อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 5 วันที่ 28 มี.ค.61
“ลืมตา....ฉันสั่งให้เธอลืมตา! เธอต้องเล่นตามเกมฉันทุกอย่าง ยิ้มให้เจ้าบ่าวหน่อยสิเจ้าสาว ถอดเสื้อออก ...ช้าๆ ฉันต้องการเห็นน้องสาวไอ้กัลป์ให้เต็มสองตา ...ถอด!”กระรอกกลัวสุดขีด ยกมือสั่นๆจะถอดเสื้อตามสั่งแต่พลันได้รวบสาบเสื้อตัวเองแน่นเมื่อมีเสียงปืนดังจากด้านนอก แสนสบถอย่างหัวเสียรีบวิ่งไปดูตรงระเบียง
เพลิงกับองอาจได้ยินสัญญาณปืนจากกัลป์จึงจุดระเบิดรอบไร่ราชสีห์ ก่อนฉวยจังหวะที่แสนขึ้นรถพวกสมุนไปที่โรงปอบุกไปช่วยครอบครัวของกัลป์ในบ้าน
กระรอกรีบไปพามาลัยกับดอกไม้ออกจากเรือนใหญ่ ของแสน ดอกไม้เดินตามงงๆก่อนตัดสินใจหยุดเดิน
“ฉันไปไม่ได้ กระรอกพาแม่หนีไปเถอะ”
“ดอกไม้...แกจะบ้าหรือไง มัวชักช้าอยู่ได้” มาลัยเอ็ดลั่น
“แม่...ฉันรักพี่กัลป์ แต่ฉันจะไม่ยอมหนีไปแบบนี้ หนีไปแล้วจะกินอยู่ยังไง ต้องหลบๆซ่อนๆ ต้องถูกตามล่า แม่ก็รู้ว่าชีวิตฉันไม่เคยลำบาก ฝากบอกพี่กัลป์ด้วยว่าฉันพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะหนีไปหาเขาเอง”
เพลิงกับองอาจมองหน้ากันงงๆ พยายามบอกให้รีบหนีแต่ดอกไม้ไม่ยอมขยับตัว กระรอกต้องช่วยกล่อม
“พี่ดอกไม้ พี่กัลป์เป็นผัวพี่นะ ไม่ใช่ไอ้แสน”
“กระรอก...พี่ไม่กล้า พี่ไม่กล้าเสี่ยง ถ้านายแสนรู้เข้า มันฆ่าพี่แน่ พี่ไม่อยากตาย”
ดอกไม้สับสนมาก ทั้งที่พร่ำบอกตัวเองว่ายังรักกัลป์แต่เธอก็รักตัวเองมากกว่า ไม่อยากหนีโดยไม่มีจุดหมายแบบนี้ เพลิงกับองอาจจะพามาลัยกับกระรอกหนีก่อนแต่สมุนของแสนก็ผ่านมาเจอและยิงสกัดไปโดนมาลัยจนล้มทั้งยืน กระรอกเป็นห่วงแม่มากตัดใจไม่ไป และไล่ให้เพลิงกับองอาจหนีไปก่อน
กัลป์ผิดหวังและเสียใจมากที่ช่วยแม่กับน้องสาวออกมาไม่ได้ แต่ไม่มีเวลาคิดมากต้องแยกกันหนีกับเพลิงและองอาจ อัญชันที่ขับรถมาดูไร่ของพี่ชายผ่านมาเห็นก็ขวางไว้
“นี่คุณจะกลับไปอีกทำไม”
“ผมต้องไปช่วยแม่กับน้อง”
“เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมด ตอนนี้พี่แสนคงกำลังตามล่าคุณอยู่ ไม่ต้องห่วง...ฉันจะดูแลแม่กับน้องสาวของคุณเอง”
อัญชันสบตานิ่งเหมือนเป็นคำสัญญา กัลป์จึงยอมถอยหนีไปซ่อนตัวที่บ้านอัญชัน...
ooooooo
อัญชันพากัลป์ไปหลบในห้องนอน การได้อยู่ด้วยกันตามลำพังอีกครั้งทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ต้องข่มใจด้วยการคว้าเหล้ามาจิบ สีหน้าและท่าทางเคร่งเครียดของเธอทำให้เขาต้องเอื้อมไปกุมมือ
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน...คุณคงไม่ห้ามผม”
“อยู่กับปัจจุบันเถอะค่ะ...เรื่องราวระหว่างเรา มัน คงเป็นได้แค่อดีต เพราะวันนี้คุณเลือกดอกไม้แล้ว”
“ผมไม่มีทางเลือก”
“แต่คุณก็ยังเลือกจะเสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยผู้หญิงคนนั้น”
“ไหนๆเราก็มีเวลากันทั้งคืน คุณช่วยฟังผมอธิบายอีกสักครั้งได้ไหม...”
