อ่านละครเรื่อง สายธารหัวใจ ตอนที่ 11 วันที่ 23 พ.ย.60
ด้านสิริกันยาพยายามร่าเริงช่วยศรีนวลเอาขนมไปส่งขาย เก็บเงินกลับมาให้ เจ๊หวานรู้ว่าเธอยังอกหักเสียใจ ศรีนวลเถียงแทนว่าหลานตนไม่ได้อกหัก มีผู้ชายมาจีบมากมาย ขาดคำอ๋องถือถุงของฝากมาเยี่ยม ศรีนวลอวดเจ๊หวานทันทีว่านี่เป็นอีกหนึ่งที่มาจีบหลานตนพอศรีนวลรับของจากอ๋องแล้วติงว่าทีหลังไม่ต้องลำบาก อ๋องกลับบอกว่า ตนอยากเอาของดีๆมาฝากเพื่อน ฝากย่าเพื่อน เจ๊หวานหัวเราะร่วน ศรีนวลถามย้ำเขาพูดว่าอะไร อ๋องย้ำคำว่าเพื่อน ศรีนวลรีบดึงอ๋องไปคุยลำพัง ถามอย่างจริงจังว่าคิดอย่างไรกับสิริกันยา
“ย่าครับ...ผมรู้ว่าย่าให้โอกาสผม แต่ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกครับ ทำดีให้ตายยังไง คุณกันยาเธอก็ไม่มีทางคิดกับผมเป็นอย่างอื่น ที่สำคัญ เธอยังรักคนอื่นอยู่นะครับย่า แผลยังสด”
ศรีนวลผิดหวังลมแทบจับ...สิริกันยาขอบคุณที่อ๋องให้ความกระจ่างกับย่า อ๋องอยากบอกเธอว่าณรังค์รักเธอ แต่ด้วยสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่บอกเธอ จึงได้แต่น้ำท่วมปาก แล้วเปลี่ยนเรื่องขอช่วยหางานใหม่ให้ สิริกันยาขอจัดการเอง เขาจึงได้แต่อวยพรให้เธอมีชีวิตที่ดี
ooooooo
เกียรติศักดิ์ตัดสินใจบอกกำธรว่ากำลังจะมีหลาน และเชื่อว่าจะเป็นหลานชาย กำธรไม่ดีใจเพราะเบื่อเรื่องวุ่นวายของตระกูลนี้ แถมบอกว่าตอนเขาเกิดตนก็ไม่ได้ดีใจ เพราะตนมีลูกกับเมียอื่นอีกหลายคนด้วยต้องการคนที่ไว้ใจได้มาช่วยทำงาน เกียรติศักดิ์น้อยใจ
“อย่าโกรธฉันเลย ฉันไว้ใจแกคนเดียวไม่ได้ ถ้าแกทำพลาด ฉันจะได้ให้ลูกคนอื่นที่มันรอความไว้วางใจจากฉันอยู่ รับไปแทน”
“แค่เมียผมท้อง ทำไมป๊าต้องพูดถึงขนาดนั้นว่าผมจะพลาด”
กำธรชี้ให้เห็นว่าเขากำลังอ่อนแอ เพราะให้อารมณ์รักมามีอิทธิพลเหนือสมอง เกียรติศักดิ์รู้สึกว่าพ่อกดดันเรื่องงานโดยไม่สนใจความสุขของตน...ถึงอย่างไรเกียรติศักดิ์ก็เป็นห่วงปฐวีกับลูก โทร.ถามข่าวคราวจากสายใจตลอด สายใจรายงานว่าวันนี้คุณหญิงทานข้าวได้มาก เขาดีใจอยากกลับไปหา เขามีความคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำอะไรเหมือนพ่อของเขา
ระหว่างนั้นปฐวีมีความคิดจะหนีไปจากเกียรติศักดิ์ ครุ่นคิดสักพักก็กดข้อความส่งไปถึงณรังค์ ว่าให้เขาช่วยด้วย ตนถูกทำร้าย...จากนั้นก็เอาไม้เบสบอลย่องมาฟาดหัวสายใจจนสลบ แล้วเดินมาหยุดมองตัวเองหน้ากระจก ยิ้มมุมปากก่อนจะลงมือทุบตีตามแขนตัวเองให้เกิดรอยช้ำ เอาหัวโขกกำแพงจนแตกเลือดซิบ เดินงุดๆ ออกจากห้องไปรอที่ทางเข้าหน้าคอนโด
