อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 17 ก.ค. 56
อุษาอดทักไม่ได้เมื่อเห็นอุไรเดินเข้ามาในสภาพอิดโรย หน้าตาซีดเซียวเหมือนไม่ได้หลับไม่ได้นอน เธอเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟังว่า กำลังจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ท่านผู้หญิงสรรักษ์ถามขึ้นมาเสียก่อนว่าไม่กลัวผีหลอกเอาหรือ เธอหายปวดท้องเป็นปลิดทิ้ง ย้ายมาปวดหัวแทนจนนอนไม่หลับ“คุณอุษานี่ดีนะคะ อุไรไม่เคยได้ยินคุณบ่นว่าเจอผีกับเขาเลย”
“อุไรเห็นไปข้างนอกกับโอบตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง...”
คนที่คุณอุษาถามถึงมีนัดกับอ๊อดพี่ชายของโอบเพื่อจ้างวานให้กำจัดวิรงรอง เธอต้องการให้ลงมือคืนนี้เลย เพราะอดิศวร์มีธุระต้องเข้ากรุงเทพฯ อ๊อดขอเงินค่าจ้างเพิ่มเป็นหนึ่งแสนบาท เพราะมาคิดทบทวนดูแล้ว อาจจะต้องเสี่ยงเจอผีอีก คราวที่แล้วเกือบโดนหักคอ นี่ถ้าโอบไม่อ้อนวอนแล้วอ้อนวอนอีก เขาไม่มีทางรับงานนี้แน่
“ก็ได้...แสนก็แสน คืนนี้แกอยู่ที่นี่แล้วฉันจะให้โอบโทร.ตามเมื่อพร้อม”
อ๊อดขอเงินค่าจ้างวานก่อน เงินมางานถึงเดิน แสงแขรับปากคืนนี้เขามาถึงเมื่อไหร่จะจ่ายเงินให้ทันที...
จากนั้น แสงแขรีบกลับมารายงานให้ท่านผู้หญิงสรรักษ์ทราบว่าอ๊อดต้องการเงินค่าจ้างเพิ่ม ท่านยินดีจ่ายไม่อั้นขอให้งานสำเร็จก็แล้วกัน แสงแขไม่กังวลเรื่องนั้น เพราะแน่ใจว่าไม่พลาด แต่กลัวอดิศวร์กลับมาแล้วไม่เจอวิรงรองจะยุ่งกันใหญ่ ท่านผู้หญิงสรรักษ์แนะให้โกหกว่านังนั่นหนีไปแล้ว
“แล้วคุณลบจะเชื่อหรือคะ”
“เชื่อหรือไม่เชื่อ นังพลับพลึงมันก็หายไปแล้ว เหมือนตอนนั้น” ท่านผู้หญิงสรรักษ์ตาวาวโรจน์น่ากลัว...
ทางด้านอดิศวร์ไม่อยากเข้ากรุงเทพฯโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาใจกับหญิงคนรัก จึงขอปรับความเข้าใจกันก่อน วิรงรองไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่อยากให้เขามีเมตตาและรู้จักให้อภัยบ้าง
“นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ เมื่อวานที่ฉันบอกเธอว่าถ้าพันธ์สูรย์รักอุษาจริง เขาก็ต้องหาทางจนได้”
วิรงรองทักท้วงถ้าเขาไม่เปิดทางให้พันธ์สูรย์จะพบได้อย่างไร และที่สำคัญพี่อุษาไม่มีวันขัดคำสั่งท่านผู้หญิงสรรักษ์เด็ดขาด อดิศวร์ยกตัวเองขึ้นมาเป็นตัวอย่างว่าเขายังหาทางทำความเข้าใจกับเธอได้เลย ทั้งๆที่เธอเกลียดเขาอย่างกับกิ้งกือไส้เดือน หาว่าเป็นแดร็กคูล่าบ้าง เป็นโรคจิตบ้าง บ่นเสร็จดึงวิรงรองมากอด
“เชื่อฉันสิ อีกอย่างพันธ์สูรย์จะได้พิสูจน์ความจริงใจที่มีต่ออุษาด้วย ฉันสัญญาว่าจะไม่ขัดขวางทั้งทางตรงและทางอ้อมแน่นอน” อดิศวร์ว่าแล้วก้มลงจูบหน้าผากวิรงรองอย่างอ่อนโยน “เสร็จธุระแล้ว ฉันจะรีบกลับโดยเร็วที่สุด” แล้วจูบเธออีกครั้ง ก่อนจะพากันไปขึ้นรถ...
