อ่านละคร เสน่ห์รักนางซิน ตอนที่ 2 วันที่ 24 เม.ย.61

อ่านละคร เสน่ห์รักนางซิน ตอนที่ 2 วันที่ 24 เม.ย.61

“ขอบใจมากหลาน คิดดีทำดีไว้นะ แล้วชีวิตหลานจะเจอแต่สิ่งดีๆ”...

ระหว่างที่ป้ารำไพกับลุงฟักเดินทางไปสนามบิน ภูรีขับรถมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านปรีชา เขาเองก็มีปมในใจเกี่ยวกับการที่ถูกพ่อทอดทิ้งไปเช่นเดียวกับพริม แต่ผิดกันตรงที่เขาเคืองแค้นท่าน ต้องการจะทำให้ท่านรู้ว่าการที่ไม่มีท่านคอยดูแลมาตั้งแต่เล็ก เขากับแม่สามารถลืมตาอ้าปากและอยู่ได้อย่างมีความสุข

แถมประสบความสำเร็จเรื่องธุรกิจการค้าอีกต่างหาก

เสียงแตรรถบีบไล่ทางด้านหลังทำให้ภูรีตื่นจากภวังค์มองกระจกส่องหลังเห็นรถเมล์แดงคันเล็กจอด

ต่อท้ายรถตัวเอง เขาขับรถออกไปไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย พริมเดินนำบุสกรและปริตาลงจากรถมองตามรถของเขาที่แล่นออกไปอย่างแปลกใจ ว่ามาจอดรถหน้าบ้านคนอื่นทำไม แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร จากนั้นสามสาวพากันเข้าไปในตัวบ้าน ปริตากับบุสกรต่างตะลึงในความโอ่อ่าของบ้าน ผิดกับพริมที่เฉยๆเพราะเคยมาที่นี่แล้ว

ในเวลาต่อมา สามสาวช่วยกันทำความสะอาดตามห้องที่ตัวเองชื่นชอบ ปริตาทำความสะอาดห้องแต่งตัวที่มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ส่วนบุสกรขอไปทำความสะอาดที่ห้องออกกำลังกาย ขณะที่พริมเลือกที่จะไปเช็ดถู ปัดกวาดตู้เก็บรองเท้า ทั้งสามคนทำความสะอาดบ้านปรีชาอย่างมีความสุข

การมาช่วยป้ารำไพกับลุงฟักดูแลบ้านปรีชา

ครั้งนี้ทำให้พริมได้เจอเข้ากับการ์ดเชิญไปงานเปิดตัวรองเท้ายี่ห้อ P.PAUL ที่จะจัดขึ้นที่โรงแรมมุกทะเล ใกล้ กับบ้านหลังนี้เพื่อทำให้ความฝันของพริมเป็นจริง สามสาวจึงตกลงใจจะไปงานนี้ที่จะจัดขึ้นในตอนเย็นของวันมะรืน

ooooooo

เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่อเมริกา พงศกรลูกชายคนเล็กของพัชรากับบารมีไปทำวีรี นักเรียนระดับไฮสกูลท้อง พ่อของเธอจะเอาเรื่องเขาถึงคุกถึงตะราง พัชราร้อนใจมากชวนบารมีไปที่นั่น เขาไม่ยอมไปหากพงศกรจะโดนจับติดคุกก็ดีเหมือนกันเผื่อจิตใต้สำนึกจะดีขึ้นมาบ้าง พัชราโกรธที่เขาไม่ยอมไปช่วยลูก

วิกกี้ก็เลยต้องไปเป็นเพื่อนแม่แทน  ทำให้เธอไปร่วมงานเปิดตัวรองเท้าของภูรีที่ภูเก็ตไม่ได้ โทร.ไปบ่นกับภูรีว่าเสียดายมากอุตส่าห์ตัดชุดเตรียมไว้ เขาปลอบว่าไม่เป็นไรไว้วันหลังเขาจะจัดงานย้อนหลังให้เอง...

