อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 10 วันที่ 17 เม.ย.61
อัคนีเหมือนจะรู้ชะตากรรมตัวเองอยู่แล้วแต่ยังเสี่ยงพาพวกกัลป์มาจนถึงถ้ำมหากาฬ“คนมีวิชาอาคมมากมายต้องมาตายที่ถ้ำนี้ เอ็งต้องไตร่ตรองให้ดีก่อนจะเข้าไป”
ปรมาจารย์คมแฝกเคยเข้าไปในถ้ำนี้ ความทรงจำในอดีตยังชัดเจนแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานหลายปี
“กัลป์...คมแฝกแสงอัคคีคือคมแฝกที่จะใช้ต่อกรกับคมแฝกสยบสาครของไอ้แสนได้ แต่ความน่ากลัวที่อยู่ในถ้ำนั้นมีแต่สมาธิจิตของเอ็งเท่านั้นที่จะเอาชนะได้ ข้าเอาชีวิตรอดออกจากถ้ำนี้ได้ก็ถือว่าบุญแล้ว แต่บารมีของข้าไม่ถึงพอจะได้สัมผัสคมแฝกแสงอัคคี เอ็งคือลูกศิษย์ที่ข้ามั่นใจว่าเอ็งคือผู้ที่จะได้ครอบครองคมแฝกแสงอัคคีเล่มนี้”
บรรยากาศวังเวงหน้าถ้ำทำให้อัญชันห่อไหล่ รู้สึกกลัวแต่ไม่อยากห่างจากกัลป์
“กัลป์ ฉันจะเข้าไปในถ้ำกับคุณด้วย”
“คุณรออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวผมออกมา...ผมให้สัญญา”
อัญชันไม่ยอมโถมตัวไปกอด กัลป์ยกมือโอบตอบก่อนประกาศกร้าว
“ถ้าได้คมแฝกแสงอัคคีก็พอจะมีทางสู้กับไอ้แสนได้ ล้างอิทธิพลของมันให้หมดไปจากเมืองพล!”
กัลป์เลือกแล้วจะเข้าถ้ำมหากาฬเพื่อตามหาคมแฝกแสงอัคคี โดยทิ้งอัคนี อัญชัน องอาจและตะโพนไว้ด้านหน้า กลิ่นแก๊สจากชั้นบรรยากาศทำให้องอาจสงสัย เมื่อจับโน่นหยิบนี่มาดมก็รู้ว่ามันคือก๊าซพิษชนิดหนึ่งทำให้เกิดภาพหลอนและแน่นอนว่ากัลป์จะต้องเผชิญเรื่องเหล่านี้อย่างหนักหน่วงกว่าในถ้ำ
อัคนีทึ่งในความรู้ขององอาจพลันความเป็นห่วงศิษย์เอกก็แล่นพล่านต้องส่งกระแสจิตถึง “ไอ้กัลป์...จงอย่ากลัวสิ่งที่เอ็งคิด จงอย่ากลัวสิ่งที่เอ็งเห็น ทุกสรรพสิ่งเป็นเพียงความว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวนอกจากใจของเอ็ง”
กัลป์ได้ยินเสียงของอัคนีพยายามหลับตาตั้งสติไม่ให้พรั่นพรึงกับบรรยากาศรอบตัว แต่อัญชันไม่ได้ยินร่ำร้องอยากเข้าไปช่วยกัลป์ในถ้ำ อัคนีถอนใจยาวปรามเสียงอ่อน
“อย่า...กัลป์มันเลือกทางของมันแล้ว ไม่มีใครหรืออะไรจะขัดขวางมันได้”
“มันคือที่ตาย ฉันจะเข้าไปช่วยกัลป์”
“มันเป็นเรื่องของนักสู้ มันเป็นเรื่องของคนที่ถือคมแฝก ไม่ใช่เรื่องของเอ็งนังหนู”
องอาจต้องช่วยห้ามอีกแรงอัญชันจึงสงบลง โดยไม่รู้เลยว่ากัลป์กำลังเผชิญหน้ากับตัวเองในด้านมืด!