ขณะที่กัลป์ปรับความเข้าใจกับอัญชัน...เรือนใหญ่ของแสนต้องลุกเป็นไฟเพราะเหตุเผาโรงปอหรือคลังแสงขนาดย่อมของเจ้าของบ้าน แสนเจ็บใจมากและพาลไปลงกับครอบครัวของกัลป์เหมือนเคย
มาลัยถูกยิงได้รับบาดเจ็บ แสนตกใจแต่ทำเป็นเย็นชา โวยวายเสียงเข้ม
“ลูกชายแม่มาลัยทำฉันแสบมาก โรงปอของฉัน ข้าวของทรัพย์สินเงินทองของฉันถูกมันถล่มจนราบ”
“มันไม่ใช่ของพ่อแสน แต่มันเป็นบ้านของพวกฉัน และถ้าพ่อแสนยังจำได้ บ้านหลังนั้นก็เคยคุ้มหัวพ่อแสน”
ท่าทางเยือกเย็นของมาลัยไม่ได้กลัวเขาหงอเหมือนทุกครั้งทำให้แสนอึ้งไม่น้อย
“ตอนที่ตาสนพ่อของพ่อแสนติดคุกเป็นเดือน กัลป์เขาขอให้ฉันรับพ่อแสนมาอยู่ด้วย ฉันเลี้ยงดูพ่อแสน หาข้าวหาน้ำให้กินเหมือนเป็นลูกฉันเอง พ่อแสนกำพร้าแม่แต่เล็กก็เลยเรียกฉันเสียติดปากว่าแม่มาลัย...พ่อแสนลืมแล้วใช่ไหม”
แสนชะงัก มาลัยเอื้อมมือสั่นๆจับแขนเขา “ผัวฉัน ...พ่อแสนก็ฆ่าทิ้งไปแล้ว ไอ้กัลป์ก็ต้องหมดอนาคตกลายเป็นคนพเนจร พ่อแสน...พ่อแสนอย่าจองเวรครอบครัวฉันอีกเลย...ฉันขอร้อง”
มาลัยร่ำไห้อย่างเหลืออด แสนอึดอัดใจมากแต่ทำเป็นไม่ยี่หระ
“ไว้จับไอ้กัลป์ได้เมื่อไหร่ แล้วฉันจะคิดบัญชีกับพวกแม่มาลัยอีกที”
ลับหลังครอบครัวของกัลป์ แสนก็แทบทรุด ความหลังสมัยยังเป็นเพื่อนรักของกัลป์ผุดในหัวอีกครั้ง ทุกคนในครอบครัวกัลป์ดีกับเขาเสมอ โดยเฉพาะมาลัยที่อุ้มชูดูแลเอาใจใส่เขาราวกับแม่แท้ๆ
แสนสับสนมากต้องคว้ายากล่อมประสาทมากินระงับความฟุ้งซ่าน แต่กระนั้นภาพเก่าๆก็ตามหลอกหลอน เสียงของเด็กชายแสนเมื่อวันวานพร่ำเรียกชื่อแม่มาลัยจนเขาประสาทเสีย เพ้ออย่างคลุ้มคลั่ง
“ไม่! พวกมันเป็นศัตรู ทุกคนคือศัตรู ไม่มีใครไว้ใจได้อีกแล้ว...ไม่มี!”
