อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 8 วันที่ 23 มิ.ย. 56
เรื่องท่าทีที่เปลี่ยนไปของแสงแขถูกลานนานำไปขยายให้ภูไทกับพันธ์สูรย์ฟังอีกทอดหนึ่งแล้วถามความเห็นจากทั้งคู่ว่าดูแปลกๆ ไหม ภูไทไม่เห็นจะแปลกตรงไหน แต่พันธ์สูรย์กลับเห็นตรงกันข้าม ถ้าได้รู้จักตระกูล “ศิโรดม” ดี จะรู้ว่าเป็นตระกูลอำมหิตเป็นจอมวางแผน ที่ตนรู้เรื่องดีเพราะปู่กับพ่อของเขาเคยอยู่ที่นั่นมาก่อน“เล่ามาเลยค่ะ เล่าเลย เผื่อจะช่วยวิได้ทันเวลา พี่พันธ์สูรย์รู้อะไรเล่ามาให้หมดเลยค่ะ” ลานนาซัก
“ผมก็ฟังเขามาอีกทีเลยไม่อยากยืนยัน ต้องขอตัวก่อนนะครับ” พันธ์สูรย์ว่าแล้วลุกหนีไปหน้าตาเฉย ลานนามองตามด้วยความผิดหวัง...
“ผีหลอกอีกล่ะสิ อยู่เฉยๆ ไม่เป็นบ้างหรืออย่างไร”
“ผะๆๆ...ผีค่ะ ผีจริงๆ เมื่อครู่มันจ้องฉัน ถ้าไม่เชื่อก็ดูสิคะ” วิรงรองละล่ำละลัก
อดิศวร์เข้าไปดูตรงรอยแยกตามที่เธอบอก ไม่เห็นอะไรนอกจากห้องเก่าฝุ่นเขรอะ ข้าวของเครื่องใช้ภายในนั้นมีผ้าดำคลุมไว้ ไม่มีผีสักตน ตั้งข้อสังเกตว่าถ้าวิรงรองไม่ได้โกหกก็ต้องมีปัญหาทางจิต เธอขี้เกียจเถียงด้วยหันหลังจะกลับ เขาคว้าตัวไว้ ในเมื่อเธอเองก็เป็นโรคจิต ส่วนเขาก็ถูกเธอกล่าวหาว่าเป็นโรคจิตเช่นกัน ดังนั้นเราสองคนจึงเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างยิ่ง ราวกับผีเน่ากับโลงผุ วิรงรองไม่พอใจสั่งให้เขาปล่อย
“เธอนั่นแหละปล่อย...ปล่อยคุณพิชญ์ให้เป็นอิสระเสียที เขาจะได้ไปมีความสุขกับเมียของเขา...เรื่องที่ฉันพูดกับเธอเมื่อคืน เป็นอันว่าตกลงนะ เขาแต่งงานกันได้เราก็แต่งได้เหมือนกัน”
“ให้ฉันอยู่เป็นโสดไปจนตายดีกว่าจะต้องแต่งงานกับคุณ” วิรงรองผลักเขาเต็มแรง แล้ววิ่งหนี
อดิศวร์ขยับจะตาม แต่รู้สึกเหมือนมีใครแอบมองมาจากในห้องเก็บของ หันขวับไปมอง รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวในนั้นได้ จึงเดินไปส่องดูตรงรอยแตกอีกครั้งหนึ่งภายในห้องกลับเงียบสนิทไม่มีสิ่งผิดปกติ ทันทีที่เขาหันหลังกลับไป สายตาคู่นั้นมาแอบมองอดิศวร์ตรงรอยแยกจนกระทั่งเขาเดินลับตา...
