อ่านละคร บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 3 วันที่ 16 ก.พ.61
เกศสุรางค์จึงรีบปฏิเสธ บอกตนเป็นแค่ผู้อาศัยในวันเดียวกัน จันทร์วาดมาที่บ้านหมื่นสุนทรเทวา เพื่อขอยืมบ่าวสองคนที่แกะสลักลูกไม้ได้ ไปช่วยงานที่บ้านและเจ้าคุณพ่อให้เชิญหมื่นสุนทรเทวาไปด้วย จำปาจึงบอกว่าท่านหมื่นพาการะเกดไปเที่ยวตลาดให้เธอรอชวนเขาเอง จันทร์วาดแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ระหว่างนั้น เกศสุรางค์มองการคุยกันของผิน แย้มกับแม่ค้า ที่ใช้สรรพนามมึงกูเสียงดังแต่ไม่ได้ทะเลาะกัน หมื่นสุนทรเทวาเห็นสีหน้าจึงเอ่ยถามทำไมทำหน้าเหมือนไม่เคยได้ยิน เธอกลบเกลื่อนชี้ชวนถามเรื่องอื่นแทน ผินกับแย้มเห็นนางเดินตีเสมอท่านหมื่นก็เกี่ยงกันให้เข้าไปเตือน แต่พอเห็นท่านหมื่นไม่ว่าอะไรก็ปล่อยเลยตามเลย
กลับมาที่ท่าเรือ ท่านหมื่นให้จ้อยพายเรือไปส่งที่ท่าตลาดวัดนางชี แล้วพาเกศสุรางค์กลับเรือน หญิงสาวไม่ยอมกลับขอไปเดินรอแถวท่าเรือ เพราะอยากเห็นชุมชนโปรตุเกส ผินกับแย้มห้ามเสียงหลงเพราะกลัวพวกฟะรังคี แต่เกศสุรางค์ออดอ้อนสัญญาจะไม่วุ่นวาย จะรอที่ท่าเรือจนท่านหมื่นทำธุระเสร็จ...ทางน้ำที่ไปตลาดวัดนางชีเป็นปากแม่น้ำเจ้าพระยาบรรจบกับแม่น้ำป่าสัก จึงมีน้ำวน ท่านหมื่นย้ำให้จ้อยระวัง เรือแล่นผ่านป้อมเพชร เกศสุรางค์นึกถึงสมัยเรียน
ป้อมเพชรเป็นป้อมที่สำคัญที่สุดในเชิงยุทธศาสตร์ เพราะเป็นประตูเมืองที่ป้องกันข้าศึก เกศสุรางค์รู้สึกเป็นบุญตาอย่างมากที่ได้เห็นสถานที่จริง จึงมองจนเหลียวหลัง โดนท่านหมื่นเอ็ดให้นั่งดีๆ ไม่เคยเห็นใครกิริยาน่ารังเกียจเท่า หญิงสาวเห็นเรือสำเภาจอดคลาคล่ำก็ลืมตัวอีก
“โอ้โฮ...เป็นร้อยลำไหมเนี่ย สินค้าอยุธยา...อะไรมั่งหว่า เฮ้ย...ทำไมฉันจำได้แต่ว่ามีขี้ผึ้ง น้ำผึ้ง มันต้องมีของแพงกว่านั้นสิ” อดรนทนไม่ได้ซักถามท่านหมื่นโดยไม่สนใจว่าเขารำคาญ
หมื่นสุนทรเทวาถามอยากจะรู้ไปทำไม หญิงสาวอ้างว่าลืม สมองเสื่อม เขาจึงสาธยายว่า อยุธยามีไม้กฤษณา กำยาน น้ำมันครั่ง คราม ผ้าฝ้าย เครื่องถ้วยของสุโขทัย หญิงสาวชี้นิ้วทำท่า ถูกต้องแล้วค่ะ ท่านหมื่นเหล่มองตาขุ่น...เกศสุรางค์นึกถึงที่อาจารย์สอนประกอบ
“อาณาจักรอยุธยาต้องถือว่ารวยมาก เพราะค้าขายกับต่างประเทศ ชวา บาหลีไปถึงเกาะบอร์เนียว แล้วยังส่งสินค้าไปขายฝรั่ง ส่วนฝรั่งโปรตุเกส ฝรั่งเศสส่งเรือเข้ามาซื้อขายกับชาวสยามเป็นประจำ เราขายเครื่องเทศ พริกไทยและสินค้าอื่นๆอีก...ปี 2517 เราพบเรือสำเภาอยู่ใกล้เกาะครามชลบุรี สินค้าที่พบในเรืออย่างเช่นโลหะ งาช้าง เราพบเครื่องถ้วยสังคโลกของสุโขทัย”
