My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ ตอนที่ 6 วันที่ 30 พ.ค.61

อ่านละคร My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ ตอนที่ 6 วันที่ 30 พ.ค.61

ทุนอูแค้นมากที่อิสริยะรู้ทันและเดินตามเกมหลอกให้ตนตายใจ สั่งให้เอาเบนและอวัศยาที่มีถุงดำคลุมหัวออกมา ถอดถุงดำออกเอาปืนจ่อ สั่งอิสริยะให้โทร.ไปยกเลิกภารกิจปล่อยให้พวกแสนปุระขนยาผ่านไป

อวัศยาบอกอิสริยะว่าอย่ายอมให้ยานรกเข้าประเทศเราได้ ทุนอูสำทับว่า

“มีโทรศัพท์อยู่แล้วใช่ไหม จะโทร.หรือไม่โทร.”

ฝ่ายอติศักดิ์รู้ว่าพวกขนยามีประมาณ 10-12 คน ก็สั่งทหารให้เตรียมพร้อมถ้าพวกมันดื้อด้านก็คงต้องออกแรงกัน



อิสริยะถามทุนอูว่าเป็นทหารจะฆ่าผู้หญิงที่ไม่มีอาวุธ ไม่ละอายหรือ บอกว่าตนขอแลกชีวิตกับอวัศยา ทุนอูไม่ยอมยืนยันให้อิสริยะสั่งยกเลิกภารกิจและทำท่าจะยิงอวัศยา

“อย่า!! จะทำเดี๋ยวนี้” อิสริยะร้องห้าม ทำท่าหยิบมือถือออกมา ระหว่างนั้นอิสริยะกับเบนสบตาอย่างรู้กัน ทันใดนั้นเบนสไลด์ตัวลงมาพุ่งเข้าชนนุนุ ตะโกนให้อวัศยาก้มลง อิสริยะก็พุ่งเข้าหาทุนอูที่กำลังยกปืนจะยิง ดันปืนออกทำให้กระสุนลั่นขึ้นฟ้า ต่างฝ่ายต่างยิงใส่กัน

ทหารที่อยู่นอกโกดังได้ยินเสียงปืนก็จะเข้าไป ถูกพวกทุนอูต่อต้าน แต่แล้วก็มีเสียงปืนดังมาจากอีกด้าน พวกทุนอูถูกยิงร่วงหมด ทหารไทยงงว่าใครยิง เมธัสกับตำรวจวิ่งออกมา เมธัสประกาศว่า

“ผม...ร้อยตำรวจเอกเมธัส ตำรวจ ปส. ท่าน แม่ทัพภาคให้ผมนำชุดสยบไพรีมาเสริมครับ”

ooooooo

ในโกดังก็ยังคงยิงสู้กันเอาเป็นเอาตาย โดยเฉพาะนุนุถึงกับคลั่งเมื่อถูกทำลายความหวังในการกู้ชาติ

อวัศยาต่อสู้เคียงข้างเบนแม้เขาจะบอกให้เธอหนีไป เธอยืนยันว่าตนจะไม่ทิ้งเขา เธอสู้กับนุนุที่กำลังคลั่งอย่างกล้าหาญ ส่วนอิสริยะก็สู้กับทุนอูแต่เพราะทุนอูหนุ่มกว่าแข็งแรงกว่าจึงได้เปรียบแต่อิสริยะก็ไม่ยอมแพ้ ระหว่างนั้นนุนุก็ถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ อิสริยะถูกยิงที่ท้องจนร่างกระเด็น

ทันใดนั้นเมธัสกับทีม ตชด. ก็โรยตัวทะลุหน้าต่างเข้ามาในโกดัง ยิงสู้กับลูกน้องทุนอูที่วิ่งเข้ามาสมทบ

