อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 2 วันที่ 12 พ.ย.61
ทรงวาดสวนแบบไม่จริงจัง แต่นั่นยิ่งทำให้ปิ่นมุกร้อนใจ“เฮียอย่ามาทำไขสือ เขาลือกันทั่วแล้วว่าพวกนักเลงแถวนี้จะยกพวกตีกัน รู้ไหมเฮียว่าคนเขาเอือมระอาพวกญาติเฮียแค่ไหน ดีแต่สร้างเรื่องเดือดร้อนให้คนอื่นเขา ไม่เว้นแต่ละวัน”
“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วอาจู ยกพวกตีอะไรกัน เลือกได้ไม่มีใครอยากเลือดตกยางออกทั้งนั้นแหละ ไอ้คนพูดก็สนุกปาก รู้ไม่จริงสักคน ลื้อไปเชื่อได้ยังไง”
“งั้นเฮียสัญญาได้ไหมล่ะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น เฮียจะไม่ร่วมด้วย”
“ทำไมอั๊วต้องสัญญา ลื้อไม่ใช่อาม้าอั๊ว ไม่มีสิทธิ์มาขอให้อั๊วสันยงสัญญาอะไรทั้งนั้น”
“ถ้าอั๊วห่วงความปลอดภัยของเฮียไม่ได้แล้วเฮียจะเลี้ยงอั๊วไว้ทำไม”
ปิ่นมุกสวนอย่างเหลืออด ทรงวาดต้องปรามเสียงดุ
“หน้าที่ลื้อคือตั้งใจเรียน อย่างอื่นไม่ใช่เรื่องที่ลื้อต้องเอามาคิดให้เปลืองสมอง กลับไปอ่านหนังสือของลื้อได้แล้ว”
ท่าทางไม่ยี่หระของเขาทำให้ปิ่นมุกน้อยใจหลุดคำพูด หยาบคาย ทรงวาดได้ยินก็เอ็ด
“อาจู...ลื้อเป็นเด็ก พูดจาหยาบคายได้ยังไง อย่าให้อั๊วได้ยินอีกนะ!”
ปิ่นมุกปึงปังผละไป ทรงวาดมองตามเซ็งๆ พึมพำไล่หลัง “ปิศาจน้อยเอ๊ย...”
ooooooo
ทรงวาดหรือบุ่นโฮ่วหมกมุ่นทำบัญชีไม่สนท่าทางตะบึงตะบอนของปิ่นมุกหรือเตียงจู สาวน้อยในอุปการะน้อยใจมากคว้าหมอนในห้องนอนฟาดเตียงระบายอารมณ์
“เฮียบ้า! ลื้อมันไม่ใช่เสือแล้ว แมวขี้เรื้อนชัดๆ ถ้าไม่เห็นแก่ว่าเคยช่วยชีวิตอั๊วไว้นะ...”
