อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 1 วันที่ 7 มิ.ย. 56
“ทั้งที่พัก แล้วก็ทุกอย่าง เขาจะเป็นคนพาลูกไปเที่ยวที่ที่สนุก พาไปกินอะไรอร่อยๆ ลูกไม่ต้องเกรงใจเลย เพื่อนพ่อคนนี้เขาเป็นคนดีมาก” สุริยะพูดเสียงแจ่มใสเหมือนอำๆ อะไรอยู่บราลีทวนเสียงชืดๆว่า เพื่อนพ่อ...ตนต้องไปเที่ยวกับอาแปะอาเจ็ก แล้วจะสนุกหรือ
“สนุกสิบลี เพื่อนพ่อคนนี้เขาไม่ใช่คนธรรมดา พ่อรับประกันว่า ลูกจะชอบฮ่องกงมากๆเลย เออ...คนรถที่จะมารับลูกชื่ออาหลี่นะ พูดภาษาอังกฤษได้ หน้าตาเหมือนคนรถไทยๆบ้านเรานี่แหละ กิริยามารยาทดี สุภาพเรียบร้อย have a good time in hongkong นะลูก” พูดเสร็จกดวางแล้วยืนอึ้งๆอย่างรู้สึกเป็นห่วงเหมือนกัน แต่ก็ตัดใจ
“สวัสดีครับ มายเนมอิสอาหลี่ มาสเตอร์จ้าวซันให้ผมมารับคุณไปโฮเต็ลครับ มิสบาราลี ภีมามนตรี”
“บราลี ภีมะมนตรี ค่ะ” บราลีแก้ให้ยิ้มๆ ไม่ทันตั้งตัวหลี่ก็มารับกระเป๋าลากไปพลางผายมือเชิญไปที่รถ บราลีตามไปเห็นรถหรูก็ตาโต อึ้ง ทึ่งกับการต้อนรับที่คาดไม่ถึง
เมื่อไปถึงโรงแรมเธอยิ่งอึ้งกับการต้อนรับที่เป็นทางการและห้องพักที่หรูหรา หลี่บอกว่า มาสเตอร์จ้าวซันเลือกโรงแรมนี้ เพราะเห็นทิวทัศน์ของฮ่องกงที่สวยมาก
บราลีเริ่มสนใจมาสเตอร์จ้าวซันขึ้นมา ถามว่ามาสเตอร์จ้าวซันรออยู่ที่โรงแรมหรือ
“มิได้ขอรับ มาสเตอร์จ้าวซันทำงานอยู่ ท่านขอให้คุณพักผ่อนตามสบาย แล้วเลิกงานท่านจะมารับออกไปข้างนอกขอรับ”
บราลีถามว่ามาสเตอร์จ้าวซันทำงานอะไรหรือ หลี่บอกว่าหลายอย่าง ครั้นถามว่าหลายอย่างมีอะไรบ้าง หลี่ตอบกว้างๆตามเคยว่า ก็ค้าขายบ้าง อะไรบ้าง บราลียิ่งอยากรู้ถามว่าค้าขายสินค้าอะไร
“ก็สินค้านั่นบ้าง นี่บ้างครับ”
บราลีเริ่มหงุดหงิดกับคำตอบที่จับต้องไม่ได้มองไม่เห็นตัวตนของหลี่ แต่พยายามระงับอารมณ์ขุ่นมัวไว้ ส่วนหลี่ก็เหล่มองบราลีรู้สึกว่าคนนี้ไม่ธรรมดา แล้วเอามือถือขึ้นมากดจึ๊กหนึ่ง
หลี่ส่งสติกเกอร์การ์ตูนโอเคให้จ้าวซันนั่นเอง เขากดดูแล้วถอนใจโล่งอกบอกเต๋อเป่าว่า
“หลี่รับแขกของฉันออกมาเรียบร้อยแล้ว”
ooooooo
ขณะจ้าวซันบ่ายหน้าไปโบสถ์นั่นเอง ถูกเหม่ยอิงลูกสาวของเต้กับภรรยาคนที่ 3 ที่แอบพอใจจ้าวซันขับรถสปอร์ตสีแดงไล่บี้อย่างน่าหวาดเสียว
“เต๋อเป่า พอเถอะ ฉันไม่อยากมีปัญหา จอดคุยกะเขาหน่อย” จ้าวซันบอก พอจอดรถ เหม่ยอิงก็จอดเทียบลงไปคุยกัน เหม่ยอิงตัดพ้อต่อว่าจ้าวซันว่าขับรถหนีตนทำไม จ้าวซันบอกว่าตนจะรีบไปโบสถ์ เพราะมีธุระกับหลวงพ่อ จะมาประชุมกิจกรรมของโรงเรียนเด็กกำพร้าที่เต้ของเราอุปถัมภ์มาตั้งแต่ต้น ถามว่าขับรถไล่ตามมาขนาดนี้จะไปร่วมประชุมด้วยไหม
