อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 12 วันที่ 8 ก.ค. 56
เป็นอย่างที่อดิศวร์คาดไว้ไม่มีผิด ไม่ได้มีเพียงลานนาเท่านั้นที่มารอรับวิรงรอง ยังเหน็บภูไทกับพันธ์สูรย์ติดมาด้วย เขาไม่วายแขวะว่ายกกันมาทั้งคุ้มภูไทเลย ไหม ลานนาแขวะตอบอย่างไม่เกรงกลัว“ไม่หมดค่ะ คนงานเป็นร้อยยังไม่ได้มาด้วย”
อดิศวร์จ้องลานนาเขม็ง ก่อนจะแกล้งถามวิรงรองด้วยน้ำเสียงหวานชวนเลี่ยนว่า จะไปกับพวกลานนาจริงหรือ เธอยืนยันหนักแน่นว่าจริง คนจากคุ้มภูไทพากันยิ้มให้อดิศวร์ราวกับจะเย้ยหยัน เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ บอกวิรงรองว่าบังเอิญไม่ได้เอากุญแจไขประตูรั้วติดมาด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะ เจ้าภูไทมาส่งได้”
“ฉันจะไปรับ” อดิศวร์เน้นทีละคำอย่างหนักแน่น ภูไทเห็นท่าไม่ดี เร่งสองสาวให้รีบไปกันได้แล้ว...
ในเวลาต่อมา ลานนาหอบชุดนอนกับชุดลำลองเข้ามาให้วิรงรองที่ห้องพักรับรองแขก คิดว่าชุดพวกนี้เธอน่าจะใส่ได้ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะให้ภูไทขับรถไปเอาเสื้อผ้าของเธอที่โดมทองมาให้ วิรงรองร้องห้ามลั่น
“โอ๊ย...ไม่ต้องๆใส่ของลานนานี่แหละ อย่าให้พี่ชายต้องลำบากเลย”
“พี่ชายของลานนาเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อวิ...พี่ชายน่ะซึมไปเลยตั้งแต่คืนที่คุณอดิศวร์ประกาศหมั้นกับวิ” ลานนาเห็นวิรงรองถอดถอนใจหนักใจ รีบขอโทษที่ทำให้เพื่อนไม่สบายใจ แล้วขยับจะไป วิรงรองเรียกให้อยู่ก่อน
“ขอยืนยันคำเดิมว่า วิไม่ได้รู้เรื่องหมั้นบ้าบอนั่นมาก่อนเลย วิเองก็ตกใจเหมือนกัน”
“แล้ววิจะทำยังไงต่อไป เรื่องตกกระไดพลอยโจนไม่ใช่นิสัยของวิ นอกจากว่า...วิเต็มใจรับหมั้น” ลานนาเห็นเพื่อนรัก รีบหมุนหัวแหวนที่นิ้วนางซ้ายกลับเข้าข้าง ใน ถึงบางอ้อทันที “เราคิดว่าเราพอจะเข้าใจแล้ว...ก็ดี เหมือนกัน จะได้บอกพี่ชายให้ตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้ ยอมเจ็บปวดเสียแต่เนิ่นๆ ดีกว่าถลำลงไปอีก” ลานนาพูดจบออกจากห้อง วิรงรองอยากจะเขกหัวตัวเองนัก ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงไม่ปฏิเสธอะไรบ้าง
ooooooo
เช้าวันถัดมา อดิศวร์สั่งให้อุษาจัดเสื้อผ้าของวิรงรองใส่กระเป๋าเดินทางให้สัก 3–4 ชุด รวมทั้งชุดนอนด้วยแล้วเอาไปให้นายสม ระหว่างอุษาหิ้วกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบนั้นลงมาถึงโถงกลางบ้าน แสงแขผ่านมาเห็นพอดี ปรี่เข้ามาถามว่า นั่นกระเป๋าวิรงรองไม่ใช่หรือ จะเอาไปทำอะไร
