อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 8 วันที่ 29 มิ.ย. 56
มิถิลาตรงไปที่ห้องพักของศิขรนโดม เล่าสิ่งที่ได้ยินมาอย่างตระหนก ทั้งเรื่องอาวุธที่จะขนขึ้นเครื่องบินพระที่นั่งและเรื่องการโอนเงินเข้าบัญชีชื่อคนฮ่องกงมิถิลายํ้าว่า พวกนั้นขนอาวุธเข้าคีรีรัฐเพื่อยึด
อำนาจรัฐ ศิขรนโรดมถามว่ายึดจากใครมาอีกในเมื่อทุกวันนี้อำนาจก็เป็นของพวกมันอยู่แล้ว มิถิลาถามว่าจะมีการทำสงครามกลางเมืองหรือ
“ต้องไม่ให้การขนอาวุธสำเร็จเพคะ”
ศิขรนโรดมพูดอย่างอัดอั้นว่า “มันจะต้องการอำนาจอะไร อยากได้อะไรเราจะให้พวกมันให้หมด เอาไปให้พอ เราไม่สู้แล้ว ขืนสู้ไปประชาชนก็ต้องตายกันอีก เราไม่ต้องการเห็นใครมาจงรักภักดีต่อเราแล้วพากันไปตาย พอกันที เราจะขอยอมแพ้”
“ฝ่าบาท...ไม่ได้นะเพคะ จะทรงยอมแพ้ไม่ได้!!” มิถิลาเสียงแข็งจนศิขรนโรดมมองหน้า ต่างสะเทือนใจไม่น้อยกว่ากัน
ศิขรนโรดมถามว่า ถ้าชีวิตตนเพียงคนเดียวแลกกับความสุขของประชาชนคีรีรัฐ ทำไมจะทำไม่ได้ มิถิลาย้อนถามว่า
“แต่ประชาชนจะมีความสุขมากขึ้นจริงหรือ ถ้าพวกเขามีเจ้าหลวงที่ทรงยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เขาได้อยู่ใต้อำนาจของทรราช”
ศิขรนโรดมถามว่า ในเมื่อทรราชที่ว่าคือราชิดบิดาของเธอเอง เธอกับอสุนีจะได้กลายเป็นสองพี่น้องที่ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดินเช่นนี้ไม่พอใจหรือ มิถิลาถามว่า “ท่านถามลองใจหรือต้องการคำตอบที่แท้จริง?”
“คำตอบที่แท้จริง เราอยากฟังวิสัยทัศน์ของเจ้า ในเมื่อสถานการณ์ระหว่างเราสองคนมาถึงจุดนี้แล้ว เจ้ามองอนาคตว่าอย่างไร”
“อนาคตของแผ่นดินสำคัญกว่าอนาคตส่วนตัว ถ้าทรงเห็นแก่ประชาชน จะทรงยอมไม่ได้นะเพคะ เพราะหม่อมฉันทราบดีว่าพ่อของตัวเองปรารถนาสิ่งใด เขาจะนำคีรีรัฐไปในทิศทางใด”
ศิขรนโรดมตัดสินใจจะไปคุยกับราชิดเอง มิถิลาขอร้องให้ผ่านคืนนี้ไปก่อน
“แล้วจะให้เรานั่งรอเวลาไปตามยถากรรมหรือ” มิถิลาถามว่า แจ้งตำรวจดีไหม “แจ้งให้เขามาจับตัวพ่อของเจ้าน่ะหรือ หรือไม่ถ้าพวกฮ่องกงรู้เรื่องอาวุธในเครื่องบินพระที่นั่ง เราเองก็อาจจะโดนจับไปในข้อหาซื้ออาวุธสงคราม น่ะสิ...ต่อรองกับราชิดให้มันจบๆเสียที เราตัดสินใจแล้ว”
ศิขรนโรดมสบตามิถิลาที่นั่งอึ้งอยู่
ooooooo
จ้าวซันคอยอาหลี่จนหงุดหงิด โทร.หาบราลี
ก็ไม่รับสาย ฉุกคิดได้เลยโทร.เข้าบ้านหลินจื้อเหม่ย
“ตายๆๆ คุณชายแน่ๆ แล้วจะตอบว่ายังไงดี ว่าไงดี...โอ๊ย...” หลินจื้อเหม่ยกระวนกระวาย ในที่สุดก็ตัดสินใจรับสาย “เหวยยย ค่ะๆ ใช่ค่ะ...ไม่ทราบค่ะ...
