อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 12 พ.ย.61
ตักน้ำขึ้นไปแล้ว หลวงราชหยอกล้อพิกุลประสาข้าวใหม่ปลามัน ครู่หนึ่งพิกุลขอตัวไปเตรียมผ้าให้คุณหลวงอาบน้ำ เตรียมผ้าเสร็จออกมา พิกุลแทบลมจับเมื่อเห็นจางวางพ่วงยืนอยู่ที่ชานบันได อึดใจเดียวหลวงราชเดินออกมา จางวางมองด้วยความเกรี้ยวกราด“ข้าไม่คิดเลยว่าคุณหลวงจะทำระยำย่ำยีศักดิ์ศรีของข้าถึงขนาดนี้”
“ฉันไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนั้นแม้แต่น้อย...”
หลวงราชคุกเข่าลง “ฉันขอขมาพ่อจางวางและขอให้พ่อจางวางเข้าใจในความรักของเราด้วย เพราะถึงอย่างไรเสียฉันกับพิกุล เราสองคนก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวเมียกันแล้ว”
พิกุลตกใจไม่นึกว่าหลวงราชจะพูดเรื่องนี้ จางวางตาวาวหันขวับไปทางพิกุลตบหน้าฉาดใหญ่ หลวงราชพุ่งเข้าขวางเลยถูกไม้เท้าฟาดจนเลือดอาบ บอกจางวางว่า
“เอาเลยพ่อจางวาง หากพ่อจางวางคิดจะลงโทษพิกุล ขอให้พ่อจางวางลงโทษฉันแทนเถิด”
จางวางหันมาฟาดหลวงราช พิกุลเข้ากอดขาอ้อนวอนอย่าทำร้ายคุณหลวงเลย เห็นเพียรขึ้นเรือนมาพอดี
พิกุลขอให้แม่ช่วย อย่าให้พ่อทำร้ายคุณหลวง เพียรขอร้องจางวางว่า “พี่พ่วง...พอเถอะ”
“แม่เพียรไม่เห็นสิ่งที่มันสองคนทำรึ มันไม่เคยคิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อแม่ ถึงได้ทำเรื่องอัปรีย์เยี่ยงนี้”
“แต่ฉันเชื่อว่าเด็กสองคนมันรักกันจริง พิกุลมันผิดหนีมา แต่คุณหลวงก็ไม่ใช่คนที่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า มีอะไรพี่พ่วงก็ค่อยๆเจรจากันได้นี่จ๊ะพี่พ่วง”
“พอแล้วแม่เพียร ฉันจะให้โอกาสมัน...กลับเรือนไปกับข้าเดี๋ยวนี้อีพิกุล! หากเอ็งคิดว่ายังเป็นลูกข้า”
“พ่อจ๋า...พิกุลไม่เคยคิดอกตัญญูต่อพ่อแม่เลย พ่อกับแม่คือผู้ให้กำเนิดให้ชีวิตและเลี้ยงดูพิกุลมา ชาตินี้ทั้งชาติพิกุลก็ชดใช้ไม่หมด ร่างกายและชีวิตของพิกุลเป็นของพ่อแม่ แต่หัวใจของพิกุลให้คุณหลวงไปแล้ว ในยามนี้ที่คุณหลวงบาดเจ็บเพราะพิกุลเป็นต้นเหตุ พ่อจะให้พิกุลไม่ดูดำดูดีทิ้งไปอย่างนั้นหรือจ๊ะ”
“เอ็งเลือกเช่นนี้ใช่ไหม อีพิกุล! ดี นับแต่นี้ต่อไป ข้าไม่ใช่พ่อเอ็ง!”
จางวางประกาศตัดพ่อลูกแล้วผลุนผลันลงเรือนไป พิกุลขอให้แม่ช่วยด้วย
“ปล่อยพ่อเอ็งไปก่อน เย็นลงค่อยว่ากันใหม่ ขืนไปตอนนี้จะยิ่งโมโห เอ็งอยู่ดูแลคุณหลวงไปเถอะ รู้แล้วว่าอยู่ที่เรือนนี้ มีอะไรแม่จะให้ไอ้สินมาส่งข่าว แม่ไปล่ะ”
เมื่อเพียรลงเรือนตามจางวางไปแล้ว หลวงราชขอบใจพิกุลที่เลือกตนและไม่กลับไปกับพ่อจางวาง บอกว่ารู้ว่าพิกุลเสียใจตนเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ากันเลย บอกพิกุลว่า
“ฉันดีใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ฉันได้เห็นว่าหล่อนเลือกฉัน...” พิกุลบอกว่าตนปวดใจเหลือเกิน ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว “ฉันจะรีบจัดการเรื่องทั้งหมดที่ทำให้หล่อนปวดใจ พ่อจางวางจะต้องเห็นในความรักของเรา ฉันสัญญานะพิกุล ฉันจะไม่ทำให้หล่อนต้องเสียใจกับการที่หล่อนเลือกฉัน ฉันสัญญา”
“พิกุลเชื่อคุณหลวงเจ้าค่ะ”
หลวงราชกระชับกอด พิกุลรับรู้ถึงความรักและห่วงใยของหลวงราชจนทำให้คลายกังวล...