ไม่นานนัก วิรงรองกลับจากไปส่งอดิศวร์ที่
สนามบินยังไม่ทันจะเข้าบ้าน โอบมาแจ้งว่าท่านผู้หญิงสรรักษ์ต้องการพบ ทีแรกเธอก็หวั่นๆว่าจะโดนท่านกับแสงแขรุมรังแกอีก เพราะเวลาที่อดิศวร์ไม่อยู่เธอมักจะโดนหาเรื่อง แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร นอกจากจะพูดจาภาษาดอกไม้ด้วยแล้ว ท่านผู้หญิงสรรักษ์ถึงขนาดจะขอฝากผีฝากไข้กับวิรงรองในฐานะว่าที่หลานสะใภ้ สร้างความประหลาดใจให้เธออย่างมาก...
ไม่ได้มีแต่วิรงรองเท่านั้นที่แปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของท่านผู้หญิงสรรักษ์ อุไรก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แอบนินทาท่านอุตลุด จนอุษาต้องปรามไม่ให้พูดมาก แล้วหันไปทางวิรงรองที่นั่งสีหน้าครุ่นคิด
“คุณวิอย่าถือสาอุไรเลยนะคะ ไปค่ะ เดี๋ยวคุณย่าจะหิว” อุษาคว้าถาดใส่อาหารโดยที่วิรงรองช่วยยกถามใส่นํ้าผลไม้กับยาตามไปติดๆ...
ด้านอดิศวร์เองก็แปลกใจไม่น้อยเมื่อวิรงรองเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์ว่าเธอกลายเป็นคนโปรดของท่านผู้หญิงสรรักษ์แบบปัจจุบันทันด่วนถึงขนาดจะฝากผีฝากไข้กันเลยทีเดียว แม้จะเห็นว่าผิดวิสัยคุณย่า แต่อดิศวร์ก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร แถมพูดติดตลกว่าวิรงรองเก่งที่เอาชนะใจได้ทั้งย่าทั้งหลาน
“แค่นี้ก่อนนะ ได้เวลาประชุมแล้ว คืนนี้จะโทร.ไปหาอีก”
วิรงรองวางสายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ไม่เฉลียวใจเลยว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว...