อินส่าตะโกนบอกทุนอูว่าพวกมันมาสมทบให้รีบหนีไปก่อน

ทุนอูเข้าประคองนุนุที่บาดเจ็บ พร่ำบอก “นุนุ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ” แล้วประคองออกไปโดยมีอินส่ากับลูกน้องคุ้มกันให้

เบนเข้าไปดูอิสริยะ เห็นแผลถึงกับช็อก อิสริยะบอกเบนว่าตนไม่เป็นไร พยายามฝากเบนบอกแม่ว่า

“บอกแม่ด้วย ว่าพ่อรัก รักที่สุด และขอโทษที่วันนี้คงไม่ได้กลับบ้าน” เบนบอกว่าพ่อต้องกลับบ้านเพราะแม่รออยู่ อิสริยะถามเบนว่า “จำวันที่พ่อไปรับลูกกลับบ้านได้ไหม พ่อพาแกไปรู้จักคำว่ามาตุภูมิ...มาตุภูมิแปลว่าแผ่นดินแม่ บ้านเกิดของเรา ประเทศที่เราถือกำเนิดมา ประเทศที่เราเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ผู้อาศัย กลับบ้านเรานะลูก...”

เบนบอกว่าจะจำไว้ อิสริยะยกมือตะเบ๊ะ “พันตรี เตชัส ผมฝากที่เหลือด้วยนะ ดูแลรักษาบ้านเรา มาตุภูมิเราเอาไว้”

สิ้นเสียงอิสริยะมือตก คอตก เบนช็อก ทุกอย่างเงียบเหมือนอยู่ในสุญญากาศ...

ooooooo

ทหารตำรวจที่ร่วมปฏิบัติการครั้งนี้ทุกคนช็อกเมื่อได้ข่าวการจากไปของพลโทอิสริยะ คนที่แทบขาดใจคือเตชินีที่ได้ทราบจากการรายงานข่าวของทีวี

เบนกลับมารักษาที่โรงพยาบาล เขาหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ เมื่อรู้สึกตัวถามถึงพ่อ พอรู้จากอวัศยาว่าท่านจากไปแล้ว เบนลุกจากเตียงถอดสายน้ำเกลือออก พรวดไปที่ประตู พอเปิดประตูก็เห็นเตชินียืนหน้าเศร้าอยู่ เบนทรุดลงกับพื้นเอ่ยเสียงเครือ

“แม่...ผม ผมขอโทษ ผมช่วยพ่อไม่ได้ ผมช่วยพ่อไม่ได้...”

แม้เตชินีจะเจ็บปวดแต่ก็พยายามฝืนให้เข้มแข็ง ประคองเบนขึ้นมาปลอบ

“ไม่เป็นไรลูก...ไม่เป็นไร”

เบนโผกอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก...

ooooooo

ที่ลานหน้ากองทัพภาค เฮลิคอปเตอร์เตรียมลงจอดที่หน้ากองบัญชาการที่มีทหารกองเกียรติยศ นายกรัฐมนตรี ผบ.ทุกเหล่าทัพและข้าราชการมากมายรอรับการกลับมาของวีรบุรุษ

แต่ที่ห่างออกไปบริเวณที่ประชาชนทั่วไปแต่งชุดดำมารอรับวีรบุรุษ เตชินีเข็นรถเข็นพาเบนมารอรับวีรบุรุษเช่นกัน โดยมีอวัศยา อณิมา อันดามัน มาอยู่ใกล้ๆ เบนถามแม่ว่า

“แม่...ทำไมมายืนตรงนี้ครับ เราควรจะเข้าไปข้างในไม่ใช่เหรอ” เตชินีบอกว่าประชาชนทั่วไปเขาให้อยู่ได้แค่ตรงนี้ “ประชาชนทั่วไป...นี่เรา...นี่เราเป็นประชาชนทั่วไปงั้นเหรอ...”

