อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 17 วันที่ 26 ก.ค. 56
จ้าวซันอ้างว่าเพิ่งประชุมกับตำรวจเสร็จ ไม่มีอะไร ไม่ได้ออกไปไหน อยู่แต่ในห้องประชุมกับพวกตำรวจเท่านั้น เธอถามคืนนี้จะกลับกี่โมง จ้าวซันบอกว่าคงอีกไม่นาน ขอเคลียร์บัญชีกับเทเรซ่าอีกสักพักแล้วคงกลับ“เมื่อกี๊หลี่มาเอาปืนที่บ้าน เจ้าพี่คงไม่ได้กำลังจะออกไป”
“อ๋อ...ปืนของฉินเจียง พี่ให้หลี่เอาไปคืนน่ะ” พอดีอาหลี่เอาปืนมาให้จ้าวซันรับใส่กระเป๋ากางเกง แต่บอกบราลีว่า “เทเรซ่ามาแล้ว พี่ไปทำงานต่อนะ เอ่อ...ไม่ต้องโทร.มาแล้วก็ได้ พี่จะรีบกลับไป” วางสายแล้ว จ้าวซันก็บอกอาหลี่ “ไป!”
“มันก็...บอกไม่ถูกนะอากง...ลางสังหรณ์ฉันบอกว่า...”
อากงหัวเราะหยอกว่า “พูดเหมือนไทไทตอนสาวๆเลย ลางสังหรณ์ฉันบอกว่าอย่างนั้น ลางสังหรณ์ฉันบอกว่าอย่างนี้”
บราลีบอกว่าตนไม่อยากทำตัวแบบนั้น แต่ก็ไม่ชอบให้อากงกับจ้าวซันทำตัวแบบนี้ ที่เหมือนมีอะไรปิดบังตนอยู่ อากงหยอกว่าตนเข้าใจ แต่ลางสังหรณ์ของตนบอกว่า ตอนนี้คุณชายคงกำลังตั้งใจทำงานน่าดูเพื่อจะได้กลับมาเร็วๆ
“ฉันก็หวังว่าลางสังหรณ์ของอากงจะถูกนะ”
นาทีเดียวกันนี้ ที่ฉินเย่ว์กรุ๊ป จ้าวซันกำลังก้าวขึ้นรถและอาหลี่ก็ขับพุ่งออกไปอย่างเร็ว
ooooooo
โกดังร้างบนเกาะลันเตาที่ฮ่องกง...ฉินเจียงไปยืนรออยู่บนตู้คอนเทนเนอร์ มองมอเตอร์ไซค์ที่ขับเข้ามาสาดไฟใส่ตัวเขา ฉินเจียงกระโดดลงไป เดินเข้าหาเกาเฟยที่ถอดหมวกกันน็อก ถามว่า
“มาคนเดียวใช่ไหม” เกาเฟยย้อนถามกวนๆ
ว่า เห็นใครซ้อนมอเตอร์ไซค์ตนมาหรือเปล่าล่ะ “นึกไม่ถึงว่าจะมีวันนี้” ฉินเจียงเอ่ยมองหน้าเกาเฟยนิ่ง
“วันที่คนอย่างจ้าวฉินเจียง โทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือจากคนที่ทรยศและทำร้ายคุณอย่างแสนสาหัส”
“ฉันหมดทางแล้วเกาเฟย ถ้าฉันมีทางเลือก
ฉันคงไม่พึ่งไอ้หมาขี้เรื้อนอย่างแกหรอก แกก็มาเพราะสนใจเงินฉันไม่ใช่เหรอ แกก็โลภนี่ ฉันรู้นะว่านังเหม่ยอิง ก็ให้แกไปตั้งเยอะแล้ว แต่แกก็ยังอยากได้อีก จริงไหมล่ะ”
“เข้าไปคุยข้างในดีกว่า ตรงนี้มันโจ่งแจ้งเกินไป” เกาเฟยชวน
“ได้...เราต่างก็ไม่ชินในที่โล่งๆแบบนี้ด้วยกัน
ทั้งคู่” ฉินเจียงเดินนำข้าไปในโกดัง เกาเฟยมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ตรวจสอบเพื่อความแน่ใจในความปลอดภัยของตัวเอง แบบวัวสันหลังหวะ
ooooooo
เกาเฟยชวนไปคุยข้างในกัน ฉินเจียงไม่ขัดข้อง แต่ถามว่าเกาเฟยระแวงเกินไปหรือเปล่า ถูกย้อนถามว่าแล้วคนที่ไม่เคยระแวงอะไรเลยเป็นยังไงบ้างล่ะ
“ก็โดนทรยศอย่างฉันไง” ฉินเจียงตอบประชด
“อยู่ในวงการนี้เชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น”