พลันภาพอดีตเมื่อหลายปีก่อนก็ปรากฏในหัว ปิ่นมุกยังจำได้ตอนเขามาบอกให้ไปอยู่ด้วยกัน
“อั๊วกำลังจะซื้อบ้านแล้วก็จะหาที่ทำเลดีๆ สร้างโรงสีข้าวด้วย ลื้อไปอยู่กับอั๊วนะ”
“แล้วทำไมอั๊วต้องไปอยู่กับลื้อด้วย อั๊วไม่มีวันไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับหลานของศัตรูฆ่าป๊าฆ่าม้าอั๊วหรอก”
“อั๊วรู้ว่าทำยังไงก็คงชดเชยสิ่งที่ลื้อเสียไปไม่ได้แต่ลื้อเองก็ยังเด็กแล้วก็เป็นผู้หญิง อยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก อั๊วจะดูแลลื้อเอง บ้านใหม่ของอั๊วมีน้องสาวอั๊วอยู่ด้วย...ไม่มีอะไรต้องกลัวนะ”
ปิ่นมุกเวลานั้นแผลงฤทธิ์เดชไม่ยอมไปไหน ปักหลักจะเป็นเด็กเร่ร่อนในศาลเจ้ากับแปะฮ้อชายชราผู้มีหน้าที่ดูแลศาลเจ้าจนกระทั่งถูกแก๊งค้าผู้หญิงลักพาตัว ทิเหล็งช่วยไม่ทันต้องพึ่งความช่วยเหลือจากทรงวาด
ทรงวาดสงสารปิ่นมุก ยิ่งได้ฟังเรื่องราวสุดรันทดจากแปะฮ้อยิ่งสะเทือนใจที่เธอต้องตกยากเพราะวีรกรรมชั่วๆของเม่งฮงกับฮุ่ยเซี้ยง แม้จะโชคดีมีซินแสใจดีช่วยให้ได้เรียนหนังสือแต่ก็ไม่พ้นพวกแก๊งค้าผู้หญิง
ทิเหล็งหอบสภาพสะบักสะบอมไปฟ้องเรื่องปิ่นมุกถูกแก๊งค้าผู้หญิงลักพาตัว ทรงวาดร้อนใจด้วยความเป็นห่วงต้องบากหน้าไปหาเฮ้งเตี๋ยงลูกพี่ลูกน้องหนุ่มที่คุมโรงน้ำชาให้เม่งฮงอาแท้ๆ
“อั๊วไม่เคยซื้อผู้หญิงมาทำงาน ผู้หญิงที่นี่ทำงานด้วยความเต็มใจ เฮียไม่เคยดูแลกิจการเรา อย่ามาปากเสียที่นี่”
“ถ้าอย่างงั้นลื้อพอจะรู้ไหมว่าพวกที่จับตัวไปเป็นพวกไหน ยังไงก็คนวงการเดียวกัน ลื้อน่าจะระแคะระคายบ้าง”
“อย่าเอาอั๊วไปรวมกับพวกมัน ไอ้พวกที่จับผู้หญิงไปขายก็มีอยู่พวกเดียวเท่านั้นล่ะ มันเลือกแต่ผู้หญิงจนๆหรือไม่ก็ขอทานจะได้ไม่มีใครสนใจตามหา แต่ถึงบอกไปตัวเอกงิ้วอย่างเฮียจะทำอะไรได้”
เฮ้งเตี๋ยงสบประมาทลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม ทรงวาดไม่ถือสาและคาดคั้นจนรู้แหล่งกบดานของพวกแก๊งค้าผู้หญิงและตามไปช่วยปิ่นมุกได้ทันเวลา แลกกับบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าท้องซึ่งยังเป็นรอยแผลเป็นจนบัดนี้
ปิ่นมุกดึงตัวเองจากอดีต อารมณ์งอนๆจางหายกลายเป็นอมยิ้มเมื่อนึกถึงความใจดีและกล้าหาญของทรงวาด
“อั๊วไม่ได้เชื่อฟังเฮียหรอกนะ แค่ไม่มีอะไรทำ เท่านั้นแหละ”
พูดจบก็คว้าหนังสือเรียนมาอ่าน ตั้งใจจะสอบเข้าวิทยาลัยดีๆ เรียนสูงๆให้ผู้อุปการะอย่างทรงวาดพอใจให้ได้...
