อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 18 ก.ค. 56
“บ้าจริง...แกรีบไปช่วยพี่อุษา เดี๋ยวฉันอาบน้ำอาบท่า เรียบร้อยแล้วจะตามไป จำไว้ว่าอย่ามีพิรุธเด็ดขาดต้องทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสปกติ เข้าใจไหม” แสงแขกำชับเสียงเข้ม...ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้ แสงแขทำทีเข้าไปถามอุษาว่าทำไมป่านนี้แล้ววิรงรองยังไม่เห็นลงมากินมื้อเช้า สั่งให้โอบลองขึ้นดูที่ห้อง สักพัก โอบตีหน้าตื่นลงมารายงานว่าวิรงรองหายไป เสื้อผ้าข้าวของก็หายไปด้วย อุษาไม่เชื่อว่าจะเป็นความจริง รีบขึ้นไปดูให้เห็นกับตา โดยมีแสงแขกับโอบที่ลอบสบตาอย่างรู้กันวิ่งตามไปอีกทอดหนึ่ง ครู่ต่อมา อุษามาถึงห้องพักของวิรงรอง ประหลาดใจที่เห็นเตียงไม่มีร่องรอยการนอน อีกทั้งข้าวของก็หายไปหมด แสงแขทำเป็นตั้งข้อสังเกตว่าแม่นั่นอาจไปคุ้มภูไทก็ได้เพราะเห็นชอบไปบ่อยๆ
“อย่ามัวแต่เดาเลย ให้นายสมไปดูที่นั่นดีกว่า” แสงแขแนะ...
คนที่อุษาเป็นห่วงเพิ่งได้สติ พอสายตาชินกับความมืดภายในห้องใต้โดม รีบวิ่งไปทุบประตูเรียกให้คนช่วย แต่เสียงของเธอลอดออกมาภายนอกเพียงเล็กน้อยเนื่องจากห้องนั้นอยู่สูงแถมประตูถูกไม้ตีปิดทับอีกชั้นหญิงสาวทั้งตะโกนทั้งทุบประตูจนหมดเรี่ยวแรง ทรุดตัวลงร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งหวาดกลัวทั้งตื่นตระหนก...
แสงแขยังคงเดินตามแผนการได้อย่างแนบเนียน พอรู้ว่าอุไรอยู่ในห้องกับคุณย่ารีบเข้ามารายงานท่านว่าวิรงรองหายตัวไปพร้อมกับข้าวของสวนตัวทั้งหมด ถ้าอดิศวร์กลับมาไม่เจอคงจะเล่นงานพวกเราแย่แน่นอน
“ก็แม่นั่นขนข้าวของไปเองจะมาเล่นงานคนอื่นได้อย่างไร แล้วนี่ใครโทร.ไปบอกตาลบหรือยัง”
“ตายจริง ยังเลยค่ะ แขจะโทร.เดี๋ยวนี้ละค่ะ” แสงแขผลุนผลันออกไป โดยมีอุไรตามไปช่วยค้นหาวิรงรองอีกแรงหนึ่ง ท่านผู้หญิงสรรักษ์ยิ้มสะใจ ช่างเหมือนในครั้งนั้นที่นังพลับพลึงหายไปไม่มีผิดเพี้ยน...
ฝ่ายอดิศวร์รีบกลับโดมทองทันทีที่แสงแข โทร.ไปแจ้งข่าวการหายตัวไปของวิรงรอง
ooooooo
ลานนาถึงกับร้องเอะอะด้วยความตกใจเมื่อนายสมมาถามหาวิรงรองที่คุ้มภูไท เพราะตัวเองกับพี่ชายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกลับมาโดมทองแล้ว ภูไทต้องปลอบน้องสาวให้ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ บางทีวิรงรองอาจจะไม่อยากให้อดิศวร์รู้ก็ได้ว่าไปไหน นายสมไม่คิดเช่นนั้น
“คุณวิรงรองกลับมาคราวนี้ เธอกับคุณลบเข้าใจกันมากขึ้น ทุกคนก็ดีกับเธอโดยเฉพาะท่านผู้หญิง”
“ท่านผู้หญิงน่ะหรือ ดีกับคุณวิ...แล้วคุณลบว่าอย่างไรบ้าง” พันธ์สูรย์ซักพอรู้ว่าอดิศวร์ไปอยู่กรุงเทพฯเขาหันมองภูไทด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่ไม่ยอมพูดอะไร รอจนกระทั่งนายสมกลับไปแล้ว จึงชวนสองพี่น้องไปพบหลวงพ่อซึ่งเป็นพ่อแท้ๆของพันธ์สูรย์ มีเพียงคนสนิทๆเท่านั้นที่รู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่
ไม่นานนัก ทั้งสามคนมาถึงวัดป่าแห่งหนึ่ง แต่ต้องผิดหวังเนื่องจากหลวงพ่ออาพาธนอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องไอซียู หมอต้องรอดูอาการอีก 2-3 วันก่อน ตอนนี้ยังไม่อนุญาตให้ใครเยี่ยม...
