อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 6 วันที่ 28 พ.ย.61
ทรงวาดถอนใจหนักหน่วง ชาญยุทธต้องการให้เขาจัดการมือมีดที่แทงปิ่นมุกด้วยตัวเองภายในคืนนี้ ทรงวาดไม่อยากรับปากเพราะห่วงปิ่นมุก ชาญยุทธต้องกดดัน “พรุ่งนี้ครบกำหนดจ่ายค่าคุ้มครองแล้วนะเสือ ถ้ากลุ่มไหนไม่จ่ายพี่จำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดู เสืออยากให้เป็นอย่างนั้นเหรอ”ทรงวาดไม่มีทางเลือก ต้องไปจัดการแสดงแสนยานุภาพของนายตามที่ชาญยุทธต้องการ เขาสั่งทิเหล็งกับก๊กไช้ให้เฝ้าปิ่นมุก ส่วนตัวเองไปขอแรงเม่งฮง เฮ้งเตี๋ยงและฮุ่ยเซี้ยง
ฮุ่ยเซี้ยงหน้าซีดตามประสาวัวสันหลังหวะ กลัวทรงวาดแฉเบื้องหลังปลิ้นปล้อนและนกสองหัวของตน เม่งฮงเห็นฮุ่ยเซี้ยงลังเลจึงไม่บังคับ ต่างจากเฮ้งเตี๋ยงที่ยิ่งกว่าเต็มใจจะช่วยทรงวาด
“ลื้อไหวแน่นะอาเตี๋ยง งานแค่นี้อั๊วกับอาเจ็กจัดการได้ ลื้ออยู่ที่นี่ก็ได้ไม่ต้องไปหรอก”
ทรงวาดเป็นห่วงลูกพี่ลูกน้องหนุ่มไม่อยากให้เสี่ยง แต่เฮ้งเตี๋ยงยืนกรานจะช่วย “อั๊วดีขึ้นแล้ว พวกมันบังอาจทำร้ายเฮียถึงสองครั้ง อั๊วยอมให้ใครมาหยามเฮียขนาดนี้ไม่ได้หรอก ไม่งั้นก็อย่าเป็นพี่น้องกันเลย”
เฮ้งเตี๋ยงฮึกเหิมมากจะได้ช่วยทรงวาดล้างแค้นจิวก้วงอดีตคนงานโรงน้ำชาที่ก่อเรื่องไม่หยุดหย่อน ลี่เง็กอยากไปด้วยหวังพิสูจน์ตัวว่ามีประโยชน์กับแก๊งไม่น้อยกว่าพี่ชาย แต่เม่งฮงไม่ให้ไปทำให้เธอโกรธมาก น้อยใจพ่อกับพี่ชายที่ลำเอียงเห็นความสำคัญผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
ฮุ่ยเซี้ยงต้องตามน้ำร่วมขบวนแก๊งไปจัดการจิวก้วงเพราะไม่อยากถูกสงสัย โดยคิดไม่ถึงว่าทรงวาดแอบจับตาตลอดและค่อนข้างมั่นใจว่าฮุ่ยเซี้ยงรู้เห็นเรื่องจิวก้วง
ทรงวาดเอาข้อมูลแหล่งกบดานของจิวก้วงมาจากชาญยุทธโดยไม่รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนตลบหลังของพันเดชที่จงใจปล่อยข่าวที่ซ่อนตัวของจิวก้วงเพื่อลวงแก๊งหกห้องโดยเฉพาะทรงวาดไปติดกับ!