ooooooo
โรงสีโฮ่ว เฮง จั่น ของทรงวาดหรือเถ้าแก่เสือเปิดได้หนึ่งเดือน เช่นเดียวกับเหตุการณ์ลอบสังหารลิ้มเม่งฮงหัวหน้าแก๊งหกห้องที่ยังไม่มีความคืบหน้า รณชิตหัวเสียพาลไปลงกับทรงวาดที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ผ่านมาเดือนนึงแล้วนะเถ้าแก่ทำไมเงียบนักล่ะ หรือว่าไม่มีปัญญาหาตัวคนที่ลอบฆ่าอาตัวเอง”
“ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่มีอะไร แล้วจะให้ผมไปหาตัวใครล่ะครับ”
“ผมรู้ว่าพวกนักเลงมีวิธีแก้ปัญหาแบบของตัวเอง แต่คนอย่างผมก็ไม่ยอมให้ใครมาทำตัวเป็นศาลเตี้ยเด็ดขาด”
“ผมทราบครับ...หมู่เป็นคนตรง ไม่อย่างงั้นคงไม่ได้เลื่อนจากพลสำรองพิเศษเป็นสิบตำรวจตรีเร็วอย่างงี้หรอก”
“รู้ประวัติผมซะด้วย เป็นเกียรติจริงๆที่คนอย่างเถ้าแก่ให้ความสนใจผม”
รณชิตมองอย่างท้าทาย ทรงวาดไม่สะทกสะท้านแถมแกล้งขู่ตำรวจหนุ่มว่าน้ำชามียาพิษจนอีกฝ่ายสำลักแทบไม่ทันราวจะบอกว่าเขาทำอะไรได้มากกว่าที่คิดหากอยากทำ รณชิตเข้าใจความหมายแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากผละไปดื้อๆ ทรงวาดมองตามนิ่งๆก่อนหันไปฟังรายงานจากสุเทพเสมียนหนุ่มประจำโรงสีเรื่องยอดสั่งข้าวที่มากจนถล่มทลาย
ฮุ่ยเซี้ยงไม่ละความพยายามเรื่องจับคู่ไต้เกียวหลานสาวคนสวยให้ทรงวาด หมั่นพามาหาถึงบ้านจนปิ่นมุกทนไม่ไหวต้องหนีไปสงบสติอารมณ์ในโรงสี ทรงวาดกับป่วยซังขัดไม่ได้จึงต้องนั่งกินข้าวฝีมือไต้เกียว
เม่งฮงไม่พลาดมาร่วมมื้ออาหาร ทรงวาดเลยได้รู้ว่าอาหนุ่มมีแผนขยายกิจการโรงน้ำชาและสร้างบ่อนใหม่โดยแบ่งให้เฮ้งเตี๋ยงกับลี่เง็กลูกชายกับลูกสาวดูแล ทรงวาดไม่เห็นด้วยไม่อยากให้ญาติทั้งสองข้องเกี่ยวธุรกิจสีเทาแต่ค้านอะไรไม่ได้เพราะเม่งฮงอาแท้ๆตัดสินใจแล้ว
ขณะที่ทรงวาดต้องเผชิญบรรยากาศจับคู่ชวนอึดอัด ปิ่นมุกก็นั่งกินหมั่นโถวเย็นๆในโรงสี ก๊กไช้หรือธีมาเพื่อนหนุ่มคนสนิทรู้อารมณ์เพื่อนสาวดีต้องปลอบให้ทำใจ
“อาเม่งฮงอีเป็นอาเจ็กแท้ๆของเถ้าแก่ มาเยี่ยมหลานบ้างจะแปลกอะไรล่ะอาจู”
“ทีเมื่อก่อนอั๊วไม่เห็นมันจะห่วงใยอะไรเฮียเลย พอเห็นเฮียเปิดโรงสีใหญ่โตเข้าหน่อยก็เลยนับญาติขึ้นมาล่ะสิ”
“อั๊วว่าอีไม่ได้เห่อเงินของเถ้าแก่หรอก นักเลงใหญ่เยาวราชทำไมจะไม่มีเงิน...น่าจะมาเพราะเรื่องอื่นมากกว่า”
แววตากรุ้มกริ่มของเพื่อนหนุ่มทำให้ปิ่นมุกนิ่วหน้า ก๊กไช้ยิ้มขำก่อนเฉลย
“ลื้อเห็นอาไต้เกียวหลานสาวโอ๊วฮุ่ยเซี้ยงไหมล่ะ”
“ตัวเบ้อเร่อ อั๊วไม่ได้ตาบอด”
“ลื้อสังเกตรึเปล่า...มาหาเถ้าแก่ทีไรต้องพา
อาไต้เกียวมาด้วยทุกที อั๊วว่าน่าจะพยายามจับคู่ให้เถ้าแก่มากกว่า”
ปิ่นมุกหน้าเสีย สีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งก๊กไช้พรรณนาคุณสมบัติงามทั้งรูปและมารยาทของไต้เกียวยิ่งร้อนรนหมดอารมณ์จะกินหมั่นโถวและอยากจะวิ่งกลับบ้านไปอาละวาดให้รู้แล้วรู้รอด!
