อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 8 วันที่ 14 พ.ย.61
เจ้าคุณต่วนปรารภกับหลวงราชว่าดูท่าคนของเราจะหาตัวมันไม่ได้ง่ายในสามวัน จีนพ้งก็มาขอพบหลวงราช ตีหน้าเศร้าขอร้องคุณหลวงอย่าปรักปรำตน เพราะตนตัดนายตัดบ่าวกับปิงนับแต่มันก่อเรื่องกับคุณดาวคุณเดือนแล้ว ที่รู้ว่ามันแหกคุกออกมาก่อเรื่องนี้เพราะลูกน้องกงสีคาบข่าวมาบอก มันคงโกรธเป็นหมาบ้าแว้งกัดคนไปทั่วหลวงราชติงอย่างจับผิดจีนพ้งว่า มันทำเรื่องร้ายนี้เพียงแค่ต้องการค่าไถ่รึ...คนอย่างมันรึจะรู้ว่าต้องลักพาคนสำคัญเช่นนี้หากไม่มีใครบอกมัน
“คุณหลวงมองมันผิดไปแล้วขอรับ ไอ้ปิงมันฉลาดกว่าที่ใครจะตามมันทัน ดูแต่เรื่องคุณเดือนคุณดาวสิขอรับ กระผมเป็นนายมันแท้ๆยังอ่านใจมันไม่ออกว่ามันวางแผนกระทำการชั่วร้ายได้ถึงเพียงนั้น...กระผมยังโทษตัวเองจนถึงบัดนี้ว่าถ้ารู้ทันมัน เจ้าคุณยุทธนาคงไม่ต้องสูญเสียลูกสาวไปคราเดียวกันทั้งสองคน ความรู้สึกผิดครั้งนั้นยากที่จะหาอะไรมาลบล้างไปได้ขอรับ”
“ฉันว่าเจ้าสัวยังพอมีโอกาสจะลบล้างความผิดในใจได้นะ” เสียงเจ้าคุณพิชัยเอ่ยแทรกและปรากฏตัวที่ประตู เจ้าคุณพิชัยเข้ามาร่วมสนทนาเสนอเงื่อนไขบางอย่างแก่จีนพ้ง
เจ้าคุณพิชัยเสนอให้จีนพ้งที่เป็นเจ้านายเก่าของปิงเจรจากับปิงยืดเวลาออกไปเราก็ยังพอมีทางช่วยผู้แทนการค้าได้ หลวงราชถามว่าเมื่อรู้แน่แท้ว่าเป็นมัน ทำไมเราไม่จับตาย เจ้าคุณต่วนติงว่าหากมันรู้ว่าเราตุกติกมันอาจปลิดชีวิตตัวประกันเสียแต่ตอนนี้เลยก็ได้
เจ้าคุณต่วนเชื่อว่าปิงยังสำนึกคุณข้าวแดงแกงร้อนเจ้าสัวอยู่ มันคงไม่เอาชีวิตเจ้าสัวหรอก
จีนพ้งว่าตนเองไม่กระไรแต่เป็นห่วงสารภีว่าใครจะดูแล ถามว่าท่านเจ้าคุณจะรับปากได้หรือไม่ว่าจะดูแลลูกสาวตนได้ หลวงราชไม่พอใจลุกออกไปทันที เจ้าคุณพิชัยพูดไล่หลังไปว่า
“เจ้ายศ...เรื่องมันจะฉิบหายบานปลายก็เพราะความดึงดันของแกนะ”
จีนพ้งกระหยิ่มยิ้มย่องในแผนการของตน เมื่อเจ้าคุณพิชัยช่วยบีบหลวงราช
หลวงราชออกมาเจอสารภียืนรอจีนพ้งอยู่หน้าห้องถามว่าเตี่ยเอาเรื่องไม่สบายใจมาคุยกับคุณยศหรือ
หลวงราชถามว่าเรื่องสำคัญเช่นนี้หล่อนไม่รู้รึ สารภียังทำหน้าซื่อตาใส หลวงราชจึงบอกว่า
“คนของหล่อนมันก่อเรื่องใหญ่ให้ฉันตามแก้ไม่พอ แต่ต้องเดือดร้อนพ่อของหล่อนด้วย...พ่อของหล่อนต้องช่วยเจรจากับไอ้ปิงเพื่อช่วยตัวท่านผู้แทนการค้ากลับมา”
“จริงรึเจ้าคะ มันแค้นเรื่องที่เตี่ยตัดหางปล่อยวัดมัน...หากเตี่ยต้องเผชิญหน้ากับมันสารภียิ่งเป็นห่วง”
“เช่นนั้นรึ พ่อหล่อนถึงฝากฝังหล่อนไว้กับฉัน...แต่ฉันมีคนของฉันแล้ว ฉันดูแลแม่พิกุลของฉัน ไม่มีใครหรือสิ่งอื่นใดสำคัญเหนือกว่านี้...สามวัน มันเหลือพอที่ฉันจะปลิดหัวไอ้ปิง มันจะไม่ได้เศษทองแม้สักธุลีเดียว”
สารภีหน้าชื่นแล้วหน้าเจื่อนเมื่อฟังหลวงราชจบ เมื่อหลบออกมาแล้ว พึมพำอย่างเจ็บแค้น...