คิดว่าเอาไปด้วยนะคะ”
โทรศัพท์ของบราลีมีแสงวาบๆออกมาเป็นระยะๆ แต่เจ้าตัวยังคงคุยติดพันกับหลวงพ่ออยู่หลังโบสถ์ รบเร้าให้หลวงพ่อบอกเรื่องพ่อแม่ของตน เดาว่าพ่อแม่ตนไม่ได้เป็นชาวเขาจากภาคเหนือประเทศไทยใช่ไหม
หลวงพ่อพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ ขอให้รอหน่อยเพราะมีคนที่อยากจะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว แต่บราลีก็รบเร้าถามจนรู้ว่าชาติกำเนิดของตนคือคนคีรีรีฐ พ่อแม่เป็นคนดี หลวงพ่อบอกว่า
“รู้แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ต่อไปถ้ามีโอกาสก็ลองกลับไปเยี่ยมบ้าน เอาความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมากลับไปพัฒนาประเทศ กลับไปทดแทนคุณของแผ่นดิน แล้วก็... จงรักภักดีต่อ... ต่อเจ้าเหนือหัว ที่มีบุญคุณต่อเรา...นะ”
“แน่นอนค่ะ หนูสัญญา” บราลีตอบน้ำตาคลออย่างตื้นตันใจ
ออกมาถึงหน้าโบสถ์ มิถิลาจึงพบว่าโทรศัพท์มี 15 มิสคอล เธอทำหน้าเหวี่ยงนิดๆ แล้วโทร.ออกพูดฉอดๆ ยาวเหยียด พอพูดจบเงยหน้าขึ้นเห็นจ้าวซันมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วเลยทำหน้าไม่ถูก แต่เธอถูกจ้าวซันคว้าแขนลากไปบ้านสี่ฤดูอย่างหมั่นไส้เเกมขำๆ
ไปถึงบ้าน ปรากฏว่าหลินจื้อเหม่ยมารออยู่แล้วพร้อมข้าวของที่บราลีเก็บใส่กระเป๋าไว้แล้ว พอเห็น หน้าเพื่อน บราลีก็หาว่าเธอรู้เห็นเป็นใจกับจ้าวซันที่จะให้ตนมาอยู่ที่บ้านสี่ฤดู หลินจื้อเหม่ยปฏิเสธว่าตนไม่ได้ทำ บราลีลากเพื่อนออกไปคุยกันข้างนอก
อากงรีบมาบอกจ้าวซันว่า เทเรซ่ามารออยู่หลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้รออยู่ที่ห้องทำงาน
“แล้วห้องพักของ...”
“คุณชายไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว” อากงบอก จ้าวซันยิ้มพอใจแล้วเดินเข้าบ้านไป
อากงมองไปข้างนอก เห็นบราลีกำลังเหวี่ยงใส่หลินจื้อเหม่ยก็ส่ายหน้าถอนใจเบาๆ
ooooooo
เต๋อเป่ายังติดตามการเคลื่อนไหวของไอ้สือ จนเห็นไอ้สือเดินเหลียวซ้ายแลขวาอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้ามหน้าบ่อน แล้วจึงเดินงุดๆ ข้ามไปยืนโทรศัพท์ รับคำครับๆ แล้วเดินไปมาอยู่แถวนั้น
ครู่หนึ่งเกาเฟยกับโกศินเดินออกมา เกาเฟยพินอบพิเทาโกศินอย่างมากแล้วเรียกรถของบ่อนมารับโกศินไป ไอ้สือเข้าไปรายงานอะไรเกาเฟย ฝ่ายนั้นพยักหน้าหงึกๆ แล้วโบกมือให้ไอ้สือกลับไป ตัวเองเดินคุยโทรศัพท์ครู่หนึ่งจึงโบกแท็กซี่ออกไปอีกคน
เต๋อเป่าถ่ายรูปไว้ทั้งหมด แล้วเรียกแท็กซี่ตามรถเกาเฟยไปจนถึงซุปเปอร์มาร์เกตในห้าง เห็นเกาเฟยเข้าไปยืนโทรศัพท์พลางมองไปรอบๆเหมือนหาใคร เต๋อเป่าหลบแทบไม่ทัน แต่พอโผล่ไปอีกทีเกาเฟยหายไปแล้ว เต๋อเป่าออกเดินหา กลับเจอเหม่ยอิงเข็นรถเลือกซื้อส้มอยู่ เต๋อเป่าหลบแอบดู ครู่เดียวเกาเฟยก็ทำทีไปยืนเลือกส้มอีกด้านหนึ่งแอบคุยกันเบาๆ
เต๋อเป่าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอีกชุดใหญ่
ooooooo
จ้าวซันต้องปวดหัวอีก เมื่อเทเรซ่ามาบอกว่าเสื้อผ้าที่จะส่งไปออสเตรเลียต้องลงเรือภายในคืนนี้ ถ้าไม่ทันเรือคืนนี้เราอาจส่งไปออสเตรเลียไม่ทันตามที่สัญญาไว้ แล้วทุกอย่างท่ีเราพยายามทำมาก็จะสูญเปล่า
“แต่ผมยังไม่ไว้ใจ ใครบางคนที่จ้องจะเล่นงานให้สื้อฉวนล้มละลาย ผมเลยอยากไปคุมด้วยตัวเอง เปลี่ยนเป็นตอนเช้าไม่ได้หรือ” เทเรซ่าบอกว่าเราต้องโหลดเสร็จตั้งแต่เที่ยงคืน ตนคิดว่าไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรอีก จ้าวซันถามว่า “เรื่องคนร้ายมีอะไรคืบหน้าบ้างไหม ตำรวจเขาว่ายังไง” เทเรซ่าส่ายหน้า “ตำรวจที่เกาะนี้มันทำงานกันยังไงนะจนป่านนี้แล้วหลักฐานก็มี รู้ทั้งรู้อยู่ว่าเป็นคนในแน่ แต่ทำไมถึงยังจับตัวไม่ได้สักที”
บราลีเหวี่ยงใส่หลินจื้อเหม่ยเสร็จจะมาเคาะประตู ห้องจ้าวซัน พลันก็ชะงักเมื่อได้ยินเทเรซ่ารายงานจ้าวซันว่าผู้กองอเล็กซ์ขอเข้าค้นห้องทำงานเขา จ้าวซันระเบิดอารมณ์ออกมาว่าหลักฐานมันจะอยู่ในห้องตนได้ยังไง บ่นลั่น...
“ทำไมผมถึงต้องซวยขนาดนี้ ทำไมทุกอย่างมันประดังมาเกิดขึ้นตอนนี้!!”
บราลีเห็นบรรยากาศตึงเครียด เปลี่ยนใจไม่เคาะประตูย่องจะกลับ จ้าวซันหูดีได้ยิน ร้องถาม “ใครน่ะ!”
“ฉันเองค่ะ...ว่าจะมาถามอะไรนิดหน่อย แต่...”
เทเรซ่าเลยขอตัวเพราะมีเรื่องต้องทำอีกมาก นัดเจอกันที่งานคืนนี้ก็แล้วกัน แล้วเดินผ่านบราลีออกไป
บราลีมองหน้าจ้าวซันเหมือนจะอ่านใจผู้ชายคนนี้ว่าเป็นอย่างไรกันแน่??
ooooooo
เหม่ยอิงคุยกับเกาเฟยถึงเสื้อผ้าอีกล็อตหนึ่งที่ตนสั่งตัดด้วยผ้าที่ให้เกาเฟยไปหาซื้อ ตัดแบบเดียวกับของสื้อฉวนไม่มีผิด บอกเกาเฟยว่า ที่สั่งตัดเสื้อผ้าล็อตนี้ก็เพื่อทดสอบความประพฤติของจ้าวซันอีกที
“ยังไงครับ”
“คืนนี้ ฉันจะให้จ้าวซันเลือกอีกที ระหว่างฉันกับนังบราลี แล้วถ้าเขาเลือกฉัน เสื้อผ้าอันที่เป็นตัวจริงจะถูกส่งลงเรือไปให้ลูกค้าที่ออสเตรเลีย แต่ถ้าเขาเลือกนังนั่น!”