ด้านวิรงรองก้าวฉับๆขึ้นบันไดพยายามจะหนีให้พ้นหน้าอดิศวร์ อุไรมาเห็นเข้าตกใจคิดว่าเธอวิ่งหนีผี รีบวิ่งตาม อารามทั้งกลัวทั้งรีบร้อนขาเข้าไปติดกับราวบันได หลับหูหลับตาร้องลั่น วิรงรองย้อนกลับมาถามว่าเป็นอะไร เธอโวยวายลั่นว่าผีจับขาไว้ ขอร้องให้ช่วยเธอด้วย วิรงรองบอกให้อุไรลืมตาขึ้นมาก่อน แต่เธอกลัวเกินกว่าจะดูไหว ยิ่งหลับตาปี๋
อดิศวร์ซึ่งตามเข้ามา เอ็ดตะโรลั่นให้อุไรลืมตาดูว่าเป็นอะไร เธอถึงได้ยอมลืมตา แม้จะเห็นว่าเท้าไปติดราวบันได อุไรก็ยังโทษว่าบันไดถูกผีสิงถึงได้จับขาตนเองไว้ อดิศวร์ได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ
ooooooo
คุณหญิงวัชรีและคุณหญิงแก้วรวมหัวกันเล่นงานวิรงรองตอนอยู่โดมทองไม่พอ ถึงกรุงเทพฯยังตามไปหาเรื่องปรางแม่ของเธอถึงบ้าน กล่าวหาว่าวิรงรองคิดจะแย่งพิชญ์ไปจากพิณทอง พอพลาดหวังก็หันไปจับอดิศวร์แทนที่ โชคดีที่เขาไม่เล่นด้วยเพราะมีแฟนอยู่แล้ว คราวนี้เลยจะหันมาจับสามีของคุณหญิงแก้วเป็นรายต่อไป
“ลูกสาวเธอคงจะหน้ามืดจริงๆ แปลกนะ...หน้าตาก็ดีอายุยังน้อยแต่ทำไมถึงได้ชอบเป็นมือที่สาม”
ปรางหมดความอดทนไล่ตะเพิดสองคุณหญิงออกจากบ้าน คุณหญิงวัชรีปากร้ายไม่เลิก ฝากเตือนไปถึงวิรงรองด้วยว่าให้หาผัวเป็นของตัวเองเสียที ตายไปจะได้ไม่ต้องไปปีนต้นงิ้ว แล้วพากันหัวเราะขบขัน ก่อนจะกลับไป ปรางโกรธแทบจะระงับอารมณ์ไม่อยู่ คว้าโทรศัพท์โทร.ไปเล่าเรื่องนี้ให้วิรงรองซึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ที่ทุ่งพลับพลึงฟัง แล้วชวนให้กลับมาอยู่บ้านของเราดีกว่าจะได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาทำงานให้เป็นเรื่องเป็นราว
“ถ้าหนูกลับไปก็เหมือนยอมแพ้ พวกนั้นจะยิ่งเยาะเย้ย...คุณคะ ขอเวลาหนูคิดสักวันสองวันก่อนนะคะ”
“ตามใจ แต่จำไว้ว่าคุณอยากให้หนูกลับบ้าน ขอร้องเถอะนะหนูนะ” ปรางอ้อนวอนจบ กดวางสาย
ครู่ต่อมา วิรงรองกลับถึงห้องพัก แปลกใจที่พบกระดาษโน้ตติดไว้ที่กระจกโต๊ะเครื่องแป้ง มีข้อความว่า
“ถ้าอยากรู้เรื่องทั้งหมด ให้ไปพบกันที่ชายหาดตรงซากเรือ สองยามคืนนี้ ห้ามพาใครไปด้วย แต่ถ้ากลัวก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย” วิรงรองสีหน้าครุ่นคิด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี...
ทางฝ่ายพิชญ์ไม่พอใจมากเมื่อรู้ว่าแม่ของเขากับคุณหญิงแก้วตามไปอาละวาดถึงบ้านแม่วิรงรอง ต่อว่าท่านว่าทำเหมือนในละครน้ำเน่าไม่มีผิดเพี้ยน คุณหญิงวัชรีเถียงว่าหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้นในละคร เจ้าของบทประพันธ์มักจะเอาเค้าโครงมาจากเรื่องจริงแทบทั้งสิ้น โดยเฉพาะเรื่องมือที่สาม
“พลับพลึงไม่ใช่มือที่สาม”
“ขอให้มันจริงเถอะ...อ้าว นั่นจะไปไหน” คุณหญิงวัชรีเห็นลูกชายเดินหนีขึ้นห้องรีบเดินตาม...
พิณทองเองก็ไม่ชอบใจนักกับการกระทำของแม่ตัวเอง เพราะเห็นว่าเกินเลยมากไป คุณหญิงแก้วไม่เห็นจะมากไปตรงไหนในเมื่อแม่นั่นไล่ตามจับผู้ชายทีเดียวพร้อมกันสามคน พิณทองจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างแต่คุณหญิงแก้วชิงห้ามพูดตัดหน้าเสียก่อน ปล่อยให้ท่านกับคุณหญิงป้าจัดการเรื่องนี้เอง
“หน้าที่ของลูกคือดูแลปรนนิบัติสามีให้ดีๆ อย่าให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาแทรกได้...ไปเตรียมตัวได้แล้วประเดี๋ยวตาพิชญ์จะมารับกลับ”
พิณทองยังไม่อยากกลับจะขออยู่ที่นี่สักพักหนึ่งก่อน คุณหญิงแก้วไม่ยอม สั่งให้ขึ้นไปเก็บข้าวของเตรียมไว้ ให้พิชญ์เห็นว่าลูกกระตือรือร้นอยากกลับบ้านกับเขา พิณทองได้แต่ถอนใจ หนักใจ...
