อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 11 วันที่ 26 พ.ย.61
นิสาขอสักอันเพื่อให้คุณป้าเพราะท่านแก่แล้ว ดารากับเดือนเพ็ญไม่ยอมปล่อย กำนันที่มองนิสาอย่างพอใจอยู่แล้วบอกสองสาวเชิงสั่งว่าแบ่งให้เขาไปอันหนึ่งเป็นไร สองสาวจึงจำต้องยอมปล่อย กำนันจึงเอาไปให้นิสา“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่รับดิฉันกับคุณป้าขึ้นเรือมาด้วย” นิสาไหว้อ่อนน้อม
ทั้งหมดนี้พิกุลยืนมองอยู่ยิ้มอย่างมีแผน
นิสาเอาห่วงยางชูชีพมาให้ทิพย์เกสร บอกว่า ไม่ต้องห่วงตนกับเอียดจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา ขอเพียงให้โชคช่วยเราตามหาพี่นิราศกลับไปได้โดยเร็วก็พอ
พิกุลดูและฟังเรื่องราวทั้งหมดพูดอย่างสะใจว่า
“ในที่สุดก็ถึงวาระแห่งเวรกรรมสักที ฉันรอคอยวันที่จะเห็นพวกแกต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมานอย่างสาสมกับที่เคยทำไว้กับฉันและครอบครัว ทรมานต้องตอบแทนด้วยทรมาน ชีวิตต้องตอบแทนด้วยชีวิต”
พายุโหมกระหน่ำจนเรือโคลงเหวี่ยงคนไปมาและข้าวของก็กลิ้งเกลื่อน ทิพย์เกสรอาการโรคหัวใจกำเริบ นิสารีบไปหากระเป๋ายา แต่กระเป๋ายากลิ้งไปอยู่ที่เท้ากำนัน กำนันรำคาญเตะไปอีกทาง นิสาถลาไปคว้าแต่เรือโคลงทำให้กระเป๋ายาตกน้ำ นิสาก้มคว้าสุดตัวเสียหลักพลัดตกน้ำ เอียดตกใจร้อง “คุณนิสา!!!”
กำนันพงษ์เองก็ถูกเรือโคลงเหวี่ยงไปมาพยายามจับเสาเรือไว้แต่ถูกของกลิ้งมากระแทกจนตกน้ำไป
ทั้งนิสาและกำนันพงษ์พยายามตะเกียกตะกายจะขึ้นเรือแต่ก็ขึ้นไม่ได้ เพราะถูกอะไรบางอย่างดึงขาไว้
นิสากำลังจะหมดลมก็เห็นพิกุลแสยะยิ้มให้ นิสาไม่รู้จักพิกุลแต่จากสีหน้ารู้ว่าไม่ได้มาดีแน่
“วันนั้นแกเอาลมหายใจของฉันไป วันนี้ฉันจะทวงลมหายใจของฉันคืน” พิกุลเห็นว่านิสาใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว พูดสำทับว่า “แกจะได้รับรู้ว่า ฉันทรมานแค่ไหน”
ooooooo
กำนันพงษ์พยายามว่ายน้ำจะขึ้นเรือ แต่มีมือมาดึงขาไว้จนกำลังจะหมดแรง ขณะนิสาก็กำลังจะหมดลมก็มีเลือดสีดำไหลออกจากตา จมูกและปากของพิกุลลอยเข้าปะทะหน้า ทำให้นิสาหมดสติไป
ร่างนิสาเหมือนถูกดึงดิ่งลงในเหวลึก เธอค่อยๆได้สติเพราะเสียงปี่ของพิกุล ขณะเดียวกันก็มีเสียงเมตตาของพุดกรองเรียก “คุณพิกุลเจ้าคะ”
พิกุลมองหาเสียงเรียกนั้น เห็นแม่ชีกางร่มยืนที่ท่าน้ำท่ามกลางสายฝน “หยุดการอาฆาตจองเวรเถิดเจ้าค่ะคุณพิกุล ขอให้เขาทั้งสองรับกรรมแต่อดีตเถิด เพียงแค่นี้กรรมของทั้งคู่ก็หนักเหลือเกินแล้ว”
“เรื่องเวรกรรม มิใช่เรื่องที่จะมาต่อรอง วันที่พ่อหล่อน พี่สาวหล่อน กระทำชั่วช้ากับฉันกับพ่อแม่ฉันอย่างเกินอภัย ฉันเคยร้องขอความเมตตาจากใครบ้าง มันสองคน สมควรรับกรรมตามวาระของมัน”
“เวรจักระงับด้วยการหยุดจองเวร ด้วยเมตตาเท่านั้นนะเจ้าคะ”
