อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 11 พ.ย.61
มุดปดว่าเปล่า สร้อยรู้ทันยื่นมือไปขอ มุดจำต้องส่งให้สร้อยบอกคุณหญิงว่าเป็นจดหมายถึงท่านเจ้าคุณแต่ลายมือคุ้นตานัก คุณหญิงรับไปดูเห็นเป็นลายมือหลวงราชก็ยิ้มออก ลิ่วไปที่ห้องรับแขก เจอสารภีลากลับพอดีคุณหญิงบอกเจ้าคุณว่าจดหมายตายศถึงคุณพี่ สารภีชะงักรีรออยากรู้ว่าเป็นจดหมายอะไร เจ้าคุณจะอ่านจดหมาย คุณหญิงติงว่าเรื่องของคนในบ้าน คนนอกไม่สมควรรู้กระมัง
“ตายศคงรายงานว่าไปกับแม่พิกุลอย่างที่สารภีเพิ่งมาบอกข่าวฉัน มันคงไม่ใช่เรื่องลับอะไร”
“อะไรนะเจ้าคะ หล่อนรู้ได้อย่างไรว่าตายศไปกับนังบ้านนอกนั่น”
“เปิดจดหมายอ่านเถิดเจ้าค่ะ คุณหญิงจะได้ไม่คิดว่าอิฉันปั้นเรื่องขึ้นมา” สารภียิ้มอย่างเป็นต่อ
เจ้าคุณเปิดจดหมายอ่านแล้วนิ่งงัน คุณหญิงถามก็ไม่บอกแต่ส่งจดหมายให้อ่านเอง พอคุณหญิงอ่านจดหมายแล้วทำท่าจะเป็นลม สารภีแอบยิ้มสะใจแล้วขอลากลับ
คุณหญิงมองสารภีอย่างเกลียดชัง หาทางทำให้สารภีเจ็บใจให้สาแก่ใจ จึงบอกเจ้าคุณว่าตนตามใจเจ้ายศ สารภีที่กำลังจะกลับชะงักทันที เจ้าคุณแปลกใจถามว่าคุณหญิงคิดดีแล้วหรือ
“เจ้าค่ะ...อิฉันพอใจจะมีสะใภ้บ้านนอกยังดีกว่าสะใภ้เจ๊กที่ดีแต่หยิ่งจองหองอย่างแม่นั่น...ตายศคงจะดีใจมากถ้าคุณพี่ไปสู่ขอนังพิกุลเสียแต่วันนี้” พูดแล้ว ปรายตามองสารภีจงใจพูดให้ได้ยินว่า “อิฉันจะจัดแจงเตรียมงานฉลองสมรสให้ใหญ่โตให้สมกับที่ลูกรักของเราจะออกเรือนไปกับคนที่เขาเลือกแล้วนะเจ้าคะ”
“อะไรกันเจ้าคะ” สารภีถามเจ้าคุณ คุณหญิงส่งจดหมายของหลวงราชให้สร้อยเอาไปให้สารภีอ่านเอง
สารภีเจ็บใจที่ตนเป็นฝ่ายแพ้ทั้งที่เพิ่งคุยโวอวดกับเจ้าคุณ เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว คุณหญิงมองอย่างสะใจ สร้อยเห็นดังนั้นสั่งบ่าวให้เอาน้ำด่างมาขัดพื้นล้างกลิ่นเน่าแถวนี้ บ่าวเอาถังน้ำถูพื้นสาดไปที่สารภียืนอยู่
ชบารีบไปกันสารภีออก ตวาดด่าบ่าวที่สาดน้ำ สร้อยออกรับแทนปราดเข้าตบชบาว่าปากพล่อยนัก
ชบากับสร้อยตบกันไปมาจนชบาพลาดล้มกลิ้งลุกขึ้นจะไปเอาคืน สารภีรั้งไว้
“กำพืดเจ๊กริใฝ่สูงอย่างหล่อน จะยกตัวมาร่วมสายเลือดพระน้ำพระยาก็อย่าได้หวังอีกเลย” คุณหญิงยิ้มเยาะสะใจ กระหนาบซ้ำว่า “หล่อนอย่าคิดกลับมาเหยียบที่นี่อีก หาไม่แล้วจะถูกสั่งสอนยิ่งกว่านี้”
สารภีจิกตามองคุณหญิงอย่างคับแค้นใจ สร้อยหมั่นไส้เลยปรี่เข้าตบสารภีที่ไม่ทันระวังตัวจนเลือดออกที่มุมปาก บ่าวกับบ่าวเลยตบกันชุลมุน สารภีเช็ดเลือดที่มุมปากสีหน้าเย็นชา คุณหญิงออกปากไล่ สร้อยผสมโรงด่าและไล่ส่ง สารภีจึงเดินออกไปด้วยความแค้น
ooooooo
สารภีกลับถึงบูรพาเคหาสน์ในสภาพเสื้อผ้าร่างกายยับเยิน หัวใจสลายคับแค้นสาหัสที่ผิดหวังกับหลวงราชและถูกคุณหญิงย่ำยีศักดิ์ศรี เข้าห้องนอนล็อกประตูร้องไห้ทำลายข้าวของระบายอารมณ์