พิชญ์เองก็ถูกคุณหญิงวัชรีบังคับ ซ้ำยังข่มขู่ถ้ายังคิดว่าเธอเป็นแม่ของเขาอยู่ ให้ไปรับพิณทองกลับมาอยู่บ้านของเรา ไม่นานนัก พิชญ์มารับพิณทองที่บ้านคุณหญิงแก้ว ทีแรกเธอทำท่าจะไม่ยอมกลับ เขาต้องขอร้องอยู่พักใหญ่ เธอจึงยอมทำตามที่เขาต้องการ...
ทันทีที่เห็นพิณทองก้าวเข้าบ้าน คุณหญิงวัชรีโผกอดด้วยความโล่งใจ แล้วหันไปค้อนลูกชายหนึ่งวง ก่อนจะบอกพิณทองว่า ถ้าพิชญ์ทำอะไรให้เธอเสียใจอีกก็ขอให้บอก ตนจะจัดการให้เอง
“ขึ้นไปพักผ่อนเถอะลูก...พิชญ์ พาน้องไปสิ” คุณหญิงวัชรีสั่งเสียงเฉียบ พิชญ์ยื่นมือให้พิณทองซึ่งจำใจจับ แล้วพากันขึ้นข้างบน คุณหญิงวัชรีถอนหายใจยาวโล่งอก รีบโทร.รายงานเพื่อนรักเพื่อนซี้ทันที
ooooooo
เมื่อได้อยู่กันตามลำพังในห้อง พิณทองดึงมือพิชญ์ออก แล้วถามว่าเราสองคนจะต้องอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหน ต้องเล่นละครตบตาผู้ใหญ่ไปถึงเมื่อไหร่ พิชญ์เองก็ตอบไม่ได้ ตกกระไดพลอยโจนไปแล้วก็คงต้อง ปล่อยเลยตามเลย พิณทองแนะว่ายังไม่สายเกินไปถ้าเราสองคนคิดจะหย่ากัน เธอจะพูดกับพ่อแม่ของเธอเอง
“เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิพิณ”
“พิณไม่เคยเป็นผู้ใหญ่เท่านี้มาก่อนเลย พิณใคร่ครวญทุกอย่างรอบคอบแล้ว คิดว่าการหย่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเรา คุณเองก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตของคุณ ไปหาคนที่คุณรัก”
“ถามจริง คุณพร้อมที่จะใช้คำว่าแม่ม่ายหย่าผัวทั้งๆที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่กี่เดือนแล้วหรือ”
พิณทองพร้อมรับผลพวงที่จะตามมา แต่พิชญ์กลับคิดว่าผู้ใหญ่ของเราสองคนคงยังไม่พร้อม เธออ้าปากจะเถียงแต่เขาขัดขึ้นเสียก่อนว่า เขาเพิ่งรับปากกับแม่ของเขาว่าจะพยายามประคับประคองชีวิตแต่งงานของเราให้ดีที่สุด เธอเองก็คงเหมือนกัน เพราะฉะนั้น เราสองคนคงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งเพื่อพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นว่าเราไปกันไม่ได้จริงๆ แล้วค่อยคุยกันเรื่องหย่า พิณทองนิ่งอึ้งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ...
ดึกคืนเดียวกัน วิรงรองในชุดรัดกุมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือเห็นใกล้ถึงสองยามตามนัด หยิบจดหมายใส่กระเป๋ากางเกง คว้าไฟฉายออกจากห้อง ค่อยๆย่องลงบันไดตรงไปยังประตูหน้า ก่อนจะไขกุญแจออกไป แสงแขซึ่งยืนดูอยู่ในมุมมืด มองตามเธอด้วยสายตาเหี้ยมโหด...
ระหว่างทางวิรงรองโชคดี เจอรถจักรยานของคนงานจอดพิงต้นไม้อยู่ รีบขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว...