ooooooo
ทรงวาดอยู่กินข้าวกับเม่งฮง ฮุ่ยเซี้ยงและไต้เกียว ได้ไม่นานก็ต้องพุ่งพรวดจากบ้านเมื่อวิสูตรทหารคนสนิทของชาญยุทธโทร.แจ้งว่ารถประจำตัวของพี่ชายบุญธรรมเกิดระเบิด!
ฮุ่ยเซี้ยงไม่พอใจที่ทรงวาดไม่ให้เกียรติหลานสาวทิ้งไปดื้อๆ ไต้เกียวปลอบให้ใจเย็นเพราะทรงวาดบอกว่ามีธุระ ทรงวาดมุ่งหน้าไปโกดังซึ่งเป็นคลังแสงของชาญยุทธหลังรู้จากวิสูตรว่าพี่ชายบุญธรรมจะยกพวกถล่มประมุขนักการเมืองท้องถิ่นซึ่งตั้งตัวเป็นคู่แข่งและเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งวางระเบิดรถเพราะเพิ่งบังเอิญเจอกันก่อนหน้าไม่กี่นาที
“พี่อ้ายปรึกษาคุณพ่อรึยังครับ”
“คุณพ่อไปดูงานที่อเมริกา เสืออย่าห่วงเลยเรื่องนี้พี่รับผิดชอบเอง”
“เรื่องกำจัดนายประมุขไม่ใช่เรื่องยากหรอกครับแต่ถ้านี่เป็นแผนเสี้ยมอีกล่ะครับ ผมว่ามันผิดปกติเพราะไอ้คนที่อยู่เบื้องหลังมันฉลาดมากจนป่านนี้เราก็ยังไม่รู้ตัวมันเลย แล้วมันจะเผยตัวให้พี่อ้ายรู้ง่ายๆได้ยังไงครับ”
ชาญยุทธคิดตาม เช่นเดียวกับวิสูตรที่เห็นว่าข้อสันนิษฐานของทรงวาดมีเหตุผลไม่น้อย
“ที่คุณเสือพูดก็ถูกนะครับ ถ้าเป็นแผนเสี้ยมจริงๆ อาจจะมีตลบหลังเราเหมือนที่มันเคยยุแยงแก๊งหกห้องกับแก๊งหัวลำโพงแล้วกระซิบตำรวจให้ไปล้อมจับยังไงล่ะครับ เพียงแต่เป้าคราวนี้เปลี่ยนมาที่คุณอ้ายแทน”
“แล้วเสือจะเอายังไง”
“ขอเวลาผมไม่เกินคืนนี้ได้ไหมครับ ผมจะพิสูจน์เรื่องนี้เองว่าเป็นแผนเสี้ยมรึเปล่า...”
