อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 12 วันที่ 1 ธ.ค.61
สินธรกับอัปสรเดินออกจากห้องหนึ่ง สินธรยังคาใจที่หาปี่พิกุลไม่เจอ อัปสรถามว่าแล้วนายรู้เหรอว่าปี่ท่านจันของพิกุลอยู่ไหน สินธรบอกว่ายังไม่รู้แต่ถ้า มีน้ำใจก็ช่วยกันหาอัปสรลงจากเรือนเจอสมคิดกับทิพย์เกสรขึ้นเรือนมา สินธรเดินมาถามว่ามาทำอะไรกันที่นี่ ตอนนี้ตนเป็นเจ้าของเรือนที่ถูกต้องตามกฎหมายและไม่มีวันขายเรือนนี้ให้ใครทั้งนั้น
สมคิดบอกว่าตนไม่ได้มาธุระเรื่องนั้น แต่คุณทิพย์เกสรแม่ของคุณนิราศอยากมาขอขมาแม่พิกุล สินธรถามว่าเขามาลบหลู่บรรพบุรุษตนเมื่อไหร่ ทิพย์เกสรบอกว่าไม่ใช่การลบหลู่ แต่ลูกชายตนเอาแต่เพ้อว่าเขารักแม่พิกุล เขารักใคร่กันอย่างไรตนไม่รู้ แต่ตอนนี้ลูกชายตนเหมือนคนบ้า เพ้อถึงแต่ผู้หญิงคนนี้ ทันใดนั้นพิกุลปรากฏตัวขึ้นระหว่างสินธรกับทิพย์เกสร สินธรพยักหน้าบอกทิพย์เกสรว่า
“รักกับผู้หญิงที่ตายไป 50 ปีแล้ว ก็คงบ้าจริงๆ”
“ก็เพราะอย่างนี้ ฉันถึงต้องมาขอขมา ขอให้เขาอย่าทำอะไรลูกฉันยิ่งไปกว่านี้เลย”
ooooooo
พุดกรองนั่งร้อยมาลัยกับนิสา แต่นิสากลับวางเข็มร้อยมาลัยร้องไห้ไม่อาจร้อยต่อไปได้ พุดกรองถามว่าไม่อยากรู้เรื่องของตัวเองแล้วหรือ นิสาไหว้ขอโทษทุกอย่างที่เคยทำกับพุดกรอง ขอให้ยกโทษให้ตนด้วย
พุดกรองบอกว่าตนอภัยให้ นิสาถามว่าแล้วพี่ชายตนล่ะเขาจะอโหสิกรรมเมื่อไร พุดกรองบอกว่าความเจ็บแค้นของคนเรานั้นอยู่ลึกเกินกว่าที่คนอื่นจะหยั่งรู้ได้ ไม่ใช่แต่พี่ชายเธอที่ต้องการให้เธอสำนึกความผิดที่เคยทำไว้ นิสาทำหน้าเหมือนไม่อยากรู้เรื่องในอดีตต่อไป
ส่วนที่ลานหน้าเรือนจางวางพ่วง ทิพย์เกสรปักธูปปักเทียนแล้วมองไปที่เรือนหลับตาคิดถึงพิกุล จู่ๆ เทียนก็ดับพร้อมกัน สมคิดจุดเทียนให้ใหม่ก็ดับอีก เขาบ่นว่าไม่มีลมแต่ทำไมจุดไม่ติด ทิพย์เกสรถามว่าหรือเขาจะไม่รับคำขอขมา แสดงว่าพิกุลต้องเป็นผีที่จิตใจโหดร้ายอาฆาตคิดไม่ดีกับนิราศแน่ บอกสมคิดว่า
“ถึงกรุงเทพฯเมื่อไร ฉันจะพานิราศไปรดน้ำมนต์ล้างซวย โดนน้ำมนต์เข้าไปจะได้หมดเคราะห์เสียที ไม่อย่างนั้นก็คงเอาแต่เพ้อถึงแม่พิกุลไม่จบไม่สิ้น”
อัปสรติงว่าตนว่าไม่ใช่ความซวยเพราะพิกุลเคยช่วยตนและตนไม่คิดว่าพิกุลจะประสงค์ร้ายต่อนิราศ สินธรไม่พอใจทิพย์เกสรบอกว่าพูดอย่างนี้เป็นการเหยียดหยามบรรพบุรุษตน ชี้ว่าลูกคุณเพี้ยนไปเองมากกว่า
สมคิดเห็นบรรยากาศไม่ดีขอโทษสินธรแทนทิพย์เกสรแล้วชวนกลับ สินธรเชิญทันทีและหวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก อัปสรติงว่าน้ำมนต์วัดไหนก็ช่วยไม่ได้เมื่อเขาไม่เชื่อว่าพิกุลเป็นผีเขาก็ต้องกลับมาที่นี่อีก
ทิพย์เกสร สมคิด สินธร ต่างหันมองอัปสร พิกุลที่ซ้อนอยู่ด้านหลังอัปสรเข้าสิงร่างอัปสรทันทีบอกว่า