ณรังค์เห็นข้อความหลงเชื่อ รีบวิ่งออกจากออฟฟิศ สายใจฟื้นขึ้นมาโทร.รายงานเจ้านาย เกียรติศักดิ์เดือดดาลมาก...ณรังค์มาถึงวิ่งเข้าหาปฐวี พอเห็นสภาพเธอก็ตกใจ คุณหญิงร้องไห้ทำนองตนเจ็บมาก ทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ณรังค์จะพาไปแจ้งความ เธอรีบหาทางออก
“แล้วมันก็จะหลุด ณะก็รู้ว่ามันมีอิทธิพลขนาดไหน พาหญิงหนีไปก่อน ไปที่ที่มันจะตามเราไม่เจอ เร็ว!” ณรังค์ลังเล “ณะ หญิงกลัว...ณะสัญญาไว้ว่าจะช่วย จะอยู่ ใกล้ๆหญิงไม่ใช่เหรอ” ปฐวีส่งสายตาวิงวอนขอร้อง ณรังค์ใจอ่อนยอมพาเธอไปที่รถ
ทันใดรถเกียรติศักดิ์เข้ามาขวาง เขาลงจากรถมามองด้วยสายตาโกรธแค้น ตวาดลั่น “กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับเมียกูอีก!”
“ผมปล่อยให้คุณหญิงอยู่กับคนอันตรายอย่างคุณอีกไม่ได้”
เกียรติศักดิ์หันมองปฐวี เห็นสภาพเธอก็ยิ่งปรี๊ด สั่งลูกน้องเอาตัวเธอขึ้นห้อง แล้วหันมาเคลียร์กับณรังค์ คุณหญิงร้องลั่นอย่าทำอะไรเขา...ณรังค์ถามว่าจะคุยอะไร เกียรติศักดิ์จ้องหน้า แต่แล้วลูกน้องเขาก็ตบณรังค์ด้วยด้ามปืนจนสลบ ปฐวีร้องกรี๊ดลั่น
ooooooo
ณรังค์ฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องว่างเปล่า มีเกียรติศักดิ์นั่งจ้องหน้ารออยู่ จึงเอ่ยถามไหนว่าจะคุยเท่านั้น เกียรติศักดิ์ชกเปรี้ยงเข้าให้ แล้วตามไปขยุ้มคอเสื้อ
“กูไม่เคยไว้ใจมึงได้จริงๆ กูเตือนมึงแล้วว่าอย่ามาเจอเมียกูอีก มึงจะพาเมียกูไปไหน!”
“คุณทำร้ายร่างกายคุณหญิงปฐวี”
“กูไม่ได้ทำ! กูไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน นั่นเมียที่กำลังอุ้มท้องลูกของกู”
ณรังค์ตกใจมากที่รู้ว่าปฐวีท้อง รีบแจงว่าเธอไม่ได้บอก เธอบอกแค่ว่าโดนทำร้าย
“มึงถูกหลอกหรือมึงเต็มใจจะมาอยู่แล้ว”
ณรังค์ทนไม่ไหวตอบโต้เสียงเข้ม “ผมก็ไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน ที่จะเอาไม่เลือก ถ้าจะทำจริงๆทำไมผมต้องรอมาจนถึงตอนนี้ ทั้งๆที่ผมมีโอกาส ผมจะพาคุณหญิงไปเมื่อไหร่ก็ได้”
เกียรติศักดิ์โกรธที่โดนทิ่มแทงใจ ชกเปรี้ยงให้อีกหมัด ณรังค์เจ็บแต่พยายามอธิบายต่อว่าตนพูดความจริง ตนไม่เคยคิดแย่งคุณหญิงไปจากเขา เกียรติศักดิ์เจ็บปวดใจ
“มึงอาจจะไม่คิดแย่งคุณหญิง แต่คุณหญิงจะไม่หยุดทำทุกอย่างเพื่อไปหามึง” เกียรติศักดิ์ชกและเตะณรังค์อีกหลายพลั่ก แม้เขาจะไม่ต่อสู้แต่ก็ยังไม่หายแค้น ชักปืนออกมาจ่อ