ชบายืนเฝ้าอยู่หน้าห้องร้องเรียกก็ไม่เปิดประตู นิ่มพูดกับจีนพ้งว่าคุณสารภีไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน จีนพ้งพยายามรวบรวมสมาธิจะเขียนพู่กันแต่ก็อดมองไปที่ห้องนอนของสารภีด้วยสายตาเจ็บปวดแทนลูกไม่ได้
วันนี้สินกับเอื้อยพายเรือไปตลาดแต่บ่ายกลับเอาเย็น เพราะไปได้ยินคนที่ตลาดพูดกันว่าเห็นหลวงราชกับพิกุล เพียรถามว่าไปโอ้เอ้ที่ไหนกันมา เอื้อยแก้ตัวว่ามัวแวะซื้อของร้านนั้นร้านนี้และแม่ค้าชวนคุยอีก
สุดขัดคอว่าเอื้อยหาเรื่องชวนเขาคุยมากกว่า แต่ถ้าพูดให้ถูกเรื่องมันก็ไม่เรียกว่าพูดมากหรอก
“อย่างเรื่องพิกุลน่ะหรือจ๊ะ”
“อะไร เอ็งรู้อะไรมา” เพียรวางงานถามอย่างร้อนใจ สินมองปรามไม่ให้เอื้อยพูด แต่เอื้อยไม่สนใจเตรียมเล่าเต็มที่
เพียรฟังเอื้อยแล้วถามสินว่าเชื่อไหมว่าหลวงราชกับพิกุลยังอยู่ด้วยกันแถวนี้และรู้หรือไม่ว่าเรือนครูทับอยู่ที่ไหน สินพยักหน้า เพียรบอกให้ทำเรื่องนี้ให้กระจ่างทีเถิด ตนทนเห็นพ่อจางวางตรอมใจไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
คืนนี้สินจึงเอาเรือออกหาเรือนครูทับตามที่ได้ข่าวจากชาวบ้าน ทั้งที่สินพายเรือมาถึงเรือนครูทับแต่กลับไม่เห็นอะไรเลย คิดว่าตัวเองจำผิดจะหันหัวเรือกลับ
พลันก็เห็นพิกุลเดินมาพร้อมอุปกรณ์อาบน้ำ
สินวาดเรือเข้าใต้ร่มไม้ริมตลิ่งแอบดู แต่แล้วก็หน้าเจื่อนเมื่อเห็นหลวงราชตามมานั่งข้างๆที่ท่าน้ำตักน้ำราดตัว พิกุลเอารังบวบถูหลังให้ ทั้งสองหัวร่อต่อกระซิกกันด้วยความรักอย่างมีความสุข
สินดีใจที่พิกุลปลอดภัย แต่เจ็บปวดขมขื่นเกินกว่าที่จะอยู่ดูได้ ตัดสินใจพายเรือกลับ
พอกลับถึงท่าน้ำผูกเรือจะขึ้นเรือนเห็นจางวางรออยู่แล้ว จางวางถามว่าไปไหนมาค่ำมืดดึกดื่น สินอึกอัก จางวางถามว่าไม่ได้ข่าวพิกุลรึ สินบอกว่าไม่ต้องห่วงคุณหลวงรักพิกุลมากไม่ปล่อยให้พิกุลเป็นอะไรแน่
“เอ็งรู้ใช่ไหมว่าพิกุลมันอยู่ที่ไหน” จางวางมองอย่างคาดคั้น สินเมินหน้าหนี จางวางรู้ว่าสินไม่บอก พูดทิ้งท้ายว่า “ปดข้าให้ได้ตลอดไปเถิด ไอ้สิน” แล้วเดินขึ้นเรือนไป สินได้แต่ถอนใจหนัก...
ooooooo
ขณะที่พุดกรองเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ สารภีเข้ามายืนมอง พุดกรองถามว่าคุณสารภีหายแล้วหรือ
สารภีบอกว่าตนไม่ได้เป็นอะไร พุดกรองบอกว่าตนเก็บดอกปีบคิดว่าจะกรองมาลัยให้คุณสารภี อยากให้คุณสารภีชื่นใจบ้าง อยากเห็นคุณสารภียิ้มได้อีกครั้ง สารภีถามว่าอยากเห็นตนยิ้มรึ
“เจ้าค่ะ ถ้าคุณสารภียิ้มได้อย่างนี้เตี่ยก็จะยิ้มออกด้วย คุณสารภีรู้ไหมเจ้าคะว่าวันนี้เตี่ยเอาแต่เงียบไม่พูดกับพุดกรองเลย พุดกรองกลัวว่าเตี่ยจะเป็นอะไรไปเจ้าค่ะ”
“ฉันจะสอนหล่อนกรองมาลัยดอกปีบ จะได้เอาไปอวดคุณหญิงเกสร”
“เจ้าค่ะ พุดกรองจะร้อยไปไว้ที่หัวนอนคุณหญิงทุกคืน คุณหญิงต้องชอบแน่ๆเจ้าค่ะ”
สารภีฟังแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย ยิ้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง...