“คุณจะส่งของก๊อบปี้ไปแทน แต่ว่า...มันต่างกันตรงไหนหรือครับ”
“ต่างกันตรง ผ้าที่สั่งมาแทน มันเป็นผ้าที่ติดไฟง่าย หากเจอความร้อนเพียงเล็กน้อย แม้แต่เวลารีดผ้าด้วยองศาสูงเกินกำหนดไปนิด หรือเดินเฉียดไปใกล้เปลวไฟ มันก็อาจจะลุกติดเปลวไฟขึ้นมาทันที”
เกาเฟยเดาว่าจะเป็นอันตรายกับผู้ที่ซื้อไปใส่ แต่แผนของเหม่ยอิงลึกกว่านั้นคือคนที่รับผลิตเสื้อจะต้องตกเป็นจำเลยโดนฟ้องจนต้องล้มละลายขายตัวกันเลยทีเดียว เกาเฟยติงว่า “แต่...มันจะทำให้คนบริสุทธิ์ตายได้นะครับ”
“ใครจะไปสน...หรือแกสน ฮะ...เกาเฟย!”
เต๋อเป่าแอบดูอยู่กดมือถือถ่ายรูปถี่ยิบ
เกาเฟยถามถึงผลงานของตนนับว่าเรียบร้อยดีใช่ไหม เหม่ยอิงบอกว่าเรียบร้อยดีมาก พรุ่งนี้ฉินเจียงต้องถูกตำรวจจับแน่ บอกให้เขารีบหายหัวไปเสีย ไม่ต้องห่วงทางนี้ตนเอาตัวรอดได้ แล้วเตือนว่าอย่าเอาเงินที่ตนให้ไปผลาญหมดล่ะ
“ไม่มีทางครับ เมียผม...จัดการเงินพวกนั้นอย่างดีมาก เวลานี้พวกเรากลายเป็นคนไทยแล้ว เมียผมซื้อบ้านซื้อท่ีดินไว้ที่เมืองไทย รอผมกลับไป”
“ดีมาก...แล้วพอทุกอย่างสำเร็จ แกจะได้โบนัสอีกก้อนหนึ่ง”
“ชีวิตผม...คงไม่มีวันนี้ หากไม่มีคุณหนู” เกาเฟยมองอย่างซึ้งใจ เหม่ยอิงทำท่าจะเข้าสวมกอด เต๋อเป่าที่จ้องถ่ายรูปอยู่กดชัตเตอร์ของกล้องโทรศัพท์เกิดเสียงดัง ทั้งสองรู้ตัว พอเหม่ยอิงหันเห็นเป็นเต๋อเป่า สั่งเกาเฟยเหี้ยม
“เก็บมันให้ได้เกาเฟย ไม่งั้น ความลับพวกเราแตกแน่”
เต๋อเป่าวิ่งอ้าวไป เกาเฟยไล่ตามไปติดๆ ส่วนเหม่ยอิงรีบขึ้นรถขับออกไปจะได้ไม่ต้องพัวพันกับเรื่องที่อาจเกิดขึ้น
แม้ว่าเต๋อเป่าจะวิ่งหนีสุดชีวิตแต่ก็หนีไม่พ้น ถูกเกาเฟยยิงคว่ำ เกาเฟยคิดว่าเต๋อเป่าตายแล้ว ค้นเจอโทรศัพท์ที่ถ่ายรูปไว้เอาใส่กระเป๋าเดินออกไปหน้าตาเฉย
ไม่นาน ผู้กองเหลียงและอเล็กซ์มาถึงที่เกิดเหตุ พบว่าเต๋อเป่ายังไม่ตายจึงรีบนำส่งโรงพยาบาล ผู้กองเหลียงจำได้ว่าเต๋อเป่าเป็นคนสนิทของจ้าวซัน จึงไปหาเขาที่บ้านสี่ฤดู จ้าวซันให้ไปรอที่ห้องทำงาน ตัวเองไปอาบน้ำก่อน
ผู้กองเหลียงดูรูปในห้องทำงานจ้าวซันอย่างสนใจ นอกจากรูปเต้ที่แขวนอยู่ เดินดูอีก เห็นรูปเหม่ยอิง ฉินเจียงและจ้าวซันใส่กรอบวางแยกๆ กัน มีรูปจ้าวซันตอนอายุ 12 ขวบจูงมือกับจ้าวฉินเย่ว์ มีหลวงพ่อโจเซฟในวัยหนุ่มยืนอยู่ด้วยด้านหลังเป็นวิวทางภาคเหนือของไทย ผู้กองสงสัยว่าถ่ายกันที่ไหน?