ฮุ่ยเซี้ยงก็ไม่รู้เรื่องแผนตลบหลังของพันเดชจึงคิดฆ่าปิดปากจิวก้วง แต่ทรงวาดรู้ทันรั้งตัวไว้
“ลื้อมาดึงอั๊วทำไมอาโฮ่ว”
“อั๊วควรถามโอ๊วแปะมากกว่าว่าจะทำอะไร”
“อั๊วก็จะไปยิงกบาลไอ้จิวก้วงมันน่ะสิ”
“จำเป็นด้วยเหรอโอ๊วแปะ พวกเราล้อมไว้หมดแล้วยังไงมันก็ไม่รอด โอ๊วแปะเข้าไปเกิดเสียจังหวะจะทำยังไง”
“พูดอย่างนี้ลื้อดูถูกอั๊วนี่หว่า...ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”
จิวก้วงคิดว่าฮุ่ยเซี้ยงมาช่วยจึงแกล้งจับอีกฝ่ายเป็นตัวประกันก่อนเปิดฉากยิงพวกทรงวาด ฮุ่ยเซี้ยงฉวยจังหวะตอนจิวก้วงเผลอฆ่าปิดปากด้วยการกระหน่ำยิงหลายนัด เฮ้งเตี๋ยงถึงกับเซ็งเพราะผิดแผน
“ฆ่ามันทำไมโอ๊วแปะ พวกเราจะจับเป็นมัน”
ฮุ่ยเซี้ยงแก้ตัวข้างๆคูๆ “อั๊วโมโห ไม่ทันคิด ก็มันหยามอั๊วนี่หว่า”
ทรงวาดสีหน้าเคร่งเครียดเพราะจิวก้วงตายก็หมดหนทางสาวถึงตัวบงการ เขาคิดหาทางแก้แต่ไม่ทันได้เรื่องจู่ๆก็มีห่ากระสุนปืนกลกราดยิงเข้ามาในบ้านพักของจิวก้วง!
ooooooo
ระหว่างที่พวกทรงวาดตกในวงล้อมห่ากระสุนพวกพันเดช อาการปิ่นมุกทรุดหนักจนก๊กไช้ต้องโทร.ตามอรุณรุ่งหรือฮุ่ยหลิงมากลางดึก ทิเหล็งก็เครียดมากได้แต่ภาวนาให้ปิ่นมุกหรือปิศาจน้อยของบ้านพ้นขีดอันตราย
เม่งฮงถูกลูกหลงกระสุนที่ขาทำให้เดินลำบาก ทรงวาดต้องพยุงกลายเป็นอุปสรรคให้ชาวแก๊งหนีจากบ้านจิวก้วงยากขึ้น ฮุ่ยเซี้ยงกระวนกระวายด้วยความกลัวตายและพาลโทษทุกอย่างว่าเป็นความผิดทรงวาด
ทรงวาดไม่ถือสาอารมณ์เกรี้ยวกราดของฮุ่ยเซี้ยง เช่นเดียวกับเม่งฮงที่คิดหาทางหนีทีไล่
“มันล้อมเราไว้หมดขึ้นอยู่กับว่าจะบุกเข้ามาเมื่อไหร่เท่านั้นเอง ทางรอดเดียวของเราก็คือต้องฝ่าออกไป”
ฮุ่ยเซี้ยงไม่เห็นด้วย “พูดซี้ซั้วน่ะอาฮง พวกมันมีเป็นฝูงจะฝ่าไปได้ยังไง แล้วถึงฝ่าได้กว่าจะหนีถึงรถพวกเราก็อีกตั้งไกล ไอ้บ้านหลังนี้มันตั้งอยู่กลางสวนห่างถนนตั้งเยอะ ละแวกนี้ก็ไม่มีบ้านคนสักหลัง”
ทรงวาดฉุกใจคิดว่าจิวก้วงต้องมีทางเข้าออกบ้านทางอื่น เขาสำรวจบ้านอีกครั้งจึงพบว่ามีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งซ่อนอยู่ เฮ้งเตี๋ยงอาสาขี่มอเตอร์ไซค์ล่อฝ่ายที่กราดกระสุนใส่เพื่อเปิดทางหนีให้คนอื่น ทรงวาดยอมเพราะไม่มีทางเลือก ต่างจากฮุ่ยเซี้ยงที่เอะอะเมื่อเห็นว่าเม่งฮงเป็นตัวถ่วง
“โอ๊ย ไอ้พระเอกงิ้ว...ถ้าพวกมันแห่กันมาลื้อคนเดียวสู้ไหวเหรอ”