ooooooo
ทรงวาดหรือเสือทำตามที่รับปากชาญยุทธพี่ชายบุญธรรมจับประมุขนักการเมืองท้องถิ่นมาเค้นคอถึงเหตุรถถูกวางระเบิด ประมุขปากคอสั่นกลัวตายแต่ยังยืนกรานว่าไม่รู้เรื่อง
ชาญยุทธกับวิสูตรแอบมาดูการเค้นคอด้วย ทรงวาดใช้ไม้แข็งหยิบปืนมาใส่กระสุนหนึ่งนัดต่อหน้าประมุข
“ฉันมีคำถามจะถาม...ขอให้ตอบตามตรง ถ้าไม่ตอบ หรือโกหกฉันจะลั่นไกหนึ่งนัด โชคดีก็รอด โชคร้ายก็ตาย”
“ไม่ต้องมาขู่ กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”
ประมุขทำไม่กลัวแต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจหน้าซีดเมื่อทรงวาดลั่นไกนัดแรก แม้จะไม่มีกระสุนออกมาแต่ก็ทำให้ประมุขหายใจไม่ทั่วท้อง ทรงวาดแกล้งลั่นไกขู่อีกหลายนัดกระทั่งถึงนัดสุดท้ายที่มีกระสุนในรังปืน ประมุขกลัวสุดขีดถึงขั้นปัสสาวะราดกางเกงและหมดสติไป ทรงวาดจึงรามือพร้อมการปรากฏตัวของชาญยุทธ
“ทำได้ดีมากเสือ...ไอ้ตัวการใหญ่มันหลอกให้ไอ้ประมุขมาที่โรงแรมผ่านแม่เล้า ถ้าระเบิดฉันตายได้ก็โยนให้ไอ้ประมุขเป็นแพะ แต่ถ้าไม่ตายก็คงหวังให้ยกพวกตีกันเหมือนอย่างที่เสือบอกไม่มีผิด”
วิสูตรเห็นด้วย อาสา “ผมจะตามสืบจากแม่เล้าของไอ้ประมุข น่าจะรู้ตัวได้ไม่ยากครับคุณอ้าย”
ชาญยุทธพยักหน้าพอใจแล้วหันไปขอบคุณน้องชาย บุญธรรม ทรงวาดไม่ยินดียินร้ายเพราะไม่สบายใจ กลัวเกิดเรื่องใหญ่คือมีคนตายเพราะเหตุล้างแค้น
กว่าทรงวาดจะกลับถึงบ้านก็เช้ามืด ปิ่นมุกหรือเตียงจูตื่นมาใส่บาตรพร้อมก๊กไช้พอดี สภาพทรุดโทรมเพราะอดนอนของทรงวาดทำให้ปิ่นมุกเป็นห่วง พยายามซักถามแต่เขาไม่ยอมบอกทั้งเรื่องหายไปทั้งคืนและเรื่องไต้เกียวที่ฮุ่ยเซี้ยงกับเม่งฮงวางแผนจับคู่ให้ ทรงวาดตัดบทเดินหนีแต่ปิ่นมุกก็ตามไปดักหน้า
“เฮียจะเดินหนีอั๊วทำไม”
“อั๊วไม่ได้หนีแต่อั๊วรำคาญ ลื้อรู้ตัวไหมอาจูว่านับวันลื้อจะจุ้นจ้านเกินเด็กมากขึ้นทุกทีแล้ว”
“ก็ถ้าเฮียตอบอั๊วดีๆ อั๊วจะต้องจุ้นจ้านไหมล่ะ ถามแค่สองข้อเท่านี้ทำไมต้องเดินหนีไม่ตอบอั๊วด้วยล่ะ”
ทรงวาดถอนใจเหนื่อยหน่าย “ที่ไม่ตอบเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของอั๊วไม่ใช่หน้าที่ลื้อที่ต้องมาซักไซ้ หน้าที่ลื้อมีอย่างเดียวก็คือตั้งใจเรียน แค่นี้มันยากเย็นนักรึไง”
“เออ...ยาก! ถ้าอั๊วไม่เห็นว่าเฮียเป็นคนสำคัญอั๊วก็คงไม่ห่วงไม่อยากรู้อย่างนี้หรอก!”
ทรงวาดชะงักเมื่อเห็นสาวน้อยในอุปการะร้องไห้ ปิ่นมุกโมโหประชดเสียงเขียว
อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 2 วันที่ 12 พ.ย.61
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทประพันธ์โดย ปราณธรละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทโทรทัศน์โด: บทกร
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร กำกับการแสดงโดย กิตติศักดิ์ ชีวาสัจจาสกุล
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ผลิตโดย บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