“ผู้กองมาหาผมถึงที่นี่ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่” จ้าวซันเดินเข้ามาทัก
ผู้กองเหลียงไม่อ้อมค้อมบอกเรื่องเต๋อเป่าถูกยิงบาดเจ็บสาหัส เวลานี้อยู่ที่โรงพยาบาลยังไม่รู้สึกตัว จ้าวซันรีบไปที่โรงพยาบาลทันที หมอบอกว่าเต๋อเป่ามาช้าเกินไป เขาเสียชีวิตแล้ว จ้าวซันไม่เชื่อเข้าไปปั๊มหัวใจเต๋อเป่าแต่ก็ไม่สามารถช่วยได้ จ้าวซันครางออกมาน้ำตาคลอ...
“เต๋อเป่า...”
ooooooo
เวลาเดียวกัน ที่บ่อนกาสิโน สุริยะถูกซ้อมจนหน้าตาบวมช้ำ หมดสติ ฉินเจียงไม่เชื่อว่าสุริยะสลบจริง เอากาแฟร้อนๆ เทลงไปบนตัว เห็นสุริยะนิ่งจึงเชื่อว่าหมดสติจริงๆ หันไปด่าลูกน้องอย่างหัวเสีย
“บอกแล้วว่าอย่าให้มันหนักมือนัก แล้วอย่างนี้จะไปหาข่าวจากไหนกันล่ะว่ะ” พลันก็นึกอะไรได้เดินไปค้นตัวสุริยะ เอากระเป๋าสตางค์ออกมา มีแต่เศษเงิน เจอโทรศัพท์หยิบมากดดู เจอเบอร์และรูปของบราลี ฉินเจียงยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
บราลีแต่งตัวในชุดประจำชาติของคีรีรัฐ มีเครื่อง ประดับประจำชาติที่ผิงอันช่วยแต่งให้ สวยงามจนผิงอันบอกว่าเหมือนนางฟ้าบ้าง เหมือนเจ้าหญิงบ้าง นึกขึ้นได้ลากบราลีออกไปบอกว่าจะพาไปอวดพี่ชาย รับรองพี่ชายเห็นต้องตะลึงแน่เลย
แต่พอพาบราลีไปถึงห้องทำงานของจ้าวซัน เคาะประตูไม่มีเสียงตอบรับจึงเปิดประตูเข้าไป ไม่มีจ้าวซันอยู่ในห้องแต่ชุดยังอยู่ ผิงอันบ่น “หมดสนุกเลย พี่ชายใหญ่หายไปไหนก็ไม่รู้”
บราลีหัวเราะเยาะจ้าวซันที่ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง ตัวเองก็เหลวไหลพอกันนั่นแหละ ผิงอันจะไปดูข้างล่างก่อน พอดีมือถือของบราลีดังขึ้น ผิงอันชะงักเดาว่าต้องเป็นพี่ชายใหญ่แน่เลย
บราลีรับโทรศัพท์ เห็นเป็นเบอร์ของสุริยะ รีบกดรับ ทักอย่างดีใจตื่นเต้น
“ฮัลโหลพ่อเหรอ พ่ออยู่ไหนคะ แล้วคืนนี้พ่อจะมาที่งาน...ฮัลโหล...อะไรนะคะ ฮัลโหล...นั่นใครคะ...ฮัลโหลๆๆ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือพี่บรี”
บราลีไม่ทันตอบ เสียงแมสเสสก็ดังขึ้นต่อเนื่องสามสี่ครั้ง บราลีก้มลงกดอ่าน เธอช็อกอุทาน “พ่อ!!”