อุษาไม่ตอบ เดินลิ่วเอาไปให้นายสมซึ่งจอดรถรออยู่หน้าตึก แสงแขสาระแนอยากรู้อยากเห็น ตามมาถามนายสมว่า จะเอาของนั่นไปไหน พอรู้ว่าจะเอาไปให้วิรงรองที่คุ้มภูไทถึงกับยิ้มสะใจ
“นึกว่าอะไร ที่แท้ก็ถูกอัปเปหิออกไปนี่เอง”
“ถ้าถูกอัปเปหิก็ต้องขนเสื้อผ้าออกไปให้หมดสิ นี่เอาไปแค่ 3-4 ชุดเอง”
“แม่ทนายใหญ่อุษา แก้ต่างแทนนังวิรงรองเป็นฉากๆเชียวนะ” แสงแขไม่วายแดกดัน
อุษาขี้เกียจจะต่อปากต่อคำด้วยหันหลังเข้าบ้าน แสงแขมองตามหมั่นไส้ แล้วรีบแจ้นไปหาคุณย่าที่ห้องหวังจะให้ช่วยกันสะใจที่นังมารหัวใจของตนถูกเฉดหัว แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไร ท่านผู้หญิงสรรักษ์ใช้ให้เอากุญแจไปไขหีบเหล็กเพื่อนำผ้ายันต์กันผีที่ท่านซุกซ่อนไว้ออกมา
“แกเอาผ้ายันต์นี่ไปปิดที่เหนือประตูโรงเก็บรถ-ม้า แล้วไม่ต้องบอกใคร”
“เอ่อ...ที่โดมทองนี่มีผีด้วยหรือคะคุณย่า”
ท่านผู้หญิงสรรักษ์ตวาดลั่นว่าไม่ต้องถาม รีบไปทำตามที่สั่ง แสงแขกลัวหัวหด คว้าผ้ายันต์ออกไปทันทีครู่ต่อมา เธอมายืนอยู่หน้าโรงเก็บรถม้าเก่าคร่ำครึ พอเห็นปลอดคนรีบลากเก้าอี้แถวนั้นมาที่หน้าประตู ยังไม่ทันจะก้าวขึ้นไปยืน มีเสียงดังโครมจากภายในโรงเก็บรถม้า แสงแขถึงกับสะดุ้งโหยง ผงะถอยหลังมาตั้งหลัก
ทุกอย่างกลับเงียบสงัดเหมือนเดิม แสงแขค่อยๆล้วงผ้ายันต์ออกจากกระเป๋า หลับตาพนมมืออธิษฐานขอให้ผ้ายันต์ช่วยคุ้มครอง แล้วกลั้นใจปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ มีเสียงลมหายใจฟืดฟาดของม้าดังขึ้นจากด้านใน แสงแขดูที่รอยแตกหน้าประตู ทุกอย่างข้างในนั้นปกติดี เธอยกมือไหว้อีกครั้ง แล้วแปะผ้ายันต์ไว้เหนือประตู เก็บเก้าอี้ไว้ที่เดิมแล้ว
เผ่นแน่บ มีเสียงโครมครามดังขึ้นอีก คราวนี้เหมือนกับอะไรบางอย่างกำลังไม่พอใจ
ooooooo
ในเวลาไล่เลี่ยกัน เสร็จจากสั่งการกับคนงานเรื่องดอกกล้วยไม้ พันธ์สูรย์รีบเข้าไปถามวิรงรองซึ่งกำลังเดินเล่นอยู่แถวนั้นว่าอุษาเป็นอย่างไร
“ทุกอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนวันงาน แต่อะไรก็ไม่เท่ากับที่คุณอุษาเข้าใจวิผิด มันทำให้วิไม่มีเพื่อนใน โดมทองเลย” วิรงรองหน้าตาหม่นหมองลงทันที พันธ์สูรย์ ยุให้ออกจากที่นั่นถ้าอยู่แล้วไม่มีความสุข เธออ้างว่ามีบางอย่างที่เรียกร้องให้เธออยู่ต่อไป พันธ์สูรย์ถามดักคอว่าใช่อดิศวร์หรือเปล่า วิรงรองส่ายหน้าทันที