ณรังค์ตัวงอด้วยความเจ็บ แต่ก็ฝืนพูด “ผมพยายามพูดให้คุณหญิงอยู่กับคุณ ให้โอกาสคุณ ผมรู้ว่าคุณรักคุณหญิง ผมบอกให้คุณหญิงอดทน เปิดใจ สักวันคุณหญิงจะรักคุณได้”
เกียรติศักดิ์พรั่งพรูอารมณ์แค้น “มึงรู้ไหม เขาจะไปเอาลูกกูออก พอไม่สำเร็จก็ไม่ยอมกินอะไรเลย ลูกในท้องกูผิดอะไร...กูเลยบอกเขา ถ้าเขายอมกินและดูแลตัวเองจนกว่าจะคลอดแล้วกูจะหย่าให้เขาเป็นอิสระจะไปไหนก็ไป แต่เขาก็รอไม่ได้ถึงกับสร้างเรื่องขึ้นมาให้มึงพาหนี แล้วมึงจะให้กูทำยังไง...นอกจากฆ่ามึงให้ตายๆไปซะ เรื่องนี้มันจะได้จบ”
“เอาเลย ถ้าคุณคิดว่าความตายของผม มันจะทำให้เรื่องจบ ผมก็ยินดี” ณรังค์ปลงทุกอย่าง
เกียรติศักดิ์ฉุกคิดถึงคำขู่ของปฐวีที่ว่า เธอยังมีชีวิตต่อไปได้เพราะมีณรังค์ ถ้าไม่มีเขาก็จะไม่มีเธอ อย่าแตะต้องณรังค์ ถ้าเขาเป็นอะไรไป ได้เห็นศพตนแน่...
คิดแล้วให้แค้นหนักขึ้น ฆ่าไม่ได้จึงตบด้วยด้ามปืนอีกครั้ง แล้วเตะซ้ำจนสะบักสะบอม จิกหัวขึ้นมาเข่นเขี้ยวใส่
“วันนี้มึงยังดวงแข็ง กูไม่อยากให้มือเปื้อนเลือดต่ำๆของมึง”
“ผมจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวของผมเอง” ณรังค์พยายามพูด
“มึงควรจบได้ตั้งนานแล้ว ผู้หญิงที่มึงควรจะไปดูแลปกป้องไม่ใช่คุณหญิง กูจะช่วยให้มึงจบเรื่องนี้เร็วๆ” เกียรติศักดิ์มองอย่างสมเพช คิดแผนบางอย่างขึ้นมาได้
ooooooo
ในวันนั้น สวัสดิ์นำภาพเขียนทั้งหมดมาติดตั้งในโรงแรม ละมุลแปลกใจที่ติดต่อณรังค์ไม่ได้ พนักงานบอกว่าเขาผลุนผลันออกไป ไม่บอกใครว่าไปไหน... เนื่องจากโทรศัพท์ณรังค์โดนเกียรติศักดิ์ทำลายจนพัง จึงไม่มีใครติดต่อได้
สวัสดิ์ลองโทร.ถามสิริกันยา พอเธอรู้ว่าณรังค์หายไปก็เกิดความเป็นห่วง ศรีนวลเห็นท่าทีหลานสาวก็แย็บว่าสามีคุณหญิงอุ้มไปนั่งยางและดักคอเป็นห่วงหรือ เธอปัดจะเป็นจะตายก็ไม่สน แต่แอบโทร.หาเขา พอติดต่อไม่ได้ก็ร้อนใจ โทร.กลับไปหาสวัสดิ์ แนะให้เขาโทร.ถามปฐวี
ส่วนปฐวีเดินพล่านอยู่ในห้องนอน ลูกน้องเกียรติศักดิ์เคาะประตู เอามือถือของเธอมายื่นให้ เพราะมีคนโทร.เข้ามา คุณหญิงรับแล้วจะปิดห้องแต่ถูกกันไว้ต้องฟังด้วยว่าคุยกับใคร
ปฐวีกดรับสายได้ยินเสียงละมุลก็ไม่พอใจ เธอกับสวัสดิ์มารอพบที่ล็อบบี้ ละมุลขอให้ช่วยถามเกียรติศักดิ์ว่าณรังค์อยู่ไหน ปฐวีตวาดไม่มีสิทธิ์สั่งตน เป็นบ้าอะไร จู่ๆมาโวยวาย
“ไม่รู้จริงเหรอว่าพี่ณะอยู่ที่ไหน” ละมุลไม่สนใจ ถามอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้ แล้วก็รีบไสหัวออกไปได้แล้ว อย่าเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่อีก เสนียด!”