“เบน...ภารกิจของลูกยังไม่จบ”

“เราทำได้แค่มองจากตรงนี้แล้วก็ให้...แม่ทัพภาคเป็นวีรบุรุษไม่มีญาติงั้นเหรอครับ” เบนเจ็บปวดทรมานใจมากกับความจริงที่เปิดเผยไม่ได้...

เบนนึกถึงวันที่พ่อส่งตนไปเรียนที่อเมริกา เขาถามว่าทำไมตนเรียนที่เมืองไทยไม่ได้ ทำไมต้องส่งตนไปอยู่อเมริกา

“เบน...อเมริกาจะทำให้ลูกมีโอกาสที่ดีกว่า ลูกจะได้เรียนได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ ลูกต้องไปเพราะมันคืออนาคตของลูก”

เบนแย้งว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง บอกพ่อว่า

“ผมรู้ว่ามันเป็นเพราะงานของ...ท่านต่างหาก งานทำให้เราอยู่เป็นครอบครัวไม่ได้ ทำให้ผมต้องเรียกท่านว่าท่านแทนที่จะเรียกว่าพ่อเหมือนคนทั่วไป นี่ต่างหากเหตุผล ใช่ไหม”

“ถ้าเข้าใจเหตุผลแล้ว งั้นเตรียมตัวเดินทาง”

เบนบอกว่าถ้าส่งตนไปอเมริกา ท่านจะต้องเสียใจ อิสริยะสวนไปทันทีว่า “ถ้าไม่ส่งไปฉันคงเสียใจกว่า”

เตชินีโอบปลอบเบนพาไปที่รถ แต่เบนยังฉุนบ่นกับแม่ว่า

“ท่านทำงาน ท่านได้รับคำชม ได้หน้า ได้ผลงาน แล้วแม่กับผมได้อะไร!! ท่านทำสำเร็จ ได้เป็นฮีโร่แล้วผมกับแม่เป็นอะไร??”

“แกกับแม่ก็เป็นคนที่ฉันรักที่สุดไง”

เบนยิ้มเยาะไม่เชื่อคำพูดของพ่อ...

วันนี้...เบนมองทหารขบวนเกียรติยศที่เคลื่อนโลงศพที่มีธงชาติคลุม พึมพำน้ำตาไหล

“ผมเป็นคนที่พ่อรักที่สุด...ผมเชื่อแล้ว...เชื่อแล้ว...”

ooooooo

วันนี้อณิมาจะพาอวัศยากลับบ้าน อวัศยาถามแม่ว่าตนจะไปได้ยังไงในเมื่อพี่เบนยังเจ็บอยู่ เรากลับตอนนี้น่าเกลียดตายเลย

อณิมาไม่สนใจโทษว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเบน แม่ไม่อยากให้ลูกไปเสี่ยงด้วยแล้ว บอกอันดามันให้พาน้องไปพัก ตัวเองแยกไปพบเตชินี

เตชินีเพิ่งพาเบนกลับมาถึงโรงแรมบอกให้เบนกินข้าวก่อน เย็นๆเราค่อยไปงานที่วัดกัน พอดีเลขาถือแฟ้มเอกสารมาให้ เตชินีบอกให้เบนรอที่นี่แล้วแยกไปดูเอกสาร แต่เบนไม่อยู่ลุกเดินออกไปผ่านมุมนั่งเล่นได้ยินชายวัยกลางคนสามคนกำลังเล่นมือถือพลางคุยกันถึงเรื่องอิสริยะว่าอยากดังบ้าง โชว์เก๋าบ้าง เบนทนไม่ได้เข้าไปกระชากคอเสื้อมันตะคอก “พวกมึงไม่รู้อะไรก็หุบปากไป พวกมึงหัวเราะเยาะเขา เคยรู้ไหมว่าเขาทำอะไรเพื่อพวกมึงบ้าง เขาต้องเสียสละตัวเองแค่ไหนมึงรู้บ้างไหม”