เรือมาถึงท่าเรือจ้างวัดนางชี หมื่นสุนทรเทวาก้าวขึ้นไปก่อนหน้าตาเฉย ปล่อยให้เกศสุรางค์เก้กังกว่าจะขึ้นได้ ท่านหมื่นไม่ช่วยเพราะเคืองที่หน้าแตกครั้งก่อน เธอขึ้นมาได้บ่นอุบ
“เฮ้อ โคตรฟอร์มเลยเว้ย...ไปพวกเรา ไปเดินเที่ยว ไม่มี ก.ข.ค.แล้ว”
ท่านหมื่นเดินไปแล้ว เกศสุรางค์จึงกล้าพูด พวกบ่าวพากันงุนงง...เธออยากเห็นพวกฝรั่งโปรตุเกสมาก ว่าหน้าเหมือนฝรั่งที่กรุงเทพฯหรือไม่
เดินไปไม่เท่าไหร่ เกศสุรางค์ได้เห็นฟะรังคีตัวใหญ่ ชนฟานิกพ่อค้าผ้าจนผ้าหล่นพื้นเปรอะเปื้อน แถมยังเบ่งว่าเป็นทหารประจำตัวออกหลวงสุรสาคร เมื่อฟานิกไม่ยอมก็ทำกิริยาทรามถ่มน้ำลายใส่ ออกหลวงสุรสาครหรือฟอลคอนนายทหารกรีกที่รับราชการในอยุธยาไม่ดุว่าลูกน้องแถมปัดว่าไม่เอาความ เกศสุรางค์ไม่พอใจเข้าไปต่อว่าและให้ขอโทษฟานิก...มะลิสาวลูกครึ่งแขกโปรตุเกสเห็นพ่อถูกแกล้งรีบออกมา ฟอลคอนสะดุดตาความงามของเธอจึงอ่อนลง
ฟอลคอนปรายตามองเกศสุรางค์แล้วพูดภาษาฝรั่งเศสก่อนจะเดินไป ความหมายว่า กลับกันเถอะ อย่ายุ่งกับพวกสถุลพวกนี้เลย...เกศสุรางค์เรียกเสียงลั่นให้หยุด แล้วพูดตอบโต้กลับไปภาษาเดียวกัน ความหมายว่า ถ้าพวกฉันสถุล พวกคุณก็สถุล เพราะเราเป็นคนเหมือนกัน
บรรดาบ่าวอ้าปากค้างกับภาษาที่เกศสุรางค์พูด แถมฟอลคอนหันกลับมาทำหน้าตกใจก่อนจะรีบเดินจ้ำออกไป...ผินกับแย้มรีบถามว่าพูดอะไร เกศสุรางค์ปัดว่าพูดส่งเดช หมื่นสุนทรเทวาเดินกลับมาพอดี ถามมีเรื่องอะไร เกศสุรางค์เห็นท่านหมื่นเดินเซแถมมีกลิ่นเหล้า ก็กระซิบถามผิน เธอรับว่าเมาทุกวันเป็นปกติ หญิงสาวแปลกใจที่เขามีมุมแบบนี้ด้วย
ooooooo
กลับถึงเรือน จันทร์วาดยังรออยู่ เธอเห็นเกศสุรางค์ที่เข้าใจว่าเป็นการะเกดเดินพูดคุยมากับบ่าวด้วยท่าทางสบายๆก็แปลกใจ พอเจอหน้ากันก็ทำหน้าไม่รู้จัก จำปาต้องบอกให้ทักทายจันทร์วาด เกศสุรางค์จึงถึงบางอ้อ ยกมือไหว้กล่าวสวัสดี ทุกคนทำหน้างงว่าพูดภาษาอะไร
จันทร์วาดหาว่าการะเกดไม่ชอบหน้าตน จึงพูดคำไม่สุภาพ เกศสุรางค์รีบปฏิเสธและชมว่าเธอสวยมาก กลับทำให้จันทร์วาดโกรธมากขึ้น ลากลับทันที และขอให้หมื่นสุนทรเทวาเดินไปส่งท่าน้ำเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย
เกศสุรางค์เข้าห้อง พร่ำบอกตัวเองว่าการะเกดเกลียดจันทร์วาด เพราะเธอจะแย่งท่านหมื่น แล้วถอนใจว่าตกลงตนจะเป็นใครกันแน่ แล้วเดินมายืนมองท่านหมื่นคุยกับจันทร์วาดทางหน้าต่าง ไม่ได้ยินก็พยายามชะเง้อเงี่ยหูฟังจนท่าทางน่าขำ พอท่านหมื่นหันมาเห็นก็รีบหลบ
