อ่านละคร เสน่ห์รักนางซิน ตอนที่ 12 วันที่ 16 พ.ค.61
พริมเป็นห่วงพงศกรโทร.มาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาตอบยียวนเหมือนเคย ว่ายังไม่มีใครตายแต่คิดว่าอีกไม่นาน เธอเอ็ดเขาจะพูดจะจาอะไรให้มันดีๆหน่อยแล้วถามถึงวีรีว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ตั้งแต่กลับมาจากบ้านพริมยังไม่เห็นเธอเลย ขอตัวไปดูเธอก่อน วางสายแล้ววิ่งปรู๊ดลงไปดูในครัววีรีที่ถูกใช้งานอย่างหนักเป็นการลงโทษที่ปกปิดพัชราเรื่องพงศกร หมดเรี่ยวแรงจะเป็นลม พงศกรพุ่งมารับเธอไว้ทันก่อนหัวจะฟาดพื้น เขาเห็นสภาพของเธอ ก็โกรธมาก ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือ แล้วอุ้มเธอออกจากห้องครัว เธอขอร้องอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวคุณแม่จะโกรธเอาได้
“โกรธก็ช่าง พี่ไม่สนใจท่านอีกแล้ว ต่อไปนี้วีต้องขึ้นไปอยู่ข้างบนห้องกับพี่” พงศกรเสียงเข้ม...
วิกกี้หนักใจกับสภาพครอบครัวตัวเอง ตั้งใจจะทำให้แม่พอใจและจะไม่ทำให้ท่านเสียใจอีก หยิบมือถือขึ้นมาโทร.บอกภูรีว่าเธอตกลงใจจะให้พริมช่วยติวเข้มเรื่องการตัดรองเท้า
ooooooo
วิกกี้มาหาพริมที่บ้านแต่เช้าเพื่อเรียนการตัดรองเท้าแบบครบวงจร พริมกำลังหอบถุงพลาสติกหลากสีใบใหญ่สองใบ ข้างในอัดแน่นไปด้วยรองเท้าจะเอาไปส่งลูกค้า ชวนวิกกี้ไปด้วยกันจะได้ฝึกความอดทน
“อยากให้ฉันขับรถไปส่งสบายๆก็บอกกันดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องเอาอะไรมาอ้างเลย”
“ใครว่าเราจะไปรถเธอ” ว่าแล้วพริมส่งถุงพลาสติกหลากสีใบหนึ่งให้วิกกี้ จากนั้นพากันหิ้วออกไปที่ถนนใหญ่เพื่อเรียกแท็กซี่ วิกกี้ซึ่งสวมรองเท้าส้นแหลม แรกๆก็พอเดินไหว เดินยังไม่ทันถึงครึ่งซอยเริ่มบ่นกระปอดกระแปดจะส่งถุงรองเท้าคืนให้พริมไปถือเอง พริมสั่งห้ามเธอบ่น ไม่อย่างนั้นจะไปฟ้องมิสเตอร์พีว่าเธอโกหกเรื่องตัดรองเท้าได้เองทุกขั้นตอน เธอถึงเลิกบ่นได้
เนื่องจากซอยบ้านลูกค้าเล็กและแคบทำให้รถแท็กซี่เข้าไม่ถึง พริมกับวิกกี้ต้องเดินเท้าเข้าไปเอง วิกกี้เจ็บเท้าเริ่มเดินกะเผลกๆ พริมเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ ไม่เข้าใจทำไมเธอถึงต้องลงทุนขนาดนี้เพื่อให้ได้ไปทำงานที่ P.PAUL หวังจะเอาชนะตนแค่นั้นหรือ เพราะถ้าเธอได้ทำงานที่นั่นจริงๆคงทนทำได้ไม่นานเพราะใจไม่รัก
“ใครบอกเธอว่าฉันไม่รัก ทำๆไปมันก็สนุกดี อีกอย่างฉันคิดเอาไว้แล้ว ถ้าฉันได้ทำงานที่นั่นจริงๆ ฉันจะตั้งใจทำงานทำให้ฉันเป็นนักออกแบบรองเท้าชื่อดังให้ได้ พี่ภูจะได้ภูมิใจในตัวฉันเปลี่ยนใจกลับมารักฉัน”