ทั้งสามถามว่ามึงเกี่ยวอะไร จนจะมีเรื่องกัน อวัศยาเข้ามาจับแขนเบน เตชินีเข้ามาแสดงตัวเป็นผู้บริหารโรงแรมถามว่ามีเรื่องอะไรกัน เบนหงุดหงิดสะบัดเดินไป อวัศยารีบตาม

เตชินีพยายามบอกเบนให้เข้มแข็ง เบนเองก็เคยไม่เข้าใจพ่อ แต่วันนี้เบนก็ได้เห็นแล้ว คนที่มารอรับวีรบุรุษส่วนใหญ่เขาไม่รู้จักบิ๊กยะเป็นการส่วนตัว แค่นี้ยังไม่เพียงพออีกเหรอ พูดจนเบนเย็นลง แต่พอเตชินีอยู่กับตัวเองตามลำพังก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

เตชินีออกมาเห็นอวัศยายืนดูเบนอยู่ เตชินีก็ยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินแยกไปอีกทาง

นุนุบาดเจ็บถูกนำตัวมารักษาที่บ้านพักแสนปุระโดยมีทุนอูเฝ้าอยู่อย่างใกล้ชิด เมื่อรู้สึกตัว เธอถามถึงเจ้าแก้วอิน ทุนอูบอกว่าเจ้าแก้วอินหายตัวไปและจนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีข่าว น่าจะหลบซ่อนอยู่ในป่าเพราะอันดามันจองเที่ยวบินกลับกรุงเทพฯไฟลท์สามทุ่ม อวัศยาบอกว่ายังมีเวลาตนจะไปหาเบน อันดามันติงว่าเขาเป็นเพลย์บอย เขาลากหมอกไปเกี่ยวข้องกับพวกค้ายาแล้วหมอกยังจะแคร์เขาอีกหรือ

“พี่เบนเป็นคนดีค่ะ หมอกบอกพี่ไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่หมอกรู้ว่าความจริงแล้วพี่เบนเป็นอะไร พี่ซีเชื่อใจหมอกนะคะ”

“หมอกรักเขาเหรอ” อันดามันมองหน้าน้องอย่างค้นหา อวัศยาตอบรับเต็มปากเต็มคำ อันดามันย้อนถาม “แล้วเขารักหมอกหรือเปล่า” อวัศยาได้แต่อึ้ง

เมื่อไปหาเบนในตอนเย็นเห็นเขายืนเหม่ออยู่ อวัศยาถามว่า “พี่เบนคิดอะไรอยู่คะ”

“พี่กำลังคิดว่า ที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เพราะอะไร ใคร หรืออะไรที่เป็นต้นเหตุให้พ่อพี่...”

อวัศยาขัดขึ้นว่ามันเป็นอุบัติเหตุไม่เกี่ยวกับพี่เลย แต่เบนก็โทษตัวเองทั้งเรื่องที่พ่อไม่ให้ไปพบทุนอูตนก็ไม่ฟัง ไปแล้วเมื่อถูกจับมันจึงใช้เป็นเครื่องมือล่อให้พ่อมาติดกับ แล้วพ่อก็ตาย พร่ำบอกว่า

“มันเป็นเพราะพี่...พี่เป็นคนทำให้พ่อตาย...”

“พี่เบน” อวัศยาดึงเบนไปกอด “อย่าโทษตัวเองค่ะ พี่ทำดีที่สุดแล้ว”

“พี่ทำให้พ่อตาย...พี่เป็นคนทำ...” เบนพร่ำน้ำตาพรากในอ้อมกอดของอวัศยา

อวัศยาบอกเบนว่างานแสดงอัญมณีจบแล้ว แม่จะให้ตนกลับกรุงเทพฯคืนนี้เลย เบนบอกว่าแม่คงไม่อยากให้หมอกอยู่กับตน อวัศยาบอกว่าตนอยู่ที่นี่ก็ได้ถ้าเขาอยากให้อยู่