นับเป็นโชคดีของพริม ปริตา และบุสกร ที่ป้ารำไพเก็บเสื้อผ้าสวยๆไว้ในหีบหลายชุดเนื่องจาก

ท่านเคยมีร้านขายเสื้อผ้ามาก่อน สามสาวเอามาแก้ไขกันเล็กน้อยก็ได้ชุดสวยไว้ใส่ไปงานคืนพรุ่งนี้ได้แล้ว...

ในที่สุดก็ถึงวันงาน สามสาวในชุดสวยสง่ามีเครื่องเพชรปลอมประดับแต่พองาม มาถึงสถานที่จัดงาน

พริมสะพายกระเป๋าใบใหญ่ใส่แฟ้มประวัติของตัวเองติดมาด้วยเผื่อจะเจอเจ้าของ P.PAUL เธอไม่ลืมเตือนเพื่อนทั้งสองคน ให้ท่องเอาไว้ว่าฉันสวย ฉันรวย ทำตัว

ให้แนบเนียนอย่าตื่นเต้น แต่ตัวเองกลับสติแตกเมื่อเห็นแขกไฮโซสวมรองเท้าแบรนด์เนมแพงระยับจะตามไปดูใกล้ๆให้เป็นบุญตา ปริตากับบุสกรคว้าตัวไว้ทัน...

นิสาแม่ของภูรีและมิสเตอร์พีพ่อเลี้ยงของเขาก็มาร่วมงานนี้ด้วย ภูรีกำลังคุยกับท่านทั้งสองอยู่ตอนที่อินทัชเข้ามาขอยืมตัวเขาไปจากพวกท่าน เนื่องจากเพิ่งรู้ มาว่าน้ำหวานจะต้องเดินทางไปทำธุระที่อังกฤษคืนนี้จะอยู่ไม่ถึงงานเลิก ตนก็เลยจะขอเธอแต่งงานตอนนี้เลย ภูรีทักท้วงใกล้งานจะเริ่มแล้ว

“ใช้เวลาไม่นานหรอกน่ะ...ไอ้วัตไปหลีสาวอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ โทร.ไปไม่รับสาย ฉันว่าจะไม่รอมัน เสียเวลา เดี๋ยวแกไปสแตนด์บายที่เปียโน ทำตามคิวที่ซ้อมกันเลยนะ” อินทัชหยิบแหวนขึ้นมาดู ก่อนจะเดินกลับเข้าข้างใน ภูรีมองตามเหนื่อยใจกับความใจร้อนของเพื่อน...

อินทัชรอจนภูรีขึ้นประจำที่ที่เปียโนและเริ่มบรรเลงเพลงรักโรแมนติก ที่สื่อถึงความรักที่อินทัชมีให้หญิง

คนรักหมดหัวใจ อีกมุมหนึ่งหน้าห้องอาหาร พริมเดินหาห้องจัดเลี้ยงอยู่กับเพื่อนๆ ได้ยินเสียงเพลงดังมาจากด้านใน มองเข้าไปเห็นภูรีร้องเพลงเล่นดนตรีอยู่บนเวที จำได้ว่าเคยเจอกันที่ถนนเจริญรัถ บุสกรไม่อยากจะเชื่อมาไกลถึงนี่ยังจะมาเจอกันอีก โลกช่างกลมเหลือเกิน จากนั้นสามสาวเดินหาห้องจัดเลี้ยงต่อไป...

ภูรีพยักหน้าให้สัญญาณ อินทัชหยิบแหวนขึ้นมาแล้วคุกเข่าต่อหน้าน้ำหวาน ขอเธอแต่งงาน น้ำหวานไม่พร้อมจะผูกมัดด้วยลุกหนีไปเลย อินทัชรีบตามจนทันเพื่อขอคำอธิบาย เธอบอกอย่างชัดแจ้งว่าไม่เคยรักเขา ยิ่งเขามาขอแต่งงานแบบนี้เธอยิ่งมั่นใจว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอต้องการ บอกลาเขาแล้วเดินจากไป อินทัชทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ ขอให้ภูรีเข้าไปในงานก่อน ขออยู่คนเดียวสักพักแล้วจะตามไป...

