อ่านละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 5 วันที่ 28 ก.ย.61
ปิติเข้าใจดีและอธิบายว่าเรื่องของเขากับภรรยาเริ่มจากความเป็นเพื่อน“ตอนนั้นเราสองคนเป็นแค่เพื่อนที่คุยกันถูกคอซะมากกว่า”
“ถูกคอแล้วก็...ถูกอกกับถูกใจด้วยใช่ไหม”
“เชื่อเถอะว่าคุณเกตุไม่เคยมีเจตนาแย่งอะไรจากคุณ ผมอยากให้คุณเลิกปรักปรำว่าคุณเกตุเป็นคนผิดเสียที”
“ปรักปรำงั้นเหรอ”
“ใช่...คุณนึกไม่ออกหรอกแก้วว่าผมต้องพยายามขนาดไหนกว่าคุณเกตุจะยอมรับผมในฐานะคนรัก”
“พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องแสลงหูนี่อีกแล้ว”
“ถ้าคุณจะเกลียดใครสักคนกับเรื่องนี้นั่นควรจะเป็นตัวผมเอง อย่าได้ถือโทษโกรธคุณเกตุเลย...ไม่รู้หรือว่าพี่สาวคุณรักคุณมากขนาดไหนน่ะ”
แกมแก้วสะเทือนใจมาก รู้ดีว่าพี่สาวกับพี่ชายรักตนแค่ไหนแต่ทิฐิก็ทำให้ไม่ยอมรับ
“แล้วเขาล่ะ...รู้ไหมว่าฉันเคยรักเขาขนาดไหนหรือแม้แต่คุณล่ะ...ไม่รู้หรือไงว่าฉันเคยรักคุณมากขนาดไหน!”
ooooooo
จนแล้วจนรอดแกมแก้วก็ปักใจว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ทั้งปิติ เกตุมณีหรือแม้แต่ไพโรจน์อดีตสามี ต่างก็ทำร้ายเธอจนมีชะตากรรมแบบนี้ เช่นเดียวกับนัทธมนที่คิดว่าวรดาถูกกระทำจนต้องตายอย่างน่าอนาถในหลุมหลบภัย
อคติในใจทำให้นัทธมนไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากกฤตย์แม้ว่าอาการกลัวที่แคบจะกำเริบตอนเครื่องจะลงนัทธมนหลับตาข่มความกลัวจนเครื่องลงจอดสนิท กฤตย์สะกิดเรียก
“ลืมตาได้แล้วคุณ เครื่องลงถึงพื้นแล้ว”
ท่าทางตื่นๆของเลขาฯสาวทำให้กฤตย์อดห่วงไม่ได้
“ผมก็ไม่รู้คุณกลัวอะไร จริงๆเครื่องบินนี่เป็นการเดินทางไกลที่ปลอดภัยที่สุดแล้วนะ”
“ค่ะ...ดิฉันรู้ ฉันคงกลัวที่ปิดทึบแล้วก็เพดานโค้งๆอย่างนี้ล่ะมั้งคะ”
คำบอกเล่าของนัทธมนทำให้กฤตย์นิ่วหน้าก่อนเกิดภาพหลอนเห็นเพดานเครื่องบินเป็นหลังคาโค้งๆในหลุมหลบภัย สถาปนิกหนุ่มตกใจมากและอดระแวงไม่ได้ว่านัทธมนอาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับวรดา
อาการเมาเครื่องบินและกลัวที่แคบของนัทธมนทำให้กฤตย์ละสายตาจากเธอไม่ได้ เขาอยากให้เธอพักแต่เธอดึงดันจะไปด้วย กฤตย์ต้องปล่อยเลยตามเลย ทำได้แค่บังคับให้เธองีบระหว่างทางไปเจอสีหนาทเท่านั้น
ที่ดินที่สีหนาทจะใช้สร้างรีสอร์ตต้องออกนอกเมืองพอสมควร บรรยากาศดีๆและความสวยงามของพื้นที่โดยรอบทำให้อาการเมาเครื่องบินของนัทธมนหายเป็นปลิดทิ้ง สีหนาทมองมาด้วยความชอบใจปนเอ็นดู
