อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 2 วันที่ 21 มี.ค.61
ความรู้สึกผิดทำให้อัญชันรุดไปเรือนใหญ่ของพี่ชายและยับยั้งการทารุณกรรมนั้น แสนขัดใจแหวลั่น“ห้ามทำไม...นี่เธอยังอาลัยอาวรณ์มันอยู่อีกเหรอ”
“ฉันแค่ไม่อยากเห็นพี่ต้องฆ่าใครตาย ไม่อยากเห็นพี่ติดคุก”
“แต่มันเป็นคนฆ่าพ่อสนตาย เธอจำไม่ได้เหรอ”
“แต่พี่ก็ไม่ควรทารุณเขาแบบนี้”
“ย่อมได้...ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้มันจบเร็วขึ้น...ลากไอ้กัลป์ไปไว้ที่โรงปอ...คืนนี้ได้ฤกษ์เมื่อไหร่กูจะเผามัน!”
คำประกาศกร้าวของแสนทำให้ทุกตนตื่นตระหนกไม่เว้นแม้แต่ เพลิง กัมปนาท ตำรวจหนุ่มในคราบคนขับรถคนใหม่ของอัญชันที่เบิกตาโพลงเมื่อได้ยินว่ากัลป์จะถูกเผาทั้งเป็นที่โรงปอท้ายไร่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอากัปกิริยานั้นสร้างความสงสัยให้แก่เหล่าสมุนของแสนที่เคยมีเรื่องกับเขาที่ร้านกาแฟของปานอย่างมาก
องอาจซึ่งยังปักหลักหน้าบ้านแสนแอบได้ยินพวกคนงานกระซิบกระซาบว่าจะมีคนถูกเผาทั้งเป็นที่ท้ายไร่จึงต้องผละไปส่งข่าวถึง รองเพชร ไพบูลย์ นายตำรวจรักษาการณ์เมืองพลให้มาช่วยด้วยการปลอมเสียงผ่านวิทยุสื่อสาร
สภาพของ กัลป์ เกรียงไกร อดีตตำรวจหนุ่มและอดีตเพื่อนรักของแสนทำให้ทุกคนสมเพชปนเวทนา แต่ไม่มีใครกล้าหือกับ แสน ราชสีห์ เจ้าพ่อเมืองพลที่มีคำสั่งให้จับอดีตเพื่อนรักมัดกับเสาในโรงปอท้ายไร่
อัญชันคิดหนักจะหาทางช่วยกัลป์แต่ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะแสนมีลูกน้องคอยอารักขาหลายสิบคน กัลป์ต้องตกที่นั่งลำบากถูกแสนอดีตเพื่อนรักหยามน้ำหน้าก่อนเผาทั้งเป็น
“ก่อนมึงจะตาย กูอยากให้มึงเลือกระหว่างผู้หญิงของมึงที่อยู่ในเงื้อมมือกู...กูจะสนุกกับใครก่อน...นังดอกไม้เมียมึงกูก็เห็นทุกซอกทุกมุมแล้ว หรือจะเป็นนังกระรอกขบเผาะน้องสาวมึง ไร้เดียงสาเหมือนกับดอกไม้ที่ยังไม่เคยถูกแมลงหรือผีเสื้อมาดอมดม หรือต้องกระดังงาลนไฟอย่างนางมาลัย มันถึงจะหอมหวนเหมือนโบราณเขาว่ากันเอาไว้”
ถ้อยคำหยาบคายของอดีตเพื่อนรักทำให้กัลป์เดือดพล่าน “มึงมันบ้า มึงมันโรคจิต ถ้ามึงแค้นอะไรกูนักหนาก็มาทำกับกูนี่ อย่าไปลงกับคนอื่น แต่ก่อนตายกูอยากให้มึงรู้ความจริง...กูไม่ได้ตั้งใจฆ่าพ่อมึง”
“มึงโกหก กูเห็นกับตา กูเห็นกับตา กูเห็นกับตาว่ามึงฆ่าพ่อกู!”