เจ้าของ P.PAUL ไม่เคยออกสื่อทำให้พริม

ไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไร จึงต้องถามเอาจากบริกรในงาน ปรากฏว่าเขายังมาไม่ถึง เธอบังเอิญได้ยินแขกคุยกันว่าเจ้าของ P.PAUL นอกจากจะสนิทสนมกับอินทัช อินดัสทรีแล้ว ยังสนิทกับเจ้าของโรงแรมมุกทะเลแห่งนี้อีกด้วย พริมเก็บข้อมูลและเงี่ยหูฟังต่ออย่างสนใจ

ooooooo

ปริตากับบุสกรเดินมาที่มุมอาหารค็อกเทลซึ่งจัดเป็นคำเล็กๆหลากหลายชนิด บุสกรต้องการจะช่วยประหยัดค่าของกินจัดแจงหยิบถุงก๊อบแก๊บในกระเป๋าถือออกมาหยิบอาหารใส่ ภควัตเดินมาตักอาหารใกล้ๆ เธอคิดว่าเป็นปริตาจัดแจงส่งถุงก๊อบแก๊บ ที่ใส่อาหารเต็มแล้วให้ แต่ไม่มีใครรับ

“เอ้า รับไปสิ” บุสกรพูดพลางเหลือบไปมองข้างๆต้องตกใจที่เห็นภควัตแทนที่จะเป็นปริตา เขาคิดว่าเธอเป็นพวกแอบเข้ามากินฟรีจะเอาตัวไปส่ง รปภ. ทันทีที่เขาคว้ามือบุสกร สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเธอก็ทำงาน จับข้อมือภควัตพลิกแล้วทุ่มลงพื้น ยืนคร่อมร่างเขาไว้ เนื่องจากกระโปรงเธอสั้นทำให้เขาเห็นกางเกงใน โดยไม่ได้ตั้งใจ บุสกรยิ่งเดือดประเคนทั้งเข่าเขย่าทั้งศอกใส่เขาไม่ยั้ง

แขกในงานพากันถ่ายคลิปเอาไว้ พริมกับปริตาดึงบุสกรออกมา ขณะที่ทีมจัดงานกันตัวภควัตเอาไว้ พริมรีบเข้าไปขอโทษเขาแทนเพื่อนที่เข้าใจเขาผิด ภควัตตะลึงในความสวยของเธอล้มเลิกความคิดจะเอาเรื่อง

บุสกร นักข่าวอยากมีข่าวไปเขียนยุแยงให้เขาเอาเรื่อง จะปล่อยให้ผู้หญิงมาทำร้ายเจ้าของโรงแรมมุกทะเลได้อย่างไร พริมถึงกับหูผึ่ง หวังจะใช้เขาเป็นสะพานไปหาเจ้าของ P.PAUL จึงพยายามทำดีด้วย

ภควัตถูกใจพริมตะล่อมถามว่าเป็นใครมาจากไหน เป็นแขกของใคร เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พอดีคุณลุง ให้เธอมางานนี้แทน เพราะท่านต้องเดินทางไป

ต่างประเทศกะทันหัน เขาอยากรู้ว่าคุณลุงของเธอเป็นใคร

“ชื่อคุณปรีชาค่ะ ปรีชา ลูบคม” คำตอบของหญิงสาว ทำเอาภควัตอึ้ง...

ฝ่ายภูรีรู้เรื่องมีคนอุปโลกน์เป็นหลานพ่อตัวเองจากภควัต จะตามไปเอาเรื่องเพราะพ่อไม่มีญาติที่ไหนจะมีหลานได้อย่างไร แล้วจ้ำพรวดๆจะไปดูหน้า

คนโกหก ภควัตจะตามไปห้ามแต่ถูกนักข่าวขอถ่ายรูปเสียก่อน...