“ว่าไงครับคุณหนู” ฉินเจียงดัดเสียงถาม เปิดเสียงให้ทุกคนได้ยิน “คุณพ่อของคุณท่าทางไม่ค่อยสบายครับ คงมาพูดสายไม่ได้”
“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าพวกแกไม่ได้โกหก” บราลีถาม โทรศัพท์เปิดเสียงวางไว้บนเตียง
“ผมส่งรูปสัญญาที่มีลายเซ็นพ่อคุณไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณได้รับหรือยัง”
“เห็นแล้ว...แต่มันเป็นไปได้ยังไงที่พ่อฉันจะไปเล่นการพนัน แล้วติดหนี้เป็นล้านเหรียญเนี่ย”
“เจ็ดล้านเหรียญครับ ยังไม่รวมดอกเบี้ย จะให้ผมคำนวณให้ตอนนี้เลยไหมครับ” ฉินเจียงเก๊กเสียงจนบราลีถามว่า
“ฉันพูดอยู่กับใคร ที่นั่นที่ไหน บ่อนชื่ออะไร ใครเป็นเจ้าของ” ฉินเจียงดัดเสียงบอกให้ทวนคำถามอีกที บราลีโวยว่า “โอ๊ย...เรียกผู้จัดการมาพูดกับฉันหน่อย” ฉิน–
เจียงกวนประสาทว่าที่นี่ไม่มีผู้จัดการเพราะไม่ใช่บริษัทห้างร้าน บราลีโพล่งไปว่า “ฉันจะพูดกับเจ้าของบ่อน!”
ฉินเจียงบอกให้รอเดี๋ยว ครู่หนึ่งจึงเก๊กเสียงบอกว่า “ขอโทษนะครับ คุณชายจ้าวซันไม่ได้เข้ามาที่นี่ครับวันนี้”
บราลีตกใจพอถามอีกที ฉินเจียงย้ำชัดๆ ให้ฟังอีกที ตบท้ายว่า “อ้อ...ลืมไป คุณก็น่าจะรู้จักสินะ เพราะคุณพ่อของคุณเขาก็อ้างว่ารู้จักและสนิทสนมกับคุณชายจ้าวซันเป็นอย่างดี”
“เขาเป็นเจ้าของบ่อนนี้หรือคะ”
“ใช่ครับ...เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ แต่บางวันก็มาคุมบ่อนเองบ้าง ลงมาเล่นเองบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะคอยดูแลลูกค้าที่ “เคย” มีเงินหนาๆ อย่างพ่อของคุณ...แต่ถ้าคุณอยากจะพบเขานั้น...”
บราลีทนไม่ได้คว้าโทรศัพท์มากดปิดทันที ผิงอันบอกว่าเสียงฟังดูคุ้นๆ บราลีโกรธจัด ลุกพรวดจากเตียงสบถ
“จ้าวซัน...คนหน้าเนื้อใจเสือ!”
ooooooo
ที่ห้องชุดของราชิด ศิขรนโรดมเดินไปเดินมาในห้อง พลันก็หยุดหันถามราชิด
“เอ...หรือว่าท่านจอมพลไม่พอใจที่เราจะแต่งตั้งท่านให้เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน...บอกเราก็ได้นะ”
“เอ่อ...ตอนนี้หม่อมฉันว่ามันไม่ใช่เวลาที่...”
