อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 13 พ.ย.61
“ลูกชายฉันทำผิดต่อท่านจางวางอย่างเกินอภัย ในฐานะพ่อ ฉันก็ได้แต่โทษตัวเองที่อบรมบ่มนิสัยได้แต่เพียงไม่ให้ระรานใคร แต่ไอ้เรื่องรักใคร่ชอบพอฉันหนุ่มสาว ฉันเกินจะอบรมได้” เจ้าคุณมองผ้าพันหัว ของหลวงราชแล้วพูดต่อยิ้มๆ “เมื่อจางวางก็เป็นธุระสั่งสอนให้แต่เมื่อคืนแล้วก็ถือเสียว่าลูกฉันเป็นลูกหลานจางวางด้วยก็แล้วกัน”พิกุลบอกว่าตนตามคุณหลวงไปเอง ไม่คิดว่าผิดครั้งนี้พ่อเจ็บช้ำเพียงไหน จางวางบอกว่าเจ็บครั้งนี้ขอขมาอย่างไรแผลในใจตนก็ไม่มีวันสนิทได้อย่างเดิม
“หากพี่เอาแต่ทิ่มแทงตัวเองด้วยความคิดเช่นนี้มันก็ไม่มีวันสนิทไปได้หรอก ลูกหันมาขอขมาพี่แล้ว ทั้งท่านเจ้าคุณและคุณหลวงก็มากราบกรานต่อหน้า พี่จะอโหสิไม่ได้รึ” เพียรช่วยหว่านล้อม ถูกจางวางย้อนถามว่า
“แม่เพียรอยากเห็นมันตายตกตามกันไปหรืออย่างไร”
“ใช่ว่าฉันจะดูแคลนสิ่งที่ท่านจางวางถือหรอกนะ แต่ฉันเห็นว่าท่านขรัวตาเพียงแต่เตือนให้ระวัง มิใช่จะสาปแช่งให้เป็นเช่นนั้น” เจ้าคุณพูดแทรก จางวางแปลกใจที่เจ้าคุณรู้เรื่องนี้ เจ้าคุณถามว่า “ฉันพูดอะไรผิดไปรึ”
เพียรบอกว่าไม่ผิด ดีเสียด้วยซ้ำที่เจ้าคุณเตือนสติ เจ้าคุณจึงพยักหน้าให้หลวงราชทำตามที่นัดกันไว้
หลวงราชคลานเข้าไปหาจางวาง พิกุลตามไปนั่งพับเพียบต่อหน้าจางวางกับเพียร เพียรสะกิดให้จางวางรับไหว้ จางวางไม่สนใจแต่ไม่ลุกหนี
ทุกคนลุ้นว่าจางวางจะทำอย่างไร ในที่สุดจางวางก็เอามือจับบ่าหลวงราชกับพิกุล
พิกุลเงยหน้ามองพ่ออย่างซาบซึ้ง ความอึดอัดทั้งหมดคลี่คลายทันที หลวงราชกับพิกุลก้มกราบ จางวางมองทั้งสองน้ำตาซึมเป็นการให้อภัยโดยปริยาย ทุกคนยิ้มเมื่อความบาดหมางคลี่คลาย
สินยิ้มให้กับความสมหวังของหลวงราชกับพิกุลทั้งที่หัวใจตัวเองมีบาดแผล...
ooooooo
เมื่อทุกอย่างลงเอยด้วยดีแล้ว เจ้าคุณกับหลวงราชจึงเดินทางกลับพระนคร พิกุลยืนที่หน้าต่างมองเรือของหลวงราชที่ห่างสายตาออกไปเรื่อยๆ พึมพำ
“รีบกลับมานะเจ้าคะ...คุณยศของพิกุล”
แล้ววันนี้จีนพ้งก็ส่งพุดกรองไปเรียนที่ปีนัง ส่งพุดกรองแล้วกลับมาเจอสารภี จีนพ้งมองหน้าถามว่า
“ไอ้ปิงมันบอกว่าลื้อฆ่าคุณหญิงต่อหน้าพุดกรอง...”
สารภีจิบชาใจเย็นบอกว่าถ้าไม่เสนอหน้าสอพลอนังคุณหญิงเสียอย่างมันก็ไม่เห็น แส่ไม่เข้าเรื่อง จีนพ้งตำหนิว่าลื้อไม่เห็นใจพุดกรองแม้แต่น้อย สารภีสวนว่ามันต้องเกรงใจต่างหาก โตขึ้นมันจะได้ไม่ทำกำแหงกับฉัน
“ตอกตะปูปิดฝาโลงส่งเมียท่านเจ้าคุณแล้ว ต่อไปก็ถึงทีมัดมือมัดตีนไอ้คุณหลวงให้ลื้อ” สารภีบอกว่าถ้าง่ายอย่างนั้นตนทำเองแล้ว “มีหมากตัวสำคัญอยู่กับมือคุณหลวงจะพลิกกระดานเล่นอย่างไรก็มีแต่จนแต้ม”
“หมากตัวสำคัญ...อะไรรึเตี่ย?”