กว่าวิรงรองจะรู้ตัวว่านี่เป็นแผนลวงก็เป็นตอนที่เจออ๊อดกับสมุนดักรออยู่ตรงจุดนัดพบ สองชายโฉดพยายามจะฉุดเธอไปทำมิดีมิร้าย วิรงรองสู้สุดฤทธิ์กำทรายสาดใส่หน้าพวกนั้นแล้ววิ่งหนี อารามรีบร้อนสะดุดขาตัวเองล้มขาแพลง พวกคนร้ายจึงไล่ตามทัน ล้อมเธอไว้ไม่ยอมให้หนี
“ไม่มีทางไปแล้วนอกจากลงทะเลไปเลย” อ๊อดหัวเราะชอบใจ
วิรงรองยอมตายดีกว่าจะถูกข่มขืน ตัดสินใจหนีลงทะเลซึ่งคลื่นลมจัด อ๊อดตกใจร้องเรียกให้ขึ้นมาเสียงลั่น หญิงสาวไม่สนใจยังคงถอยลงไปในทะเลท่ามกลางคลื่นสูงที่ถาโถมเข้าใส่ แล้วหลับตาตั้งจิตอธิษฐานถึงแม่
“คุณขา...หนูขอโทษนะคะที่ต้องทำอย่างนี้”
คลื่นใหญ่ซัดเข้ามาจนวิรงรองเสียหลักจมน้ำ พอตั้งสติได้พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจ อ๊อดกับสมุนยืนมองอยู่บนฝั่งไม่กล้าตามไปเอาตัวเพราะคลื่นแรงมาก ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าม้าดังก้องเข้ามา สองชายโฉดเหลียวหาที่มาของเสียง กลับพบแต่ความว่างเปล่า สมุนใจคอไม่ดีละล่ำละลักถามลูกพี่
“ม้าผีหรือเปล่าพี่”
ขาดคำ ชายในชุดเสื้อคลุมสีดำบนหลังม้าปรากฏตัวขึ้น ม้ายกขาตะกุยราวกับจะทำร้ายอ๊อดกับสมุนให้แหลกคาเท้า ท่านเจ้าคุณบังคับม้าให้หยุดพยศแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ แม้จะไม่ใช่คืนพระจันทร์เต็มดวงแต่ก็มีแสงมากพอจะทำให้เห็นใบหน้าที่เหลือแต่กระดูก ชายโฉดทั้งสองคนร้องลั่นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ท่านเจ้าคุณรีบลงไปในทะเลฉุดร่างสิ้นเรี่ยวแรงของวิรงรองขึ้นมาบนฝั่งได้ทันก่อนจะจมน้ำตาย หญิงสาวที่สติรางเลือนเต็มทีปรือตามองเห็นเค้าหน้าว่าเป็นอดิศวร์ ก่อนสติจะหลุดลอย...
ooooooo
ขณะที่วิรงรองรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดอดิศวร์สะดุ้งตื่นจากฝัน นึกเป็นห่วงวิรงรองขึ้นมา ผลุนผลันออกมาเคาะประตูเรียก เงียบกริบไม่มีเสียงขานตอบ
เขาร้อนใจมากลองจับลูกบิดประตูหมุนดู แปลกใจที่ไม่ได้ล็อก เปิดเข้าไปในห้องกลับพบแต่ความว่างเปล่า รีบออกตามหาวิรงรองทันที...