พริมมัวแต่ชะเง้อหาเพื่อนไม่ทันดูทาง ชนเข้ากับภูรีอย่างจัง มือถือตกพื้นดับไปเลย เขามองเธอชัดๆ

ก็จำได้ว่าเจอกันที่ถนนเจริญรัถ เธอบ่นอุบเจอเขาทีไรข้าวของต้องพังเสียหายทุกที ไม่รู้ต้องเสียค่าซ่อมเท่าไหร่

ภูรีเอาปากกามาเขียนเบอร์มือถือตัวเองใส่มือเธอ เพราะไม่มีกระดาษจดจะได้นัดกันจ่ายค่าเสียหายให้

พริมไม่ต้องการ ถือว่าทำบุญให้เขาจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก เขาไม่สนใจเขียนเบอร์ให้จนเสร็จ หญิงสาวหงุดหงิดไม่หายเดินสะบัดออกไป ภควัตมาทันเห็นเธอผละจากภูรี รีบเข้ามาต่อว่าเพื่อนว่าบอกแล้วไม่ใช่หรือให้ใจเย็นกับเธอเพราะตนชอบเธออยู่ ภูรีงงว่าเพื่อนพูดเรื่องอะไร

“อ้าว แกยังไม่รู้เหรอว่าคุณพริมคนเมื่อกี้เป็นหลานสาวพ่อนาย”...

ทางด้านพริมตามหาปริตากับบุสกรมาถึงชายหาด เห็นอินทัชผลุบๆโผล่ๆจะจมน้ำทะเล ทิ้งทุกอย่างไว้

ที่บนหาดถอดรองเท้าลุยน้ำไปช่วย ไม่สนใจตัวเองที่เหยียบเปลือกหอยเป็นแผลเลือดไหล คิดแต่จะช่วยคนเท่านั้น ภควัตกับภูรีตามมาเห็นเหตุการณ์ แต่ไม่รู้ว่าคนที่เธอลงไปช่วยเป็นใคร ภูรีเจอกล่องแหวนบนหาดทรายหยิบขึ้นมาดู จำได้ว่าเป็นแหวนของเพื่อน ชวนภควัตตามไปช่วย

หญิงสาวเห็นมีคนมาช่วยจึงถอยออกมา ปล่อยให้ภควัตกับภูรีเข้าไปช่วย เธอเริ่มเจ็บที่เท้าพยายามจะเดินเข้าฝั่งแต่ถูกน้ำทะเลซัดล้มลง ภูรีเห็นเธอท่าทาง

ไม่สู้ดีนัก ปล่อยให้ภควัตไปช่วยอินทัชคนเดียว ย้อนกลับมาอุ้มเธอขึ้นจากน้ำไปไว้บนฝั่ง พริมเห็นตัวเองปลอดภัยบอกให้ภูรีไปช่วยภควัต

“เขาจะได้เห็นว่านายมีน้ำใจ ยอมให้นายเล่นดนตรีที่นี่นานๆ”

ภูรีอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อพริมเข้าใจว่าเขาเป็นนักดนตรี ก่อนจะซักว่าเป็นหลานสาวคุณปรีชาหรือ เธอชะงักไปเล็กน้อย ย้อนถามว่ารู้จักท่านด้วยหรือ เขารู้จักดี ตกลงเธอเป็นหลานสาวคุณปรีชาฝั่งไหน พริมอึกอักคิดหาคำตอบไม่ทัน แต่เหมือนมีระฆังมาช่วยเอาไว้ ภควัตตะโกนเรียกภูรีให้มาช่วยจับอินทัชหน่อย พริมสบช่องตอนที่เขาวิ่งไปหาเพื่อน รีบเก็บข้าวของของตัวเอง กะเผลกๆหนีหายไปในความมืด

ooooooo

พริมเดินกะเผลกๆมาตามทางในโรงแรม เจอปริตากับบุสกรพอดี รีบชวนกันกลับเพราะภูรีดันรู้จักกับคุณปรีชา เขาต้องสงสัยแน่ๆ ว่าพวกเราปลอมตัวมา ปริตากับบุสกรถึงกับหน้าเสีย ช่วยกันหิ้วปีกพริมพากันหนี

ทางด้านอินทัชโวยวายใส่เพื่อนที่หาว่าตัวเอง

จะฆ่าตัวตาย อธิบายว่าที่ต้องทำอย่างนั้นเพราะดันเผลอตัวขว้างแหวนทิ้งทะเล แต่พอนึกขึ้นได้ว่าแหวนวงนี้เป็นสมบัติเก่าแก่ประจำตระกูลก็เลยลุยน้ำลงไปหา