แสนส่ายหน้าไม่เชื่อ หันไปคว้าคมแฝกของอดีตเพื่อนรักโยนไปใกล้กองไฟ
“ไม้คมแฝกครูของมึงมันจะวอดวายไปพร้อมกับมึง”
อัญชันเห็นท่าไม่ดีควักปืนพกมาเตรียมยับยั้งพี่ชาย แต่ไม่ทันลงมือ รองเพชรนายตำรวจรักษาการณ์เมืองพลพร้อมลูกน้องจำนวนหนึ่งก็บุกมาหาแสนและขอค้นไร่ราชสีห์เพราะได้รับแจ้งจากพลเมืองดีว่าจะมีคนถูกเผาทั้งเป็น!
ooooooo
แสน ราชสีห์ ไม่มีทางเลือกต้องต้อนรับ รองเพชร ไพบูลย์ นายตำรวจรักษาการณ์เมืองพลที่ได้ชื่อว่าตงฉิน อัญชันจึงฉวยจังหวะนี้ไปช่วยกัลป์
กัลป์ เกรียงไกร เห็นหน้าอดีตแฟนสาวก็อดยิ้มให้ไม่ได้ เอ่ยถามเสียงอ่อน
“แบบนี้ใช่ไหมที่คุณต้องการ”
“คุณคิดว่าฉันมีความสุขเหรอ คุณคิดว่าคุณทรมานคนเดียวใช่ไหม...คุณนั่นแหละทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
“ถ้าชีวิตของผมมันจะชดเชยความเจ็บปวดของคุณได้...ก็เชิญเลยอัญชัน...เชิญฆ่าผมได้เลย”
ขณะที่สถานการณ์ชวนอึดอัดระหว่างกัลป์กับอัญชันดำเนินไปอย่างไม่มีทางออก แสนต้องคิดไม่ตกเมื่อพวกตำรวจเรียกร้องขอตรวจค้นไร่ราชสีห์ รองเพชรมองเห็นพิรุธเจ้าพ่อเมืองพลก็มั่นใจว่าต้องมีบางอย่างปกปิดแต่ไม่ทันออกคำสั่ง หมวดนิตย์ นายตำรวจร่วมโรงพักก็โผล่มาขวาง
“ท่านรองครับเราไม่มีหมายค้นมานะครับ เดี๋ยวคุณแสนร้องเรียนขึ้นมาเราจะยุ่ง”
แสนเห็นหน้าหมวดนิตย์ก็แสยะยิ้ม “หมวดก็พูดเกินไป ถึงผมกับข้าราชการชั้นผู้ใหญ่จะรู้จักมักคุ้นกันดีแต่ผมไม่ใช่คนขี้ฟ้อง...ผมเป็นคนกว้างขวางที่นี่ มีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด อย่าบอกนะครับว่าท่านรองคนใหม่จะเชื่อข่าวลือ”
รองเพชรไม่สนใจวาจาเหน็บแนมของแสนแต่หันไปคาดคั้นหมวดนิตย์
“ผู้หมวดนิตย์...คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมาที่นี่”
หมวดนิตย์ไม่ตอบ แสนกับลูกน้องต้องออกโรงแทนและเสนอเงินสินบนจำนวนไม่น้อยแลกกับการเลิกยุ่งเรื่องในไร่ รองเพชรส่งสายตาเยียบเย็นให้เจ้าพ่อเมืองพลและเอ่ยเสียงเรียบ
“คราวหน้าคราวหลังระวังพฤติกรรมหน่อยนะครับ เพราะอาจโดนข้อหาติดสินบนเจ้าพนักงานโดยไม่รู้ตัว”
รองเพชรสั่งค้นไร่ราชสีห์ทันทีโดยไม่สนใจใคร สร้างความเจ็บใจให้แก่แสนไม่น้อยที่ถูกลูบคมโดยนายตำรวจรักษาการณ์คนใหม่ แต่ที่ทำให้เขาแค้นแทบกระอักกว่าก็เมื่อลูกสมุนมาแจ้งว่ากัลป์หนีไปแล้ว!