“ชอบใช่ไหมครับคุณนัท”
“ดิฉันจะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“มีสิครับ...รู้ไหมครับปัจจัยสำคัญในการเลือกที่ดินคืออะไร”
“ไม่ทราบหรอกค่ะ”
“ที่ตั้งไงครับ ผมจะทำรีสอร์ตถ้าแค่เห็นบรรยากาศก็มีคนไม่ชอบเท่ากับว่าผมตาถั่วเลือกดูที่ไม่เป็น”
“ไม่หรอกค่ะ คุณสิงห์เป็นคนตาถึงต่างหากที่ตรงนี้สวยมากค่ะ ดิฉันชอบมากด้วย”
“ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย จริงไหมครับพี่กฤตย์”
สีหนาทย้ายมาถามเพื่อนรุ่นพี่ดื้อๆ กฤตย์ที่แอบหึงนัทธมนไม่รู้ตัวเลยตอบแบบขอไปที
“ส่วนของผมคงดูเผินๆไม่ได้ จะวางผังลงหลักปักฐานที่แน่นอนก็ต้องสำรวจพื้นที่ทั้งหมดให้รู้จักถ่องแท้เสียก่อน”
คำอธิบายยืดยาวแต่เป็นงานเป็นการของกฤตย์ทำให้สีหนาทนิ่วหน้า ก่อนเย้าขำๆ
“ที่พูดนี่หมายถึงดูที่หรือดูคนกันแน่ครับ”
“คุยเรื่องดูที่กันอยู่ผมก็ต้องตอบเรื่องดูที่อยู่แล้ว”
พูดจบก็ยกกล้องไปถ่ายที่ดินมุมอื่น ทิ้งสีหนาทให้มองตามยิ้มๆ มั่นใจมากว่าเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทสนมกันตั้งแต่เรียนเมืองนอกต้องแอบมีความรู้สึกบางอย่างกับเลขาฯสาว
ooooooo
กฤตย์เก็บอาการได้ดี ถือกล้องและสอบถามความต้องการของสีหนาทอย่างเป็นธรรมชาติโดยมีนัทธมนยืนจดรายละเอียดทุกอย่างลงสมุดบันทึก สีหนาทเห็นแล้วอดทักไม่ได้
“คุณนัทจะจดทำไมครับ ใช้มือถืออัดไว้ก็ได้เทคโนโลยีช่วยให้เราประหยัดเวลาประหยัดพลังงานนะครับ”
“ดิฉันก็คิดแบบนั้นล่ะค่ะแต่ก็ทำตามคำสั่งคุณกฤตย์ที่อยากให้จด”
นัทธมนโบ้ยไปทางเจ้านายหนุ่ม กฤตย์ไม่ได้สะทกสะท้านแก้ต่างให้ตัวเองง่ายๆ
“ผมคุ้นเคยกับการจดมากกว่า พึ่งพาเทคโนโลยีมากไปจะทำให้เรากลายเป็นคนขี้เกียจ”
ท่าทางกระเง้ากระงอดระหว่างเจ้านายกับเลขาฯสาวทำให้สีหนาทอมยิ้ม เขาตัดสินใจปล่อยทั้งสองดูที่ดินด้วยกันตามลำพังส่วนตัวเองกับคำรณผู้ช่วยหนุ่มจะแยกไปทำธุระอย่างอื่นที่เพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆ
กฤตย์ไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อน ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่ออย่างใจเย็น นัทธมนเหนื่อยแต่ไม่อยากให้เขาดูถูกเลยอดทนเดินตามเขาดูพื้นที่จนเย็นย่ำถึงได้ขึ้นรถซึ่งสีหนาทเตรียมไว้กลับโรงแรม...
