”
ผิงอันเอะใจว่าจ้าวไทไทเสียงดังถึงขนาดนี้ ทำไมบราลีไม่มาดู อากงหน้าเสีย จ้าวซันสังหรณ์ใจรีบออกไปหา ปรากฏว่าบราลีหายไปจริงๆ แม้แต่อาหารที่อากงจัดให้ก็ไม่ได้แตะต้อง ยาก็ไม่ได้กิน ระดมคนรับใช้ตามหาจนทั่วบ้านสี่ฤดูก็ไม่พบ รถทุกคันก็ยังอยู่ครบ
“เขาไปไหนของเขา ทำไมไม่สั่งอะไรใครเลย” จ้าวซันพึมพำเครียด ทุกคนซีด...
จากนั้น จ้าวซันไปหาหลินจื้อเหม่ย ปรากฏว่า บราลีไม่ได้โทร.หาเธอเลย อาหลี่กับเต๋อเป่าไปที่โบสถ์ก็ไม่พบ
ผิงอันฉุกคิดได้ว่าแม่ใหญ่พูดเหมือนกับว่าบราลีไม่อยู่แล้ว อากงเสริมว่าทีแรกก็พูดถึงคุณหนูใหญ่ หลินจื้อเหม่ยตั้งข้อสังเกตว่าเหม่ยอิงไม่ชอบบราลี แม่สี่รีบพูดกันท่าว่าเหม่ยอิงไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้ว
ผิงอันจะท้วงติงว่าเมื่อเช้ามา ก็ถูกแม่สี่บีบแขนแน่นไม่ให้พูด แล้วตัวเองก็พูดเบี่ยงเบนกลบเกลื่อนว่า
“ทำไม อะไร คุณบรีเขาอาจจะไปเที่ยว ไปช็อปปิ้งหรือไปหาใครก็ได้ เดี๋ยวเขาก็มา จะตกใจกันไปทำไม”
“ลองไปแจ้งตำรวจกันไหมคะคุณชาย ผู้กองเหลียงอะไรคนนั้นไง” หลินจื้อเหม่ยเสนอ
ooooooo
เหม่ยอิงขับรถพาบราลีมาจอด ณ ที่สวยงามแห่งหนึ่งแล้วจึงบอกว่าตนหลอกเธอ เพราะจ้าวซันไม่ได้เป็นอะไร และเขาไปธุระอะไรที่ไหนตนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าแค่อ้างชื่อจ้าวซันเธอก็เชื่อและมา
บราลีถามว่าเธอต้องการอะไร เหม่ยอิงบอกว่าต้องการตัวเธอ เพราะเธอเป็นจุดอ่อนของจ้าวซัน ถ้าบอกว่าเธออยู่ในกำมือตนจ้าวซันก็ต้องมา บราลีเดินหนีอย่างโกรธจัด ถูกเหม่ยอิงเอาปืนจี้สั่งให้กลับไปที่รถ แล้วพาไปที่โกดังเก็บเสื้อผ้าของสื้อฉวนแฟชั่น มัดมือ เอาผ้าผูกตาแล้วผลักเข้าไปขังไว้ในนั้น
บราลีพยายามช่วยตัวเองจนเชือกที่มัดมือค่อยคลายออก พอเชือกหลุด เธอรีบถอดผ้าที่ผูกตาจึงเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มีผ้าเป็นม้วนๆเต็มไปหมด และมีเสื้อผ้าสำเร็จรูปแขวนไว้มากมาย เธอหยิบดูพยายามอ่านชื่อ จึงรู้ว่าคือสื้อฉวนแฟชั่น!
ooooooo
ผู้กองเหลียง อเล็กซ์ หมวดจาง จ่าหมงและลูกน้อง มุ่งไปที่หน้าอาคารร้างท่าเรือ แบ่งกำลังกัน ล้อมไว้
สมุนคนหนึ่งของพันหงปิงออกมายืนปัสสาวะ เจ้ากรรม มือถือของอาหลี่ดังขึ้น! อาหลี่ตะครุบปิด สมุนพันหงปิงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฉี่เสร็จเดินกลับไปเหมือนไม่ได้ยิน แต่พอคิดว่าไกลพอก็โกยอ้าวตะโกนลั่น “มีคนร้าย! มีคนร้าย!!”
ผู้กองเหลียงชักปืนไล่ตาม มันหันมายิงใส่ พอเสียงปืนดังขึ้น คนข้างในต่างลุกขึ้นยิงต่อสู้ จ่าหมงโดนกระสุนที่ไหล่ หมวดจางเข้าไปช่วย สมุนพันหงปิง อีกคนโผล่มายิงจ่าหมงทรุดลง หมวดจางนํ้าตาไหลลุกขึ้นสู้อย่างเลือดเข้าตา อเล็กซ์วิ่งไปลากหมวดจางกลับมาในที่กำบัง เสียงปืนจากฝ่ายพันหงปิงเบาบางลงทุกที
เกาเฟยดิ้นจนเชือกหลุด ทั้งเกาเฟยและพันหงปิง ต่างกระโดดหน้าต่างลงนํ้าดำหายไป แต่ทั้งสองก็ไปเจอกันที่ท่าเรือฝั่งเกาลูน เกาเฟยบอกพันหงปิงว่าเราต่างคนต่างหนีไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้เงินจากยัยเหม่ยอิงผู้สูงส่งฉันก็จะไม่มีวันปล่อยแกให้ลอยนวลไปไหนต่อไหนเด็ดขาด” พันหงปิงกัดไม่ปล่อย กระทั่งเอาปืนจี้ขู่แต่ไม่ยิง บอกเกาเฟยว่า “ยิงทำไมให้โง่ ในเมื่อแกยังมีประโยชน์อีกมาก”
ooooooo
เหม่ยอิงไปนั่งในรถที่จอดอยู่ลานโกดังร้าง แกะส้มทิ้งเปลือกทำนาย “ฆ่า...ไม่ฆ่า...ฆ่า...ไม่ฆ่า...”
