อ่านละคร บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 4 วันที่ 19 ก.พ.61
หมื่นสุนทรเทวาแปลกใจว่าเกศสุรางค์ไม่เคยมาเลยหรือ เธอจึงย้อนถามว่าการะเกดเคยมาไหม อ้างว่าลืมจริงๆ ท่านหมื่นสะบัดเสียงว่าตนบวชที่วัดนี้ เกศสุรางค์หน้าเหวอจะเป็นลมผู้คนที่มาวัดล้วนแต่งตัวด้วยถนิมพิมพาภรณ์ตามฐานะของแต่ละคน ขบวนออกญาโหราธิบดีเดินขึ้นโบสถ์ มีคนทักทายและกราบไหว้ แต่พอเห็นหน้าการะเกดต่างชักสีหน้า บ้างก็กระซิบนินทา บ้างก็ทักด้วยถ้อยคำแดกดัน ทำให้เกศสุรางค์ต้องพึมพำกับตัวเองว่า
“การะเกดเอ๊ย เธอคงแสบไม่เบา คนเขาชังน้ำหน้ากันหมด ดูสิ แต่ละคนมองยังกะฉันเป็นตัวเชื้อโรค” พอทนไม่ได้ก็สวนบ้างว่า ตนไม่ใช่ผีทำไมจะเข้าวัดไม่ได้พวกต้นตระกูลมนุษย์ป้า
หมื่นสุนทรเทวาช่วยแก้ต่างให้ว่า นางไม่ค่อยสบาย พร้อมกับแตะหลังเบาๆให้เดินต่อ...จันทร์วาดกับครอบครัวนั่งอยู่ก่อน เห็นท่านหมื่นมาก็ยิ้มแย้มดีใจ แต่พอเห็นการะเกดยิ้มให้ก็หุบยิ้ม เกศสุรางค์ยิ้มเก้อไป เหลือบมองท่านหมื่น เห็นตาสายตาอ่อนโยนก็เหน็บว่า
“เจอกิ๊กตาเชื่อมเชียวนะตาหมื่น” ท่านหมื่นหันมาจ้องหน้านิ่งก็แอบขำ “น่ากลัวต่อหน้ากิ๊กไม่กล้ายิ้มกับสาวคนไหน” เกศสุรางค์ได้ยินออกญาโหราธิบดีทักขึ้นว่า
“หลวงวิชัยมาไหว้ออเจ้าแน่ะ ขุนเหล็ก...”
เกศสุรางค์รีบหันไปมอง อยากเห็นออกญาโกษาธิบดีเหล็กเต็มๆตา ท่านหมื่นกระแอมเตือนให้ระวังกิริยาก็รีบสำรวม...คุณหญิงท่านหนึ่งทักจันทร์วาดเรื่องที่เรือล่มจนบ่าวตาย แล้วปรายตามองมายังเกศสุรางค์ เธอทำหน้าไม่ถูก ออกญาโหราธิบดีเห็นออกตัวให้ว่า มนต์กฤษณะกาลีคงไม่เว้นผิดคน ทำให้คุณหญิงท่านนั้นหน้าม้านไป และคนอื่นๆก็หลบตา
“คุณลุงเจ้าขา คุณลุงโคตรน่ารักเลยค่ะ ไม่เหมือนลูกชายเล้ย...” เกศสุรางค์พึมพำ
เสียงคุณหญิงนิ่มเรียกการะเกด...เกศสุรางค์ลืมว่าตัวเองคือการะเกดจึงไม่ได้สนใจ จนท่านหมื่นต้องเตือน จึงรีบขานรับ นิ่มถาม
“มิเคยเห็นออเจ้าออกนอกเรือน ได้ยินว่าเป็นไข้อยู่เนืองๆ หายดีแล้วฤา”
“หายดีแล้วเจ้าค่ะ คงเป็นเพราะมนต์กฤษณะกาลีกระมังเจ้าคะ” เกศสุรางค์จงใจพูดเสียงดังให้ได้ยินกันถ้วนทั่ว จึงโดนท่านหมื่นมองอย่างตำหนิ เพราะคนอื่นเขาพูดกันเบาๆ
ผินกับแย้มสงสารนาย จึงแตะขากระซิบชวนออกไปเดินเล่นข้างนอก เกศสุรางค์รีบไปทันทีเพราะอึดอัดเต็มทน...ออกมานั่งเล่นศาลาริมน้ำ เกศสุรางค์คิดถึงคำสอนของอาจารย์ที่เล่าว่า เจ้าพระยาโกษาธิบดี เป็นนักรบคนสำคัญสมัยพระนารายณ์ ถือเป็นนักรบคู่ใจ ส่งไปรบพม่าก็ชนะ ส่งไปรบกับมอญก็ชนะ จนพระเจ้าอังวะไม่กล้ายกทัพมาตีอยุธยาอีกเป็นร้อยปี เพราะท่านรบอย่างชาญฉลาด ศึกษาหลักพิชัยสงครามอย่างละเอียด จึงได้รับการเรียกขานว่า...ขุนเหล็ก