ละมุลสวนกลับทันที “คุณหญิงนั่นแหละ เสนียด!” ปฐวีตากร้าวที่คนที่เป็นเบี้ยล่างมาตลอด มาขึ้นเสียงใส่ ละมุลพูดซ้ำ “ฉันพูดว่า คุณหญิงนั่นแหละที่เป็นเสนียด เสนียดชีวิตพี่ณะ เสนียดชีวิตฉัน อยู่ใกล้ใครมีแต่สร้างความเดือดร้อน”
“นังละมุล!”
“เมื่อไหร่จะตายๆไปซะที หมดเสนียดอย่างคุณหญิงไปคนหนึ่ง แผ่นดินคงสูงขึ้น ทุกคนจะได้อยู่อย่างสงบ มีความสุขกันสักที!”
ปฐวีปรี๊ด เงื้อมือจะตบ สวัสดิ์ปราดเข้าขวาง แต่ละมุลเป็นคนรับมือคุณหญิงไว้แล้วตบกลับเปรี้ยง...
ปฐวีเซไป ลูกน้องเกียรติศักดิ์เข้ามารับร่างคุณหญิงไว้ สวัสดิ์ตกตะลึงรีบตั้งสติเข้าไปขวางปกป้องละมุล แต่เธอฟิวส์ขาดแล้ว ท้าปฐวีให้เข้ามา สวัสดิ์เตือนสติว่านั่นพี่สาวเธอ
“เขาไม่เคยนับญาติกับฉัน และฉันก็ไม่เคยนับถือผู้หญิงบ้าคนนี้เป็นพี่ มีอะไรให้น่านับถือให้เกียรติ ไม่เคยทำเรื่องดีๆ มีแต่ขยันสร้างเรื่อง น่าสมเพช ถามหน่อยว่าเกิดมาทำไม!”
“กรี๊ด! นังละมุล แก...แก...” ปฐวีจะพุ่งใส่แต่ลูกน้องจับไว้
สวัสดิ์ขอให้ละมุลหยุดแล้วดึงเธอกลับ แต่เธอยังหันมาตะโกนใส่ ถ้าณรังค์เป็นอะไรไปเพราะคุณหญิง ตนจะกลับมาแน่ เตรียมตัวไว้...ปฐวีทรุดลง อาการแพ้ท้องทำให้เหนื่อยง่าย ครุ่นคิดเป็นห่วงณรังค์ขึ้นมาจับจิตจับใจ สั่งลูกน้องโทร.หาเกียรติศักดิ์ แต่เขาไม่รับสายใครเลย
สวัสดิ์ถามละมุล ไหนอโหสิกรรมให้ทุกคนแล้วในงานศพแม่ หญิงสาวสงบลง ยอมรับว่าโกรธอยากให้ปฐวีสำนึกบ้าง ชายหนุ่มติงแทนที่จะได้เรื่องกลับเหลว ละมุลเริ่มร้องไห้ สวัสดิ์ขอให้ตั้งสติ อโหสิกรรมให้ปฐวี ต่อไปก็กรรมใครกรรมมัน ละมุลคิดตามแล้วรู้สึกดีขึ้น
“ผมว่าคุณหญิงก็คงเป็นห่วงคุณณรังค์ด้วยเหมือนกัน คงรู้เรื่องแต่ไม่ยอมพูด สามีของเธออาจเกี่ยวข้องด้วย อย่างที่คุณสิริกันยาบอก”
ละมุลกังวลใจคิดหาทางช่วยณรังค์ แต่สวัสดิ์บอกมีทางเดียวคือ...รอ เธอแทบบ้าตาย
ooooooo
คืนนั้นสิริกันยานอนไม่หลับ เป็นห่วงณรังค์อย่างมาก ศรีนวลเหน็บ ห่วงแล้วทำไมไม่ไปช่วยตามหา บอกไม่อยากยุ่ง แต่เที่ยวโทร.ถามใครต่อใครจนรู้เรื่องเขาทุกอย่าง แกล้งว่า ถ้าเจอตัวแบบครบหรือไม่ครบบอกกันด้วย สิริกันยาหน้าหม่นที่ย่าพูดเหมือนแช่ง
ศรีนวลให้ไปตรวจเช็กล็อกประตูหน้าบ้านให้เรียบร้อยก่อนเข้านอน สิริกันยาสาละวนทำโน่นนี่ให้ลืมเรื่องณรังค์ พอออกมาเช็กประตูแทบช็อก เมื่อพบณรังค์นอนสลบไสล สภาพบอบช้ำ ถึงกับร้องไห้พยายามเรียกให้เขารู้สึกตัว ณรังค์ปรือตามองแล้วหมดสติไปอีก