“ไหวหรือไม่ไหวอั๊วก็ต้องสู้ อาเจ็กอั๊วเป็นน้องบุญธรรมโอ๊วแปะนะ หรือจวนตัวก็เลยเห็นว่าอาเจ็กอั๊วเป็นตัวถ่วง”
ฮุ่ยเซี้ยงหน้าเจื่อน ทั้งกลัวถูกแฉและกลัวตาย ทรงวาดยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายเป็นหนอนบ่อนไส้ แต่ไม่ทันพูดอะไร พันเดชที่ไม่หลงกลเฮ้งเตี๋ยงพาพวกมาตามจับ ฮุ่ยเซี้ยงทนแรงกดดันไม่ไหววิ่งหนี ทิ้งให้ทรงวาดกับเม่งฮงซ่อนตัวด้วยการใช้โคลนพรางตัวตามลำพัง
“นอนนิ่งๆนะอาเจ็ก อย่าส่งเสียง ถ้าโชคดีเราอาจจะรอด”
เม่งฮงลุ้นหนักเช่นเดียวกับทรงวาด เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามากระทั่งทั้งสองได้ยินเสียงใครบางคน
“ท่านครับ...เจอรอยเท้าแล้วครับ”
ทรงวาดพยายามเพ่งมองว่าใครคิดร้ายพวกตนแต่ความมืดทำให้มองไม่ชัด ได้แต่เก็บความสงสัยในใจว่าใครคือท่านที่คนพวกนั้นพูดถึง...
ooooooo
พันเดชคลาดจากพวกทรงวาดหวุดหวิด รอยเท้าที่พวกลูกน้องเห็นแท้จริงคือรอยเท้าฮุ่ยเซี้ยงซึ่งแยกหนีมาก่อน พันเดชหัวเสียมาก ได้แต่เข่นเขี้ยวคนเดียวที่จัดการทรงวาดไม่สำเร็จ!
ทรงวาดพาเม่งฮงกลับบ้าน เฮ้งเตี๋ยงรออยู่แล้วพร้อมลี่เง็กที่สาดอารมณ์ใส่ทรงวาดทันทีที่เจอหน้า
“เพราะลื้อคนเดียว พาคนของเราไปตายแล้วยังทำให้อาป๊าเจ็บตัวอีก”
“หุบปากอาเง็ก! ถ้าไม่ได้อาโฮ่วช่วยอั๊วตายไปแล้ว ลื้ออย่าก้าวร้าวอาโฮ่วให้อั๊วได้ยินอีกนะ”
เม่งฮงตวาดลูกสาวที่โมโหจนขาดสติ แต่มีหรือลี่เง็กจะฟัง โวยลั่น
“นี่อาป๊าด่าอั๊วเหรอ อั๊วเป็นห่วงอาป๊าไม่ได้นอนทั้งคืน พอเฮียเตี๋ยงกลับมาบอกว่าอาป๊าถูกยิง อั๊วกลัวแทบบ้าตาย แต่ไอ้หมาโฮ่วมันเป็นคนพาอาป๊าไปถูกยิงแท้ๆอาป๊ากลับเข้าข้างมันอีก”
ลี่เง็กทั้งโกรธทั้งน้อยใจพ่อแต่เม่งฮงกลับตบสั่งสอนฉาดใหญ่ ทรงวาดเหนื่อยเกินกว่าจะห้าม ยิ่งทำให้ลี่เง็กโมโหและทวีความเกลียดชังที่มีต่อลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม กระนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ต้องผละหนี เฮ้งเตี๋ยงก็แยกไปเอาอุปกรณ์ทำแผล ทิ้งทรงวาดนั่งคุยกับเม่งฮงตามลำพังถึงข้อสงสัยที่เกิดขึ้น
“อาเจ็กครับ...คนอย่างพวกเราเรียกเจ้านายตัวเองว่าเฮียบ้าง นายบ้าง แต่ไม่มีใครค่อยเรียกท่านใช่ไหมครับ”
“ไม่มีหรอก นักเลงอย่างพวกเราไม่ใช่ผู้ดีจะเรียกท่านได้ยังไง...ลื้อถามทำไม”
ทรงวาดไม่ได้ตอบคำถามเม่งฮงแต่เก็บข้อสันนิษฐานไว้ในใจว่าคนร้ายปริศนาที่กราดห่ากระสุนใส่พวกเขาต้องเป็นพวกที่อยู่นอกแก๊งในเยาวราช...