ผ่านไปไม่นานนัก วิรงรองรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมอง คิดว่าอดิศวร์มาช่วยชีวิตไว้ มองไปรอบๆกลับไม่พบ ใคร เธอพยายามยันตัวลุกขึ้น ลมแรงทำให้หนาวสะท้านจนตัวสั่น เธอกัดฟันรวบรวมกำลังกลับไปขึ้นรถจักรยานที่จอดทิ้งไว้ เหลียวมองหาอดิศวร์อีกครั้ง ก่อนจะปั่นจักรยานออกไป
ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ ปรากฏแสงไฟจากรถ คันหนึ่งส่องมาทางด้านหลัง วิรงรองออกแรงปั่นจักรยาน ให้เร็วขึ้นอีก เพราะคิดว่าเป็นคนร้าย ด้วยความรีบร้อนทำรถล้ม อดิศวร์รีบจอดรถลงมาดู พอเห็นเธอไม่เป็นอะไรตำหนิเสียงลั่นว่าดึกป่านนี้นึกอย่างไรถึงมาขี่จักรยานเล่น เธอเจ็บใจมากต่อว่ากลับว่านี่เป็นแผนของเขาใช่ไหม
“แผนบ้าแผนบออะไรอีกล่ะ” อดิศวร์บ่นอุบ วิรงรองพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่กลับทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างเดิมเพราะข้อเท้าเริ่มระบม
“ไหวหรือเปล่า” อดิศวร์ถามอย่างอ่อนโยน
วิรงรองเชิดหน้าตอบชัดถ้อยชัดคำว่าไหวแต่พอทิ้งน้ำหนักลงที่เท้าต้องทรุดลงไปนั่งอีกครั้ง อดิศวร์มองคนดื้อรั้น อย่างเคืองๆก่อนจะอุ้มเธอไปที่รถ แล้วขับออกไป ระหว่างนั้น เขาอดถามไม่ได้ว่านึกอย่างไรถึงได้ออกไปว่ายน้ำเกือบจะตีสองแบบนี้ เธอควักกระดาษโน้ตจะส่งให้ แต่มันเปียกน้ำหลุดลุ่ยเหลือเพียงซาก
“จดหมายนี่มีคนเขียนนัดดิฉันให้ไปพบที่ซากเรือ”
อดิศวร์ตำหนิอีกครั้งหนึ่งว่าจะไปที่นั่นทำไม ทั้งมืดทั้งเปลี่ยว วิรงรองจ้องหน้าเขาอย่างจับพิรุธถามเสียงเครียดว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนการของเขาใช่ไหม รวมทั้งเรื่องโน้ตแผ่นนี้ด้วย
“อ้าว...เลยโทษฉันดื้อๆฉันจะทำอย่างนั้นทำไม”
วิรงรองมั่นใจว่าเขาต้องการทำให้เธอกลัว แล้วด่าเขาว่าเป็นพวกโรคจิต อดิศวร์ชำเลืองมองเธอ แวบหนึ่งขับรถต่อไปไม่พูดอะไรอีก ไม่นานนัก ทั้งคู่กลับถึงโดมทอง อดิศวร์ก้าวขึ้นบันไดอย่างไม่เร่งรีบ โดยไม่พูดไม่จาสักคำ วิรงรองทนไม่ไหวต้องการจะรู้ให้ได้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร เขากลับนิ่งไม่ตอบ เดินเรื่อยๆไปยังห้องตัวเองวิรงรองโวยวายว่าที่เขาไม่ตอบเพราะไม่กล้าพอจะยอมรับความจริงใช่ไหม
“คนอย่างฉันถ้ากล้าทำก็ต้องกล้ารับ แต่ฉันไม่ รู้เรื่องอะไรด้วย”
“แล้วทำไมดิฉันถึงเห็นคุณดึงดิฉันขึ้นจากน้ำ รับรองว่าดิฉันตาไม่ฝาดแน่”
“นั่นเธอต้องถามตัวเองว่าทำไมถึงเห็นใครต่อใครเป็นฉันไปหมด” อดิศวร์ยิ้มยั่ว “เธอต่างหากที่ต้องตอบคำถามฉัน เธอสร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมาทำไม”
วิรงรองปฏิเสธทันควันว่าไม่ได้สร้างเรื่องขึ้นเอง แล้วด่าเขาว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายไหนว่ากล้าทำก็กล้ารับ แล้วนี่ทำไมไม่ยอมรับ แถมยังหน้าด้านมาโกหกอีก อดิศวร์ไม่พอใจบีบแขนวิรงรองไว้เต็มแรง ยืนยันว่าไม่ได้ โกหกเธอต้องการจะรู้ให้ได้ คาดคั้นให้เขาตอบ อดิศวร์กลับ บอกให้เธอไปถามพวกเพื่อนผีของเธอเอาเอง แล้วเดินเข้าห้องปิดประตูลงกลอน วิรงรองมองตามอย่างเจ็บแค้นใจ
ooooooo
อดิศวร์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนที่ฝันเห็นวิรงรองกำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่างด้วยท่าทางตื่นกลัวอยู่ริมชายหาด แต่เขาสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีมือเย็นเฉียบของใครบางคนมาจับที่แขน ความรู้สึกเย็นยะเยือกนั้นยังคงอยู่ราวกับเพิ่งเกิดขึ้น จากนั้นภาพ
วิรงรองที่ต่อว่าเขาเมื่อคืนผุดตามขึ้นมาในห้วงความคิด
“แล้วทำไมดิฉันถึงเห็นคุณดึงดิฉันขึ้นจากน้ำ รับรองว่าดิฉันตาไม่ฝาดแน่”
ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
ณ สวนเงียบสงบ แสงแขถึงกับหงุดหงิดเมื่อรู้จากโอบว่าแผนฉุดวิรงรองไปข่มขืนพังไม่เป็นท่า อ๊อดอ้างว่ามีผีผู้ชายไม่มีหน้ามีแต่กะโหลกขี่ม้ามาช่วยเสียก่อน แสงแขไม่เชื่อเรื่องผี หาว่าอ๊อดกุขึ้นมาเองเพราะคิดจะเบี้ยวเธอ โอบแก้ตัวแทนพี่ชายว่าเป็นโจรมีสัจจะไม่มีวันทำเช่นนั้น แสงแขเคยได้ยินแต่คำว่าไม่มีสัจจะในหมู่โจร
“ถ้าอย่างนั้น คุณแขไปถามเขาดูเองดีไหมคะ โอบก็อยากรู้รายละเอียดเหมือนกัน”
แสงแขไม่พูดอะไรอีก เดินเข้าตึกใหญ่ เจออุษาอยู่แถวนั้นพอดี จึงถามว่าวิรงรองยังไม่ลงมาอีกหรือ เห็นทุกครั้งลงมาแต่เช้า เธออ้างว่าอดิศวร์สั่งไม่ให้ปลุกเมื่อคืนวิรงรองนอนดึก แสงแขแปลกใจเขารู้ได้อย่างไร อุษารำคาญไล่ให้ไปถามอดิศวร์เอาเอง แล้วเดินหนีเข้าครัว ทิ้งให้แสงแขยืนหงุดหงิดอยู่ตรงนั้น...
ครู่ต่อมา ยัยตัวแสบประจำบ้านเข้าไปรายงานแผนการที่ล้มเหลวให้ท่านผู้หญิงสรรักษ์ทราบ
ท่านถึงกับปรี๊ดแตก “นังหน้าโง่ เรื่องแค่นี้ทำไม่สำเร็จก็ไปตายเสียเถอะ...แกไม่อยากได้ตาลบแล้วใช่ไหม”
“อยากค่ะแขรักคุณลบ...นายอ๊อดบอกว่ามีผู้ชายขี่ม้าหน้าตาเป็นกะโหลกผีมาช่วยมันค่ะ”
“ทำไมไม่ไปผุดไปเกิดเสียที หรือว่าจะรอนังพลับพลึง...ต่อให้ฉันตายไป ฉันก็จะตามขัดขวางแกสองคน
ในต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตกนรกหมกไหม้” นัยน์ตาท่านผู้หญิงสรรักษ์เป็นประกายกร้าวขึ้นมาทันที แสงแข มองงงๆ ไม่เข้าใจว่าคุณย่าหมายถึงใคร ท่านผู้หญิงหมายถึงท่านเจ้าคุณสรรักษ์กับนังพลับพลึงเมียน้อยของท่านเจ้าคุณ ใครที่บังอาจทรยศเธอ จะต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม แล้วหัวเราะราวกับคนคลุ้มคลั่ง
สักพัก ท่านก็หยุดหัวเราะ ค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนหันหลังให้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัดพ้อต่อว่าท่านเจ้าคุณว่าไม่เคยดูดำดูดีตน เอาแต่ตามหานังพลับพลึงจนแทบพลิกแผ่นดิน แล้วอยู่ๆท่านก็พลิกตัวหันกลับมา ถามแสงแขเสียงกร้าวรู้ไหมว่านังพลับพลึงอยู่ที่ไหน หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวถึงกับสะดุ้งโหยง
จังหวะนั้น อดิศวร์เปิดประตูเข้ามาเห็นคุณย่าน้ำตานองหน้าถามว่าร้องไห้เรื่องอะไร ท่านปฏิเสธหน้าตาเฉย ว่าเปล่า แล้ววานเขาช่วยเข็นรถเข็นพาท่านออกไปข้างนอก อดิศวร์นิ่วหน้าแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ ธรรมดาคุณย่าไม่ค่อยอยากจะออกไปจากห้องนี้”
“ย่าอยากไปดูโรงเก็บรถม้า” ท่านผู้หญิงสรรักษ์สีหน้ามุ่งมั่นขณะที่อดิศวร์ยังแปลกใจไม่หาย
ooooooo
เมื่อได้ฟังเรื่องราวแปลกประหลาดจากวิรงรอง อุษานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“พี่รู้ว่าคุณวิไม่ได้โกหก แต่มันก็ยากที่จะเป็นไปได้ แล้วพี่ก็มั่นใจว่าคุณลบจะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด”
วิรงรองยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด ทั้งสองครั้งที่เห็น อดิศวร์จะแต่งชุดแบบโบราณชุดเดียวกัน และในเมื่อเขาไม่มีพี่น้องฝาแฝดที่ไหน แสดงว่าคนที่เธอเห็นต้องเป็นผีแน่ๆ อุษาสงสัยว่าผีใคร วิรงรองโพล่งทันทีว่า
“ผีท่านเจ้าคุณ”
อุษาไม่คิดว่าใช่คุณปู่ ป่านนี้ท่านน่าจะไปเกิดแล้ว วิรงรองอยากเห็นรูปท่านเจ้าคุณมาก อุษาพอจะหารูปให้เธอได้ไหม เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ
“พี่อุษาไม่นึกแปลกใจบ้างหรือที่ในโดมทองมีรูปของบรรพบุรุษของตระกูลทุกคน ยกเว้นท่านเจ้าคุณกับคุณพลับพลึง” วิรงรองมองอย่างรอคำตอบ อุษากลับนิ่งเงียบไม่ยอมออกความเห็น...