“ฉันสัญญา เรากลับไปฉันจะทุ่มเทสอน ช่วยทำทุกอย่างให้คุณภูภูมิใจในตัวเธอ แต่ไอ้ที่เธอหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจจากฉันไปรักเธอ ฉันว่าเธอเลิกคิดเถอะ เรื่องนี้ฉันช่วยเธอไม่ได้จริงๆ”
เป็นจังหวะเดียวกับสองสาวเดินมาถึงหน้าบ้านลูกค้า พริมเห็นสภาพบ้านเก่าซอมซ่อเกือบจะเป็นบ้านร้างมองแปลกใจ วิกกี้เร่งให้เธอรีบเอารองเท้าไปส่งจะได้รีบกลับไปเรียนตัดรองเท้า พริมพยักหน้าเข้าไปกดออด แต่มันพังเธอจึงตะโกนว่าเอารองเท้ามาส่ง มีเสียงผู้ชายตะโกนตอบให้เอาเข้ามาได้เลย ตนอุ้มลูกอยู่
พริมไม่ได้เอะใจ บอกให้วิกกี้รอตรงนี้ แล้วหอบถุงทั้งสองใบเข้าไป พอเดินเข้าไปในตัวบ้าน คนร้ายที่แอบอยู่เอาผ้าชุบยาสลบโปะหน้า พริมพยายามดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ ค่อยๆหมดสติ...
วิกกี้เห็นพริมหายเข้าไปนาน ตัดสินใจตามมาดู ก็เลยถูกคนร้ายโปะยาสลบไปอีกคน พัชราโทร.หาคนร้ายพอดี ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาจับตัวได้เรียบร้อย แต่นังนั่นเอาเพื่อนมาด้วยจะให้จัดการอย่างไร
“อย่าปล่อยไว้ เอาให้มันตายไปทั้งคู่” พัชรายิ้มเหี้ยมโดยไม่รู้เลยว่าเพื่อนของพริมคือวิกกี้...
คนร้ายถูกใจความสวยของสองสาวก็เลยไม่ฆ่าในทันที คิดจะลวนลามเสียก่อน แต่สองสาวสู้สุดฤทธิ์ โดยเฉพาะพริมสู้เพื่อปกป้องน้องสาวต่างมารดา คว้าไม้หน้าสามใกล้มือฟาดคนร้ายทรุด แล้วประคองวิกกี้หนี คนร้ายคว้าขาเธอไว้ได้ทำให้เธอเสียหลักล้มลง แล้วตามเข้ามาจะเล่นงาน พริมถีบเขากระเด็น
“วิกกี้หนีไป...ไปตามคนมาช่วยเรา ไปสิวิกกี้...ไป”
ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ วิกกี้กัดฟันวิ่งหนี ยังไม่ทันจะพ้นหน้าบ้านเกิดเป็นห่วงพริมขึ้นมาย้อนกลับไปช่วย
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน ภูรีแวะมาหาพัชราที่บ้านเพื่อขออนุญาตแทนวิกกี้ให้กลับไปเรียนตัดรองเท้ากับพริม เธอแล้วแต่ลูก เขาต้องไปถามกันเอาเอง ภูรียิ้ม ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาเพราะวันนี้วิกกี้ไปเรียนกับพริม แล้ว พัชราตกใจนี่ลูกของเธออยู่กับพริมหรือ เขาพยักหน้า เธอไม่รอช้าวิ่งกลับไปที่ห้องคว้ามือถือขึ้นมาโทร.หาคนร้าย