ooooooo
พุดกรองร้อยมาลัยดอกปีบเสร็จจะเอาไปให้คุณหญิง สร้อยบอกให้เอาไปไว้ที่ห้องนอนคุณหญิงเลยตนจะไปตรวจตราว่าประตูหน้าต่างปิดเรียบร้อยดีหรือไม่
พุดกรองเอามาลัยใส่พานเตรียมไปให้คุณหญิง ส่วนสร้อยแยกไปตรวจประตูหน้าต่าง พบว่าหน้าต่างบานหนึ่งแง้มออกก็ไปดึงปิด พลันก็เห็นอะไรวูบวาบด้านนอก สร้อยตะโกนถาม
“ใคร...นั่นใคร!!” ไม่มีเสียงตอบ สร้อยตัดสินใจคว้าปืนยาวลงไปตรวจบริเวณนั้น สั่งใครอยู่ตรงนั้นให้ออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะยิงให้ไส้แตก
ไม่มีเสียงตอบ พลันก็เห็นควันไฟ ได้ยินบ่าวร้องตะโกนไฟไหม้เรือนเล็ก พลางวิ่งผ่านหน้าสร้อยไป สร้อยรีบขึ้นไปรายงานคุณหญิง แต่พอหันกลับก็เจอไอ้โม่งออกจากเงามืดหลังต้นไม้พร้อมเล็งปืนใส่ สร้อยยิงสวนไปทันที ไอ้โม่งหลบ แต่พอสร้อยจะวิ่งขึ้นตึก เสียงปืนก็ดังขึ้นนัดหนึ่ง
สร้อยถูกยิงนอนขวางประตูปืนยาวตกข้างตัว สารภีปรากฏตัวขึ้น มีผ้าปิดปากปิดหน้าตา ก้าวข้ามศพสร้อยเข้าไป อึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงพุดกรองร้องกรี๊ดจากห้องของคุณหญิง สารภีแสยะยิ้ม เดินไปหาคุณหญิง มือถือลิ่มแบ่งชา!
คุณหญิงถูกไอ้โม่งล็อกคอ มืออีกข้างถือมีดเตรียมเชือด คุณหญิงดิ้นและร้องสุดชีวิต ร้องให้พุดกรองช่วย พุดกรองอ้อนวอนไอ้โม่งอย่าทำอะไรคุณหญิง แต่ไอ้โม่งกลับล็อกคอแน่นจนคุณหญิงเกือบหมดลม
พุดกรองพยายามมองหน้าไอ้โม่งจนจำได้ว่าคือปิงนั่นเอง!
“ปิง...ไอ้ปิง ปล่อยคุณหญิงเถิด ฉันจะไม่ฟ้องเตี่ย ปล่อยคุณหญิงเถิด”
คุณหญิงดิ้นจนหลุดจากปิงคลานหนีไปทางประตู พุดกรองวิ่งเข้าไปช่วย ปิงส่ายหน้าว่าไม่ให้ยุ่ง
คุณหญิงวิ่งไปถึงประตูก็ถูกมีดปักหลังล้มลงแต่ยังพยายามหนี คลานไปจนชนเท้าสารภี พุดกรองจะเข้าไปช่วยคุณหญิง ถูกปิงจับไว้ พุดกรองได้แต่มองคุณหญิงที่เผชิญหน้ากับสารภี
“เจ็บมากไหมเจ้าคะคุณหญิง” สารภีนั่งมองคุณหญิงอย่างสมเพช ถูกคุณหญิงด่าว่าอำมหิต ใจสัตว์ แต่สารภีกลับยิ้มบอกให้คุณหญิงด่าเถิด ถ้ามันทำให้คุณหญิงเจ็บน้อยลง
“กูขอสาปแช่งมึง ขอให้มึงตกอยู่ในนรกภูมิสาสมกับที่มึงทำกับกู”
สารภีเห็นมีดที่ปักหลังคุณหญิงจึงกระชากออก คุณหญิงร้องด้วยความเจ็บปวด สารภีขยับเข้าใกล้อีก คุณหญิงพลิกตัวนอนหงาย หายใจติดขัด แต่ยังกล่าวอาฆาต
“ถึงกูตาย...แต่มึงไม่มีวันได้ครองเรือนหลังนี้ กู...จะ...ตาม...”