หลังส่งเม่งฮงกลับโรงน้ำชาทรงวาดก็ไปดูอาการปิ่นมุกที่โรงพยาบาลจึงได้พบอรุณรุ่งซึ่งมาเฝ้ารุ่นน้องสาวทั้งคืนเพราะอาการทรุดหนักแถมละเมอเพ้อหนักจากพิษไข้
ขณะที่พวกทรงวาดเฝ้าอาการปิ่นมุกถึงเช้า พันเดชลงจากห้องอย่างเบิกบานที่ปิดปากจิวก้วงได้ แถมทำให้ความเชื่อมั่นของพวกแก๊งในเยาวราชที่มีต่อนายสั่นคลอน ไต้เกียวเห็นเขายิ้มแย้มอดทักไม่ได้ว่าจะไปไหนแต่เช้า
พันเดชหุบยิ้ม ทำหน้าเซ็งเมื่อคิดถึงภารกิจวันนี้ “ไปบ้านไอ้ชาญยุทธ...มีงานต้องทำร่วมกับมันหน่อย บ่ายๆก็ต้องไปประชุมพรรคด้วยกันอีก...เสียดายที่เมื่อคืนไอ้เถ้าแก่เสือรอดไปได้”
“ไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะ อย่างน้อยเรื่องเมื่อคืนก็ทำให้วันนี้ไม่มีใครจ่ายค่าคุ้มครองให้พวกมันสักคน คุณใกล้จะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการแล้วนะคะ”
“ก็เพราะเธอนั่นแหละ ไม่ได้เธอช่วยวางแผนฉันก็คงทำไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขออะไรอย่างได้ไหมคะ” ไต้เกียวสีหน้าจริงจังเพราะเพิ่งรู้เรื่องฮุ่ยเซี้ยงเกือบตาย “คุณอย่าทำแบบเมื่อคืนอีก ฉันรู้นะคะว่าคุณจงใจปล่อยข่าวให้พวกเฮียโฮ่วรู้ที่อยู่ของจิวก้วงเพื่อล่อให้ไปติดกับ แค่ใช้ลูกน้องตัวเองเป็นเหยื่อก็แย่พอแล้ว คุณยังเกือบฆ่าอาแปะของฉันอีก”
“ฉันยอมรับผิด อยากเอาชนะพวกมันมากไปหน่อยจนลืมคิด ฉันให้สัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”
พันเดชแกล้งรับปากแบบขอไปที จนเมื่อไต้เกียวแยกไปถึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นถมึงทึง ไม่พอใจที่ไต้เกียวกล้าต่อรองเขา แต่ยังทำอะไรหญิงสาวไม่ได้เพราะต้องใช้ประโยชน์อีกเยอะ...
ooooooo
ในที่สุดอาการของปิ่นมุกก็พ้นขีดอันตราย ทรงวาดโล่งใจมากเช่นเดียวกับก๊กไช้ ทิเหล็งและอรุณรุ่งที่เฝ้ากันทั้งคืน รณชิตแวะมาเยี่ยมปิ่นมุกเช้าวันเดียวกัน เห็นพร้อมหน้าพร้อมตาก็อดแหย่ทรงวาดไม่ได้
“นี่ผมนึกว่าผมมาคนแรกแล้วนะเนี่ย น้องมุกเป็นยังไงบ้าง”
ทรงวาดหน้าตึงด้วยความหึงหวง “พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังต้องคอยระวังอยู่”
“ค่อยโล่งอกหน่อย เมื่อคืนห่วงน้องมุกจนนอนไม่หลับทั้งคืนเลย”
รณชิตยังไม่หยุดยั่วประสาทแถมแกล้งถามถึงเหตุยิงปะทะเมื่อคืน
“แต่การนอนไม่หลับก็เลยทำให้ผมรู้ว่าคนที่แทงน้องมุกตายแล้ว”