แต่ประวัติศาสตร์บันทึกว่าพระนารายณ์เข้าใจผิดว่าท่านคอร์รัปชัน จึงถูกสั่งโบยจนตาย...เกศสุรางค์คิดไป มองสายน้ำไปเรื่อยแล้วให้คิดถึงแม่กับยาย จึงพึมพำน้ำตาร่วงว่า
“คุณยาย แม่ รู้ไหมว่าเกศอยู่ที่นี่...ให้ฉันมาอยู่นี่ทำไม พาฉันกลับบ้านเถิดนะ” ผินกับแย้มตกใจถามเป็นอะไร “ข้าอยากกลับบ้าน ข้าคิดถึงบ้าน ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่” ว่าแล้วก็ปิดหน้าร้องไห้
ผินกับแย้มกอดขาคนละข้างร้องไห้ไปด้วย เกศสุรางค์ต้องชะงักแล้วบอกบ่าวทั้งสองว่าตนหยุดร้องแล้ว ผินกับแย้มบอกไม่เคยเห็นแม่นายร้องไห้อย่างนี้ หญิงสาวย้อนถาม เคยเห็นแต่ตนทำให้คนอื่นร้องไห้ใช่ไหม สองบ่าวพยักหน้าช้าๆ
“ข้านี้มีบาปหนักหนาใช่ไหมพี่...เดี๋ยวไปทำบุญให้อีแดงกับ...เอ่อ ตัวข้าเอง เผื่อบุญจะช่วยให้กลับไปหา...” พูดไม่ออกน้ำตาพรั่งพรูจนต้องเช็ดด้วยสไบ
หมื่นสุนทรเทวาตามออกมาเห็นก็แปลกใจ เข้าไปนั่งข้างๆแต่ยังวางฟอร์ม เปรยว่า คนเราต้องรู้จักหักใจในสิ่งที่ควรหัก เกศสุรางค์ชะงักหันมองบอกตนแค่คิดถึงบ้าน เขาจึงบอกว่า
“หมกมุ่นครุ่นคิดถึงสิ่งที่ผ่านเลยไป ก็หาประโยชน์อันใดไม่ได้...พ่อแม่ตายจากไป คิดถึงแค่ไหนก็ไม่ฟื้นคืนกลับมา อาจจะทำให้เป็นบ่วงเป็นใยกับวิญญาณของท่าน”
หญิงสาวเห็นจริง ท่านหมื่นแขวะให้รู้จักคิดเสียบ้าง เธอหน้าเหวอตกลงด่าหรือปลอบ ท่านหมื่นลุกขึ้นบอกพระเทศน์แล้ว เกศสุรางค์สวนให้ไปบอกกิ๊ก ท่านหมื่นหันขวับมาถามว่าบอกใคร เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาเชิดหน้าเดินคอตั้งไปอย่างเคืองๆ หญิงสาวรีบวิ่งตาม
ผินกับแย้มอกสั่นขวัญแขวนร้องปราม “แม่น้าง...ค่อยๆเดินเจ้าค่ะ”
ในโบสถ์ พระกำลังเทศน์ ทุกคนพนมมืออย่างสำรวม เกศสุรางค์ชำเลืองมองเห็นจันทร์วาดแอบมองหมื่นสุนทรเทวาบ่อยๆ แต่เขานิ่งเฉย จู่ๆก็หันมามอง ตนจึงยิ้มให้แบบมีเลศนัย เขาเมินหน้ากลับเชิดคอตั้ง...พอสวดจบ ทุกคนจะพกอุปกรณ์กรวดน้ำมาเอง เกศสุรางค์กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้การะเกดและอีแดง
พอกลับเรือน เกศสุรางค์เดินเข้าห้อง รู้ทันทีว่ามีพลังงานบางอย่างล่องลอยอยู่ ก็เอ่ยถามว่าการะเกดใช่ไหม เสียงการะเกดเรียกเกศสุรางค์แผ่วเบา ร่างกายเคลื่อนไหวไปมาไม่เด่นชัด เกศสุรางค์แทบจำไม่ได้ว่าตัวเองชื่อนี้ บอกให้การะเกดปรากฏตัว แต่นางบอกว่าไม่มีตัวตน เกศสุรางค์นึกได้ว่าตัวเองใช้ร่างนางอยู่ การะเกดมาขอบใจที่ทำบุญไปให้ ทุกวันนี้นางทรมานมาก
“มันทรมานเหลือเกิน เกศสุรางค์ช่วยข้าด้วยนะ เพราะถึงอย่างไรเราก็เป็น...”