“แต่ฉันลืมไปว่าน้ำมันเย็น ฉันเป็นตะคริว

ก็เลยจะจมน้ำ”

ภควัตมัวแต่วุ่นอยู่กับอินทัช พอหันไปมองอีกทีพริมหายไปแล้ว ภูรีฟันธงว่าเธอต้องเป็นแก๊งต้มตุ๋น จะตามไปลากคอเอาเข้าคุกให้ได้ ภควัตทักท้วง เขาต้องกลับเข้าไปในงานซึ่งจะเริ่มในอีกไม่ช้านี้

“ถ้าพ่อฉันไม่มา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเปิดตัว ปล่อยให้แด๊ดกับคุณแม่จัดการไปแทนก็ได้”...

ริมถนนหน้าโรงแรมมุกทะเล ปริตา พริมและบุสกรรอรถสองแถวอยู่นานไม่เห็นโผล่มาสักคัน สงสัยรถอาจจะหมด บุสกรตัดสินใจโบกรถคันที่เพิ่งแล่นเข้ามา ชายสองคนท่าทางดีจอดรถถามว่าจะไปไหนกัน บุสกร จะพาเพื่อนไปโรงพยาบาล เพื่อนเหยียบเปลือกหอย

ถ้าไม่รบกวนจะขอติดรถไปด้วย ชายสองคนยินดีจะไปส่งให้ถึงที่ จังหวะที่สามสาวขึ้นรถชายแปลกหน้า ภควัตขับรถออกจากโรงแรมพร้อมกับภูรีและอินทัชเห็นพอดี

“นั่นไงคุณพริม” ภควัตชี้ชวนให้ภูรีดู เขาบอกให้ขับรถตาม อยากรู้ว่าพวกนั้นจะไปไหน...

ท่าทางเป็นคนดีไม่ได้หมายความว่าจิตใจจะดีไปด้วย ครั้นถึงถนนเปลี่ยวชายหนุ่มสองคนเริ่มออกลาย คิดมิดีมิร้ายกับสามสาว โชคดีที่ภูรีกับเพื่อนๆตามมาช่วยไว้ทัน ภูรีเตะต่อยกับคนร้ายเป็นพัลวัน ก่อนจะถูกหนึ่งในพวกมันเอาไม้ฟาดสลบเหมือด ภควัตกลัวว่า

นิสาจะเป็นห่วงที่ภูรีหายตัวไป รีบโทร.แจ้งว่าเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนนี้ปลอดภัยแล้วอยู่โรงพยาบาล เขาขอให้แม่กับแด๊ดขึ้นเวทีแทนเขาด้วย...

ทางฝ่ายพริมได้รับการทำแผลที่เท้าเรียบร้อย เห็นข่าวมิสเตอร์พีจาก P.PAUL จับมือกับพ่อของอินทัช ตัวแทนจากอินทัช อินดัสทรีก็นึกเสียดายที่ไม่ได้เจอ

กับเจ้าของ P.PAUL แต่ก็ไม่คิดจะยอมแพ้ถึงไม่ได้เจออย่างน้อยเธอก็รู้แล้วว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จังหวะนั้น ภควัตเดินเข้ามาหา พริมถามถึงภูรีกับอินทัช

“ปลอดภัยแล้วครับ แต่ว่าภูยังไม่ฟื้น ส่วนเรื่องคนร้าย ผมโทร.แจ้งตำรวจให้แล้ว คาดว่าน่าจะตามจับได้ ไม่ยาก คุณพริมจะกลับเลยไหมครับ ผมจะไปส่ง”...

จากนั้นไม่นาน ภควัตขับรถมาส่งสามสาวหน้าประตูรั้วบ้านปรีชา โดยไม่ลืมขอเบอร์พริมไว้เผื่อจะ โทร.ถามไถ่อาการ บุสกรฮึดฮัดไม่ยอมให้เพื่อนให้เบอร์เขา พริมกลับหยิบมือถือของเขามากดเบอร์ตัวเองลงไป พอเขาไปแล้ว บุสกรต่อว่าเพื่อนไปให้เบอร์เขาทำไม

พริมอธิบายว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของ P.PAUL เธอจึงคิดว่าเขาอาจจะช่วยทำให้ฝันของเธอเป็นจริงได้...