สิริกันยากับศรีนวลช่วยกันพาณรังค์ส่งโรงพยาบาลและโทร.แจ้งละมุล...สวัสดิ์พาละมุลตามมาอย่างร้อนใจ ศรีนวลคาดเดาไปตามเนื้อผ้าว่าน่าจะเป็นฝีมือสามีปฐวี เพราะเขาไม่มีศัตรูที่ไหน สิริกันยาเสริมว่าตำรวจให้รอณรังค์ฟื้นขึ้นมาแจ้งความ เพราะเป็นเจ้าทุกข์ สวัสดิ์แปลกใจถ้าเป็นฝีมือเกียรติศักดิ์ แล้วทำไมณรังค์ถึงนอนหมดสติที่หน้าบ้านสิริกันยา ทุกคนครุ่นคิด
ด้านปฐวีอาละวาดใส่เกียรติศักดิ์ว่าทำอะไรณรังค์ ต่อว่าเขาผิดสัญญา เกียรติศักดิ์จับมือเธอที่กำลังทุบตี เยาะหยันว่าไม่ต้องห่วงไม่ถึงตาย แล้วตอบโต้เสียงแข็ง
“ที่สร้างเรื่องโกหกว่าถูกผมทำร้าย จนไอ้เด็กในบ้านมันเชื่อ แล้วให้มันพาหนีน่ะ เรียกว่าอะไร! ใครผิดสัญญาก่อนกัน...ไม่ได้บอกมันเหรอว่าตัวเองท้อง ทำไม กะจะไปเอากับมันแล้วอ้างว่าเป็นลูกมันใช่ไหม จะได้จับมันได้อยู่หมัด”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!”
“แทงใจดำล่ะสิ จะบอกอะไรให้นะว่าอย่าฝันหวาน ตอนนี้คนที่มันรักกำลังดูแลมัน อีกไม่นานมันจะตาสว่าง รู้ว่าใครกันแน่ที่มันควรจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อดูแลปกป้อง ไม่ใช่ผู้หญิงบ้าไร้สติ เห็นแก่ตัวอย่างคุณหญิง”
ปฐวีไม่เชื่อ เกียรติศักดิ์ให้ไปดูเองที่โรงพยาบาล แล้วจงยอมรับเสียทีว่าคนอย่างเธอไม่มีใครคนไหนในโลกนี้ให้ไปหา นอกจากตน คุณหญิงทรุดลงคั่งแค้นใจ รับไม่ได้ ไม่ยอมเชื่อ...รุ่งเช้า ณรังค์ฟื้นขึ้น เจอละมุลกับสวัสดิ์ ทั้งสองบอกว่าสิริกันยาเป็นคนพาเขามาส่งที่นี่
ละมุลซ้ำเติม บอกแล้วอย่ายุ่งกับปฐวี เขาควรให้ปากคำตำรวจอย่างละเอียด ณรังค์กลับไม่อยากเอาเรื่อง อ้างทำตามคำพูดของละมุลที่ให้เลิกยุ่งกับคุณหญิง ถึงตนไม่มีเจตนาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพราะตน ที่ทำให้ครอบครัวคุณหญิงวุ่นวาย และใครหลายคนเสียใจ
ณรังค์ขอโทษละมุลที่ทำให้เป็นห่วง แต่เธอกลับบอกว่าเขาต้องไปขอโทษหลายคนโดยเฉพาะสิริกันยา สวัสดิ์เสริมว่าเธอเป็นห่วงเขามาก ร้องไห้ตลอดเวลา ณรังค์อยากเจอเธอมาก ละมุลถอนใจบ่นว่าสิริกันยาคงไม่มาแล้ว ณรังค์หน้าเศร้าเข้าใจ เธอจะมาอีกทำไมไม่สำคัญอะไร
ด้านสิริกันยาถูกศรีนวลใช้ให้เอาน้ำซุปบำรุงสุขภาพไปเยี่ยมณรังค์ เธออิดออดย้อนถามย่าไม่เกลียดเขาแล้วหรือ ย่าเหน็บ ก็เปลี่ยนไปตามเธอ รักใครเกลียดใครก็ตามด้วยจนจะเป็นลม