พริมโดนคนร้ายบีบคอเริ่มหายใจติดขัด มือไม้อ่อนแรงดิ้นรนต่อไม่ไหว เขาเห็นเธอหมดสภาพคลายมือออกเป็นจังหวะเดียวกับพัชราโทร.หา คนร้ายหยิบมือถือขึ้นมากดรับสาย พัชราร้อนใจถามเขาว่าใครไปกับพริม เขายังไม่ทันจะตอบคำถาม วิกกี้เอาไม้แถวนั้นฟาดเขาทางด้านหลังถึงกับทรุดมือถือกระเด็น เธอยังฟาดเขาไม่ยั้ง พัชราได้ยินเสียงไม้กระทบเนื้อจากปลายสาย ก็ยิ่งใจเสีย ตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้น
วิกกี้ยังคงกระหน่ำตีคนร้ายไม่ยั้งจนหัวแตกเลือดอาบ เขาโกรธจัดยื้อไม้ไว้ได้เหวี่ยงทั้งคนทั้งไม้กระเด็นไปติดกำแพงแล้วชักปืนยิง กระสุนเข้าท้องเธอเขาจะยิงซ้ำแต่พริมเอาไม้ฟาดเสียก่อนกระสุนพลาดโดนขาวิกกี้อีกนัด ฟุบจมกองเลือด พัชราได้ยินเสียงปืนสองนัดซ้อนแทบคลั่ง
“เสียงปืน...เกิดอะไรขึ้น ใครถูกยิง”
ตำรวจสายตรวจสองนายขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมาได้ยินเสียงปืนรีบเข้าดู คนร้ายกำลังจะยิงพริมแต่ตำรวจเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน คนร้ายตกใจวิ่งหนี ตำรวจนายหนึ่งไล่ตาม อีกนายหนึ่งรีบวิทยุเรียกรถพยาบาล พริมพุ่งไปหาวิกกี้ขอให้อดทนเอาไว้ ตำรวจบอกให้ทั้งคู่รอตรงนี้ รถพยาบาลกำลังมา แล้ววิ่งไปช่วยเพื่อนจับคนร้าย
พัชราสติแตกเมื่อรู้ว่าวิกกี้โดนยิง ร้องอย่างบ้าคลั่ง ภูรีนั่งรออยู่ข้างล่างได้ยินเสียงร้องรีบขึ้นไปดู เห็นพัชรานั่งร้องไห้ราวกับคนเสียสติอยู่บนพื้น ถามว่าเกิดอะไรขึ้น พงศกรได้ยินเสียงแม่ร้องเข้ามาดูเช่นกัน
“วิกกี้ถูกยิง ช่วยน้องด้วยภู”
พริมเห็นวิกกี้เริ่มไม่ไหวพยายามพูดให้กำลังใจ และให้สัญญาว่าหากเธอต่อสู้จนมีชีวิตรอดไปได้ จะทำให้สิ่งที่เธอต้องการเป็นจริง ต่อไปนี้ผู้หญิงที่ภูรีจะรักคือเธอไม่ใช่ตน แล้วยื่นนิ้วก้อยให้เธอเกี่ยว สองสาวเกี่ยวก้อยกันเหมือนเป็นคำมั่นสัญญา ภูรีโทร.เข้ามือถือพริมพอดี เธอรับสายเสียงสั่น
“ภู ช่วยด้วยค่ะ วิกกี้ถูกยิง”
จากนั้นไม่นาน วิกกี้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล พริมรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวายใจ พักใหญ่ ภูรี บารมี กับพงศกรประคองพัชราที่ร้องไห้ฟูมฟายตามมาสมทบ บารมีร้อนใจมากถามว่าวิกกี้เป็นอย่างไร พริมยังไม่รู้อะไรมากนักรู้แค่ว่าเธอเสียเลือดมาก พงศกรโพล่งขึ้น นี่พี่วิกกี้จะตายหรือ พัชราผลักลูกชายอย่างแรง
“วิกกี้ต้องไม่ตาย ถ้าแกแช่งพี่แกอีก แกได้เจอดีกับฉันแน่”
“ถ้าพี่วิกกี้เป็นอะไรไป คนที่ผิดคือคุณแม่...คุณแม่รู้ก่อนที่พี่ภูจะโทร.หาพี่พริมว่าพี่วิกกี้ถูกยิง คุณแม่รู้ได้ยังไงก็เพราะคุณแม่จ้างคนไปฆ่าพี่พริม แต่พี่วิกกี้ซวยแทน ถ้าพี่วิกกี้ตาย เป็นเพราะคุณแม่ คุณแม่ฆ่าพี่วิกกี้”