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะ ทำให้วิญญาณการะเกดโยกเยกรุนแรงก่อนจะหายไป เกศสุรางค์จึงไม่รู้ว่าตนกับเธอเป็นอะไร...หญิงสาวมาเปิดประตู เจอหมื่นสุนทรเทวาหน้าตึงถามว่าคุยกับใคร เธอต้องแก้ตัวว่าคุยกับตัวเอง ท่านหมื่นหาว่าเธอโกหกแล้วเดินปังๆกลับไป เธอขำแล้วหยุดเพราะนึกได้ว่าเขาชอบหันกลับมาอีก จริงอย่างที่คิดเพราะเขาหันมาจ้องหน้าตึงอีกครั้ง
ไม่วายพอเกศสุรางค์ออกมาจากห้องก็ถูกจำปาถามว่าพูดคนเดียวหรือ เธอปรายตามองท่านหมื่นทำนองว่าขี้ฟ้อง จำปาหาว่าพูดกับผีบ้านผีเรือน
เกศสุรางค์ปฏิเสธ ออกญาโหราธิบดีจึงขอว่าคราวหลังอย่าทำอีก เพราะทำให้บ่าวไพร่กลัว เธอถามสวนว่ากลัวอะไร จำปาเอ็ดหาว่าเถียงคำไม่ตกฟาก แล้วบอกว่าเจ็ดวันนี้ตนจะไปเมืองละโว้ เกศสุรางค์สวนทันควันว่าอยากไปด้วย ทุกคนมองด้วยสายตาราวเธอเป็นตัวประหลาด เธอจึงรู้ว่าไปด้วยไม่ได้
จำปากำชับว่าอย่าหาเรื่องวุ่นวายขายหน้าระหว่างที่ตนไม่อยู่ ท่านหมื่นเดินไปส่งจำปาที่ท่าน้ำ ออกญาโหราธิบดีชวนเกศสุรางค์ไปห้องหนังสือ เธอชะเง้อมอง ได้ยินท่านหมื่นสั่งจ้อยว่า เตรียมเรือไว้ อีก 5 บาทจะไปข้างนอก...เกศสุรางค์ถามทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร
ออกญาบอกให้คิดดีๆ ก็จะจำได้ เกศสุรางค์หน้าเจื่อนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พอเข้ามาในห้องหนังสือ ออกญาเอาหนังสือใบลานพับซ้อนส่งให้อ่าน หน้าตาเธอตื่นเต้นทันที
“นี่หรือเจ้าคะ จินดามณี คุณลุงเขียนใช่ไหม เจ้าคะ”
“ออเจ้ากล่าวแปร่งหูพิกล...”
“เอ่อ ข้าเคยรู้เจ้าค่ะว่าคุณลุงเป็นพระราชครูของในหลวง เขียนหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือแบบเรียนเล่มแรกของไทย เอ๊ย สยาม”
“เจ้าเรียกขานขุนหลวงว่าอันใดนะ” ออกญาแปลกใจ พอเธอบอกว่าเรียกในหลวง “ในหลวงฤา ข้ามิเคยได้ยินผู้ใดเรียกขานท่านว่าในหลวง มีตะขุนหลวง แต่ก็เข้าใจได้อยู่”
เกศสุรางค์รีบเปลี่ยนเรื่องขออ่านจินดามณี ก็ได้ยินเสียงจ้อยบอกท่านหมื่นว่า 5 บาทแล้ว
ooooooo
หมื่นสุนทรเทวากำลังชะเง้อมองไปทางห้องหนังสือ ด้วยอยากรู้ว่าการะเกดคุยอะไรกับออกญาโหราธิบดี จึงไม่สนใจคำเตือนของจ้อยว่าได้เวลา 5 บาทแล้ว ระหว่างนั้นเกศสุรางค์พูดกับออกญาว่า ตัวอักษรในจินดามณีเหมือนที่ตนเคยเห็น ออกญาแปลกใจ
“ลุงไม่เคยรู้ว่าเมืองพิษณุโลกสองแคว ส่งคนมาคัดลอกหนังสือของลุง”
“ตัวอักษรนี้มีไม่ครบนี่เจ้าคะ” เกศสุรางค์เบนความสนใจ ออกญาแปลกใจอีกว่าตัวอักษรไม่ครบอย่างไร “มีแค่ 37 ไม่ใช่ 44...อ๋อ ตัวที่ไม่มีเป็นตัวประหลาดทั้งนั้น ฎ ชฎา ฏ ปฏัก ฐ ฐาน ฒ ผู้เฒ่า ณ เณร ฑ นางมณโฑ กี่ตัวแล้วนี่ อ้อ ฮ นกฮูก ครบยัง...ครบแล้ว รวมเป็น 44 ตัวพอดี”
อ่านละคร บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 4 วันที่ 19 ก.พ.61
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส บทประพันธ์โดย รอมแพงละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส บทโทรทัศน์โดย ศัลยา
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส กำกับการแสดงโดย ภวัต พนังคศิริ
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส ออกอากาศเร็ว ๆ นี้ ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