ooooooo
เจ้าคุณพิชัยกับหลวงราชกลับมาถึงบ้านเห็นพวกบ่าวพากันร้องไห้ก็แปลกใจ เมื่อเข้าไปในบ้านเห็นเจ้าคุณต่วนกับหลวงบำรุงยืนมองร่างคุณหญิงที่นอนอยู่บนตั่งมีผ้าคลุมถึงคอ
เจ้าคุณตรงไปทรุดตัวข้างตั่งมองร่างคุณหญิงอย่างไม่เชื่อสายตา ถามเสียงปร่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหญิง พวกบ่าวพากันหลบหน้า เจ้าคุณต่วนจึงอธิบายให้ฟัง
หลวงราชเห็นร่องรอยที่คอคุณหญิงจึงดึงผ้าคลุมออก เจ้าคุณเห็นร่องรอยนั่นด่าอย่างแค้นใจ
“ไอ้คนที่มันทำเช่นนี้ได้ก็มีแต่สัตว์นรกเท่านั้น มันทำไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างนี้”
เจ้าคุณต่วนบอกมุดให้พาเจ้าคุณพิชัยไปพัก บอกเจ้าคุณว่าทางนี้ตนจะให้ลูกน้องดูแลต่อเอง พูดกับหลวงราชว่า พลตระเวนรายงานว่าก๊วนโจรเผาเรือนเล็ก ล่อให้พวกบ่าวออกจากตึกใหญ่แล้วจึงขึ้นโจรกรรมทรัพย์สินมีค่าของคุณหญิงไปจนหมด คุณหญิงท่านขัดขืน ก็เลย...
หลวงราชบอกว่าถ้าตนอยู่เฝ้าเรือน คุณแม่ก็คงไม่ต้องมารับเคราะห์เยี่ยงนี้ เจ้าคุณต่วนบอกว่าเอาแต่โทษตัวเองก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ทางที่ดีให้ไปให้ปากคำท่านเจ้ากรมก่อนเถิด ทางนั้นอาจจะได้เบาะแสก๊วนโจรบ้างก็ได้
หลวงบำรุงก็บอกว่าตนจะช่วยดูแลเรื่องพิธีการงานศพให้เอง
หลวงราชบอกบ่าวให้ออกไปเสีย ตนจะอยู่กับแม่ตามลำพัง แล้วเอามือคุณหญิงมาวางที่หัว เจ็บปวดปานหัวใจสลาย...
เช้าวันรุ่งขึ้น สารภีมาแสดงความเสียใจกับเจ้าคุณพิชัยที่ยังซึมเศร้าเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น สารภีบอกเจ้าคุณว่าคืนเกิดเหตุพุดกรองก็อยู่กับคุณหญิง แต่น้องสาวตนตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ถามอะไรก็เอาแต่ร้องไห้ ครั้นถามว่าเห็นหน้าโจรนั่นไหมก็ไม่ได้เรื่อง รวบรัดกันพุดกรองออกไปว่า
“ที่หวังจะให้ช่วยบอกรูปพรรณสัณฐานแก่พวกโปลิศก็เป็นอันหมดหวัง” แล้วสารภีก็ตัดบทหยั่งเชิงว่า “เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ก็คงต้องลืมเรื่องอื่นไปก่อนสิเจ้าคะ”
เจ้าคุณรู้ว่าสารภีหมายถึงเรื่องอะไร แต่ไม่ตอบ ลุกขึ้น มุดจะเข้าช่วยแต่สารภีปราดเข้าไปช่วยแทน เจ้าคุณยิ้มขอบใจแต่ยืนขึ้นด้วยตัวเองโดยไม่ทันที่สารภีจะช่วย
สารภียิ้มแก้เก้อ แต่พอเจ้าคุณเดินออกไป สีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อเดินออกไปก็เหลียวกลับมองไปทั่วบริเวณยิ้มอย่างหมายมาดว่า
อีกไม่นานบ้านพิชัยเดชาก็ต้องตกเป็นของตน แต่พอมองไปเห็นหลวงราชกำลังขึ้นตึกมากับพลตระเวนสองคน ทั้งสองเห็นกันแต่หลวงราชไม่ได้เดินมาหา สารภีจึงเดินไปหาเอง ไหว้แล้วเอ่ยแสดงความเสียใจกับหลวงราช
คุณหลวงถามว่าหล่อนมีธุระอะไรหรือ สารภีบอกว่ามาแจ้งข่าวพุดกรองให้ท่านเจ้าคุณทราบว่าเตี่ยส่งพุดกรองไปรักษาตัวที่ปีนังแล้ว
“ช่างรีบร้อนนัก ถ้าแม่พุดกรองเห็นหน้าไอ้โจรนั่น คงพอจะให้การที่เป็นประโยชน์ได้”
“แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้นักเจ้าค่ะ เพราะตอนนี้ก็เหมือนคนไม่มีสมประดี”
หลวงราชบอกว่าพุดกรองช่างโชคร้ายที่ต้องมารับรู้ความต่ำช้าของโจรทมิฬที่ทรามเกินคน บอกพลตระเวนที่มาด้วยว่าตนจะพาไปตรวจที่เกิดเหตุอีกครั้ง “หากเป็นแค่โจรมันต้องทิ้งหลักฐานไว้บ้าง นอกเสียจากไอ้โจรผู้นี้มันจะวางแผนเตรียมการมาอย่างดี...เกินโจร”
หลวงราชมองสารภีเหมือนจะบอกกลายๆ แล้วพาพลตระเวนขึ้นไปที่ห้องพักของคุณหญิง
สารภีเจ็บใจที่ถูกหลวงราชด่ากระทบต่อหน้า คิดแค้นว่าจะต้องทำบางอย่างให้สาแก่ใจ
วันนี้ขณะจีนพ้งฝนหมึกจะเขียนพู่กัน สารภีก็เข้ามาถามว่าไอ้ปิงมันหายหัวไปไหน จีนพ้งถามว่าจะใช้งานอะไรตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา แต่สารภีบอกว่าตนไม่รอ พลางตะโกนเรียกปิง
“แผนการของอั๊วจะพังเพราะโทสะลื้อ สารภี” จีนพ้งพยายามทัดทาน แต่สารภีบอกว่าหากปล่อยไว้นานกว่านี้ คุณหลวงก็มีแต่จะห่างตนไปทุกที จีนพ้งหว่านล้อมว่า “ถึงอย่างไรคุณหลวงก็ต้องเป็นของลื้อวันยังค่ำ ลื้อใจเย็นลงเสียก่อน”
สารภีสะบัดหน้าฮึดฮัดไม่ฟัง
ooooooo
เพราะการสูญเสียคุณหญิง ทุกคนที่บ้านเจ้าคุณพิชัยอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจ เจ้าคุณต่วนบอกหลวงราชว่าเรื่องที่จะให้ตนไปสู่ขอพิกุลนั้นเห็นทีต้องยุติไว้ก่อน หลวงราชบอกว่าตนส่งจดหมายไปแจ้งข่าวพิกุลแล้ว
แต่แล้วก็มีเรื่องตึงเครียดยิ่งขึ้น เมื่อมีคนแปลกหน้าฝากของมาให้หลวงราช เปิดกล่องออกดูเป็นนิ้วนางคนสวมแหวน! เจ้าคุณต่วนเห็นแหวนนั้นเป็นแหวนทองหน้าเรียบสลักตราประจำตระกูลสำหรับประทับในสัญญาการค้าของผู้แทนการค้าจากยุโรป
ขณะนั้นเองมุดก็เอากล่องใหญ่กว่ากล่องแรกมาให้หลวงราช เมื่อแกะออกดูเป็นชุดสากลสำหรับออกงานเลี้ยงที่เปื้อนคราบเลือดทั้งชุด มีจดหมายวางอยู่บนเสื้อ พอหลวงราชอ่านจดหมายก็โพล่งอย่างฉุนขาด
“มันต้องการค่าไถ่เป็นทองคำสามหีบในสามวันนี้ มิเช่นนั้น...มันจะกุดหัวท่านผู้แทนการค้า”
“มันเป็นใคร นี่มันไม่รู้หรือว่าหากท่านเป็นอะไรไป พวกฝรั่งมันจะหาเหตุส่งเรือรบมาปิดอ่าวแล้วต่อรอง เอาดินแดนไปอีกก็เป็นได้” เจ้าคุณต่วนเป็นกังวล
เจ้าคุณต่วนปรารภกับหลวงราชว่าดูท่าคนของเราจะหาตัวมันไม่ได้ง่ายในสามวัน จีนพ้งก็มาขอพบหลวงราช ตีหน้าเศร้าขอร้องคุณหลวงอย่าปรักปรำตน เพราะตนตัดนายตัดบ่าวกับปิงนับแต่มันก่อเรื่องกับคุณดาวคุณเดือนแล้ว ที่รู้ว่ามันแหกคุกออกมาก่อเรื่องนี้เพราะลูกน้องกงสีคาบข่าวมาบอก มันคงโกรธเป็นหมาบ้าแว้งกัดคนไปทั่ว
อ่านละคร ปี่แก้วนางหงส์ ตอนที่ 7 วันที่ 13 พ.ย.61
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทประพันธ์โดย เสน่ห์ โกมารชุนละคร ปี่แก้วนางหงส์ บทโทรทัศน์โดย บลูลาวา
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละคร ปี่แก้วนางหงส์ ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ที่มา ไทยรัฐ