“คุณยศบังคับให้อิฉันต้องตัดสินใจเช่นนี้นะเจ้าคะ”
กลับมาถึงบูรพาเคหาสน์ จีนพ้งถามสารภีว่าใช้ไอ้ปิงไปทำอะไร อย่างไรคุณหลวงก็ต้องสยบแทบเท้าตน จะใช้ไอ้ปิงให้เปลืองแรงทำไม สารภีเหยียดยิ้มติงว่า เอาแต่เจรจาอย่างเตี่ย คุณยศจะเป็นของตนได้ยังไง
เช้าวันต่อมาหลวงราชไม่พอใจมากเมื่อฟังเจ้าคุณพ่อพูดจบ ตัดพ้อว่าคุณพ่อก็รู้ว่าตนต้องแลกความช่วยเหลือครั้งนี้กับอะไร
“ฉันรู้ว่าแกรักแม่พิกุล แต่แกก็ต้องทำหน้าที่ของข้าราชการที่ดี มันถึงเวลาแล้วที่แกต้องพิสูจน์ว่าแกเห็นแก่ประโยชน์ของแผ่นดินมากกว่าความพอใจของตัวเอง”
หลวงราชบอกว่าเรายังมีเวลา เจ้าคุณเสียงเข้มว่าท่านผู้แทนการค้าไม่สมควรต้องเสี่ยงชีวิตแม้แต่นาทีเดียว เจ้าคุณต่วนเข้ามาบอกว่า
“ฟังบิดาของคุณหลวงเสียบ้างเถิด ฉันไม่เห็นทางอื่นใดที่จะช่วยท่านผู้แทนการค้าได้ดีกว่านี้แล้ว... แต่งงานกับแม่สารภีเถิดคุณหลวง”
ooooooo
จีนพ้งไหว้ขอบคุณเจ้าคุณพิชัยกับเจ้าคุณต่วน บอกว่าตนเบาใจเหลือเกิน หากตนมีอันเป็นไปด้วยกิจการของราชการ แม่สารภีจะได้รับการดูแลอย่างดีในฐานะภริยาของคุณหลวง
“ฉันหวังว่าเจ้าสัวจะใช้ความพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อพาท่านผู้แทนการค้ากลับมานะ” เจ้าคุณต่วนเอ่ย หลวงราชถามว่าแล้วตนจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าสัวเจรจาสำเร็จ
“หากคุณหลวงต้องการให้ประจักษ์แก่สายตา กระผมจะให้มันส่งตัวมาในงานแต่งงานดีหรือไม่ขอรับ” หลวงราชว่าถ้าไม่มีการปรากฏตัวตนขอให้ถือการแต่งงานเป็นโมฆะ “กระผมจะพยายามอย่างถึงที่สุดขอรับ มิใช่หวังจะให้แม่สารภีได้แต่งงานออกเรือน แต่เพราะจะช่วยชีวิตท่านผู้แทนการค้าฝรั่งเท่านั้น”
จีนพ้งบอกว่าจะให้บ่าวเตรียมที่บูรพาเคหาสน์เพื่องานฉลองสมรส รับรองว่าจะทำให้สมเกียรติ หลวงราชตัดบทว่าไม่จำเป็นกระมัง ตนขอให้จัดพิธีที่เรือนของตน จีนพ้งติงว่าเห็นไม่สมควรที่งานมงคลสมรสจะจัดร่วมกับงานศพ
“กระผมถือว่าการแต่งงานนี้มิได้เป็นไปด้วยความรักของบ่าวสาวอย่างควรจะเป็น พิธีแต่งงานครั้งนี้คงไม่ต่างจากพิธีศพที่แขกต้องมาไว้อาลัยแก่เจ้าของงานเท่านั้น จะจัดงานแต่งงานร่วมกับงานศพก็คงไม่แปลก ใช่ไหมขอรับเจ้าสัว”
หลวงราชยิ้มอย่างเหนือกว่า ในขณะที่จีนพ้งแสยะยิ้ม
กลับถึงบูรพาเคหาสน์ สารภีบอกว่าตนว่าแล้วว่าคุณยศไม่มีวันยอมจำนนง่ายๆ จีนพ้งบอกว่าหลวงราชก็ไม่คิดว่าตนจะยอมให้จัดงานแต่งทั้งที่มีงานศพของคุณหญิง สารภีสะใจว่าคุณหญิงคงทรมานสิ้นดี
“เมื่อไรที่ลื้อได้เข้าไปเป็นคุณนายของบ้าน เมื่อนั้นตระกูลของเราจะยิ่งใหญ่กว่าเดิม ทั้งฐานะ ทั้งอำนาจ ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ต้องมาสยบแทบเท้าอั๊ว”
“ฉันจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณนายของบ้าน ขึ้นเป็นคุณหญิงเมื่อไหร่จะไม่มีใครเรียกฉันว่าลูกเจ๊กอีกต่อไป”
ooooooo
พิกุลถามเอื้อยว่าสินใจอ่อนลงบ้างหรือไม่ เอื้อยบอกว่ายังไงพี่สินก็อยู่กันไปอย่างพี่อย่างน้องเท่านั้น
“ไม่มีหล่อนเขาก็ไม่มีใคร” พิกุลบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของเอื้อยดีเพราะคุณยศก็เคยทำกับตนเช่นนี้
เอื้อยสะดุดหูคำว่าคุณยศ แซวพิกุลว่าได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วหล่อนก็เรียกคุณหลวงได้อย่างคนธรรมดาสามัญอย่างนี้รึ พิกุลยิ้มเขินต่อว่าเอื้อยที่ช่างจับผิด
“รักมันทำให้คนเป็นสุข ยิ้มได้อย่างนี้นี่เอง” เอื้อยแซว พิกุลบอกว่าเดี๋ยวพี่สินก็ทำให้หล่อนยิ้มได้อย่างนี้เหมือนกัน “ชาติหน้ากระมัง...ต่อไปหล่อนเป็นเมียขุนน้ำขุนนางจะหาเรื่องสนุกๆทำเยี่ยงนี้ไม่ได้แล้วนะ”
เอื้อยชวนพิกุลกระโดดน้ำเล่นกันเหมือนแต่ก่อนแล้วโดดลงไปเลย แต่ว่ายไปถึงกลางคลองแล้วพิกุลยังไม่ยอมลงน้ำ เลยโวยวายเป็นที่สนุกสนาน
หลวงราชจดหมายมาบอกพิกุลเรื่องเลื่อนวันแต่งงานเพราะงานศพคุณหญิง พิกุลบอกกำนันที่มาส่งข่าวว่า ตนเข้าใจเรื่องนี้ดีคุณหลวงอย่าได้กังวลเรื่องนี้เลย จางวางพ่วงกับเพียรเห็นพ้องกับพิกุล
ตกเย็นจางวางบอกสินว่ากินข้าวอิ่มแล้วให้ไปดูพิกุลกับเอื้อยที่เรือนด้วย อยู่กันสองคนตนอดห่วงไม่ได้ สุดก็บอกอ่ำว่าอิ่มแล้วให้ไปตักแกงบวดบนเตามาให้พ่อจางวางที
อ่ำไปถึงประตูเรือนยังไม่ทันก้าวลงบันไดก็ถูกถีบจนหงายกลับมา ทุกคนตกใจมองไปเห็นคนกำลังก้าวขึ้นเรือนมาอย่างเอาเรื่อง อ่ำถามว่าพวกมึงเป็นใคร แต่สุดเห็นจำได้ร้องบอก “คนของเจ้าสัว”
ปิงขึ้นเรือนมาเป็นคนสุดท้าย ลูกน้องปิดประตูลงกลอนทันที สินรู้ว่าเป็นเรื่องแน่จึงคว้าของใกล้มือไว้เป็นอาวุธ ปิงตะคอกถามว่า “อีพิกุลอยู่ไหน”
“มึงมีเรื่องอันใดกับลูกกู” จางวางพ่วงตะคอกกลับ สินไล่พวกกักขฬะให้ลงเรือนไปเดี๋ยวนี้ ปิงไม่สนใจสั่งให้ไปลากพิกุลออกมาให้ได้ ครู่หนึ่งลูกน้องมารายงานว่ามันไม่ได้อยู่เรือนนี้ ปิงคาดคั้นจางวางว่ามันอยู่ไหน จางวางส่ายหน้าถามว่า “ลูกกูไปทำอะไรให้มึง”
“มึงรู้เอาไว้นะ ลูกสาวมึงไม่มีวันได้แต่งงานออกเรือนกับคุณหลวงเพราะคุณหลวงจะแต่งงานกับคุณสารภีวันนี้วันพรุ่งแล้ว” เพียรโต้ว่าคุณหลวงมาขอพิกุลแล้ว คุณหลวงไม่มีวันหลอกพิกุล ปิงยิ้มเย้ยว่า “ให้คุณหลวงรักลูกมึงแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกหน้าเมียอีก เพราะกูจะให้ลูกมึงหายไปจากชีวิตคุณหลวง”
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 8 วันที่ 14 พ.ย.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