ทรงวาดทำไขสือตีหน้าตาย “อ้าวเหรอครับ...แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะครับ”
“ข้อจำกัดของตำรวจคือต้องรอพยานหลักฐานแต่คุณก็อย่าได้ใจนัก...พลาดเมื่อไหร่สนุกแน่ อ้อ...อีกเรื่อง สายของผมบอกว่ากลุ่มต่างๆในเขตตัวเมืองเริ่มมีการเคลื่อนไหวแปลกๆ ถ้าไม่ใช่ฝีมือคุณก็ระวังไว้ดูท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล็ก”
ข่าวจากรณชิตทำให้ทรงวาดนั่งไม่ติดเพราะแน่ใจว่าเหตุยิงปะทะเมื่อคืนทำให้ความเชื่อมั่นของแก๊งต่างๆที่มีต่อนายสั่นคลอน เถ้าแก่เจ้าของโรงสีไม่รอช้าบุกบ้านพ่อกับพี่ชายบุญธรรมในเช้าวันเดียวกันชาญยุทธเห็นหน้าน้องชายบุญธรรมก็รีบออกตัว
“พี่รู้เรื่องหมดแล้ว...ขอโทษเสือด้วยนะที่ทำให้ถูกตลบหลังจนเกือบแย่”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับพี่อ้าย ผมเองก็พลาดเหมือนกัน ส่วนเรื่องที่ไม่มีใครยอมจ่ายค่าคุ้มครองผมอยากจะขอร้องพี่อ้ายให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมจะแก้ไขเรื่องนี้เองครับ”
“มันสายไปแล้วเสือ พี่ตัดสินใจไปแล้ว”
ทรงวาดหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าชาญยุทธคงได้รับอนุมัติจากการันต์พ่อบุญธรรมมาแล้วจึงยืนยันเช่นนี้ วิสูตรเข้าใจความรู้สึกทรงวาดแต่ก็อยากให้เขาคิดถึงความสำคัญของการรักษาอำนาจด้วย
“มันจำเป็นนะครับคุณเสือ ถ้าเราไม่ทำทุกคนก็จะยิ่งดูถูกพวกเรา บารมีที่สั่งสมมาทั้งหมดคงหมดลงคราวนี้ ผมทราบว่ามันคงเป็นสงครามย่อยๆแต่ก็ไม่มีทางเลี่ยงแล้วครับ”
ชาญยุทธมองหน้าน้องชายบุญธรรมนิ่ง ทรงวาดคิดหนักก่อนต่อรองขอเวลา
“เจ็ดวันก็ได้ครับ ถ้าภายในเจ็ดวันผมทำให้ทุกคนจ่ายค่าคุ้มครองเหมือนเดิมไม่ได้พี่อ้ายจะทำอะไรก็เชิญครับ”
ข้อต่อรองของทรงวาดทำให้ชาญยุทธลำบากใจแต่ไม่ทันตอบสาวใช้ก็บอกว่าพันเดชมาถึงแล้ว ชาญยุทธจึงต้องตัดสินใจ “พี่จะให้โอกาสเสือ ถือว่าชดเชยที่ทำให้เมื่อคืนเสือไปติดกับ...แต่แค่เจ็ดวันเท่านั้นนะ”
ทรงวาดดีใจมาก คิดจะใช้เจ็ดวันนี้แฉฮุ่ยเซี้ยงเพื่อเรียกความเชื่อมั่นคืนจากทุกแก๊ง แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นการปรากฏตัวของพันเดชกับเหล่าลูกน้องก็ทำให้เขาสงสัย...หรือพันเดชจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อคืน!