ที่เรือนจางวางพ่วง...เพียรต้มยามาให้จางวาง
พูดอย่างมีกำลังใจว่าตนคงไม่ต้องต้มยาอีกแล้วกระมัง ดูกระปรี้กระเปร่าโขเลย ปะเหลาะให้จางวางกินถ้วยสุดท้ายนี้เสีย ถ้าจางวางไม่กินตนจะถูกหมอสวดเอา
จางวางถามถึงสิน เพียรบอกว่าหายหัวไปไหนแต่เช้าก็ไม่รู้ “พี่จะใช้อะไรมันรึ”
“มันต้องพาข้าไปหานังพิกุล” เพียรถามว่ามันรู้รึว่าพิกุลอยู่ไหน “ข้าจะรอดูว่ามันจะหนีข้าได้ถึงไหน”
“จ้ะ...พี่พ่วง” เพียรรีบลุกออกไป จางวางมองตามเพียรไปอย่างรู้ทัน
ฝ่ายพุดกรองเอามาลัยกรองดอกปีบไปให้คุณหญิงเกสรอย่างที่ตั้งใจไว้ คุณหญิงชมกับนิ่มว่าลูกสาวช่างคิดช่างทำนัก นิ่มบอกว่านับแต่พุดกรองมาอยู่กับคุณหญิงพุดกรองก็ได้วิชาไปมาก คุณหญิงบอกพุดกรองว่าคืนนี้ให้ไปนอนเป็นเพื่อนตน สั่งสร้อยให้หาที่นอนให้พุดกรองด้วย นิ่มถามว่าเมื่อไหร่ท่านเจ้าคุณจะกลับ
“ก็จนกว่าไอ้จางวางนั่นมันจะใจอ่อนกระมังอย่างไรมันก็คงเล่นตัวให้ลูกสาวมันมีค่าขึ้นมาบ้าง...ได้สะใภ้บ้านนอกก็ยังดีเสียกว่าไอ้สะใภ้เจ๊ก” ถามหยั่งว่า “นี่คงกลับไปตีโพยตีพายกับผัวหล่อนใหญ่โตสิ”
“มิได้เจ้าค่ะ เธอไม่ปริปากกับเจ้าสัวสักคำ เอาแต่เก็บตัวร้องห่มร้องไห้ในห้อง ไม่ออกมาสู้หน้าใคร”
คุณหญิงว่า “น่าสมเพช!!” นิ่มรู้ถึงความเกลียดชังของคุณหญิงที่มีต่อสารภีจึงเงียบไป
ที่ป้ายบรรพบุรุษบูรพาเคหาสน์ จีนพ้งเข้ามายืนมองบรรพบุรุษ หยุดที่ป้ายวิญญาณของตง ครู่เดียวสารภีก็เข้ามา จีนพ้งถามว่าตัดใจได้แล้วรึ สารภีส่ายหน้าบอกว่า
“เตี่ยไม่ต้องห่วงฉันนัก ฉันจะทำให้มันจบด้วยมือฉันเอง” จีนพ้งถามว่าจะให้มันจบยังไง สารภีจิกตาบอกว่า “จบอย่างสาแก่ใจอั๊วที่สุด”
“อั๊วให้ลื้อได้ยิ่งกว่าสาแก่ใจ...คุณหลวงจะเป็นของลื้อคนเดียว”
สารภีแปลกใจในคำพูดของจีนพ้ง ทันใดก็มีเงาทาบเข้ามาในห้อง สารภีหันมองพอเห็นว่าเป็นใครสีหน้าก็เปลี่ยนไป แต่จีนพ้งยิ้มให้สารภีบอกเป็นนัย
ooooooo
คืนนี้สินย่องจากเรือนเอาเรือออกจากท่าน้ำ จางวางพ่วงมองตามอย่างเดาได้ว่าสินจะไปไหน
สินไปที่คลองท่าน้ำบ้านครูทับ ซุ่มดูเงียบๆเห็นพิกุลลงมาตักน้ำใส่กระชุโดยมีหลวงราชมาช่วยถือไปขึ้นเรือน สินจึงพายเรือหลบไป
ตักน้ำขึ้นไปแล้ว หลวงราชหยอกล้อพิกุลประสาข้าวใหม่ปลามัน ครู่หนึ่งพิกุลขอตัวไปเตรียมผ้าให้คุณหลวงอาบน้ำ เตรียมผ้าเสร็จออกมา พิกุลแทบลมจับเมื่อเห็นจางวางพ่วงยืนอยู่ที่ชานบันได อึดใจเดียวหลวงราชเดินออกมา จางวางมองด้วยความเกรี้ยวกราด
“ข้าไม่คิดเลยว่าคุณหลวงจะทำระยำย่ำยีศักดิ์ศรีของข้าถึงขนาดนี้”
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 11 พ.ย.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