อัญชันพยุงร่างสะบักสะบอมของอดีตแฟนหนุ่มไปถึงช่องหมาลอดท้ายไร่ กัลป์ซึ้งใจมากอดถามไม่ได้
“ที่คุณมาช่วยผมแสดงว่าคุณเชื่อผมแล้วใช่ไหมว่าผมไม่มีเจตนาฆ่าพ่อคุณ”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ รับปากฉัน...คุณต้องออกไปจากเมืองพลแล้วอย่ากลับมาอีก”
“อัญชัน...ชีวิตผมไม่เคยรับปากในสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้”
กัลป์ผละไปหลังจากนั้น ทิ้งให้อัญชันมองตามด้วยความสับสน...ทั้งรักทั้งแค้นจนทำตัวไม่ถูก
ooooooo
เพลิงแอบสังเกตการณ์รอบไร่ราชสีห์จนเจอชายหนุ่มผู้โชคร้ายในสภาพเลือดโชกทั้งตัว กัลป์พยายามประคองตัวหนีออกจากไร่แต่สมุนของแสนก็ตามมาเจอ
กัลป์สู้สุดความสามารถแต่อ่อนกำลังเต็มทีเพราะบาดเจ็บสาหัส เพลิงกระโจนมาช่วยและส่งเขาหนีออกนอกไร่สำเร็จ กัลป์จึงกัดฟันวิ่งไปซ่อนตัวที่เรือนของตะโพนสัปเหร่อประจำเมืองพล
แสนเจ็บใจที่กัลป์หนีไปได้ ตามรอยจนถึงเรือนของตะโพนแต่ไม่พบแม้แต่เงาอดีตเพื่อนรัก เจ้าพ่อเมืองพลหงุดหงิดมากแต่ไม่ยอมหยุดสั่งลูกสมุนงัดโลงศพเพื่อ
ดูให้แน่ใจ ตะโพนเห็นดังนั้นก็แกล้งโวย
“โว้ย...ไอ้พวกนรก ไม่เกรงใจคนก็หัดเกรงใจผีบ้างสิโว้ย คนตายไปแล้วยังไปรบกวนเขาอีก”
กลิ่นเหม็นเน่าของศพในโลงทำให้แสนสะอิดสะเอียนแต่ไม่วายชี้หน้าด่าตะโพน
“หยุดพูด...ไปปิดฝาโลงเดี๋ยวนี้ กูเหม็น!”
“อีกหน่อยนายแสนก็ต้องเหม็นอย่างนั้นแหละ”
“ถ้ามึงพูดอีกคำเดียว...เจอคมแฝกกูแน่”
“คนอย่างนายแสนไม่มีวันพ้นมือฉันไปได้หรอก ถ้านายแสนตายเมื่อไหร่จะรู้คุณสัปเหร่ออย่างฉัน”
ตะโพนสวนอย่างไม่ยอมแพ้ แสนโกรธมาก
แต่ไม่ทันโต้ พวกลูกสมุนก็ชี้ไปทางโลงศพบนรถเก่าๆด้านนอก สัปเหร่อประจำเมืองแสร้งทำท่าเหมือนมีพิรุธ แสนก็หลงกลส่งสมุนไปงัดฝาโลงทันที
พวกแสนคว้าน้ำเหลวอีกครั้งเมื่อไม่พบใครในโลงศพด้านนอก ตะโพนต้องรอให้แขกไม่ได้รับเชิญทั้งหมดออกจากเรือนจึงไปเรียกกัลป์ออกจากที่ซ่อนมาทำแผล
“เกือบไปแล้วนะเอ็ง ไหนมาดูซิโดนตรงไหนมาบ้างล่ะ...โอ้โห...ไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย”
สภาพแผลฉกรรจ์ตามตัวกัลป์ทำให้ตะโพนถอนใจยาว “จะเตือนเอ็งอยู่แล้วว่าอย่าประมาท ไอ้กัลป์เอ๊ย... สมัยก่อนนะพวกคนดีมีวิชาตายโหงกันมาเยอะก็เพราะวู่วามแบบเอ็งนี่แหละ”
“ถ้าไม่ได้ลุงช่วยชีวิตไว้ ฉันคงตายไปแล้ว”
“พูดอะไรอย่างนั้น เอ็งเป็นเหมือนลูกเหมือนหลานของข้า อย่าลืมสิพ่อเอ็งกับข้าเป็นเพื่อนร่วมน้ำสาบานกัน แล้วข้าจะทนเห็นเอ็งเดือดร้อนได้ยังไง ไหนๆมาให้ข้าดูซิ โอ้โห...นี่ขนาดมีของนะเอ็ง”
สีหน้าสะกดกลั้นความเจ็บปวดของกัลป์ทำให้ตะโพนส่ายหน้าอ่อนใจ “คนไม่ใช่แมวนะไอ้กัลป์จะได้มีเก้าชีวิต ถึงเอ็งเคยแพ้ เคยรอดตายจากไอ้แสนมากี่หนแต่เอ็งอย่าคิดเชียวนะว่าหนหน้าจะรอดอีก”
“ฉันก็แค่อยากทวงความยุติธรรม ต่อให้ตายอีกกี่ครั้ง...ฉันก็ไม่กลัว!”