“ฉันไม่ได้ฆ่าวิกกี้ ฉันไม่ได้ทำ” พัชราคลั่งไล่ตบตีพงศกรอุตลุด พริมต้องดึงตัวน้องชายออกมา ภูรีขอให้บารมีช่วยพาพัชราออกไปก่อน เธอขัดขืนไม่ยอมไปจะอยู่ดูลูก สุดท้ายบารมีก็ลากเธอออกไปจนได้ ครั้นถึงมุมปลอดคน บารมีสั่งให้พัชรารออยู่ตรงนี้ ห้ามเข้าใกล้ลูกของเขาอีก ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นคนแจ้งความเอาผิดเธอเอง พัชราท้าทาย น้ำหน้าอย่างเขาหรือ จะกล้าทำอะไรเธอ
“รู้ไหมว่าทำไมที่ผ่านมาผมถึงยอมให้คุณกดขี่ข่มเหง ยอมไม่หย่ากับคุณเพราะผมรักวิกกี้กับพงศ์ แต่ตอนนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องยอมคุณอีกแล้ว” พูดจบบารมีขยับจะไป
“แต่ฉันอยากอยู่กับวิกกี้ ฉันเป็นห่วงวิกกี้ให้ฉันอยู่กับลูกเถอะนะ อย่าใจร้ายกับฉันเลย”
“คุณคิดฆ่าลูกสาวผม ผมไม่ฆ่าคุณกลับคืน ผมก็ใจดีกับคุณที่สุดแล้ว” บารมีสะบัดมือพัชราออก เธอทรุดลงกองกับพื้นร้องไห้ เขาจะกลับไปทางห้องผ่าตัด เจอพริมยืนอยู่กับภูรีก็ชะงัก พริมขอร้องบารมียอมให้พัชราไปอยู่กับวิกกี้ เพราะเธอต้องการกำลังใจจากแม่ เราต้องทำทุกอย่างเพื่อช่วยเธอ ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนดีกว่า แล้วประคองพัชราไปหาวิกกี้...
วิกกี้อาการวิกฤติ หมอคิดว่าเธอจะไม่รอดเนื่องจากหัวใจหยุดเต้น ต้องปั๊มอยู่หลายครั้ง แต่แล้วเหมือนมีปาฏิหาริย์ หัวใจของเธอกลับมาเต้นได้อีกครั้ง...
ในเมื่อวิกกี้รอดชีวิตมาได้ พริมจึงต้องทำตามคำมั่นที่ให้ไว้ ทำตัวห่างเหินกับภูรีจนเขาเองก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ooooooo
พริมทุกข์ใจกับเรื่องนี้มาก นำพวงมาลัยดอกมะลิไปไหว้อัฐิแม่เพื่อระบายความอัดอั้นใจ บารมีรู้จากบุสกรว่าเธออยู่ที่นี่ก็เลยตามมาด้วยความเป็นห่วง ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง หายตกใจหรือยัง
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง”
“พริมเป็นลูกพ่อ พ่อจะไม่เป็นห่วงพริมได้อย่างไร”
หญิงสาวตัดพ้อแต่ท่านเคยบอกว่าไม่อยากรับเธอเป็นลูกไม่ใช่หรือ ท่านจำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพราะหวังว่ามันจะช่วยปกป้องเธอจากพัชรา แต่ตอนนี้ท่านรู้แล้วว่าท่านคิดผิด ถ้าจะปกป้องเธอ ท่านจะต้องเข้มแข็งทำให้พัชรารู้ว่าใครจะทำร้ายลูกของท่านไม่ได้ แล้วขอให้เธอยกโทษให้ สองพ่อลูกคุยเปิดอกกัน และปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด...