แม้จะรู้ว่าภควัตไปส่งสามสาวที่บ้านพ่อตัวเอง แต่ภูรีมั่นใจว่าพวกเธอต้องไม่ใช่คนดี อาจเป็นแก๊งต้มตุ๋นแฝงตัวมา จะต้องเปิดโปงพวกนี้ให้ได้

ooooooo

ณ อพาร์ตเมนต์หรูของพงศกรในอเมริกา พัชราไม่เปิดโอกาสให้พ่อของวีรีต่อรองอะไรทั้งนั้นเพราะคิดว่าเขาเลี้ยงลูกหวังจะจับผู้ชายรวยๆ จึงยื่น

ข้อเสนอจะให้เงินหนึ่งล้านบาท แลกกับการไม่มายุ่งเกี่ยวกับพงศกร

“เก็บเงินของพวกคุณไป ผมไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก ครั้งนี้ผมจะถือว่าลูกสาวผมถึงคราวซวย” ด่าจบพ่อของวีรีลากมือลูกสาวออกไป เด็กสาวมองพงศกรอย่างอาลัยอาวรณ์

พงศกรโผกอดพัชราพลางออดอ้อนว่าไม่มีใครเข้าใจเขาเท่าแม่อีกแล้ว รักท่านที่สุดในโลก พัชราตัดพ้อถ้ารักท่านจริงก็หัดทำเรื่องดีๆให้ท่านชื่นใจบ้าง ไม่ใช่สร้างแต่ปัญหา เขาให้สัญญาต่อไปนี้จะทำแต่เรื่องให้ท่านชื่นใจแล้วหอมแก้มแม่หลายฟอด พัชราถึงกับยิ้มออก แต่ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินวิกกี้บ่นสงสารวีรี

“สงสารมันทำไม มันอยากใจง่ายเอง จำไว้เลยนะวิกกี้ คนจนที่รักสบายแต่ความขยันอดทนต่ำมีอยู่เยอะ เราจะต้องผจญกับพวกมันทั้งชีวิต ถ้าเราไม่เข้มแข็ง เราก็จะแพ้พวกมัน”

วิกกี้นิ่งเฉยเพราะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของแม่เท่าใดนัก ระหว่างนั้นภูรี โทร.มาขอให้เธอช่วยส่งประวัติอย่างละเอียดของพริม ปริตาและบุสกรมาให้ เนื่องจากทั้งสามคนเคยทำงานที่ห้างสรรพสินค้าของเธอ

ใช้เวลาไม่นาน ประวัติของสามสาวก็ถูกเมลไปให้ภูรีที่อยู่ในเมืองไทย วิกกี้อดไม่ได้ โทร.ทางไกลมาถามสาเหตุที่เขาต้องให้สมรส่งประวัติของสามสาวไปให้

“เอาไว้ให้พี่แน่ใจอะไรก่อนแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง” พูดจบภูรีวางสายมองประวัติของสามสาวแววตามุ่งมั่น...

ฝ่ายภควัตหวังดีจะติดต่อนักสืบให้มาสืบเรื่อง

พริมกับพวก ภูรีไม่ต้องการ ตั้งใจจะสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
ooooooo

ภูรีต้องการจะรู้ให้ได้ว่าพริมกับพวกเป็นใครกันแน่ จึงแต่งเรื่องว่าอินทัชกับเขาถูกแก๊งมาเฟียแก๊งเดียวกับที่จะเล่นงานสามสาวเมื่อคืนก่อนซ้อมเอาจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน ครั้นจะให้ไปแจ้งตำรวจก็ทำไม่ได้เพราะพวกมันเป็นมาเฟียใหญ่ของที่นี่ขืนเอาตำรวจมาเกี่ยวข้องจะยิ่งไปกันใหญ่