ooooooo
การเจอหน้ากัลป์อีกครั้งทำให้อัญชันนอน
ไม่หลับ ว้าวุ่นใจด้วยความคิดถึงปนห่วงหา ความรู้สึกแค้นเคืองที่เคยเกาะกุมหัวใจค่อยๆเลือนหาย พร้อมภาพความทรงจำเก่าๆผุดในหัว
อัญชันจำได้ดีถึงสัมผัสแสนหวานตอนเขาบอกรักและมอบแหวนดอกหญ้าแทนใจ
“อัญชัน...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันมีค่าสำหรับผม ผมสัญญาว่าจะรักษามันเอาไว้ตลอดไป”
“ถ้าคุณสัญญา ฉันก็สัญญาเหมือนกัน ฉันจะรักคุณ... อัญชันจะรักนายกัลป์คนนี้...ตลอดไป”
คำสัญญาของกัลป์ยังก้องในหัว เช่นเดียวกับจุมพิตแสนหวานที่ตราตรึงในใจเธอไม่รู้ลืม อัญชันต้องสู้กับหัวใจตัวเองอย่างหนักให้ตัดใจ แต่เธอยังทำไม่ได้ ยิ่งเวลานี้ที่รู้ว่าเขายังรู้สึกดีกับเธอ...ยิ่งยากจะหักใจ
อัญชันดึงตัวเองจากอดีตและปัดเรื่องกัลป์ทิ้ง พยายามตั้งสติไปทำงานในไร่ แต่ไม่ทันก้าวออกจากบ้าน ลำดวนสาวใช้คนสนิทก็วิ่งมาบอกว่าเพลิงคนขับรถ
คนใหม่ของเธอจะถูกแสนลงโทษ!
พวกสมุนของแสนขาประจำร้านกาแฟของปานจำหน้าเพลิงได้ในที่สุด และบุกไปเอาเรื่องถึงเรือนคนงาน เพลิงไม่ยอมโดนรุมสู้จนพวกสมุนของแสนนอนเจ็บระนาว แสนจึงจะจับตัวมาลงโทษ
อัญชันวิ่งมาห้ามเมื่อเห็นว่าคนขับรถคนใหม่ถูกพวกแสนรุมซ้อม
“มีอะไรกันคะพี่แสน”
“คนงานใหม่ของอัญชันก่อเรื่อง”
“คนของพี่มองข้ามหัวฉันมากกว่า ทุกคนทำเหมือนฉันไม่ได้เป็นเจ้าของไร่ นึกจะลากใครไปกระทืบก็ได้”
“คนงานใหม่ของอัญชันทำตัวกร่างมากเกินไป”
เพลิงเผชิญหน้ากับแสนเป็นครั้งแรกและไม่รอช้าจะท้าทาย
“คนของพี่เกะกะระรานไปทั่ว วันนี้จะเข้ามากระทืบฉันแล้วจะให้ฉันนอนนิ่งๆเฉยๆรอรับฝ่าเท้ามันก็ยังไงๆอยู่นะ”
“แต่มันเป็นคนของกู...แสน ราชสีห์”
แสนประกาศศักดาอย่างน่าหมั่นไส้จนเพลิงอดสวนไม่ได้
“แหม...อย่าว่าแต่คนของพี่เลย ต่อให้พี่มาทำกับฉันอย่างนี้พี่ก็ต้องถูกฉันเตะ!”
เพลิงสบตาไม่กลัว แสนเดือดจัดกระโจนหาและควักปืนมาจ่อ อัญชันต้องถลาไปห้าม
“เมื่อคืนพี่ยังคลั่งไม่พออีกหรือไง ความเป็นลูกผู้ชายของพี่มันหายไปไหนหมด ลูกน้องพี่แสดงความเป็นหมาหมู่มากพอแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้พี่กลายเป็นหมาเหมือนกับพวกมันหรอก”
“น้องเข้าข้างมัน”
“ฉันไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น เขามีอาวุธสักชิ้นไหมล่ะ...หัดละอายใจบ้างสิพี่”
แสนขัดใจมากคว้าคมแฝกมาโยนให้เพลิงแบบส่งๆ
“ตอนนี้มันมีอาวุธแล้ว เพราะฉะนั้น...พี่มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้”
“อย่าป่าเถื่อนนักเลย”
“มันหยามเกียรติพี่ต่อหน้าคนงานเป็นสิบ พี่ไม่ปล่อยมันไว้แน่”
อัญชันอ้าปากจะห้ามพี่ชายแต่เพลิงกลับเอื้อมมือไปคว้าคมแฝกมากำแน่น
“ไม่เป็นไรครับคุณอัญชัน ถ้านายแสนคิดว่าศักดิ์ศรีของความเป็นคนมีค่าแค่นี้จะตัดสินด้วยกำลังก็ได้”
“ปากเก่ง...ขอให้ฝีมือเก่งเหมือนปากเถอะ เข้ามาเลย...วันนี้ถ้ามึงล้มกูได้...กูจะยอมกราบ!”