“ไม่!! ไม่จริง พวกมันชั่วช้าสามานย์ไม่เคยมีเมตตา ก็อย่าหวังว่าจะได้รับเมตตากลับคืน แม่ชีกลับไปซะ อย่ามายุ่งกับกรรมนี้...กลับไป” สิ้นเสียงพิกุลก็หายตัวไป แม่ชีพุดกรองหลับตาใช้สมาธิตั้งจิตมั่นคงอธิษฐาน
“ขอให้พายุโทสะของคุณได้สงบลงเถิดเจ้าค่ะ” แล้วสวดคาถามหาจักรพรรดิ สวดจบก็สวดซ้ำอีก
วิญญาณที่ดึงขานิสาเริ่มคลายจนหลุด ร่างนิสาลอยขึ้นมา ฝ่ายกำนันก็หลุดพ้นจากการดึงเช่นกัน
“ขอให้พายุโทสะของคุณได้ทุเลาและสงบลงเถิดเจ้าค่ะ” เสียงแม่ชีอธิษฐานแล้วสวดคาถามหาจักรพรรดิต่อ เสียงวิญญาณกรีดร้องด้วยความโกรธ แล้วพิกุลก็ปรากฏตัวขึ้นใกล้แม่ชีที่ยังสวดคาถาอยู่
“แม่ชี...แม่ชีจะมายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ บุญล้างบาปมิได้...มันจะไม่จบเท่านี้” พูดแล้วพิกุลก็หายไป
พายุฝนสงบลงทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ แม่ชีพุดกรองลืมตาขึ้นอย่างรับรู้ว่าไม่มีอะไรจะหยุดความแค้นของพิกุลได้
เรือเมล์เทียบท่าที่ริมตลิ่งแห่งหนึ่ง ชาวบ้านมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้น เอียดร้องขอชาวบ้านให้ช่วยพาคุณทิพย์เกสรที่ยังหมดสติอยู่ไปโรงพยาบาลด้วย ครู่หนึ่งสมคิดแหวกชาวบ้านเข้ามาถามเอียดว่าคุณนิสาล่ะ เอียด บอกว่าคุณนิสาตกน้ำไป สมคิดกังวล ตัดใจอุ้มทิพย์เกสรออกไปก่อน
กำนันพงษ์ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เห็นสมคิดอุ้มทิพย์เกสรไปแล้วก็มองหาดารากับเดือนเพ็ญถามว่าผู้หญิงที่มาจากกรุงเทพฯอีกคนล่ะ สั่งหาให้ทั่ว มีใคร
ติดอยู่บนเรืออีกหรือเปล่า ตัวเองก็พยายามมองหานิสา
ooooooo
ที่โรงพยาบาล สารวัตรบัญชาเดินคุยมากับสมคิดสีหน้าร้อนใจ สมคิดบอกว่านิสาตกน้ำหายไป สารวัตรบอกว่าจะให้ลูกน้องออกหาตามบ้านที่อยู่ริมน้ำดู
สารวัตรถามว่าคุณทิพย์เกสรมาทำธุระอะไรที่นี่หรือ สมคิดบอกว่ามาตามหาคุณนิราศที่หายไปสองสามวันแล้ว ตนคิดว่าคงอยู่ที่เรือนไทยของกำนันแน่ สารวัตรถามว่าทำไมถึงแน่ใจอย่างนั้น
“ก็คุณนิราศกำลังคุยอยู่กับคุณพิกุลนี่ครับ ถ้าไม่ได้อยู่เรือนไทยนั่นจะให้ไปที่ไหน”
กำนันพงษ์อยู่ที่มุมหนึ่งได้ยินทั้งหมด พอดีดารากับเดือนเพ็ญเดินมาบอกว่าไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล ขอหมอกลับไปนอนบ้าน กำนันจึงจำต้องพาหลานสาวทั้งสองกลับไป
พอกลับถึงเรือน เดือนเพ็ญกับดาราเห็นนิสานอนหมดสติอยู่กลางเรือนก็สงสัย ลูกน้องกำนันจึงรีบมารายงานว่า ตนเห็นลอยมาติดที่ท่าน้ำก็เลยช่วยขึ้นมาก่อน ถามว่ากำนันจะให้พาไปส่งโรงพยาบาลไหม
กำนันมองนิสาหน้านิ่งอย่างมีแผนชั่วร้าย
ทิพย์เกสรตื่นขึ้นมาตอนเช้าในห้องพักฟื้นโรงพยาบาล ถามเอียดว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เอียดบอกว่า เรือชาวบ้านมาช่วยไว้ ถามว่าแล้วนิสาล่ะ เอียดบอกว่ายังหาตัวไม่เจอ ทิพย์เกสรก็อดใจหายไม่ได้