ooooooo
น้ำเสียงและท่าทางของพันเดชคาใจทรงวาดมาก โดยเฉพาะเสียงเรียกท่านของเหล่าลูกน้องทำให้เขาอดคิดถึงเหตุยิงปะทะเมื่อคืนไม่ได้ กระนั้นก็ไม่มีหลักฐาน ได้แต่ส่งวิสูตรตามสืบเรื่องราวอีกฝ่ายแบบลับๆ
ทรงวาดกลับบ้านทันเห็นป่วยซังน้องสาวคนเดียวนั่งมองรูปสุเทพแล้วร้องไห้ โดยมีพริ้มเพราคอยปลอบ
“พี่ซังคะ...หนูรู้ว่าไม่ควรพูด แต่หนูอยากให้พี่ตัดใจให้ได้ค่ะ พี่รู้ตัวไหมคะว่าแค่สามสี่วันเท่านั้นเองแต่พี่ผอมลงไปมาก หนูเป็นห่วงพี่นะคะ”
“ขอบใจนะ...อั๊วรู้ว่าทุกคนเป็นห่วง สักวันอั๊วก็คงทำใจได้เอง แต่...แต่ชาตินี้อั๊วคงไม่มีวันลืมคุณสุเทพไปได้หรอก”
ป่วยซังเอ่ยทั้งน้ำตา ทรงวาดทนไม่ไหวปรากฏตัว “ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม...แค่ลื้อรักตัวเองแล้วอย่าทำให้วิญญาณของคุณสุเทพต้องเป็นห่วงลื้อก็พอ”
พริ้มเพราแยกตัวไปปล่อยให้สองพี่น้องคุยกันตามลำพัง ทรงวาดโอบปลอบป่วยซังด้วยความสงสารจับใจ
“ลื้อเข้มแข็งมาก สมเป็นน้องอั๊ว เป็นลูกอาป๊าอั๊วเห็นลื้อร้องไห้วันแรกเท่านั้น จากนั้นก็ไม่เห็นน้ำตาลื้ออีกเลย”
“อั๊วไม่ร้องไห้แต่ในใจอั๊วมันมีแต่น้ำตา...ในชีวิตนี้อั๊วคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว”
ทรงวาดทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดน้องสาวตัวเองแน่น ถ่ายทอดพลังงานและกำลังใจให้เธอสู้ต่อ โดยไม่รู้เลยว่าทิเหล็งลอบมองจากมุมไกลๆ สีหน้าเศร้าหมองเพราะมั่นใจว่าตัวเองหมดหวังในตัวป่วยซังแล้ว...ชาตินี้ทั้งชาติเขาคงไม่มีวันแทนที่สุเทพในใจเธอได้...
ไม่ใช่แค่ป่วยซังน้องสาวคนเดียวที่ทรงวาดต้องดูแล ปิ่นมุกก็เป็นอีกคนที่เขาห่วงใย เถ้าแก่เจ้าของโรงสีสั่งก๊กไช้ไปพักเพราะอีกฝ่ายมีเรียนเช้าวันรุ่งขึ้น ส่วนตัวเองเฝ้าอาการปิ่นมุกแทน
“อั๊วอยู่นี่แล้วนะอาจู เมื่อไหร่ไอ้ปิศาจน้อยของอั๊วจะแผลงฤทธิ์ได้ซะที อั๊วรอนานแล้วนะเจ้าปิศาจขี้เซา”
ทรงวาดเอ่ยเบาๆกับปิ่นมุกที่ยังไม่ได้สติ ก่อนจะห่มผ้าให้แล้วทำท่าจะผละไป
“อั๊วนั่งรออยู่ข้างนอกนะ ลื้อไม่ต้องกลัว อั๊วไม่ทิ้งลื้อไปไหนหรอก”
ไม่ทันขยับตัวทรงวาดก็ชะงักเมื่อสัมผัสถึงแรงบีบจากมือปิ่นมุก ตามด้วยเสียงแผ่วเบาของเธอ
“เฮียไม่เป็นอะไรใช่ไหม อั๊วจำได้ว่ามีคนจะแทงเฮีย”
“อั๊วปลอดภัยดีเพราะลื้อช่วยเอาไว้”
ปิ่นมุกยิ้มบางๆก่อนผล็อยหลับอีกครั้ง ทรงวาดได้แต่ทรุดนั่งกุมมือเธอไม่ห่าง น้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งใจเมื่อคิดถึงความรักและความห่วงใยของเธอ...