“แน่ใจเหรอไอ้กัลป์ว่ามึงเป็นคนดี เสียสละเพื่อ คุณธรรม ชะตากรรมที่เกิดขึ้นกับมึงก็เพราะมึงนั่นแหละเป็นคนกำหนด...มึงฆ่าพ่อสน มึงคิดว่ามึงทำตามหน้าที่เหรอ มึงคิดว่าเป็นอุบัติเหตุ มึงตั้งใจยิงเลยด้วยซ้ำ...ไอ้ชาติชั่ว”
กัลป์ตัวร้ายจู่โจม ท่าทางดุดันและแววตายียวนเหมือนแสนอดีตเพื่อนรักของเขายิ่งนัก
“อยากกำจัดไอ้แสนแล้วได้เป็นวีรบุรุษเมืองพลล่ะสิ สายไปซะแล้ว...คนที่มึงรัก แม่มึง เมียมึง น้องสาวมึง มีใครได้อยู่ดีมีสุขเคียงข้างมึงบ้าง...ไม่มี!”
กัลป์ตัวดีเริ่มเดือดปุด เรื่องราวเลวร้ายในอดีตและผู้คนรอบตัวที่ต้องทุกข์ทรมานเพราะเขาทำให้แรงแค้นเดือดพล่านอย่างที่ไม่เคยมาก่อน และเหมือนกัลป์ด้านมืดจะรู้ดีตอกย้ำเสียงเข้ม
“กูรู้ว่าในใจมึงจริงๆแล้วอยากสอยอีตะเภา อยากเอาอีดอกไม้คืนจากไอ้แสน นอกจากอ้างคำว่ารักมึงมีดีอะไรจะดูแลให้ชีวิตเขาดีขึ้น มึงดีแต่หลอกใช้อัญชันทำให้เขาเจ็บช้ำเสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มึงมันไร้ค่าจริงๆ...ไปตายซะไป!”
ooooooo
กัลป์กดดันถึงขีดสุด เรื่องราวในอดีตทั้งดีและร้ายไหลผ่านหัวจนแทบสติแตก กัลป์ตัวร้ายแสยะยิ้มก่อนทิ้งท้ายด้วยประโยคทิ่มแทงใจ
“มึงคือต้นเหตุการตายของทุกคน คนที่มึงรักคนต่อไปจะเป็นใครไอ้กัลป์ อาจารย์อัคนี อัญชัน หรือว่าแม่ของมึง”
ชื่อของบุคคลที่รักทำให้กัลป์ตัวดีทนต่อไปไม่ไหวโถมตัวหาหวังฆ่าเงาร้ายของตน กัลป์ตัวร้ายสะใจมากรับมือเงาดีของตนได้อย่างสบาย
“ยินดีต้อนรับสู่ด้านมืด!”
ความรู้สึกดำมืดในตัวทำให้เลือดในตัวกัลป์แล่นพล่าน หัวใจที่เคยหล่อหลอมด้วยความดีถูกความชั่วร้ายแทรกซึมจนตาสว่างมองเห็นทางออก และในที่สุด... คมแฝกแสงอัคคี!
พวกอัคนีต้องรับมือรังสีนักฆ่าจากเขมรที่ตามมาล้างแค้น องอาจกับตะโพนถูกมีดอาคมได้รับบาดเจ็บ อัคนีจึงสู้รังสีตามลำพังแต่ถูกแทงจนได้ กัลป์ออกจากถ้ำพอดีและใช้คมแฝกหวดหัวรังสีตายคาที่
อัญชันถลาประคองอัคนี กัลป์รีบตามไปดูอาการด้วยความเป็นห่วง อัคนีส่ายหน้าปลงๆ
“ที่ข้าให้เอ็งมาที่นี่ก็เพื่อพิสูจน์จิตใจของเอ็ง เอ็งเห็นแล้วใช่ไหมว่ามันคือจิตใจด้านมืดที่ไอ้แสนมีแต่เอ็งไม่มี คมแฝกมันก็แค่ไม้อันนึงเท่านั้น คนคิดว่ามันเป็น ไม้วิเศษเหนือกว่าใคร นั่นมันเป็นสิ่งสมมติที่คนคิดกันเองเท่านั้น”
กัลป์พยักหน้ารับรู้ทุกอย่างมาด้วยตัวเอง อัคนียิ้มบางๆให้ก่อนบอกลา “ไม่ต้องห่วงข้า ข้าไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีรัก ไม่มีแค้น ไม่มีความเจ็บปวด...หัวใจของการต่อสู้มันต้องลงเอยเช่นนี้ ที่สุดคือความว่างเปล่า”
อัคนีสิ้นลมอึดใจต่อมา ปิดตำนานปรมาจารย์คมแฝกผู้ยิ่งใหญ่ พวกกัลป์ช่วยกันนำร่างไปฝังและพร้อมใจกันยืนไว้อาลัยเป็นครั้งสุดท้าย กัลป์มองที่หลุมศพอาจารย์แล้วประกาศกร้าว
“อาจารย์...ผมขอสาบาน...ไอ้แสน ราชสีห์ มัน ต้องตาย!”