เหม่ยอิงปฏิเสธทันที บอกว่าที่พยายามตามเขาก็เพราะโทร.ก็ไม่รับ แต่จู่ๆก็มาเจอเลยไล่ตาม พลางหยิบตั๋วรอยัลบาลเลท์ที่ได้มาสองใบชวนไปดูด้วยกันคืนนี้หนึ่งทุ่ม
จ้าวซันขอบใจที่นึกถึง แนะว่าให้ชวนผิงอันลูกสาวเต้กับคุณนายสี่ในวัยทีนเอจไปดีกว่า ตนไม่ว่างเพราะมีนัดแล้วขอตัวไปประชุม เหม่ยอิงกระฟัดกระเฟียดไปขึ้นรถขับปี๊ดปร๊าดจี๊ดจ๊าดไปตลอดทางอย่างระบายอารมณ์
จ้าวซันกับเต๋อเป่ามองหน้ากันเพลียๆ
ooooooo
เมื่อจ้าวซันไปถึงโบสถ์ พอหลวงพ่อรู้ว่าเขายังไม่ได้เจอม่านฟ้า ก็รำพึงว่า
“หลายปีแล้วสินะ เห็นแต่ในรูปที่เธอส่งมาให้ดูอยู่บ่อยๆ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ พ่อยังจำภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ เต้นเร่าๆร้องไห้จะกลับบ้านจะหาแม่หาพี่เจ้าได้อยู่เลย”
“ผมก็ยังจำได้ไม่ลืม” จ้าวซันยิ้มอ่อนโยน
จ้าวซันมาที่โบสถ์ครั้งนี้ก็เพื่อพบกับแขกพิเศษ แม้หลวงพ่อจะไม่รู้ว่าแขกพิเศษของเขาคือใคร แต่ก็มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่ขัดกับแนวทางของพระเจ้าและสันติภาพ
เมื่อได้เวลา หลวงพ่อพาจ้าวซันไปที่หลังโบสถ์ซึ่งเป็นพื้นสีเขียวมีป่าสนแวดล้อม ไม่นานก็มีเฮลิคอปเตอร์มาบินวนแล้วลงจอด
ผู้ที่ก้าวลงจากเฮลิคอปเตอร์คือภูสินทรนั่นเอง! พอเดินมาถึงที่จ้าวซันรออยู่ ภูสินทรทรุดลงกราบแทบเท้า แล้วเงยหน้ามองจ้าวซันเอ่ยด้วยความปลื้มปีติน้ำตาปริ่ม “ฝ่าบาท...”
“มีเพียงดวงตาของเจ้าเท่านั้น ที่ยังมีประกายที่เราคุ้นเคย” จ้าวซันเอ่ยมองภูสินทรไม่วางตา
“หม่อมฉันจำเป็นต้องผ่าตัดเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าเพื่อความสะดวก...หากจะกลับไปที่นั่น” ภูสินทรเอ่ย จ้าวซันพูดอย่างไม่หายทึ่งว่าเราเกือบจำเจ้าไม่ได้ ภูสินทรยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแจ่มใสว่า “แม้ใบหน้าจะเปลี่ยนไป แต่จิตใจของกระหม่อมยังจงรักภักดีต่อเจ้าหลวงและองค์รัชทายาทไม่เสื่อมคลาย”
“ลุกขึ้น...” จ้าวซันส่งมือให้ภูสินทรประคองให้ยืนขึ้นแล้วโอบกอดกันอึดใจ ภูสินทรจึงเอ่ยว่าตนคิดว่าไม่สมควรกราบทูลทางโทรศัพท์จึงตัดสินใจมาเฝ้าเอง แล้วเล่าว่า
“สายของเรารายงานมาว่า องค์รัชทายาทสิขรนโรดมกำลังจะเสด็จเยี่ยมประเทศเพื่อนบ้านเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีและทรงทอดพระเนตรตลาดงานหัตถกรรมซึ่งเวลานี้กำลังเป็นสินค้าส่งออกอันดับหนึ่งของคีรีรัฐ”
“ศิขรนโรดม...น้องชายของข้า...ราชบุตรแห่งเจ้าลุง และเจ้าป้าของข้า”
“หลังจากองค์รัชทายาทเสด็จไปประเทศไทยแล้ว จะเสด็จมาที่ฮ่องกงเป็นการส่วนพระองค์”
“ตามคำเชิญของสภาหอการค้าฮ่องกง...ซึ่งผู้อยู่เบื้องหลัง...ก็คือ...”