ooooooo
แม้ตัวจะเฝ้าปิ่นมุกที่โรงพยาบาล ทรงวาดก็ส่งเฮ้งเตี๋ยงกับทิเหล็งไปป่วนฮุ่ยเซี้ยงหวังยุให้ระแวงว่าอาจโดนหักหลังและฆ่าปิดปาก เมื่อปิ่นมุกฟื้นเขาก็เล่าให้ฟังทั้งหมดด้วยความไว้ใจ
“แต่คนแซ่โอ๊วเป็นพี่ร่วมสาบานกับอาเจ็กเฮียไม่ใช่เหรอ จะทรยศน้องร่วมสาบานได้ยังไง”
“ได้สิ...โอ๊วแปะไม่ใช่คนซื่อ ที่ผ่านมาอาเจ็กมีประโยชน์ อีก็เลยดีกับอาเจ็ก แต่ถ้ามีคนให้มากกว่าอีก็พร้อมจะไป”
“งั้นเฮียจะทำยังไง จะต้องมีใครบาดเจ็บล้มตายอีกรึเปล่า”
“อั๊วไม่มีวันให้เกิดขึ้นหรอก อั๊วสัญญา”
“แต่เฮียเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันเองนะ”
“เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะเหตุสองอย่าง หนึ่งคือมีพวกยุแยงคอยเสี้ยมอย่างโอ๊วแปะ สองคือมีคนอยู่เบื้องหลัง...อั๊วต้องจัดการอย่างแรกก่อนซึ่งก็ไม่แน่มันอาจจะทำให้อั๊วรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังก็ได้”
แผนของทรงวาดได้ผลเกินคาด ฮุ่ยเซี้ยงระแวงมากและพาทิเหล็งกับเฮ้งเตี๋ยงไปถึงบ้านผู้บงการโดยไม่รู้ตัว...
พันเดชยังไม่รู้ว่าทิเหล็งกับเฮ้งเตี๋ยงสะกดรอยฮุ่ยเซี้ยงถึงหน้าบ้าน มัวหัวเสียที่ฮุ่ยเซี้ยงบุกมาเอาเรื่อง
“มาถามฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง แกคิดว่าฉันส่งคนไปทำร้ายแกงั้นเหรอ”
ฮุ่ยเซี้ยงหน้าเครียดแต่ก็ยอมรับว่าอดคิดไม่ได้ “อั๊วก็ไม่อยากจะคิดอย่างนั้นหรอกแต่ลื้อเพิ่งคิดจะฆ่าอั๊วพร้อมกับไอ้โฮ่วเมื่อวันก่อนเอง อั๊วก็ต้องระแวงว่าลื้อจะฆ่าปิดปากอั๊วเป็นธรรมดา”
พันเดชชักสีหน้า ไต้เกียวเห็นท่าไม่ดีออกโรงห้าม “ใจเย็นๆก่อนสิอาแปะ คุณพันเดชไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่ะ ฆ่าอาแปะไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร แล้วถ้าคุณพันเดชจะทำจริง คนที่ส่งไปคงไม่พลาดง่ายๆอย่างนั้นหรอก”
ฮุ่ยเซี้ยงนิ่งคิดตาม พันเดชอดโพล่งไม่ได้ด้วยความหมั่นไส้
“คนอย่างแกไม่ได้ทำงานสุจริต กว่าจะถึงวันนี้ต้องขัดแข้งขัดขาคนไปทั่ว คิดดีๆซิว่าไปมีศัตรูอยู่ที่ไหนรึเปล่า”
“ถ้ามีก็คงนานมากแล้ว หลายปีมานี่อั๊วไม่เคยมีปัญหารุนแรงกับใครจนถึงกับต้องแค้นจนมาฆ่าแกงกัน”
จนแล้วจนรอดฮุ่ยเซี้ยงก็คิดไม่ออกว่าใครคือคนที่เขามีปัญหาด้วย กระทั่งกลับบ้านพร้อมไต้เกียวแล้วพบว่าบรรดาหัวหน้าแก๊งในเยาวราชมารวมตัวกันครบ รวมทั้งทรงวาดที่เป็นคนนัดทุกคนมาที่นี่
ooooooo
อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 6 วันที่ 28 พ.ย.61
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทประพันธ์โดย ปราณธรละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทโทรทัศน์โด: บทกร
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร กำกับการแสดงโดย กิตติศักดิ์ ชีวาสัจจาสกุล
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ผลิตโดย บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