ทางด้านภูไทกับลานนาเป็นห่วงวิรงรองมาก ทนอยู่นิ่งเฉยไม่ไหวชวนกันมาถามความคืบหน้าที่โดมทอง แสงแขอ้างว่าทุกคนที่นี่พยายามค้นหากันอย่างเต็มที่แล้ว ทีแรกเธอยังคิดว่าวิรงรองอยู่ที่คุ้มภูไท ลานนาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนรักกลับมาที่นี่ โทร.เข้ามือถือก็ไม่มีใครรับ โทร.ไปที่บ้านวิรงรองก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น ภูไทนึกขึ้นได้
“ทำไมเราไม่ลองโทร.เช็กตามโรงแรม”
“จริงด้วย งั้นเรากลับไปที่บ้านดีกว่า ได้ความอย่างไรแล้วค่อยติดต่อมาที่นี่...คุณแสงแขคะ ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันก่อนนะคะ” ลานนาพูดจบเดินออกไปกับภูไท แสงแขมองตามอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก...
ทางฝ่ายอุษากับอุไรจนปัญญาไม่รู้จะไปตามหาวิรงรองที่ไหน ตัดสินใจพึ่งไสยศาสตร์ เอาธูปเทียนเข้าไปกราบรูปบรรพบุรุษที่แขวนอยู่ในห้องโถงใหญ่ อธิษฐานให้พวกท่านช่วยให้วิรงรองกลับมาอย่างปลอดภัย แสง–แขผ่านมาเห็นเข้า ยิ้มเยาะด้วยความสะใจ ก่อนจะรีบเข้าไปรายงานเรื่องนี้ให้ท่านผู้หญิงสรรักษ์รับทราบ
“ถ้าเป็นนังพลับพลึงกับท่านเจ้าคุณล่ะก็ ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย ส่วนบรรพบุรุษอื่นๆก็คงไปเกิดใหม่กันหมดแล้ว นี่ถ้าตาลบกลับมาก็คงวุ่นวายใหญ่ไปอีกสักพักหนึ่ง...โอบ ไปบอกอุษาทีว่ากลางวันนี้ฉันอยากกินข้าวต้มกับปลาสลิดทอดกรอบ”
โอบรีบไปทำตามคำสั่ง ท่านผู้หญิงสรรักษ์เตือนแสงแขให้คอยควบคุมโอบกับพี่ชายไว้ให้ดีอย่าให้ปากโป้งเด็ดขาด แสงแขได้ทีปะเหลาะถามเรื่องระหว่างตัวเองกับอดิศวร์
“งานนี้แกช่วยฉันได้มาก เอาเป็นว่าฉันจะไม่
ขัดขวางแกก็แล้วกัน เชิญแกจับตาลบได้ตามสบาย”...
ขณะที่แสงแขกับท่านผู้หญิงสรรักษ์ตกลงผลประโยชน์ลงตัว วิรงรองตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่งหลังจากร้องไห้จนหมดแรงหลับไป นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดแล้วสรุปว่าแสงแขจะต้องรู้เห็นเรื่องนี้ด้วย
“คุณแสงแข ความหึงหวงทำให้คนบางคนทำร้ายคนอื่นอย่างอำมหิตได้ขนาดนี้เชียวหรือ แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน” วิรงรองมองไปรอบๆห้องก่อนตัดสินใจเดินสำรวจ พบแต่หยากไย่ใยแมงมุมกับฝุ่นหนาเตอะ เธอสะดุดอะไรบางอย่างจนหน้าคะมำ ก้มหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดูแสงสว่างที่ลอดเข้ามาเพียงน้อยนิดเผยให้เห็นว่าเป็นกระดูกแขนของมนุษย์ วิรงรองกรีดร้องด้วยความตกใจ ขวางทิ้งแล้วปิดตาร้องไห้อย่างน่าสงสาร
ooooooo
อดิศวร์เรียกประชุมทุกคนทันทีที่กลับถึงโดมทอง ท่านผู้หญิงสรรักษ์เห็นภาพนี้แล้วฉุกคิดถึงเรื่องราวในอดีต ตอนนั้นท่านเจ้าคุณสรรักษ์เรียกประชุมบ่าวไพร่ทั้งหมดเมือนตอนนี้ไม่มีผิดเพี้ยน หนึ่งในพวกนั้นมีท่านปู่ของพันธุ์สูรย์ซึ่งยังหนุ่มแน่นรวมอยู่ด้วย ท่านเจ้าคุณโกรธที่ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวเห็นคุณพลับพลึงออกจากบ้าน