ooooooo
เพลิงประเมินฝีมือแสนต่ำไปมากจึงถูกเล่นงานจนอ่วม อัญชันเห็นพี่ชายเตรียมซัดท่าไม้ตายก็รีบถลาไปห้าม
“เขาเป็นคนของฉัน ฉันไม่ยอมให้พี่ฆ่าคนของฉันในไร่นี้เด็ดขาด”
“ก็ได้...ถ้าอัญชันขอชีวิตมันไว้ พี่ก็จะไม่ฆ่ามัน แค่ยอมให้น้องสาวคนเดียวจะเป็นอะไรไป”
แสนแสยะยิ้มสั่งลูกน้องไปพยุงตัว เพลิง กัมปนาท คนขับรถของน้องสาวที่เพิ่งรู้ชื่อ
“คนงานใหม่ของอัญชันบ้าใช้ได้...เอาตัวมันไป”
อัญชันตกใจผวาตาม “เดี๋ยวก่อน...จะเอาเขาไปไหน”
“ในเมื่อสัญญากับอัญชันแล้วพี่ก็จะไม่ฆ่ามัน แค่จะให้คนที่บ้านใหญ่ทำแผลให้แล้วจะเอาตัวมาส่งคืน”
เพลิงในสภาพแทบลุกไม่ขึ้นถูกหามไปด้านนอก อัญชันมองตามด้วยแววตาไม่ไว้ใจจนแสนต้องดักคอ
“เดี๋ยวนี้คำพูดของพี่ไม่น่าเชื่อถือแล้วรึ”
“ก็ได้...หวังว่าภายในเย็นนี้...ฉันจะได้ตัวนายเพลิงคืนกลับมาแบบเป็นๆนะ”
แสนส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ลูกสมุนพาตัวเพลิงไปที่บ้านเพื่อรอคำสั่งต่อไป
“ฝีมือไอ้เพลิงมันไม่ธรรมดา ถ้าเอามันมาเป็นพวกเราได้ต้องมีประโยชน์แน่”
“แต่คนหัวแข็งอย่างมันคงไม่ยอมให้เราง่ายๆ” ลูกสมุนยังไม่ไว้ใจ
“ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธ แสน ราชสีห์...เพราะถึงมันปฏิเสธ...ข้าก็มีวิธีทำให้มันน้อมรับอย่างเต็มใจ”
วิธีของแสนคือฉีดยาเสพติดให้เพลิงร้อยไว้ใช้งาน เพลิงทรมานมากเพราะฤทธิ์ยาแต่พยายามประคองสติตัวเอง แอบฟังแสนคุยกับใครบางคนเรื่องวันนัดแนะส่งอาวุธสงคราม!
เพลิงหาทางหนีทีไล่ออกจากบ้านแสน แล้วก็เป็นโชคของเขาเมื่อตะเภากับจงอาง สองพี่น้องจากร้านกาแฟในตลาดแวะมาส่งเสบียง เพลิงจึงตะเกียกตะกายไปซ่อนในรถระหว่างที่สองพี่น้องยกของไปส่งด้านใน
สมุนของแสนแตกตื่นเมื่อรู้ว่าเพลิงหนีไปแล้ว วิ่งตามหากันให้จ้าละหวั่น ตะเภากับจงอางได้แต่มองหน้ากันงงๆ และรีบขึ้นรถออกจากไร่เพราะไม่อยากโดนลูกหลง แต่กระนั้นสองพี่น้องก็ไม่วายสงสัย...ใครคือคนที่พวกแสนตามหาและแสนจะสั่งสมเสบียงไว้ในบ้านทำไมมากมาย...