“ถ้าคุณคิดว่าฉันจะช่วยคุณได้ ฉันก็ยินดีจะไปบอกลูกชายคุณว่าแท้จริงแล้วพิกุลเป็นใครกันแน่ ดีไหม”
แล้วพิกุลในร่างอัปสรก็ไปหานิราศที่ห้องพักฟื้นโรงพยาบาล พอนิราศลืมตาเห็นแววตาของอัปสรก็จำได้ว่าเป็นแววตาของพิกุลทักว่านั่นคุณหรือ พิกุลในร่างอัปสรบอกว่าตนคืออัปสรไม่ใช่พิกุล ส่วนพิกุลที่เขารู้จักไม่มีตัวตนอยู่แล้ว พิกุลตายไปแล้วแต่สิ่งที่ยังอยู่คือความเจ็บช้ำที่รอวันสะสาง
ทิพย์เกสรงงถามว่าหล่อนพูดอะไร อัปสรบอกว่า คนทำผิด กรรมชั่วที่กระทำไปแล้วไม่มีวันลบล้างแม้ ข้ามภพชาติ ทิพย์เกสรไม่พอใจบอกสมคิดให้พาอัปสรออกไป สมคิดมาดึงอัปสรออกไปแต่เธอจับราวข้างเตียงไว้แน่น ถามนิราศว่า “จำได้ไหมเจ้าคะว่าเคยทำอะไรไว้”
“ผมจะกลับไป...ผมจะกลับ...รอผมด้วย...ผมจะกลับไปหาคุณ...พิกุล...ผมจะกลับไปหาคุณ”
พยาบาลเข้ามาฉีดยาให้ นิราศจึงสงบลง สมคิดบอกให้ทิพย์เกสรกลับไปพักเสีย สมคิดฝากนิสาให้ดูแลนิราศด้วยแล้วพาทิพย์เกสรออกไป นิสามองนิราศรู้สึกเจ็บแทนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
นิสาหยิบจดหมายของนิราศในวัยเด็กหลังจากเกิดอุบัติเหตุและนิราศเอาร่างพุ่งเข้ารับแทน
นิสาอ่านจดหมายอย่างซาบซึ้ง... “ข้อดีของความกลัวคือมันทำให้รู้ว่าเรามีหัวใจ ความกลัวทำให้เราเอาตัวรอดเพื่อรักษาชีวิต ก็เพราะชีวิตของเรานั้นสำคัญนัก ขอให้นิสามีชีวิตอยู่เหนือความกลัวเพื่อเป็นความสุขของคนที่อยู่รอบตัวนิสาเอง...จากพี่นิราศของนิสา”
นิราศตื่นขึ้นมามองนิสาที่นั่งอยู่ นิสาถามว่าหลับไปตั้งนานหิวไหม นิราศมองนิ่งไม่ตอบจนนิสาเก้อ บอกว่าทุกคนเป็นห่วงพี่ นิราศถามว่า “ห่วงเหรอ...ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่าพี่รักพิกุลมากแค่ไหน”
นิสาสะท้อนใจที่ได้ยินจากปากของนิราศว่าเขารักพิกุลมาก บอกว่าตนเป็นห่วงเขามาก ห่วงยิ่งกว่าน้องสาวห่วงพี่ชาย แต่ได้รับคำตอบที่เจ็บปวดยิ่งกว่าว่า “พี่รู้ว่าเราคิดยังไงกับพี่ แต่หัวใจพี่มีแต่พิกุลเท่านั้น”
อัปสรกลับมาบ้านสีหน้าเหมือนมีเรื่องในใจที่คิดไม่ตก สินธรถามว่าบ้านนั้นเขาพูดอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่า แต่อัปสรกลับจำอะไรไม่ได้เลย เหมือนเวลาที่เธอไปพบนิราศกับทิพย์เกสรนั้นขาดหายจากชีวิตไปจนเปรื่องบอกว่าให้ไปหาหมอ แต่สินธรบอกว่าหมอคงช่วยอะไรไม่ได้ อาการอย่างนี้ต้องพึ่งเจ้าอาวาสมากกว่า
ฝ่ายทิพย์เกสรเห็นอาการของนิราศก็หวังพึ่งหลวงพ่อให้มาปัดเป่าวิญญาณผีร้ายของพิกุล เมื่อนิราศมองอย่างไม่สนใจไยดีก็ตัดพ้อต่อว่า ว่าแม่ผิดมากหรือที่เป็นห่วงแก นิสาขออย่าโกรธนิราศเลย บอกนิราศว่าคุณป้าเป็นห่วงพี่มาก ทิพย์เกสรโทษว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะนังนั่นทำให้นิราศเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างนี้แล้วหุนหันออกไปเลย นิสาออกมาบอกสมคิดว่าตนจะไปดูคุณป้าหน่อย คุณป้าคงโกรธพี่นิราศมาก