“เป็นฝ่าบาทเอง” ภูสินทรมองทึ่ง เห็นจ้าวซัน
ยิ้มเยือกเย็นก็ยิ่งตื่นเต้น “กระหม่อมก็แอบคิดว่าอาจจะเป็นฝ่าบาทแต่อีกใจก็ยังหวั่นว่า จะทรงเสี่ยงเกินไป”
ฟังแล้วจ้าวซันนิ่งไป...ภูสินทรย้ำว่า “พระองค์อย่าทรงประมาท ข้าเชื่อว่า พวกมันก็ยังคงตามหาตัว พระองค์อยู่เพราะปราศจากตราประจำพระองค์ เจ้าหลวงก็มิอาจครองราชย์ได้อย่างถูกต้อง”
จ้าวซันเตือนภูสินทรว่าเขาเองก็ต้องระวังแม้จะแปลงโฉมและเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองเทพแล้วก็ตาม เพราะพวกนั้นตาแหลมคมนัก วางใจไม่ได้ ถามว่าแล้วมีใครตามเสด็จมาบ้าง
“พลเอกราชิด” ภูสินทรบอก จ้าวซันถามว่าเป็นพลเอกแล้วหรือ ภูสินทรพยักหน้า “พวกมันทุกคน เวลานี้ใหญ่โตคับประเทศกอบโกยทรัพย์แผ่นดินและมีบัญชีฟอกเงินอยู่ในต่างประเทศทุกคน”
จ้าวซันเอ่ยชื่อ ราชิดกับจัตุรัส ภูสินทรพูดหน้าเหี้ยม เกรียมว่าตนรอวันที่จะได้เผชิญหน้ากับพวกมันอีกครั้ง!
ภูสินทรเล่าถึงเหตุการณ์ขณะถูกราชิดกับจัตุรัสจับไปขังทรมานที่ผาห่มดอกว่า พวกนั้นทรมานตนอย่างทารุณเพื่อให้บอกว่าพระเทวีกับองค์รัชทายาทน่านปิงนรเทพหนีไปไหน แต่ตนก็ไม่ยอมก้มหัวให้ ไม่ยอมปริปากจนมันพูดกันว่าจะไปจับนางบายศรีเมียตนมาทรมานให้ดู ก็ไม่ทำให้ตนยอมจำนนได้
แล้วจู่ๆภูสินทรก็ทำตาเหลือกเหมือนคนไร้สติ หมอเดินมาจากด้านหน้าบอกว่าสมองถูกกระทบกระเทือนจนเลอะเลือนแล้วเดินเข้ามาขอตรวจอาการ จัตุรัสถามว่าจะเตรียมทำไม หมอถามว่าหรือท่านอยากให้มันตายแล้วความลับเรื่องพระเทวีก็จะตายไปกับมัน ราชิดพยักหน้ากับจัตุรัสบอกหมอว่า “ให้ดูหน่อยก็ดีช่วยให้มีสติสัมปชัญญะเร็วๆด้วย”
หมอจึงเอายาให้กิน บอกภูสินทรว่า “กินยาซะ ทุกคนอยากให้เจ้าหายป่วย”
หลังจากจับกรอกยาเข้าปากภูสินทรแล้ว หมอยังเอาซองยาวางไว้ บอกว่าพรุ่งนี้เช้าต้องกินอีกหน แล้วหมอก็ออกไปกับราชิดและจัตุรัส
ตกดึก ภูสินทรกระหายน้ำจึงควานหยิบคนโทน้ำมารินใส่แก้ว มือปัดถูกซองยาหล่น ภูสินทรฉุกคิดถึงตอนที่หมอให้ยา หมอบีบข้อมือเขาอย่างผิดปกติ ทั้งย้ำว่า “กินยาซะ ‘ทุกคน’ อยากให้เจ้าหายป่วย” พอฉุกคิดได้ก็เปิดซองหยิบยาออกมา มีเศษกระดาษพับเล็กๆร่วงลงมา ภูสินทรเหลือบมองยามสองคนเห็นหลับอยู่ก็โล่งใจรีบคลี่กระดาษอ่าน
“วันเพ็ญลอยพระประทีปเตรียมตัวให้พร้อม ทหารยามจะถูกวางยา จงตามคนที่เปิดประตูให้ ทำตามที่สั่งโดยไม่ต้องถาม ขอให้โชคดี”
ภูสินทรเอากระดาษแผ่นนั้นใส่ปากเคี้ยวและกลืนลงไป ตาเป็นประกายอย่างมีความหวังขึ้นอีกครั้ง!
ooooooo
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 1 วันที่ 7 มิ.ย. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