อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 20 ก.ค. 56
“เกือบลืม เมื่อครู่เจ้าภูไทบอกว่าให้ท่านไปค้างที่บ้านเขาซึ่งพี่ก็เห็นด้วย อุษาพาท่านไปส่งที่นั่นก็แล้วกัน” อดิศวร์พูดจบขึ้นรถขับออกไป ครู่ต่อมา เขามาถึงห้องรับแขกของคุ้มภูไท เห็นพันธ์สูรย์กำลังนั่งคุยอยู่กับลานนาและภูไท ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอึดใจ ก่อนที่พันธ์สูรย์ตัดสินใจลุกหนี ลานนาร้องทักว่าจะรีบไปไหน“ไปที่ที่หายใจสะดวกหน่อยน่ะครับ”
อดิศวร์ขบกรามแน่น มองตามพันธ์สูรย์ที่เดินออกไปอย่างตาขวาง แล้วหันมาขอบคุณภูไทที่ให้แม่ของวิรงรองพักที่นี่ เขายินดีช่วยด้วยความเต็มใจ
“แล้วเจ้าให้ผมมาที่นี่ทำไม”
“เพราะพันธ์สูรย์สั่งให้บอกคุณว่า ลองคิดดูดีๆ วิรงรองอาจจะไม่ได้ไปไหนไกลกว่าโดมทองเลย...และบางที คุณย่าคุณอดิศวร์อาจจะทราบ” ภูไทจ้องหน้าอดิศวร์เขม็งราวกับจะอ่านใจเขาให้ออก ขณะที่อีกฝ่ายจ้องตอบอย่างไม่ค่อยพอใจ...
ผ่านไปไม่นานนัก อดิศวร์กลับถึงโดมทองด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ยิ่งมาเจอแสงแขคอยซักโน่นถามนี่ยิ่งทำให้หงุดหงิด เอ็ดตะโรลั่นให้เลิกวุ่นวายกับเขาสักที และช่วยท่องจำให้ขึ้นใจด้วยว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอแล้วผละจากไปอย่างไม่ไยดี แสงแขน้อยใจน้ำตาไหลพราก อุษาเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ เข้ามาโอบไหล่เพื่อปลอบใจ เธอกลับหันมาเล่นงานพี่สาวตัวเองว่าไม่ต้องเสแสร้งสงสารตน
“ถ้าเธอไม่พยายามหักใจ เธอก็จะต้องทุกข์ทรมานใจไปจนตลอดชีวิตเหมือน...คุณย่า”
“แขทรมานคนเดียวเสียเมื่อไหร่ คนอื่นก็ต้องทรมานด้วย อาจจะทรมานยิ่งกว่าแขเสียอีก” สีหน้าอำมหิตของแสงแขทำให้อุษาถึงกับผงะ...
ในขณะเดียวกันท่านผู้หญิงสรรักษ์พลิกตัวหันหลังให้ทันทีที่อดิศวร์เข้ามาในห้อง เขาจะซักถามบางอย่าง ท่านรีบตัดบทว่าไม่ค่อยสบาย อย่าเพิ่งรบกวนตอนนี้ อดิศวร์ร้อนใจมีเรื่องสำคัญมากอยากจะถาม ท่านสวนทันที
“สำคัญกว่าชีวิตย่าอีกหรือลบ”
“ชีวิตคุณย่าสำคัญที่สุดสำหรับผม ชีวิตวิรงรองก็เหมือนกัน...”
“ลบให้ความสำคัญกับมันมากกว่าย่า”
อดิศวร์พยายามจะอธิบาย แต่ท่านผู้หญิงสรรักษ์ไม่ยอมฟัง สั่งให้หยุดพูดได้แล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ท่านอายุสั้น แล้วหลับตาทำท่าอ่อนระโหยโรยแรง อดิศวร์ถึงกับถอนใจ หนักใจ
ooooooo
ในระหว่างที่อดิศวร์จนปัญญาจะซักถามความจริงจากคุณย่า วิรงรองนั่งพิงผนังห้องใต้โดมอย่างอ่อนแรงเต็มที ทอดสายตาไปยังโครงกระดูกของคุณพลับพลึงที่อยู่บนเตียงฝุ่นเขรอะ
“ชะตากรรมของเราก็คงไม่ต่างกับคุณพลับพลึงที่ต้องขาดน้ำขาดอาหารจนตาย”
อาการปวดท้องเพราะความหิวและขาดน้ำจู่โจมวิรงรองจนต้องลงนอนขดตัวด้วยความทรมาน...