“ไม่ใช่ค่ะ แต่เป็นใครอีกคนที่เหมือนเขาเหลือเกิน เหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน”
“ท่านเจ้าคุณ” พันธ์สูรย์พึมพำ
“ยังมีคุณพลับพลึงอีกคนค่ะที่เหมือนวิมาก วิเห็นรูปของท่านแล้ว”
ชายหนุ่มร้องเอะอะจะเป็นไปได้อย่างไร อดิศวร์เหมือนท่านเจ้าคุณก็เพราะว่าเป็นปู่เป็นหลานกัน แต่วิรงรองไม่ได้เป็นอะไรกับคุณพลับพลึงแล้วจะเหมือนกันได้อย่างไร เขาชักอยากเห็นรูปท่านขึ้นมาทันที แต่ต้องผิดหวังเมื่อรู้ว่าท่านผู้หญิงสรรักษ์ฉีกรูปคุณพลับพลึงทิ้งหมดแล้ว...
พันธ์สูรย์เป็นห่วงความปลอดภัยของวิรงรองมาก ยิ่งได้รู้ว่าเธอหน้าเหมือนคุณพลับพลึงยิ่งเป็นกังวล จึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับภูไทและยุส่งถ้าเขารักวิรงรองจริงให้รีบแต่งงานกับเธอ อย่าให้กลับโดมทองอีกเพราะเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย ภูไทหาว่าเขาคิดมาก ท่านผู้หญิงสรรักษ์แก่แล้วจะมีเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำอะไรวิรงรองได้พันธ์สูรย์เตือนว่าอย่าได้ประมาทท่านผู้หญิงสรรักษ์เด็ดขาด
“พันธ์สูรย์ นายรู้อะไรเกี่ยวกับโดมทอง” ภูไทมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรอคำตอบ แต่เขากลับเลี่ยงไม่ยอมพูดอะไร ขอร้องให้ภูไทเชื่อคำเตือนของเขา อย่าปล่อยวิรงรองกลับไปที่นั่นอีก...
ขณะที่พันธ์สูรย์กับภูไทกำลังปรึกษาหารือเรื่องวิรงรองอยู่ที่ออฟฟิศของภูไท นายสมเอากระเป๋าเสื้อผ้าส่งฝากให้วิรงรองที่คุ้มภูไทตามคำสั่งของเจ้านาย...
ฝ่ายอดิศวร์แวะมาดูคุณย่าเช่นเคย อดทักไม่ได้ทำไมวันนี้ดูท่านแจ่มใสขึ้นมาก ได้ความว่าเป็นเพราะนังอัปมงคลนั่นไปจากโดมทองแล้ว และขอร้องหลานรักอย่าให้เธอกลับมาที่นี่อีก อดิศวร์ได้แต่นั่งนิ่ง
“แสงแขจงรักภักดีกับลบมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ย่าจะจัดการให้...”
“ผมหมั้นกับวิรงรองแล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะไปรับเธอกลับ”
“อย่านะ ถ้ารักย่าอย่าให้มันมาเหยียบที่โดมทองนี่เด็ดขาด” ท่านผู้หญิงสรรักษ์โวยลั่น อดิศวร์ขอร้องให้ท่านเปิดใจรับวิรงรองด้วย ท่านทำไม่ได้ เพราะนังนั่นทำลายหัวใจท่านยับเยิน เขาก็รู้แก่ใจดี ท่านจะไม่มีวันยอมรับเธอเด็ดขาด จะขอจองล้างจองผลาญทุกชาติไป...
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 12 วันที่ 8 ก.ค. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