“ไม่เชื่อใจใครก็ไม่มีวันมีเพื่อน...ไม่มีเพื่อนก็ยิ่งใหญ่ ไม่ได้หรอก” พูดแล้วฉินเจียงถามว่าจะคุยกันตรงนี้หรือ เกาเฟยเข้าเรื่องทันทีถามว่าจะจ่ายให้ตนเท่าไหร่สำหรับการพาออกนอกประเทศ “แกได้เงินมาจากเหม่ยอิงเท่าไหร่ฉันจ่ายให้ครึ่งนึง”
ทั้งคู่ซักถามกันถึงรายละเอียดการเดินทางออกจากฮ่องกงอย่างไม่ไว้ใจกัน แล้วเกาเฟยก็จับได้ว่าฉินเจียงมีเครื่องอัดเสียงเป็นปากกาเสียบที่กระเป๋า การเจรจาจึงกลายเป็นการเข้าปะทะกันทันที สู้กันด้วยมือเปล่าไม่นานเกาเฟยก็ชักปืนออกมาสั่งฉินเจียงให้ยกมือขึ้น เดินไปที่รถยัดฉินเจียงใส่กระโปรงหลังแล้วกดปิดทันที
เกาเฟยเดินไปนั่งที่คนขับ แต่ไม่ทันออกรถก็ถูกจ้าวซันที่อยู่รถอีกคันยิงเกือบถูก อาหลี่ขับรถปาดเข้ามา จ้าวซันกระโดดลงจากรถ ถูกเกาเฟยยิงจนต้องไปหลบอยู่หลังตู้คอนเทนเนอร์ จ้าวซันตะโกนบอกอาหลี่ให้เรียกคนอื่นมาเร็ว!
ส่วนฉินเจียงได้ยินเสียงปืนก็พยายามดิ้นและถีบฝากระโปรงเพื่อจะออกมาแต่ไม่สำเร็จ
เกาเฟยยิงสู้กับจ้าวซันไม่นานก็กระสุนหมด จ้าวซันจะยิงเกาเฟยปรากฏว่ากระสุนหมดเหมือนกัน!
ขณะที่ทั้งสองสู้กันด้วยมือเปล่านั่นเอง พันหงปิงและสมุนก็ขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามา ระหว่างนั้นจ้าวซันได้ยินเสียงขลุกขลักที่กระโปรงหลังจึงหลบไปในรถ ยกที่เปิดกระโปรงหลังขึ้น ฉินเจียงกระโดดออกมาร้องบอกจ้าวซัน
“ไปหลบทางโน้นดีกว่า” พลางบุ้ยใบ้ไปทางตู้คอนเทนเนอร์และโยนปืนกระบอกหนึ่งให้จ้าวซัน
ครู่เดียวก็มีแสงไฟจากรถสาดเข้าไปที่พวกพันหงปิง พวกมันหันมอง เห็นอาหลี่พาเต๋อเป่าและซ่างกวานซิงมา ทั้งสองยิงใส่พวกพันหงปิงเป็นชุด
“ไอ้เต๋อเป่า...ไอ้เดนตาย! พันหงปิงเรารีบหนีกันก่อนเถอะ” เกาเฟยร้องบอก พวกนั้นวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ของตัวเองยิงสกัด สมุนพันหงปิงคนหนึ่งถูกจ้าวซันยิงล้มลง พันหงปิงพยุงเกาเฟยขึ้นมอเตอร์ไซค์ของตนพาหนีไป อาหลี่เห็นดังนั้นกลับรถตามไล่ยิง
“ปล่อยพวกมันไป ไม่ต้องตาม” จ้าวซันตะโกน อาหลี่จึงกลับรถมาหาจ้าวซันกับฉินเจียง
ฉินเจียงบอกว่าแผนเราล้มเหลวไม่เป็นท่า จ้าวซันเสนอว่าเราคงต้องพึ่งตำรวจจริงๆแล้ว
“ผมหนีการอารักขาของตำรวจมา ป่านนี้คงสงสัยแล้วล่ะครับ” เต๋อเป่าเอ่ย
“ผมว่ามาสเตอร์ลองพา ‘ลักกี้สตาร’ ของมาสเตอร์มาดูไหมล่ะครับ” อาหลี่เสนอ ถูกจ้าวซันถลึงตาใส่เลยรีบขอโทษ ฉินเจียงแอบกระซิบถามอาหลี่ว่าใครหรือที่เป็น ‘ลักกี้สตาร์’
อาหลี่ยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าตอบเพราะจ้าวซันจ้องอยู่
ooooooo
ระหว่างที่ฉินเจียงกับจ้าวซันกลับไปที่ร้านซูหลิง ให้ซูหลิงและเทเรซ่าทำแผลให้อยู่นั้น อาหลี่ถามว่าเราจะเอาอย่างไรต่อไปดี ฉินเจียงอยากให้มันเอาคืนเราจะได้แก้แค้น