ทันทีที่นายสมเปิดประตูโรงเก็บรถม้าซึ่งถูกปิดตายออก เผยให้เห็นสภาพภายในที่เก่าทรุดโทรมไปตามกาลเวลา อดิศวร์เข็นรถเข็นที่ท่านผู้หญิงสรรักษ์นั่งมาหยุดแค่ประตูทางเข้า ไม่อยากให้เข้าไปใกล้มากกว่านี้ ฝุ่นหนาเตอะเหล่านี้อาจทำให้ท่านไม่สบายได้ ท่านผู้หญิงสรรักษ์ตาวาวอย่างมีเลศนัยขึ้นมาอึดใจหนึ่ง
“ขนาดมีชีวิตอยู่ยังทำอะไรย่าไม่ได้ นับประสาอะไรกับเถ้าธุลีของมัน”
อดิศวร์อดถามไม่ได้ว่าท่านหมายถึงใคร ท่านผู้หญิงสรรักษ์ไม่ตอบ ก้มหน้ามองไปที่พื้น พึมพำว่า
“ใครที่มันทำกับย่า ทำให้ย่าต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมาน แม้แต่ดวงวิญญาณของมันก็จะไม่มีวันสงบสุข”
ขณะที่ท่านพูดอยู่นั้น คานไม้ที่อยู่เหนือศีรษะค่อยๆ ขยับ อดิศวร์เงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี กระชากรถเข็นหลบจนเสียหลักล้มทั้งรถทั้งคน ท่อนไม้ตกเฉียดท่านผู้หญิงสรรักษ์ไปเส้นยาแดงผ่าแปด...
ในเวลาต่อมา อดิศวร์อุ้มคุณย่าที่มีเพียงรอยฟกซ้ำเล็กน้อยกลับมาที่ห้องของท่าน ท่านผู้หญิงสรรักษ์หาว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นฝีมือของท่านเจ้าคุณสรรักษ์ที่พยายามจะฆ่าท่านเพราะความเกลียดชัง อดิศรว์กลับเห็นว่าเป็นแค่อุบัติเหตุธรรมดา เพราะไม้ทั้งเก่าทั้งผุ ท่านผู้หญิงเอ็ดลั่นว่าไม่ต้องมาแก้ตัวแทนท่านเจ้าคุณ ท่านรู้จักนิสัยเขาดี อดิศวร์ไม่อยากเห็นคุณย่าเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“คุณย่าเช็ดตัวหน่อยนะครับ ผมจะไปตามอุษาเข้ามา” อดิศวร์ว่าแล้วลุกออกไป
ooooooo
วิรงรองรำคาญที่แสงแขตามมาระรานถึงห้องพัก และยังเตือนไม่ให้เธอไปยุ่งกับอดิศวร์ว่าที่เจ้าบ่าวของตน ทั้งๆที่วันก่อนยังมาพูดจาดีด้วย ทันทีที่แสงแข กลับไป วิรงรอง โทร.เรียกลานนาให้มารับและนัดเจอกันหน้าประตูรั้วที่เดิม แล้วลงไปบอกอดิศวร์ว่าจะไปบ้านลานนา อีกสักครู่เธอจะมารับ
“แล้วจะต้องมาขออนุญาตฉันทำไม เมื่อเธอจัดการทุกอย่างเองเรียบร้อยแล้ว”
“ไม่ได้มาขออนุญาตค่ะ แต่มาแจ้งให้ทราบในฐานะที่คุณเป็นนายจ้าง”
อดิศวร์แกล้งพูดยั่วประสาทต่างๆนานาจนวิรงรองโกรธเดินสะบัดออกไป เขาขยับจะตามมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน ปราง โทร.มาหามีเรื่องสำคัญจะต้องทำความเข้าใจกับเขา อดิศวร์หน้าเครียดขึ้นมาทันที...