บ่ายวันเดียวกัน วิรงรองไปพบพันธ์สูรย์ที่คุ้ม
ภูไทเพื่อแจ้งข่าวดีว่าอดิศวร์จะไม่ขัดขวางเขากับอุษาอีกแล้ว พันธ์สูรย์กลับทำท่าไม่เชื่อว่าอดิศวร์จะทำได้อย่างปากว่า วิรงรองยืนยันว่าเป็นความจริง ไว้เขากลับจากกรุงเทพฯเมื่อไหร่ พันธ์สูรย์จะลองพิสูจน์ดูเองก็ได้
ooooooo
อดิศวร์โทร.มาหาวิรงรองตามนัด ต่างคุยตามประสาคนรักกันอย่างมีความสุข เวลาผ่านเลยจนเธอเริ่มง่วง จึงนัดแนะว่าพรุ่งนี้จะโทร.ไปปลุกเขาแต่เช้าแล้ววางสาย อึดใจต่อมา แสงแขวิ่งหน้าตื่นเข้ามาแจ้งว่าคุณย่าไม่สบาย อยู่ดีๆก็เป็นลม
“ตายจริง คุณแสงแขไปปลุกคุณอุษาให้โทร.ตามคุณหมอนะคะ วิจะไปดูท่านเอง” วิรงรองวิ่งปรู๊ดออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่เฉลียวใจเลยว่านี่เป็นแผนร้ายที่วางไว้อย่างแนบเนียน
ทันทีที่เลี้ยวมุมตึก อ๊อดกับสมุนรอท่าอยู่ก่อนแล้วใช้ด้ามปืนฟาดหัวริรงรองสลบเหมือด ระหว่างแบกเธอขึ้นบ่า แสงแขเดินถือไฟฉายตามมาสมทบ แล้วเดินนำอ๊อดกับสมุนไปยังประตูเหล็กซึ่งกั้นทางขึ้นโดม เธอส่งกุญแจให้สมุนของอ๊อดจัดการไขประตูเปิดออก
“เครื่องมืออยู่ในกล่องนั่น” แสงแขชี้ไปยังกล่องเครื่องมือที่วางแอบๆไว้
อ๊อดแบกวิรงรองขึ้นบันได โดยมีสมุนยกกล่องเครื่องมือตามพร้อมกับฉายไฟฉายให้ แสงแขมองตามอย่างสะใจ แล้วรีบไปรายงานความสำเร็จให้ท่านผู้หญิงสรรักษ์ซึ่งรออยู่อย่างใจจดจ่อทราบ
“ความจริงน่าจะปิดปากไอ้เจ้าคนที่จ้างมาเสียด้วย” ท่านผู้หญิงสรรักษ์สีหน้าเหี้ยม โอบสะดุ้งโหยง
“โอบรับรองว่าพี่ชายของโอบไม่มีวันปริปากแน่ค่ะ”
“ฉันไม่เคยไว้ใจใคร คืนนี้นังพลับพลึงก็จะมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง” ท่านผู้หญิงสรรักษ์ตาวาวด้วยความสะใจ...
ขณะที่ท่านผู้หญิงสรรักษ์กับแสงแขต่างกระหยิ่มยิ้มย่องที่แผนชั่วร้ายของตัวเองดำเนินไปอย่างราบรื่น อ๊อดแบกวิรงรองขึ้นมาถึงหน้าห้องใต้โดม ต้องแปลกใจ ที่เห็นไม้หลายแผ่นตีปิดทับประตูทางเข้าไว้ เขาวางเหยื่อ โหดลงกับพื้น แล้วเดินไปสำรวจใกล้ๆ
“ตอกไว้เสียแน่นหนา...เอ้า ช่วยกันหน่อย เดี๋ยวนังนี่ฟื้น”
ไม่นานนัก ไม้ถูกงัดออกจนหมด อ๊อดเอากุญแจที่แสงแขให้ไว้ไขประตูห้องเปิดออก กลิ่นเหม็นสาบเหมือนอะไรตายซากพุ่งเข้าจมูกถึงกับผงะ เขากลั้นหายใจอุ้มร่างไร้สติของวิรงรองเข้าไปวางไว้ในห้องที่มืดมิดพอสายตาชินกับความมืด เห็นแต่ฝุ่นและหยากไย่เต็มไปหมด สมุนเร่งให้ลูกพี่รีบไปกันได้แล้ว อ๊อดมองวิรงรองด้วยความเสียดาย ก่อนจะออกจากห้องตีไม้ปิดไว้อย่างเดิม...