ooooooo
อัญชันนั่งจิบเหล้าไม่พูดไม่จา สีหน้าบึ้งตึงจนกัลป์อ่อนใจ เขารอเวลานี้มานานแต่เมื่อถึงเวลาจริงกลับไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายกับเธออย่างไร สุดท้ายจึงต้องรวบรวมแรงใจแย่งแก้วจากมือเธอ
“ฉันจะดื่ม”
“คุณเมาพอแล้ว”
“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงฉันหรอก ไปห่วงดอกไม้ภรรยาของคุณเถอะ”
ชื่อของดอกไม้ทิ่มแทงใจคนทั้งคู่ กัลป์ถอนใจยาวก่อนเริ่มเล่าเรื่องอดีต
“ตอนพ่อคุณเสียชีวิต ผมได้ข่าวว่าคุณไปเรียนต่อที่เมืองนอก ตอนนั้นผมรู้ดีว่าคงไม่มีทางได้คุณกลับมาอีกแล้ว ผมเหมือนคนที่ตายแล้วทั้งเป็น แล้วนั่นก็คือเวลาที่ดอกไม้เข้ามาดูแลผม เธอขอร้องให้ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่”
“ฮึ...เหรอ...แต่ฉันไม่ยักทำเหมือนคุณ”
“คุณอยู่กับความจริงอัญชัน ส่วนผมอยู่กับฝันร้าย คุณบอกว่าคุณดื่มเพราะนอนไม่หลับ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมหลับหรือตื่นอยู่กันแน่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีลมหายใจอยู่หรือว่าตายไปแล้ว”
น้ำเสียงเศร้าสร้อยของเขาทำให้อัญชันใจอ่อนยวบ
“ผมภาวนาให้คุณกลับมาหาผม ยกโทษให้ผม ผมภาวนาแบบนั้นมาตลอดหลายปี ตอนที่พี่ชายคุณวางแผน ใส่ความเอาผมเข้าคุก ความฝันเดียวที่ผมมีตอนอยู่นั้นก็คือคุณ...”
กัลป์พาตัวเองดำดิ่งสู่อดีต ช่วงเวลาในคุกของเขาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและไร้จุดหมาย แม้มีเรื่องราวเลวร้ายเกิดขึ้นตรงหน้าแต่เขากลับไม่เคยแยแสหรือใส่ใจ
โลกของกัลป์หยุดหมุนไปนานตั้งแต่อัญชันหายไปจากชีวิต และช่วงเวลาเดียวที่เขาจะรู้สึกถึงพลังชีวิตก็คือในฝันที่มองเห็นเธอ
“มีแต่ที่นั่นที่ผมสัมผัสคุณได้ มันคือห้วงเวลาเดียวที่ผมยังได้เห็นรอยยิ้มของคุณ”
อัญชันหวั่นไหวมาก ต้องข่มใจสุดความสามารถแต่ทำได้ยากเต็มทีเมื่อได้สบตาเขาใกล้ๆแบบนี้
“เวลามันหวนกลับไม่ได้จริงๆเหรออัญชัน คำอธิษฐานของผมมันไม่มีทางสมหวังใช่ไหม ผมแค่อยากกอดคุณ อยากเห็นคุณยิ้มให้ผมอีกครั้ง ตลอดหลายปี ที่ผ่านมา...ผมแค่อยากมีชีวิตอยู่กับคุณ”
กัลป์อ้อนวอนทั้งน้ำตาจนอัญชันแพ้ใจตัวเองยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเขา
“กัลป์...นี่ไม่ใช่ความจริง คุณกำลังฝันอยู่...ฉันอยู่ในความฝันของคุณ”
อัญชันเอ่ยเสียงหวานก่อนจะยอมให้เขากอดและจูบอย่างโหยหาในกันและกัน
“อัญชัน...ผมรักคุณ”
“ฉันก็รักคุณ”
สองร่างกระหวัดเกี่ยวกันแน่นด้วยหัวใจรัก ความรู้สึกเก็บกดมานานถูกถ่ายทอดให้กันผ่านร่างกายอันรุ่มร้อน ก่อนจะมอดดับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
ooooooo
ข่าวระเบิดโรงปอของแสนแพร่สะพัดทั่วเมืองพลเช้าต่อมา ปานกับแจ้สาแก่ใจมากประกาศเลี้ยงกาแฟสามวันสามคืนเพื่อเฉลิมฉลองให้แก่ความพ่ายแพ้ ของแสน ราชสีห์
อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 5 วันที่ 28 มี.ค.61
ละครเรื่อง คมแฝก ประพันธ์โดย เสนีย์ บุษปะเกศละครเรื่อง คมแฝก บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ/ ณพุทธ สุศรีฯ
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้สร้าง เมตตาและมหานิยม จำกัด
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้จัด นก ฉัตรชัย เปล่งพานิช
ละครเรื่อง คมแฝก กำกับการแสดง ปิยะพันธ์ ชูเพ็ชร
ละครเรื่อง คมแฝก ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