“กลัวว่าพวกมันจะรีบหนีออกจากฮ่องกงไปเลยน่ะสิ” จ้าวซันเอ่ย
เต๋อเป่าที่กำลังโทร.คุยกับผู้กองเหลียงวางสายแล้วบอกจ้าวซันกับฉินเจียงว่า
“ผู้กองเหลียงเขาโกรธพวกเรามากครับ ที่ทำอะไรกันโดยพลการแบบนี้”
“จะโกรธทำไม ถ้าไม่ได้เรา เขาจะรู้ไหมว่าพันหงปิง มันยังกบดานอยู่ที่นี่” ฉินเจียงฉุนๆ
“ที่สำคัญคือ มันกับเกาเฟยเป็นพันธมิตรกัน มันกำลังต้องการเงินจนต้องยอมเสี่ยงปรากฏตัวออกมาลงมือกับเราแบบนี้ แสดงว่ามันยังไม่มีทุนพอจะหนีไปได้อย่างสบายๆ หรอก” จ้าวซันวิเคราะห์ แต่พูดไม่ทันขาดคำดี ผู้กองเหลียงก็มา
“ไงครับ...สองพี่น้อง นึกว่าตัวเองเป็นซูเปอร์ฮีโร่รึไง...คุณชาย ผมคิดว่าคืนนี้...คุณชายคงต้องไปคุยกับพวกผม...ยาว...แล้วล่ะ”
ทั้งหมดไปคุยกันที่ห้องประชุมโรงพักจนถึงเช้า เต๋อเป่าเสนอว่าถ้าไม่มีอะไรให้จ้าวซันกลับไปพักผ่อนที่บ้านดีไหม
“เดี๋ยวครับเดี๋ยว” อเล็กซ์เข้ามาเปิดจอแผนที่กูเกิ้ลถนนในฮ่องกงเอาขึ้นจอใหญ่ และมีมาร์คเป็นเส้นสีแดงวาบๆ “นี่ครับทุกคน นี่คือเส้นทางการเคลื่อนที่ของ โทรศัพท์เบอร์ที่ไท้เผ่งให้มา” ฉินเจียงบอกว่าเป็นเบอร์ของเกาเฟย “นั่นล่ะครับ มันเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาทั้งคืน แต่ตอนนี้มันกำลังไปทางถนนสายนี้”
“ถนนสายนี้มันทางไปท่าเรือที่ 3 ใช้ขนส่งสินค้าเกษตรเก่า ที่เวลานี้ถูกเวนคืนรอการสร้างเป็นท่าเรือน้ำลึกนี่” จ้าวซันให้ข้อมูล ผู้กองเหลียงขอบคุณที่จ้าวซันให้ความร่วมมือ ย้ำว่า
“ข้อมูลนี้มีประโยชน์มากๆ เช้าแล้วพวกคุณชายกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ แต่พวกผมสงสัย
คงไม่มีใครได้กลับบ้านอาบน้ำนอนซะแล้ว”
ทุกคนตื่นตัวกับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้มา
ooooooo
เช้ามืดวันเดียวกัน แม่สี่ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ในห้องเหม่ยอิง ลุกมาปลุกผิงอันบอกว่าขโมยเข้าบ้าน ผิงอันถือปืนย่องไปดูกับแม่ กลายเป็นเหม่ยอิงกำลังกวาดเครื่องเพชรใส่กระเป๋าและรื้อข้าวของในเซฟออกมากระจัดกระจาย
ทั้งสองฝ่ายต่างตกใจ ผิงอันถามพี่สาวว่าจะเอาของพวกนี้ไปไหน เหม่ยอิงย้อนเยาะว่า
“ทำไม มันก็ของของฉันทั้งนั้น แกไม่เกี่ยวอย่ามายุ่ง” พลางหันไปคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่จะลากออกไป
“นี่มันอะไรเหม่ยอิง เกิดอะไรขึ้น ลูกกำลังจะหนีไปไหน” แม่สี่ตกใจ เหม่ยอิงถามว่าทำไมตนต้องหนี “ก็ลูกทำอะไรมา ทำไมลูกต้องทำอย่างกับว่าจะหนีออกจากบ้าน แล้วอาจจะหนีไปต่างประเทศด้วยใช่ไหม”
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 17 วันที่ 26 ก.ค. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