ตั้งแต่ออกจากห้องคุณย่า อดิศวร์เอาแต่เดินกลับไป กลับมาอยู่ในห้องตัวเอง ครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆ อย่างหนักตั้งแต่บ่ายยันดึกดื่นไม่ยอมหลับยอมนอน หลังจากอุดอู้อยู่ในห้องอยู่เป็นนานสองนาน ชายหนุ่มตัดสินใจออกมาเดินสูดอากาศบริสุทธิ์นอกบ้าน เผื่อจะคิดอะไรออก กลับเจอนายสมซึ่งนอนไม่หลับเช่นกัน กำลังเดินตรวจตรารอบๆบ้าน อดิศวร์บ่นให้เขาฟังอย่างคิดไม่ตกว่า
“ทำไมไอ้พันธ์สูรย์ถึงบอกว่า คุณย่าน่าจะรู้ดีที่สุดว่าวิรงรองอยู่ที่ไหน”
“ถ้าถามผมนะครับ คงเพราะท่านเป็นเจ้าของโดมทอง ท่านต้องรู้จักทุกตารางนิ้วของที่นี่”
“ระยะหลังๆมานี่ วิรงรองถูกปองร้ายหลายครั้ง เธอเล่าให้ฉันฟังแต่ฉันไม่เชื่อ” ประโยคสุดท้ายหายเข้าไปในลำคออดิศวร์ด้วยความสะเทือนใจ นายสมเดาใจเจ้านายออกที่คิดว่าคนร้ายอาจจะซ่อนวิรงรองไว้ที่นี่
“มันอาจแย่กว่านั้นอีก ฉันกลัวว่าเธออาจจะถูก...” อดิศวร์เงยหน้ามองไปยังห้องใต้โดมโดยบังเอิญ เห็นแสงเทียนลอดออกมา เรียกนายสมให้ดูก่อนจะพากันวิ่งเข้าตัวตึก...
ไม่กี่อึดใจ อดิศวร์กับนายสมพร้อมด้วยไฟฉายกับคีมตัดเหล็กมาถึงประตูเหล็กสนิมกรังที่กั้นทางขึ้นไปยังยอดโดม นายสมไม่รอช้าตัดโซ่คล้องกุญแจออก จากนั้นทั้งคู่ขึ้นไปตามบันไดเวียนอย่างเร่งรีบ จนกระทั่งถึงทางเดินหน้าห้องใต้โดมที่มืดมิด ไม่พบแสงเทียนอะไรเลย ต่างพากันสงสัยว่าแสงที่เห็นเมื่อสักครู่นี้มาจากไหน
อดิศวร์ฉายไฟฉายไปรอบๆอย่างสำรวจตรวจตรา พบหน้าห้องมีแผ่นไม้ตีปิดทับประตูทางเข้าไว้อย่างแน่นหนา สั่งให้นายสมรีบไปเอาเครื่องมือมางัดไม้พวกนี้ออก...
ขณะที่อดิศวร์ใกล้ถึงตัววิรงรองเข้าไปทุกที ท่าน ผู้หญิงสรรักษ์ฝันเห็นผีคุณพลับพลึงเข้ามาในห้อง ร้องเรียกให้ท่านลืมตา ท่านยังคงนอนนิ่งมีเพียงเปลือกตาที่ขยับ แต่แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับ ลืมตาขึ้นมาเห็นผีคุณพลับพลึงนั่งอยู่บนตัว ร่างน่าเกลียดค่อยๆขึ้นอืด ท่านผู้หญิงเริ่มหายใจไม่ออก
“หนักหรือคุณพี่ กรรมของคุณพี่หนักกว่านี้หลายเท่านัก”
“อีพลับพลึงออกไป” ท่านผู้หญิงสรรักษ์พยายามดิ้นหนี หายใจเริ่มติดๆขัดๆ ใบหน้าของผีคุณพลับพลึงบวมเบ่งช้ำเลือดช้ำหนองใกล้จะปริ ท่านผู้หญิงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะสะดุ้งตื่น เห็นอุษาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าถามด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอะไรไป เมื่อครู่นี้คุณย่านอนดิ้นไปดิ้นมาเหมือนหายใจไม่ออก ท่านผู้หญิงสรรักษ์ไม่ตอบ ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยมีอุษาคอยช่วยพยุง แล้วสั่งให้เปิดไฟทิ้งไว้
“เปิดแล้วคุณย่าจะนอนหลับหรือคะ”
ท่านตวาดลั่นให้เปิดไฟ อุษาเอื้อมไปเปิดโคมไฟหัวเตียงถูกท่านอาละวาดใส่ให้เปิดไฟกลางห้องไม่ใช่โคมไฟ เปิดให้สว่างๆ ผีนังพลับพลึงจะได้ไม่กล้าเข้ามา อุษารีบทำตามคำสั่งขณะที่ท่านเอนตัวลงนอน นัยน์ตาเหลือบมองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัว...