เนื่องจากคุณณีป่วย คุณอัทธ์จึงมาตามอินทัชถึงบ้านปริตาให้กลับไปเยี่ยมแม่บ้าง ท่านตรอมใจไม่เป็นอันกินอันนอนตั้งแต่เขาจากมา อินทัชคิดว่าพ่อหลอกให้กลับบ้านก็เลยจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน
“แกคิดว่าฉันโกหกแกเหรอ ตามใจแกละกัน” อัทธ์กลับไปอย่างหัวเสีย
ปริตาไม่สบายใจกับเรื่องนี้จึงขอร้องอินทัชกลับบ้านไปดูแลแม่ เขาจะเลือกเธอมากกว่าเลือกพ่อแม่ไม่ได้ เขาไม่อยากเลือกแต่แม่ทำให้เขาต้องทำอย่างนี้
“คุณมาอยู่กับฉันแบบนี้ ท่านยิ่งจะไม่ชอบฉัน คุณกลับไปเถอะนะคะกลับไปทำหน้าที่ลูก ส่วนฉันจะรักคุณอยู่ตรงนี้ ถึงตัวเราจะห่างกัน แต่ใจเรายังอยู่ใกล้กันเสมอ”...
ขณะที่ความรักของอินทัชกับปริตายังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง ความรักของภูรีกับพริมกลับตรงกันข้าม เขาพยายามโทร.หา เธอไม่ยอมรับสายโดยไม่ยอมบอกสาเหตุใดๆทั้งสิ้น...
คุณอัทธ์ต่อว่าคุณณีว่ายังไม่หายดีจะมาทำงานทำไม นี่อินทัชโทร.มาบอกว่ากลับถึงบ้านแล้ว เธอรีบมาจัดการเรื่องเอกสารส่งอินทัชไปทำงานกับเพื่อนของเธอที่เมืองนอกให้เร็วที่สุด ลูกจะได้ไปอยู่ไกลๆไม่ต้องติดต่อกับปริตาอีก คุณอัทธ์ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนักที่จะแยกลูกออกจากคนรักแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร...
บุสกรเพิ่งวางสายจากปริตาที่โทร.มาเล่าว่าอินทัชกลับบ้านไปดูแลแม่แล้ว ตอนที่เหลือบไปเห็นภูรีโทร.เข้ามาที่มือถือของพริม บุสกรส่งมือถือให้พริมแต่เธอไม่รับสาย กลับปิดเสียงหน้าตาเฉย อ้างติดงานอยู่เดี๋ยวค่อยโทร.กลับ บุสกรมองปราดเดียวก็รู้ว่าต้องมีปัญหากัน ถามว่างอนอะไรเขา พริมส่ายหน้า
“ไม่จริงหรอก มันต้องมีอะไร ฉันเห็นแกแปลกๆไปไม่เห็นจะนายถั่วพูคะ นายถั่วพูขาเหมือนเมื่อก่อน”
“ฉันบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไรสิ กินก๋วยเตี๋ยวไหม จะไปซื้อ” พูดจบพริมเดินออกไปเฉยเลย
ooooooo
วิกกี้ฟื้นจากอาการโคม่าแล้ว วันนี้พริมก็เลยชวนบุสกรไปเยี่ยม กำลังจะออกจากบ้าน ภูรีขับรถจะมารับพริมไปเยี่ยมวิกกี้พอดีเพราะได้ข่าวเช่นกันว่าฟื้นแล้ว บุสกรสบช่อง
“ดีเลย พริมไปกับคุณ ฉันจะได้ไม่ต้องไป”
พริมทำท่าจะไม่ยอมไปกับภูรี เพราะไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพังกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้ ตื๊อจะไปกับบุสกรให้ได้ บุสกรไม่ยอมให้ไป ฝากเธอไว้กับภูรีแล้วเดินลิ่วออกจากบ้าน พริมจะตามแต่เขาดึงมือไว้ ตัดพ้อน้อยใจ ทำไมถึงไม่อยากไปกับเขา เธอปฏิเสธว่าเปล่า แต่เขาไม่เชื่อต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน...