คุณหญิงพูดได้แค่นั้นก็ถูกสารภีชูลิ่มแบ่งชา คุณหญิงพยายามปัดออก
“อิฉันจะสงเคราะห์คุณหญิง...คุณหญิงจะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป” แล้วสารภีก็ใช้ลิ่มแบ่งชาปักคอคุณหญิง พุดกรองตกใจร้องไม่ออก สารภีเอาลิ่มแบ่งชาชี้หน้าพุดกรองไม่ให้พูดสิ่งที่เห็น พูดกับร่างคุณหญิงว่า
“อิฉันจะกรวดน้ำให้นะเจ้าคะ คุณหญิงกับอีสร้อยจะได้ไม่ต้องกลายเป็นเปรตมาร้องขอส่วนบุญแถวนี้”
สารภีเดินออกจากห้องคุณหญิง ได้ยินเสียงพุดกรองร้องลั่นบ้าน สารภีถอดผ้าคลุมหน้าออกยิ้มพอใจกับผลงานของตัวเอง
ooooooo
กระทั่งวันรุ่งขึ้น จางวางพ่วงก็ยังอารมณ์ค้างขุ่นมัวมึนตึงจนเพียรอ่อนใจที่จะหว่านล้อม พลันก็ได้ยินเสียงเอื้อยร้องเรียกและวิ่งขึ้นเรือนมาอย่างตื่นเต้น แต่พอเห็นจางวางพ่วงเอื้อยก็พูดอย่างสงบเสงี่ยม
“พิกุลกลับมาแล้วจ้ะ”
“ไปเรียกมันขึ้นมา” จางวางสั่ง แต่เอื้อยไม่ทันลงไปพิกุลก็ขึ้นมาแล้วตามด้วยเจ้าคุณพิชัย
“ไม่เจอกันเสียนานนะจางวาง” เจ้าคุณทักยิ้มแย้ม
จางวางมองเจ้าคุณอย่างแปลกใจ อึดใจเดียว หลวงราชก็ตามขึ้นมามีผ้าพันแผลที่หัว มุดตามมายืนห่างๆ จางวางเห็นทุกคนแล้วเมินหน้าอย่างมีทิฐิ เจ้าคุณถามว่าจะไม่ถามหน่อยรึว่าตนมาเยี่ยมถึงเรือนด้วยเหตุใด จางวางยังทำเฉย เจ้าคุณบอกว่าตนพาลูกมาขอขมาก็ถูกจางวางไล่ให้กลับไป
“ฉันกลับแน่ แต่จะกลับไปพร้อมกับลูกสะใภ้ของฉัน” จางวางทนไม่ไหวหันกลับมาเผชิญหน้าเจ้าคุณ
“ฉันมาสู่ขอแม่พิกุลให้ลูกชายฉัน” เจ้าคุณพูดธุระของตน
จางวางส่ายหน้าบอกว่าพิกุลผูกข้อมือกับสินแล้ว ใครอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวมัน เจ้าคุณติงว่าไม่เห็น สายสิญจน์ที่ข้อมือพิกุล จางวางมองที่ข้อมือพิกุลไม่เห็นสายสิญจน์ แต่พูดอย่างเป็นต่อว่าสายสิญจน์อีกเส้นยังผูกที่ข้อมือของสิน
สินจึงกระชากสายสิญจน์จากข้อมือตนต่อหน้าจางวาง
“ไอ้สิน!! กูจะเอาเลือดหัวมึงออกอีกคน”
“ฉันขอเถอะท่านจางวาง” เจ้าคุณเข้าขวาง และสินก็ไหว้ขอโทษ เจ้าคุณมองสินกับพิกุล เอ่ยขอ “เมื่อเด็กสองคนนี้มีพันธะต่อกันแล้ว ฉันก็จะขอเป็นผู้ดูแลพิกุลให้สมฐานะสะใภ้ของตระกูล...ได้รึไม่ล่ะ”
จางวางชักสีหน้าเหมือนถูกมัดมือชก แต่เจ้าคุณยังคงพูดต่อไปอย่างเยือกเย็น
“ลูกชายฉันทำผิดต่อท่านจางวางอย่างเกินอภัย ในฐานะพ่อ ฉันก็ได้แต่โทษตัวเองที่อบรมบ่มนิสัยได้แต่เพียงไม่ให้ระรานใคร แต่ไอ้เรื่องรักใคร่ชอบพอฉันหนุ่มสาว ฉันเกินจะอบรมได้” เจ้าคุณมองผ้าพันหัว ของหลวงราชแล้วพูดต่อยิ้มๆ “เมื่อจางวางก็เป็นธุระสั่งสอนให้แต่เมื่อคืนแล้วก็ถือเสียว่าลูกฉันเป็นลูกหลานจางวางด้วยก็แล้วกัน”
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 12 พ.ย.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