“หนูไม่ได้เกลียด แต่หนูจะไม่รัก ย่าอย่าทำหนูเขวสิ”
ศรีนวลโวย หลานนั่นแหละที่ทำตนเขว สิริกันยางอนไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว ลังเลจะไปเยี่ยมณรังค์ดีหรือไม่ ศรีนวลหมั่นไส้ เดินเข้าห้องนอนพัก ไม่อยากสนใจ
ooooooo
สายวันนั้น ณรังค์นอนมองไปนอกหน้าต่างคิดถึงสิริกันยา เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาดีใจคิดว่าเป็นเธอ แต่พอประตูเปิดเข้ามากลายเป็นปฐวี...ด้านสิริกันยาถือกระติกน้ำซุปเดินมาหยุดหน้าห้อง ตั้งสติไม่ให้ตื่นเต้น พลันได้ยินเสียงปฐวีคุยกับณรังค์ จึงยืนดูที่หน้าประตู
ปฐวีเอื้อมมือจะแตะหน้าณรังค์ เขาเบี่ยงหนี คุณหญิงคิดว่าเขารังเกียจ ชายหนุ่มพูดอย่างหนักแน่นจริงจังว่าไม่ได้รังเกียจ แต่ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดอีก คิดว่าที่ตนยอมสัญญาจะอยู่เคียงข้างเธอ ช่วยเหลือ เป็นกำลังใจให้เธอเพราะตนรักเธอ ไม่ใช่เลย ตนไม่ได้รักเธอ สิริกันยาหูผึ่งใจเต้นรัว คุณหญิงหน้าเสียไม่ยอมรับ โผเข้ากอดเขาไว้
“ไม่จริงหรอก ณะพูดด้วยความกลัว กลัวว่าจะถูกไอ้เกียรติศักดิ์มันทำร้ายอีก พักให้หายดีก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย” ณรังค์ขัดขอให้ฟัง “ไม่ ณะนั่นแหละฟังหญิง ไม่ต้องกลัว หญิงจะขายทุกอย่างที่เป็นของหญิงแล้วเราจะหนีไปด้วยกัน เงินที่หญิงมี พาเราไปไหนก็ได้ที่ไอ้เกียรติศักดิ์มันไม่มีวันตามหาเราเจอ...”
“พอได้แล้วคุณหญิง! เลิกหลอกตัวเองสักที ผมจะไม่หนีไปไหนกับคุณหญิงทั้งนั้น เพราะผมไม่ได้รักคุณหญิง...ได้ยินไหมว่าไม่ได้รัก”
เหมือนโดนตบหน้าชา ปฐวีเจ็บปวดใจแต่ไม่ยอมแพ้ ยังยืนกรานว่าเขาต่างหากที่หลอกตน ถ้าเขาไม่ได้รักตนแล้วสัญญาทำไมว่าจะไม่ทิ้งตน ณรังค์ตัดสินใจพูดความจริงออกไป
“ที่ผมสัญญาไม่ใช่เพราะรักคุณหญิง แต่เพื่อปกป้องไม่ให้คุณหญิงทำร้ายสิริกันยา ผู้หญิงที่ผมรัก!”...
สิริกันยายืนตะลึงหน้าประตู ปฐวีน้ำตาไหลพรากไม่ยอมเชื่อหาว่าเขาโกหก “ใช่! ผมโกหก ทั้งที่ความจริงผมรักเขามาก คิดถึงเขาทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าเขา”
“ไม่จริง! หญิงไม่เชื่อว่าณะจะลืมหญิงได้ ณะเจอมันแค่ไม่นาน มันไม่มีทางทำให้ณะลืมหญิง ลืมความรักของเราได้ หญิงไม่เชื่อ!”