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล แทนที่พริมจะอยู่ในห้องเยี่ยมวิกกี้ด้วยกัน เธอกลับเดินหนีออกมา ปล่อยให้ภูรีได้อยู่ดูแลวิกกี้ เขาตามมาดักหน้าถามว่าจะไปไหน เธอจะกลับบ้านอ้างมีงานด่วนต้องกลับไปทำ
“แล้วทำไมไม่รอให้ผมไปส่ง”
“ฉันกลับเองได้ ฉันอยากให้คุณอยู่ดูแลวิกกี้วิกกี้ ต้องการกำลังใจจากคุณ”
ภูรีคาดคั้นพริมมีอะไรคาใจหรือเปล่า พักนี้ดูห่างเหินเขาชอบกล เธออยากจะบอกเขาตอนนี้เดี๋ยวนี้แต่ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาเธออีกสักนิด หากทำใจได้แล้วจะบอกเขาทุกอย่างแล้วเดินหนี...
พริมเดินหนีมาได้สักครู่ก็เดินต่อไม่ไหว ทรุดตัวลงนั่ง ภูรีตามมานั่งเก้าอี้ข้างๆยืนยันจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะทำใจบอกเขาได้ พริมจำใจเล่าเหตุการณ์ที่วิกกี้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้วันที่เกิดเรื่อง เธอสัญญากับวิกกี้ไว้ว่าถ้าวิกกี้มีชีวิตรอดกลับมาได้ เธอจะถอยออกไปจากชีวิตภูรี วิกกี้ต้องการการดูแลจากเขา
“ผมถามคุณอย่าง ความรักที่ผมมีให้คุณมันไม่ได้ช่วยทำให้คุณหวงผมบ้างเลยเหรอ”
“ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่วิกกี้ ฉันจะไม่มีวันยกคุณให้ใคร”
ภูรีตัดพ้อ ตนเองไม่ใช่สิ่งของ เธอจะเที่ยวยกให้ใครได้อย่างไร อย่าบังคับให้เขาไปรักใครเลย แต่ถ้าเธอยังยืนกรานอย่างนั้น เราคงต้องเลิกกัน เขายอมไม่มีเธออยู่ในชีวิตดีกว่าให้เธอมาสั่งให้เขาไปรักใครแล้วเดินจากไปอย่างคนหัวใจสลาย พริมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น...
ในเวลาต่อมาภูรีแวะมาหาภควัตที่ห้องพัก เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง เขาไล่ภูรีกลับไปง้อพริม ทำอย่างไรก็ได้ให้เธอใจอ่อนไม่เลิกกับเขา อย่าปล่อยให้เธอรอนาน เพราะเธออาจคิดว่าเขาไม่แคร์
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ง้อ ในเมื่อพริมต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้”
ooooooo
ภควัตเห็นพริมเอาแต่นั่งใจลอย ไม่เป็นอันทำงาน ก็มองออกว่าเธอรู้สึกไม่ต่างจากภูรี พยายามจะเป็นกาวใจให้ทั้งคู่ได้กลับมารักกัน เล่าว่าเมื่อคืนภูรีไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดถึงเธออยู่ ถ้าเขาไม่ได้มาง้อเธอไม่ได้แปลว่าไม่แคร์ แต่เขาเป็นคนแบบนี้เองขนาดคิดถึงพ่อแทบตายยังไม่เคยคิดจะไปง้อ เธออย่าไปถือสาเขาเลย
“เขาไม่มาดีแล้วค่ะ เพราะถ้าฉันเห็นเขาฉันจะ ...จะทำใจไม่ได้” พูดจบพริมปล่อยโฮ ภควัตได้แต่มองด้วยความสงสารไม่รู้จะช่วยอย่างไร เมื่อได้อยู่ลำพังกับบุสกร ภควัตขอให้ช่วยกล่อมพริมให้ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับวิกกี้ เธอจะได้กลับมารักกับภูรีเหมือนเดิม บุสกรออกตัวถ้าทำได้คงทำไปนานแล้ว ตนก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นทุกข์เหมือนกัน ทั้งคู่มัวแต่คุยกันไม่ทันสังเกตเห็นบารมีแอบฟังอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ...