ooooooo
เพลิงยังนอนรักษาอาการเมายาที่ร้านกาแฟ ตะเภาเฝ้าดูแลไม่ห่าง ท่าทางทุกข์ทรมานเหมือนฝันร้ายตลอดเวลาของเขาทำให้เธอใจไม่ดี
“เพลิง...นายเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันต้องการยา เธอไปหามาให้ฉันที”
“ไม่ได้นะเพลิง ถ้าเธอเสพมันมากกว่านี้ เธอจะกลายเป็นทาสของมัน”
เพลิงยังไม่รู้ตัวเพ้อเหมือนจะคลั่ง “ฉันเป็นอยู่แล้วตะเภา เธอดูสภาพฉันตอนนี้ ฉันยอม...ยอมตัดแขนขาตัวเอง ฉันทำได้ทุกอย่าง แต่ฉันทนทรมานแบบนี้ไม่ไหวแล้ว”
“อดทนไว้นะเพลิง ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”
“ฉันจะตาย...ฉันจะตายอยู่แล้ว อย่าทรมานฉันเลย”
ตะเภาร้องไห้กอดเขาแน่นราวจะถ่ายทอดพลังงานและกำลังใจ เพลิงเจ็บปวดเพราะฤทธิ์ยาที่ตกค้าง แต่พยายามต่อสู้กับจิตสำนึกด้านดีของตัวเองอย่างหนัก
“ภารกิจห้ามล้มเหลว อาชญากรต้องหมดไป เรามีหน้าที่รับใช้ชาติ...เรามีหน้าที่รับใช้ชาติ”
ปานกับแจ้แอบฟังหน้าห้องลูกสาวได้ยินเพลิงเพ้อก็มองหน้ากันงงๆ ก่อนเอะใจว่าเพลิงอาจไม่ใช่โจรหรือนักเลงธรรมดาแต่อาจเป็นทหารหรือตำรวจแฝงตัวมาทำภารกิจบางอย่างในเมืองพล
เพลิงยังไม่รู้ตัวว่าถูกสงสัย ฤทธิ์ยาเสพติดร้ายแรงจนทำให้เขาคลั่ง จิตสำนึกในฐานะตำรวจพยายามต่อสู้เพื่ออยู่รอด...เรื่องราวมากมายในอดีตกว่าเขาจะได้ทำภารกิจแฝงตัวไหลผ่านหัวเรื่อยๆ โดยเฉพาะตอนเขาปลอมตัวเป็นอินทรีย์ เขมราฐ เพื่อสืบเรื่องเซ่งจนรู้ว่าแสนเป็นเจ้าพ่อเมืองพลที่มีอิทธิพลมาก
ตะเภาเฝ้ามองอาการทุรนทุรายของเพลิงด้วยความเป็นห่วง ต้องกุมมือเขาไว้และเอนตัวนอนข้างๆ
“ไม่ต้องกลัวนะเพลิง ทุกอย่างมันเป็นแค่ฝันร้าย ฉันจะดูแลเธอเอง...”
พวกกัลป์ตัดสินใจไปตั้งหลักที่กระท่อมของอัคนี แต่ไปไม่ถึงไหนก็ถูกล้อมด้วยพวกแสนกับเจมส์ พ่วงด้วยพวกทหารรับจ้างที่เข้มกับขวานพาไปสมทบ กัลป์อยากสู้แต่อัญชันห้ามไว้ เขาเลยพาทุกคนไปหลบในถ้ำมหากาฬ
องอาจเตือนให้ทุกคนใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกกันแก๊สพิษไม่ให้เกิดภาพหลอนแต่หนทางทุลักทุเลเต็มที แม้กัลป์จะพอนำทางได้ แต่ยิ่งลึกบรรยากาศยิ่งวังเวง มองไม่เห็นแสงสว่างใดๆที่ปลายทาง
อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 10 วันที่ 17 เม.ย.61
ละครเรื่อง คมแฝก ประพันธ์โดย เสนีย์ บุษปะเกศละครเรื่อง คมแฝก บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ/ ณพุทธ สุศรีฯ
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้สร้าง เมตตาและมหานิยม จำกัด
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้จัด นก ฉัตรชัย เปล่งพานิช
ละครเรื่อง คมแฝก กำกับการแสดง ปิยะพันธ์ ชูเพ็ชร
ละครเรื่อง คมแฝก ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