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลคุณนิราศเอง” สมคิดเข้ามาในห้องก็เห็นนิราศหลับไปแล้ว
นิสาไปหาพุดกรองที่วัดเล่าว่านิราศกับคุณป้ามีปากเสียงกัน ตนกลัวว่านิราศจะเป็นอะไรมากกว่านี้
“เขาจะพ้นจากบ่วงนี้ได้ด้วยการรู้ความจริงค่ะ...” นิสาบอกว่าดูเหมือนเขาไม่อยากรับรู้อะไรนอกจากไปหาพิกุลอย่างเดียว “ถ้าเขาไป...เขาจะรู้ความจริงค่ะ...ไม่แต่คุณนิราศเท่านั้นนะคะ”
ฝ่ายสมคิดนอนหลับไปพอตื่นมองไปที่เตียง
นิราศหายไปแล้ว กุญแจรถก็หาย ระแวงว่านิราศเอาไป ไปดูที่ลานจอดรถรถก็ไม่อยู่ สมคิดเชื่อว่านิราศเอาไปแน่ๆ ตกใจไม่รู้จะบอกทิพย์เกสรยังไง
นิราศขโมยรถของสมคิดขับไปหาพิกุลที่เรือนจางวางพ่วง สินธรถามว่ากลับมาทำไม เขาบอกว่ามาหาพิกุล สินธรบอกว่าพิกุลเคยอยู่ที่นี่แต่เขาตายไปนานแล้ว ที่นี่เป็นเรือนของตน ไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมา
นิราศไหว้อ้อนวอนขอให้ตนอยู่ที่นี่กับพิกุลเถิด ตนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพิกุล สินธรไม่ยอม แต่อัปสรขอร้องให้เขาอยู่เถิดถือว่าตนขอก็แล้วกัน
สินธรใจอ่อน อัปสรจึงจัดที่นอนให้นิราศ และขอให้เขาได้พบกับพิกุลอย่างที่หวัง
คืนนี้นิราศได้ยินเสียงเหมือนพิกุลอยู่ตรงนั้นตรงนี้แต่พอไปหาก็ไม่มี ที่แท้พิกุลนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกที่ห้องนอน เธอรับรู้ความโหยหาของนิราศอย่างไม่สนใจ นิราศถูกหลอนจนเหนื่อย มานอนก่ายหน้าผาก รำพึง
“ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหน ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร ขอให้คุณได้รู้ไว้เถอะว่าผมจะรออยู่ที่นี่...หากผมไม่มีโอกาสได้พบคุณอีก ก็ขอให้ผมพบคุณในฝันเท่านั้นก็เป็นบุญของผมเหลือเกินแล้ว...พิกุล”
นิราศรำพึงน้ำตาไหล...พิกุลอยู่ที่คานเหนือหัวนิราศก็น้ำตาไหลก่อนเมินหน้าหนีเพราะกลัวตัวเองจะใจอ่อนอีกครั้ง...
ooooooo
เมื่อนิสารู้ว่านิราศหายไปก็คาดว่าเขาไปหาพิกุลที่เรือนจางวางพ่วงตามที่พุดกรองบอกว่าถึงเวลาที่ความจริงจะปรากฏแล้ว นิสาถามว่าความจริงอะไร พุดกรองถามว่าถ้าเป็นเรื่องของนิราศแน่ใจหรือว่าเธอจะช่วยเขาได้
นิสาขึ้นเรือนพลางร้องเรียกนิราศ แต่ไม่มีวี่แวว เธอจึงพนมมือขอ
“คุณพิกุล ถ้าคุณได้ยินฉัน...ฉันขอร้องนะคะ ขอให้คุณปล่อยพี่นิราศออกมา”
สิ้นเสียงนิสา จู่ๆก็มีลมแรงราวกับพายุพัดใส่จนนิสาต้องเกาะราวบันไดไว้ ลมพัดแรงอย่างกราดเกรี้ยวเหมือนเป็นคำตอบจากพิกุล แต่นิสาก็พยายามขึ้นบันไดไปจนได้ พลางบอกกล่าวว่า
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 12 วันที่ 1 ธ.ค.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