ooooooo
ไม่ใช่แค่อัญชันที่วุ่นวายใจเพราะรักครั้งเก่า กัลป์ก็คิดไม่ตกต้องไปดักรอเธอที่วัด แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้าไปในโบสถ์เพื่อไหว้พระประธาน
อัญชันไม่รู้ตัวว่าถูกสะกดรอย จุดเทียนไหว้พระและนั่งเหม่อลอยปล่อยใจคิดถึงอดีต...กัลป์เคยมาไหว้พระกับเธอที่วัดนี้และครั้งนั้นเขาก็ไม่ยอมจุดธูปกับเทียนของตัวเอง
“ทำไมไม่จุดเทียนล่ะคะ”
“ไม่จำเป็นหรอก ใช้เทียนเล่มเดียวกับคุณนี่แหละ”
“อย่าเลย...เขาถือไม่ใช่รึคะ ขนาดเทียนยังไม่ให้ต่อเล่มเดียวกับใครเลย”
“สำหรับผม...คุณไม่ใช่ใครคนอื่น คุณเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิต แค่มีคุณคนเดียวชีวิตผมก็สดใสแล้ว”
“คนอะไร...ในวัดในวาก็ไม่เว้น”
“ผมพูดจริงนะ ชีวิตที่มีคุณเป็นแสงสว่าง...เป็นกำลังใจ ผมไม่เกรงกลัวอะไรอีกแล้วอัญชัน”
อดีตแสนหวานทำให้อัญชันสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก พึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว
“แล้วคุณก็ลืมทุกอย่าง...”
อัญชันกลั้นสะอื้นก่อนระบายความในใจต่อหน้าพระประธาน
“ผู้ชายคนที่ฆ่าพ่อ...คนที่ทำลายหัวใจของฉัน...เขากลับมาแล้ว...ฉันน่าจะเกลียด น่าจะโกรธผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้า...ฉันกลับอดไม่ได้จะคิดถึงความผูกพันในอดีต ทั้งที่หัวใจเขาไม่มีฉันอีกแล้ว...ฉันควรจะทำยังไง”
กัลป์ได้ยินความรู้สึกของเธอจึงตัดสินใจปรากฏตัว
“ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ...อัญชัน”
อัญชันหันขวับ ตกใจมากที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง
“กัลป์...คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ผมรู้จักคุณมากพออัญชัน อย่างน้อยก็รู้ว่าเวลามีเรื่องกลุ้มใจ...คุณมักจะมาที่นี่”
กัลป์สบตาอย่างเว้าวอน อัญชันหวั่นไหวมากจนต้องเบือนหน้าหนี
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณทุกข์ใจ ถ้ามีอะไรที่ชดเชยให้คุณได้ ผมต้องทำแน่นอน”
“หยุดพูดแบบนี้เถอะ ฉันไม่อยากฟังเรื่องโกหก!”
อัญชันลุกหนีจากโบสถ์ กัลป์ถลาตามไปรั้งมืออยากคุยให้รู้เรื่อง
“ปล่อย...ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ฉันเกลียดนาย”
“คุณหลอกตัวเอง”
“อย่าเข้าใจผิด...ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนั้น ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้ไปจากเมืองพล ไปจากชีวิตฉันซะที”
“แต่ที่ผมได้ยินในโบสถ์เมื่อกี้...มันไม่ใช่”
กัลป์ส่งสายตาขอความเห็นใจ อัญชันใจสั่นแต่ต้องทำเป็นฮึดฮัดกลบเกลื่อน
“ถ้านายไม่ไป...จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ คนเกลียดกันจะทำอะไรก็ได้”
พูดพลางควักปืนพกมาขู่ กัลป์ไม่หลบแถมท้าให้ยิง
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ในเมื่อคุณเคยให้ชีวิตกับผมมาแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ถ้าคิดจะทำลายก็ยิงมาเลย”
อ่านละคร คมแฝก ตอนที่ 2 วันที่ 21 มี.ค.61
ละครเรื่อง คมแฝก ประพันธ์โดย เสนีย์ บุษปะเกศละครเรื่อง คมแฝก บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ/ ณพุทธ สุศรีฯ
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้สร้าง เมตตาและมหานิยม จำกัด
ละครเรื่อง คมแฝก ผู้จัด นก ฉัตรชัย เปล่งพานิช
ละครเรื่อง คมแฝก กำกับการแสดง ปิยะพันธ์ ชูเพ็ชร
ละครเรื่อง คมแฝก ออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