“ไอ้พัน ข้าอุตส่าห์ไว้ใจให้เอ็งดูแลโดมทอง ขณะที่ข้าไม่อยู่ แต่เอ็งก็ปล่อยให้คุณพลับพลึงหายไปได้ เอ็งจะแก้ตัวว่าอย่างไรรึ ไอ้พัน”
ท่านผู้หญิงสรรักษ์ตื่นจากภวังค์เห็นอดิศวร์กำลังซักไซ้นายสมว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขายืนยันว่าไม่เห็นวิรงรองออกไปจากที่นี่ แสงแขรีบเสนอหน้าทันที
“พวกเราทุกคนไม่มีใครคิดจริงๆค่ะว่าวิรงรองจะหนีไปเพราะก่อนหน้านั้นเธอก็ดูเป็นปกติดี ไม่ได้มีเรื่องกระทบกระทั่งกับใครเลย”
อดิศวร์หงุดหงิดเพราะไม่มีใครเห็นหรือรู้ว่าวิ–รงรองหายไปไหน เดินหน้าหงิกเข้าห้องทำงาน ทันใดนั้นมีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เขาพุ่งไปรับด้วยความหวังว่าจะได้ข่าวคืบหน้าของหญิงคนรัก แต่กลายเป็นภูไทโทร.เข้ามา อดิศวร์ตัดบทว่าตอนนี้ไม่ว่าง ภูไทรีบบอกว่าโทร.เช็กตามโรงแรมทั่วเมือง รวมทั้งสายการบินทุกเที่ยวแล้ว ไม่มีวี่แววของวิรงรองเลย อดิศวร์กำลังอารมณ์บูดพาลใส่ว่าบางทีวิรงรองอาจจะอยู่ที่คุ้มภูไทก็ได้
“คุณก็มาค้นดูได้”
“เจ้าคงไม่โง่พอที่จะให้วิรงรองพักที่นั่นหรอก”
“คุณจะคิดอย่างไรก็ตามใจคุณอดิศวร์ แต่ขอบอก ว่าทุกคนที่บ้านผมกำลังช่วยกันตามหาน้องวิเหมือนกัน” ภูไทพูดจบวางสายอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่อดิศวร์ยิ่งพุ่งพล่านหนักที่ไม่มีข่าวคืบหน้าอะไรเลย จังหวะนั้นแสงแขเข้ามาแจ้งว่าคุณย่าเรียกไปพบ ครู่ต่อมา อดิศวร์มายืนตรงหน้าท่านผู้หญิงสรรักษ์ที่สวมบทคุณย่าผู้เอื้ออาทรโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุทำให้วิรงรองต้องหนีไป
“ไม่ใช่หรอกครับ เพราะระยะหลังๆมานี่ คุณย่าดีกับเธอมาก ไม่มีใครโทษคุณย่าหรอกครับ... คุณย่าอยู่กับแสงแขก่อนนะครับ ผมจะไปตามหาเธอต่อ”
เมื่ออยู่ต่อหน้าอดิศวร์ ท่านผู้หญิงสรรักษ์อวยพรให้หาวิรงรองเจอ แต่พอเขาคล้อยหลังเท่านั้น กลับแช่งชักหักกระดูกให้เธอตายโดยไม่มีใครหาศพเจอ...
ในขณะที่อดิศวร์ตามหาวิรงรองให้ควั่ก คนถูกตามกำลังเดินสำรวจในห้องใต้โดมอย่างอยากรู้อยากเห็นแต่ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นโครงกระดูกจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ใกล้เครื่องดนตรีที่ผุพังไปตามกาลเวลา วิรงรองทรุดตัวลงเอามือลูบระนาดเอกอย่างแผ่วเบา นึกถึงตอนที่มาถึงที่นี่ใหม่ๆ และได้ยินเสียงดนตรีไทย
“หมายความว่าเสียงดนตรีมาจากที่นี่ เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”
วิรงรองรวบรวมสติแล้วเดินสำรวจต่อไปถึงมุมหนึ่งของห้อง เห็นเตียงนอนตั้งอยู่ลองแหวกฝุ่นเขรอะจนเจอผ้าห่มค่อยๆดึงผ้านั้นออก เธอถึงกับผงะเมื่อเห็น โครงกระดูกมนุษย์ที่มีเศษผ้าติดอยู่บางส่วน ที่ข้อเท้าถูกล่ามโซ่ไว้กับขาเตียงอีกทีหนึ่ง หญิงสาวฉุกคิดถึงเสียง เดินลากโซ่ตรวนที่เคยได้ยินในคืนพระจันทร์เต็มดวง เธอมั่นใจว่านี่คือโครงกระดูกของคุณพลับพลึง
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 15 วันที่ 18 ก.ค. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