“ขอบใจนะที่เป็นห่วงพี่ แต่หมอกกลับบ้านไปดูแลพ่อเถอะ พี่อยู่คนเดียวได้...ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

เบนหันเดินนำไปเลย อวัศยามองอย่างเสียใจซึ่งเบนก็เสียใจไม่น้อยกว่ากันเลย...

ooooooo

เมื่อเรื่องบานปลายร้ายแรง มงคลจึงแอบนัดพบทุนอูที่ชายแดน คุยกันอย่างตึงเครียดว่า เรื่องที่เกิดกับบิ๊กยะเป็นประเด็นใหญ่มาก ทางการไทยมีมาตรการตอบโต้เร็วๆนี้ ทุนอูถามอย่างไม่พอใจว่า

“ไหนคุณเคยบอกว่าจะไม่ให้เรื่องบานปลายไง”

ทั้งสองโต้เถียงกันรุนแรงต่างโทษกันไปมา มงคลเตือนว่าป่านนี้รัฐบาลกลางแสนปุระของเขารู้เรื่องแล้วให้ระวังตัวให้ดี ทุนอูตวาดว่ามาเตือนอะไรตอนนี้ที่มันพังพินาศฉิบหายไปหมดแล้ว บอกมงคลว่า

“ยาลอตสุดท้ายถูกเจ้าหน้าที่ไทยขัดขวาง ตอนนี้ยาหายไปพร้อมเจ้าแก้วอิน ทำไมไม่เตือนว่าไอ้อิสริยะมันอ่านแผนผมออกและวางแผนซ้อนอีกที!! มันคือหน้าที่คุณที่จะต้องรายงานความเคลื่อนไหวของพวกมันล่วงหน้า!! มึงเข้าใจคำว่าล่วงหน้าไหม!!” ทุนอูผลักมงคลอย่างแรง

ในที่สุดมงคลตัดบทว่าเรื่องไปกันใหญ่แล้วมันไม่คุ้มกับที่ตนจะเสี่ยง บอกว่าตนไม่อยากได้ส่วนแบ่งสัมปทานอัญมณีแล้ว ขอถอนตัว

“ถ้ามึงถอนตัว มึงตาย!” ทุนอูเดินเข้าหามงคลพร้อมปืน สั่ง “มึงต้องช่วยจนกว่าจะสำเร็จ”

 ooooooo

ทุนอูกลับบ้านพักที่แสนปุระ นุนุถามทันทีว่าเจ้าพี่ปลอดภัยใช่ไหม

“อย่าดูถูกพี่ชายตัวเอง เขาคือผู้นำกองกำลังกู้ชาติรัฐแสนปุระ เขาต้องทำงานสำเร็จ ไม่พลาดง่ายๆหรอก”

นุนุภาวนาให้เป็นจริง ถ้าอิสรภาพของแสนปุระ ไม่มีวันเป็นจริงตนคงทนไม่ได้ ขอตายเสียดีกว่า

“ถ้าเธอตาย ฉันก็จะตายกับเธอ เธออยากมีอิสระฉันก็อยากมีเหมือนกัน” ทุนอูพูดแล้วเดินออกไปเลย

นุนุเดินตามมาถามว่าเขาต้องการอิสระอะไร เพราะเขาไม่ใช่คนแสนปุระ

ทุนอูบอกว่าเธอไม่ต้องรู้หรอก ขอให้เธอรู้ว่า ถ้าเธอตายตนก็ต้องตาย สารภาพว่า

“ตอนที่เธอถูกยิง ฉันรู้เลยว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันรู้สึกกับเธอมันคืออะไรแต่ถ้าเธอยังมองฉันด้วยสายตาเย็นชาเหมือนที่มองอยู่ตอนนี้ ฉันก็ไม่มีความสุข สายตาเธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความผิดที่ฉันเคยทำกับครอบครัวเธอ กับคนแสนปุระ แต่ฉันไม่ได้อยากทำ! มันคือหน้าที่! ฉันแค่ทำตามหน้าที่!”