ด้านแสงแขกับโอบยืนรออยู่หน้าประตูเหล็กกั้นทางขึ้นโดมอย่างกระวนกระวายใจ จนกระทั่งอ๊อดกับสมุนลงมาและจัดการคล้องโซ่ใส่กุญแจล็อกไว้ แสงแขเห็นงานสำเร็จเรียบร้อย จึงจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ โอบรับกุญแจคืนจากพี่ชายแล้วถามหากล่องเครื่องมือที่ให้ไปอยู่ไหน สมุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่หยิบลงมาด้วย
“ช่างมันเถอะ ทิ้งไว้บนนั้นนั่นแหละ...ไปกันได้แล้ว” แสงแขสั่งการเสร็จเดินนำทุกคนออกไป หลังจากส่งอ๊อดกับสมุนกลับไปแล้ว แสงแขเดินมาส่งโอบที่หน้าห้องพักของวิรงรอง
“เข้าไปเก็บทุกอย่างให้หมด ให้เหมือนมันขนเสื้อผ้าหนีไป ฉันจะกลับไปห้องยายแม่มด”
โอบรีบดึงแขนแสงแขไว้ชวนให้อยู่เป็นเพื่อน
กันก่อน เธอไม่สนใจเดินฉับๆจากไป ขณะที่คนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์มองไปรอบๆบริเวณที่มืดมิดด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
ooooooo
โอบกลั้นใจเปิดประตูห้องพักของวิรงรองเข้าไป ไฟฟ้าเจ้ากรรมเปิดไม่ติด เธอฉายไฟฉายไปที่เตียงซึ่งอยู่ในสภาพเดิมที่เจ้าของห้องรีบร้อนลุกขึ้น แล้วเดินไปเก็บที่นอน ทันใดนั้นประตูห้องปิดดังปัง โอบสะดุ้งโหยงไฟฉายในมือหล่น เธอยืนตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบไฟฉายขึ้นมาวาง แล้วรีบเก็บที่นอนอย่างรวดเร็ว
จากนั้น เสื้อผ้าในตู้รวมทั้งข้าวของทุกอย่างบนโต๊ะเครื่องแป้งถูกโอบกวาดใส่กระเป๋าเดินทางจนเกลี้ยงแล้วลากมันไปที่ประตูห้อง ขณะเปิดประตูจะออกไปมีเสียงดังขึ้นจากมุมมืด
“ระวังบาปกรรมจะตามทัน”
โอบชะงัก เหลียวมองตามเสียงเห็นเงาตะคุ่มๆในความมืด ตกใจแทบสิ้นสติ จะร้องก็ร้องไม่ออกยืนตัวแข็งทื่อ อยู่ตรงนั้น พิศปรากฏตัวขึ้นใกล้ๆ สั่งให้โอบรีบไป เธอกลั้นใจหลับหูหลับตาลากกระเป๋าโกยแนบ เสียงประตูปิดตามหลังดังปัง ร่างของคุณพลับพลึงก้าวทะลุประตูออกมา มองพิศอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายรีบออกตัวว่าแค่ทำตามที่ท่านผู้หญิงสรรักษ์สั่งเท่านั้น แล้วร่างของเธอก็หายวับไป...