“ผมลืมความรักของเราไปนานแล้ว เพราะมันไม่ใช่ความรัก คุณหญิงแค่ใช้ผมเป็นเครื่องมือทำร้ายคนที่คุณหญิงโกรธเกลียด” ปฐวีเถียงไม่ใช่ เขาขัด “ใช่! คุณหญิงต้องการทำให้ท่านชายอับอาย ถ้าลดตัวมารักกับไอ้สถุลอย่างผม คุณหญิงต้องการเห็นละมุลเจ็บปวด ถ้าต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก คุณหญิงต้องการเอาคืนคุณเกียรติศักดิ์ด้วยการใช้ผม เพื่อทำลายศักดิ์ศรีของเขาเหมือนกับที่เขาทำกับคุณหญิง คุณหญิงไม่อยากเสียหน้าและรู้สึกแพ้ ถ้าผมจะรักสิริกันยา”
“ไม่จริง! หญิงรักณะ อยากให้ณะรักหญิง อยู่กับหญิง เป็นของหญิง ที่หญิงทำทุกอย่างเพื่อให้ณะได้อยู่กับหญิง ให้เราได้รักกัน อยู่ด้วยกัน”
“คนที่คุณหญิงควรจะรักและอยู่ด้วยคือคุณเกียรติศักดิ์และลูกที่กำลังจะเกิดมา”
ปฐวีผงะที่ณรังค์รู้เรื่องลูก สิริกันยาเองก็ตกใจ
ณรังค์ขอให้คุณหญิงหยุดทำร้ายตัวเองและคนอื่น ตั้งสติมองความจริงว่าตัวเองมีสามีที่พร้อมจะรักเธอ กำลังจะมีลูกที่จะทำให้ชีวิตมีความหมาย มีเป้าหมาย ปฐวีตอบโต้เสียงกร้าวว่าเกลียดเกียรติศักดิ์ ไม่ได้อยากมีลูกกับเขา แล้วรำพัน
“ความจริงที่หญิงมองเห็นคือหญิงรักณะไม่เคยเปลี่ยน เคยรักยังไงก็ยังรักอย่างนั้น”
ณรังค์ลุกขึ้นนั่งอย่างยากเย็น จับมือปฐวีด้วยความสงสาร แต่เธอกลับรวบมือเขาอ้อนวอนขอร้องให้เขารักเธอ อย่ารักคนอื่น ณรังค์เหนื่อยใจพยายามพูดอย่างเข้มแข็ง
“ผมรักคุณหญิงได้ แต่รักในฐานะที่ผมเป็นเด็กในบ้าน ที่ต้องดูแลคุณหญิงแทนท่านชายเท่านั้น...คุณหญิงจะไม่ต้องการความรักจากผมหรือจากใครอีกทั้งนั้น ถ้าคุณหญิงรักตัวเอง รักให้เป็น รักให้ถูก ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองเหมือนที่ผ่านมา...เชื่อผมเถอะนะคุณหญิง ตั้งสติแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันยังไม่สายเกินไป กลับไปหาครอบครัวที่กำลังรอคุณหญิงอยู่ คุณหญิงมีทุกอย่างที่พร้อมจะทำให้มีความสุขอยู่แล้ว ผมอยากเห็นคุณหญิงมีความสุขนะ”
“ณะอยากเห็นหญิงมีความสุขจริงๆเหรอ” สายตาปฐวีแห้งผาก ว่างเปล่า
ณรังค์รับว่าใช่ตนอยากเห็นเธอมีความสุข และตนจะมีความสุขไปด้วย...สิริกันยาสับสนว้าวุ่นใจ ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรเข้าไปเยี่ยมณรังค์ดีหรือไม่ แต่พอได้ยินคำยืนยันของณรังค์ที่ให้กับปฐวีว่าเขาจะรักษาสัญญาเป็นกำลังใจให้เธอ แต่ปฐวีกลับสวนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
อ่านละครเรื่อง สายธารหัวใจ ตอนที่ 11 วันที่ 23 พ.ย.60
ละครเรื่อง สายธารหัวใจ บทประพันธ์โดย วาสนาละครเรื่อง สายธารหัวใจ บทโทรทัศน์โดย คนเขียนเงา
ละครเรื่อง สายธารหัวใจ กำกับการแสดงโดย ชนะ คราประยูร
ละครเรื่อง สายธารหัวใจ ผลิตโดย บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครเรื่อง สายธารหัวใจ ควบคุมการผลิตโดย ณัฐพงศ์ เหมือนประสิทธิเวช
ละครเรื่อง สายธารหัวใจ ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางช่อง 33 HD
ที่มา ไทยรัฐ