เต้ยรับปากจะสืบหาสายสร้อยสาวใช้เก่าแก่บ้านประพจน์ให้นัทธมนแต่ไม่รู้จะเริ่มจากไหนจึงลองถามถุงแป้ง
“ถุงแป้งนี่อยู่ที่บ้านน้ากฤตย์มากี่ปีแล้วเหรอ”
“ก็หลายปีแล้วนะ ตั้งแต่มอต้นพ่อกับแม่อยากให้เรียนที่กรุงเทพฯเลยย้ายมาอยู่บ้านน้ากฤตย์”
“งั้นถุงแป้งก็คงพอรู้จักเพื่อนบ้านหรือคนที่อยู่แถวๆนั้นมานานแล้วบ้างใช่ไหม”
“คนแถวบ้านที่อยู่มานานแล้ว”
“แบบพวกลุงๆป้าๆหรือพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่มานานหลายสิบปีน่ะ”
“นานขนาดนั้นเลยเหรอ เต้ยจะติดต่อเขาเรื่องอะไร”
“เราแค่อยากจะถามหาคนคนนึงที่เคยทำงาน ในบ้านของท่านนายพลที่เป็นผู้บังคับบัญชาของคุณพ่อถุงแป้งน่ะ”
“ท่านประพจน์น่ะเหรอ...นึกออกแล้ว!มีร้าน ดอกไม้อยู่ร้านนึงอยู่มาเก่าแก่แล้วนะ เห็นพ่อเคยเล่าว่าคุณป้าเจ้าของร้านเขาสนิทกับบ้านท่านด้วย”
“จริงเหรอ...ถุงแป้งพอจะพาเราไปที่นั่นได้ไหม”
“ได้สิ...แต่เต้ยจะไม่เล่าให้เราฟังหน่อยเหรอว่ากำลังจะสืบเรื่องอะไรหรือว่าตามหาใครอยู่”
“ไม่มีอะไร ถุงแป้งไม่ต้องสนใจหรอกแค่พาเราไปร้านดอกไม้นั่นก็พอ”
ooooooo
กว่ารถจะถึงโรงแรมในตัวเมืองหลวงพระบางนัทธมนก็หมดแรง กฤตย์ลอบมองด้วยความเป็นห่วง อยากให้เธอถึงห้องพักเร็วๆแต่เธอก็ดื้อไม่ยอมขึ้นลิฟต์
นัทธมนเป็นโรคกลัวที่แคบทุกชนิด กฤตย์ไม่รู้ทั้งดึงทั้งรั้งให้เธอเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันจนได้ เลขาฯสาวไม่มีแรงต้านถูกเขาลากไปเจอนรกที่แคบซึ่งทำให้เธอ ตัวเกร็ง ปากสั่นและเกิดภาพหลอนถึงฝันร้ายในหลุมหลบภัย
“คุณทิ้งดิฉันไว้ในนั้น...คุณจงใจฆ่าฉัน”
“คุณว่าอะไรนะ ใครทิ้งคุณ”
กฤตย์ตกใจที่นัทธมนเพ้อ พยายามจะปลอบแต่เธอถดตัวหนี
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันที ใครอยู่ข้างนอกช่วยฉันด้วย อย่าขังฉันไว้ที่นี่”
ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้กฤตย์เพิ่งคิดได้ว่าเธอมีอาการเหมือนกลัวที่แคบจึงดึงตัวมากอด
“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้แล้ว...คุณจะไม่เป็น อะไร”
อ้อมกอดอบอุ่นของกฤตย์ทำให้นัทธมนสงบลง ช่างซ่อมของโรงแรมแวะมาพอดีเมื่อเห็นว่าลิฟต์หยุดนานกว่าปกติ กฤตย์จึงประคองเลขาฯสาวไปส่งหน้าห้องพักที่อยู่ติดกับห้องของเขา
“คุณคงมีอาการกลัวที่แคบจริงๆ”
“ค่ะ...พอฉันตกใจกลัวก็พูดอะไรออกไปแบบไม่รู้ตัว คุณอย่าถือสาเลยนะคะ”
“ผมเข้าใจ คุณเข้าไปพักผ่อนเถอะ”
ทันทีที่เจ้านายหนุ่มผละไป นัทธมนก็คว้ามือถือโทร.หาเต้ยเพราะดันเผลอหลุดปากว่ากฤตย์จงใจฆ่าวรดา
อ่านละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 5 วันที่ 28 ก.ย.61
ละครเรื่อง บทประพันธ์โดย: กิ่งฉัตรละครเรื่อง บทโทรทัศน์โดย ทองเอก-ญาลิล-ณกดแก้ว
ละครเรื่อง กำกับการแสดงโดย ผิน เกรียงไกรสกุล
ละครเรื่อง ผลิตโดย บริษัท กัทส์ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง นักแสดงนำ เจษฎาภรณ์ ผลดี,นิษฐา จิรยั่งยืน
ที่มา ไทยรัฐ