ทางด้านท่านผู้หญิงสรรักษ์นอนมองเพดานห้องด้วยความสะใจในชัยชนะของตัวเอง แสงแขซึ่งนอนเฝ้าอยู่หน้าเตียงก็นอนไม่หลับเช่นกัน อดรนทนไม่ไหวลุกขึ้นชวนท่านคุยเรื่องที่กำจัดวิรงรองสำเร็จ ท่านผู้หญิงสรรักษ์ฉุกคิดถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อครั้งที่ตัวเองกับพิศช่วยกันกำจัดคุณพลับพลึงไปจากชีวิต ตอนนั้นท่านเพิ่งตั้งท้องอ่อนๆ ดีใจที่ในที่สุดก็ได้ตัวท่านเจ้าคุณสรรักษ์คืนมา ไม่สนใจว่าหัวใจของเขาจะไปอยู่ที่ไหน
“อุ๊ย อีกไม่นาน หัวใจก็จะกลับคืนมาเข้าร่างเองนั่นแหละเจ้าค่ะ” พิศเสริม
“ข้าก็หวังอย่างนั้น กำจัดนังพลับพลึงเสียได้ มันก็สาแก่ใจข้าที่สุดแล้ว”
เสียงเรียกของแสงแขปลุกท่านผู้หญิงสรรักษ์ให้ตื่นจากภวังค์ พลันมีเสียงคล้ายลมพัดมากระแทกหน้าต่างห้องดังโครมคราม ท่านผู้หญิงแสยะยิ้ม พึมพำเบาๆว่ามาแล้วหรือ แสงแขอดถามไม่ได้ว่าใครมา
“จะใครเสียอีกล่ะ...แกไม่ได้ยินหรอกหรือมันมาหยุด ที่หน้าต่างแล้ว” ท่านผู้หญิงสรรักษ์ว่าพลางลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่าง แสงแขขนลุกซู่ รีบดึงผ้ามาคลุมโปงเหลือไว้แค่ลูกตา ท่านชะโงกลงไปมองเห็นท่านเจ้าคุณสรรักษ์อยู่บนรถม้ากำลังเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตนเองท่าทาง เอาเรื่อง
“ก็มีปัญญาทำได้แค่นี้แหละ วนเวียนไปมาแต่ช่วยใครไม่ได้สักคน ไปผุดไปเกิดเสียเถอะไป...หรือว่ายังรอดิฉันอยู่” ท่านผู้หญิงพูดไปหัวเราะไปราวกับเป็นเรื่องขบขัน “คนทรยศอย่างคุณพี่ไม่มีวาสนามาเกิดร่วมชาติกับดิฉันหรอกค่ะ คงจะต้องวนเวียนเป็นสัมภเวสี อย่างที่ดิฉันสาปแช่งไปชั่วกัปชั่วกัลป์”
ooooooo
แสงทองเริ่มจับขอบฟ้าตอนที่อุไรเดินมาถึงหน้าห้องท่านผู้หญิงสรรักษ์ ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู แสงแขในสภาพหน้าตายุ่งเหยิงก้าวออกมาจากห้องเสียก่อน เธอถามอย่างแปลกใจว่าเป็นอะไร แสงแขบ่นอุบว่าอดนอนทั้งคืน เพราะคุณย่ามัวแต่คุยกับผี พอคุยเสร็จก็หลับปุ๋ย ทิ้งให้ตนเองกลัวแทบตาย
“คุยกับผี...ใครคุยกับผี” อุไรพึมพำเบาๆ แล้วนึกถึงผีพิศขึ้นมาได้ ขนลุกเกรียวทันที ค่อยๆโผล่หน้าเข้าไปในห้องเห็นท่านผู้หญิงสรรักษ์นอนหลับสบายอยู่บนเตียง เธอค่อยๆดึงประตูมาปิด...
ขณะแสงแขเดินหงุดหงิดกลับห้องตัวเอง ต้องชะงักเมื่อเจอโอบยืนรออยู่หน้าห้อง เอ็ดเสียงเขียวว่าขึ้นมาทำไม เธอกลัวแผนจะแตกเพราะเสื้อผ้าข้าวของวิรงรองยังอยู่ในห้องของเธอ
“อ้าว ฉันบอกแล้วไงว่าให้พี่ชายแกมาเอาไปเผา มาตอนค่ำอย่าลืม”
“เขาบอกว่าจะมาเอามะรืนนี้ค่ะ เขาพาแฟนไปเที่ยวกรุงเทพฯ”
“บ้าจริง...แกรีบไปช่วยพี่อุษา เดี๋ยวฉันอาบน้ำอาบท่า เรียบร้อยแล้วจะตามไป จำไว้ว่าอย่ามีพิรุธเด็ดขาดต้องทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสปกติ เข้าใจไหม” แสงแขกำชับเสียงเข้ม...
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 17 ก.ค. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