บารมีไม่รอช้าโทร.นัดให้ภูรีมาพบเพื่อบอกเหตุผลว่าทำไมพริมถึงต้องทำแบบนั้นเพราะเธอเหมือนพาพรแม่ของเธอ ที่เลือกจะให้ความทุกข์อยู่กับตัวเองดีกว่าให้ตัวเองมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น คำพูดของบารมีทำให้ภูรีคลายความขุ่นเคืองในตัวพริมลงไปได้มาก...
ทางด้านพัชรารู้เรื่องคำสัญญาของพริมที่ให้ไว้กับวิกกี้ จัดแจงโทร.ตามพริมให้มาพบที่หน้าห้องพักฟื้นของวิกกี้ ยื่นข้อเสนอว่าถ้าพริมทำให้วิกกี้กับภูรีได้แต่งงานกัน ท่านจะยอมรับวีรีเป็นสะใภ้ จะยอมรับลูกของวีรีเป็นหลานและยอมให้พงศกรทำในสิ่งที่อยากทำจะไม่บังคับใครให้เป็นอย่างที่ท่านต้องการอีก
“และฉันก็จะยอมให้เธอเป็นพี่สาวของลูกฉัน...ฉันพูดจริงๆนะ ที่ผ่านมาฉันอาจจะทำไม่ดีกับเธอ เพราะฉันกลัวว่าเธอจะมาแย่งความรักจากครอบครัวฉันไป แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว ว่าเธอคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ครอบครัวเรามีความสุข”
พริมยังไม่ทันจะตอบอะไรมีเสียงพยาบาลร้องเอะอะดังมาจากในห้อง พัชรากับพริมรีบเข้าไปในห้อง เห็นพยาบาลประคองวิกกี้ลุกขึ้นจากพื้น พัชราตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้ความว่าฝึกเดินให้วิกกี้อยู่ดีๆก็ล้มไป
“วิกกี้ไม่อยากทำแล้วค่ะ วิกกี้เบื่อๆๆๆ วิกกี้ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น” วิกกี้ตีอกชกตัวล้มลงไปอีกครั้ง จังหวะนั้นภูรีเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ วิกกี้เห็นเขามาก็ตัดพ้อต่อว่าทำไมไม่มาหากันบ้าง เขาขอโทษนี่เพิ่งเคลียร์งานเสร็จก็รีบมาหาเธอเลย ต่อไปนี้เขาจะอยู่ข้างๆ คอยดูแลและให้กำลังใจเธอ เราสองคนจะสู้ไปด้วยกัน ยื่นช่อดอกไม้ให้แล้วดึงเธอมากอด พริมต้องก้มหน้าไม่อยากดูภาพบาดตา
อ่านละคร เสน่ห์รักนางซิน ตอนที่ 12 วันที่ 16 พ.ค.61
บทประพันธ์โดย จันทริกากำกับการแสดงโดย สมจริง ศรีสุภาพ
ผลิตโดย บริษัท กู๊ด ฟิลลิ่ง จำกัด
ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