ทางฝ่ายลานนาเห็นเพื่อนรักมีสีหน้าท่าทางไม่ค่อย สบายใจนัก แนะให้ขนข้าวของออกจากโดมทองแล้วมาอยู่กับเธอที่คุ้มภูไทแทน จะทรมานตัวเองอยู่ที่นั่นต่อไปทำไม วิรงรองจำเป็นต้องอยู่ที่โดมทองต่อไปจนกว่าจะรู้ ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ภูไทเตือนว่าได้ไม่คุ้มเสีย
“สำหรับวิแล้วคุ้มค่ะ วิไม่อยากสงสัยคลางแคลงใจไปจนตลอดชีวิต”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับวินี่” ลานนาทักท้วง
“ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าโชคชะตาพาฉันมาที่โดมทอง มีบางสิ่งบางอย่างรอฉันอยู่” วิรงรองอดหวั่นใจ ไม่ได้เพราะยังไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่รอเธออยู่...
ภูไทอดเป็นห่วงวิรงรองไม่ได้ บ่นให้พันธ์สูรย์ฟังว่าไม่เข้าใจจริงๆ เธอต้องทนอยู่โดมทองทำไมหรือเป็นเพราะอดิศวร์ที่ทำให้เธอไม่อาจไปไหนได้ พันธ์สูรย์แนะถ้าภูไทอยากจะรู้เหตุผลก็ไปถามวิรงรองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า ภูไทก็อยากทำเหมือนกัน แต่ไม่กล้า...
ด้านลานนาถึงกับขนลุกซู่เมื่อได้ฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวิรงรองเมื่อคืน ถามย้ำว่าแน่ใจหรือว่าเป็นอดิศวร์ วิรงรองมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ นอกจากเขาจะมีพี่น้องฝาแฝดซึ่งเขาไม่มี ลานนาแปลกใจไม่หายทำไมผีตนนั้นถึงได้มีหน้าตาละม้ายคล้ายอดิศวร์นัก วิรงรองโพล่งขึ้นทันทีโดยไม่รู้ตัว
“เพราะเป็นคุณปู่ของคุณอดิศวร์...ลานนา...ไม่รู้ฉันพูดออกไปได้อย่างไร แปลกจัง...แต่เป็นไปได้นะ ฉันได้ยินมาว่าส่วนหนึ่งที่ท่านผู้หญิงรักและหวงหลานชายมากเพราะเขาหน้าตาเหมือนสามีท่าน”
ลานนาตั้งข้อสังเกต ถึงให้เหมือนมากแค่ไหนก็ไม่น่าจะเหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน วิรงรองยังไม่ตัดประเด็นที่ว่าอดิศวร์อาจเป็นพวกโรคจิต ที่
ดึกๆดื่นๆ ลุกขึ้นแต่งตัวเหมือนคุณปู่ตัวเองเที่ยวหลอกคนอื่นให้เข้าใจผิด และเพื่อให้เรื่องนี้กระจ่าง เธอจะต้องหารูปท่านเจ้าคุณให้ได้ ลานนาขอร้องอย่าไปยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า
“บอกแล้วไงว่าโชคชะตาพาฉันไปที่นั่น ฉันจะต้องรู้ความลับของโดมทองให้ได้” วิรงรองสีหน้ามุ่งมั่น...
แสงแขพยายามเอาอกเอาใจอดิศวร์สารพัด แต่ดูเหมือนไร้ประโยชน์ เขายังคงไม่มีทีท่าจะสนใจเธอไปในทางชู้สาว แถมยังคอยสอบถามตลอดว่าวิรงรอง กลับจากคุ้มภูไทหรือยัง ยิ่งทำให้แสงแขเจ็บแค้นใจ
ooooooo
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 8 วันที่ 23 มิ.ย. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