เช้าวันเดียวกัน นิราศนอนแน่นิ่งอยู่สีหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วยหนัก พิกุลเดินมาดูเห็นแมลงป่องเป็นฝูงไต่อยู่ที่หน้านิราศ เธอจ้องมัน แมลงป่องทั้งฝูงก็หนีไป
“ไปซะ...ชีวิตเขาเป็นของข้า ไม่ใช่ของพวกเจ้า...” พิกุลหยิบพัดมาพัดให้ “จะไม่มีใครพรากคุณหลวงไปจากอิฉันได้หรอกเจ้าค่ะ เพราะมีแต่ลมหายใจของคุณหลวงเท่านั้นเจ้าค่ะ ที่จะทดแทนลมหายใจของอิฉันได้”
ที่เรือนกำนันพงษ์ กำนันแง้มประตูดูนิสาที่ยังหลับอยู่ ก้านมาเห็นเข้าไปกระซิบว่า คนของเขาบอกว่าตำรวจตามหาน้องเขาทั่วคุ้งน้ำเลย ทำกะลิ้มกะเหลี่ยถามว่ากำนันจะเอาไว้เองหรือจ๊ะ
กำนันยิ้มมีเลศนัยถามว่าถามทำไม บอกว่าอยากให้เมื่อไหร่จะบอกเอง ก้านหน้าจ๋อยออกไป กำนันมองเข้าไปในห้องอีกครั้ง แล้วยิ้มกริ่มเมื่อเห็นนิสายังหลับอยู่...
ในโบสถ์วัดประจำตำบล เจ้าอาวาสส่งเอกสารให้สินธรบอกว่า
“ลูกหลานของท่านกำนันคนก่อนเขาหามาให้ตามที่อาตมาร้องขอไป ลายเซ็นนี่คงพอจะเอาไปเทียบกับใบกัลปนาที่โยมหามาได้นะ”
สินธรจะส่งลายเซ็นไปพิสูจน์หลักฐานถ้าเป็นของกำนันจริงก็ถือว่าใบกัลปนานั้นเป็นของจริงชาวบ้านจะได้รู้ว่ากำนันโกงที่ดินวัดยังไง เด็กวัดคนหนึ่งเงี่ยหูฟังว่าสินธรกับเปรื่องคุยอะไรกับเจ้าอาวาส
พอนิสารู้สึกตัวขึ้นมาก็เป็นห่วงทิพย์เกสร กำนันบอกว่าเขาอยู่โรงพยาบาลปลอดภัยดีและไม่ต้องห่วงนิราศ เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วจะพาไปหา แล้วกำนันก็พา
นิสาไปที่เรือนจางวางพ่วงบอกว่าที่นี่แหละเรือนของนังพิกุลบอกว่าคงอยู่ข้างบนกันให้ขึ้นไปดู ตนจะรออยู่ข้างล่าง
นิสาขึ้นไปเรียกนิราศแต่ก้านโผล่มาบอกให้เข้าข้างในก่อนแล้วลูกน้องก้านก็ออกมารายล้อม นิสาจะหนีก็หนีไม่ได้ อ้อนวอนอย่าทำอะไรเลย ตนไม่ได้คิดร้ายกับพวกเขา
“มึงไม่ได้คิดร้ายแต่ไอ้นิราศมันทำเจ้านายกูแสบนัก มันกล่าวหาว่าเจ้านายกูขี้โกงแล้วยังจะเอาเรือนไปเป็นของตัวเองโดยไม่ยอมจ่ายสักบาท” ก้านตรงเข้าจะข่มขืนนิสา ไล่ลูกน้องให้ไปรอข้างล่างเสร็จแล้วจะเรียก
พิกุลมองความหวาดกลัวของนิสาอย่างเย็นชานึก...“ขอให้คืนนี้มันตามหลอนแก ขอให้นาทีนี้เป็นชั่วกัปกัลป์ที่แกไม่อาจลืมได้จนกว่าแกจะตาย แกสกปรกเกินกว่าจะเป็นของคนอื่นแล้วสารภี”
พิกุลเห็นความหวาดกลัวของนิสานึกถึงความเจ็บช้ำที่ตัวเองเคยเจอ เธอเข้ากระชากผมก้าน พอก้านแหงนหน้าเห็นพิกุลก็ตกใจสุดขีดอ้อนวอนอย่าทำอะไรตนเลยจะเอาอะไรก็ว่ามาเถิด ถูกพิกุลตวาดว่า
“ข้าไม่เอาของสกปรกของเอ็ง...ถึงเวลาที่เอ็งต้องรับกรรมแล้ว”
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 11 วันที่ 26 พ.ย.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