โทรศัพท์มือถือดังขึ้นถึง 18 มิสคอลจากจ้าวซันเหม่ยอิงก็ไม่รับสาย ทำให้จ้าวซันแปลกใจมาก จึง
ไปคาดคั้นกับแม่สี่และอาม่ารวมทั้งอากง แม่สี่ยืนยันว่าเหม่ยอิงไม่ได้กลับมา แล้วจิกตาใส่อาม่ากับอากง ทำให้ทั้งสองต้องพูดเป็นเสียงเดียวกับแม่สี่ แม่สี่ยังยํ้ายืนยันว่า “เหม่ยอิงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เด็ดขาด”
“ไม่จริง!!” เสียงผิงอันแทรกขึ้น แล้วเธอก็เดินเข้ามาพูดอย่างไม่หวั่นเกรงว่า “ตอนเช้ามืดพี่เหม่ยอิงมาที่นี่ แถมยังมาขโมยข้าวของที่นี่ไปอีกด้วย”
เมื่อผิงอันฮึดสู้แล้วไม่ว่าแม่สี่จะทั้งตวาดและถลึงตาใส่อย่างไรเธอก็ไม่หวั่นไหว ทั้งยังเอาหลักฐานต่างๆมาให้จ้าวซันดูแล้วยกคำพูดของจ้าวไทไทมายํ้ากับแม่สี่ว่า
“ไทไทพูดถูก ตระกูลจ้าวกำลังจะล่มสลาย ถ้าพี่เหม่ยอิงทำอะไรที่ไม่ดี ก็จะต้องได้รับผลกรรม ไม่เชื่อแม่ก็คอยดูแล้วกัน”
เมื่อผิงอันแฉออกมาจนหมดเปลือก แม่สี่ถาม
จ้าวซันอย่างเจ็บใจว่า “รู้ความจริงแล้ว พอใจหรือยังล่ะคะ!”
จ้าวซันได้แต่ถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม มองห้องเหม่ยอิงที่ว่างเปล่าอย่างสับสน...เจ็บปวด...
ooooooo
พันหงปิงจับเกาเฟยไปมัดไว้ใต้สะพาน ตัวเอง ออกไปดักเหยื่อ จนชิงโทรศัพท์มือถือของหนุ่มสาวคู่หนึ่งมาได้ เอามาให้เกาเฟยโทร.หาเหม่ยอิงเพื่อเรียกเงิน
ทีแรกเกาเฟยไม่ยอมโทร. เมื่อถูกขู่จะทรมานให้ตายอยู่ใต้สะพาน จึงต่อรองให้แก้เชือกให้ตนก่อน พอแก้เชือกให้ เกาเฟยก็โทร.หาเหม่ยอิง แต่โทร.ไม่ติดเพราะทางโน้นปิดเครื่อง
“ไม่เชื่อ...ไม่ติดก็โทร.จนกว่ามันจะติด เข้าใจไหม” พันหงปิงสั่งเหี้ยม เกาเฟยเลยกดต่อ “ต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก” พันหงปิงพูดอย่างสะใจ
พันหงปิงใช้ทุกวิธีมาบีบเกาเฟย เขาโทร.บอกเพื่อนที่เวียดนามให้ส่งรูปครอบครัวเกาเฟยมาให้ แล้วเอามือถือไปเปิดให้เกาเฟยดู บอกว่าเห็นแล้วจะต้องดีใจจนนํ้าตาไหล เกาเฟยเห็นรูปลูกเมียยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ถามว่า “แกจะทำอะไร”
“ทำอะไร? ยัง...ยังไม่ทำอะไร แค่ให้ลูกน้องที่อยู่เวียดนามถ่ายรูปครอบครัวส่งมาให้ดูเล่นๆเท่านั้น...แต่ถ้าฉันยังไม่ได้เงินในส่วนที่ฉันควรจะได้ละก็...ครอบครัวแก เมียและลูกๆสุดที่รักของแกก็จะต้องเป็นแบบนี้!!”
พันหงปิงใช้ด้ามปืนทุบหน้าจอโทรศัพท์จนแตกกระจาย แล้วหัวเราะสะใจ
“ได้! งั้นก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะไปหาเงินมาให้แกให้ได้ด้วยวิธีของฉันเอง”
พอพันหงปิงปล่อย เกาเฟยลุกขึ้นอย่างยากลำบาก บอกว่าตนนึกออกแล้วว่าจะหาเงินได้จากที่ไหน ว่าแล้วเดินออกไปจากใต้สะพาน เจอลุงแก่ๆคนหนึ่งเดินคุยโทรศัพท์ผ่านมา เกาเฟยเข้ากระชากโทรศัพท์แล้ววิ่งหนีไป
“นึกไม่ถึงว่าครอบครัว ลูก เมียมันจะทำให้คนเรามีพลังฮึดได้ขนาดนี้ สงสัยเราคงต้องมีบ้างซะแล้ว ฮ่าๆๆ” พูดแล้วเตะโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกละเอียดที่พื้นลงอ่าวไป
หลังจากปล้นโทรศัพท์และเงินจากลุงเคราะห์ร้ายแล้ว เกาเฟยไปร้านสะดวกซื้อ โทร.หาเหม่ยอิงตลอดเวลา แต่เธอปิดเครื่อง เกาเฟยได้แต่บ่นและภาวนา
“ทำอะไรของเขาอยู่นะ...คุณเหม่ยอิง...เปิดเครื่องสักทีสิ...”
ooooooo
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 17 วันที่ 27 ก.ค. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