ทุนอูบอกว่าสายตาที่เธอมองมันเป็นการลงโทษตน นุนุบอกว่าตนไม่ได้อยากมองเขาด้วยสายตาแบบนี้

“ฉันรู้ ฉันถึงต้องช่วยแสนปุระ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เรื่องเลวร้ายในอดีตที่มันปิดกั้นอยู่ระหว่างเธอกับฉัน มันจบสิ้น”

“ฉันก็อยากให้มันจบเหมือนกัน” นุนุมองทุนอูอย่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ต่างรู้ว่ารักกัน แต่มีปมลึกๆในใจที่เหมือนกำแพงกั้นกันไว้...

ooooooo

วันนี้อติศักดิ์มาหาเบนที่บ้าน พอเข้าไปในห้องนอนปรากฏว่าเบนไม่อยู่แล้วลืมกระเป๋าสตางค์กับมือถือไว้ด้วย อติศักดิ์ถามเตชินีว่ามีทางติดต่อเบนได้ไหม เตชินีบอกว่าไม่มี

“แต่ผมได้รับคำสั่งให้มาแจ้งเรื่องภารกิจของมัน ทางกองทัพต้องการให้มันทำภารกิจต่อจนกว่าจะจับเจ้าแก้วอินได้ และอยากให้มันเข้าไปร่วมวางแผนปฏิบัติการด่วนที่สุด”

เตชินีบอกว่าเวลานี้เบนคงต้องการเวลาทำใจ

อติศักดิ์ถามว่ามันจะไปทำใจกี่วัน เตชินีบอกว่าแม่ก็ไม่รู้

“แต่มันจะกลับมาทำหน้าที่ของมันต่อใช่ไหมครับแม่”

เตชินีอึ้ง เพราะตนก็กังวลใจเหมือนกัน

ที่แท้เบนไปที่บ้านครูจันทรา เจอโขง อคินกับอิสร์กำลังนั่งรถตู้จะไปสนามบินพอดี แต่เบนไม่สนใจใครเดินเข้าไปในบ้านสวัสดีครูจันทราแล้วไปนั่งเงียบๆที่มุมหนึ่ง ครูจันทรารู้ว่าเบนยังไม่พร้อมที่จะคุยจึงถือหนังสือไปนั่งอ่านใกล้ๆ รอจนกว่าเบนพร้อมจะคุย

จนพักใหญ่เบนถามครูจันทราว่าครูเคยคิดจะเลิกเป็นครูไหม ครูจันทราบอกว่าเคยคิดว่าจะเลิกตอนเกษียณ แต่ถ้าถามว่าเลิกได้ไหม ก็อย่างที่เห็น ทุกวันนี้เกษียณแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะทำหน้าที่ครูอยู่ดี บอกว่า

“ความเป็นครูมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวครูไปแล้ว” เบนเสริมว่าเพราะครูมีความสุขที่ได้ทำหน้าที่ครู “ครูมีความสุข เพราะได้ทำประโยชน์ให้กับคนอื่นต่างหาก เวลาที่ทำให้คนอื่นมีความสุข เราสุขยิ่งกว่า จริงไหม”

เบนบอกว่าอาจจะจริงสำหรับครูแต่สำหรับตนมันไม่ใช่แล้ว ครูจันทราถามว่าทำไม เบนอึกอักตัดสินใจไม่พูด ตัดบทว่า

“ช่างมันเถอะครับครู ผมขออยู่อีกแค่สองวันแล้วผมจะไม่มากวนครูอีกเลย” พูดแล้วลุกเดินไปเลย ครูจันทรามองอย่างกังวลว่า หมายความว่าอย่างไร? จึงให้โขง อคิน อิสร์กับพัสกรช่วยกันดูแลอย่างใกล้ชิด

ooooooo

เมธัสเห็นเบนกอดร่างที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสของอิสริยะคิดว่าไม่น่าใช่ความรู้สึกระหว่างผู้บังคับ บัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชา วันนี้จึงนัดอวัศยาไปพบที่ร้านกาแฟ ถามว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ อวัศยายอมรับว่า