ระหว่างที่ภควัตรอให้พ่อมาเคลียร์เรื่องนี้ จำเป็นต้องฝากภูรีกับอินทัชให้หลบภัยที่บ้านของพริมไปพลางก่อน จะรบกวนเธอแค่ไม่กี่วัน บุสกรไม่ยอมให้ฝาก อ้างไม่สะดวกให้คนแปลกหน้ามาอยู่ด้วย ปริตาสวนทันที

“พวกเขาช่วยชีวิตเรา เขาไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วบุส”

บุสกรสั่งให้ปริตาหุบปากไม่ต้องพูดมาก แล้วแนะให้ภควัตพาภูรีกับอินทัชไปอยู่ที่โรงแรมมุกทะเลของเขา ภควัตทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะกลัวพวกมันจะตามไปถล่มที่โรงแรม บุสกรโต้แล้วไม่กลัวพวกมันมาถล่มที่นี่หรือ

“แต่จะไม่มีใครรู้ว่าคนของผมอยู่ที่นี่...ได้ไหมครับคุณพริม”

ทีแรกพริมไม่ยอมให้อยู่อ้างคุณลุงไม่ชอบให้พาเพื่อนผู้ชายเข้ามาในบ้าน ภูรีทำเป็นนึกออกว่าคุณปรีชารู้จักกับพ่อของภควัต น่าจะให้ท่านลองโทร.คุยกับ

คุณปรีชาด้วยตัวเอง พริมร้องห้ามเสียงหลง แต่งเรื่องว่าคุณลุงไปเที่ยวพักผ่อนในป่า ไม่น่ามีสัญญาณมือถือ

ภูรีขอให้ภควัตลองโทร.ดูก่อนก็ไม่เสียหายอะไร ภควัตทำเป็นกดเบอร์ พริมร้อนตัวรีบอนุญาตให้ทั้งคู่อยู่ที่นี่ได้ ไม่ใช่บนตึกใหญ่แต่เป็นเรือนรับรองหลังเล็กติดทะเล

จากนั้นพริมเอากุญแจพวงใหญ่ไปไขเปิดบ้านให้ ท่ามกลางสายตาจ้องจับผิดของภูรี แล้วเดินนำพวกหนุ่มๆเข้าไปในตัวบ้าน ภควัตหลอกถามเธอว่า

อยู่ที่นี่กันแค่สามคนเท่านั้นหรือ บุสกรชิงตอบคำถามแทนเพื่อนรักว่าใช่อยู่กันแค่สามคน แต่มีกล้องวงจรปิดสิบตัว แถมยังมีสัญญาณกันขโมยอีกเพียบ

“ที่ผมถามเพราะจะได้พาคนของผมไปแนะนำตัว ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่คุณคิด”

“ใช่ค่ะเราอยู่กันสามคนจะมีแม่บ้านเข้ามา

ทำความสะอาดทุกเช้า คนสวนก็อาทิตย์ละครั้ง ส่วนเรื่องอาหารการกินพวกเราจัดการกันเองพอดีคุณพ่อคุณแม่อยากให้พริมรู้จักช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด”

ภูรีอยากรู้ว่าบ้านจริงๆของพริมอยู่ที่ไหน เธอพยายามเลี่ยงไม่ตอบ แต่เขาคาดคั้นหนักเข้า เธอโกหกว่าบ้านอยู่ปารีส เขาแกล้งตื่นเต้น มีบ้านอยู่ปารีสแสดงว่าต้องรวยมาก เอาไว้เขาจะเก็บเงินบินไปเยี่ยม

พริมเริ่มจนมุมรีบตัดบทขอตัวไปก่อน พวกเขาจะได้พักผ่อน แล้วเดินนำปริตากับบุสกรออกไป ภูรีมองตาม

“ไอ้วัต...เข้าแผนสอง”

อ่านละคร เสน่ห์รักนางซิน ตอนที่ 2 วันที่ 24 เม.ย.61

บทประพันธ์โดย จันทริกา
กำกับการแสดงโดย สมจริง ศรีสุภาพ
ผลิตโดย บริษัท กู๊ด ฟิลลิ่ง จำกัด
ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