ไม่นานนัก นายสมกลับขึ้นมาพร้อมกล่องใส่เครื่องมือ อดิศวร์ฉายไฟฉายให้เขาดูเศษตะปูที่เกลื่อนพื้น นายสมแปลกใจ ของพวกนี้มาจากไหนกัน อดิศวร์ไม่ตอบส่องไฟฉายไปที่ไม้ซึ่งปิดประตูทางเข้าไว้ เผยให้เห็นรอยตะปูตอกใหม่ๆ เขามั่นใจว่าต้องเคยมีคนขึ้นมาก่อนหน้าเราไม่นานนี้เอง
“รีบเอาออกกันเถอะ” อดิศวร์สั่งการ
จากนั้น ทั้งคู่ช่วยกันงัดไม้ออกจนหมด แล้วใช้คีมตัดกุญแจที่ล็อกไว้ อดิศวร์รีบฉายไฟไปทั่วห้องใต้โดมจนพบวิรงรองนอนขดตัวอย่างสิ้นเรี่ยวแรงอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เขารีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลทันที
ooooooo
หลังจากหมอให้น้ำเกลือและฉีดยาบำรุงให้ อาการของวิรงรองดีขึ้นเป็นลำดับ ในที่สุดก็รู้สึกตัว ปรางที่คอยเฝ้าอยู่ตลอดคืนโผกอดลูกด้วยความดีใจ
“หมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะลูก”
มีเสียงเคาะประตูห้องพักฟื้นดังขึ้น ลานนา ภูไทและพันธ์สูรย์เปิดประตูเข้ามาเห็นวิรงรองฟื้นแล้ว ต่างดีใจที่เธอไม่เป็นอะไรมาก วิรงรองขอบคุณทุกคนมากที่เป็นห่วงเป็นใย ภูไทถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ค่ะ”
“คุณเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ แต่บางคนกำลังจะตาย” น้ำเสียงของพันธ์สูรย์เต็มไปด้วยความสะใจ...
ในขณะที่วิรงรองเกือบต้องเอาชีวิตมาทิ้งเพราะความอาฆาตพยาบาทของท่านผู้หญิงสรรักษ์ อดิศวร์สั่งให้คนงานช่วยกันเปิดหน้าต่างห้องใต้โดม แสงสว่างทำให้เห็นกองกระดูกของเหล่านักดนตรีวงมโหรีและโครงกระดูกของคุณพลับพลึงที่ถูกล่ามโซ่ติดกับขาเตียง อดิศวร์ทรุดตัวลงกราบเช่นเดียวกับอุษาและพวกคนงาน
“คุณปู่พยายามตามหาคุณย่าน้อยจนตรอมใจตายโดยที่ท่านไม่รู้เลยว่าคุณย่าน้อยถูกล่ามโซ่ขังอยู่บนนี้อย่างทุกข์ทรมาน ส่วนโครงกระดูกที่กองอยู่ใกล้ๆเครื่อง ดนตรีน่าจะเป็นพวกนักดนตรีเพื่อนของคุณย่าน้อย”
อุษาเตือนว่าเรายังหาโครงกระดูกของคุณปู่ไม่พบ อดิศวร์นิ่งคิดอยู่อึดใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ว่ายังมีอีกแห่งหนึ่งที่พวกเรายังไม่ได้เข้าไปค้น แล้วผลุนผลันออกไปทันที...
ด้านแสงแขถึงกับหน้าเครียดที่วิรงรองยังไม่ตาย บ่นเป็นหมีกินผึ้งให้ท่านผู้หญิงสรรักษ์ฟังว่าจะทำอย่างไรกันดี จังหวะนั้นโอบพรวดพราดเข้ามาในห้อง รายงานว่าอดิศวร์ย้ายคนงานไปที่โรงเก็บรถม้าแล้ว แสงแขหันขวับ มองคุณย่าอย่างคลางแคลงใจ ก่อนจะถามว่าที่นั่นมีอะไร ท่านไม่ตอบ ได้แต่แสยะยิ้ม
ooooooo
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 20 ก.ค. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