จันทร์วาดบอกจุดประสงค์ที่มาเชิญเขาไปงานเลี้ยงที่บ้าน แต่อ้างว่าท่านพ่อไม่ให้พาการะเกดไปด้วย เพราะนางโดนมนต์กฤษณะกาลี ถือเป็นสิ่งไม่ดี...เมื่อเธอกลับไป ท่านหมื่นขึ้นเรือนมาเจอจำปา ก็พูดคุยกันถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของการะเกด จำปาเชื่อว่านางผีเข้า ท่านหมื่นรู้ว่าเกศสุรางค์แอบฟังอยู่ก็เรียกเสียงดังให้ออกมา ทำเอาจำปาสะดุ้งสุดตัว
เกศสุรางค์ค่อยๆโผล่ออกมา ท่านหมื่นเรียกผินกับแย้มให้ออกมาด้วย แล้วซักถามสองบ่าวว่าวันนี้การะเกดพูดอะไรกับฟะรังคี เกศสุรางค์เห็นสองบ่าวทำหน้าอยากตายจึงโพล่งขึ้นว่าจะเล่าเอง พอเล่าจบท่านหมื่นตำหนิแล้วทำไมต้องโป้ปด เธออ้างว่ากลัวถูกดุ ท่านหมื่นสวน
“ออเจ้าเป็นใครจากไหน มาอยู่ในร่างของแม่การะเกด” เกศสุรางค์ตาโพลงตกใจ ท่านหมื่นสำทับ “ใช่ล่ะสิ เจ้าตายมานานกี่มากน้อยแล้ว ทำไมไม่ไปผุดไปเกิด...ตกใจที่ข้ารู้ใช่รึไม่ เอาล่ะ เจ้าจะยอมออกไปดีๆ หรือจะให้หมอผีมาขับไล่ ไปเสียดีๆเถิดอย่ามีทรมาน แล้วไปเกิดเสีย ถ้าช้าไปกว่านี้ วิญญาณของเจ้าจะเร่ร่อน หาทางเกิดไม่พบไม่เจอ”
“โอ๊ย...ไม่ใช่ค่ะ คือว่า...”
ท่านหมื่นไม่ฟังกลับบอกไม่ถือโทษ ออกจะเห็นใจด้วยซ้ำที่เป็นสัมภเวสีไร้ญาติ จึงมาหาที่พักพิง เกศสุรางค์พยายามบอกว่าตนไม่ใช่ผี ถ้าเป็นผีจะเป็นผีใคร แล้วแก้ตัวว่าที่ตนวิปลาสไปเพราะมนต์กฤษณะกาลี หาว่าตนฆ่าคนแล้วยังมาหาว่าผีเข้าอีก ไม่ฟ้องหมิ่นประมาทก็ดีเท่าไหร่
“ข้าบอกให้หยุด เจ้าเป็นคนกำเริบไม่รู้จักกาลเทศะ วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้างไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ไม่เอาการเอางาน ขี้คร้านจนตัวเป็นขน ดีแต่แต่งตัวนั่งชะม้อยชายตาหน้าขาว น่ารำคาญ”
เกศสุรางค์อ้าปากค้างกับคำกล่าวหาของท่านหมื่น ผินกับแย้มก้มหน้าสงสารนายตน...เมื่อนางไม่ยอมรับ ท่านหมื่นสนทนากับจำปาว่าจะใช้วิธีใดกับนางดี จำปาเสนอให้ใช้หมอผี แต่ท่านหมื่นว่ามนต์กฤษณะกาลีแรงกว่าหมอผี จำปาชักเป็นห่วงนางเพราะถึงอย่างไรก็เป็นคู่หมายของเขา ท่านหมื่นยืนกรานว่าเกลียดนางเข้าไส้
เกศสุรางค์คับข้องใจว่าการะเกดทำไมต้องมาอยู่บ้านนี้ทั้งที่มีแต่คนชัง ฟังๆดูนางเป็นตัวแสบด้วยซ้ำ ทุกคำที่ท่านหมื่นว่านาง ตนไม่เคยเป็นเลยสักนิด ฉะนั้นตนต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้คำกล่าวหานั้น ผินกับแย้มหวั่นใจกลัวจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่อีก
ooooooo
เกศสุรางค์เดินอย่างรวดเร็วออกมาจากห้อง จำปาได้ยินเสียง เอ็ดว่าเป็นม้าดีดกะโหลก เธอชะงักเล็กน้อยแล้วถาม
“คุณป้าเจ้าคะ หมื่นสุนทรเทวาอยู่ที่ไหนเจ้าคะ”
“นี่...ออเจ้าชักจะกำเริบใหญ่กำเริบโต...พูดกับผู้ใหญ่ ไยไม่นั่งให้เรียบร้อย”