“พ่อกับลูก เจ้านายกับลูกน้อง หรือทั้งสองอย่าง” ย้ำว่า “ห้ามบอกใคร หมอกเชื่อในเกียรติตำรวจของธัสนะ”

เมธัสต่อว่าที่ปล่อยให้ตนเข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน อวัศยาบอกว่า เพราะบิ๊กยะรู้ว่ามีสายของนายพลทุนอูแฝงอยู่

เมธัสแยกกับอวัศยาแล้ว เดินคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆเกี่ยวกับพ่อที่รู้เรื่องเซฟเฮาส์ของทุนอูและสั่งห้ามเขายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปรามว่าถ้าเขาถูกจับได้ ตายสถานเดียว ย้ำว่าที่ให้ทำอย่างนี้เพื่อความปลอดภัยของทั้งตัวเขาและหมอกคิดถึงเรื่องที่พ่อรู้และควรรายงานเรื่องนี้กับแม่ทัพภาคด้วยตัวเองแต่พ่อก็ไม่ทำเพราะอะไร??

เมธัสสับสน พลุ่งพล่านกับพฤติกรรมของพ่อแต่ปลอบใจตัวเองว่า

“ไม่...ต้องไม่ใช่!”

ooooooo

วันนี้เบนกินข้าวกับครูจันทรา ป้านิดและเพื่อนๆ ทุกคนเอาอกเอาใจเบนตักโน่นนี่นั่นให้กิน ครูจันทราก็ตักหมูทอดของโปรดของเบนให้ แต่เบนไม่กิน ใครตักอะไรให้ก็ไม่เอา บอกว่าตนกินเองได้ แล้วขอตัวลุกไป

พัสกรตามไปเรียกเบนให้กลับไปกินข้าวเพราะครูจันทราอุตส่าห์ให้ป้านิดทำแต่อาหารที่เบนชอบทั้งนั้น เบนเสียงขุ่นว่า “กูยังไม่หิว” ย้อนถามพัสกรว่าทำไมไม่ไปทำงานกัน พูดอย่างขัดใจว่า

“กูมาที่นี่เพราะคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบๆ มีแค่ครูจันทรากับป้านิด ถ้ากูรู้ว่าพวกมึงอยู่ กูไม่มาหรอก”

พัสกรฉุนร้องอ้าว! โขงรีบเข้ากันบอกว่า “มึงไม่ต้อง” แล้วพุ่งเข้าไปหาเบน พูดใส่หน้าว่า

“พวกเราลาหยุดเพื่อจะไปหามึงที่เชียงใหม่ไง กูต้องฝากงานคนอื่น ไอ้อิสร์ต้องออกจากป่า ไอ้พัสต้องยกเลิกคลาสสอน ไอ้คินแคนเซิลบิน ทุกคนลางานกะทันหันก็เพราะเป็นห่วงมึง แล้วมึงมาพูดยังงี้เหรอวะ... ถ้ามึงต้องการความสงบ วันหลังมึงก็ไปวัดสิ มาที่นี่ทำไม”

อ่านละคร My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ ตอนที่ 6 วันที่ 30 พ.ค.61

ละครเรื่อง My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ ผลิตโดยบริษัท ชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด
ละครเรื่อง My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ บทประพันธ์โดย มณีจันทร์
ละครเรื่อง My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส
ละครเรื่อง My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ กำกับการแสดงโดย ตระกูล อรุณสวัสดิ์
ละครเรื่อง My Hero วีรบุรุษสุดที่รัก มาตุภูมิแห่งหัวใจ ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