“ท่านราชิดอยากได้ ‘ตำแหน่ง’ ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า” ราชิดขยับจะตอบก็ถูกตัดบท “ยังไม่ต้องรีบให้คำตอบเราก็ได้ กว่าจะกลับไปคีรีรัฐยังมีเวลาคิดทบทวนอีกหลายวัน”
ราชิดบอกว่าตนจะลองเอาไปพิจารณาดู เร่งให้รีบไปเปลี่ยนฉลองพระองค์ดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์ ครั้นศิขรนโรดมถามว่าจะไม่ทันการณ์อะไรหรือ แล้วนึกได้ว่า
“อ๋อ...ใช่...งานเลี้ยงรับรองใช่ไหม เราก็ลืมไปเลย ขอบใจท่านมากนะที่เตือน เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์จริงๆด้วย”
ศิขรนโรดมหันหลังเดินออกไป แต่พอจะออกจากประตู ูจู่ๆ ก็หันมายิ้มให้ราชิดทีหนึ่ง แล้วเดินออกไปเลย ทำเอาราชิดงงมาก เมื่อโกศินเข้ามา ราชิดบอกว่า
“มันรู้แผนการของเราแล้วแน่ๆ” โกศินบอกว่าไม่มีทาง “ทำไมอยู่ดีๆ มันถึงได้พูดเหมือนว่าจะสละตำแหน่งรัชทายาท เหมือนไม่อยากจะปกครองบ้านเมืองต่ออย่างนั้นแหละ”
โกศินเดาว่าอาจจะทรงใจแตกตามประสาวัยรุ่น พอได้มาเที่ยวเปิดหูเปิดตาเห็นแสงสีในเมืองเข้าก็ขี้เกียจ หลงแสงสีในเมืองใหญ่ ราชิดฟังแล้วพึมพำว่า เป็นไปได้
“จะอะไรก็ช่าง แต่มันก็ดีกับเราไม่ใช่เหรอ ถ้ารู้ว่าใจแตกง่ายขนาดนี้ ไม่เห็นต้องมาเสี่ยงซื้ออาวุธให้สิ้นเปลือง เงินในคลังเลย” โกศินพึมพำ ราชิดมองหน้าพูดขึงขังว่า
“อย่าลืมสิ...เรายังมีกองทัพของเจ้าหลวงมาทยาทร ที่ต้องจัดการ และอาวุธเหล่านี้จะเป็นเครื่องประดับบารมีของเราต่อไปในอนาคต”
ราชิดหัวเราะในลำคอ ตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง
ooooooo
จ้าวซันนั่งซึมอยู่ในห้องไอซียู ผู้กองเหลียงมองอย่างเห็นใจ เดินเข้าไปนั่งข้างๆ รับปากว่าเรื่องคนร้ายตนสั่งให้คนออกติดตามแล้ว
“ขอบคุณ” จ้าวซันเอ่ย ผู้กองเหลียงหัวเราะพูดขำๆว่า
“ตลกดีเหมือนกัน...ทั้งๆ ที่ผมยังมีคดีค้างกับคุณอยู่สองคดี แล้วยังจะมารับปากว่าจะหาตัวคนร้ายให้คุณ คุณคงคิดแบบนี้ใช่ไหม”
“คุณคงไม่มีทางรู้ว่าเต๋อเป่าสำคัญกับผมมาก
แค่ไหน” จ้าวซันมองหน้าผู้กองระบายความในใจ “ผมไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ...ทำไมใครๆที่เป็นพวกผม สนิทใกล้ชิดกับผม ทุกคนต้องมีอันเป็นไป...ผมหมายถึงทุกคนต้องโชคร้ายเสมอ”
ทันใดนั้นเอง ภูสินทรหรือเมืองเทพ เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ตรงไปคุกเข่าตรงหน้าจ้าวซัน เขารีบลุกขึ้นแตะมือเมืองเทพให้ลุกขึ้น เมืองเทพมองผู้กองเหลียงแล้วตามจ้าวซันเดินออกไปคุยกัน
“ภาษาอะไรกัน...” ผู้กองมองเมืองเทพกับจ้าวซันเอาสมุดบันทึกออกมาจดแล้วพึมพำกับตัวเอง “มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้ว”
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 8 วันที่ 29 มิ.ย. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