เกศสุรางค์กล่าวขอโทษแล้วนั่งลงถามใหม่ จำปาตำหนิอีกว่าเป็นน้องไยเรียกเต็มยศ เธอบ่นว่าผิดอีกแล้วถอนใจถามอีกครั้งว่าอยู่ไหนคะคุณป้า จำปายิ่งไม่พอใจ
“ออเจ้าผิดแผกไปมาก...บอกมานะว่าออเจ้าเป็นใคร ออเจ้าไม่ใช่การะเกดคนเดิม มาจากไหน เหตุใดต้องมาสิงร่างหลานของข้า บอกมา หาไม่แล้วข้าจะให้หมอเวทหมอมนต์มาขับไล่”
เกศสุรางค์โอดครวญว่าตนไม่ใช่ผีสาง ถึงขั้นสาบาน หรือจะให้ทำอย่างไรก็ได้ กลับโดนจำปาหาว่ากำเริบเสิบสาน วาจาหยาบคาย พูดไม่เหมือนชาวเรา แล้วถามว่าเธอเป็นคนเมืองไหน
“ถ้าข้าเป็นผี วันหนึ่งคุณลุงต้องจับได้ค่ะคุณป้า คุณลุงเก่งจะตาย”
จำปาจ้องหน้าทำนองเรียกตนว่าอะไร แล้วไล่ให้ไปพ้นหน้า เกศสุรางค์จึงยกมือไหว้ก่อนจะรีบเดินไป ไม่วายจำปายังกำชับผินกับแย้มให้ไปบอกเจ้านาย ถ้ากำเริบจะส่งกลับสองแคว
ผินกับแย้มรีบมาเตือนเกศสุรางค์ตามคำของจำปา แต่เธอไม่สนใจพยายามตามหาหมื่นสุนทรเทวา ผินรีบบอกว่าควรจะเรียกท่านหมื่นว่าคุณพี่ถึงจะถูก เธอพยักหน้ารับอย่างหน่ายใจ
จวบจนบ่ายแก่ เกศสุรางค์นั่งรอหมื่นสุนทรเทวาที่ท่าน้ำ ปริกไปซื้อของกลับมาเห็นก็เชิดใส่ ทำให้เกศสุรางค์ รู้ว่า นี่เป็นอีกคนที่เกลียดการะเกด...ปริกรีบมารายงานจำปาว่าการะเกดไปนั่งหน้าขาวอยู่ที่ท่าน้ำ จำปาขุ่นเคืองใจอยากรู้ว่าไปนั่งรออะไร ปริกยิ่งใส่ไคล้
“ควรแล้วเจ้าค่ะที่คุณหญิงท่านเกลียด เป็นแม่หญิงที่น่าเกลียดน่าชังที่สุด บ่าวที่ชอบแม่หญิงหามีสักคนจะมีก็แต่อีบ่าวสองคนที่ติดตามแม่หญิงมาจากเมืองสองแควนั่นแหละเจ้าค่ะ”
ด้านเกศสุรางค์คิดว่า เมื่อต้องมาอยู่ร่างที่มีแต่คนเกลียด ก็คงต้องสู้กันสักตั้ง พลันน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยคิดถึงแม่และยาย ท่านทั้งสองไม่มีทางรู้เลยว่าตนอยู่ที่ไหน ผินกับแย้มเห็นแม่นายร้องไห้ก็เข้าใจว่าคิดถึงพ่อแม่ จึงบอกว่าท่านเฝ้ามองอยู่บนสวรรค์ หญิงสาวมองหน้าบ่าวทั้งสองแล้วโผกอดร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น จากนั้นขอให้เล่าถึงความศักดิ์สิทธิ์ของมนต์กฤษณะกาลี
อ่านละคร บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 3 วันที่ 16 ก.พ.61
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส บทประพันธ์โดย รอมแพงละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส บทโทรทัศน์โดย ศัลยา
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส กำกับการแสดงโดย ภวัต พนังคศิริ
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด
ละครเรื่อง บุพเพสันนิวาส ออกอากาศเร็ว ๆ นี้ ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